Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΕΞΙ (31 Οκτωβρίου - 15 Νοεμβρίου 1922)

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ 

Μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου πολέμου οι δυνάμεις της Αντάντ προχωρούν στο διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κατά την συνδιάσκεψη του Παρισιού αποφασίζεται η Μεγάλη Βρετανία να καταλάβει την περιοχή της Παλαιστίνης και του Ιράκ, η Γαλλία να προσαρτήσει τη Συρία και το Λίβανο, η Ιταλία να καταλάβει τα Νότια Παράλια της Μικράς Ασίας και να αποβιβαστούν τμήματα του Ελληνικού Στρατού στη Σμύρνη ώστε να εγγυηθούν την ειρήνη στην περιοχή, η Αμερική εξ' αρχής ήταν αντίθετη στο διαμελισμό των εδαφών με αποτέλεσμα να μην επικυρώσει τις αποφάσεις της συνδιάσκεψης. Ήδη κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου είχαν ξεκινήσει βιαιοπραγίες έναντι των Χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας...

Έτσι ο Ελευθέριος Βενιζέλος πίεζε καθ όλη τη διάρκεια της συνδιάσκεψης για την απόβαση του Ελληνικού στρατού στη Σμύρνη ώστε να προστατευθούν οι Χριστιανοί της περιοχής. Οι λόγοι που οδήγησαν τις Μεγάλες Δυνάμεις στην απόφαση να επιτρέψουν την είσοδο του Ελληνικού Στρατού στη Σμύρνη ήταν αφενός ότι θα έπρεπε κάποιος να αναλάβει την επιβολή της ειρήνης στην περιοχή και αφετέρου να ανακόψουν τις επεκτατικές βλέψεις της Ιταλίας η οποία είχε ήδη καταλάβει την Αττάλεια και κινούνταν προς την περιοχή της Σμύρνης. Στις 2 Μαΐου 1919 τα Ελληνικά στρατεύματα αποβιβάζονται στη Σμύρνη υπό τις έντονες επευφημίες και τους έξαλλους πανηγυρισμούς των Ελλήνων και Αρμενίων κατοίκων. 

Η Ιταλία μη ικανοποιημένη από την έκβαση των γεγονότων αποχωρεί από την Αττάλεια και αποφασίζει την ενίσχυση του Κεμάλ σε οικονομικό και διπλωματικό επίπεδο. Παράλληλα το Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα με ηγέτη του τον Μουσταφά Κεμάλ γιγαντώνεται εναντίων του Σουλτανικού Κράτους. Αρνείται να δεχθεί τις ύπαρξη ξένων δυνάμεων στη Οθωμανική Αυτοκρατορία και τους ταπεινωτικούς όρους των Συμμαχικών Δυνάμεων. Μεταφέρει την πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από την Κωνσταντινούπολη στην Άγκυρα και αποφασίζει να διεξάγει πόλεμο φθοράς στον Ελληνικό στρατό της Σμύρνης καθώς και να αναπτύξει διπλωματικές επαφές με τις δυνάμεις της Αντάντ.

Οι αποφάσεις των δυνάμεων της Αντάντ στη Συνδιάσκεψη της ειρήνης στο Παρίσι επικυρώθηκαν επισήμως με τη συνθήκη των Σεβρών στις 28 / 07 / 1920. Βάσει της συνθήκης η Ελλάδα προσαρτούσε την Ανατολική Θράκη ως την Κωνσταντινούπολη, τα νησιά του Βορείου Αιγαίου με την Ίμβρο και την Τένεδο καθώς και αποκτούσε τη Διοίκηση της Σμύρνης. Σχετικά με την κατοχή της Σμύρνης, θα διεξαγόταν δημοψήφισμα έπειτα από 5 χρόνια ώστε να αποφασίσουν οι κάτοικοι της περιοχής εφόσον επιθυμούσαν την επίσημη ένωση με την Ελλάδα. Η Συνθήκη των Σεβρών δεν αναγνωρίστηκε ποτέ από τον Κεμάλ, ενώ η Γαλλία διατύπωσε τις επιφυλάξεις της, δεν είναι τυχαίο ότι η συγκεκριμένη συνθήκη παρομοιάζεται με τις εύθραυστες πορσελάνες των Σεβρών. 

Η Αγκυρα, η Μοσούλη και η Λωζάννη

Νέα Κρήτη

Ηταν μια λεπτομέρεια, που πέρασε απαρατήρητη μέσα στον ορυμαγδό των ημερών, πλην όμως παραμένει αποκαλυπτική της τοξικής ατμόσφαιρας που περιβάλλει τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις. Στις 13 Σεπτεμβρίου, το αμερικανικό Ναυτικό συμπλήρωσε 241 χρόνια από την ίδρυσή του. Ανάμεσα στα πανηγυρικά μηνύματα που έστειλε μέσω Twitter ήταν και ένα αφιερωμένο στη Ναυμαχία της Τρίπολης, του 1804, όταν οι Αμερικανοί κατατρόπωσαν τις δυνάμεις της οθωμανικής Τριπολίτιδας. Στον πίνακα που συνόδευε το μήνυμα, διακρινόταν καθαρά η κόκκινη σημαία με την ημισέληνο και το αστέρι, παρόμοια με τη σημαία της σύγχρονης Τουρκίας.

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Μέσα σε λίγες ώρες, γινόταν πανζουρλισμός στην Τουρκία. Το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Anadolu καυτηρίαζε το «σκανδαλώδες tweet του αμερικανικού Ναυτικού». Επιφανείς προσωπικότητες -ισλαμιστές, κεμαλικοί και αριστεροί, σε σπάνια σύμπνοια- ερμήνευαν το μήνυμα ως προειδοποίηση των ΗΠΑ στην Τουρκία ότι, αν εισβάλει στη Μοσούλη, στο Βόρειο Ιράκ, οι δυνάμεις της θα έχουν την τύχη των καραβιών του πασά της Τρίπολης. Το θέμα πήρε τέτοιες διαστάσεις, που το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών αισθάνθηκε την ανάγκη να πραγματοποιήσει διάβημα. Τελικά, το αμερικανικό Ναυτικό απέσυρε το επίμαχο tweet.

Καταλυτικό ρόλο στην ενίσχυση της καχυποψίας μεταξύ Αγκυρας και Ουάσιγκτον διαδραματίζει η εν εξελίξει εκστρατεία του ιρακινού στρατού, με την υποστήριξη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, για την απελευθέρωση της Μοσούλης από το Ισλαμικό Κράτος (Ι.Κ.). Ο Ταγίπ Ερντογάν διακήρυξε κατ' επανάληψη ότι η χώρα του εννοεί να είναι παρούσα «και στο πεδίο της μάχης και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων» (μετά την απελευθέρωση της πόλης). Μια τοποθέτηση που τον έφερε σε ρήξη με τη Βαγδάτη, καθώς ο Ιρακινός πρωθυπουργός Χάιντερ Αμπάντι έχει χαρακτηρίσει τις τουρκικές δυνάμεις που στρατοπεδεύουν στην Μπασίκα, βορειοανατολικά της Μοσούλης, «στρατό κατοχής», αξιώνοντας την άμεση αποχώρησή τους. Οι Αμερικανοί άδειασαν τον Ερντογάν, δηλώνοντας ότι ο Αμπάντι είναι εκείνος που έχει τον τελευταίο λόγο για το ποιος θα συμμετάσχει και ποιος όχι σε μια εκστρατεία που διεξάγεται στη χώρα του.

ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ.... ΒΑΣΙΛΙΑ;

iskra

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Παρατήρηση 1^η: Ο – τυπικός, φυσικά – λόγος για τον οποίο έγιναν οι εκλογές του Γενάρη 2015 ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε για πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Σταύρο Δήμα. Μετά τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ – που δεν ήθελε τον Δήμα – ήθελε για πρόεδρο τον κ.Προκόπη Παυλόπουλο, για υπουργό Άμυνας τον Καμμένο και, τώρα, για πρόεδρο του ΕΣΡ τον Πολύδωρα…

Παρατήρηση 2^η: Τον Ιούλιο του 2013 ο κ.Πολύδωρας, μιλώντας στον Real Fm και εξηγώντας τις απόψεις για την «έξοδο από την κρίση», έλεγε για την Χρυσή Αυγή:

«Χρειάζεται ευρύτατη συνεννόηση όλων των κομμάτων… Αν ακούω μποξ και πυγμαχία και πως να εξουδετερώσουμε το ΣΥΡΙΖΑ ή τη Χρυσή Αυγή, έλεος, είμαστε εκτός τόπου και χρόνου».

Όταν ρωτήθηκε ειδικά αν έπρεπε  να υπάρξει συνεργασία ακόμα και με την Χρυσή Αυγή, ο τότε βουλευτής της ΝΔ είχε απαντήσει επί λέξει:

«Βεβαίως και με την Χρυσή Αυγή. Μας έπιασε η ευαισθησία για την Χρυσή Αυγή η οποία είναι ψηφισμένη από 600 χιλιάδες κόσμο, θα ψηφιστεί από 1 εκατομμύριο και εμείς θα κάνουμε αναμνήσεις του Συντάγματος της Βαϊμάρης;».

Ακόμα κι όταν ο κ.Πολύδωρας επιχείρησε – μετά την αποδοκιμασία του από τη ΝΔ – να ανασκευάσει, είχε δηλώσει (Skai): «…ο εχθρός δεν είναι η Χρυσή Αυγή, αλλά η τρόικα».

Παρατήρηση 3^η: Πως είχε αντιδράσει τότε ο ΣΥΡΙΖΑ; Υπενθυμίζουμε την ανακοίνωση που είχε εκδώσει, τότε, η Κουμουνδούρου:

«Μία ημέρα μετά την ομιλία του κ. Σαμαρά στο συνέδριο της ΝΔ ο κ. Πολύδωρας ανέλαβε το έργο της αποσαφήνισης του περιεχομένου της. Φαίνεται πως από τη σημερινή Νέα Δημοκρατία η "Νέα Ελλάδα" θα χτιστεί χέρι - χέρι με το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Τελικώς ο κ. Πολύδωρας είναι εκτός γραμμής ή η επίσημη ρητορική και πολιτική της Νέας Δημοκρατίας ευλόγως οδηγεί σε τέτοιου είδους συμπεράσματα;»

Παρατήρηση 4^η: Κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αντιδρούσαν, τότε, έτσι:

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ

iskra

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*    

Από μια κλωστή κρέμεται πλέον η τύχη της κυβέρνησης του ΑλέξηΤσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Η απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας συνιστά βαρύτατο πλήγμα για τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση του. Προφανώς οι ανώτατοι δικαστικοί του ΣτΕ θεωρούν τον Αλέξη Τσίπρα... ''πολιτικό ψοφίμι'' και γι' αυτό τόλμησαν να αποφασίσουν την ανατροπήτης πολιτικής του σε ένα θέμα τόσο καίριας σημασίας για την κυβέρνηση! 

Αν η κυβέρνηση δεν απαντήσει στην πρόκληση με ωμό τρόπο, σύντομα θα αποτελεί παρελθόν, με το κόστος να κατανέμεται σε όλη την Αριστερά. Οι δηλώσεις του πρωθυπουργικού γραφείου, της κυβερνητικής εκπροσώπου και του Νίκου Παππάχαρακτηρίζονταν από ύφος ''ηρωικό και πένθιμο'' μετά την απόφαση του ΣτΕ. Το ζήτημα, όμως, ειδικά στην υπόθεση αυτή, δεν είναι το τι λέει κανείς αλλά το τι κάνει, πως αντιδρά στην πρόκληση. Από δηλώσεις, ως συνήθως, καλά τα πήγε η κυβέρνηση. ''Αυτό τον τόπο δεν τον κυβερνούν ούτε τα διαπλεκόμενα ούτε το βαθύ παρακράτος. 

Τον κυβερνούν οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις με τη βούληση του ελληνικού λαού'', καταλήγει η πρωθυπουργική ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου. ''Τίποτα δεν θα εμποδίσει τη βούληση της κυβέρνησης να βάλει τάξη, με αρχές και κανόνες ισονομίας, στο ασύδοτο τηλεοπτικό τοπίο. Η ασυδοσία δεν είναι ούτε συνταγματικά προβλεπόμενη ούτε ηθικά και πολιτικά ανεκτή'', είπε η Όλγα Γεροβασίλη. ''Τις κυβερνήσεις δεν τις ρίχνουν οι δικαστικές αποφάσεις, αλλά οι εκλογές και ο λαός και η βουλή, αν αρθεί η δεδηλωμένη'', υπογράμμισε σε δηλώσεις του ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς.

Νίκος Κατσαρός : CETA- Η μονιμότητα του προσωρινού

Νέα Κρήτη

Είναι παγίδα, πως η CETA θα ισχύει προσωρινά μεταξύ Καναδά και Ε.Ε. μέχρι να την επικυρώσουν τα εθνικά κοινοβούλια, αφού κι ένα να την απορρίψει, θα πρέπει να περιμένει τα άλλα 26 και μέχρι τότε ίσως και για τρία χρόνια η CETA, θα ισχύει , είπε ο επιστημονικός συνεργάτης του «Δημόκριτου» Νίκος Κατσαρός, μιλώντας στον 9.84.

Ο διακεκριμένος επιστήμονας , έδωσε νέα «εφιαλτικά» παραδείγματα , για το τι θα σημαίνει η εφαρμογή της συμφωνίας από τον Φεβρουάριο του 2017, έστω και προσωρινά, για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά και την ασφάλεια και την δημόσια υγεία για τα τρόφιμα.

Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (12)

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Στις 10 Ιουνίου 2013, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου εκδίδει Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, μόνο και μόνο για να τροποποιήσει ένα εδάφιο μιας παραγράφου ενός άρθρου κάποιου νόμου. Ακούγεται θεοπάλαβο να εκδοθεί ΠΝΠ για τέτοιο πράγμα αλλά οι βυσσοδόμοι ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν. Για να υλοποιήσουν το σχέδιο που είχαν κατά νου, έπρεπε να κάνουν μια τροποποιησούλα σε μια διάταξη η οποία ρύθμιζε ζητήματα που προκύπτουν από κατάργηση ή συγχώνευση φορέων του δημοσίου. Η ΠΝΠ δημοσιεύεται την επόμενη μέρα στο ΦΕΚ Α' 139/11-6-2013. Το ίδιο απόγευμα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου, με μια δήλωση πρωτοφανούς προστυχιάς και θρασύτητας, εξαπολύει την βόμβα: "Η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ. Με το ισχύον νομικό πλαίσιο και με κοινή υπουργική απόφαση σταματούν οι μεταδόσεις της ΕΡΤ μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος σήμερα το βράδυ".

Σύμφωνα με τον Κεδίκογλου, η ΕΡΤ έπρεπε να κλείσει επειδή αποτελούσε "χαρακτηριστική περίπτωση μοναδικής αδιαφάνειας και απίστευτης σπατάλης". Φυσικά, κανείς δεν τον πίστεψε. Ο πραγματικός λόγος για τον οποίο έκλεισε η ΕΡΤ αποκαλύφθηκε λίγους μήνες αργότερα, όταν η ίδια κυβέρνηση προκήρυξε διαγωνισμό για την παραχώρηση των συχνοτήτων ψηφιακής τηλεόρασης, έναν διαγωνισμό ο οποίος, κατά την προσωπική μου άποψη, συνιστά το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταχουντικής περιόδου, μπροστά στο οποίο ωχριά εκείνο του Κοσκωτά. Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, αναλύοντας τα σημεία στα οποία βασίζω την άποψη που μόλις διατύπωσα.

(α) Στις 18 Δεκεμβρίου 2013, μόλις δέκα μέρες πριν προκηρυχθεί ο διαγωνισμός, η κυβέρνηση αλλάζει την διοίκηση της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ). Πρόεδρος αναλαμβάνει ο Κωνσταντίνος Λουρόπουλος, τον οποίο ο Γιάννης Στουρνάρας είχε διορίσει τον Ιούλιο του 2012 πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο του ΟΠΑΠ, προκειμένου να μεθοδεύσει την πώληση του οργανισμού σε ιδιώτες. Ο Νικόλαος Παπαουλάκης προβιβάζεται στην θέση του αντιπροέδρου από απλό μέλος. Κι όλα αυτά επειδή ο μέχρι τότε πρόεδρος Λεωνίδας Κανέλλος με τον αντιπρόεδρό του Κωνσταντίνο Δεληκωστόπουλο αρνούνταν να προκηρύξουν τον διαγωνισμό-παρωδία. Αξίζει να σημειωθεί ότι ως τότε η διοίκηση της ΕΕΤΤ οριζόταν από την βουλή αλλά με νόμο εκχωρήθηκε αυτό το δικαίωμα στην κυβέρνηση.

Αίγυπτος: ο σημαντικός αλλά ευάλωτος εταίρος

Νέα Πολιτική

του Χρήστου Ζιώγα

Η παρούσα, για την χώρα μας, δύσκολη συγκυρία δυσχεραίνει αλλά δεν μας επιτρέπει να απέχουμε από την ανάσχεση του τουρκικού αναθεωρητισμού. Αντικειμενικά τα μόνα κράτη της περιοχής, εκτός των μεγάλων δυνάμεων, που δύνανται να απειλήσουν στρατιωτικά την Τουρκία, όχι ότι θα το πράξουν, είναι το Ισραήλ και η Ελλάδα. Επομένως η συνεργασία μεταξύ Ισραήλ – Ελλάδος – Κύπρου αποτελεί ορθή στρατηγική επιλογή. Παράλληλα ο έτερος υπό διαμόρφωση ενεργειακός, κατά βάσει,  άξονας  Ελλάδος – Κύπρου – Αιγύπτου είναι επίσης προς την σωστή κατεύθυνση. Ως ελληνισμός δεν πρέπει όμως να μας διαφεύγει ότι αμφότερες οι εν λόγω συνέργειες αποτελούν εξαρτημένες μεταβλητές κυρίως των αμερικανικών και δευτερευόντως των ρωσσικών επιλογών.

Ως ακόλουθο γεγονός της εξέγερσης στην Τυνησία, στις 25 Ιανουαρίου του 2011, ξεκίνησαν αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στο Κάιρο. Η κινητοποίηση αποτέλεσε την κατάληξη μακροχρόνιων πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών αιτιών. Η έλλειψη δημοκρατικών διαδικασιών σταδιακά δημιούργησε τις συνθήκες για να αρθρωθούν αιτήματα για διεκδίκηση πολιτικών ελευθερίων, πολιτικού εκσυγχρονισμού και εγκαθίδρυσης ενός πραγματικά δημοκρατικού καθεστώτος. Οι οικονομικοί παράγοντες, ως γνωστόν, αντικατοπτρίζονται και αλληλεπιδρούν στο εκάστοτε πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο αναφοράς. Οι άσχημες οικονομικές συνθήκες στην Αίγυπτο, ως είθισται, επιτάχυναν και τις διαδικασίες στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο. Πριν την αιγυπτιακή εξέγερση, τον Σεπτέμβριο του 2010, σύμφωνα με έκθεση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας της Αιγύπτου, το επίπεδο της φτώχειας αντιστοιχούσε στο  40% του πληθυσμού, η ανεργία κυμαινόταν επίσημα στο 12%, ανεπίσημα μεταξύ 15-20%, ο πληθωρισμός ανερχόταν στο 11,7% και το δημοσιονομικό έλλειμμα αναλογούσε περίπου στο 8% του ΑΕΠ.

Αναζητώντας τη ρίζα της κρίσης (κατά Χριστοδουλάκη)

Του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περιγραφή του πώς επηρέασε η κρίση τις χώρες της Ευρωζώνης, πώς μάλλον δημιούργησε και βάθυνε το χάσμα Βορρά-Νότου παρουσίασε ο Νίκος Χριστοδουλάκης. "Προσγειώνοντας" για ένα ευρύτερο κοινό δημοσιεύσεις στο The World Economy και στο Applied Economics Quarterly, έδωσε –στην Τράπεζα της Ελλάδος, σε ένα περιορισμένο αλλά όχι απόλυτα εξειδικευμένο κοινό– μιαν εικόνα της Ευρωζώνης όπου στη φάση ευημερίας (δηλαδή μετά το κλείδωμα των ισοτιμιών και προτού χτυπήσει η χρηματοπιστωτική κρίση) υπήρχαν ήδη εγκατεστημένες διαφορές, οι οποίες μάλιστα οδήγησαν κατά την ανάλυσή του στην κρίση^. ενώ μετά την εκδήλωση της κρίσης προέκυψαν αρκετές ομοιότητες. 

Βασικό σημείο της εκκίνησης Χριστοδουλάκη είναι ότι τα εξωτερικά πλεονάσματα των χωρών του Βορρά (στην κατηγοριοποίηση περιέλαβε: Αυστρία, Βέλγιο, Φινλανδία, Ολλανδία, Γερμανία, οριακά και Γαλλία) βελτιώθηκαν από ένα σημείο  της λειτουργίας υπό συνθήκες ευρώ και μέχρι την κρίση, κατά +3,23% του ΑΕΠ άμα δούμε τις χώρες αυτές ως σύνολο. Την ίδια στιγμή, τα αντίστοιχα των χωρών του Νότου, εκείνων δηλαδή που εν συνεχεία "χρειάστηκε" είτε να μπουν σε Μνημόνια (Πορτογαλία, Ελλάδα, Ιρλανδία), είτε πάντως να ακολουθήσουν ανάλογες πολιτικές (Ισπανία, εντέλει και Ιταλία) βρίσκονταν με ένα -3,78% του ΑΕΠ.

Η διαμαρτυρία των αμνών

analyst

Η υποβόσκουσα αγανάκτηση και οργή των Ελλήνων, είναι το τελευταίο που ενοχλεί την Τρόικα – σημειώνοντας πως «υποβόσκω» σημαίνει ότι, υπάρχω χωρίς να γίνεται φανερή η παρουσία μου, πως βρίσκομαι ουσιαστικά σε μία λανθάνουσα κατάσταση, όπως οι ζωντανοί νεκροί.

του Βασίλη Βιλιάρδου

«Αυτός ό «ίσος» που κρατάτε για την «σιγή νεκροταφείου» από τον ελληνικό λαό, τον θεωρώ ως μία πολύ υποτιμητική εκτίμηση. Είμαι της γνώμης ότι, η ομάδα σας θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της το όλο ιστορικό, μετά το ξέσπασμα της κρίσης.

Από ότι γνωρίζω, δεν υπάρχει ανάλογο προηγούμενο στα παγκόσμια χρονικά με αυτό του ελληνικού λαού: από το 2009 μέχρι το 2016 ανέτρεψε άρδην το πολιτικό σκηνικό, κατακρημνίζοντας το ΠΑΣΟΚ του 45% στο 4% και αναδεικνύοντας στην κυβέρνηση το ΣΥΡΙΖΑ που ορκιζόταν ότι «θα ανατρέψει τα πάντα». Του έδωσε την πλειοψηφία που του προσέφερε τη δυνατότητα με άλλο ένα κόμμα που ήθελε σχεδόν τα ίδια, να συμμαχήσουν και να σχηματίσουν κυβέρνηση.

Έλπιζαν και εύχονταν οι Έλληνες – μεγάλα τμήματα του κόσμου – ότι τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης θα εφάρμοζαν το 30% από όσα είχαν εξαγγείλει, οπότε θα ήταν πολύ ικανοποιημένοι. Κανένας δεν έλπιζε και δεν περίμενε κάτι παραπάνω. Και εδώ αρχίζει η τραγωδία:

Ο πρωθυπουργός είχε την υποστήριξη μέχρι τον Ιούνιο του 2015 τουλάχιστον του 70% με 80% του ελληνικού πληθυσμού, ο οποίος στο δημοψήφισμα που πρότεινε ο ίδιος (με κλειστές τις Τράπεζες και με την ολοκληρωτική κατατρομοκράτηση από τοπικά και διεθνή ΜΜΕ, καθώς επίσης από τις Βρυξέλλες) ψήφισε ΟΧΙ, σε ποσοστό που υπερέβαινε το 60%. Τέτοια γενναιότητα από λαό – παγκόσμια – δεν πιστεύω να έχει κανένας να επιδείξει!

Η ρύθμιση του χρέους και τα… καθρεφτάκια στους ιθαγενείς

Περισσότερο από επαναρρύθμιση του χρέους της, η χώρα έχει ανάγκη από δραστική καταπολέμηση του κρατισμού, ο οποίος είναι και η κύρια αιτία της κρίσης. Ανάπτυξη θα φέρουν η βιομηχανία και η παιδεία. 

Γράφει ο Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος.

Ενώ η Ελλάδα προσπαθεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του τρίτου μνημονίου, απολύτως τίποτε δεν γίνεται στο επίπεδο των αιτίων της βαρύτατης κρίσης που πλήττει τη χώρα. Αυτό δεν είναι δική μας παρατήρηση. Λέγεται και γράφεται από επώνυμους παράγοντες της ευρωπαϊκής ζωής και δημοσιογραφίας, που εκτιμούν ότι το ελληνικό δράμα δεν έχει τέλος. Γι' αυτό και η κρίση συνεχίζεται, παρά τις κάποιες αισιόδοξες, απολύτως θεωρητικές, προβλέψεις.

Με τα σημερινά δεδομένα, κάθε ελληνικό νοικοκυριό οφείλει 96.000 ευρώ δημόσιο χρέος και περίπου άλλα τόσα σε αντίστοιχο ιδιωτικό. Και όσο η ελληνική κοινωνία θα αρνείται να εξέλθει από την ύφεση, γιατί ούτε θέλει ούτε μπορεί, η κατάσταση θα επιδεινώνεται. Εξακόσια δισεκατομμύρια ευρώ χρέος είναι πολύ για μία οικονομία σχεδόν μηδενικής εξωστρέφειας και με έντονα σοβιετικού τύπου δομικά χαρακτηριστικά. Στο μέτρο δε που η οικονομία αυτή θα απομακρύνεται από τους μετασχηματισμούς που οριοθετούν τη νέα διεθνή οικονομική πραγματικότητα, το μέλλον της θα γίνεται ζοφερότερο.

Όμως, παρά την άθλια οικονομική της κατάσταση και την προβληματική κοινωνικο-πνευματική της ωριμότητα, η Ελλάδα έχει δύο σοβαρά πλεονεκτήματα τα οποία μπορεί να αξιοποιήσει προς το συλλογικό όφελος. Το πρώτο ατού είναι το πολύ καλό επίπεδο του ανθρώπινου δυναμικού της. Έπεται το επιχειρείν, το οποίο, αν και κατασυκοφαντείται στη χώρα μας, εν τούτοις διατηρείται σε υψηλά επίπεδα.

Μαχαίρι στις «προσωπικές διαφορές» θέλει το ΔΝΤ

Γιατί το Ταμείο ζητά νέες μειώσεις των υφιστάμενων συντάξεων. Ποιους στοχοποιεί και γιατί υποστηρίζει ότι η πρόσφατη μεταρρύθμιση Κατρούγκαλου θα αποτύχει. Οι ήπιες θέσεις στο εργασιακό και ο άξονας της διατήρησης των ρυθμίσεων του 2011. 

Γράφει η Ρούλα Σαλούρου

Πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι στην πρόσφατη ασφαλιστική μεταρρύθμιση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην έκθεσή του υποστηρίζει ότι δεν είχε την έκταση που χρειάζεται για να λύσει το πρόβλημα του ασφαλιστικού και βάζει στο κάδρο για την επόμενη μεταρρύθμιση τις ήδη καταβαλλόμενες συντάξεις και δη τις προσωπικές διαφορές.

Πρόκειται ουσιαστικά για το βασικό εργαλείο που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση και συγκεκριμένα η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας για να μην μειώσει τις ήδη καταβαλλόμενες κύριες συντάξεις.

Και βέβαια, το Ταμείο αντιδρά, στην ύπαρξη των "προσωπικών διαφορών" όπως αντιδρούσε και κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την α' αξιολόγηση. Η διαφοροποίησή του δε, ήταν όχι μόνο με την ελληνική κυβέρνηση αλλά και με τους άλλους τρεις ευρωπαϊκούς θεσμούς που εκπροσωπούνται στο κουαρτέτο των δανειστών, και γι' αυτό το λόγο άλλωστε, η θέση του ΔΝΤ δεν πέρασε τελικά.

Το Ταμείο βέβαια επανέρχεται και τονίζει ότι στο μέλλον, οι προσπάθειες πρέπει να επικεντρωθούν στο ασφαλιστικό, με περικοπές που θα αφορούν τους ήδη συνταξιούχους, οι οποίοι όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η έκθεση "προστατεύονται από τις τρέχουσες πολιτικές".

Έρχονται τα γεωτρύπανα στο Ιόνιο για πετρέλαιο και φυσικό αέριο: Υπεγράφη η απόφαση

Νέα Κρήτη

Στο πλαίσιο του Διεθνούς Διαγωνισμού για παραχώρηση δικαιώματος έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων σε είκοσι (20) θαλάσσιες περιοχές της Δυτικής Ελλάδας (Ιόνιο) και νοτίως της Κρήτης (ΦΕΚ Β' 2186/08.08.2014), ο Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Πάνος Σκουρλέτης, υπέγραψε την απόφαση για τον ορισμό ως Επιλεγέντος Αιτούντα για την Περιοχή Παραχώρησης 2 (Block 2) της κοινοπραξίας "TOTAL E&P GREECE B.V. - EDISON INTERNATIONAL S.P.A. - ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ Α.Ε.".

Η Επιτροπή Αξιολόγησης θα καλέσει την κοινοπραξία προκειμένου να οριστικοποιηθεί η σύμβαση.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, το θαλάσσιο οικόπεδο 2 μπορεί ν' αποτελέσει την αιχμή του δόρατος για την έρευνα και την εξόρυξη στο Ιόνιο και όχι μόνο, αφού η δράση του μπορεί να είναι η ανάλογη με την κοινοπραξία Avner - Delek - Noble με το θαλάσσιο οικόπεδο 12, αναφέρει η Ημερησία.

Οι σεισμικές έρευνες στο Ιόνιο και τη θαλάσσια περιοχή νότια της Κρήτης έγιναν σε έκταση 220.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων από τη νορβηγική εταιρία PGS και ολοκληρώθηκαν το 2013. Συνολικά, μαζί με τα δεδομένα από παλαιότερες έρευνες που είχε στη διάθεσή του το ΥΠΕΚΑ, έγιναν περίπου 30.000 χιλιόμετρα ερευνών, που έχουν συγκεντρωθεί σε ενιαία βάση δεδομένων υπό τον τίτλο "Greece MegaProject", την οποία επισκέφθηκε σήμερα ο πρωθυπουργός.

Διάταξη – παγίδα κόβει τα οικογενειακά επιδόματα

Το Ποντίκι

Τη στέρηση των επιδομάτων τέκνων από χιλιάδες οικογένειες και τη σημαντική μείωση στα ποσά των επιδομάτων τέκνων που δικαιούνται χιλιάδες άλλες οικογένειες εξακολουθεί να προκαλεί η διάταξη του άρθρου 65 του νόμου 4170/2013 με την οποία προβλέπεται ότι στο συνολικό ποσό του ετήσιου οικογενειακού εισοδήματος το οποίο λαμβάνεται υπόψη ως κριτήριο για τη χορήγηση των συγκεκριμένων επιδομάτων συμπεριλαμβάνονται όχι μόνο τα φορολογούμενα με βάση τις ισχύουσες φορολογικές κλίμακες ετήσια εισοδήματα, αλλά και τα φοροαπαλλασσόμενα και τα αυτοτελώς φορολογούμενα εισοδήματα της οικογένειας από οποιαδήποτε πηγή.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του «Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής», η διάταξη αυτή, παρά τις αδικίες που προκαλεί, δεν καταργήθηκε από την κυβέρνηση.

Η εφαρμογή της συγκεκριμένης διάταξης έχει ως συνέπεια να λαμβάνονται υπόψη στο συνολικό όριο οικογενειακού εισοδήματος και τα ακόλουθα ποσά:

● Τα επιδόματα ανεργίας και οι αποζημιώσεις απολύσεων.

«Επέλαση» της εφορίας στους τραπεζικούς λογαριασμούς - Ποιοι θα ψαχτούν

Στο μικροσκόπιο της εφορίας μπαίνουν εκατοντάδες επιχειρηματίες και εφοπλιστές οι οποίοι θα ελεγχθούν για τα περιουσιακά τους στοιχεία και τους τραπεζικούς λογαριασμούς που διαθέτουν στο εξωτερικό.

Ειδικά εκείνοι που δήλωσαν τα τελευταία χρόνια ότι έχουν πτωχεύσει στα χρόνια της κρίσης, αλλά έχουν φορτώσει τις τράπεζες με κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια. Στο στόχαστρο μπαίνουν άμεσα και 1.270.000 φυσικά πρόσωπα (σχεδόν 1 στους 10 κατοίκους της χώρας) που με βάση διάφορες ενδείξεις έχουν στοχοποιηθεί για έλεγχο και το όνομά τους φιγουράρει στις λίστες της φοροδιαφυγής.

Σύμφωνα με το newmoney, εκτός από το ειδικό λογισμικό που θα σαρώνει τις καταθέσεις των ετών 2002-2015 στις ελληνικές τράπεζες, πλέον θα παρακολουθούνται online και οι καταθέσεις από το 2016 και μετά σε ολόκληρο τον κόσμο! Αυτό θα γίνεται με τη νέα βάση δεδομένων που δημιουργείται, από την οποία οι ελληνικές ελεγκτικές αρχές θα αντλούν στοιχεία από 57 χώρες κατά το 2017, στις οποίες θα προστεθούν και άλλες 36 το 2018. Στις χώρες αυτές περιλαμβάνονται και γνωστοί (πρώην όμως πια) φορολογικοί παράδεισοι τους οποίους προτιμούσαν όσοι είχαν λόγους να κρυφτούν από την Εφορία, όπως τράπεζες στην Ελβετία και τη Σιγκαπούρη, αλλά και κράτη όπως η Κύπρος, η Βουλγαρία, η Αλβανία, το Λουξεμβούργο, το Λιχτενστάιν, το Μονακό, οι Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι, τα Νησιά Κέιμαν, οι Σεϊχέλες, οι Μπαχάμες, η Σαουδική Αραβία κ.ά.

Ποιοι ελέγχονται

Στη δίνη του κυκλώνα μπαίνουν:

■ Θαλασσοδάνεια επιχειρηματιών: Ο οικονομικός εισαγγελέας Γιάννης Δραγάτσης έχει θέσει υπό έρευνα 100 φακέλους αναζητώντας κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια πτωχευμένων ή μη επιχειρήσεων, τα οποία έκαναν φτερά στο εξωτερικό με κατεύθυνση τους προσωπικούς λογαριασμούς των μετόχων εταιρειών. 

Ο ρόλος της Μάνης και των Μανιατών στο 1821

Φρυκτωρίες διαδικτυακό κανάλι



Ο ρόλος της Μάνης και των Μανιατών στο 1821.

Καλεσμένος στην ραδιοφωνική εκπομπή των Γ. Λεκάκη και Α. Μαζαράκη, ο εκδότης του περιοδικού "Αδούλωτη Μάνη" Γιώργος Δημακόγιαννης, διευθυντής των ομωνύμων εκδόσεων

Ο Ερντογάν, η Ελλάδα και η ρευστοποίηση του status quo

Νέα Κρήτη

Το τελευταίο διάστημα ο παραδοσιακός τουρκικός επεκτατισμός θυμίζει σεισμικό ρήγμα σε διέγερση. Οι "δονήσεις" είναι αλλεπάλληλες και η μία ανταγωνίζεται την άλλη σε ένταση όσον αφορά την αμφισβήτηση του στάτους κβο στο Αιγαίο και στη Θράκη. Όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα, η ευθεία αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάννης δεν ήταν ένα πυροτέχνημα του Ερντογάν αποκλειστικά για εσωτερική πολιτική κατανάλωση.

Του Σταύρου Λυγερού

Είναι αληθές ότι ο Τούρκος πρόεδρος επιχειρεί να αποδομήσει τον κεμαλισμό ως θεμέλιο ιδεολογικό λίθο της Τουρκικής Δημοκρατίας. Ο ίδιος αυτοπροβάλλεται ως ο ηγέτης που κλείνει την κεμαλική παρένθεση και που μέσω του νεοοθωμανισμού επαναφέρει στο προσκήνιο το άτυπο αυτοκρατορικό όραμα των Τούρκων. Δικό του σημείο αναφοράς είναι ο Μωάμεθ ο Πορθητής κι όχι ο Κεμάλ.

Η εσωτερική πολιτική σκοπιμότητα δεν είναι, όμως, η μόνη, όπως αρέσκονται να πιστεύουν πολλοί στην Αθήνα για να παρακάμψουν το πρόβλημα και να υπερβούν την πολιτική αμηχανία τους. Η άλλη όψη του νομίσματος είναι η δεδηλωμένη πρόθεση του Τούρκου προέδρου να ρευστοποιήσει και το εδαφικό στάτους κβο σ' όλα τα μέτωπα.

Αυτό το νόημα έχουν οι αλλεπάλληλες δηλώσεις του, με τις οποίες αμφισβητεί τη συνθήκη της Λωζάννης. Στο ίδιο πλαίσιο εγγράφεται και το ξεθάψιμο του Εθνικού Συμβολαίου, στο οποίο περιγράφονται οι τότε εδαφικοί στόχοι εκείνης της Τουρκίας και εμμέσως πλην σαφώς οι στόχοι της τωρινής νεοοθωμανικής Τουρκίας. Στο καλάθι δεν είναι μόνο η Μοσούλη, το Κιρκούκ, το Αρμπίλ, το Χαλέπι και το Μπατούμ. Είναι και τα νησιά του Αιγαίου, η Θράκη, η Θεσσαλονίκη και η Βάρνα.

Τεχνολογία, ναυτοσύνη και ιστορική συνέχεια: Η περίπτωση του θωρακισμένου καταδρομικού "Γεώργιος Αβέρωφ"

Θέματα Ελληνικής Ιστορίας

Του Δρ. ΖΗΣΗ ΦΩΤΑΚΗ, λέκτορα Ναυτικής Ιστορίας στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων (δημοσιεύεται χάρις την ευγενική άδεια του συγγραφέα)Το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό του ΠΝ «Ναυτική Επιθεώρηση», στο τεύχος 576 που αποτελεί αναμνηστική έκδοση για τα 100 χρόνια του Αβέρωφ

Η ναυτική ιστορία ενός έθνους αποτελεί, αναπόδραστα, ένα σύνθετο γνωστικό πεδίο, καθώς εκφράζει αθροιστικά κοινωνικούς, οικονομικούς, διπλωματικούς, οπλικούς, στρατηγικούς και επιχειρησιακούς παράγοντες στην πορεία του χρόνου. Παρά όμως την πολυπλοκότητα του γνωστικού αυτού αντικειμένου εμφανίζεται ενίοτε και σε απλούστερες μορφές που δεν στερούνται ενδιαφέροντος ή βάθους. Για παράδειγμα, η επίδοση και οι ιδιαιτερότητες της δράσης ορισμένων μονάδων του στόλου αποδίδουν, ενίοτε, κομβικά σημεία της ναυτικής ιστορίας. Η περίπτωση της εκατονταετούς ζωής (1911-2011) του θωρακισμένου καταδρομικού Γεώργιος Αβέρωφ επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.

Η αγορά του Αβέρωφ, τα τεχνικά χαρακτηριστικά του και η αξιοποίησή τους κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους

Η αγορά του Αβέρωφ δεν αποτέλεσε έμπνευση της στιγμής αλλά υπήρξε καρπός μακρόχρονων ζυμώσεων που είχαν ως αντικείμενο τη βέλτιστη δυνατή συγκρότηση της δομής δυνάμεως του ελληνικού πολεμικού ναυτικού. Οι ζυμώσεις αυτές αποκρυσταλλώθηκαν το 1909 στο ότι τα στρατηγικά, τεχνολογικά και επιχειρησιακά δεδομένα ενός ενδεχόμενου ναυτικού πολέμου στις ελληνικές θάλασσες απαιτούσαν την ένταξη στον ελληνικό στόλο θωρηκτής μονάδας μεγάλης ταχύτητας για να μπορεί να καλύπτει ευχερέστερα όλα τα επιμέρους θέατρα ναυτικών επιχειρήσεων (Fotakis, Z., GreekNaval Strategy and Policy, 1910-1919, (Routledge: London and New York, 2005), σελ. 16-17. Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, Αρχείο Δούσμανη, Φάκελο 4, Μελέτη 314, Αθήνα 7 Αυγούστου).

Παγκοσμιοποίηση ή το τέλος του Δικαίου

Νέα Κρήτη

Σήμερα συμπληρώνονται 368 χρόνια από τη Συνθήκη της Βεστφαλίας (24/10/1648), της πρώτης Διεθνούς Συνθήκης, που έθεσε τις δύο θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου, την κρατική κυριαρχία και την ελευθερία των θαλασσών (στις οποίες προστέθηκε τρεις αιώνες μετά, μόλις το 1982, η τρίτη αρχή, του διεθνούς βυθού ως κοινής κληρονομιάς της ανθρωπότητας με τη Σύμβαση ΗΕ του Δικαίου της Θάλασσας).

Της Ευαγγελίας Κοζυράκη*

Η πρώτη θεμελιώδης αρχή του κυρίαρχου Κράτους στη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα συμπορεύτηκε ιστορικά με τις έννοιες της εθνικής ανεξαρτησίας και της αυτοδιάθεσης των λαών, που διατρανώθηκαν με την Αμερικανική και την Ελληνική Επανάσταση. Ωστόσο, ο ορισμός του «έθνους» πρωτοδόθηκε από τον «πατέρα της Ιστορίας», Ηρόδοτο, τον 5ο π.χ. αιώνα, ο οποίος εστίασε στο τρίπτυχο «ομόαιμον - ομόγλωσσον - ομόθρησκον» και εξακολουθεί να έχει κανονιστική ισχύ μέχρι σήμερα, ερμηνευθείς κατά καιρούς υπό το πρίσμα μεταγενέστερων θεωρήσεων για το «έθνος», πέραν δηλαδή της «κλασσικής του Ηροδότου» αντικειμενικής θεώρησης, της στηριζόμενης στην «κοινή αντίληψη περί παρελθόντος, παρόντος & μέλλοντος» υποκειμενικής και της θεμελιωμένης στον «οικονομικό παράγοντα» μαρξιστικής θεωρίας. Ιδίως ο Κ. Μαρξ απέφυγε να δώσει τον σαφή ορισμό του «έθνους», συνέδεσε όμως την ιστορική ανάγκη για τη δημιουργία εθνικών κρατών με την άνοδο του καπιταλισμού και την πολιτική κυριαρχία της αστικής τάξης.

ΤΟ « ΦΑΣΜΑ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ»

iskra

Του ΠΕΤΡΟΥ Ι. ΜΗΛΙΑΡΑΚΗ*

Όταν άρχισα να γράφω τούτες τις γραμμές το χρέος της Ελλάδας ήταν 369.896.948,924 ευρώ, που αντιστοιχεί στα 34.210 ευρώ σε κάθε πολίτη, ενώ το ΑΕΠ ανέρχεται στα 171.687.435,598 ευρώ. Όταν τελειώσω το κείμενό μου θα σας ενημερώσω πόσο θα είναι το χρέος. Η ενημέρωσή μου προκύπτει ανά δευτερόλεπτο(!) μέσω του «NATIONAL DEBTCLOCKS. ORG».

Το ζήτημα του χρέους είναι κύριας και ζωτικής σημασίας και απαιτεί μια αποφασιστική αντιμετώπιση όχι μόνο μέσω των διαδικασιών της DSA (Debt Sustainability Analysis) αλλά και μέσω των προνοιών που οι κανόνες του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου και του πρωτογενούς Ευρωπαϊκού Ενωσιακού Δικαίου εγκαθιδρύουν.

TA ΣΥΜΦΩΝΗΘΕΝΤΑ

Και επειδή τα συμφωνηθέντα δέον όπως τηρούνται σύμφωνα με την Αρχή του: pacta sunt servandaπου επικαλείται και ο Γερμανός Υπουργός των Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ασφαλώς συμφωνηθέντες κανόνες είναι –και μάλιστα υπερκείμενοι- και οι κανόνες που προσδιορίζουν και καθορίζουν τη διεθνή και ευρωπαϊκή έννομη τάξη, αλλά και τον διεθνή και ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό.

Η ΑΝΑΓΚΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ

Την κρισιμότητα δε της κατάστασης για την Ελλάδα επεσήμανε στις 13 Οκτωβρίου ο Ζολτ Ντέρβας, αντικειμενικός παρατηρητής του Ινστιτούτου Bruegel των Βρυξελών. Ο Ζολτ Ντέρβας «προανήγγηλε» μεν 4^ο πρόγραμμα για την Ελλάδα, αλλά υποστήριξε ως προϋπόθεση εξόδου της Ελλάδας στις αγορές την απομείωση-περιτομή (κούρεμα) του χρέους κατά 2/3 του χρέους.

Στον ίδιο χρόνο ο μόνιμος εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ad hoc για την Ελλάδα), Κρις Αλενεκτίμησε «δυσκολίες» για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, αν και δήλωσε τελικώς αισιόδοξος…

Οι παραπάνω τοποθετήσεις από διαφορετικά fora αποδεικνύουν τη σύγχυση που υπάρχει για την επίλυση των προβλημάτων γενικώς και για το ελληνικό χρέος ειδικώς. Σύγχυση που αντικρίζει και τις αντικρουόμενες θέσεις μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωπαϊκών Θεσμών.

Κόλμερ Κων/νος : Η ΄΄Έξοδος΄΄...του ευρώ!

Κόλμερ Κων/νος δημοσιογράφος - συγγραφέας κ Πέτρος Ιωάννου στον ''Σπορnews 90,1 της Λάρισας,στην εκπομπή :''ακροβάτες του ονείρου'' 25.10.16 για το διαδύκτιο sportnews901.gr και κάθε μέρα 8-10 π.μ.

Καπιταλιστικός ρεαλισμός

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Στις μεταφορντικές κοινωνίες του ελέγχου, λοιπόν, που έχουν αντικαταστήσει τις παλιές κοινωνίες της πειθαρχίας, η εξωτερική επιτήρηση επιτυγχάνεται μέσω της εσωτερικής αστυνόμευσης.

Γράφει ο Ευθύμης Φρεντζαλάς

Ο Πωλ Μέισον στο βιβλίο του «Μετακαπιταλισμός-Ένας οδηγός για το μέλλον» (Εκδόσεις Καστανιώτη) γράφει πως ο μαρξισμός έχει άδικο γιατί η εμπειρία των διακοσίων τελευταίων ετών δείχνει ότι η εργατική τάξη περισσότερο ενδιαφέρεται να «ζήσει, παρά τον καπιταλισμό» από όσο να τον ανατρέψει. Η τάξη αυτή είχε γι’ αυτόν από τότε που εμφανίστηκε απόλυτη συνείδηση των επιθυμιών της οι οποίες αποτυπώνονταν ολοκάθαρα στις δράσεις της και μόνο ως ο μη ενσυνείδητος φορέας σωτηρίας της κοινωνίας δεν αποδείχτηκε όλα αυτά τα χρόνια  επειδή «ήθελε απλώς μία πιο βιώσιμη μορφή καπιταλισμού» γράφει σχεδόν σίγουρος. Αποδίδει έτσι την διακοσίων ετών ιστορία ήττας της εργατικής τάξης στην πραγματική  βούληση αυτής της τάξης, η οποία κατά έναν μαγικό τρόπο «κρυβόταν» στα αποτελέσματα των πραγματικών και μαχητικών κατά καιρούς, ακόμη και για τον ίδιο, αγώνων της. Ο συγγραφέας δεν «χαρίζεται» ούτε στο σύγχρονο εργατικό κίνημα το οποίο υποφέρει κατά την άποψή του και από μία ιδεολογικού τύπου κατάρρευση αφού «η εργατική αλληλεγγύη είναι πλέον αδικαιολογήτως απούσα». Οι απαισιόδοξες αυτές σκέψεις και διαπιστώσεις του δικαιολογούν πλήρως το συμπέρασμά του πως «έχει γίνει αδύνατο ακόμη και να φανταστούμε αυτή την εργατική τάξη, που έχει αποδιοργανωθεί εντελώς και είναι παραδομένη στα δίχτυα του καταναλωτισμού και της εξατομίκευσης, να ανατρέπει τον καπιταλισμό».  Η αριστερά δε έχει ηττηθεί τόσο ολοκληρωτικά γι’ αυτόν ώστε  «ανάγκασε» σχεδόν τον  φιλόσοφο  Φρέντρικ Τζέιμσον να γράψει πως «έχει γίνει πιο εύκολο να φανταστούμε το τέλος του κόσμου από το να φανταστούμε το τέλος του καπιταλισμού». Πώς εξηγείται, όμως, αυτή η απαισιοδοξία του συγγραφέα; Έχει ισχυροποιηθεί ο καπιταλισμός ή μήπως έχει πεθάνει η εργατική τάξη; Τα παλιά τα χρόνια μπορούσαν οι εργαζόμενοι να φανταστούν  το τέλος του καπιταλισμού; Ήταν πιο εύκολο τότε γι’ αυτούς ή μήπως το Κεφάλαιο τους ακολουθούσε πάντα ακόμη και στα όνειρά τους;

Νίκη της Χίλαρι σε καμένη πολιτική γη

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Πολιτικό πτώμα θεωρείται πλέον από τον αμερικανικό Τύπο ο δισεκατομμυριούχος Ντόναλντ Τραμπ αφού το επιτελείο της Χίλαρι Κλίντον λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές έστρεψε εναντίον του το φονικό όπλο των κατηγοριών για σεξουαλική παρενόχληση. Έτσι, οι ευθύνες της Χίλαρι Κλίντον για την εγκληματική πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και πολύ συγκεκριμένα για την επέμβαση στη Λιβύη και τη δολοφονία του Καντάφι τον Οκτώβριο του 2011 που επισημοποίησε τη διάλυση της Λιβύης τέθηκαν αυτομάτως σε δεύτερη μοίρα, αν δεν παραγράφηκαν κιόλας, υπό το βάρος μιας «πολιτικώς ορθής» ιεράρχησης η οποία δεν θεωρεί καν παραπτώματα τις επεμβάσεις σε τρίτες χώρες και την περίφημη αλλαγή καθεστώτος, που εγκαινίασε ο Μπους ο νεώτερος για να συνεχίσει ο Ομπάμα.

Ωστόσο ρόλο στην (δημοσκοπική) ήττα του Τραμπ δε διαδραμάτισε μόνο το μπαράζ αποκαλύψεων γυναικών που δέχθηκαν σεξουαλική παρενόχληση από τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών αλλά και τα εξ οικείων βέλη. Ο Νόναλντ Τραμπ κέρδισε το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού κόμματος ερχόμενος σε σύγκρουση τόσο με την κομματική ιεραρχία όσο και με τον κορμό της ιδεολογικής συναίνεσης του κόμματός του. Το ξεδίπλωμα ωστόσο των απόψεών του στο πλαίσιο των προεκλογικών του συγκεντρώσεων και με τον αέρα της αλαζονείας του νικητή, που κέρδιζε τη μία πολιτεία μετά την άλλη ενάντια σε κάθε πρόβλεψη, υποσχόταν μια θητεία πιο …συναρπαστική και …απρόβλεπτη ακόμη κι από εκείνη του προκατόχου του Ομπάμα. Τότε ενεργοποιήθηκαν οι «αυτόματοι πολιτικοί σταθεροποιητές», με 40 πλέον ρεπουμπλικανούς γερουσιαστές και βουλευτές να έχουν αποσύρει τη στήριξή τους από τον Τραμπ και 30 εξ αυτών να τον καλούν δημόσια να εγκαταλείψει την προεκλογική του εκστρατεία.

Ελληνοφρένεια - Σ4 | Επ. 8

Alpha TV

Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (11)

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Παρ' ότι θα μπορούσαμε να πούμε πολύ περισσότερα, εκτιμώ πως όσα σημειώσαμε ως εδώ αρκούν για να σχηματίσουμε ακριβή άποψη (έστω και σε αδρές γραμμές) περί των όσων διαδραματίστηκαν τόσο στο προσκήνιο όσο και στο παρασκήνιο κατά την πρώτη, την αναλογική περίοδο της ιδιωτικής τηλεόρασης στον τόπο μας. Ώρα, λοιπόν, να μεταβούμε κι εμείς στην δεύτερη περίοδο, στην ψηφιακή εποχή που λένε.

Οι παλιότεροι θα θυμούνται σίγουρα την κατάσταση που επικρατούσε στο ραδιόφωνο μέχρι τις αρχές τής δεκαετίας του '80. Οι κρατικοί ραδιοσταθμοί εξέπεμπαν στα μεσαία και ανάμεσά τους ξεπετιόντουσαν λογής-λογής παράνομοι ερασιτέχνες που γέμιζαν την μπάντα (πέφτοντας συχνά ο ένας πάνω στον άλλο) κυρίως με τραγούδια-σκουπίδια (διανθισμένα με πάρλα της κακιάς ώρας και μηνύματα τύπου "ο Λάκης αφιερώνει στην Τέτα με αγάπη", "Κούλα, πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος" κλπ) ή διαφημίσεις κλειδαράδων και εκκενώσεων βόθρων. Οι ελάχιστοι σοβαροί και "ψαγμένοι" ραδιοερασιτέχνες προτιμούσαν τα FM, όπου απλώς έκαναν το χόμπυ τους μιας και μόνο "ψαγμένοι" ακροατές επέλεγαν FM στο ραδιόφωνό τους (*). Τα πράγματα άλλαξαν όταν η ιδιωτική ραδιοφωνία νομιμοποιήθηκε, άρχισαν να μπαίνουν κανόνες λειτουργίας και τα FM καταλήφθηκαν σιγά-σιγά από επαγγελματίες.

Κάτι παρόμοιο υποτίθεται πως θα συνέβαινε και με την τηλεόραση επί ψηφιακής εποχής, δηλαδή θα έμπαινε τάξη στο άναρχο τοπίο. Η αναλογική εκπομπή επέτρεπε στον καθένα να στήνει έναν πομπό και να βγάζει στον αέρα ό,τι ήθελε. Για να εκπέμπεις ψηφιακά, όμως, πρέπει όχι απλώς να υπακούς σε κάποιους κανόνες αλλά και να πληρώνεις κάποιον για να σου το επιτρέψει. Άρα, στην ψηφιακή τηλεόραση δεν υπάρχει χώρος για ερασιτεχνισμούς ή για αρπαχτές.

Ο Χάγιεκ, ο Φρίντμαν και τα μονοπώλια

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Του Ευθύμη Φρεντζαλά

Η συγκέντρωση της οικονομικής εξουσίας σε χέρια λίγων δεν είναι βέβαια σημερινό μόνο φαινόμενο. Η τάση προς το μονοπώλιο υπήρχε και παλαιότερα και οι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι ένιωθαν πως όφειλαν μία απάντηση στις κατηγορίες των σοσιαλιστών πως ο καπιταλισμός ευνοεί την ύπαρξη μονοπωλίων γιατί λόγου χάρη οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις αρέσκονται στην εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων. Άλλοι σοσιαλιστές, αλλά σαφώς λιγότεροι, ισχυρίζονταν πως ο ανταγωνισμός εξαλειφόταν σταδιακά και αυθόρμητα από τις τεχνολογικές αλλαγές.  Δύο από τους πιο φημισμένους φιλελεύθερους οικονομολόγους ο Χάγιεκ  και ο μαθητής του Φρίντμαν μετά από αυτόν ανέλαβαν  κι αυτοί το δύσκολο καθήκον να διαλύσουν και αυτούς τους «σοσιαλιστικούς μύθους».

Η  τάση προς το μονοπώλιο έτσι ταυτίζεται για τον Χάγιεκ με την τάση προς τον σχεδιασμό, άρα με την τάση προς τον κεντρικό σχεδιασμό, άρα με τον σοσιαλισμό. Εφόσον η σταδιακή ανάπτυξη του μονοπωλίου εξαλείφει τον ανταγωνισμό, τη θεμελιώδη αξία του φιλελευθερισμού, δεν μπορεί να ευθύνεται ο καπιταλισμός γι’ αυτήν. Έτσι, ανενδοίαστα γράφει (στο βιβλίο του ο Δρόμος προς την Δουλεία, εκδ. Παπαδόπουλος, σελ. 103) πως «η τάση προς το μονοπώλιο και το σχεδιασμό δεν είναι αποτέλεσμα αντικειμενικών (τάχα) δεδομένων πέρα από τον έλεγχό μας, αλλά προϊόν απόψεων (σοσιαλιστικών εννοείται) που υποθάλπονται και διαδίδονται εδώ και μισό αιώνα, μέχρι που κατέληξαν να δεσπόζουν σε όλες τις πολιτικές μας». Οι σοσιαλιστές μετέστρεψαν την κοινή γνώμη των χωρών τους, με την προπαγάνδα τους κατά του ανταγωνισμού, υπέρ των μονοπωλίων. Και μη βιαστεί κανείς να σκεφτεί πως είχε στον νου του κυρίως το κρατικό μονοπώλιο, γιατί μόνο δευτερευόντως αναφέρεται σε αυτό. Τον απασχολούν σχεδόν αποκλειστικά οι μεγάλες επιχειρήσεις και η καταστροφική επίδραση της θεωρίας του Κ. Μαρξ περί «συγκέντρωσης της βιομηχανίας»…

Η παγίδα του ευρώ

analyst

Οι οικονομίες του νότου δεν είναι χειρότερες από τη γερμανική, αλλά χρειάζονται διαφορετικά εργαλεία για να τα καταφέρουν, ειδικά λόγω των αυξημένων χρεών τους – οπότε, έχοντας υποχρεωθεί να υιοθετήσουν το γερμανικό τρόπο, χωρίς να διαγραφούν χρέη τους, θα καταστρέψουν τόσο την Ευρωζώνη, όσο και την ΕΕ.

Ανάλυση

Ο χαμηλός ρυθμός ανάπτυξης, σε συνδυασμό με τα υψηλά δημόσια και ιδιωτικά χρέη μίας χώρας, θεωρείται εξόχως τοξικός – με την έννοια πως οδηγεί την οικονομία της από το κακό στο χειρότερο, όποια μέτρα και αν ληφθούν. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από την Πορτογαλία, η σοσιαλιστική κυβέρνηση της οποίας αύξησε την κατώτατη αμοιβή, αναίρεσε τις μειώσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων που είχε επιβάλλει η Τρόικα στο παρελθόν, ενώ μείωσε ταυτόχρονα το φόρο εισοδήματος στις επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά.

Εφάρμοσε δηλαδή ένα διαφορετικό «μίγμα πολιτικής», με στόχο να αυξήσει την κατανάλωση και τις επενδύσεις, οπότε να τονώσει το ρυθμό ανάπτυξης – κάτι που όμως, σύμφωνα με τους αριθμούς, δεν συνέβη. Η αιτία είναι προφανώς το συνολικό χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό χωρίς τις τράπεζες, το οποίο ήταν το προηγούμενο έτος στο 381% του ΑΕΠ της, έναντι 286% της Ελλάδας – η οποία όμως βιώνει μία ακόμη πιο οδυνηρή κρίση, αφού όχι μόνο δεν αναπτύσσεται η οικονομία της αλλά, αντίθετα, είναι βυθισμένη στην ύφεση και στον αποπληθωρισμό.

Ως εκ τούτου η έξοδος της Πορτογαλίας από την κρίση, την οποία αναφέρουν σκόπιμα ορισμένα ΜΜΕ, ιδίως τα γερμανικά, αποτελεί έναν προπαγανδιστικό μύθο – πόσο μάλλον όταν η ΕΚΤ προβλέπει μείωση των μικτών δημοσίων και ιδιωτικών επενδύσεων κατά 1,8%.

Κόλμερ ; Η αποτυχία του ευρώ και η ελπιδοφόρα προοπτική της δραχμής

Του Κώστα Κόλμερ

(* Δική μας σημείωση : Ο Κώστας Κόλμερ είναι ένας απο τους διαπρεπέστερους συντηρητικούς οικονομολόγους αναλυτές, έγκυρος αρθρογράφος και συγγραφέας πολλών σημαντικών βιβλίων οικονομικής σκέψης. Η υποστηρικτική αρθρογραφία του στο εθνικό μας νόμισμα, εδώ και καιρό τον έχει αποβάλλει απο την προβολή που επιφυλάσσει το κατοχικό μιντιακό σύστημα στους χρήσιμους εθελόδουλους οικονομολογούντες, έτοιμους πάντα να υπηρετήσουν την εκάστοτε εξουσία.Ο Κώστας Κόλμερ, με τον οποίο έχουμε ιδεολογικές διαφορές,αλλά πάντα εκτιμούσαμε την άποψη και τις αναλύσεις του, δεν ανήκει στην κατηγορία των προσκυνητών του συστήματος. Είναι σοβαρός και πατριώτης. Τον τιμούμε και τον εκτιμούμε.). Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο το Κώστα Κόλμερ. 

Ως νέος ΄Αμλετ , ο ΄Ελλην ψηφοφόρος καλείται να επιλέξει στις  εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου μεταξύ μνημονικών και αντιμνημονικών κομμάτων .Δηλ. εν τελική αναλύσει , «να μπή κανείς ή να μη μπή» (στην δραχμή) δοθέντος ότι η ενδεχομένη αποδοκιμασία των ευρωφίλων κομμάτων σημαίνει αυτομάτως χρεοκοπία και επάνοδο εις κάποιου είδους εγχώριο νόμισμα. 

Το δίλημμα ,εν τούτοις , δραχμή ή ευρώ είναι παραπειστικόν. Απλοποιεί μία σύνθετη υπόθεσιν: Εάν συμφέρει την ανάπτυξι της οικονομίας (ΑΕΠ) η χρήσι ξένου νομίσματος και δανεικών διά την αποτροπή  της χρεοκοπίας και όχι διά επενδύσεις ή εάν την εξυπηρετεί η επάνοδος στην εθνική νομισματική πολιτική και η αναστολή εξυπηρετήσεως του άλλως αδιατηρήτου δημοσίου χρέους οπότε η εισροή ιδιωτικού επενδυτικού κεφαλαίου και η ενίσχυσι των εξαγωγών δύνανται ν’ αυξήσουν υ γ ι ώ ς το ΑΕΠ και να μειώσουν την ανεργία.

Η παρελθούσα συμπεριφορά του ευρώ και η μεταπολεμική εμπειρία της δραχμής είναι ένας ασφαλής οδηγός της προτιμήσεως του ενός ή του άλλου νομίσματος, ενώ η οικονομική ανάπτυξις  είναι το επιδιωκόμενο μέσον , δια την καταπολέμησι της ανεργίας ,που υποσκάπτει τα θεμέλια της Ελληνικής κοινωνίας και δημογραφίας.

Ο ΓΚ. ΦΕΛΜΠΕΡΜΑΪΕΡ, ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Ifo: ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΔΡΑΧΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

iskra

Την επιστροφή στη δραχμή με παράλληλη διαγραφή χρέους, προτείνει για την Ελλάδα, ο Γκάμπριελ Φέλμπερμαϊερ, διευθυντής του τμήματος εξωτερικής οικονομίας του γερμανικού οικονομικού ινστιτούτου IfO.  

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο ΑΠΕ - ΜΠΕ, σημειώνει ότι και ο ίδιος και το Ifo θεωρούν ότι «η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα της λανθασμένης απόφαση του 2010» και θέτουν «το μεγάλο ερώτημα» εάν ήταν ορθό «να επιλεγεί η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ ή θα ήταν καλύτερα να είχε αποχωρήσει».

Συγκεκριμένα ο Γκάμπριελ Φέλμπερμαϊερ εκφράζει την άποψη ότι η Ελλάδα πρέπει να «πει στους εταίρους της, "πάμε πίσω στο εθνικό νόμισμα προσωρινά, διαγράψτε το χρέος μας άνευ όρων και θα εφαρμόσουμε ένα βιώσιμο πρόγραμμα ανάπτυξης"».

ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΔΡΑΧΜΗ

Κατά τον καθηγητή, όσοι επιμένουν να παραμείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη το κάνουν διότι «το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η Ιταλία, η Ισπανία ίσως κι η Γαλλία». «Η κατάσταση εκεί δεν είναι ακριβώς ίδια αλλά είναι κατά βάση όμοια. Ούτε γι΄ αυτούς δεν είναι το σωστό νόμισμα το ευρώ, αλλά ούτε και για τη Γερμανία είναι...», προσθέτει.

Ωστόσο δεν τάσσεται υπέρ της κατάργησης του ευρώ, αλλά όπως λέει «θέλουμε να καταστήσουμε την νομισματική ένωση μια ελεύθερη ένωση στην οποία να μπορεί μια χώρα μέλος, σε ορισμένες μόνο ειδικές περιπτώσεις, δεν θα είναι δηλαδή ο κανόνας, να αποχωρεί από το ευρώ, να επαναφέρει το εθνικό της νόμισμα με νέα ισοτιμία και μετά να ξαναμπεί. Απαιτείται όμως γι' αυτό μια συντεταγμένη αποχώρηση και βεβαίως η επιτήρηση της διαδικασίας, ώστε η χώρα να επανέλθει στην ευρωζώνη μόνον όταν έχουν εφαρμοστεί οι απαιτούμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις».