Μικρασιατική εκστρατεία: οι ευθύνες του Λόυδ Τζώρτζ

Θέματα Ελληνικής Ιστορίας

γράφει ο Π. Α.

 Διαβάζουμε στα Πρακτικά της Βουλής τωνΛόρδων της 8 Δεκεμβρίου 1922, ότι στην συνεδρίαση αυτήν συζητήθηκε, με αφορμή αλληλογραφία του  Πρωθυπουργού Λόυδ Τζωρτζ με τον Γούναρη, το θέμα της βαρείας ευθύνης του πρώτου για την Μικρασιατική Καταστροφή. Το συμπέρασμα της συζήτησης διατύπωσε ο Πρόεδρος του Σώματος Λόρδος Birkenhaed ως εξής: "εάν η υπόψη αλληλογραφία είχε κοινοποιηθεί στο Υπουργικό Συμβούλιο,  θα είχαμε αποφύγει την αποτρόπαιη τραγωδία της ήττας της Ελλάδας στη Μικρά Ασία και οι πρώην Υπουργοί και ο Αρχιστράτηγος δεν  θα είχαν χάσει την ζωή τους".

   Η υπόθεση ξεκινά από τον Φεβρουάριο 1922, όταν ο Γούναρης έστειλε απόρρητη επιστολή προς τον Λόυδ Τζωρτζ, στην οποία του δήλωνε, ότι ο στρατός μας έχει εξαντληθεί και τα ταμεία του Δημοσίου έχουν αδειάσει. Συνεπώς, συνέχιζε, αν η Αγγλία δεν ενισχύσει την Ελλάδα με χρήματα, άνδρες, όπλα, αεροπλάνα, ο στρατός θα υποχρεωθεί να αποσυρθεί. Η απάντηση που έλαβε, όχι μόνον ήταν αρνητική, αλλά και έδινε εντολή στον Γούναρη να διατηρήσει ο στρατός τις θέσεις του. Το απόρρητο αυτής της αλληλογραφίας οφειλόταν σε επιθυμία του Λόυδ Τζωρτζ να παραμείνουν μυστικές οι επαφές του με τους Έλληνες ηγέτες. Το μυστικό, όμως,  αποκαλύφθηκε από την εφημερίδα Sunday Express στις αρχές Δεκεμβρίου 1922 (Μ. Χριστοπούλου)     

   Η είδηση για την παραπάνω μυστική επαφή του Λόυδ Τζωρτζ με τους Έλληνες ηγέτες ξάφνιασε τους Άγγλους και προκάλεσε πολιτικό σεισμό. Ο Λόυδ Τζωρτζ θεωρήθηκε, σύμφωνα με την παραπάνω δήλωση του Προέδρου της Βουλής των Λόρδων, προσωπικά υπεύθυνος για την Καταστροφή και την Εκτέλεση των Έξι. Αυτό, μαζί με τα πολλά άλλα σκάνδαλα στα οποία ο Λόυδ Τζωρτζ είχε αναμιχθεί, είχε ως συνέπεια να πέσει η Κυβέρνησή του και, φυσικά, να χάσει ο Λόυδ Τζωρτζ την ''καρέκλα'' του Πρωθυπουργού (www.bbc.history, The rise and Fall of Lloyd George) .   

Αρχή αποδόμησης οι πολλές ταχύτητες στην ΕΕ

του Σταύρου Λυγερού  – 

Λίγο πριν εγκαταλείψει την εξουσία, ο Ολάντ είχε συναινέσει σε μία στροφή της πορείας του ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος, που πιθανόν να έχει αποδομητικές επιπτώσεις. Στις 6 Μαρτίου 2017, στη σύνοδο των τεσσάρων μεγάλων της ΕΕ στις Βερσαλίες δρομολογήθηκε η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων. Η σχετική συζήτηση είναι παλιά. Πολλές ταχύτητες, άλλωστε, ήδη υπάρχουν. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η Ευρωζώνη και η ζώνη Σένγκεν. Στα δύο αυτά υποσύνολα συμμετέχουν μερικές από τις χώρες-μέλη και μάλιστα όχι οι ίδιες.

Θα μπορούσε, λοιπόν, κάποιος να συμπεράνει πως στις Βερσαλίες δεν έγινε τίποτα περισσότερο από την αναγνώριση αυτού που ήδη συμβαίνει. Το συμπέρασμα αυτό, ωστόσο, είναι παραπλανητικό. Η χρήση των ίδιων λεκτικών όρων κρύβει πολύ διαφορετικές προθέσεις και πραγματικότητες. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Μετά την ένταξη της Βρετανίας στην τότε ΕΟΚ το 1973, φάνηκε ότι ο παραδοσιακός ευρωσκεπτικισμός του Λονδίνου λειτουργούσε κατά κάποιον τρόπο σαν φρένο στην πρόθεση των άλλων κρατών-μελών να προχωρήσουν την ενοποιητική διαδικασία. Από τότε άρχισε η συζήτηση για διαφορετικές ταχύτητες. Ο τότε Γερμανός καγκελάριος Βίλι Μπραντ, μάλιστα, είχε το 1974 καταθέσει σχετική πρόταση. Με αυτό το πνεύμα θεσμοθετήθηκε αργότερα και η δυνατότητα των “ενισχυμένων συνεργασιών”. Η συνθήκη της Λισαβόνας προβλέπει ότι τουλάχιστον εννέα κράτη-μέλη μπορούν να προχωρούν σε βήματα περαιτέρω ενοποίησης.

Άγγελος Συρίγος: Navtex εντυπώσεων και προκλήσεις ουσίας

Νέα Κρήτη

Που το πάει ο Ερντογάν

Η απαίτηση ρόλου συνδικαιούχου , στα ενεργειακά της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, είναι το βασικό κριτήριο σε αυτή τη φάση των προκλήσεων της Τουρκίας, λέει ο καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πάντειο , Άγγελος Συρίγος, με ανάλυση του στον 98.4

Οι Τουρκικές Navtex , υπό όρους δεν είναι το απόγειο των προκλήσεων Ερντογάν , αλλά το ότι αυτές εκδίδονται για τις ίδιες περιοχές όπου η Κυπριακή Δημοκρατία, έχει αντίστοιχες για γεωτρήσεις. Κατά τον καθηγητή Διεθνούς Δικαίου Άγγελο Συρίγο, η Τουρκία σε αυτή τη φάση θέλει να δηλώσει παρών σε  ότι έχασε από τους σωστούς στο παρελθόν χειρισμούς της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως προς την εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων στη περιοχή.

Κατά τον ίδιο η Τουρκία θα ανεβάσει περαιτέρω την ένταση σε Αιγαίο και Κύπρο, αλλά το θέμα δεν είναι η νίκη των εντυπώσεων, αλλά στο  τέλος, ποιος θα ασκήσει την κυριαρχία επί των ενεργειακών αυτών πόρων.

Όπως είπε η λογική του κατευνασμού εξέπνευσε, αλλά από την άλλη , όταν μιλάς για αποτροπή θα πρέπει να είσαι και έτοιμος να την εφαρμόσεις, με όποιες συνέπειες περικλείει αυτό.

Με έξοδο από τα Μνημόνια και κάθαρση ο Τσίπρας στις κάλπες

Με την πυροδότηση του σκανδάλου Novartis ο Τσίπρας θα πάει στις κάλπες με δύο πολιτικά όπλα: με το αφήγημα για την έξοδο από τα Μνημόνια και με την κάθαρση σαν δεύτερη σημαία. Και τα δύο έχουν εμβέλεια στην κοινωνία.

Γράφει ο Σταύρος Λυγερός  – 

Στις αρχές του έτους, από το Μαξίμου διοχέτευαν ότι αμέσως μετά το κλείσιμο της 3ης αξιολόγησης ο πρωθυπουργός θα προχωρήσει σε ανασχηματισμό. Διευκρίνιζαν, μάλιστα πως το νέο κυβερνητικό σχήμα θα ήταν «εκλογικό», με την έννοια πως με αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ θα έδινε τη μάχη της κάλπης. Προφανώς, επειδή τα περιθώρια αλλαγών κεντρικών υπουργών ήταν πολύ περιορισμένα, ίσως και για κάποιους άλλους λόγους που δεν έγιναν γνωστοί, από ένα χρονικό σημείο και πέρα κυριάρχησαν δεύτερες σκέψεις.

Η απομάκρυνση της Ράνιας Αντωνοπούλου συνοδεύθηκε από την πληροφορία για επικείμενο μίνι ανασχηματισμό. Για ένα είδος συμπλήρωσης του κενού που ενδεχομένως να συμπαρασύρει και κάποια λίγα κυβερνητικά στελέχη δεύτερης γραμμής. Το κλίμα που διαχέεται είναι ότι το Μαξίμου επιδιώκει να κλείσει το συντομότερο δυνατόν τη δυσάρεστη αυτή υπόθεση, η οποία ναι μεν δεν συνιστά κατ’ ουδένα τρόπο παρανομία, αλλά στο ηθικό-πολιτικό επίπεδο συνιστά ατόπημα που συνεπάγεται πολιτικό-εκλογικό κόστος για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το Μαξίμου, άλλωστε, έχει ήδη χαράξει ρότα. Πυροδοτώντας το σκάνδαλο Novartis άλλαξε τους όρους του παιχνιδιού και κατ’ επέκτασιν τον χαρακτήρα της πολιτικής-εκλογικής σύγκρουσης. Προφανώς, καθοριστικό ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι η κυβέρνηση αιφνιδιάστηκε από τη λαϊκή αντίδραση στο μέτωπο του Μακεδονικού.

Γ.Αδαλής: Τουρκία- Κούρδοι και Πολυεθνικοί Κολοσσοί

Νέα Κρήτη

Κλειδί το Κουρδικό για την Τουρκική Επιθετικότητα σε Κύπρο και Αιγαίο

Οι εξελίξεις σε Αιγαίο και Κύπρο, δεν είναι προϊόν παραλογισμού, αλλά ψυχρής λογικής του Ερνοτγάν, υποστήριξε με στοιχεία ο οικονομολόγος και αναλυτής Γιώργος Αδαλής στο Ράδιο 98.4

Οι εξελίξεις σε Αιγαίο και Κύπρο, δεν είναι προϊόν παραλογισμού, αλλά ψυχρής λογικής του Ερνοτγάν στο γεωπολιτικό παζάρι στη περιοχή, όπου η δημιουργία Κουρδικού κράτους , συμπίπτει με τους ενεργειακούς δρόμους και τα αντιτιθέμενα συμφέροντα πολυεθνικών, υποστήριξε με στοιχεία ο οικονομολόγος και αναλυτής Γιώργος Αδαλής στον 98.4 .

 

Η Τουρκία αντιλαμβανόμενη ότι ο ενδεχόμενος «ακρωτηριασμός» της , για την δημιουργία Κουρδικού κράτους και σε εδάφη της , θα πάει πίσω και την μάχη επενδύσεων που έχει κάνει στο  Κουρδικό Ιράκ , κινείται με την λογική ανταλλαγμάτων για τους νέους ενεργειακούς δρόμους , με επιθετικότητα σε Αιγαίο και Κύπρο, λέει ο οικονομολόγος Γιώργος Αδαλής. Παρουσιάζοντας άγνωστα στοιχεία για τους Κούρδους , από πλευράς οικονομίας, εξηγεί γιατί το Κουρδικό είναι κλειδί, όπως και ο αγωγός Κιρκούκ – Τσειχάν με κομβικό σημείο το Αφρίν , ενώ εξηγεί ότι ο ανταγωνισμός  Ρωσίας – ΗΠΑ για τα ενεργειακά στη θάλασσα του Μπάρεντς , αντανακλά  την όξυνση επί Κουρδικών εδαφών στη Συρία και όχι μόνο. Με βάση συγκεκριμένα δεδομένα, ισχυρίστηκε ότι οι ενεργειακοί ανταγωνισμοί, οδηγούν την Τουρκία να επιζητά τον έλεγχο της ΑΟΖ πέριξ  του Καστελόριζου , ενώ αίσθηση προκάλεσαν τα όσα είπε για τα παιχνίδια των μεγάλων πολυεθνικών ενεργειακών κολοσσών στη περιοχή μας.

Μακεδονικό: μια άλλη προσέγγιση

Είναι αλήθεια πως το ιστολόγιο δεν έχει ασχοληθεί σχεδόν καθόλου με το πλέον πολυσυζητημένο θέμα των τελευταίων εβδομάδων, δηλαδή με το λεγόμενο μακεδονικό. Οι όποιες αναφορές μας έγιναν με μάλλον παιγνιώδη τρόπο, μέσα από λιτά "σαββατιάτικα" σχόλια. Αν, όμως, θέλαμε να προσεγγίσουμε με σοβαρότητα το θέμα αυτό, θα είχαμε δυο τρόπους να το κάνουμε.

Ο πρώτος τρόπος είναι να ξεκινήσουμε κρατώντας ένα βιβλίο Ιστορίας στο χέρι και θεωρώντας τους εαυτούς μας ως απογόνους των αρχαίων μακεδόνων, με όση -μικρή ή μεγάλη- αυθαιρεσία συνεπάγεται μια τέτοια τοποθέτηση. Έχουμε άλλωστε  δικαίωμα να το κάνουμε αφού οι ίδιοι οι γείτονες έχουν ομολογήσει κατ' επανάληψη ότι έφτασαν στην περιοχή πολλούς αιώνες μετά από μας. Παράλληλα, δεν μπορούμε να μη λάβουμε υπ' όψη μας ότι το τμήμα τής μακεδονικής γης που ανήκει στην χώρα μας, δεν μας χαρίστηκε. Το αποκτήσαμε με θυσίες και με πολύ αίμα, οπότε ούτε λόγος να το απεμπολήσουμε ελαφρά τη καρδία. Και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι σήμερα, έναν αιώνα από τότε που την κατακτήσαμε, σ' αυτή την περιοχή οι κάτοικοι είναι ελληνικής καταγωγής στην συντριπτική πλειοψηφία τους.

Ο δεύτερος τρόπος είναι να αφήσουμε κατά μέρος την Ιστορία και το θυμικό για να εξετάσουμε τις συνθήκες που διαμορφώνει η σημερινή πραγματικότητα. Να λάβουμε σοβαρά υπ' όψη το τεράστιου εύρους γεωπολιτικό παιχνίδι που παίζεται στα δυτικά Βαλκάνια. Να υπολογίσουμε σωστά τους διαμορφούμενους συσχετισμούς και τα υπαρκτά -αρεστά ή μη σε μας- δεδομένα. Όπως, λόγου χάρη, ότι ένα μεγάλο ποσοστό κατοίκων τής γείτονος χώρας όχι μόνο είναι αλβανικής καταγωγής αλλά έχει και τόσο μεγάλη επιρροή ώστε προ μηνός τα αλβανικά αναγορεύτηκαν σε δεύτερη επίσημη γλώσσα αυτής της χώρας. Ή το γεγονός ότι η δύση επιθυμεί διακαώς την ένταξη της ΠΓΔΜ κατά πρώτον στην Βορειοατλαντική Συμμαχία και κατά δεύτερον στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Είναι σαφές πως η απόφαση για το πώς θα προσεγγίσουμε το εν λόγω θέμα δεν είναι εύκολη. Αν επιλέξουμε τον πρώτο τρόπο, κινδυνεύουμε να αποδειχτούμε αιθεροβάμονες. Αν επιλέξουμε τον δεύτερο, κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε ως εθνοπροδότες. Βέβαια, αυτά τα σχήματα είναι πολύ αόριστα και δεν θα έπρεπε να μας απασχολούν αλλά, όπως και να το κάνουμε, είναι υπαρκτά και η επίκλησή τους τορπιλλίζει κάθε καλή διάθεση για καλοπροαίρετη συζήτηση. Συνεπώς, για την οικονομία τού λόγου, προτιμώ να αποφύγουμε την ευθεία τοποθέτηση και να περιοριστούμε στην διατύπωση ορισμένων ερωτημάτων:

Ο Πούτιν, ο Ερντογάν και ο τετραγωνισμός του κύκλου

του Γιώργου Λυκοκάπη  – 

Παρά τις ρητορικές εξάρσεις του προέδρου Ερντογάν, η μέχρι τώρα κατάσταση στο Αφρίν δεν μπορεί να χαρακτηριστεί στρατιωτική επιτυχία της Τουρκίας. Κατά την διάρκεια των λίγων εβδομάδων που διαρκεί η επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας», ο τουρκικός στρατός δεν έχει επιτύχει καμία σημαντική προέλαση. Αντιθέτως μετράει ήδη σημαντικές απώλειες και ακόμα μεγαλύτερες απώλειες οι ισλαμιστές που πολεμούν μαζί του εναντίον των Κούρδων του YPG.

Στις 13 Φεβρουαρίου οι Τούρκοι παραδέχτηκαν πως έχουν 31 νεκρούς οπλίτες και αξιωματικούς στα πεδία των μαχών και πάνω από 100 τραυματίες. Πηγές που πρόσκεινται στο δίκτυο Γκιουλέν ισχυρίζονται ότι οι απώλειες είναι πολύ βαρύτερες, αλλά για ευνόητους λόγους δεν ανακοινώνονται. Οι ισλαμιστές μάχονται στο πλευρό των Τούρκων έχουν χάσει πολλαπλάσιους μαχητές. Πρόκειται για αντιπάλους του καθεστώτος Άσαντ, στις τάξεις των οποίων υπάρχουν αρκετοί τζιχαντιστές. Δεν φημίζονται για την στρατιωτική τους δεινότητα και πειθαρχία. Συνήθως, πρόκειται για συμμορίες μισθοφόρων και λήσταρχων.

Για να εξασφαλίσει την ανοχή των Ρώσων στους βομβαρδισμούς του Αφρίν, ο Ερντογάν αποδέχθηκε τις επιθέσεις του καθεστώς Άσαντ στις πόλεις Ιντίλμπ και Γούτα. Οι δύο πόλεις βομβαρδίζονται με σφοδρότητα από την συριακή πολεμική αεροπορία, με τις ΗΠΑ να κατηγορούν το συριακό καθεστώς για χρήση χημικών όπλων. Ο Τούρκος πρόεδρος δεν υιοθέτησε τους ισχυρισμούς της Ουάσιγκτον, πιθανώς γιατί χρησιμοποιεί από την πλευρά του χημικά όπλα εναντίων των Κούρδων μαχητών στο Αφρίν.

''ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΩ'' ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΙΣΛΑΜΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ.

ESTIA TV

''ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΩ'' ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΜΕ ΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ - ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟ ΕΥΑΓΓΕΛΟ ΜΠΕΞH.

ΕΜΦΆΝΙΣΗ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΩΝ

Περί διαφθοράς και δημοκρατίας

Από την έντυπη έκδοση της Ναυτεμπορικής

Της Αγγελικής Κοτσοβού

akots@naftemporiki.gr

Ο λαϊκισμός υποσκάπτει τα ανθρώπινα δικαιώματα ανά τον κόσμο. Αυτή είναι η πικρή διαπίστωση της Διεθνούς Αμνηστίας στην ετήσια έκθεσή της, επικαλούμενη ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τη «γεμάτη μίσος ρητορική του προέδρου Τραμπ, που όμως μεταφράσθηκε σε πραγματικότητα».

Δεν είναι όμως μόνο η Αμερική του Τραμπ που πριονίζει τα θεμέλια της δημοκρατίας. Ανά τον κόσμο αυξάνονται οι ηγέτες που επιχειρούν με τον λόγο τους να διχάσουν και να φανατίσουν την κοινή γνώμη, επηρεάζοντάς την προς την κατεύθυνση που εξυπηρετεί τον δικό τους σκοπό. Και συχνά, κάτω από τον μανδύα του λαϊκισμού, καλοσερβιρισμένου μέσα στο «χρυσό πιάτο» μιας ευημερούσας παγκόσμιας οικονομίας, φουντώνουν τα σκάνδαλα και η διαφθορά, σε ένα διαρκώς αποδυναμωμένο δημοκρατικό σύστημα που αδυνατεί να προστατεύσει τα συμφέροντα του απλού πολίτη. 

Ανάλογα και τα ευρήματα της Διεθνούς Διαφάνειας στην αντίστοιχη έκθεση για τη διαφθορά, διαπιστώνοντας ότι η πλειονότητα των χωρών του κόσμου είναι διεφθαρμένη. Συγκεκριμένα, με βάση τον δείκτη αντίληψης διαφθοράς της Διεθνούς Διαφάνειας, τα δύο τρίτα των 180 χωρών της κατάταξης βαθμολογούνται με μέση βαθμολογία το 43, επιδόσεις κάτω από τη βάση (που είναι το 50).

Οι Ευρωπαϊκές ζυμώσεις – και εμείς

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Βλέπαμε χθες, πώς η «Ευρώπη» αναζητούσε στην Κορυφή των Βρυξελλών τις δικές της προτεραιότητες: πώς θα πορευθεί η ΕΕ στην μετά-Brexit εποχή. πώς θα καλύψει τις μαύρες τρύπες που απειλούνται στον (ισχνότατο, αν τον δει κανείς ως ομοσπονδιακής λογικής!) Προϋπολογισμό της και πώς θα διαμορφωθούν οι καινούργιοι «κερδισμένοι»/ «χαμένοι» . πώς θα κάνει την μεταστροφή της από την τοτεμική προσκύνηση της λιτότητας σε κάτι περισσότερο λειτουργικό και λιγότερο διαιρετικό. πώς θα διαμορφωθούν, με την ευκαιρία και των Ευρωεκλογών, οι καινούργιες ισορροπίες των δι-Ευρωπαϊκών πολιτικών σχηματισμών.

Στην συνέχεια αυτού του τελευταίου, θα προτείναμε στον αναγνώστη να παρακολουθήσει λίγο ακόμη τις ενδο-«Ευρώπη» συστροφές της πολιτικής. Μας αφορούν, μας εμπλέκουν, μας παρασύρουν ενδεχομένως. Λοιπόν:

Ήδη πριν τις Ευρωεκλογές του 2014, τα Ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα είχαν λειτουργήσει ως πλατφόρμα για την ανάδειξη υποψηφίων για την (σημαντική, όπως και να το κάνουμε) θέση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ο Πρόεδρος της Επιτροπής ορίζεται από το κονκλάβιο των αρχηγών Κυβερνήσεων των Κρατών μελών, όμως με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να ευλογεί την τελική επιλογή. Το κατά πόσον η διαδικασία που είχε ακολουθηθεί την τελευταία φορά συντέλεσε στο να αισθανθεί ο Ευρωπαίος πολίτης «περισσότερο αντιπροσωπευόμενος» από τις θεσμικές λειτουργίες της ΕΕ είναι εξαιρετικά αμφίβολο. το κατά πόσον η επιλογή του Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ, στην οποία κατέληξε η διαδικασία την τελευταία φορά ικανοποίησε ή όχι «παίζεται». Χριστιανοδημοκράτης, ο Γιουνκέρ πάντως υπήρξε μετριοπαθής, έπαιξε εποικοδομητικό ρόλο σε διάφορες κρίσεις (καθοριστικό ρόλο στην Ελληνική, το 2015, την οποία όμως είχε γνωρίσει ήδη ως Πρόεδρος του Eurogroup από την αρχή της…). Πάντως, η προεκλογική αναμέτρηση ανάμεσα στον ίδιο, τον Μάρτιν Σουλτς των Σοσιαλδημοκρατών, τον Γκυ Φερχοφσταντ των Φιλελευθέρων, του Αλέξη Τσίπρα ως εκπροσώπου της Αριστεράς και της Σκα Κέλλερ των Πρασίνων – θυμηθείτε την τηλεοπτική τους αναμέτρηση, με δι-Ευρωπαϊκή τηλεοπτική κάλυψη… - είχε ήδη καταγραφεί ως στοιχείο δημιουργίας «Ευρωπαϊκού δήμου», δηλαδή διακριτής παρέμβασης στην δημόσια σφαίρα.

Γιατί ανακάμπτει η Ευρώπη

του Paul Krugman  – 

Εδώ, στον αγγλόφωνο κόσμο, οι περισσότεροι από εμάς που κάνουμε οικονομικές αναλύσεις, επικεντρωνόμαστε πολύ στην αμερικανική οικονομία μετά την άνοδο του Τραμπ στην εξουσία και δευτερευόντως στη βρετανική οικονομία μετά το Brexit. Αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να κοιτάξουμε πιο μακριά. Και υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο θέμα που δεν το συζητάμε τόσο πολύ, στις ΗΠΑ τουλάχιστον: η σημαντική ανάκαμψη που συντελείται τελικά στην Ευρώπη.

Για χρόνια, η Ευρωζώνη υστερούσε δραματικά των ΗΠΑ: εκεί που η Αμερική ξεκίνησε μια βιώσιμη ανάκαμψη στα τέλη του 2009, η Ευρώπη, βυθισμένη στις κρίσεις χρέους και τα προβλήματα των εσφαλμένων δαπανών μεταξύ των κρατών μελών, συνέχισε να υποφέρει μέχρι το 2013.

Η Γερμανία φυσικά, τα πήγε πολύ καλά κυρίως λόγω του γεγονότος ότι η οικονομία της στηρίχθηκε στα τεράστια εμπορικά πλεονάσματα εις βάρος των γειτόνων της. Από το 2013, ωστόσο, παρατηρούμε μια σημαντική ανάπτυξη στην Ευρώπη, με την ταχύτερη ανάπτυξη να σημειώνεται (πλην της Ελλάδας) σε περιοχές που επλήγησαν από την κρίση του ευρώ, ιδίως στην Ισπανία:

Το όπλο των κεντρικών τραπεζών

analyst

Οι εκλεγμένες κυβερνήσεις εκβιάζονται με τη βοήθεια χρηματοπιστωτικών εργαλείων, από τα μη εκλεγμένα τραπεζικά λόμπι, έτσι ώστε να μην εφαρμόζουν αυτά που θέλουν οι Πολίτες που τις εξέλεξαν – αλλά να προωθούν πιστά τη «νεοφιλελεύθερη ανασυγκρότηση» του κοινωνικού κράτους.

.

«Ο στόχος της ΕΚΤ, την επίτευξη του οποίου επιβλέπουν οι αγορές, είναι η μετατροπή της Ευρώπης σε μία περιοχή χωρίς εθνικά κράτη και σύνορα, στην οποία θα βασιλεύει η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, προς όφελος της παγκόσμιας ελίτ».

.

Ανάλυση

Τυπικά, οι κεντρικές τράπεζες αποτελούν ένα μέρος του κράτους – μία τέταρτη, ανεξάρτητη εξουσία, με βασικό αντικείμενο τη νομισματική πολιτική, παράλληλη στις υπόλοιπες τρεις (εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική). Ιστορικά και πρακτικά όμως, χαρακτηρίζονται ως εκπρόσωποι των ενδιαφερόντων των ελίτ, καθώς επίσης ως οργανώσεις που υπηρετούν τις μεγάλες εμπορικές τράπεζες –  προωθώντας τα συμφέροντα τους.

Για να μπορούν να το κάνουν, είναι πολιτικά ανεξάρτητες – γεγονός που σημαίνει ότι, δεν είναι υποχρεωμένες να λογοδοτούν, καθώς επίσης να ελέγχονται από καμία κυβέρνηση και από κανένα κοινοβούλιο. Στα πλαίσια αυτά η ΕΚΤ, για να διατηρεί την ανεξαρτησία της, απαγορεύεται από το καταστατικό της η χρηματοδότηση των κρατών – μία πρωτοβουλία που επαφίεται στις εμπορικές τράπεζες οι οποίες, δανειζόμενες από την ΕΚΤ δανείζουν τα κράτη, με υψηλότερα επιτόκια φυσικά.

Οι ανισότητες και το λάθος του Πικετί

Ένας πρώην αναρχικός Σουηδός σε βιβλίο του καταθέτει συγκλονιστικά στοιχεία που διαψεύδουν τους καιροσκόπους της καταστροφολογίας. 

Γράφει ο Αθ. Χ. Παπανδρόπουλος.

Ενώ πριν από 17 χρόνια το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης εμαίνετο, ένας Σουηδός -αριστεροαναρχικός, κατά δήλωσή του- έγραφε ένα βιβλίο υπέρ της παγκοσμιοποίησης, στο οποίο εξηγούσε πώς η τελευταία συνιστούσε ένα τεράστιο βήμα προόδου, το οποίο όμως κλόνιζε συνήθειες, παραδόσεις, κατεστημένα συμφέροντα και πολιτικές επιδιώξεις.

«Το ψέμα και η καταστροφολογία που διαδίδουν οι εχθροί της παγκοσμιοποίησης είναι τα κύρια εργαλεία για τη διάδοση του φόβου, τον οποίο κάποιοι αυτόκλητοι “σωτήρες” θα ξορκίζουν και θα πολεμούν». Αυτά μάς έλεγε τότε ο 26χρονος Γιόχαν Νόρμπεργκ, που είχε επίσης προσχωρήσει στο σουηδικό think-tank Timbro, το οποίο ασχολείται με την προώθηση της επιχειρηματικότητας και της ελευθερίας της σκέψης.

Λίγα χρόνια αργότερα, ο 45χρονος σήμερα ιστορικός της οικονομίας, συγγραφέας και συνεργάτης του Ινστιτούτου Cato στις ΗΠΑ, είναι πολύ ενοχλημένος από την αντιμεταναστευτική ρητορεία και την άνοδο του λαϊκισμού, φαινόμενα που επίσης καλλιεργούν τον φόβο και ενισχύουν κατεστημένα συμφέροντα και ξεπερασμένες πολιτικές εξουσίες.

Στο πλαίσιο αυτό, το νέο βιβλίο του με τίτλο «Πρόοδος, Δέκα Λόγοι να Ανυπομονούμε για το Μέλλον» (εκδόσεις Omniworld, για την Ελλάδα εκδόσεις Παπαδόπουλου) είναι μία εξαιρετική συνηγορία κατά της απαισιοδοξίας που κάποιες πολιτικές δυνάμεις έχουν κάνει σημαία τους.

Ανάγκη Έγκυρων Μακροοικονομικών Προβλέψεων

του Διονύση Χιόνη

Οι προβλέψεις που έγιναν στα πλαίσια του ελληνικού προγράμματος είναι πλέον συνώνυμες της αστειότητας και φέρουν  μεγάλος μέρος της ευθύνης για την αποτυχία των προγραμμάτων. Και αυτή η αδυναμία πρόβλεψης αναφέρεται  τόσο στα μεγέθη που σχετίζονται με την ανάπτυξη και την ανεργία όσο και με τα δημοσιονομικά μεγέθη. Οι ατυχείς  προβλέψεις,  ορισμένες φορές με σαφή σκοπιμότητα, προκάλεσαν την αδυναμία κατανόησης των πραγματικών προβλημάτων της οικονομίας.   

Χρειάζεται να επισημανθούν  οι προηγούμενες αστοχίες διότι απ’ ότι φαίνεται οι μελλοντικές παρεμβάσεις στο χρέος θα χαρακτηρίζονται από παρεμβάσεις που αφορούν σε ομόλογα υβριδικής μορφής. Αυτά τα ομόλογα   θα συνδέουν το κουπόνι πληρωμής ή τον χρόνο πληρωμής του κουπονιού με τις μακροοικονομικές επιδόσεις. Τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα διότι η μακροχρόνια εποχή των χαμηλών αποδόσεων  και των περιορισμένων  διακυμάνσεων  της αγοράς  ομολόγων έφτασε στο τέλος της. 

Πλέον η αγορά ομολόγων εισέρχεται σε μια φάση ιδιαίτερα απρόβλεπτη για τις αποδόσεις και για την τιμή. Αυτή η φάση δεν είναι ότι καλύτερο μπορεί να συμβεί για  νέες και σύνθετες εκδόσεις ιδιαίτερα όταν προέρχονται από χώρες που εξέρχονται από μνημόνια και ο  αποπληθωρισμός καθώς και η παγίδα ρευστότητα συνεχίζουν να την απειλούν.

Ε9 στην αναβλητική ή διαλυτική αίρεση

taxheaven

Ορέστης Σεϊμένης - Αλεξάνδρα Γεράγγελου

1. Tι είναι οι αιρέσεις

Δεν αρκούν η καλή πίστη και τα συναλλακτικά ήθη για να ερμηνεύουμε εκ των υστέρων τους όρους μιας σύμβασης. 

Τα αποτελέσματα μιας σύμβασης μπορεί να εξαρτώνται από μερικούς όρους ή προϋποθέσεις που ορίζουν τα δύο μέρη  που πρέπει να ισχύσουν μελλοντικά (μπορεί να είναι και αβέβαια, αν θα συμβούν) για την υλοποίηση της μεταξύ τους συμφωνίας Οι όροι και οι προϋποθέσεις αυτές είναι οι «αιρέσεις». 

Οι αιρέσεις είναι δύο κατηγοριών:  

→ Η Αναβλητική Αίρεση

→ Η διαλυτική Αίρεση

2. Στην αναβλητική αίρεση: τα αποτελέσματα της συμφωνίας (δικαιοπραξίας) παράγονται και αρχίζουν να ισχύουν αμέσως μόλις συμβούν γεγονότα μελλοντικά και αβέβαια. Λέμε τότε ότι έγινε η πλήρωση της αίρεσης  Α.Κ. 201.

Το αποτέλεσμα της δικαιοπραξίας με αναβλητική αίρεση για να αρχίσει, πρέπει να συμβεί στο μέλλον  το προκαθορισμένο γεγονός. Και τότε αρχίζει η υποχρέωση για την αναγραφή του ακινήτου στο Ε9.

….. Ο κληρονόμος θα αποκτήσει την περιουσία μόνο εάν και μόλις συμβεί το προκαθορισμένο γεγονός ……

….. Ο αγοραστής ενός ακινήτου θα αποκτήσει την κυριότητα του ακινήτου  μόνο όταν εξοφλήσει όλες τις δόσεις ………….

Διαθήκη: Πότε ισχύει η αναβλητική αίρεση

Η διάταξη διαθήκης που εξαρτάται από αναβλητική αίρεση, σε περίπτωση αμφιβολίας ισχύει μόνον αν ο τιμώμενος με τη διάταξη αυτή (δηλαδή ο κληρονόμος ή ο κληροδόχος) ζει όταν πληρωθεί η αίρεση και οι προϋποθέσεις της αναβλητικής αίρεσης. Α.Κ. 1797 

(Θα πάρεις την κληρονομιά μόνο αν παντρευτείς την Μαρία στο μέλλον .........)

Ασφαλιστικά πρόστιμα-σοκ ακόμα και σε επαγγελματίες που έκλεισαν τα βιβλία τους

Του Δημήτρη Κατσαγάνη

Πρόστιμα-μαμούθ 6% κάθε χρόνο επί των συνολικών οφειλών τους προς τον τέως ΟΑΕΕφορτώνονται ακόμα και εκείνοι οι ασφαλισμένοι οι οποίοι έχουν σταματήσει κάθε ελεύθερη επαγγελματική δραστηριότητα.

Ουσιαστικά, καλούνται να πληρώσουν τόκους επί απλήρωτων εισφορών, παρότι μάλιστα έχουν κλείσει τα βιβλία τους. Η διαχρονική συσσώρευση χρεών γίνεται –σε πολλές περιπτώσεις– τόσο μεγάλη, που τους εμποδίζει πρακτικά να βγουν στη σύνταξη.

Και αυτό, ακόμα και αν έχουν ξεπεράσει το 67ο έτος τους και, παράλληλα, έχουν συμπληρώσει τουλάχιστον 15 χρόνια ασφάλισης, και μάλιστα όχι στον τέως ΟΑΕΕ –στον οποίο χρωστούν–, αλλά στο... ΙΚΑ.

Ο λόγος για τον de facto αποκλεισμό τους από τη σύνταξη είναι το "εξωπραγματικό" ύψος των οφειλών τους προς τον τέως ΟΑΕΕ, λόγω των αχαλίνωτων προσαυξήσεων, οι οποίες συνεχίζονται αμείωτα ακόμα και αφού "έκλεισαν τα βιβλία τους".

ΠΟΜΠΗΙΑ ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΗΔΟΝΗΣ (ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ. ΕΛΛ.ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ)

ακροβατώντας στ΄ όνειρο με τον Θανάση Λάλα μ΄εφαλτήριο το βιβλίο του ΄΄Έφοδος στον ουρανό''

Θανάσης Λάλας κ΄Πέτρος Ιωάννου στον Σπορnews 90,1 της Λάρισας,στην εκπομπή : ''ακροβάτες του ονείρου'' 21.2.18 , για το διαδύκτιο sportnews901.gr , κάθε μέρα 10.15 -11.15 π.μ.