Η μάχη στην «Ταράτσα» της Γκιώνας (22/23 Ιουνίου 1943) Οι άγνωστες λεπτομέρειες της δεύτερης επίθεσης του ΕΛΑΣ εναντίον του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων του Συνταγματάρχη Δ. Ψαρρού.

Θέματα Ελληνικής Ιστορίας

Αφιερωμένο

στους αφανείς πρωταγωνιστές της μάχης της Γκιώνας,

στον θρυλικό Ιερέα του Λευκαδιτίου παπα-Ηλία Λακαφώση,

και ιδιαίτερα,

στον αξέχαστο πατέρα μας, Μήτσο Κούτρα

γνήσια παιδιά της γενέθλιας Δωρικής Γής

καλούς και γενναίους εκπροσώπους μίας τίμιας γενιάς,

που μάτωσε παλεύοντας στα βουνά της Ελλάδας

και μόχθησε στο στίβο της ζωής

για να μας παραδώσει στη δύση της, μία Ελλάδα

πολύ καλύτερη – με όλα της τα προβλήματα - από αυτήν

που θα παραδώσουμε εμείς στην επόμενη γενιά

Γράφουν οι: Κώστας Δ. Κούτρας & Γιώργος  Δ. Κούτρας (αποκλειστικά για τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας)

Πίνακας περιεχομένων

Εισαγωγικό

Το περίγραμμα των γεγονότων μέχρι την μάχη στη Γκιώνα

Η 22α Ιουνίου του 1943 στο χωριό Λευκαδίτι

H εξέλιξη της μάχης

Τα μετά τη μάχη της «Ταράτσας» γεγονότα.

Η μάχη της «Ταράτσας» στην ιστοριογραφία της Κατοχής

Επίμετρο στα πρόσωπα

Επίλογος

Εισαγωγικό

Πέρασαν εβδομήντα δύο χρόνια από την μάχη στην «Ταράτσα» της Γκιώνας, η οποία σηματοδότησε την δεύτερη προσπάθεια του ΕΛΑΣ να διαλύσει ενόπλως το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του Συνταγματάρχη Δημητρίου Ψαρρού κατά τις πρώτες ημέρες της δεύτερης συγκρότησής του.

Η μάχη στην «Ταράτσα» είναι κάπως «παραμελημένη» ιστοριογραφικά, «συμπιεσμένη» ανάμεσα στην πρώτη διάλυση του Συντάγματος και στην τρίτη τραγική του διάλυση, την επομένη του Πάσχα του 1944. Οι λεπτομέρειες της μάχης είναι άγνωστες στο ευρύ κοινό και λίγες περιγραφές της υπάρχουν, κυρίως σε κείμενα αξιωματικών του 5/42 όχι εύκολα προσβάσιμα στο συνολό τους. Αποτελεί ζήτημα ερμηνείας το γιατί τα διάφορα ιστοριογραφικά κείμενα προσπερνούν βιαστικά (και μερικές φορές, τελείως) την μάχη αυτή, και κάπου παρακάτω σε αυτό το άρθρο θα καταθέσουμε και εμείς την δική μας ερμηνεία. Ωστόσο, το παρόν σημείωμα έχει ως κύριο στόχο να κάνει ευρύτερα γνωστές τις λεπτομέρειες του ιστορικού αυτού γεγονότος, οι οποίες πιθανώς φωτίζουν εκ των υστέρων κάποια από τα ερωτήματα που αφορούν στην τραγική τύχη του Συντάγματος, σίγουρα όμως συνεισφέρουν στην αποτύπωση της αντίληψη των πραγμάτων που είχε ο Συνταγματάρχης Ψαρρός . Οι λεπτομέρειες που παραθέτουμε έχουν διασωθεί από την προφορική αφήγηση των αφανών πρωταγωνιστών της και ήταν εν πολλοίς γνωστές περισσότερο στον κύκλο των μαχητών του 5/42 ΣΕ, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν φύγει πλέον από τη ζωή. Τα γεγονότα παρατίθενται με κάποιες δικές μας εκτιμήσεις και σχόλια που τίθενται στην κρίση του φιλίστορος αναγνώστη, ο οποίος ας έχει κατά νου πως «το μονοπάτι της προφορικής ιστορίας, κοινός τόπος στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ της κατοχικής ιστορίας επηρεάζει τη μορφή και το σχήμα της αφήγησης..», για να δανειστούμε αυτούσια μία ταιριαστή φράση από ένα ενδιαφέρον πρόσφατο βιβλίο[i].

Το Brexit μια στρατηγική ήττα της Γερμανίας και των ΗΠΑ

ardin-rixi

Tου Γιώργου Καραμπελιά 

Το Brexit αποτέλεσε το αποκορύφωμα μιας περιόδου αλλεπάλληλων πληγμάτων στην παγκοσμιοποίηση, κατεξοχήν σ’ ό,τι αφορά στην Ευρώπη: Η κρίση στην Ιβηρική χερσόνησο που οδηγεί σε δεύτερες εκλογές στην Ισπανία, η παρ’ ολίγον εκλογή ακροδεξιού προέδρου στην Αυστρία, η άνοδος της ακροδεξιάς «Εναλλακτικής για την Γερμανία», της Μαρίν Λεπέν στην Γαλλία, η εκλογή δημάρχων των «Πέντε αστέρων» στη Ρώμη και το Τορίνο, το μεγάλο κοινωνικό κίνημα που συγκλονίζει τη Γαλλία εδώ και τρεις σχεδόν μήνες, γνώρισαν την κορύφωσή τους με την ψήφο των Βρετανών υπέρ του Brexit.

Πρόκειται για ένα ράπισμα σ’ αυτό που αποκαλούμε παγκοσμιοποίηση· ένα ράπισμα που προήλθε από τα λαϊκά στρώματα και τους περιθωριοποιημένους πολίτες της Βρετανίας. Τα στοιχεία είναι αδιάσειστα και αμάχητα: Στα κέντρα των μητροπόλεων, κατεξοχήν του Λονδίνου, αλλά και στο Μάντσεστερ και το Λίβερπουλ,υπερψηφίστηκε η παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση – μάλιστα στο κέντρο του  Λονδίνου το «Παραμένω» συγκέντρωσε το 75% των ψήφων και στο ευρύτερο μητροπολιτικό Λονδίνο το 59%. Αντίθετα, στις υποβαθμισμένες περιοχές που πλήττονται από την αποβιομηχανοποίηση και αντιμετωπίζουν πολύ πιο έντονα τον ανταγωνισμό των μεταναστών, το «Αποχωρώ» ξεπέρασε το 60%, συχνά ακόμα και το 70%. Και τα αποτελέσματα θα ήταν ακόμα πιο σαρωτικά εάν οι Σκωτσέζοι και οι Βορειο-ιρλανδοί δεν ψήφιζαν υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε. εξαιτίας της αντίθεσής τους με την αγγλική κυριαρχία!

ΑΔΟΛΗ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΗ Η ΔΟΛΙΑ ΚΑΙ “ΑΡΙΣΤΕΡΗ”;

iskra

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Και σε αντιπερισπασμό επιδίδονται και τα – συνήθη – ψεματάκια τους λένε. Ο λόγος για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα όσα μεθοδεύει σχετικά με τον εκλογικό νόμο.

Ο πρωθυπουργός και οι επιτελείς του δεν παύουν να ομιλούν περί «απλής αναλογικής». Αλλά όλα δείχνουν ότι η αναλογική τους θα είναι τόσο «απλή», «ανόθευτη» και «άδολη» όσο ακριβώς «αριστερή» είναι και η εν γένει πολιτική τους.

Ακούσαμε, για παράδειγμα, προχτές τον διευθυντή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ να ισχυρίζεται τα εξής για να δικαιολογήσει την διαφαινόμενη πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ να μην καταργήσει το όριο του 3% στον εκλογικό νόμο που ετοιμάζει. Δήλωσε:

«Εμείς αυτό (σ.σ. την κατάργηση του 3%) το είχαμε προτείνει στο παρελθόν σε μια λογική πολυφωνικότητας του Κοινοβουλίου, διότι θα θυμάστε ότι ιδίως στη δεκαετία του '80 και του '90 ήταν τα τρία μεγάλα κόμματα και όσες φορές έμπαινε στη Βουλή το ΚΚΕ Εσωτερικού, αργότερα ο Συνασπισμός, μετά ο ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα πλέον έχουμε ένα πολυφωνικό Κοινοβούλιο, μετέχουν οκτώ κόμματα, δεν νομίζω ότι υπάρχει ζήτημα αντιπροσώπευσης (…)».

Εμείς, πάλι, απλώς θυμίζουμε:

Την πρόταση νόμου ο ΣΥΡΙΖΑ για απλή αναλογική με κατάργηση του 3% δεν την έκανε τη δεκαετία του ’80 ούτε την δεκαετία του ’90. Τον Μάρτη του 2012 την έκανε (στις 14/3 για την ακρίβεια) και την επανέφερε τoν Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου.

Και μπορεί τώρα να κάνουν τις κωλοτούμπες τους, αλλά τότε, όσον αφορά το θέμα του πλαφόν ήταν κάθετοι υπέρ της κατάργησής του, αφού όπως έλεγαν «δεν συμβιβάζεται με το σύστημα της απλής αναλογικής». Τώρα… συμβιβάζεται;

Κατά τα λοιπά, ας θυμηθούμε και τα παρακάτω:

Άλλο εταίρος και άλλο υποτελής: Οι Γάλλοι διαφέρουν από τους Έλληνες, όσον αφορά την ανοχή τους απέναντι σε κυβερνήσεις που τους εξευτελίζουν διεθνώς και τους προδίδουν – με δημοψήφισμα απειλεί και η Πορτογαλία

analyst

Είναι ασφαλώς σωστό να τηρεί και να εφαρμόζει κανείς πιστά αυτά που υπογράφει, όπως συμβαίνει με την ελληνική κυβέρνηση – αφού διαφορετικά χάνει την αξιοπιστία του. Αρκεί βέβαια να συμπεριφέρονται ανάλογα οι «αντισυμβαλλόμενοι», κρατώντας επίσης το λόγο τους – όπως στο θέμα της υπόσχεσης για το χρέος που, θεωρητικά τουλάχιστον, έχει δοθεί στον πρωθυπουργό. Τι γίνεται όμως αλήθεια, όταν μία χώρα έχει υπογράψει τη θανατική της καταδίκη, όπως προφανώς η Ελλάδα;

Από την άλλη πλευρά είναι επίσης σωστό να τηρεί κανείς τις προεκλογικές του δεσμεύσεις – μία από τις σημαντικότερες των οποίων ήταν η επιδίωξη της διαγραφής χρέους, καθώς επίσης η κατάργηση των μνημονίων. Ακόμη περισσότερο, είναι υποχρεωμένος να σέβεται τις δημοκρατικές αποφάσεις της πλειοψηφίας των Πολιτών – όπως ήταν το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Εάν θεωρεί δε ότι, η διενέργεια πρόωρων εκλογών ξεπλένει τις αμαρτίες του παρελθόντος, τότε είναι θέμα των Ελλήνων – οι οποίοι βέβαια, εφόσον δεν αντιδρούν συμπεριφερόμενοι σαν πρόβατα, μάλλον το αποδέχονται.

Νίκος Παπαδάκης : Μουδιασμένο το Λονδίνο από το Brexit

Νέα Κρήτη

Εικόνα μουδιάσματος σε όλες τις συζητήσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο , διαπιστώνει από το Λονδίνο ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, Νίκος Παπαδάκης , μιλώντας στον 9.84 και μεταφέροντας το κλίμα από την Βρετανική πρωτεύουσα. Όπως είπε οι διεργασίες στα πολιτικά κόμματα της Βρετανίας είναι  καταιγιστικές, την ώρα που οι πολίτες και περιοχές όπως η Σκωτία κάνουν την απόφαση για Brexit , ευμετάβλητη επικοινωνιακά, όμως η κουλτούρα του πολιτικού συστήματος, οδηγεί στη  αίσθηση πως η απόφαση του δημοψηφίσματος θα υλοποιηθεί.

Σημείωσε ταυτόχρονα, πως για την ώρα η Ε.Ε. δεν φαίνεται να οδηγείται σε αναγκαία συμπεράσματα από την εξέλιξη αυτή, προσθέτοντας πως πρόκειται για γεγονός ιστορικής σημασίας και όχι ένα απλό συμβάν.

Μια “εκλογική ανταρσία”

ardin-rixi

Του Κώστα Ράπτη  από το capital.gr 

Η επικράτηση στο βρετανικό δημοψήφισμα (με ποσοστό περίπου 52%) της επιλογής εξόδου από την Ε.Ε. αποτελεί αναμφίβολα γεγονός ιστορικής σημασίας, που αναζητά τον καλύτερο παραλληλισμό για να περιγραφεί. Είναι μια στιγμή ανάλογη με την χαοτική εκκένωση της Δουνκέρκης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε τα βρετανικά στρατεύματα εγκατέλειψαν την ηπειρωτική Ευρώπη μπροστά στη γερμανική επέλαση; Ή είναι απλώς μια “στιγμή Lehmann Brothers”, για να προσηλωθούμε στο πρόσφατο παρελθόν, που μέλλει να πυροδοτήσει έναν νέο γύρο διεθνούς οικονομικής κρίσης, για τον οποίο όλες οι προϋποθέσεις είχαν συγκεντρωθεί πριν και ανεξάρτητα από την προσέλευση των Βρετανών στις κάλπες;

Σε κάθε περίπτωση, η νίκη του Brexit αποτελεί πρωτίστως μια “εκλογική ανταρσία” δίχως προηγούμενο. Αρκεί να αναλογισθεί κανείς την ασυμμετρία των δύο στρατοπέδων: την επιλογή της παραμονής στην Ε.Ε. στήριξαν από τον πρωθυπουργό David Cameron και τον αρχηγό της αντιπολίτευσης Jeremy Corbyn μέχρι την επικεφαλής της τοπικής κυβέρνησης της Σκωτίας Nichola Sturgeon. Από το σύνολο των διεθνών ηγετών μέχρι τους επικεφαλής του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ και τον γ.γ. του ΝΑΤΟ. Από το Σίτι του Λονδίνου και (εμμέσως) την Τράπεζα της Αγγλίας μέχρι τους διευθύνοντες των σημαντικότερων βρετανικών επιχειρήσεων. Από τους περισσότερους ανθρώπους της διανόησης και του θεάματος μέχρι τις εγκυρότερες εφημερίδες.

Η “αμόλυντη” Ευρωπαϊκή αριστερά και η ακροδεξιά ως αλεπού, στο παζάρι των exits

#‎Brexit‬ τελικά. Αν και αυτό είναι απλώς ένα μισό βήμα. Έχει μια σημασία να βγαίνεις από ένα “βόθρο” όπως η ΕΕ, αν δεν αναστρέψουν ή απαξιώσουν με κάποιο τρόπο το αποτέλεσμα, αλλά έχει σημασία βγαίνοντας και το που μπαίνεις. Γιατί σχεδόν παντού ανάλογοι “βόθροι” υπάρχουν στον παγκόσμιο καπιταλισμό σήμερα και στους υπερεθνικούς θεσμούς και στις ίδιες τις χώρες. Πάντως οφείλουμε ένα μπράβο στο θάρρος των λαϊκών τάξεων του Η.Β., ανέκαθεν εκεί λειτουργούσε η απλή κοινή λογική, ενώ και οι θεσμοί επίσης συνήθως λειτουργούν με το νόημα που δηλώνεται πως έχουν. Και ας είναι στον παραδοσιακά πιο σκληρό και ξεκάθαρα ταξικό καπιταλισμό παγκοσμίως από την γέννεση του, ίσως με την εξαίρεση των ΗΠΑ, ως προς το ιδεολογικά αδιαμφισβήτητο των καπιταλιστικών θεσμών.

Γιατί έθνος -κράτος και όχι “Ενωμένη” Ευρώπη.

Ένας ενωμένος διακρατικός ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός που στοχεύει συστηματικά και χωρίς όριο στην απαξίωση της εργασίας σε όλες τις χώρες εσωτερικά του για «διάχυση της ανταγωνιστικότητας» απέναντι στον υπόλοιπο εξωτερικό κόσμο, είναι πάντα χειρότερος από μερικούς πάντα συνδεδεμένους αλλά ανταγωνιζόμενους και μεταξύ τους εθνικούς καπιταλισμούς. Πάντα σε ότι αφορά τις τάξεις των εργαζομένων σε κάθε χώρα, που θα μπορούσαν να αρπάξουν τις ευκαιρίες για ριζικές αληθινές αλλαγές. Και αυτό γιατί θα έχουν απέναντι τους ένα εθνικό καπιταλισμό, που αν και πάντα ως ένα μεγάλο βαθμό αλληλοεξαρτώμενος από άλλους και ταυτόχρονα ανταγωνιζόμενος με αυτούς, θα είναι πιο «διακριτός» στις σχέσεις εκμετάλλευσης του, για στοχεύσεις από τους αγώνες των εργαζομένων, πιο «διάφανος» σε ερμηνείες σύγκρουσης κεφαλαίου-εργασίας εντός της κάθε χώρας, πιο ελέγξιμος από τους κατά χώρα δημοκρατικούς θεσμούς, όσο αυτοί παραμένουν με κάποιο αληθινό νόημα και με δυνατότητες ακόμα και για βαθιές ριζικές αλλαγές υπερ της ζωής και των συμφερόντων των εργαζομένων, ειδικά σε εποχές όπως οι τωρινές, μεγάλης φθοράς της καπιταλιστικής ιδεολογικής ηγεμονίας. Όπου και ΑΝ μπορούν να γίνουν αυτές, μια και υπάρχει ο αναγκαίος όρος των ταξικών μαζικών κινημάτων για αυτό.

Brexit: Ώδινεν όρος και έτεκε μυν

Συνέλευση των μελών της Κοινοπολιτείας (2009). Στο μέσον (καθήμενη) η βασίλισσα Ελισσάβετ Β',
άκρη αριστερά στην πρώτη σειρά ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας.

Προχτές, με τα "Σαββατιάτικα", κάναμε αρκετή πλάκα με το Brexit. Ομολογώ ότι η πλάκα μού βγήκε πολύ φυσιολογικά, προφανώς επειδή δεν μπορώ να δω ο,τιδήποτε σοβαρό στην όλη ιστορία έτσι όπως εξελίχθηκε και όπως συνεχίζει να εξελίσσεται. Σε τελική ανάλυση δε, φοβάμαι ότι η σαββατιάτικη πλάκα ήταν ό,τι πιο σοβαρό θα μπορούσε να ειπωθεί για το θέμα. Δυστυχώς, αυτή η αναμπουμπούλα που επικρατεί και η οποία, βεβαίως, διογκώνεται και τροφοδοτείται δεόντως από τα μέσα ενημέρωσης, σχεδόν με αναγκάζει να επανέλθω, αφήνοντας την πλάκα κατά μέρος.

Κατ' αρχήν, ας δούμε αν υπάρχουν λόγοι για τους οποίους το συμφέρον τής Μεγάλης Βρεττανίας θα ήταν να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η βασίλισσα Ελισσάβετ ζήτησε να της πουν τρεις λόγους αλλά, προσωπικά, δεν βρίσκω ούτε έναν. Κι αυτό επειδή έχω κατά νου αυτό που ξεχνούν όλοι οι βαθυστόχαστοι υπερασπιστές τού Bremain: την πάλαι ποτέ Βρεττανική Κοινοπολιτεία ή, απλώς,Κοινοπολιτεία, όπως λέγεται σήμερα.

Τι είναι αυτή η Κοινοπολιτεία; Είναι μια ελεύθερη ένωση κρατών, τα οποία στην συντριπτική τους πλειοψηφία υπήρξαν κάποτε αποικίες της βρεττανικής αυτοκρατορίας και σήμερα αναγνωρίζουν ως κοινή γλώσσα εργασίας τα αγγλικά. Μιλάμε για 53 κράτη σήμερα, με συνολικό πληθυσμό 2 δισ. (το 30% του πλανήτη). Ανάμεσά τους είναι ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, η Ινδία, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, η Νιγηρία, η Μαλαισία, το Καμερούν κλπ κλπ. Η συνολική έκταση των κρατών-μελών τής Κοινοπολιτείας ξεπερνάει το 20% της γης και το συνολικό ΑΕΠ τους φτάνει επίσης το 20% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Αντίστοιχα, οι 28 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (με το Ηνωμένο Βασίλειο μέσα), έχουν πληθυσμό 500 εκατ. (το 7,5% του πλανήτη) και συνολικό ΑΕΠ περίπου όσο και η Κοινοπολιτεία.

Πολύμορφη και πολυσχιδής Ευρώπη – αλήθεια;

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Απο τις πρώτες αντιδράσεις επισήμως στο αποτέλεσμα Brexit που έβγαλε το δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου υπήρξε εκείνη της Ανγκελας Μέρκελ. Άφησε βέβαια πρώτα τον Φρανσουά Ολάντ, αλλά και τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ να εκδηλωθούν – όμως, προτού μετακαλέσει η Γερμανία (στο Βερολίνο) τους ΥΠΕΞ των Έξη Ιδρυτικών μελών της ΕΟΚ/ΕΚ/ΕΕ και προτού διοργανωθεί η «κλειστή» Κορυφή Μέρκελ/Ολάντ/Ρέντσι/Τουσκ (πάλι στο Βερολίνο), η Γερμανίδα Καγκελάριος τοποθετήθηκε. Θα μας επιτραπεί να κρατήσουμε μια μόνο αποστροφή του – προσεκτικού, χωρίς δυσάρεστες αιχμές προς τους Βρετανούς (όπως π.χ. είχε η δήλωση των Τεσσάρων Προέδρων της ΕΕ – Τουσκ/Γιουνκέρ/Σουλτς/Ρούττε – που περίπου είπαν «καλά ξεκουμπίδια») – κειμένου της Μέρκελ. Εκείνη που, μιλώντας για την Ευρώπη η οποία θα συνεχίσει την πορεία της, την χαρακτήρισε «πολύμορφη και πολυσχιδή».

Αν πάρει κανείς αυτή την ακρούλα στα σοβαρά και αν την συνδυάσει με την (πικρότερη αλλά σοβαρή κι αυτή) ερμηνεία του παλαίμαχου Χριστιανοδημοκράτη του Ευρωκοινοβουλίου Ελμαρ Μπροκ – στενού συνεργάτη της Μέρκελ, παλιότερα και του ιστορικού Καγκελάριου Κολ ότι «ζήσαμε μια νίκη των συναισθημάτων επι των γεγονότων», θα μπορούσε να καταλήξει σε κάτι θετικό. Πάντως σε κάτι πολύ καλύτερο από την ένταση και την σχεδόν μοχθηρότητα με την οποία άλλοι φορείς της Ευρωορθοδοξίας – ας πούμε ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ που θεώρησε ότι πρόκειται για διαζύγιο σε μια σχέση που δεν είχε, δα και έρωτα. ή πάλι ο Μάρτιν Σουλτς που οργίστηκε για το ότι η έξοδος του Λονδίνου δεν έγινε αστραπιαία – υποδέχτηκαν την απόφαση των Βρετανών. (Πάντως σπεύδοντας να διακηρύξουν ότι σέβονται κλπ. το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Καμιά σχέση με την χοντράδα των Ευρωπαίων, ιδίως εκείνου το χολερικού Σαρκοζί όταν ο Γιώργος Παπανδρέου τόλμησε να προφέρει την λέξη «δημοψήφισμα» για την Ελλάδα!…).

Ο δόκτορας του χάους

analyst

Η (γερμανική) Ευρώπη δεν αποτελεί πλέον μία υπόσχεση για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά μία τρομακτική απειλή – ενώ άνθρωποι, όπως ο Δρ. Σόιμπλε, την έφεραν στο χείλος του γκρεμού και στα όρια της ολοκληρωτικής κατάρρευσης / ηχητικό

.

Εκτός από τις αντιδράσεις των απλών Βρετανών Πολιτών απέναντι στις προσπάθειες των διεθνών οργανισμών των ελίτ, επί πλέον σε αυτές των πολιτικών υπηρετών τους, με στόχο να επηρεάσουν το δημοψήφισμα και να τους χειραγωγήσουν, καθώς επίσης εκτός από την επιθυμία τους να διαμαρτυρηθούν εναντίον της απαράδεκτης παντοδυναμίας των αγορών, ο τρίτος λόγος του BREXIT είναι πιθανότατα ο πλέον σημαντικός – επειδή σε αυτόν κυρίως οφείλεται το ότι, η μειοψηφία των επικριτών της ενωμένης Ευρώπης τείνει να μετατραπεί σε πλειοψηφία, την οποία εκμεταλλεύονται ως επί το πλείστον τα ακροδεξιά κόμματα, οδηγώντας στη διάλυση της.

Πρόκειται για τη λανθασμένη πολιτική της ΕΕ και της Ευρωζώνης, για την οποία ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η γερμανική ελίτ – αφού αυτή κυριαρχεί πλέον, είτε άμεσα, είτε έμμεσα,  σε όλους τους ευρωπαϊκούς Θεσμούς. Με βάση την πολιτική αυτή, η Ευρώπη έχει μετατραπεί σταδιακά σε ένα ακραίο νεοφιλελεύθερο εγχείρημα (ανάλυση), στο οποίο η πλήρης ασυδοσία των αγορών, καθώς επίσης η ανταγωνιστικότητα μέχρι θανάτου, αποτελούν τα κεντρικά δόγματα – τα θεμέλια μίας σαθρής οικονομικής αντίληψης που έχει σχεδόν εξελιχθεί σε θρησκεία.

Στοιχεία-σοκ για τις καταθέσεις των νοικοκυριών

Του Κωνσταντίνου Μαριόλη

Συμπληρώθηκαν 365 ημέρες από την πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα επιβολή περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων και τα επίσημα στοιχεία για τις καταθέσεις των νοικοκυριών είναι κάτι παραπάνω από απογοητευτικά. Παράγοντες όπως η εποχικότητα και η έλλειψη εμπιστοσύνης καθώς βέβαια και οι αυξημένες φορολογικές υποχρεώσεις συγκρατούν εδώ και περίπου ένα χρόνο τις καταθέσεις... κολλημένες στο επίπεδο 121-122 δισ. ευρώ.

Τόσο η πορεία που ακολούθησαν τα υπόλοιπα των καταθέσεων στο τελευταίο δωδεκάμηνο, όσο και η μεμονωμένη συμπεριφορά των νοικοκυριών το μήνα Μάιο, δίνουν την εικόνα που επικρατεί, σε μία κοινωνία που δέχεται αλλεπάλληλα κύματα αβεβαιότητας και μετά βίας στέκεται στα πόδια της.

Χθες, η Τράπεζα της Ελλάδος έδωσε στη δημοσιότητα τα στοιχεία για τις καταθέσεις Μαΐου, οι οποίες εμφάνισαν οριακή άνοδο έναντι του Απριλίου. Ενώ, όμως, τα συνολικά υπόλοιπα των καταθέσεων (επιχειρήσεις και νοικοκυριά) στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα ενισχύθηκαν κατά περίπου 300 εκατ. ευρώ μέσα στο Μάιο, οι καταθέσεις των νοικοκυριών ακολούθησαν εντελώς αντίθετη πορεία και περιορίστηκαν κατά 834 εκατ. ευρώ.

Απλές σκέψεις για το ΒREXIT, γιατί όλα τα σύνθετα αποτελούνται από απλά

analyst

Σενάρια καταστροφολογίας κυριάρχησαν παγκόσμια μετά το αποτέλεσμα του BREXIT. Ψάχνει κανείς να βρει με τα διαθέσιμα στοιχεία της πληροφόρησης και της ιστορίας που βρίσκεται πραγματικά η αλήθεια ή να είναι τουλάχιστον εκεί κάπου κοντά.

Η αρχή του τέλους για την Ε.Ε σήμανε; μαζί  και μια νέα αρχή; ή μήπως δεν φάνηκε ακόμα το λυκόφως;

Όταν η κρίση παγκοσμίως έχει φτάσει στα όρια της και οι οικονομικές δυνάμεις βρίσκονται σε τρομερό αδιέξοδο, νομοτελειακά κάτι νέο γεννιέται μέσα από πόλεμο ή επανάσταση, πάντως μέσα από κάποιο βίαιο γεγονός.  Σε άλλο άρθρο μας, εκφράσαμε την πεποίθηση ότι η παγκόσμια κρίση έχει ως αφετηρία και πρωτογενή αιτία της το έλλειμμα σημαντικών επιστημονικών ανακαλύψεων, όπως για παράδειγμα ήταν αυτή του ηλεκτρισμού,  που θα οδηγήσουν σε τεχνολογικές καινοτομίες σε όφελος του ανθρώπου και της απασχόλησης. Η άποψη αυτή επιβεβαιώνεται και από ειδικούς στη διαχείριση επενδυτικών funds.http://www.snf.org/el/protoboulies/epanekkinisi-enishysi-ton-neon/synedrio-gia-tin-epanekkinisi-kai-enishysi-ton-neon/

Πώς θα πληρωθούν τα τέλη κυκλοφορίας με τον μήνα

Εκδόθηκε η εγκύκλιος που καθορίζει τη διαδικασία πληρωμής τελών κυκλοφορίας με τον μήνα. Πόσα θα κληθεί να πληρώσει ο ενδιαφερόμενος. Προϋπόθεση να υποβληθεί έγγραφο αίτημα.

Την εγκύκλιο που καθορίζει τις λεπτομέρειες για την πληρωμή τελών κυκλοφορίας για λιγότερο από ένα χρόνο εξέδωσε η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων. Προβλέπει το ποσό και τη διαδικασία που θα πρέπει να ακολουθήσει ο ενδιαφερόμενος. Προβλέπει άρση ακινησίας μόνο για ένα ή τρεις μήνες καθώς και για το υπόλοιπο της χρονιάς.

Αναλυτικά:

Με την παρ. 4 του άρθρου 117 του ν. 4387/2016, δίνεται η δυνατότητα σε ενδιαφερόμενους κατόχους ΙΧ οχημάτων, αυτοκινήτων ή μοτοσικλετών, οι οποίοι τα έχουν θέσει σε ακινησία, και εξαιρετικά για το έτος 2016, να άρουν την ακινησία για τα εν λόγω οχήματα καταβάλλοντας, πριν την άρση, τα τέλη κυκλοφορίας για το έτος αυτό, σύμφωνα με τα οριζόμενα στις περιπτώσεις α) έως γ) της προαναφερθείσας διάταξης και συγκεκριμένα: 

-για άρση ακινησίας χρονικής διάρκειας 1 μηνός, καταβάλλονται τα 2/12 των αναλογούντων στο όχημα ετήσιων τελών κυκλοφορίας

-για άρση ακινησίας χρονικής διάρκειας 3 μηνών, καταβάλλονται τα 4/12 του ποσού των αναλογούντων στο όχημα ετήσιων τελών κυκλοφορίας

Περίεργα παιχνίδια επιτήδειων για τον έλεγχο της τράπεζας Πειραιώς, με απρόβλεπτες συνέπειες

Το Ποντίκι

Σε εξέλιξη βρίσκεται τις τελευταίες ώρες ένας υπόγειος πόλεμος από Hedge Fund, το οποίο στόχο έχει να αποκτήσει τον έλεγχο της τράπεζας Πειραιώς.

Σύμφωνα με πληροφορίες το Hedge Fund, προσπαθεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις έτσι ώστε να αντικατασταθούν και οι Έλληνες μέλη του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.

Εάν τελικά η τράπεζα περάσει σε ξένα χέρια θα είναι πρώτη φορά που συστημική τράπεζα της Ευρωζώνης, δέχεται «επίθεση» από Hedge Fund και αλλάζει σύνθεση. Όλα ξεκίνησαν όταν αιφνιδιαστικά υπήρξε εμπλοκή στην επιλογή του νέου Διευθύνοντος Συμβούλου της τράπεζας.

Λίγο πριν την τελική σύγκληση του ΔΣ, για την οριστική έγκριση του νέου Διευθύνοντος Συμβούλου, κ. Χρήστου Παπαδόπουλου, ο οποίος είχε περάσει με επιτυχία τη διαδικασία έγκρισης από το Ταμείο Χρηματοπιστωτική Σταθερότητας, ο SSM απέσυρε την έγκριση του, την οποία ο ίδιος είχε ήδη δώσει πριν.

Παγκόσμια Ιστορία Γ' Διάλεξη

Κ. Λαπαβίτσας: Η οπτική Ντελόρ για Ε.Ε. και η ομοσπονδοποίηση τέλος.

Νέα Κρήτη

Μετά το Brexit , η Ε.Ε. με την οπτική Ντελόρ και η πίεση για ακόμη μεγαλύτερη ομοσπονδοποίηση και ολοκλήρωση , τελειώνουν, εκτιμά ο καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου και πολιτικός Κώστας Λαπαβίτσας μιλώντας στον 9.84. Το αποτέλεσμα κατά τον ίδιο έχει σαφές ταξικό πρόσημο αφού τα φτωχά και λαϊκά στρώματα ψήφισαν κυρίως Brexit, όμως το πρόβλημα είναι πως εκφραστές του Brexit  κυρίαρχα στη πολιτική σκηνή ,είναι οι ακραίες δεξιές και νεοφιλελεύθερες  φυσιογνωμίες της Βρετανίας.

Ο Κ. Λαπαβίτσας  εκτίμησε πως η συζήτηση έχει ανοίξει, οι αλλαγές είναι ιστορικής σημασίας στην Ευρώπη, κατά την γνώμη του η απάντηση «περισσότερη Ευρώπη» είναι λάθος και από την δομή της η Ε.Ε. πατώντας πάνω στο ευρώ, ουσιαστικά αδυνατεί να αλλάξει έχοντας γίνει θεσμικά ο αντιδημοκρατικός μηχανισμός επιβολής στις χώρες μέλη της Ε.Ε. Αν οι λαοί είπε βγουν στο προσκήνιο υπάρχει ελπίδα για μία άλλη πορεία, διαφορετικά ακόμη και η επιστροφή από τον αντιδραστικό υπερεθνικό οργανισμό της Ε.Ε. σε κυρίαρχα έθνη -κράτη που από μόνο του στις μέρες μας θα ήταν θετικό , μπορεί να οδηγήσει σε «τέρατα» και εθνικισμούς με απρόβλεπτες  εξελίξεις.

ΣΑΝ ΤΣΑΚΙΣΜΕΝΟ ΚΑΝΑΝΤΕΡ...

iskra

Του ΣΤΑΘΗ*

Βλέπω Συριζαίους στα πάνελ να ομιλούν για τα πάντα και αναρωτιέμαι σε ποιον κόσμο ήταν οι άνθρωποι αυτοί, όταν για αυτά τα πάντα όλα έλεγαν άλλα.

Σε ποιον κόσμο ζουν τώρα εκείνοι που παρότρυναν τον κόσμο να αλλάξει τα πράγματα; Πάντως όχι στον κόσμο εκείνων που οι συντάξεις και οι μισθοί τους μειώνονται συνεχώς, σαν το νεράκι από βρύση που στερεύει. Ούτε στον κόσμο εκείνων που ψάχνουν για δουλειά, όπως οι πεινασμένοι ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια.

Εχουν πάρει φωτιά τα κομμωτήρια, τα κουρεία, τα ραφεία, τα μανικιουράδικα, τα τσαντάδικα, τα καλλυντικάδικα, βγαίνουν οι Συριζαίοι (του είδους homo Συριζάκιας) στα πάνελ σινιαρισμένοι και σινιέ και μιλούν για την τραγωδία του κοσμάκη, λες και τα μάτια του έχουν ανάγκη τη στάχτη και το μυαλό του τον σανό. Ετσι στο ξετσίπωτο,

έτσι στο αδιάφορο, έτσι στο ανάλγητο, αμολάνε τις μπαρούφες τους στις εκπομπές κι ύστερα πάνε να τις επαναλάβουν στην Κεντρική Επιτροπή, στη Βουλή και στ’ ακριβά ρεστοράν που έμαθαν να συχνάζουν για να λιγδώσουν το αντεράκι τους,

εις υγείαν των κορόιδων που οδηγούν κοπαδηδόν στην πενία, την ένδεια και την απελπισία.

Χαντάκωσε (και) ο κ. Τσίπρας τους Unidos Podemos - «οι Podemos κράτησαν τις δυνάμεις τους» λέει ο καλογυαλισμένος Συριζαίος κι αφήνει άφωνη ακόμα και την ηχώ του. Εγκατέλειψε το Εργατικό Κόμμα (αυτή η ελάχιστη Αριστερά που διαθέτει η Βρετανία) το θυμωμένο αγγλικό προλεταριάτο στην τύχη του,«η κακούργα η ακροδεξιά», σου λέει ο Συριζαίος που εφαρμόζει

ο ίδιος ακροδεξιά πολιτική, αγρίως νεοφιλελεύθερη. Και είναι ορισμένοι εκ των Συριζαίων (εν προκειμένω ο homo-Συριζάκιας) τόσο γλίτσηδες, ώστε όχι μόνον να εφαρμόζουν αυτήν την ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη πολιτική, αλλά να την υπερασπίζονται και ιδεολογικώς! Λες και ο Μαρξ έγραψε το μανιφέστο της COSCO, λες και ο Γκράμσι πούλαγε αεροδρόμια, λιμάνια και δρόμους, λες και ο Λένινέκοβε τους μισθούς των εργατών για να είναι ακόμα πιο παχιές οι αγελάδες που τρώνε οι καπιταλιστές.Τι-μπον στέικ με σάλτσα πεινασμένου παιδιού.

Αναζητώντας τους κενταύρους

Νέα Πολιτική

του Χαρίτου Αναστασίου*

Ποιος δεν ξέρει τους κενταύρους; Όντα μυθικά μα και συμβολικά συνάμα, με ανθρώπινο άνω κορμό και κορμί αλόγου από τα νεφρά και κάτω. Εξοπλισμένοι με την ανθρώπινη διάνοια μα και θηρία άγρια επιρρεπή στα ένστικτα της φύσης: τέκνα πνευματικά των ουρανών, με τα τέσσερα τους πόδια να τρέχουν πάνω στην αιώνια χθόνια μητέρα.

Η αρχαία γραμματεία και μυθολογία μας προσφέρει τόσες μα τόσες αναφορές για τα πλάσματα αυτά. Αυτόχθονες του Πήλιου, που οι χιονισμένες του κορυφές στέκονται πάνω από τα λευκά κύματα του Αιγαίου και το ήρεμο γαλάζιο του Παγασητικού, θα άφηναν τα σπηλαιώδη τους λημέρια καλεσμένοι στο γάμο του βασιλέα των Λαπίθων, Πειρίθου. Μεθυσμένοι από το κρασί θα ορμούσαν να βιάσουν σαν άγρια θηλαστικά τις γυναίκες των ξενιστών τους, πολλοί θα έπεφταν νεκροί από το χέρι του Πειρίθου και του Θησέα, προξενώντας όμως ζημιές και πραγματοποιώντας κλοπές, φόνους και βιασμούς. Φτάσανε στη μακρινή Φολόη της Πελοποννήσου όπου και πάλι μεθυσμένοι από το κρασί που προσέφερε ο Φολός στον ξένο Ηρακλή θα προκαλούσαν ταραχές και θα έπεφταν θύματα της σαΐτας του ήρωα. Όντα σοφά και εξαίρετοι διδάσκαλοι παράλληλα. Ποιος ξεχνά τον μέγα Χείρωνα που από το άντρο του πέρασαν και διδάχθηκαν από μικρά παιδιά τόσοι άνδρες αγαθοί σαν τον Ιάσωνα, τον Αχιλλέα, τον Πηλέα, τον Αία, τον Θησέα και τον Ασκληπιό.

Brexit ή η απαρχή ενός «εφιάλτη» για την Ευρώπη

ardin-rixi

του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Μετά την ψυχρολουσία του Brexit πολιτικοί αναλυτές, «έγκριτοι» δημοσιογράφοι και οργανικοί διανοούμενοι ανά την Ευρώπη διατυμπανίζουν ότι σ’ ένα χρόνο από τώρα αν δεν επέλθει «η συντέλεια του κόσμου» για τη «γερασμένη, υπνοβατούσα και διχασμένη» Ευρώπη, σίγουρα θα έχουμε «μια μεγάλη καταστροφή»: Την ανάδυση μιας «σκοτεινής» Γηραιάς Ηπείρου με επιθετικούς εθνικισμούς, καλπάζοντα ρατσισμό, οικονομική ύφεση και κοινωνικές αναταραχές!  Για τους υπεράνω πάσης υποψίας ιππότες της πολιτικής ορθότητας το αναπάντεχο Brexit ισοδυναμεί με «δημοκρατικό πραξικόπημα» (Spiegel) «εθνολαϊκιστών», «ακροδεξιών» και «ξενόφοβων» ηγετίσκων-«καραγκιόζηδων», που απλά «επενδύουν» στα ένστικτα φτωχοποιημένων λαϊκών μαζών και «υποδαυλίζουν» την ανασφάλεια μικροαστικών στρωμάτων. Σημειωτέον, ότι όλα αυτά λέγονται χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για τον υπερσυγκεντρωτισμό των Βρυξελλών, το έλλειμμα δημοκρατίας και τ’ ανεξέλεγκτα λόμπυ, την κατ’ εξακολούθηση παραβίαση κοινοτικού δικαίου και τον φόβο από τα δημοψηφίσματα. Ούτε βεβαίως για την αλαζονεία του ευρωπαϊκού κατεστημένου και την υποταγή του στις ΗΠΑ ή για τις απαράδεκτες κοινωνικές επιπτώσεις από τ’ «αγαθά» του αυτοματοποιημένου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και του ανατέλλοντος νεοφεουδαρχισμού που προωθούν.

ΑΚΟΥ, ΤΖΗΜΕΡΕ…

iskra

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Όπως έχουμε επαναλάβει πρόκειται περί ευγενικότατου κυρίου. Το όνομά του «Τζήμερος». Αν δεν σας θυμίζει τίποτα – πολύ λογικό – είναι εκείνος που είχε πει για τα παιδιά που πέθαναν από το μαγκάλι στη Λάρισα  προ τριετίας ότι ο θάνατός τους δεν οφειλόταν στα ελλιπή οικονομικά τους μέσα, αλλά στην ελλιπή τους παιδεία, μιας και δεν γνώριζαν τις βλαβερές συνέπειες του μονοξειδίου του άνθρακα…

Αυτήν την ανθρωπιστική προσέγγιση, πάντως, όταν χάθηκε το άλλο παιδί στη Θεσσαλονίκη, πάλι από το μαγκάλι, ο Τζήμερος δεν την επανέλαβε. Από θρασυδειλία; Όχι. Μάλλον επειδή  εκείνο το κοριτσάκι ήταν καλή μαθήτρια…

Αργότερα – όπως είχε εντοπίσει ο Ν. Σαραντάκος- ο Τζήμερος είχε κάνει μια ανάρτηση στο τουίτερ του με αφορμή επιγραφή σε κάποια ΔΟΥ. Ο καλός και μορφωμένος αυτός άνθρωπος – ο Τζήμερος – συμπεριέλαβε και όλα τα αποδεικτικά στοιχεία για να επιβεβαιώσει το ευφυές του σχόλιο. Ιδού η ανάρτηση του Τζήμερου:

Όπως βλέπετε, ο κύριος Τζήμερος δεν περιορίστηκε να τουιτάρει τη φωτογραφία. Ούτε του ήταν αρκετή η αναφορά του για το ανορθόγραφο της επιγραφής. Προχώρησε και σε σύντομη – πλην βαθιά – πολιτική ανάλυση. Για τους δημόσιους υπαλλήλους. Που το «μητρώο» το γράφουν «μητρόω». Και που δεν ήθελαν να αξιολογηθούν.  Γιατί αν αξιολογούνταν τότε θα έπεφταν στα χέρια κάποιου (εγγράμματου) Τζήμερου και θα τους άλλαζε τα φώτα. Για την ακρίβεια θα τους έστελνε στα μητρώα της ανεργίας.

Ο πραγματικός εχθρός της ΕΕ: Οι λογικοί Γερμανοί φοβούνται περισσότερο μία γερμανική Ευρώπη από τους Βρετανούς – επίσης από όλους εμάς που δεν θα κληθούμε ποτέ να αποφασίσουμε για το μέλλον μας

analyst

«Η Δημοκρατία είναι κάτι πολύ καλό, εξαιρετικό. Το κακό ή/και η ανοησία είναι το ότι, επιτρέπει στους ανόητους να συμμετέχουν» (πηγή: Stern).

Σύμφωνα με τις αξιολογήσεις του εκλογικού σώματος της Βρετανίας που τοποθετήθηκε εναντίον της συμμετοχής της χώρας στην ΕΕ, η εικόνα του «εχθρού της Ευρώπης» είναι η εξής: επαρχιώτης, ξενοφοβικός, ηλικίας άνω των 60 ετών, όχι ιδιαίτερα μορφωμένος και μη εξοικειωμένος με το διαδίκτυο (το 71% αυτήν που ψήφισαν υπέρ του BREXIT θεωρούν το ιντερνέτ δύναμη του κακού – πηγή). Μετά το δημοψήφισμα δε προωθείται το «σύνθημα» (μάντρα), σύμφωνα με το οποίο οι ηλικιωμένοι πρόδωσαν τους νέους, επειδή δεν ενδιαφέρονται για το καινούργιο!

Τα 17,4 εκ. των Βρετανών ψηφοφόρων του BREXIT βέβαια δεν είναι όλοι κάτοικοι της επαρχιακής ενδοχώρας, ρατσιστές, ηλικιωμένοι, αμόρφωτοι και με απέχθεια απέναντι στο διαδίκτυο, όπως κυκλοφορεί από τα ΜΜΕ –τουλάχιστον επειδή το ποσοστό αυτών που ζουν στο κοσμοπολίτικο Λονδίνο έφτασε στο 40%. Ούτε οι άγγλοι είναι ένας λαός που τοποθετεί τα χρήματα (τις εισφορές στη ΕΕ) πάνω από την ελευθερία του, ενώ οι γερμανοί είναι ιδεαλιστές, οι οποίοι τάσσονται υπέρ του κοινού καλού – όπως αναφέρεται από μία σειρά σχολιαστών της χώρας.

Βασίλης Βιλιάρδος : Όλα ανοιχτά μετά το Brexit

Νέα Κρήτη

Το Ηνωμένο Βασίλειο μετά το Brexit, θα κάνει ότι μπορεί για να κερδίσει χρόνο ώστε να προσέλθει με τις καλύτερες δυνατές θέσεις στη μελλοντική διαπραγμάτευση για την αποχώρηση από την Ε.Ε. δηλώνει ο οικονομικός αναλυτής Βασίλης Βιλιάρδος, σημειώνοντας πως τίποτα δεν αποκλείεται μέσα στα επόμενα τουλάχιστον δύο χρόνια. Από την άλλη , όπως είπε ούτε η Κομισιόν , ούτε οι ισχυρές χώρες της Ε.Ε. μπορούν να πιέσουν περαιτέρω την Βρετανία να αποχωρήσει τώρα, αφού η ενεργοποίηση του άρθρου 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας , είναι υπόθεση της ίδιας της χώρας που θέλει να αποχωρήσει.

Ο Βασίλης Βιλιάρδος σημείωσε ακόμη, πως αν και βραχυπρόθεσμα η Γερμανία κερδίζει οικονομικά από την κατάσταση, μακροπρόθεσμα κινδυνεύει να υποστεί ολέθριες συνέπειες. Ωστόσο για την ώρα δεν προβλέπει αλλαγή της Γερμανικής πολιτικής, κυρίως όσο η υπόθεση της Γαλλίας  μετατρέπει τον Ολάντ σε παρακολούθημα της Γερμανική ηγεμονίας στην Ε.Ε.

Η ακατάλυτη αξία και αναγκαιότητα των αρχαίων ελληνικών

Νέα Πολιτική

του Χρήστου Ζιώγα*

Έγραφε ο αυστριακός φιλόσοφος Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν: «Τα όρια της γλώσσας είναι τα όρια του ανθρώπινου μυαλού. Όσα ξέρω είναι αυτά για τα οποία έχω λέξεις», μάλλον στην συλλογιστική κάποιων και η «πρόοδος» χρειάζεται μέτρο! Προκαλεί εύλογες απορίες και αλγεινές εντυπώσεις, αντιστοίχως, η θέση πολιτικών αλλά και ακαδημαϊκών κύκλων για τη κατάργηση των αρχαίων ελληνικών, ως διδασκόμενο μάθημα στο γυμνάσιο, καθώς και μία γενικότερη προδιάθεση να απαλειφθούν εντελώς από την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ο ελληνισμός δημιουργήθηκε, αναπτύχτηκε, μεγαλούργησε και επιβίωσε διότι κατείχε (και) έναν γλωσσικό κώδικα μοναδικής εκφραστικής πληρότητας (εκ. Χρ. Γιανναρά). Επίσης και πιο σημαντικό είναι το γεγονός πως η γλώσσα μας συνιστά το μοναδικό αδιαμφισβήτητο τεκμήριο της τρισχιλιετούς ιστορικής μας συνέχειας.

Η ελληνική γραμματεία αποτελεί ανεκτίμητο στοιχειό και εν πολλοίς θεμέλιο λίθο του ανθρώπινου πολιτισμού. Η δήλωση του καθ’ ύλην αρμοδίου υπουργού:«Προφανώς είναι παρά φύσιν αυτό που συμβαίνει σήμερα, τρεις ώρες Αρχαία και δυο Νέα Ελληνικά στην Α’ Γυμνασίου», υποδηλώνει σύγχυση και άγνοια. Πρώτον, διότι προσεγγίζει διαζευκτικά και όχι συμπληρωματικά το ζήτημα των ωρών διδασκαλίας νέων και αρχαίων, διότι αφορά μία κοινή γλώσσα. Δεύτερον, γνωρίζει και ο πιο αδαής πως η γνώση των αρχαίων λειτουργεί τουλάχιστον επιβοηθητικά και για τα νέα ελληνικά˙ σαν να υποστηρίζει κάποιος πως η διδασκαλία των λατινικών εμποδίζει την εκμάθηση των ιταλικών! Παρά φύσιν κ. υπουργέ  θα είναι να μην καταλαβαίνουν οι απόφοιτοι ελληνικού σχολείου τον Παπαδιαμάντη και να χρειάζονται μετάφραση. Παρά φύσιν θα είναι, ακόμη, να μην μπορούν να διαβάσουν μια χαραγμένη επιγραφή σ’ ένα μνημείο ή μουσείο. Παρά φύσιν θα είναι, τέλος, να συναντούν οι απόφοιτοι ελληνικού λυκείου έναν γερμανό, γάλλο ή σουηδό συνομήλικο τους, να τους απαγγέλει ο ευρωπαίος νεανίας στίχους από τον Όμηρο και να τον κοιτούν αποσβολωμένοι μη έχοντας  καταλάβει τί τους λέει!

Λευτεριά στον Όσκαρ Λόπες Ριβέρα!

Outside the Wall

Λευτεριά στο Πουέρτο Ρίκο!

Νατάσα Τερλεξή

Στις 20 Ιουνίου θα συζητηθεί στην επιτροπή αποαποικιοποίησης του ΟΗΕ η περίπτωση του Πουέρτο Ρίκο. Η μέρα θα σημαδευτεί με διαδηλώσεις σε πρεσβείες και προξενεία των ΗΠΑ σε 35 τουλάχιστον χώρες.

Το νησί αυτό αποτελεί αποικία των ΗΠΑ από το 1898, όταν στρατεύματα των ΗΠΑ το απέσπασαν από το ισπανικό στέμμα. Από τότε μέχρι σήμερα το κεφάλαιο των ΗΠΑ έχει την αποκλειστικότητα στην υπερεκμετάλλευση του φυσικού πλούτου και του λαού του Πουέρτο Ρίκο. Επίσημα τελεί υπό καθεστώς «κοινοπολιτείας», έχει μια τοπική βουλή και, μέχρι πρότινος, ορισμένα…


στοιχεία αυτο-διακυβέρνησης. Στη δύνη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, οι μάσκες έπεσαν και αναζωπυρώνεται ο αγώνας για την ανεξαρτησία.

Ύστερα από μια δεκαετία απολύσεων δημόσιων υπαλλήλων, αύξησης του ΦΠΑ, αύξησης του ορίου συνταξιοδότησης και περικοπών στις συντάξεις, το δημοσιονομικό χρέος γιγαντώθηκε, καθώς η κυβέρνηση δανειζόταν και εξέδιδε ομόλογα μόνο και μόνο για να πληρώσει προηγούμενα χρέη.

Απεργίες: "Πρέπει να τας δαμάσωμεν"

Χτες μιλήσαμε για τον νόμο 330/1976, ο οποίος έμεινε γνωστός ως ο "νόμος Λάσκαρη" αλλά κανείς δεν πίστεψε ότι το περιεχόμενό του ήταν προϊόν τής κούτρας του Λάσκαρη. Ο θεοσεβούμενος και θρησκόληπτος Λάσκαρης ήταν απλώς το ενεργούμενο που υλοποίησε την βούληση του ίδιου του Καραμανλή, ο οποίος δεν έβλεπε με καθόλου καλό μάτι την διαρκώς εντεινόμενη λαϊκή πίεση για διεύρυνση και παγίωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Καταλαβαίνω πως η παραπάνω εισαγωγή θα κάνει τους υμνητές και τους νοσταλγούς τού "εθνάρχη" να αντιδράσουν. Δυστυχώς, η ιστορία είναι αμείλικτη και τα στοιχεία της πιστοποιούν ότι ο μέγας Καραμανλής ήταν αλλεργικός και με την δημοκρατία και με τα εξ αυτής πηγάζοντα δικαιώματα. Ας γίνουμε, όμως, σαφέστεροι:

Στο χτεσινό κείμενο αναφέραμε μια ομιλία τού Παπαληγούρα, όπου διατυπώνεται η άποψη πως οι απεργίες διαλύουν την κοινωνική συνοχή. Αυτή η ομιλία έγινε στις 11/3/1976. Την επόμενη μέρα, 12 του μηνός, ο Καραμανλής συγκάλεσε υπουργικό συμβούλιο όπου πρότεινε την σκλήρυνση της στάσης που τηρεί η πολιτεία απέναντι στις λαϊκές διεκδικήσεις. Φυσικά, η πρόταση του αρχηγού έγινε δεκτή.

Προφανώς, οι ιστοριογράφοι τού Καραμανλή εκτίμησαν ότι οι αποφάσεις που πάρθηκαν σ' εκείνη την συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου δεν τιμούν ιδιαίτερα τον "εθνάρχη". Έτσι, στο δωδεκάτομοέργο "Κωνσταντίνος Καραμανλής: Αρχείο, Γεγονότα και Κείμενα" δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά σ' εκείνη την συνεδρίαση της 12/3/1976, σαν να μην έγινε ποτέ. Ευτυχώς, στο αρχείο που φυλάσσεται στο Ίδρυμα Κ. Καραμανλή υπάρχουν τα χειρόγραφα πρακτικά, τα οποία σκάλισε ο δημοσιογράφος Τάσος Κωστόπουλος και δημοσίευσε μερικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 12/3/2016. Από εκείνο το δημοσίευμα, αντιγράφω κάποια από τα λόγια που είπε εκείνη την ημέρα στους υπουργούς του ο Καραμανλής: