Καστελόριζο: Ο ακριτικός προμαχώνας του νέου Ελληνισμού (1905-1948)

Θέματα Ελληνικής Ιστορίας

Το Καστελόριζο κατά τους βαλκανικούς πολέμους και τον Α΄παγκόσμιο πόλεμο (1911-1915)

Στην νεότερη Ιστορία του Ελληνισμού το Καστελόριζο (1) (Μεγίστη) (2) κατέχει αναμφίβολα περίοπτη θέση. Και αυτό γιατί παρά την γεωγραφική του θέση πλησίον των Μικρασιατικών ακτών, οι κάτοικοι του νησιού κατάφεραν να διασώσουν αλώβητα το θρήσκευμα και το φρόνημα τους κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα υπήρξε περίοδος σημαντικής ανάπτυξης για το νησί. Σύμφωνα με σχετικά στοιχεία της Οθωμανικής διοίκησης το 1905 το Καστελόριζο είχε 12.000 κατοίκους, διέθετε 3 σχολεία με 6 δασκάλους και αξιοσημείωτη παρουσία στο εμπόριο της περιοχής. Το Μάιο του 1911 οι Ιταλοί κατέλαβαν τα Δωδεκάνησα κατά τον Λιβυκό πόλεμο, αλλά δεν κατέλαβαν το Καστελόριζο για στρατηγικούς λόγους, παρά την σχετική πρόσκληση της δημογεροντίας του νησιού προς τον Ιταλό στρατηγό Amelio. Μετά την έναρξη του Α΄ Βαλκανικού πολέμου η Δημογεροντία του Καστελόριζου έστειλε υπόμνημα στον Βενιζέλο με το οποίο ζητούσε την ένωση του νησιού με την Ελλάδα. 

Ο Βενιζέλος αρνήθηκε φοβούμενος διεθνείς επιπλοκές από μια μονομερή ενέργεια, όμως εν αγνοία του ο τμηματάρχης του υπουργείου εξωτερικών Ίων Δραγούμης (3) προπαρασκεύασε μυστικά μια απόβαση στο νησί 30 Κρητικών υπό τον οπλαρχηγό Δασκαλάκη. Η απόβαση έγινε την 1η Μαρτίου 1913 με επιτυχία καθώς η μικρή Τουρκική φρουρά που βρισκόταν στο νησί παραδόθηκε χωρίς αντίσταση και η Ελληνική σημαία υψώθηκε στο διοικητήριο στην θέση της Τουρκικής. Η ενέργεια αυτή που είχε την σιωπηρή επιδοκιμασία του υπουργού εξωτερικών Λάμπρου Κορομηλά εξόργισε τον Βενιζέλο ο οποίος απέσυρε αμέσως το σώμα των Κρητών οπλοφόρων και έθεσε σε ολιγόμηνη

Ίων Δραγούμης

διαθεσιμότητα τον Δραγούμη. Ακολούθησαν επιδρομές Τουρκοκρητικών από την απέναντι ακτή, σφαγές και λεηλασίες στο νησί που εξανάγκασαν τον Βενιζέλο να αποστείλει εκ νέου Έλληνα διοικητή (Βασίλης Τζαβέλας) για να επιβληθεί η τάξη, χωρίς όμως να κάνει δεκτό το αίτημα για την τυπική ένωση του νησιού με την Ελλάδα.

Αρχεία ΜΙ5 και ΜΙ6: Ο «κουρασμένος» Μακάριος και ο «αποτυχημένος» Γρίβας

Το Κουτί της Πανδώρας

Απόρρητα έγγραφα των Μυστικών Υπηρεσιών της Μ. Βρετανίας (MI5 και MI6), τα οποία αποδεσμεύτηκαν  από το Βρετανικό Κρατικό Αρχείο δίνουν μια άγνωστη ως τώρα ματιά στα εσωτερικά του Αγώνα των Κυπρίων για απελευθέρωση από τη Βρετανία στη δεκαετία του 1950.

Σύμφωνα με αυτά, όπως αποκαλύπτει η κυπριακή εφημερίδα «Σημερινή», ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ήταν από το 1958 εναντίον της συνέχισης του Αγώνα· δήλωνε πως τόσο ο ίδιος όσο και ο κυπριακός λαός είχαν κουραστεί. Επιπλέον, όπως υποστηρίζουν τα έγγραφα των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, δήλωνε πως ήταν λάθος του που δεν είχε δεχθεί τις προτάσεις Χάρτινγκ το 1956· το σχέδιο θα επέτρεπε αυτοδιάθεση της Κύπρου δέκα χρόνια μετά.

Όπως αναφέρει η «Σημερινή» έξι φάκελοι που αναφέρονται στο Κυπριακό και ιδίως στον στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή, καλύπτοντας 20 χρόνια, την περίοδο 1942-1962. 

Τα έγγραφα περιλαμβάνουν μια πολυσέλιδη έκθεση για τον Γρίβα, που ετοίμασε ο επικεφαλής της ΜΙ5, Ταξίαρχος Μάγκαν, η οποία περιέχει αποσπάσματα από το ημερολόγιο του Γρίβα, τη συμμετοχή του στην οργάνωση Χ στην Αθήνα, τις απόψεις του για τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και τις μεθόδους του.

Παράλληλα τα έγγραφα αποκαλύπτουν και θέσεις του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου για την ΕΟΚΑ 1955 - 59.

Τα έγγραφα, όπως σημειώνει η «Σημερινή», καλύπτουν επίσης διαβουλεύσεις Ελληνοκυπρίων με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στην Αθήνα, το παρασκήνιο της ετοιμασίας των Απομνημονευμάτων του Γρίβα και τις επεμβάσεις για αφαιρέσεις κειμένων που θα «ενοχλούσαν» και «θα προκαλούσαν παραιτήσεις», τις θέσεις του για τις βρετανικές Βάσεις, την ένταξη της Κύπρου στην Κοινοπολιτεία, σκέψη για επανέναρξη του Αγώνος μετά την Ανεξαρτησία, τις προβλέψεις του για τις δραστηριότητες των Τουρκοκυπρίων και τους εξοπλισμούς τους καθώς και έναν φάκελο με χειρόγραφες επιστολές του Γρίβα προς τον αδελφό του κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

ΒΡΕΧΕΙ ΣΤΗ ΦΤΩΧΟΓΕΙΤΟΝΙΑ…

iskra

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ* 

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία ο αριθμός των ανθρώπων στις ΗΠΑ που ζουν κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας ξεπέρασε τα 45 εκατομμύρια. Συγκριτικά με το 2008, το 2012 στις ΗΠΑ τα παιδιά που ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας αυξήθηκαν κατά 1,7 εκατομμύρια και ξεπερνούν τα 24 εκατομμύρια. Από την έναρξη της κρίσης αύξηση της παιδικής φτώχειας καταγράφεται στις 34 από τις 50 Πολιτείες των ΗΠΑ. Τα στοιχεία αυτά, ενδεικτικά της δυστυχίας, του αποκλεισμού και της ταξικής εκμετάλλευσης που μεταφράζεται σε κοινωνική ανισότητα, παρατηρούνται παρά το γεγονός ότι οι στατιστικοί δείκτες μιλούν για «τροχιά ανάπτυξης» στην οποία βρίσκονται οι ΗΠΑ την τελευταία 4ετία. Επίσης και σύμφωνα με την έρευνα της ελβετικής τράπεζας UBS oι ΗΠΑ παραμένουν πάντως η χώρα με τους περισσότερους δισεκατομμυριούχους στον πλανήτη.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι η «άλλη διαχείριση» της κρίσης, αυτή που ακολουθεί ο κ.Ομπάμα, δεν είναι λιγότερο κανιβαλική από εκείνη της κυρίας Μέρκελ. Που πάει να πει ότι είτε με «επεκτατική» είτε με «περιοριστική» πολιτική, είτε με «ανάπτυξη» των δεικτών και των κερδών (για τους λίγους), είτε με κρίση των δεικτών, οι φτωχοί γίνονται περισσότεροι - και φτωχότεροι - και οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι. Στον καλό μας καπιταλισμό, δηλαδή, ανεξαρτήτως διαχειριστικού «μοντέλου», όλα κινούνται σύμφωνα με τον γρανιτένιο νόμο: Είτε το αυγό πάει στην πέτρα είτε η πέτρα πάει στο αυγό, πάντα το αυγό την πληρώνει…

Όπως προκύπτει από την έκθεση του Ερευνητικού Κέντρου της UNICEF που δημοσιοποιήθηκε προχτές, η πολιτική που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα από το 2008 έχει επιφέρει στα νοικοκυριά τέτοια εισοδηματική βύθιση που αντιστοιχεί σε απώλεια 14 χρόνων εισοδηματικής προόδου. Την ίδια περίοδο τα λαϊκά στρώματα στην Ιρλανδία, στην Ισπανία αλλά και στο Λουξεμβούργο έχασαν 10 χρόνια. Στην Ισλανδία έχασαν 9 χρόνια. Στην Πορτογαλία, στην Ιταλία και στην Ουγγαρία έχασαν 8 χρόνια. Όσο για την Γερμανία, όπου τα εισοδήματα των 100 πλουσιότερων Γερμανών εκτινάχτηκαν πέρσι στο επίπεδο ρεκορ των 335 δισ. ευρώ, η έρευνα του Ινστιτούτου Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών WSI, διαπίστωσε ότι 18,9% των παιδιών στη Γερμανία, δηλαδή 2,4 εκατομμύρια παιδιά, απειλούνται από τη φτώχεια.

Φαίνεται, λοιπόν, πως το να πίνεις το αίμα των πολλών προς χάρην των λίγων δεν σταματά στα Μνημόνια. Μπορεί να γίνεται και χωρίς Μνημόνια…  

ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΝΙΚΗΣΑΝ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΑ ΟΙ... ΗΠΑ!

iskra

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Σάρωσαν κυριολεκτικά οι Αμερικανοί στις βουλευτικές εκλογές της... Ουκρανίας! Ανατρέποντας όλα τα προγνωστικά, το κόμμα του απολύτως δικού τους ανθρώπου που είχαν κατορθώσει να τοποθετήσουν στη θέση του πρωθυπουργού τον Μάρτιο, του Αρσένι Γιατσενιούκ, ήρθε πρώτο! Εστω και μόνο για λιγότερο από μισή εκατοστιαία μονάδα, η ουσία είναι ότι το Λαϊκό Μέτωπο του Γιατσενιούκ φιγουράρει πρώτο με 22,17% των ψήφων έναντι του δεύτερου Μπλοκ Πέτρο Ποροσένκο, του προέδρου της χώρας, το οποίο πήρε 21,81%. Πρόκειται για εντυπωσιακό άθλο, αν αναλογιστεί κανείς ότι το κόμμα του Γιατσενιούκ συγκροτήθηκε μόλις τον... περασμένο μήνα! Τον Σεπτέμβριο ιδρύθηκε, τον Οκτώβριο βγήκε πρώτο κόμμα!!! Στην Ουάσιγκτον τρελάθηκαν από τη χαρά τους. Μέχρι και ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα εξέδωσε ανακοίνωση, με την οποία συγχαίρει την ουκρανική κυβέρνηση! Δεν έχουν άδικο στις ΗΠΑ να πανηγυρίζουν, αντιμετωπίζοντας ανομολόγητα το αποτέλεσμα στην Ουκρανία ως θρίαμβο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών που κατόρθωσαν να αρπάξουν τη νίκη μέσα από τα χέρια του προέδρου Ποροσένκο, τον οποίον υποστήριζαν ανοιχτά οι Γερμανοί και συγκαλυμμένα οι Ρώσοι. Μέσα σε λιγότερο από ένα εξάμηνο, οι Αμερικανοί κατόρθωσαν να κάνουν τρομερή δουλειά μέσω της κυβέρνησης Γιατσενιούκ, τοποθετώντας δικούς τους ανθρώπους στις θέσεις - κλειδιά του επικεφαλής του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, του υπουργού Εσωτερικών που ελέγχει τις δυνάμεις ασφαλείας και του υπουργού Δικαιοσύνης. Ολοι αυτοί εντάχθηκαν τον περασμένο μήνα στο κόμμα που έφτιαξε ο Γιατσενιούκ, το οποίο με το αποτέλεσμα που πέτυχε αιφνιδίασε τους πάντες και πρωτίστως Γερμανούς και Ρώσους.

Το αποτέλεσμα των ουκρανικών εκλογών συνιστά επί της ουσίας θεαματική επίδειξη ισχύος των ΗΠΑ προς τη Μόσχα και το Βερολίνο. Ανατρέπει τους σχεδιασμούς για την Ουκρανία των Ρώσων και των Γερμανών και στριμώχνει άγρια τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. Θέτει με νέους όρους, πολύ πιο ευνοϊκούς για την αμερικανική πολιτική, το δίλημμα στον Πούτιν αν θα εγκαταλείψει στη μοίρα τους πάνω από πέντε εκατομμύρια Ρώσους που ζουν στην Ουκρανία, χώρια τα δυόμισι εκατομμύρια Ρώσων που ζουν στην Κριμαία, η οποία έχει οριστικά και αμετάκλητα ενσωματωθεί στη Ρωσία με τη σιωπηρή σύμφωνη γνώμη και των ΗΠΑ. Μεθαύριο θα κάνουν τις δικές τους εκλογές οι Ρώσοι των ανατολικών επαρχιών της Ουκρανίας, αλλά το μέλλον τους είναι αβέβαιο. Οι Αμερικανοί τώρα πιέζουν τον Ουκρανό πρόεδρο Ποροσένκο, ο οποίος ήταν με τους Γερμανούς και με τους Ρώσους, να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού με το κόμμα του Γιατσενιούκ και μάλιστα να αφήσει πρωθυπουργό τον Γιατσενιούκ, τον δικό τους άνθρωπο, παρόλο που το Μπλοκ του Ποροσένκο θα πάρει σίγουρα περισσότερες έδρες στο ουκρανικό κοινοβούλιο. Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε ανακοινώσει την επίσημη κατανομή των εδρών η κεντρική εκλογική επιτροπή.

Περί του μη δειν δανείζεσθαι! [Πλούταρχος]

Νέα Κρήτη

Αναδημοσιεύω από το πάντα πρωτοπόρο και ποιοτικό μπλογκ του ενεργού πολίτη και διαπρεπή νομικού συμπατριώτη μας Γιώργου Φραγκούλη το απίστευτο αυτό κείμενο από τον Πλούταρχο, που τόσο επίκαιρο είναι στις ημέρες μας και χάρη στον Γιώργο Φραγκούλη έρχεται στην επιφάνεια.

Περί του μη δειν δανείζεσθαι! [Ι]

Πλούταρχος [έκδοση ΝΕΦΕΛΗ, 2011, σε μετάφραση Πολυξένης Παπαπάνου, σελίδες 7-21].

Απίστευτος, ασύλληπτος, τρομερά επίκαιρος Πλούταρχος! [Γ.Φ]

Ο Πλάτωνας στους Νόμους απαγορεύει να παίρνει κανείς νερό από τη γη των γειτόνων του αν δεν έχει πρώτα αποτύχει να βρει νερό στον δικό του τόπο, έχοντας σκάψει μέχρι να συναντήσει τη λεγόμενη κεραμίτιδα, δηλαδή στρώμα αργίλου (η άργιλος είναι λιπαρή και συμπαγής, κατακρατεί το υγρό και δεν το αφήνει να τη διαπεράσει)· επιβάλλει ωστόσο να μοιράζονται το νερό των γειτόνων τους όσοι δεν μπορούν να έχουν δικό τους, καθώς ο νόμος οφείλει, στη δυσπραγία, να παρέχει βοήθεια.

Δεν θα έπρεπε λοιπόν να υπάρχει και για τα χρήματα νόμος, που να απαγορεύει στους ανθρώπους να δανείζονται από άλλους και να καταφεύγουν σε ξένες πηγές, αν πρώτα δεν εξετάσουν τη δική τους περιουσία και τις δικές τους δυνατότητες, και δεν ξεχωρίσουν και συγκεντρώσουν, σταγόνα σταγόνα, ό,τι τους είναι χρήσιμο και αναγκαίο;

Στις μέρες μας, η τρυφή, η μαλθακότητα και η πολυτέλεια έχουν κάνει τους ανθρώπους να μη χρησιμοποιούν αυτά που έχουν, μολονότι έχουν αρκετά. δανείζονται λοιπόν έναντι υψηλών τόκων, ενώ τίποτα δεν τους αναγκάζει. Περίτρανη απόδειξη γι' αυτό είναι ότι κανείς δεν δανείζει σε άνθρωπο που δεν έχει οικονομικούς πόρους· δανείζουν σ' εκείνους που επιθυμούν να αποκτήσουν ακόμη μεγαλύτερη άνεση· και φέρνουν μάρτυρες και παρέχουν εγγυήσεις για το ότι είναι άξιοι δανεισμού επειδή έχουν περιουσία, ενώ ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο θα έπρεπε να μη δανείζονται καθόλου.

Φάκελος Σνόουντεν, ο ψηφιακός Μεγάλος Αδελφός

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

 Όπως εκμυστηρεύεται ο Σνόουντεν δεν θα ήθελε να ζει σε έναν κόσμο «όπου οτιδήποτε λέω, οτιδήποτε κάνω, με οποιονδήποτε μιλάω, κάθε εκδήλωση έρωτα ή φιλίας καταγράφεται». Στο βιβλίο Φάκελος Σνόουντεν του Λουκ Χάρντινγκ (εκδ. Καστανιώτη, 2014) (εδώ ένα μικρό απόσπασμα) περιγράφεται το δίκτυο συνεχούς παρακολούθησης που έχτισαν οι ΗΠΑ μετά την 11^η Σεπτέμβρη.

Όλα αποδείχθηκαν αληθινά! Σενάρια και προβλέψεις που διατυπώνονταν από την επόμενη κιόλας μέρα της 11^ης Σεπτεμβρίου 2001 και τα οποία αναφέρονταν στο καθεστώς ζόφου που υφαίνονταν σε όλο τον πλανήτη με πρωταγωνιστή τις αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες και πρόφαση την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, μετά βεβαιότητας πλέον μπορούν να χαρακτηριστούν ακόμη και άτολμα. Το πέπλο παρακολουθήσεων που έχουν δημιουργήσει οι αμερικάνικες αρχές είναι πολύ πιο γενικευμένο και εφιαλτικό, λόγω και της εξέλιξης της τεχνολογίας. Μάρτυρας όλων αυτών των διαπιστώσεων είναι τα όσα περιγράφονται στο βιβλίο του δημοσιογράφου της βρετανικής εφημερίδας Γκάρντιαν, Λουκ Χάρντινγκ, με τίτλο Φάκελος Σνόουντεν, η ιστορία το Νο 1 καταζητούμενου ανθρώπου στον κόσμο (εκδ. Καστανιώτη, 2014).

Το βιβλίο, περιγράφοντας με ακρίβεια όλα τα (δημοσιεύσιμα) δραματικά γεγονότα που οδήγησαν στις αποκαλύψεις του Σνόουντεν, μοιάζει με αστυνομική ιστορία. Ξεκινάει με το μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που έστειλε ο ίδιος ο Σνόουντεν προσπαθώντας να βρει δημοσιογράφους και ακτιβιστές για να δημοσιοποιήσει το υλικό του και καταλήγει με λεπτομέρειες από την ζωή του στην Μόσχα, όπου ζει από τον Ιούνιο του 2013. Όλα τα ενδιάμεσα που εκτυλίσσονται μεταξύ Βαλτιμόρης, Γενεύης, Χαβάης, Χονγκ – Κονγκ και Μόσχας θα μπορούσαν να αποδοθούν με την βοήθεια μιας μακροσκελούς λίστας από αρκτικόλεξα: Είναι ένας καταιγισμός προγραμμάτων παρακολούθησης που υλοποιεί η αμερικάνικη κυβέρνηση, μέσω της μυστικής υπηρεσίας NSA (Εθνική Υπηρεσία Ασφάλειας), η οποία – σημείο των καιρών – είναι η υπηρεσία που προσλαμβάνει τους περισσότερους μαθηματικούς στις ΗΠΑ!  

Το κρυμμένο μυστικό για τον ορυκτό πλούτο δις ευρώ

Νέα Κρήτη

Στο συμπέρασμα αυτό έχουν καταλήξει έρευνες επιφανών καθηγητών που έχουν ήδη γνωστοποιηθεί στην κυβέρνηση, τα κόμματα και φυσικά στο εξωτερικό. Μιλώντας για ορυκτό πλούτο αναφερόμαστε στις ενεργειακές πρώτες ύλες όπως ο Λιγνίτης και το πετρέλαιο, καθώς και σε ορυκτά και μεταλλεύματα στα οποία η χώρα μας αποτελεί μια από τις πιο πλούσιες στον κόσμο.

Στον μεταλλευτικό κλάδο οι εξαγωγές πρωτογενών και επεξεργασμένων υλικών υπερβαίνουν το 60-65% των πωλήσεών του, ενώ πολλές εταιρείες του κλάδου κατέχουν υψηλές θέσεις στην Ευρωπαϊκή και διεθνή αγορά σε προϊόντα όπως βωξίτης, αλουμίνιο, νικέλιο, μαγνησία, μπεντονίτης, περλίτης, ελαφρόπετρα και μάρμαρο. Σε παγκόσμια κλίμακα η χώρα μας είναι η μοναδική σε παραγωγή χουντίτη, µε κύριες χρήσεις ως πληρωτικό στα πολυµερή, ως επιβραδυντικό πυρός, στις βιοµηχανίες χρωµάτων καθώς και ως υλικό επικάλυψης στη χαρτοποιία. Πρώτη χώρα παραγωγής περλίτη, που χρησιμεύει σε μονωτικά οικοδομών & σε φίλτρα, ενώ είμαστε δεύτερη χώρα παραγωγής μπεντονίτη, με κύριες χρήσεις την χύτευση μεταλλικών εξαρτημάτων αυτοκινήτου, στις γεωτρήσεις καθώς και άλλες οικιακές χρήσεις. Επίσης η χώρα μας είναι η πρώτη στην εξαγωγή μαγνησίτη (Λευκόλιθου) στην Ευρωπαίκη ένωση, με πληθώρα χρήσεων όπως πυρίμαχα, ζωοτροφές, λιπάσματα και φάρμακα.

Έντονο ενδιαφέρον υπάρχει από αγορές και μεγάλους ομίλους του εξωτερικού σχετικά με τον τομέα του ορυκτού πλούτου της χώρας μας ιδιαίτερα την παρούσα χρονική στιγμή. Μεγάλο ρόλο παίζει και η δύσκολη ιστορικά κατάσταση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια και η αδυναμία ή να το πω καλύτερα ανευθυνότητα των εκάστοτε κυβερνήσεων, από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, να ενεργοποιήσουν ένα σωστό στρατηγικό σχεδιασμό όσον αφορά τον εγχώριο ορυκτό πλούτο.  

Μία κυβέρνηση η οποία θα κοίταζε πραγματικά το καλό της χώρας και των πολιτών της θα έριχνε μεγάλο βάρος στην σωστή αξιοποίηση των βασικών πρώτων «υπόγειων» υλών της για ίδιο όφελος σε αντίθεση με το «ξεπούλημα» σε ξένους επενδυτές, έναντι ενός «πινακίου φακής», βαφτίζοντας το «ανάπτυξη».

Αττίλας 3 ενόψει;

Νέα Κρήτη

Η είδηση για το σχεδιασμό της Τουρκίας να εγκαταστήσει πλατφόρμα εξόρυξης υδρογονανθράκων εντός της κυπριακής ΑΟΖ θα έπρεπε να ηχήσει ως πραγματικός συναγερμός για την Ελλάδα, την Κύπρο αλλά και την ΕΕ.

Με το ενιαίο αμυντικό δόγμα ουσιαστικά απαξιωμένο και την αμυντική υπεράσπιση της κυπριακής δημοκρατίας εξαρτημένη από τη συμμαχία με το Ισραήλ, της οποίας τα οφέλη παρεμπιπτόντως περιμένουμε ακόμα να δούμε, η Κύπρος και η Ελλάδα δείχνουν πιο αδύναμες από ποτέ να εμποδίσουν την κλιμάκωση του επεκτατισμού της Τουρκίας ο οποίος εκδηλώνεται εις βάρος μιας σειράς γειτονικών της κρατών.

Την ίδια στιγμή, η κοινή εξωτερική πολιτική της ΕΕ που με τόση αποφασιστικότητα εκδηλώθηκε υπέρ του νέου καθεστώτος στην Ουκρανία περιορίζεται σε κούφιες ανακοινώσεις όταν πρόκειται για τα δικαιώματα ενός κράτους - μέλους της.

Η Ελλάδα ακολουθεί εδώ και καιρό μια καταστροφική εξωτερική πολιτική, συντασσόμενη άλλοτε με τα συμφέροντα της Τουρκίας και μιας σειράς ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και άλλοτε εγκαταλείποντας παραδοσιακούς συμμάχους της προς όφελος μιας εκδοχής του "Ανήκομεν εις την Δύσιν", που με δυσκολία θα εφήρμοζε σε τέτοια έκταση ακόμα και ο μεταπολιτευτικός Κ. Καραμανλής.

Κυρίως όμως με ευθύνη των πλήρως υποταγμένων στον ξένο παράγοντα ηγεσιών, οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν εμπεδώσει ένα αίσθημα αδυναμίας στον ελληνικό λαό- πλήρως ευθυγραμμισμένο με τις εθνικόφρονες καταβολές του νυν πρωθυπουργού - και εναπόθεσης της ασφάλειας του ελληνισμού σε υπερτιμημένους "άξονες".

Λαός όμως που δεν είναι ο ίδιος ώριμος και αποφασισμένος να υπερασπιστεί τα δίκαιά του δεν μπορεί να προσδοκά υπεράσπιση από κανέναν παρά μόνο χρησιμοποίησή του προς όφελος αλλότριων συμφερόντων.

Η αύξηση του πληθωρισμού μπορεί να μειώσει το δημόσιο χρέος ;

του Κώστα Μελά

Το ζήτημα της  δραστικής απομείωσης του δημοσίου χρέους στην ευρωζώνη πλέον δεν περιορίζεται μόνο στους ακαδημαϊκούς κύκλους. Τίθεται όλο και πιο συχνά από κύκλους «της αγορά». Τελευταίος στη σειρά ο Αμερικανός δισεκατομμυριούχος και μεγαλομέτοχος της Eurobank και της Τράπεζας Κύπρου Γουίλμπουρ Ρος, ο οποίος  σε συνέντευξη του στο πρακτορείο Bloomberg , επισημαίνει την ανάγκη  αντιμετώπισης του θέματος του υψηλού δημόσιου χρέους.  

Ο πληθωρισμός είναι ένας από τους δυνατούς τρόπους να μειωθεί το τεράστιο δημόσιο χρέος. Αποτελεί λύση που είναι δραστική αλλά εμπεριέχει αρκετούς κινδύνους.

Στην Ευρώπη , τον 20^ο αιώνα, αποτέλεσε το βασικό τρόπο μείωσης του δημοσίου χρέους διαφόρων κρατών. Ειδικά αυτό συνέβηκε στην Γαλλία και στην Γερμανία καθώς ο μέσος ετήσιος πληθωρισμός , την περίοδο 1913-1950 κυμάνθηκε στο 13,0% και στο 17,0% αντίστοιχα. Ο πληθωρισμός ήταν ο βασικός παράγοντας (μαζί με την διοικητική απομείωση του χρέους)  που επέτρεψε στις δύο χώρες να εισέλθουν στη διαδικασία αναδιάρθρωσης των οικονομιών τους, τη δεκαετία του 1950, με πολύ χαμηλό δημόσιο χρέος και συνεπώς με μικρό βάρος για τις οικονομίες τους.

Όμως όπως γνωρίζουμε η ΕΚΤ (υπό την καθοδήγηση της Γερμανίας) θεωρεί ως κάκιστη τη συγκεκριμένη λύση και αντιτίθεται σε αυτήν σφόδρα. Αντιθέτως οι ΚΤ των ΗΠΑ, Ιαπωνίας, ΜΒ, επιχειρούν να αυξήσουν τον πληθωρισμό , χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα νομισματικά μέσα (κυρίως την ποσοτική διευκόλυνση) και αν το επιτύχουν θα εξέλθουν από αυτή την διαδικασία με σημαντικά μειωμένο το δημόσιο χρέος.  Αντιθέτως η ΕΕ , παρά τις αργοπορημένες και όχι ολοκληρωμένες  προσπάθειες της ΕΚΤ, βρίσκεται αντιμέτωπη με τον αντιπληθωρισμό που έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση του δημοσίου χρέους.

Αν υποθέσουμε ότι αντί για πληθωρισμό ύψους 2,0%, που αποτελεί το ανώτερο επιτρεπόμενο επίπεδο στην ευρωζώνη, το ύψος του ετήσιου πληθωρισμού αυξηθεί στο 5,0%  ετησίως, η πραγματική αξία του δημοσίου χρέους θα μπορούσε να μειωθεί και κατά 15,0% (ceteris paribus).

H οικονομία της… βαλίτσας ζει και βασιλεύει!

euro2day

του Γιώργου Παπανικολάου

Προ ημερών είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε την παραδοξότητα του Έλληνα νομοθέτη, σε όλο της το μεγαλείο. Οι αγοραπωλησίες ακινήτων θα φορολογούνται στην αντικειμενική αξία, αλλά το πόθεν έσχες των αγοραστών θα υπολογίζεται πάνω στην αξία του συμβολαίου!

Πονηρό διαχρονικά, κι ανεξαρτήτως συγκυρίας ή ιδεολογικών αποχρώσεων της εκάστοτε εξουσίας, το κράτος-βλάχος προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το (ενίοτε και μαύρο) χρήμα για να ενισχύσει κάπως τις σχεδόν ανύπαρκτες συναλλαγές στην αγορά ακινήτων, αλλά και να φορολογεί τη συναλλαγή με βάση το κριτήριο του «τόσα μου λείπουν», το οποίο χρησιμοποίησε και στον περιβόητο πλέον ΕΝΦΙΑ.

Κλείνει και το μάτι στον πολίτη-πελάτη λέγοντάς του «πλήρωσε φόρους σε αξίες που δεν υπάρχουν» (τις αντικειμενικές), αλλά θα σου κάνω τη χάρη το πόθεν έσχες σου να είναι όσο γράφει το συμβόλαιο. Εκεί γράψε ό,τι θες, αλλά να προσέξεις τον ενδεχόμενο έλεγχο.

Αφορμή για την παράδοξη αυτή ρύθμιση είναι προφανώς η αναντιστοιχία μεταξύ των αντικειμενικών αξιών και των χαμηλότερων πραγματικών τιμών στην αγορά ακινήτων. Αν δεν γινόταν, για όσο διαρκεί αυτός ο παραλογισμός, ο αγοραστής θα καλείτο όχι απλώς να πληρώσει πρόσθετο φόρο, αλλά και να «δικαιολογήσει» στο πόθεν έσχες λεφτά που δεν έδωσε!

Ωστόσο με τη ρύθμιση ανοίγει κι ένα παράθυρο στις αγορές ακινήτων με μαύρο χρήμα. Σημαίνει ότι στην περίπτωση στην οποία μέρος του πραγματικού τιμήματος δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από τον αγοραστή, το συμβόλαιο θα γίνει σε πολύ χαμηλότερη τιμή, εφόσον συναινέσει και ο πωλητής, οπότε και το επιπλέον (μαύρο) χρήμα θα πρέπει να αλλάξει χέρια με μαύρο τρόπο. Με… βαλίτσα, ώστε να μην αφήσει… ίχνη!

Πρόκειται για ένα ακόμη δείγμα της πολιτικής υποκρισίας που βασιλεύει στη χώρα μας και η οποία παλαιότερα δεχόταν την κυριαρχία του μαύρου χρήματος στο χώρο της οικοδομής, διότι ήταν ατμομηχανή της οικονομίας.

Ακόμη και σήμερα, οι αρμόδιοι αναγνωρίζουν την αγοραστική ισχύ του μαύρου χρήματος , αλλά φοβούνται το πολιτικό κόστος μιας ενδεχόμενης νομιμοποίησής του, υπό όρους, μέσω π.χ. μιας συστηματικά οργανωμένης -και εφάπαξ εφαρμοζόμενης- «περαίωσης περιουσίας».

Μια μεγάλη, χαρούμενη Ένωση...

analyst

Η πλέον επικίνδυνη χώρα, όσον αφορά το χρηματοπιστωτικό ρίσκο, είναι η Γαλλία, ακολουθούμενη από την Ολλανδία, το Βέλγιο, την Ιταλία και τη Γερμανία – ενώ οι Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία και Κύπρος είναι σε καλύτερη θέση.

Η προσπάθεια της ΕΚΤ να «χειραγωγήσει» τις αγορές, με τη βοήθεια ενός τεστ που, παρά την ονομασία του, δεν έλαβε καθόλου υπ’ όψιν τους ήδη υφιστάμενους κινδύνους που αφορούν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, πόσο μάλλον τους ακραίους (άρθρο), δημιούργησε τελικά πολύ μεγαλύτερα προβλήματα, από αυτά που υπήρχαν.

Εκτός από όλα όσα έχουμε ήδη αναφέρει το γεγονός ότι, κάθε τράπεζα εξετάσθηκε χωριστά και όχι ως μέρος ενός συνόλου, όπου τυχόν πρόβλημα της μίας θα είχε λογικά συνέπειες για πολλές άλλες (για παράδειγμα, εάν τυχόν χρεοκοπούσε η Εθνική, δεν θα έμενε αλώβητη η Πειραιώς), αποτελεί μία ακόμη λανθασμένη «παραδοχή». Επίσης το ότι, η κάθε τράπεζα εκτίμησε μόνη της το ρίσκο των δανείων ή των άλλων τοποθετήσεων της, χωρίς να ελεγχθεί η «κατηγοριοποίηση» από την ΕΚΤ.

Τέλος, το βασικό κριτήριο της διεξαγωγής του τεστ αντοχής δεν ήταν δυστυχώς τα πραγματικά ίδια κεφάλαια των τραπεζών, αλλά αυτά που αντιστοιχούσαν στα ρίσκα που αναλάμβαναν. Με απλά λόγια έγινε αποδεκτό το ότι η κάθε τράπεζα, όταν έχει στην κατοχή της ασφαλή χρεόγραφα (ομόλογα κλπ.), δεν χρειάζεται να διαθέτει αντίστοιχα εγγυητικά κεφάλαια – σε μία εποχή που η συγκεκριμένη αξιολόγηση δεν είναι καθόλου αυτονόητη.

Σαν αποτέλεσμα των παραπάνω τεχνασμάτων, το χρηματοδοτικό κενό των ευρωπαϊκών τραπεζών υπολογίσθηκε τελικά στα 25 δις €, εκ των οποίων τα 15 δις € έχουν ήδη δρομολογηθεί – επομένως στα 10 δις €, όταν πιο ρεαλιστικά μοντέλα το τοποθετούν στα 487 δις €.

Φυσικά η «τραπεζική βόμβα νούμερο ένα», το ίδρυμα με το μεγαλύτερο ρίσκο παγκοσμίως, η Deutsche Bank, θεωρήθηκε ασφαλής – όταν, σύμφωνα με το κέντρο διαχείρισης ρίσκου της Λωζάννης (Centre for Risk Management Lausanne), η τράπεζα βρίσκεται στην πρώτη θέση, με ένα «συστημικό ρίσκο» που υπολογίζεται στα 75,4 δις € (γράφημα).

Μάχη χαρακωμάτων στη Βουλή για το πραγματικό μέγεθος του δημοσίου χρέους

kontranews

του Γιώργου Βάμβουκα

Αύριο Πέμπτη (30.10.2014) και μεθαύριο Παρασκευή (31.10.2014), θα γίνει ζωντανή αντιπαράθεση στη Βουλή των Ελλήνων, με αφορμή δύο επίκαιρες ερωτήσεις του βουλευτή Αχαΐας κ. Νίκου Νικολόπουλου προς τον πρωθυπουργό κ. Σαμαρά, σχετικές με τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Ο κ. Νικολόπουλος βασιζόμενος σε στατιστικά στοιχεία και επιχειρήματα, που έχουμε παραθέσει από τις στήλες της Kontranews, ρωτάει τον κ. Σαμαρά προς ενημέρωση του ελληνικού λαού, αν το πραγματικό μέγεθος του δημοσίου χρέους της Ελλάδας υπερβαίνει σήμερα τα 500 δις ευρώ (€) και από ποιες πηγές θα διασφαλιστούν οι χρηματικοί πόροι, για τη χρηματοδότηση των τεράστιων μελλοντικών τοκοχρεολυτικών δαπανών εξυπηρέτησης του γιγαντιαίου ελληνικού δημοσίου χρέους.

Οι πληροφορίες λένε ότι ο πρωθυπουργός θα στείλει στο βήμα της Βουλής, τον υπουργό Οικονομικών κ. Χαρδούβελη, για να απαντήσει στα φλέγοντα ερωτήματα του κ. Νικολόπουλου, ώστε ο ελληνικός λαός να μάθει ποια είναι η αληθινή κατάσταση των Δημοσίων Οικονομικών της Ελλάδας. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι, ο κ. Νικολόπουλος θα δώσει μάχη χαρακωμάτων από το βήμα της Βουλής και το θάρρος του αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους βουλευτές-οικονομολόγους του Κοινοβουλίου σαν τους κυρίους Δραγασάκη, Σταθάκη και Τσακαλώτο.  
Και πάμε τώρα στο ψητό. Ποιο είναι το πραγματικό μέγεθος του ελληνικού δημοσίου χρέους; Ο κ. Χαρδούβελης θα πρέπει να απαντήσει με την παράθεση αδιάσειστων στοιχείων στην ακόλουθη συλλογιστική: 

1) Σύμφωνα με τον πίνακα 3.1 του προσχεδίου του Γενικού Κρατικού Προϋπολογισμού (ΓΚΠ) οικονομικού έτους 2015, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης κατά ESA εκτιμάται το 2014 σε 325,8 δις € ή 178,8% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν).  2) Στον πίνακα Γ.2 του μηνιαίου δελτίου του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους (ΓΛΚ) για τη γενική κυβέρνηση, αναγράφεται ότι το χρέος των φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που αντικατοπτρίζεται σε χορηγηθέντα δάνεια με την εγγύηση του ελληνικού κράτους, ανερχόταν τον Αύγουστο του 2014 σε 55,9 δις €. Αν υποτεθεί ότι το ποσό αυτό παραμείνει αμετάβλητο τους επόμενους τέσσερις μήνες, τότε τον Δεκέμβριο του 2014 το δημόσιο χρέος της χώρας εκτιμάται σε 381,7 δις € ή 209,5% του ΑΕΠ (325,8+55,9=381,7). 

Παγκόσμια οικονομική Βαβέλ

Νέα Κρήτη

Εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει η παγκόσμια οικονομία. Η οποία συνεχίζει τις αγχώδεις πτήσεις της μέσα από κενά αέρος και αναταράξεις, κινδυνεύοντας διαρκώς με ανώμαλες προσγειώσεις, όπως με την περιπέτεια της περασμένης εβδομάδας, όταν απειλήθηκε από μίνι κραχ. Με την Ελλάδα, βέβαια, να βρίσκεται σταθερά σε πρώτο πλάνο από το 2010 και ύστερα.

Φημισμένοι οικονομολόγοι υψηλού κύρους, ακόμη και νομπελίστες, σχίζουν τα πτυχία τους με τόσες αποτυχημένες προβλέψεις, προσπαθώντας κάθε φορά να εξηγήσουν τα ανεξήγητα. Οι πολιτικοί ταλαντεύονται όλο και πιο αποδυναμωμένοι, παλεύοντας με κύματα αμφισβήτησης και πιεζόμενοι από κολοσσιαία συμφέροντα. Οι λαοί σφίγγουν διαρκώς το ζωνάρι. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα σκηνικό χαοτικό, με τους δείκτες να ανεβοκατεβαίνουν άλλες φορές με αιτία κι άλλες χωρίς να καταλαβαίνει κανένας το «γιατί».

Οι ιστορίες καθημερινής τρέλας δεν έχουν τελειωμό, αποδεικνύοντας πόσο εύθραυστη, τραγελαφική και ενίοτε «εικονική» είναι η παγκόσμια οικονομία και οι περιβόητοι δείκτες της, σε σχέση με την πραγματικότητα. Ειδικά στην Ελλάδα το έχουμε καταλάβει περισσότερο απ' όλους.

Το κραχ της Lehman Brothers το 2008 φέρνει συνεχώς στην επιφάνεια αδυναμίες, κενά και αστοχίες που απειλούν με ρήγματα ή και κατεδάφιση την οικονομική Βαβέλ του πλανήτη. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από την... ανάπτυξη δεν υπάρχει. Έχει γίνει η καραμέλα στο στόμα της ελληνικής κυβέρνησης, σαν να πρόκειται όλα να διορθωθούν αυτόματα όταν το «μείον» γίνει «συν». Αρκεί, όμως, να δούμε τους απίστευτους θετικούς ρυθμούς άλλων χωρών για να καταλάβουμε ότι από μόνη της η λέξη «ανάπτυξη» δεν λέει και πολλά.

Δεν συμβαδίζουν

Πραγματικότητα και δείκτες δεν συμβαδίζουν πάντα.

1 Το Αφγανιστάν το 2009 σημείωσε ανάπτυξη 21% και το 2012 ανέβηκε με ένα ακόμα 14,4%. Ποιος, όμως, ζηλεύει το παραδομένο στους Ταλιμπάν και ρημαγμένο από τον πολυετή πόλεμο Αφγανιστάν; Μάλλον κανείς.

ΚΙ ΟΜΩΣ, ΟΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ...

iskra

Του ΣΤΑΘΗ*

Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα μπορεί αυτή η φάρσα να συνεχίζεται. Η Γερμανία και συνεπώς το υποκατάστημά της που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ενωση κάνει τα «στραβά μάτια» για τους προϋπολογισμούς της Γαλλίας και της Ιταλίας. Παρ’ ημίν, η Ενωση, ο κ. Τζαμτζής και πας όστις άλλος ενδιαφερόμενος κάνουν επίσης τα «στραβά μάτια» για το στρες τεστ, ου μην και success story, των ελληνικών τραπεζών, ενώ είναι τοις πάσι γνωστό ότι με 82 δισ. «κόκκινα» δάνεια, αν δεν τα «βαφτίσεις»αλλοιώς, όχι στρες τεστ δεν περνάς, αλλά ούτε ΚΤΕΟ.Αλληλοδουλευόμαστε. Διά της δημιουργικής λογιστικής. Μια διαρκής μεταβλητή ισχύος και συσχετισμών που προσδιορίζει διακρατικές και διατραπεζικές σχέσεις.

Ενα πολιτικό παίγνιο με έναν μόνο σκοπό: τη δικτατορία του κεφαλαιοκρατικού πλούτου, που για τους λαούς μεταφράζεται σε δικτατορία της λιτότητας. Παντού στην Ενωση και ιδιαιτέρως στις προγραμμένες χώρες η λιτότητα εξαπλώνεται. Σταθεροποιείται. Βαθαίνει.Το ιδιαιτέρως απεχθές με όλην αυτή τη φάρσα που ζούμε είναι ότι επαναλαμβάνει τη ρητορική της απτόητη. Η «Ελλάδα βγαίνει απ’ το Μνημόνιο» και μπαίνει σε μια «προληπτική γραμμή στήριξης»!!!

Ε, λοιπόν, σ’ αυτήν την Ελλάδα οι αυτοκτονίες συνεχίζονται. Μπορεί να έχουν γίνει μονόστηλα ή να μην αναφέρονται καν, αλλά συνεχίζονται. Ισως μάλιστα να πληθύνονται. Οπως και οι θάνατοι που αυτή η πολιτική προκαλεί: από μαράζι, από στρες (όχι το στρες τεστ των τραπεζών), από το άγχος, τη διαρκή θλίψη, το αδιέξοδο, την απελπισία.

Ομως -κι αυτό είναι το χειρότερο- ντουέτο με τον θάνατο των απελπισμένων χορεύει και η μοίρα των παιδιών. Η μοίρα, δηλαδή ο προϋπολογισμός, οι νόμοι που ψηφίζονται στη Βουλή, οι αποφάσεις που παίρνουν οι Δυνατοί. Τα παιδιά είναι τα πιο τραγικά θύματα της κρίσης. Πολλά υποσιτίζονται και ορισμένα λιμοκτονούν. Πολλά χάνουν την πρόσβασή τους στη μόρφωση και τα περισσότερα αφίενται σε υποβαθμισμένα σχολεία, όπου, αν εξαιρέσουμε τους όσους φιλότιμους δασκάλους, όλα τα υπόλοιπα καρκινοβατούν. Ομως το πιο αλγεινό απ’ όλα για τα παιδιά είναι να βλέπουν γύρω τους έναν κόσμο όπου το καλό και το ωραίο καταρρέουν, ενώ ο αμοραλισμός, ο φόνος, η ληστεία και το ψεύδοςκατισχύουν. Ορθώνονται. Κι ανεβαίνουν στον Όλυμπο.

Δεν είναι μόνον ότι απ’ τα παιδιά αυτά έχει αφαιρεθεί το μέλλον από πλευράς εργασίας, αξιοπρέπειας, προσδοκιών κι ελπίδων, αλλά και ότι τους αφαιρείται η ίδια τους η «ψυχή», το πρόταγμα του καλού, ο διάλογος με τις επιλογές τους. Τι επιλογές έχει κανείς σε ένα Στρατόπεδο Συγκέντρωσης; Τι προοπτικές έχει όταν όσο μεγαλώνει, τόσον το αίσθημα δικαίου που διαθέτει ξεφτιλίζεται;  

Διότι ποιο αίσθημα δικαίου, ποια λογοτεχνία και ποιοι ποιητές μπορούν να οργανώσουν τον χαρακτήρα ενός παιδιού μέσα σε μια ζούγκλα αληταράδων και αρπακτικών; Οταν τον πατέρα σου δεν τον «αντέχει η οικονομία» και τον βγάζει στην άκρη παρία, την ίδια στιγμή που ο καρχαρίας της Λίστας Γκαρντ χορταίνει αίμα, γίνεται κομμάτι δύσκολο να γίνουν «πολλώ κάρρονες» εν σχέσει με μας οι κληρονόμοι των εγκλημάτων μας.

ΟΙ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ 1821 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ

iskra

Πολιτικές εξελίξεις και ξένες επεμβάσεις

Του Άλκη Αντωνιάδη* (για την Ίσκρα)

 Η μελέτη της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας μας βοηθάει ναερμηνεύσουμε πιο αποτελεσματικά τα σημερινά φαινόμενα και να «προβλέψουμε» τις επερχόμενες πολιτικές εξελίξεις. Η εμπλοκή του διεθνούς παράγοντα στην εσωτερική ζωή της Ελλάδας, οικονομικής και πολιτικής, εμφανίζεται από τα πρώτα χρόνια της ελληνικής επανάστασηςκαι συνεχίζεται ως τις μέρες μας. Η ευθύνη ωστόσο για τις ιμπεριαλιστικέςεπεμβάσεις βαραίνει πρωτίστως την ελληνική ιθύνουσα τάξη ( αριστοκρατική και αστική) και τους πολιτικούς της εκπροσώπους που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο από τη μέρα της «ανεξαρτησίας» του μέχρι σήμερα.

Μπροστά στο ενδεχόμενο μιας πτώχευσης εξαιτίας του τεράστιου εξωτερικού δημόσιου χρέουςείναι ανάγκη να αναμοχλεύσουμε τις αντίστοιχες περιπτώσεις του 19^ου κα του 20^ου αιώνα. Η πρώτη επίσημη ελληνική πτώχευση μας πηγαίνει πίσω στο 1827, πριν ακόμη αναγνωριστεί το « Βασίλειον της Ελλάδος», όταν η ελληνική διοίκηση του Ιωάννη Καποδίστρια αδυνατεί να πληρώσει τα τοκοχρεωλύσια των «δανείων της Ανεξαρτησίας». Έκτοτε, το ελληνικό αστικό κράτος θα κηρύξει πτώχευση τρεις ακόμη φορές ( 1843,1893/97,1932).

Οι πτωχεύσεις αυτές συνέβαλαν πάντοτε σε πολιτικές ανακατατάξεις και σε παρεμβάσεις τωνμεγάλων δυνάμεων. Παίρνοντας υπόψη αυτή την ιστορική εμπειρία η ελληνική αριστερά χρειάζεται ναχαράξει μια νέα πολιτική που θα οδηγήσει τον ελληνικό λαό στην ανατροπή των σημερινών του αδιεξόδων.

Η πρώτη πτώχευση του 1827

Η αναγνώριση της ελληνικής ανεξαρτησίας  ήταν προϊόν των πολεμικών επιτυχιών των ελλήνων κυρίως από το 1821 ως το 1824, του φιλελληνικού κινήματος αλλά και του ανταγωνισμού  των μεγάλων δυνάμεων της εποχής. Το πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830 αποτελεί έναν «έντιμο» συμβιβασμό για τα συμφέροντα τους. Το νεοϊδρυθέν ελληνικό προτεκτοράτο υπήρξε δέσμιο του διεθνούς συστήματος ασφαλείας αλλά και του βρετανικού κυρίως χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι του Λονδίνου εκχώρησαν το 1824 και 1825 τα περιβόητα «δάνεια της ανεξαρτησίας» με επαχθείς όρους για τους επαναστατημένους Έλληνες. Ένα μόνο μικρό ποσό από τα συνολικά ποσά των δανείων δαπανήθηκε για τις ανάγκες της επανάστασης. Το μεγαλύτερο σπαταλήθηκε στην προπληρωμή τόκων και προμηθειών, στα χρηματιστήρια της Ευρώπης ή σε παραγγελίες πολεμικού υλικού που ποτέ δεν έφτασε στην Ελλάδα!  Το πιο επαχθές  όμως μέτρο που προβλέπονταν για την αποπληρωμή των δανείων ήταν η υποθήκευση των « εθνικών κτημάτων» που είχαν εγκαταλειφθεί από τους Τούρκους ιδιοκτήτες τους.

Το 1827 ο Ιωάννης Καποδίστριας απευθύνει έκκληση στις μεγάλες δυνάμεις για χορήγηση νέου δανείου. Ο Κυβερνήτης υπολόγιζε ότι έτσι θα μπορούσε να ξεπληρώσει ένα μέρος των τόκων των προηγουμένων δανείων και με τα υπόλοιπα να ανορθώσει την κατεστραμμένη ελληνική οικονομία. Όμως η απάντηση ήταν αρνητική. Οι ξένοι δανειστές δεν είχαν διάθεση να παραχωρήσουν νέα δάνεια στους Έλληνες. Υπό αυτές τις συνθήκες και μπροστά στην αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων της ανεξαρτησίας η ελληνική διοίκηση οδηγείται στην πτώχευση.

Για την αντιμετώπιση της κατάστασης ο Καποδίστριας στράφηκε σ ένα εσωτερικό κυρίως πρόγραμμα ανοικοδόμησης της οικονομίας που προκάλεσε όμως την αντίδραση τόσο του εξαθλιωμένου λαού που ζητούσε την αναδιανομή των «εθνικών γαιών» όσο και των προκρίτων που αισθάνθηκαν ότι παραμερίζονται από τα κέντρα άσκησης της εξουσίας.

Η Βαυαρική μοναρχία:  η πτώχευση του 1843 και το κίνημα της 3^ης Σεπτεμβρίου

ΒΑΖΕΙ Ο ΝΤΟΥΤΣΕ ΤΗ (ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΙΚΗ) ΣΤΟΛΗ ΤΟΥ”

iskra

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

H «Χρυσή Αυγή» από τον ιστότοπό της κραυγάζει: ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ!» (http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-28h-oktwbriou-1940-mas-anhkei)...

Μάλιστα, οι χρυσαυγίτες, δηλαδή οι… «ιδιοκτήτες» (!) της 28^ης Οκτώβρη, εξηγούν τι ακριβώς είναι εκείνο που τους «ανήκει», αλλά και τι επιθυμούν για την Ελλάδα του σήμερα. Γράφουν: «…η επέτειος της 28^ηςΟκτωβρίου μας δίνει την ευκαιρία μιας πολύτιμης, όσο και πολύπλευρης, σύγκρισης του Καθεστώτος της 4^ηςΑυγούστου με τις εναλλασσόμενες  “δημοκρατικές κυβερνήσεις“ της μεταπολίτευσης, από το 1974 και μετά. Η Ελλάδα του 1936-41 ήταν Κράτος αντιπλουτοκρατικό, αντικοινοβουλευτικό, αντικομμουνιστικό (…)»

(Παρεμπιπτόντως: Ο κ.Αθανάσιος Πλεύρης, ο αποχωρήσας από το ΛΑΟΣ και στρατευμένος πλέον με τη ΝΔ, μετά την αναφυλαξία που προκάλεσε τόσο στον ίδιο όσο και στον Άδ. Γεωργιάδη ο ύμνος του ΕΑΜ στο Χαλάνδρι, δήλωσε σε τηλεοπτικό του παραλήρημα «σύντροφος» του Μεταξά. Του φασίστα δηλαδή δικτάτορα και επικεφαλής του καθεστώτος στο οποίο ομνύει η «Χρυσή Αυγή»…)

Σύμφωνα, δε, με πρόσφατη συνέντευξη του Κασιδιάρη (http://bankingnews.gr/ 19/10/2014), αυτοί, οι χρυσαυγίτες δηλαδή, είναι οι γνήσιοι απόγονοι όσων πολέμησαν στην Πίνδο ενάντια στον φασίστα εισβολέα το ’40: «Είμαστε οι επίγονοι αυτών που αντιστάθηκαν στην γερμανική εισβολή», ήταν η δήλωση του Κασιδιάρη…

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Πόσω μάλλον που εδώ ισχύει στον απόλυτο βαθμό η ρήση: «Μια φωτογραφία – χίλιες λέξεις».

Ιδού, λοιπόν, ποιοι ποζάρουν σαν «ιδιοκτήτες» της 28^ης Οκτωβρίου.

Ιδού ποιοι παριστάνουν τους «επιγόνους» (!) των ηρώων που πολέμησαν στην Πίνδο, στο Αλβανικό Μέτωπο και ενάντια στη γερμανική εισβολή.

Ιδού ποια είναι η (πραγματική) σχέση τους με την 28^η Οκτωβρίου.

Ιδού η (πραγματική) σχέση τους με εκείνους, τους Ιταλούς φασίστες και τους Γερμανούς ναζί, που επιτέθηκαν και ρήμαξαν τότε την Ελλάδα:

Ο υποφυρερίσκος της «Χρυσής Αυγής», ο Χρήστος Παππάς, σε μια από τις πολλές επισκέψεις του στον τάφο του Μουσολίνι στο χωριό Πρεντάπιο της Ιταλίας. Ο «πατριώτης» αποδίδει φόρο τιμής στο ίνδαλμά του: Τον Μουσολίνι! Ο Παππάς, ευλαβικός προσκυνητής στον τάφο του φασίστα, του δικτάτορα που επιτέθηκε στην Ελλάδα στις 28 Οκτωβρίου 1940...  

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΙΑ ΤΣΙΠΡΑ ΠΛΕΟΝ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ

iskra

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Παραμονή της επετείου του «Οχι» των Ελλήνων το 1940 διάλεξε η κορυφαία εφημερίδα της επιχειρηματικής και πολιτικής ελίτ της Γερμανία, η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ», να παρουσιάσει το ουσιαστικό «Ναι» του Βερολίνου προς μια κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα. «Στο Βερολίνο ετοιμάζονται ήδη για την περίπτωση που μελλοντικά θα έχουν να κάνουν με τον Τσίπρα ως αρχηγό κυβέρνησης» γράφει ο δημοσιογράφος Μίκαελ Μάρτενς, βαθύτατα δεξιός και ταυτόχρονα ο κορυφαίος σε γνώσεις αναφορικά με την πραγματικότητα της χώρας μας Γερμανός δημοσιογράφος και συνεχίζει την ανάλυσή του: «Εσχάτως ήταν για ανάκριση μια αντιπροσωπεία πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ για συζητήσεις στα υπουργεία Οικονομικών και Οικονομίας στο Βερολίνο. Ενας σύνδεσμος της προσεκτικής προσέγγισης είναι ο Γεργκ Ασμουσεν, κάποτε το γερμανικό μέλος στο Διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και τώρα υφυπουργός στο υπουργείο Εργασίας.

Ο Τσίπρας και ο Ασμουσεν έχουν ήδη συναντηθεί πολλές φορές στη Φρανκφούρτη, στην Αθήνα και στο Βερολίνο. Μετά την ανάκριση φαίνονται ο Τσίπρας και οι άνθρωποί του στην προσωπική συζήτηση πιο πραγματιστές από όσο στις δηλώσεις τους που έχουν κατά νου την κοινή γνώμη. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Πριν από τις βουλευτικές εκλογές του 1981, ο Ανδρέας Παπανδρέου σκεπτόταν μεγαλόφωνα για έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Μετά την εκλογική νίκη του δεν ήθελε πλέον να ξέρει τίποτε από αυτά» γράφει σε περίοπτη θέση προβολής η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε». Δύο τουλάχιστον πράγματα έχουν σημασία στα ελάχιστα σημεία της ανάλυσης που αναφέραμε μέχρι στιγμής. Πρώτον, η σκληρότητα της γλώσσας ? δύο φορές χρησιμοποιεί η εφημερίδα τη λέξη «ανάκριση» για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ! Δεύτερον, τους εμφανίζει διπρόσωπους τους ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού τους ? «πραγματιστές» στις συζητήσεις με τους Γερμανούς, όπου υποτίθεται ότι λένε πράγματα διαφορετικά από τις δηλώσεις τους που απευθύνονται στην ελληνική κοινή γνώμη.

Υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία. Στην τρίτη κιόλας φράση της ανάλυσης αναφέρεται ότι «ήδη από μήνες, όλες οι δημοσκοπήσεις βλέπουν το αριστερό - λαϊκιστικό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ του ηγέτη της αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα ως την ισχυρότερη δύναμη της χώρας». Αφού ο αρθρογράφος αναλύει το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα και αφού εξηγεί ότι μόνο χάρη σε αυτές τις επιπλέον 50 έδρες κατόρθωσε τον Ιούνιο του 2012 ο Αντώνης Σαμαράς να σχηματίσει κυβέρνηση, υπογραμμίζει: «Στις επόμενες εκλογές όμως σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις θα πάει το μπόνους του νικητή στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα γίνει λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας ο επόμενος αρχηγός κυβέρνησης στην Αθήνα;» αναρωτιέται ρητορικά ο αρθρογράφος, αφού έχει ήδη ουσιαστικά δώσει ο ίδιος την απάντηση.

Η Θάτσερ ζει ανάμεσά μας

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Tου Κώστα Αργυρού

Η βρετανίδα συγγραφέας Χίλαρυ Μάντελ πέτυχε προφανώς διάνα, όταν αποφάσισε να εκδώσει μια ιστορία 35 σελίδων μικρού σχήματος με τον πιασάρικο τίτλο “Η δολοφονία της Μάργκαρετ Θάτσερ”. Κόλλησε μπροστά άλλες εννιά νουβέλες εξίσου περιορισμένης λογοτεχνικής εμβέλειας, έδωσε στο βιβλίο της τον τίτλο, που “ποντάρει” στο όνομα της άλλοτε Βρετανίδας πρωθυπουργού και ήταν σίγουρο όχι μόνο ότι θα κάνει “σάλο”, αλλά θα πουλήσει και καλά. H κυρία Μάντελ λέει ότι ήταν τυχαίο ότι αποφάσισε να δημοσιεύσει την ιστορία της, την οποία εμπνεύστηκε από ένα πραγματικό συμβάν και η οποία αναφέρεται σε μια ημέρα του Αυγούστου του 1983, τώρα, ενάμιση χρόνο μετά τον θάνατο από φυσικά αίτια της “σιδηράς κυρίας”.

Αλλά είναι δύσκολο να μας πείσει ότι η απόφασή της να κρατήσει επί τρεις δεκαετίες στο συρτάρι μια τόσο “ευπώλητη” ιστορία δεν οφειλόταν στο φόβο να προσβάλει τους κανόνες, που επέβαλε η πολιτική ορθότητα, άλλο ένα δημιούργημα της εποχής της απόλυτης ιδεολογικής κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού.

Όπως επίσης είναι δύσκολο να μας αποδείξει ότι ήθελε με το γραπτό της να αγγίξει με τολμηρό τρόπο ένα από τα ταμπού της βρετανικής κοινωνίας. Γιατί μάλλον η Μαντέλ επιφανειακά προσεγγίζει το μεγάλο θέμα, που έχει να κάνει με τον διχασμό, που προκάλεσε η πολιτική της Θάτσερ στη βρετανική κοινωνία και στη συνέχεια σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οποιος έχει ακούσει λοιπόν το βιβλίο και τρέξει να το αγοράσει μάλλον θα αισθανεί ότι πήγαν χαμένες οι οχτώ λίρες που έδωσε για να το αποκτήσει.

Κι όμως τώρα που η Θάτσερ δεν υφίσταται πιά ως φυσική παρουσία, οι συνθήκες θα ήταν πράγματι ιδανικές για να ασχοληθεί κανείς λίγο πιο τολμηρά με την κληρονομιά της και αν αυτή συνεχίζει να “βρίσκεται ανάμεσά μας”. Δεν εννοώ με αυτό μόνο το γεγονός, ότι κάποιοι έχουν ήδη αρχίσει να βλέπουν στο πρόσωπο της Ανγκέλα Μέρκελ, της σύγχρονης “σιδηράς κυρίας” την πολιτική της μετενσάρκωση.

Αναθεώρηση Προσωπικού Συντάγματος

Outside the Wall

Ο πόλεμος δεν ξεκίνησε ποτέ διότι ζούμε την εποχή των μαχών. Των προσωπικών μαχών. Η απότομη αλλαγή της ζωής μας και των συνήθειών μας μάς έκανε καταρχάς να ψάχνουμε να βρούμε τον φταίχτη. Τον βρήκαμε στα πρόσωπα των πολιτικών καρικατούρων που αιώνες κυβερνούσαν ζωές σαν τις δικές μας. Οργιστήκαμε μαζί τους. Η αλήθεια είναι ότι θέλαμε να τους κόψουμε τα λαρύγγια και να κρεμάσουμε τα κουφάρια τους ανάποδα στην πλατεία Συντάγματος. 

Μετά όμως ξαφνικά είδαμε ότι η καθολική οργή άρχισε να διασπάται εντέχνως από το ίδιο το σύστημα σε κόμματα αναχώματα τραβεστί αριστεράς, σε κόμματα παρακρατικά, σε κόμματα νοικοκυραίων δεξιών και σε ανένταχτους που τα δίνουν όλα να γίνουν ένα ποσοστό καλό σε κάθε εκλογική αναμέτρηση με την ελπίδα συμμετοχής σε έναν πολιτικό συνασπισμό. Και εκεί άρχισε να ξεφουσκώνει η οργή για το πολιτικό σύστημα και άρχισε η οργή για τον παλαμακιστή του κάθε κακομοίρη που θέλει να σε κυβερνήσει χωρίς να ξέρει πώς, αλλά δεν τον ενδιαφέρει και πολύ διότι όπως πάντα τον τρόπο διακυβέρνησης θα τον πάρει έτοιμο σε χαρτί από το ανάλογο διεθνές σύστημα που θα τον χρηματοδοτήσει. 

Η οργή πέρασε στο βλέμμα που ρίχνει ο καθένας μας σε εκείνον που δεν έχασε τίποτε το ουσιαστικό και πάνω από όλα έχει κόμμα να υπερασπιστεί. Η οργή έγινε ένα μεγάλο ερωτηματικό για αυτούς που αδίκως έχασαν και χάνουν τα πάντα αν και πάλεψαν σκληρά να τα αποκτήσουν. Δεν είναι και μικρό πράγμα να σε σέρνουν με χειροπέδες για ένα χρέος που σου επέβαλλαν και την ίδια στιγμή ο άεργος τεμπέλης της ζωής να πίνει τον καφέ του παρακολουθώντας την δική σου κατάντια κάνοντας παράπονα για το επίδομα που το θεωρούσε όχι επίδομα αλλά δικαίωμα. Και η οργή βρήκε τον στόχο. Υπεύθυνος για την κατάντια, την ανεργία, την αυτοκτονία είναι ο διπλανός. 

Ποιος όμως δημιούργησε τον διπλανό; Ποιος ήταν αυτός που έδωσε το δικαίωμα να θεωρεί ο κάθε υπάνθρωπος ότι η ζωή του είναι πολυτιμότερη του αποδεδειγμένα ανθρώπου; Ποιος ήταν αυτός που παραχώρησε έδαφος από τα δικά του δικαιώματα ζωής σε συντεχνίες; Το δικαίωμα για όλα αυτά το έδωσες εσύ που κοιτάς από τον 5ο όροφο και αναρωτιέσαι πώς είναι να πέφτεις. Εσύ, που κάθε φορά που βλέπεις σχοινί αναρωτιέσαι πώς είναι να αιωρείσαι. Εσύ, που όταν όλοι φεύγουν από το σπίτι κοιτάς το δίκαννο του παππού και αναρωτιέσαι αν φθάνει το δάκτυλό σου την σκανδάλη όταν θα έχεις την κάνη μέσα στο στόμα σου.Είδε κανείς τις μέρες που ζήσαμε να αυτοκτονούν μαζικά συντεχνίες; Η μοναξιά και η αξιοπρέπεια δεν χωράνε σε συντεχνίες. Και τις συντεχνίες δεν τις νικάς διότι είναι παιδιά του πολιτικού συστήματος που εσύ υπερασπιζόσουν νομίζοντας ότι υπερασπιζόσουν την δημοκρατία. 

Η ψυχοπαθολογία του καπιταλισμού

Νέα Κρήτη

Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος, είναι ο καπιταλισμός άνθρωπος και έχει κάποια ψυχολογική πάθηση; Είναι προφανές ότι ο καπιταλισμός δεν είναι άνθρωπος, αλλά ένα οικονομικό σύστημα, το οποίο βάζει τους κανόνες της οικονομικής ανάπτυξης οι οποίοι με τη σειρά τους επηρεάζουν άμεσα την κοινωνική ζωή.

Του Μιλτιάδη Ελευθεριάδη

Όμως ο καπιταλισμός όπως και κάθε άλλη κοινωνική, οικονομική, θρησκευτική και πολιτιστική δραστηριότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η έκφραση του ψυχισμού του ανθρώπου στον εξωτερικό κόσμο. Πιο απλά αυτό που σκεπτόμαστε, αισθανόμαστε, φανταζόμαστε, πιστεύουμε και θέλουμε εκδηλώνεται κάποια στιγμή ως μια εξωτερική πραγματικότητα.

Ο καπιταλισμός λοιπόν είναι οι υλοποιημένες σκέψεις κάποιων οι οποίοι βρήκαν ότι αυτό το σύστημα οικονομίας εξυπηρετεί καλύτερα της ανάγκες της κοινωνίας - πράγμα που δεν αληθεύει - αλλά αυτό θα φανεί ξεκάθαρα με την ανάλυση που θα ακολουθήσει. Εδώ βέβαια δεν πρόκειται να κάνω μια πολιτικοοικονομική ανάλυση αλλά θα πάω στην ρίζα του προβλήματος που βρίσκεται τον ψυχισμό του ανθρώπου ο οποίος σύμφωνα με την άποψη μου αλλά και όλων των μεγάλων ψυχολόγων (Σ. Φρόυντ, Κάρλ Γιούγκ κ.λπ.) αλλά και όλων των μεγάλων πνευματικών δασκάλων είναι βαθιά δυσλειτουργικός και προβληματικός.

Εδώ σε συντομία θα αναφέρω τις κύριες ψυχολογικές καταστάσεις που είναι οι κινητήριες δυνάμεις δράσης των γήινων και οι οποίες στην πλειοψηφία των ανθρώπων λειτουργούν ασυνείδητα. Οι πρωταρχικές ψυχολογικές καταστάσεις είναι η επιθυμία (για απόλαυση και άνεση, για την απόκτηση αγαθών, πραγμάτων, πλούτου, δόξας και φήμης,) και ο φόβος. Ανάμεσα στα δύο βρίσκεται ο θυμός οποίος είναι η βασική αιτία της βίας σε όλα τα επίπεδα.