Βίος και πολιτεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αν ο Eυάγγελος Δενδρινός είχεν αστοχήσει;..*

ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η αποδόμησις ενός μύθου

του Κωνσταντίνου Κόλμερ  

Το τηλέφωνο στο γραφείο του Μεταξικού υπουργού Ασφαλείας κωδούνισε δυνατά. Ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης σήκωσε  το ακουστικό.

–  Λέγετε…

– Εδώ διευθυντής των φυλακών Αβέρωφ, ακούσθηκε από την άλλη γραμμή. Έχουμε ένα σοβαρό πρόβλημα, κύριε υπουργέ. Αντιμετωπίζουμε τον εκβιασμό ενός εγκαθείρκτου. Παρέσυρε τον βουλευτή Λάμπρο Ευταξία στο κελί του, τον αιχμαλώτισε και απειλεί να τον σκοτώσει, εάν δεν  αποφυλακισθή αμέσως.

– Περιμένατε, απήντησε ο Μανιαδάκης, και ευθύς αμέσως συνεβουλεύθη τηλεφωνικώς τον  πρωθυπουργό.

Ο Ιωάννης Μεταξάς είχε έναν φίλο, δεινό σκοπευτή. Τον Ευάγγελο Δενδρινόν. Τον επεφόρτισε να μεταβή πάραυτα στις φυλακές Αβέρωφ, να σκοπεύσει  από του μικρού παραθύρου του κελίου  τον εκβιαστή και να τον φονεύσει επί τόπου.

Όπερ και εγένετο. Διασωθέντος του Ευταξίου και του κύρους του κράτους, που δεν υπέκυψε στον εκβιασμό ενός βαρυποινίτου, ο βασιλεύς Γεώργιος β’ παρεσημοφόρησε  τον Δενδρινόν διά την ευστοχία του.

Ακολούθησεν η δικτατορία της 4ης Αυγούστου, που διέλυσε την Βουλή του ’36 στην οποίαν μετείχε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. (βλ. σχ. Πάνου Βίγλαρη, Η καθόδος των Ολεθρίων, σελ. 407 επ.) 

Οι σχέσεις του Λάμπρου Ευταξίου και  του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήσαν γνωστές στην προπολεμικήν Αθήνα. Αυτό που έμεινε άγνωστο  αφορά στην  επιστολή που έστειλε (28.3.1988) ο Λάμπρος Ευταξίας στον Σπύρο Μαρκεζίνη, παραπονούμενος ότι, «άν και τον προστάτευσε» (και ουσιαστικώς διέσωσε τον Καραμανλή απ’ το δικαστήριο των δοσιλόγων, διά την δραστηριότητά του κατά την Γερμανική κατοχήν), εν τούτοις ο περί ού ο λόγος συμπεριεφέρθη αγνωμόνως στον προστάτη του (βλ. σχ. Σπ. Μαρκεζίνη, Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος 1936-44, εκδ. Πάπυρος, α΄τόμος, σελ. ΧΙ.)

Ως διηγείται σχετικώς ο τ. πρόεδρος της νεολαίας των Προοδευτικών Αντώνης Βογιατζής, κατά εξομολόγησι του ιδίου του Ευταξίου, ο Καραμανλής  του είπε τηλεφωνικώς  ότι «κατέστησε την αγνωμοσύνη…πολιτική αρετή», εννοών την απιστία έναντι των πρώην συντρόφων του. Η πολιτική απάτη ήταν παγία τακτική του Καραμανλή: εξαπατήσας τον βασιλέα Κωνσταντίνο Β΄,  ΏΣΤΕ να μην επανέλθη στην πατρίδα  το 1974, τον συνταγματάρχη Γ. Γρίβα διά την ματαίωσι του Κυπριακού αγώνος, τον αρχιεπίσκοπον Μακάριον μετά την Τουρκικήν εισβολή, τον Σπύρο Θεοτόκη ως υπουργό Εξωτερικών το 1956 και τον Ευάγγελον Αβέρωφ διά την πρωθυπουργία το 1980 (που την παρέδωσε στον Γεώργιο Ράλλην), ο κρυψίνους Καραμανλής είχε αναγάγει την παραπλάνησιν εις επιστήμην, μη αποφυγών, όμως, εν τέλει και ο ίδιος την εξαπάτησιν  απ’ τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1989, όταν αντ’ αυτού διορίσθη πρόεδρος της δημοκρατίας ο Χρίστος Σαρτζετάκης.

    Εάν όμως ο Δενδρινός  το 1936 είχεν αστοχήσει  και ο Ευταξίας εφονεύετο υπό του εγκαθείρκτου κακοποιού, ποία θα ήταν η πολιτική εξαπάτησις της Ελλάδος μεταπολεμικώς;

Σκοτεινό παρελθόν

Εν πρώτοις, ολίγα περί του αγνώστου βίου του Καραμανλή στην πρώτη φάσι της ζωής του – διότι περί του γνωστού έχουν φροντίσει ήδη οι μίσθαρνοι «αγιογράφοι»του: Ο γεννηθείς στο χωρίον Κιούπκιοϊ της Οθωμανικής Μακεδονίας το 1907, πρωτότοκος υιός του Γεωργίου Καραμανλή και της Φωτεινής Δαλόγλου, ο Κ. έλαβε την στοιχειώδη εκπαίδευσι στην Πρώτη Σερρών και την δευτεροβάθμιο στο Γυμνάσιον Νέας Ζίχνης.

Ο τότε  βουλευτής Σερρών Αθανάσιος Αργυρός ανέλαβε την επιμόρφωσι του Καραμανλή και τον εισήγαγε ως οικότροφον στο Λύκειον Μεγαρέως, στο Παγκράτι. Αποφοιτήσας ο Κ., εισήλθε στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου έλαβε  δίπλωμα το 1932, ελάχιστα δικηγορήσας εις Σέρρας.

Στην πολιτικήν ζωήν εισήλθεν ως «ιδιαίτερος» του Αργυρού, που κατά τον Κώστα Μπαρμπή (βλ. σχ. ΚΚ: Εθνάρχης ή Εθνικός Εφιάλτης, εκδ. Λογοθέτης, 1995, σελ.29 επ.) τον εξηπάτησεν πολιτικώς εκλεγείς αντ’ αυτού, εις ηλικίαν 28 ετών, στην Ε΄ Εθνοσυνέλευσι του 1935, ως βουλευτής Σερρών του Λαϊκού κόμματος. Το 1936, επανεξελέγη στην Γ΄ Αναθεωρητική Βουλή, την οποίαν διέλυσεν ο στρατηγός Ιωάννης Μεταξάς την 4ην Αυγούστου 1936, κηρύξας δικτατορία, λόγω και της τότε χαώδους πολιτικής καταστάσεως εν Ελλάδι. Στην Βουλή του ’35 ο Καραμανλής εσχετίσθη με τον Λάμπρον Ευταξία. Ήσαν σχεδόν συνομήλικοι, ομοϊδεάτες κατά της Μεταξικής δικτατορίας, η οποία ανέστειλε την πολιτική των δραστηριότητα (βλ. σχ. ΛΑΜΠΡΟΣ ΕΥΤΑΞΙΑΣ. Ο Βίος και η πολιτεία ενός ευπατρίδη, υπό Κ. Κόλμερ, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ, Αθήνα 2006, σελ.112).

Ο Καραμανλής, διαρκούσης της Γερμανικής κατοχής, έλαμψε διά της απουσίας του από τους εθνικούς αγώνες. Αντιθέτως, σύμφωνα με  αναφερόμενες βιβλιογραφικές αναφορές, φέρεται ότι ανεμίχθη  στην εμπορία τροφίμων, συνεργαζόμενος  με τον κατοχικό γενικό γραμματέα του υπουργείου Γεωργίας Φιλήμονα Πατίστα, καταδικασθέντα αργότερα ως δοσίλογον. Συνεργάζετο επίσης, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, ο Κ. με τον πλοιοκτήτη Μιλτιάδη Εμπειρίκο, εφοδιάζοντα με το σκάφος ΕΛΕΝΗ την στρατιάν του Ρόμελ στο Τομπρούκ με τρόφιμα.  Ο Πατίστας εξέδιδε άδειες  εισαγωγής ελαιολάδου εκ Κρήτης έναντι οσπρίων και σίτου εκ Θεσσαλονίκης,  τα οποία επωλούντο στην μαύρη αγορά της λιμοκτονούσης Αθήνας. Ο Κ. επεδίωξε να διορισθή και διοικητής της Αγροτικής Τραπέζης  αλλά ο κατοχικός πρωθυπουργός Λογοθετόπουλος τον απέρριψε, γνωρίζων το δύσφημο παρελθόν του (βλ. σχ. Η κάθοδος των ολεθρίων, υπό Πάνου Βίγλαρη, εκδ. Στ.Κωνσταντινόπουλος, 1985)

Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου  Πολέμου, ο Καραμανλής προσεχώρησε στην «Σοσιαλιστική ΄Ενωση» που είχαν ιδρύσει οι σοσιαλιστές καθηγητές Ξενοφών Ζολώτας, Κων/νος Τσάτσος και ΄Αγγελος Αγγελόπουλος (εν συνεχεία  «υπουργός Οικονομικών» του… Βουνού το 1943-4).  «Αυτοί (οι καθηγητές) με τις ιδέες τους, τις προτάσεις και τις διασυνδέσεις τους επηρέασαν καθοριστικά τον χαρακτήρα των δημοσίων επιλογών που υιοθετήθησαν τα πρώτα κρίσιμα μεταπολεμικά χρόνια, όσο και αρκετές δεκαετίες μετά» (βλ. σχ. «Δημιουργική κρίση σε Δημοκρατία και Οικονομία, με παράδειγμα την σύγχρονη Ελλάδα», υπό Γεωργίου Μπήτρου και Αναστασίου Καραγιάννη, εκδ.Παπαζήση, Αθήνα 2011, σελ.275 κ.ε., όπου εκτίθεται η οικονομική πολιτική του Κ. τα έτη 1955-63 εντός πλαισίου εντόνου κρατικισμού).

Τελευτούντος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Καραμανλής διέφυγε στην Μέσην Ανατολήν αλλά φιλύποπτοι οι Εγγλέζοι τον εκράτησαν επί τρίμηνον στην Συρίαν, απ’όπου επέστρεψεν άπρακτος εις Αθήνας, μηδέποτε κατορθώσας να φθάσει στο Κάϊρον, όπου ευρίσκετο η ελευθέρα Ελληνική κυβέρνησις.

Μεταπολεμικώς, ο Κ. αξιοποίησε την προσωπική του σχέσιν με τον Ευταξίαν. Τη υποδείξει του τελευταίου, διορίσθη επί κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Τσαλδάρη ως υπουργός Εργασίας από 24ης Νοεμβρίου 1946  έως  7ης Φεβρουαρίου  1947. Διετέλεσε υπουργός Γεωργίας στην κυβέρνησι Δ. Μαξίμου από 27 Ιανουαρίου  1947 ενώ ο Ευταξίας ετέθη οικειοθελώς εκτός κυβερνήσεως. Ο Κ. έγινε υπουργός Μεταφορών  από 7ης Μαΐου έως 18 Νοεμβρίου 1948 και  υπουργός Κοινωνικής Προνοίας από 18. 11.48 μέχρις 6ης Ιανουαρίου 1950.

Τον Σεπτέβριον 1950, στην κυβέρνησι Βενιζέλου-Τσαλδάρη-Παπανδρέου, ο Κ. ανέλαβε επί δίμηνον το υπουργείον Στρατιωτικών και  εν συνεχεία απεχώρησε απ’ το Λαϊκόν κόμμα, προσχωρήσας στην ομάδα Στεφανοπούλου, η οποία τελικώς συνετάχθη με τον στρατάρχην Αλέξανδρο Παπάγον στον ιδρυθέντα υπ’ αυτού «Ελληνικόν Συναγερμόν» (Ε.Σ) (βλ. σχ. Ελλήνων  Σάλπισμα, Ιαν 2011).

Κατά τας εκλογάς του 1951, ο Ε.Σ. δεν συνεκέντρωσε την απόλυτο πλειοψηφία και παρέμεινε στην αντιπολίτευσι. Φημολογείται ότι ο Κ. προσεφέρθη να στηρίξη την ασθενή κοινοβουλευτικώς κυβέρνησι Πλαστήρα, αποσχιζόμενος του Ε.Σ. με μία μικρή ομάδα βουλευτών,  αλλ’ ο Πλαστήρας δεν εδέχθη την Καραμανλική πρωτοβουλία, ειδοποιήσας τον Παπάγον (βλ. αν. Π. Βίγλαρη).

Ο Παπάγος δεν ηθέλησε να συμπεριλάβη τον Κ. στον εκλογικό συνδυασμό Σερρών κατά τας εκλογάς του 1952 αλλ’ επιέσθη υπό του Σπ. Μαρκεζίνη, επ’ απειλή ότι άλλως ο Καραμανλής θα κατήρχετο εις τας εκλογάς επικεφαλής αυτονομιστικού «Μακεδονικού κόμματος».

Ούτως ο Καραμανλής επανεξελέγη και μάλιστα διορίσθη υπουργός Δημοσίων ΄Εργων, αποκτήσας εν τω μεταξύ και την εύνοιαν των Ανακτόρων (αποκληθείς ως «Μέγας …Φρειδερίκος» υπό της εφημερίδος ΑΘΗΝΑΪΚΗ. Βλ. σχ.  εξομολόγησι του Κ. Μανιαδάκη στο βιβλίον του Π. Βίγλαρη).

Μετά τον θάνατον του Αλεξάνδρου Παπάγου, το 1955, ο Κ. διωρίσθη την 4ην Οκτωβρίου 1955 πρωθυπουργός υπό του βασιλέως Παύλου (αντί του Πιπινέλη) καθ’ υπόδειξιν της βασιλίσσης Φρειδερίκης και των Αμερικανών. «Από της στιγμής αυτής ήρχισεν η πρωθυπουργική σταδιοδρομία και ηγεμονία του Καραμανλή, πλήρους πολιτικού αμοραλισμού» (βλ. σχ. Θ. Παπακωνσταντίνου, Η μεγάλη περιπέτεια, σελ.120).

Τα μετέπειτα είναι λίγο ή πολύ γνωστά. Άν όμως ο Κ. δεν είχεν υποστηριχθή υπό του Λάμπρου Ευταξίου, κατά την κρίσιμον μεταπολεμικήν περίοδον 1946-51, είναι πολύ πιθανόν ότι δεν θα πρωταγωνιστούσε στο πολιτικό προσκήνιον της Ελλάδος σχεδόν επί μία 35ετίαν. Ούτως δεν θα είχαν συμβή τα ακόλουθα ατυχή διά το έθνος γεγονότα:

Ατυχείς συγκυρίαι

1. Το Ελληνικόν κράτος δεν θα χρεωκοπούσε σήμερα  και η Ελληνική κοινωνία δεν θα είχε διασπασθή εις μίαν κάστα προνομιούχων και εις έναν χύδην λαόν, που εξαρτά πλήρως την επιβίωσίν του από το δημόσιον. Το μοντέλο της νεοθωμανικής διακυβερνήσεως υιοθετήθη υπό του Καραμανλή, όπου όλες οι αποφάσεις και «οι εντολές» εκπορεύοντο από του πρωθυπουργικού γραφείου. Συγχρόνως ο Κ. εφήρμοσε την διαρκή διεύρυνσι του δημοσίου τομέως, με ίδρυσι δημοσίων επιχειρήσεων, προσλήψεις ψηφοφόρων και  ξένες πιστώσεις. Ο αριθμός των «εργαζομένων» στο δημόσιον  από 54.000 προπολεμικώς  είχεν ήδη το 1963 τριπλασισθή επί Κ. και έφθασε το ένα εκατομμύριον και πλέον στις αρχές του 21ου αιώνος επί των επιγόνων του. Ο Κ. εξέθρεψε τον Λεβιάθαν του δημοσίου και  ο Ανδρέας Παπανδρέου εύρεν πρόσφορον έδαφος να παράσχει μισθούς, συντάξεις και επιδοτήσεις στην λαϊκήν μάζα με τα χρήματα της «ΕΟΚ» και του εκτεταμένου ξένου δανεισμού (συνολικώς άνω του ενός τρις. ευρώ). Τ’ αποτελέσματα της εξωνήσεως της λαϊκής ψήφου έφεραν την Ελλάδα στην σημερινή κρίσι και άφησαν τον λαόν πολιτικώς αμόρφωτον και παραγωγικώς με αρνητική προστιθεμένην αξία. 

2. Η Ελλάς χωρίς τον Κ. δεν θα «ανήκε εις την Δύσιν», ως επιγραμματικώς είχε δηλώσει, αλλά πρωτίστως εις εαυτήν. Δηλαδή στον Ελληνικόν λαόν και δευτερευόντως στις συμφέρουσες πρός τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του Ελληνισμού συμμαχίες. Εις ποίαν «Δύσιν» ήθελεν ο Κ. την Ελλάδα; Του ανθελληνικού ΝΑΤΟ, με όπλα του οποίου κατελήφθη υπό των Τούρκων η Κύπρος; Της Ευρωπαϊκής Ενώσεως των Ολλανδών, Φιλανδών και Αυστριακών, που θεωρούν τους Έλληνας «τεμπέληδες, ανεπρόκοπους και καλοπερασάκηδες»; Της Γερμανίας του χερ Σόϋμπλε, που φαντάζεται αντιεπιστημονικώς «την ανάπτυξη της Ελλάδας μέσω της… λιτότητας» (!) ή μήπως της Κομμισσιόν της Ε.Ε., που προστατεύει τα συμφέροντα των λαθρομεταναστών με την συνθήκη Σένγκεν, αντί των γηγενών;

3. Άνευ του Κ. δεν θα είχε προκληθή, κατά την πρώτη οκταετία του, η μετανάστευσις ενός εκατομμυρίου Ελλήνων, η αστυφιλία και η εγκατάλειψις της υπαίθρου, με προσέλκυσι των αγροτικών πληθυσμών στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα, Αθηνών και Θεσσαλονίκης. Το «κόλπο» της αστυφιλίας εμεθοδεύθη διά της  Αντιπαροχής – Κατ’Όροφον Ιδιοκτησίας – Αφορολογήτων Υψηλών Συντελεστών Δομήσεως υπέρ των… εργολάβων! Αρχικώς εφηρμόσθη επί θητείας του Κ. στο υφυπουργείον Οικισμού το 1954. Τότε άρχισε και η αλλοίωσις της φυσιογνωμίας των  Αθηνών, με την καταστροφή των διατηρητέων κτισμάτων της λεωφόρου Βασ.Σοφίας, την κάλυψι των ποταμών Κηφισσού, Ηριδανού και Ιλισσού, την αυθαίρετη δόμησι των χειμάρων της Αττικής και την δημιουργία ακαλύπτων χωματερών εις ολόκληρη την χώρα. Την απουσία πολεοδομικής πολιτικής του Κ. εμιμήθησαν  εν συνεχεία όλες οι «δημοφιλείς» κυβερνήσεις.

Ένα από τ’ άγνωστα «ανδραγαθήματα» του «απο-φασιστικού» Κ. ήταν η εν μιά νυκτί και μόνη αποξήλωσις των σιδηροτροχειών του Τράμ, το οποίον επανιδρύθη επ’ ευκαιρία των «Ολυμπιακών… Παιγνίων» (Olympic Games) το 2004.

Άλλο λησμονημένο «σκανδαλάκι» του Κ., ως υπουργού Δημοσίων  Έργων, ήταν η αγορά των «βραχωδών οικοπέδων» στην Φιλοθέη, στο δέκατο της αξίας  και η εν συνεχεία ένταξίς των στο σχέδιον πόλεως, μ’ αποτέλεσμα την κατακόρυφο ανατίμησίν των. 

4. Με τον Καραμανλή απωλέσθησαν τ’ αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων (ΝΑΤ, ΙΚΑ, ΜΤΣ κλπ.) διά της υποχρεωτικής ανακαταθέσεως στην Τράπεζα της Ελλάδος με ιδιαιτέρως χαμηλά επιτόκια και αποδόσεις. Η σημερινή αδυναμία των Ταμείων να πληρώσουν τους συνταξιούχους, ιδίως μετά το αξιόποινον «κούρεμα» των κρατικών ομολόγων υπό της Τραπέζης της Ελλάδος, ανατρέχει στην εποχή Καραμανλή.

5. Ο Κ. ίδρυσε σειράν δημοσίων επιχειρήσεων ως η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ η ΕΥΔΑΠ, τα Ζαχαρουργεία, η ΚΥΔΕΠ, ο ΟΛΠ κλπ., όπου διόριζε ως διοικητάς υποστηρικτές του άνευ προσόντων.    

6. Απόντος του Κ. δεν θα είχε «λυθή» το Κυπριακόν με τις επαίσχυντες συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, που κατέστησαν την Τουρκίαν εγγυήτρια δύναμι της «ανεξαρτησίας» της Κύπρου και οδήγησαν  στην διχοτόμησι, την οποίαν πρώτος υπεστήριξεν ο Καραμανλής, με  τον Ευάγγελον Αβέρωφ-Τοσίτσα ως υπουργόν Εξωτερικών, κατόπιν της παραιτήσεως του Σπύρου Θεοτόκη, κατ’ αξίωσιν του Μακαρίου. (βλ. σχ. Βιογραφία του Σ.Θ., Πολιτικαί Αναμνήσεις, Αθήνα 1986). Η εκβιαστική υπογραφή των συμφωνιών υπό του Μακαρίου υπήρξεν «η ευτυχεστέρα ημέρα της ζωής» του Καραμανλή, κατά δήλωσιν του ιδίου, ίσως διότι ούτως απεπλήρωσε το γραμμάτιον  της αναρρήσεώς του στην πρωθυπουργίαν υπό των Αμερικανών.

7. Ο Κ. διέλυσε τον «Ελληνικό Συναγερμόν» (4.1.1955), συστήσας προσωποπαγές κόμμα, την «Ε,ρέ» (ΕΣΤΙΑ) και εμεθόδευσε αλλεπάλληλα εκλογομαγειρεία, με τις εκλογικές «νίκες» του το 1958, 1961 και 1975. Ούτως ο πολιτικός βίος της χώρας δεν θα εκτραχύνετο, ως παρεδέχθη αργότερον κι’ ο ίδιος, εις μίαν σπανία κρίσιν αυτογνωσίας.

8. Δεν θα είχεν λόγον ο Γεώργιος Παπανδρέου να κηρύξει τον  «ανένδοτο αγώνα» το 1962 και δεν θα είχε κερδίσει τις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου 1963 η «Ένωσις Κέντρου» – ένα  εξ υπ’ αρχής ασταθές πολιτικό σχήμα ετεροθαλών κομμάτων. 

9. Δεν θα είχε «διαφωνήσει» ο Κ., αρχομένου του 1963, με το Παλάτι, σχετικώς με την επίσκεψι των Ελλήνων βασιλέων στην Αγγλία, που ωδήγησεν εις παραίτησίν του και στην οξυτάτη πολιτική και, γιά πρώτην φοράν μεταπολεμικώς, καθεστωτική κρίσι της «κοινοβουλευτικής μοναρχίας».

10. Απουσιάζοντος του Κ. δεν θα είχεν επανέλθη ο έτερος ολετήρας της συγχρόνου Ελλάδος, ο Ανδρέας Παπανδρέου, εξ Αμερικής, διορισθείς καθ’ υπόδειξιν των Αμερικανών ως  «σύμβουλος» στην Τράπεζα της Ελλάδος. Αλλά κι’ αν είχεν …αυτοβούλως επανέλθη ο Α.Π., δεν θα απηλλάσσετο υπό του Ειδικού Δικαστηρίου το 1989 διά την συμμετοχή του στο σκάνδαλο της Τραπέζης Κρήτης, τη αγρία παρεμβάσει των Καραμανλή-Μητσοτάκη εις τους περιδεείς δικαστάς (όπως αναφέρει ο Σπυρίδωνος Σπύρου: Πώς απηλλάγη ο Α.Π. στο Ειδικό δικαστήριον, εκδ.ΠΕΛΑΣΓΟΣ, 2012) .

    Ο Καραμανλής  διετείνετο ότι «οι πρώην πρωθυπουργοί πάνε σπίτι τους κι’ όχι  φυλακή»  (όταν συλληφθούν υπεξαιρούντες δημόσια κεφάλαια). Ούτως καθιερώθη διά πρώτη φοράν η παράδοξος ασυλία των πολιτικών εν Ελλάδι, η οποία επεξετάθη και στους διοικούντες τις Τράπεζες προσφάτως.

10. Είναι και πολύ πιθανόν, επί τη βάσει της θεωρίας του «ισοδυνάμου των όρων», ότι  εξομαλυνομένου του πολιτικού βίου άνευ των Καραμανλή και  Α. Παπανδρέου, να μην είχε γίνη και η επέμβασις του στρατού της 21ης Απριλίου 1967 – αν κι’ αύτη υπηγορεύθη υπό των Αμερικανών εξ άλλων λόγων (εν όψει του πολέμου των «Έξη ημερών» του Ισραήλ, τον Ιούνιον 1967).

11. Άνευ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, μιά ευνομουμένη Ελλάς θα είχεν εισπράξει από την Γερμανία το λεγόμενον «Κατοχικόν δάνειον», αξίας 40 δις.$ σήμερον, ως και τις αποζημιώσεις διά τις φρικαλεότητες της Βέρμαχτ στο Δίστομον, στα Καλάβρυτα, στην ΄Ηπειρο, Μακεδονία και Κρήτη. Ο Κ. διέγραψε τις νόμιμες αυτές αξιώσεις χάριν Γερμανικών πιστώσεων μόλις 200 εκατομμυρίων μάρκων  και  παρέσχεν αμνηστείαν στους Γερμανούς εγκληματίες πολέμου (Μέρτεν και Σια) κατά την πρώτην του οκταετίαν (βλ. σχ. «Στην Σκιά της Κατοχής. Οι Ελληνογερμανικές σχέσεις την περίοδο 1940-2010.» υπό Katerina Kralova. Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2012, σελ.222 -229 και ικατωτέρω).

Τον Καραμανλή περιβάλλει η φήμη ως «μεγαλοφυούς οικονομολόγου», που επέτυχε  την «ανάπτυξη της Ελλάδας» στην περίοδο 1956-1963. Πράγματι, ο μέσος ρυθμός αναπτύξεως της 8ετίας ήταν 5% αλλά στην δευτέρα 8ετία (1975-81)έπεσε στο 0,5%! Αν ήταν σπουδαίος οικονομολόγος δεν θα υπήρχε τόση διαφορά, καθ’ όσον μάλλον κατά την μεσολαβείσα «χουντική» 7ετία, η ανάπτυξις της οικονομίας υπερέβη τον μ.ό. 6%. Προφανώς το χαμηλόν σημείον αφετηρίας και οι ευνοϊκές διεθνείς οικονομικές συνθήκες ευνόησαν την εγχωρία ανάπτυξι των περιόδων αυτών, μαζί με την πολιτική σταθερότητα και τις ξένες επενδύσεις. Εν τούτοις, τότε εξετράφη ο πρώϊμος κρατικισμός του Κ., που επεκράτησε πλήρως μετά το 1974, οδηγήσας την χώραν εις πλήρη τελμάτωσιν.

Η «κοινοβολευτική δημο-ακρατία»

Η επάνοδος του Κ. εκ της αυτοεξορίας του στο Παρίσι το θέρος του 1974, μετά την τουρκικήν εισβολήν στην Κύπρο και την κατάρρευσι της δικτατορίας του ταξιάρχου Δ. Ιωαννίδη, προσφέρεται  περαιτέρω διά μίαν υπόθεσιν εργασίας: τι θα συνέβαινε  εάν δεν ανελάμβανε τα ηνία της χώρας ο Κ. Καραμανλής, ωρκισθείς υπό του στρατηγού Γκιζίκη στο «Παπαδοπουλικόν σύνταγμα» τον Ιούλιο του 1974, αλλά μία άλλη πολιτική κυβέρνησις, μετά τις ματαιωθείσες εκλογές του Φεβρουαρίου 1974;

Εν πρώτοις, είναι αμφίβολον εάν μία πολιτική κυβέρνησι ως εν προκειμένω η «δοτή» του Σπ. Μαρκεζίνη του Οκτωβρίου 1973, θα είχε επιχειρήσει ανατρεπτικό κίνημα κατά του Μακαρίου, που άνοιξε τον δρόμον γιά την τουρκικήν εισβολή στην Κύπρον και την αναστολή των πολιτικών δικαιωμάτων, με το «ηρωϊκό πολυτεχνείο»…

Δεύτερον, δεν άνοιξε ποτέ ο «φάκελλος της Κύπρου» στην Ελληνική βουλήν, οπότε δεν εγνώσθη ο σκοτεινός ρόλος του Καραμανλή και του Ευαγγέλου Αβέρωφ, κατά την πρό του κινήματος εναντίον του Μακαρίου εποχήν. Εικάζεται ότι ο Κ. εμπόδισε την εκκαθάρισι των ευθυνών της εποχής εκείνης, διότι βαρύνεται με ρόλον… «αζάν προβοκατέρ» της διενέξεως του Μακαρίου με την δεύτερη χούντα των Αθηνών, ως και ενωρίτερον του κινήματος των συνταγματαρχών του Απριλίου 1967, όταν ζήτησε από τον πρώην διοικητή του ΝΑΤΟ στρατηγόν Λάρυ Νόρσταντ  την πραγματοποίησι πραξικοπήματος στην Ελλάδα επι κεφαλής των στρατηγών (βλ. σχ. Ηλία Δημητρακόπουλου, εκτεταμένη δημοσιότητα γιά την συγκάλυψι της αληθείας υπό Λαμπρία-Νικολοπούλου, το 1976).

Τρίτον, δεν θα επήρχετο η πολιτειακή μεταβολή του Ιουλίου 1974, με την εσπευσμένη έλευσι του Καραμανλή και την παρεμπόδισι της επανόδου του βασιλέως Κωνσταντίνου,  του τελευταίου «αντιστασιακού» κατά της χούντας. Επίσης, η νομιμοποίησις του ΚΚΕ άνευ όρων και η  έξοδος της Ελλάδος από του ΝΑΤΟ, που κατέστησε αποκλειστικούς  ρυθμιστάς τους Τούρκους στην περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης μέχρις του 1981, θα είχαν αποφευχθή, ως και το πολιτειακό δημοψήφισμα με το σύνθημα «Καραμανλής ή τανκς», που εγκαδίδρυσε την  προεδρευομένη δημο-ακρατία και την πρωθυπουργικήν κληρονομικήν ολιγαρχίαν εν Ελλάδι.

Η «κοινο-βολευτική δημο-ακρατία» προεκάλεσε τελικώς την χρεωκοπίαν της χώρας επί ΝΔ, την οποία ίδρυσεν ο Κ. Καραμανλής, διά την οποίαν χρεωκοπίαν είχα προειδοποιήσει  με άρθρα μου στον Οικονομικόν Ταχυδρόμον και την αφημερίδα ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ, αλλ’ εις ώτα μη ακούοντων (βλ.σχ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ, υπό Κ.Κόλμερ, εκδ.Ροές, σελ.359 επ.1986).

Χωρίς τον Καραμανλή, οι πολιτικές ακροβασίες και οι μεταπολιτευτικοί  εκβιασμοί θα ήσαν απείρως δυσκολώτεροι, ενώ η αποφυγή πολιτικών λαθών ευκολωτέρα: λ.χ. θα ήταν δυνατόν ο εξαναγκασμός του ΚΚΕ ν’ απορρίψη το επαναστατικό του παρελθόν, εφικτή η αποφυγή  της κομματικής διαφθοράς της κεντροδεξιάς και αδύνατος η ανομία της αριστεράς, που χαρακτηρίζουν την μεταπολίτευσι του 1974.Τα φαινόμενα αυτά  θα είχαν αποτραπεί  όχι κατά το Καραμανλικό δόγμα  «η πολιτική τέχνη του εφικτού», αλλά από την μετουσίωσιν ιδεολογικών αξιών εις κυβερνητικήν πραγματικότητα, ως του σεβασμού του Νόμου, του μικρού και αποδοτικού κράτους και της αξιοκρατίας. Δεν θα είχε γίνη επίσης η αναγνώρισις της «εθνικής αντίστασης» υπό του Α. Παπανδρέου, προεδρεύοντος του Κ. Δηλαδή η παροχή συντάξεων σε στελέχη του ΕΑΜ και ΕΛΑΣ που έστρεψαν τα όπλα εναντίον της μητρός-πατρίδος εις τρεις «γύρους» μητροκτόνου ανταρσίας. Τέλος, δεν θα διεσπείρετο η διαφθορά  που εμόλυνε ολόκληρο το σώμα της Ελληνικής πολιτείας κατά την Μεταπολίτευσι. Δεν θα κατεστρέφοντο τα checks and balances που επέτρεψαν την ομηρεία του Ελληνικού λαού υπό της πολιτικής ολιγαρχίας, την οποίαν ίδρυσεν ο Καραμανλής μετά το 1974. Η βουλή κυριαρχείται σήμερον από 70 απογόνους πολιτικών οικογενειών. 

Τέταρτον, δεν θα είχε καθιερωθή η «μαλλιαρή» ως γλώσσα του κράτους και η εκπαίδευσις θα είχε αποφύγει την πλήρη εξαχρείωσιν – ιδίως στα Ελληνικά πανεπιστήμια. Η ενημέρωσις της κοινής γνώμης επί των πολιτικών υποθέσεων και της ξένης ειδησεογραφίας θα ήταν περισσότερον αντικειμενική, με μίαν ακομμάτιστον ραδιοφωνίαν και τηλεόρασι, που σήμερα δεν υπάρχει ακόμη και στα λεγόμενα «ιδιωτικά κανάλια».

Οι ολιγάρχες του Τύπου και της «κουλτούρας» (π.χ. ο μακαρίτης Χρίστος Λαμπράκης, τινές  διαπλεκόμενοι  εργολάβοι και μερικοί «νάνοι» ή  «ογκόλιθοι» της δημοσιογραφίας) δεν θα ενισχύοντο με χρήματα του φορολογουμένου και ο «πολιτισμός» δεν θα μονοπωλείτο απ’ τα  φερέφωνα της αριστεράς και τα τρωκτικά του δημοσίου πλούτου. Δεν θα καθιερούτο το ακαταδίωκτο των βουλευτών δι’ αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου και δεν θα εσπαταλώντο εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ δι’ επιδοτήσεις των κομμάτων, μεταξύ των οποίων και το ΚΚΕ, που ουδέποτε επέτρεψε δημόσιο έλεγχο των οικονομικών του ενώ εισπράττει απ’ τον ιδρώτα των εργαζομένων.

Πέμπτον, η οικονομική πολιτική θα απέφευγε την στρεβλή ανάπτυξι, στηριγμένη στην αστυφιλία, υπερκατανάλωσι και  «σοσιαλμανία» του Παναγή Παπαληγούρα, με τις άσκοπες κρατικοποιήσεις τύπου Στρατή Ανδρεάδη, τον «εξισορροπητικό δανεισμό» του Ξενοφώντος Ζολώτα, και τα μεγάλα ελλείμματα του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών, με κατάληξιν την χρεωκοπία του 2009, επί ανεψιού Κώστα Καραμανλή (βλ. σχ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, υπό Γ. Μπήτρου και Αναστασίου Καραγιάννη, εκδ. Παπαζήση 2011, σελ. 414 επ.)

Ο «εθνάρχης» βαρύνεται με το κλείσιμο δεκάδων Ελληνικών επιχειρήσεων ως της ΙΖΟΛΑ, Πίτσος, Εσκιμό, Πειραϊκής-Πατραϊκής,  Αιγαίου, ΧΡΩΠΕΙ,  ΠΥΡΚΑΛ, Ολυμπιακής Αεροπορίας, Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και Ελευσίνος, του Συγκροτήματος Σκαλιστήρη, της χαρτοβιομηχανίας Κεφάλα  και πλειάδος ξένων επενδύσεων ως της ΕΣΣΟ, ΕΘΗΛ, ΧΕΛΛΕΝΙΚ ΣΤΗΛ, ΠΙΡΕΛΙ κλπ.

Ως ενδιάμεσος «σύνδικος πτωχεύσεως» όλων αυτών των  επιχειρήσεων κατέστη η διοίκησις της Εθνικής Τραπέζης. Τα υπόλοιπα ανέλαβεν  ο κομματικός συνδικαλισμός, ιδίως μετά το 1981, οπότε ο Κ. περιορίσθη στα διακοσμητικά καθήκοντα του πρόεδρου της Δημοκρατίας, αφού  ως νέα Κίρκη προσεταιρίσθη τις αναγκαίες ψήφους διά να επιτύχη τις απαραίτητες 180  (ως του αλήστου μνήμης Αθανασίου Κανελλοπούλου, του «φιλελευθέρου» Κ. Μητσοτάκη και τινών βο-λευτών της Εθνικής Παρατάξεως).

Τελικώς, αλλ’ όχι άνευ σημασίας, όλοι οι προϋπολογισμοί του Ελληνικού κράτους από του 1975 και εντεύθεν ενεφανίζοντο ως «ισοσκελισμένοι και χωρίς επιπλέον φορολογικό βάρος», ενώ στην πραγματικότητα ήσαν εντόνως ελλειμματικοί και  την επιπλέον φορολογία ανεδέχετο η διεύρυνσις της κρατικής δαπάνης υπό μορφήν ελλειμμάτων, πληθωρισμού και εξωτερικού δανεισμού. Ο πρώτος υπουργός Οικονομικών της ΝΔ ήταν ο Ευάγγελος Δεβλέτογλου, «πρωταθλητής» της δημιουργικής λογιστικής, ως απεκάλυψα τότε από των στηλών του Οικονομικού Ταχυδρόμου. Ο Δ. αξίωσε από τον «επιστάτη» του ΔΟΛ Αθανάσιο Κανελλόπουλον την απόλυσίν μου επί τη προφάσει ότι παρενέβαλα εμπόδια στην «οικονομική πολιτική» του δημοκρατικού καθεστώτος, ενώ στην πραγματικότητα προσεπάθησα να προστατεύσω την δημοκρατία από τις καταχρήσεις των κομματικών εγκαθέτων. Αργότερα (το 1979) η Καραμανλική κυβέρνησι αντεκατέστησε την δημιουργική λογιστική του Δεβλέτογλου με την πλήρη παραχάραξι του δημοσιονομικού ισοζυγίου, που βρήκε αξίους μιμητάς όλους τους υπουργούς Οικονομικών του Ανδρέα Παπανδρέου, με αποκορύφωμα την κυβέρνησι Σημίτη και τις λαθροχερίες της Γκόλντμαν Ζάκς ή GS (Βλ. σχ. Η ΤΡΑΠΕΖΑ, υπό Μάρκ Ρός, εκδ.Μεταίχμιο, ΑΘΗΝΑ 2010).

Η Ελλάς «ξεπέρασε τα όρια» το 1999 με την Αντιγόνη Λουλιάδη της G.S. και τον κ. Γιαννάκη Στουρνάρα, γιά να επιτύχη την πλαστή ένταξί της στην Ευρωζώνη, αλλ’ είμαι βέβαιος ότι  η Καραμανλική κουστωδία θα εχαιρέτιζε αρμονικώς την απώλεια της εθνικής νομισματικής ανεξαρτησίας της χώρας, ως δικαίωσι της «Ευρωπαϊκής πολιτικής» του Κ.

Εθνικά εγκλήματα

Υποτίθεται ότι ο Κ., ενδιατρίψας επί 10ετίαν εις την σοσιαλιστική Γαλλίαν, εμολύνθη υπό του Μιττερανικού κρατικισμού, ως ο Καποδίστριας υπό του Ρωσσικού καισαρισμού το 1829.

Εν τούτοις, διά τους γνωρίζοντας την δημιουργία της μεγάλης, συγκεντρωτικής και ανικάνου γραφειοκρατίας εν Ελλάδι μεταπολεμικώς, το έργον ήτο κατ’ εξοχήν Καραμανλικής εμπνεύσεως. Αντιστάσεως μη ούσης υπό της Ελληνικής επιχειρηματικής «ελίτ», η Ελλάς έγινε σοσιαλιστική δημοκρατία επί Α. Παπανδρέου. Συνεπώς οι αιτίες της Ελληνικής κακοδαιμονίας επεκτείνονται και προ του Παπανδρεϊκού σοβιετικού μετασχηματισμού της Ελληνικής κοινωνίας. Εκεί όμως όπου οι ευθύνες του Καραμανλή είναι απολύτως προσωπικές υπήρξαν στην εξωτερική πολιτική.

Συγκεκριμένως, ο Καραμανλής βαρύνεται με τα εξής εθνικά εγκλήματα και μειοδοσίες: 

α) Ως πρωθυπουργός υπό Νατοϊκήν κηδεμονίαν άφησε ανυπεράσπιστο τον Ελληνισμό της Κωνσταντινουπόλεως να καταστραφή υπό των Τούρκων το 1955. Ηνέχθη αδιαμαρτυρήτως τον αφελληνισμό της Ίμβρου και Τενέδου, και ως πρόεδρος-μονάρχης απεδέχθη την ονομασία- έκτρωμα των Σκοπίων ως «Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ» το 1991!

β) Ο Κ. άναψε το 1974 το «πράσινο φώς» στον τουρκικόν «Αττίλα 2», να καταλάβη το 38% του Κυπριακού εδάφους, ειπών το διαβόητον «η Κύπρος κείται… μακράν» (διά να την αφήση απροστάτευτη το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό και η Αεροπορία, που διέθεταν τότε υπεροπλία στο Αιγαίον).

γ) Ο Κ. έρριψεν αθωράκιστον της Ελληνικήν οικονομίαν στην αγκάλην της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητος, με αποτέλεσμα την καταστροφή της Γεωργίας, Αλιείας, Βιομηχανίας και του Τραπεζικού συστήματος της χώρας, ιδίως μετά την χρεωκοπίαν του 2008 επί των κληρονόμων του. Ως έγραφεν ο μακαρίτης Παναγής Τζαννετάκης, «η Ελλάς ερρίφθη στην θάλασσα χωρίς να γνωρίζει κολύμπι»!

δ) Ο Κ. απήλλαξε ουσιαστικώς, με τον ν.3933/13.2.1959, τον εγκληματία πολέμου Μάξ Μέρτεν και απηλλάγη από τις κατηγορίες του τελευταίου, διά συνεργασία στην διαρπαγή των Εβραϊκών περιουσιών, υπό της «εταιρίας» Τάκου Μακρή, Γεωργίου Θέμελη, Δοξούλας το γένος Λεοντίδου-γνωστών  συνεργατών του Κ. μεταπολεμικώς. (βλ. σχ. Στη σκιά της Κατοχής υπό Κατερίνας Κράλοβας, εκδ. Αλεξάνδρεια 2012, σελ.241 επ.) Μετά την παλινόρθωσι του Καραμανλή το 1974, η Ελλάς δεν θα είχεν μεταβληθή εις «απέραντον φρενοκομείον», ως διακήρυξεν ούτος την 10ην Ιανουαρίου 1989, άμα τη απολύσει του από του προεδρικού μεγάρου υπό του Α.Π., με την πολιτική κωμωδία των εγχρώμων ψηφοδελτίων.

Ο κυβερνήσας επί 35ετίαν τον Ελληνικόν οίκον ευθύνεται πρωτίστως διά την μεταβολήν του εις τρελλοκομείον, με την μετάκλησι του Ανδρέα Παπανδρέου από τις ΗΠΑ-πάσχοντος από μανιοκατάθλιψι κατά τον θεράποντα ιατρόν του τελευταίου, καθηγητήν Αυγερινόν (ως ούτως απεκάλυψε στο πρόσφατο βιβλίον του). Θα έλεγε κανείς ότι η Ελλάς εκυβερνάτο επί 50 έτη υπό ψυχικώς ανωμάλων και διατεταραγμένων ηγετών. Πώς λοιπόν, να μην φθάσει στην σημερινή κατάντια;

Μικρά και …ανέντιμον

Εν αντιθέσει προς την δυναστεία των Γλύξμπουργκ, που προσέθεσε στην Ελλάδα τας Ιονίους νήσους το 1864, την ΄Ηπειρο, Κρήτη, Μακεδονία, Θεσσαλονίκη, Θράκη, τα νησιά του βορείου Αιγαίου (1912-18) και τα Δωδεκάνησα το 1947, η Καραμανλική «δυναστεία» εσμίκρυνε την Ελλάδα. Αυτός και οι επίγονοί του (Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Σημίτης κλπ.) έχασαν τον Ελληνισμό της Κωνσταντινουπόλεως (1955), της Ίμβρου και Τενέδου, την Κύπρον (1974), την Ελληνική υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου (συμφωνία της Βέρνης  1974 του Κ. με τους Τούρκους όπου απεκλείσθη η εκμετάλλευσις των Αιγαιακών υδρογοναναθράκων υπό της Ελλάδος πλήν του Πρίνου), απώλεσαν την εδαφική κυριαρχία των Ιμίων (επί Σημίτου), μετέβαλον  την Μουσουλμανικήν μειονότητα της Θράκης εις «τουρκικήν», εσπατάλησαν την αποκλειστικήν ονομασίαν «Μακεδονία» (Μητσοτάκης) και εξεχώρησαν την νομισματική ανεξαρτησία της χώρας το 2002 στην Ευρωζώνη δηλαδή στην Γερμανική Μπούντεσμπανκ, επί αλήστου μνήμης Σημίτου, όστις εκουβάλησεν επιπλέον και τα 2 εκατομμύρια λαθρομετανάστες μέσω της συνθήκης Σένγκεν, την οποίαν αδιστάκτως υπέγραψαν οι συνεχιστές του «ευρωπαϊστού» Κ. 

Η κολοβή δημο-ακρατία

Εάν «η δημοκρατία»του Κ. δεν είχεν επανέλθη το 1974 «με τις λόγχες των Τούρκων στρατιωτών», ως εκόμπαζεν ο Ετσεβίτ, ίσως η Κύπρος να ήταν σήμερον ελευθέρα και η Ελλάς ολιγώτερον εξηρτημένη  χώρα. Το «σοσια-ληστρικό» σύνταγμα του 1975 των Τσάτσων, με τις φλύαρες διατάξεις του «μεγάλου κράτους», θα επερίττευε μαζί με τις αλλεπάλληλες  τροποποιήσεις  του (πχ. του ακαταδιώκτου των υπουργικών λαθροχειριών), που το μετέβαλαν εις ένα «κουρελόχαρτο».

    Το παρανόμως καταργηθέν σύνταγμα της βασιλευομένης-κοινοβουλευτικής δημοκρατίας του 1952 θα ίσχυεν σήμερον με ορισμένες ουσιώδεις μεταβολές στις μη θεμελιώδεις διατάξεις. Ούτως, λ.χ., οι εκατοντάδες δήμοι και κοινότητες δεν θα εξηφανίζοντο με τα δημο-φονικά σχέδια «Καποδίστρια» και «Καλλικράτης» και μαζί μ’ αυτούς οι πληθυσμοί της υπαίθρου κατ’ απαίτησιν της  Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Το φυσικό περιβάλλον δεν θα είχεν καταστραφή ανεπανορθώτως με την Καραμανλικήν αβελτηρία της ανυπάρκτου πολεοδομικής πολιτικής. Το δημογραφικόν πρόβλημα, που προεκάλεσεν η αστόχαστος πολιτική του Καραμανλή ήδη από της πρώτης οκταετίας του, δεν θα υπέσκαπτε τα θεμέλια του Ελληνικού έθνους μακροπροθέσμως, ως συμβαίνει σήμερον με τα Μνημόνια της «Τρόϊκας», τα κατατρώγοντα το δημογραφικό σφρίγος του Ελληνικού λαού. 

Απομένει μία ακόμη «υπόθεσις εργασίας» προς εξέτασι: τι θα συνέβαινε εάν ο Καραμανλής δεν ετύγχανε της ευνοίας του Ευταξίου, του στέμματος και των Αμερικανών, διά ν’ αναρριχηθή στην εξουσία;

«Πολιτικό ζώον» 

Απαντώ υποθετικώς: ίσως πάλιν ο Καραμανλής να  εγίνετο  πρωθυπουργός  κάποιας κυβερνήσεως «συνεργασίας» αθλίων κομμάτων και φαύλων κομματαρχών. Τόση υπήρξεν η απαξία των μεταπολεμικών κομματικών σχηματισμών μετά τον Αλέξανδρο Παπάγον (πχ. ΄Ενωσις Κέντρου, «Ε,ρέ», Ν.Δ. και ΠαΣοΚ και τ’ αριστερά κόμματα της ανομίας), τοσαύτη δέ η παντελής έλλειψις πολιτικού σθένους των αντιπάλων του Κ. (λ.χ. Παναγιώτου Πιπινέλη, Στεφάνου Στεφανοπούλου, Παναγιώτου Κανελλοπούλου, Γεωργίου Μαύρου), ώστε δεν είναι απίθανον και πάλιν ο Κ. να είχεν πρωταγωνιστήσει στην πολιτική σκηνή. Η φθορά των δημοκρατικών θεσμών από καταβολής του νεωτέρου Ελληνικού κράτους (λχ. Καποδιστριακές, Οθωνικές, Βενιζελικές, χουντικές παρεκτροπές) επέτρεψαν ώστε άνθρωποι αδίστακτοι ως ο Κ., συμπεριφερόμενοι όμως ως…«πολιτικά ζώα», να είναι λίαν  πιθανόν ότι θα κατελάμβανον και πάλιν  την εξουσίαν, διά να ωφελήσουν εαυτούς και να εξαπατήσουν τον λαόν.

Υπό άλλας όμως συνθήκας, ο Κ. δεν θα είχε θέσει την προσωπική του σφραγίδα στις σύγχρονες συνθήκες του Ελληνικού έθνους. Θα ήταν παρείσακτος, ως λ.χ. ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, που έθεσε την Ελλάδα υπό τα «Καυδιανά δίκρανα» του ΔΝΤ το 2010, ή ο Λουκάς Παπαδήμος, που υπέγραψε την ανεπαρκή περικοπή του ιδιωτικού εξωτερικού χρέους την οποίαν απέρριπτε προηγουμένως διαρρήδην. Ο πάντοτε ευκολόπιστος και αείποτε απατημένος Ελληνικός λαός διατηρεί κι’ αυτός τις ευθύνες του ακέραιες, διά τα όσα υπέστη  επί Κ. και υφίσταται σήμερον επί των επιγόνων του, καθ΄όσον «βολεύεται» με την ρουσφετολογία, το μπαξίσι και τους διορισμούς στο δημόσιον και τελευταίως με το …ευρώ!

Μόνον οι κατακαημένοι οι Κύπριοι δεν έπταισαν διά τον εμπαιγμόν  υπό του μοιραίου Σερραίου και των επιγόνων του, που  άφησαν τον Κυπριακόν λαόν ανυπεράσπιστον προ του Τούρκου εισβολέως και  πολιτικώς ατροφικόν, ώστε να υποστή δύο συμφοράς:  ό,τι δεν επρόλαβε η Καραμανλική προδοσία το 1974, το  επέτυχεν ο…Καταστρόφιας, ο νυν πρόεδρος Ανα(ν)στασιάδης, τη υποδείξει των Αγγλοσαξώνων και του Γιούρογκρουπ τον Μάρτιον του 2013, δηλαδή την πλήρη καταστροφή της Κυπριακής οικονομίας.

Συνεπώς, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν αξίζει τον τίτλο του «εθνάρχου», αλλά μάλλον του εθνοκτόνου, ως θ’ αποδειχθή οψέποτε ανοίξει ο φάκελλος της Κύπρου. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα τον αποκαθηλώσει από το βάθρο το οποίον  έστησαν συμβατικά συμφέροντα και ανιστόρητοι «ακαδημαϊκοί κ…», ως τους είχεν αποκαλέσει επιγραμματικώς ο Ηλίας Πετρόπουλος. Ήδη, η μνήμη του Κ. έχει λησμονηθή, πλην των τυμβωρύχων θαμμένων ιστορικών αρχείων, που τον ενθυμούνται οσάκις προσπαθούν να στηρίξουν την αποτυχούσα 3η καραμανλική δημο-ακρατία με επικοινωνιακά τεχνάσματα και ευτελή συνθήματα.

*Περιοδικό "Η Νέα Πολιτική" Τεύχος Β3