Τα Αμελέ Ταμπουρού θα εισπράττουν τον Βαρλίκ Βεργκισί

Το Ποντίκι

της Βάλιας Μπαζού

Όπου «Αμελέ Ταμπουρού» είναι τα «Τάγματα Καταναγκαστικής Εργασίας», που συγκρότησε η τουρκική κυβέρνηση Σαράτζογλου το 1942-44, για την είσπραξη του Φόρου Περιουσίας (Βαρλίκ Βεργκισί) από τους Έλληνες και λοιπούς μειονοτικούς ιδιοκτήτες ακινήτων, κυρίως της Κωνσταντινούπολης, με αποτέλεσμα χιλιάδες ακίνητα να κατασχεθούν τελικά από το τουρκικό κράτος αφού οι ιδιοκτήτες τους αδυνατούσαν να πληρώσουν το βαρύ χαράτσι.

Την αναφορά έχει κάνει σε ανύποπτο χρόνο η ΠΟΜΙΔΑ, με αφορμή τον νέο φόρο ακινήτων που θα αναζητήσει την τύχη του στη Βουλή με τους «επαναστάτες», όμως,  κυβερνητικούς βουλευτές, όπως όλα δείχνουν, να έχουν αφήσει τα γιαταγάνια και τα φυσεκλίκια στην άκρη.

Μια τύχη, όμως, που αναμένεται να κριθεί και σε άλλα πεδία αφού η Ομοσπονδία Ιδιοκτητών ανακοίνωσε ότι θα προσφύγει στα ελληνικά και  διεθνή δικαστήρια.
Ο νέος φόρος, είναι και πάλι διπλός  και κλείνει το μάτι μόνον στον αγροτικό πληθυσμό που φαίνεται ότι κάτι κέρδισε από το μπαϊράκι που απείλησαν ότι θα σηκώσουν οι κυβερνητικοί βουλευτές μόνον για αυτή την κατηγορία ιδιοκτητών.
Έτσι, μονιμοποιείται το χαράτσι στις κατοικίες, τα γραφεία, τα καταστήματα, τα οικόπεδα και τα αγροτεμάχια ενώ παράλληλα θα υπάρχει και πρόσθετος ΦΑΠ στο άθροισμα της ακίνητης περιουσίας με αφορολόγητο τα 300.000 ευρώ.

Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 66. Οι "ευκαιρίες" των καταστροφών

Cogito ergo sum

του Θοδωρή Αθανασιάδη

Υποτίθεται ότι οι παγκόσμιοι οικονομικοί οργανισμοί (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου) αποτελούν εμπνεύσεις τού Μπρέττον Γουντς και έχουν σκοπό την ανακούφιση χωρών που πλήττονται από οξύτατα προβλήματα. Στην πράξη, όμως, αυτοί οι οργανισμοί τελούν υπό την επήρεια των νεοφιλελεύθερων ιδεών εκείνων που βρίσκονται στο τιμόνι τους και έχουν εξελιχθεί σε όργανα εξυπηρέτησης των συμφερόντων τού κεφαλαίου. 

Δεν θα βρεθούμε εκτός πραγματικότητας αν υποστηρίξουμε ότι αυτοί οι οργανισμοί όχι μόνο δεν συγκινούνται από τις δυσχέρειες που εμφανίζονται σε ορισμένες χώρες αλλ' αντιθέτως τις απολαμβάνουν, αφού με αυτές τις δυσχέρειες εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών που τους διαφεντεύουν. Όμως, για να μη μένουμε σε τσιτάτα και αφορισμούς, ας δούμε ένα κραυγαλέο παράδειγμα-απόδειξη των παραπάνω.

Ας πάμε, λοιπόν, πίσω στον χρόνο κι ας βρεθούμε στην Κεντρική Αμερική τον Οκτώβριο του 1998. Ο τυφώνας Μιτς σαρώνει την περιοχή, καταστρέφει πόλεις, εξαφανίζει χωριά και σκοτώνει κάπου 10.000 ανθρώπους. Η Νικαράγουα, η Γουατεμάλα και οι Ονδούρες βυθίζονται στο χάος και ζητούν συμπαράσταση από την διεθνή κοινότητα, αφού οι ασθενικές οικονομίες τους δεν μπορούν να αντέξουν την καταστροφή. Πράγματι, οι μεγάλοι οργανισμοί σπεύδουν να ανοίξουν το πουγκί τους αλλά οι απαιτήσεις που βάζουν ως αντάλλαγμα της παρεχόμενης "βοήθειας" είναι εξοντωτικές.

Πριν βγει η χρονιά, η Νικαράγουα ανακοινώνει ότι βγαίνουν στο σφυρί οι κρατικές επιχειρήσεις ηλεκτρισμού, τηλεφωνίας και πετρελαίου. Εκ μέρους τής εταιρείας "Dow Jones", η Πάμελα Ντράκερμαν δημοσιεύει στην "Wall Street Journal" ένα άρθρο με τον τίτλο "Do you want to buy a phone-company?", όπου αναφέρει χαρακτηριστικά: "Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα υποστήριξαν την ιδιωτικοποίηση (ενν. τής νικαραγουανής τηλεφωνικής εταιρείας Enitel), συνδέοντάς την απολύτως με την οικονομική βοήθεια 47 εκατ. δολλαρίων και με την απομείωση του χρέους των 4,4 δισ. δολλαρίων. Η Telmex και η Telefonica ήσαν οι μόνες εταιρείες που ενδιαφέρθηκαν αλλά απογοητεύθηκαν από τον χαμηλό τιμοκατάλογο...". 

Μια λίβρα κρέας...

freepen

Οι νεώτεροι διαβάστε αυτό το εκπληκτικό σαιξπηρικό δράμα. Αξίζει το κόπο. 

Δεν μπορείς να δώσεις ότι θέλεις εσύ. Η συμφωνία είναι συμφωνία. Μια λίβρα κρέας από όπου θέλει ο δανειστής. Ετσι υπογράφτηκε, έτσι ήταν η συμφωνία. Τι δεν καταλαβαίνεις? Το διασημότερο μνημόνιο της ιστορίας, ο έμπορος της Βενετίας, διαχρονικό, ανεπανάληπτο, ξεκάθαρο. Ολο το αρρωστημένο πάθος, η τραγικότητα της λατρείας της δύναμης, του χρήματος, της εξουσίας της αθλιότητας της μικρότητας πάνω στην χαρά τους μεγαλείου της ζωής, στο ζύγι για μια λίβρα κρέας.

ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΘΕΛΩ ΕΓΩ, φωνάζει ο Σάυλοκ, και το απαιτεί, με χαρτιά και σφραγίδες. Γιατί το αφελές θύμα νόμιζε πως τελικά ότι και να γίνει το έλεος θα βγει στην επιφάνεια. Ακόμα και στη χειρότερη περίπτωση θα υπάρξει μια μετάνοια. Δεν υπάρχει συμβατότητα με τις λεξεις έλεος, μετάνοια, συμπάνοια σε εκείνους που ψήνονται μέσα στο πυρετό των παλιόχαρτων, των αριθμών, των μνημονίων κάθε είδους που θέλουν να στριμώξουν με κάθε τίμημα την ανθρώπινη ζωή σε σχέδια και χάρτες.

Η παγκόσμια λογοτεχνία έχει περιγράψει με κάθε δυνατό τρόπο την ανθρώπινη απληστεία. Τον κυνισμό απέναντι στη δυστυχία. Το μίσος για τη χαρά της ζωής των ανθρώπων που δεν μπορούν να νοιώσουν. Την αδιαλλαξία, την αλαζονεία, τη μωροδοξία εκείνων που όπως είπε κάποιος είναι τόσο φτωχοί γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο από τα πλούτη τους.

Τα πάνω-κάτω φέρνει η έκθεση του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα

Επίκαιρα OnLine

Παρεμβάσεις προτείνονται μεταξύ άλλων στους τομείς του άρτου, της αγοράς του τσιμέντου, των μαρινών, των ξενοδοχείων και της κρουαζιέρας...

Ριζικές αλλαγές στο νομοθετικό και κανονιστικό πλαίσιο στους τομείς του τουρισμού, επεξεργασίας τροφίμων, οικοδομικών υλικών και λιανικού εμπορίου, προτείνει η έκθεση του ΟΟΣΑ, που έδωσε στη δημοσιότητα ο γενικός γραμματέας του Άνχελ Γκουρία.

Όπως ανέφερε ο επικεφαλής του ΟΟΣΑ, στη συνέντευξη Τύπου, το οικονομικό όφελος από την υιοθέτηση των 66 προτάσεων από τις συνολικά 329 συστάσεις, θα αγγίξει τα 5,2 δισ. ευρώ ετησίως.

Μεταξύ των παρεμβάσεων που προτείνονται, στην 325 σελίδων έκθεση, είναι η αλλαγή του χρονικού ορίου πώλησης του φρέσκου γάλακτος, η διάθεση των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων και σε άλλα σημεία πώλησης εκτός των φαρμακείων και η δυνατότητα λειτουργίας όλων των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές.

Επίσης, παρεμβάσεις προτείνονται στους τομείς του άρτου, της αγοράς του τσιμέντου, των μαρινών, των ξενοδοχείων και της κρουαζιέρας.

«Σκοπεύουμε να υιοθετήσουμε το 80% των προτάσεων διότι θεωρούμε πως θα έχει θετική επίπτωση στην αγορά και στους καταναλωτές», δήλωσε ο υπουργός Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας Κωστής Χατζηδάκης προσθέτοντας:

Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 65. Η αυτοδιάψευση

Cogito ergo sum

του Θοδωρή Αθανασιάδη

Το πρώτο βήμα τού Μπρέμερ για την νεοφιλελευθεροποίηση του Ιράκ ήταν η απόλυση 500.000 δημοσίων υπαλλήλων κάθε λογής, ανάμεσά τους γιατροί, μηχανικοί, δάσκαλοι, μηχανικοί, στρατιωτικοί κλπ. Θεωρητικά, η ενέργεια του Μπρέμερ συμφωνούσε απόλυτα με την φρηντμανική θεωρία περί ελάχιστου κράτους. Μάλιστα δε, όπως γράφει και στα απομνημονεύματά του ("My years in Iraq"), ο Μπρέμερ πίστευε ότι η απομάκρυνση όλων αυτών των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα θα βοηθούσε στην ταχύτερη "απομπααθοποίηση" του κράτους.

Εκείνο που δεν είχε υπολογίσει ο Μπρέμερ, όπως παραδέχεται επίσης στα απομνημονεύματά του, είναι ότι αυτή η αποψίλωση του κράτους από τόσους έμπειρους εργαζόμενους και τόσους ικανούς επιστήμονες θα δυσχέραινε την δουλειά του ως κυβερνήτη. Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να καταλάβουμε το μέγεθος της βλακείας τού Μπρέμερ, των συμβούλων του και των αφεντικών του: κανένας δεν κατάλαβε ότι το κράτος έχει ανάγκη από έμπειρα και ικανά στελέχη και ότι οι εργαζόμενοι δεν αποτελούν βάρος από το οποίο οφείλει κανείς να απαλλαγεί.

Αλλά δεν είναι μόνο το πρόβλημα της διακυβέρνησης. Εξ ίσου κακό αποτέλεσμα για τις πολιτειακές δυνάμεις είχε και η απόλυση σχεδόν τετρακοσίων χιλιάδων στρατιωτικών. Όλοι αυτοί, απόλυτα δυσαρεστημένοι από τις εξελίξεις, εντάχθηκαν σχεδόν αμέσως στις αντιστασιακές οργανώσεις. Σεεκπομπή τού PBS, ο συνταγματάρχης Τόμας Χέημμς παρατηρεί οργισμένος ότι "τώρα έχεις καμμιά διακοσαριά χιλιάδες ανθρώπους που είναι οπλισμένοι επειδή πήραν τα όπλα τους στο σπίτι μαζί τους, ξέρουν να χρησιμοποιούν όπλα, οι οποίοι δεν έχουν μέλλον και έχουν λόγο να είναι θυμωμένοι μαζί μας" και ο συνταγματάρχης Τόμας Γκρος συμπληρώνει: "72 ώρες μετά την λήψη τής απόφασης (ενν.: της απόλυσης των ιρακινών στρατιωτικών) πραγματοποιήθηκε η πρώτη μεγάλη επίθεση από τον δρόμο τού αεροδρομίου, η οποία κόστισε την ζωή δυο στρατιωτικών αστυνομικών".

Τι θα πει «ενημέρωση»

economia

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Tώρα που γύρισε ο Αντώνης Σαμαράς από Μέρκελ/Σόιμπλε, που έγιναν οι προσήκουσες διαρροές μετά και τις επίσημες δηλώσεις, που τα «μετέφρασε» όλα αυτά σε κάτι το αρκετά ταλαίπωρο και ο Γιάννης Στουρνάρας στην «ΑΝΑΤΡΟΠΗ» , ας κάνουμε 2 βήματα πίσω.

Και ας αξιολογήσουμε την πρόδηλη απογοήτευση στις τάξεις της Κυβέρνησης που η επίσκεψη αυτή (και, αυτήν την βδομάδα ως φαίνεται, οι νέες επαφές Σαμαρά με αφορμή την Κορυφή των Χριστιανοδημοκρατών) είχε μόνο  ενημερωτικό και όχι διαπραγματευτικό χαρακτήρα.

Λοιπόν: μια πραγματική, μια ουσιαστική ενημέρωση αξίζει – σήμερα, για την σημερινή Ελλάδα – όσο εκατό διαπραγματεύσεις! Εκείνο που η Ελλάδα απέφυγε όλο αυτό τον τελευταίο διάστημα, ήταν να βγάλει προς τα έξω τις – μεγάλες – αστοχίες, τις σχεδιαστικές αστοχίες του Προγράμματος (αλλά και των κατά καιρούς προσαρμογών του: PSI, buy-back, Μεσοπρόθεσμα).

Ήταν επειδή το πολιτικό μας σύστημα «πρέπει» να βγαίνει δικαιωμένο, να έχει πάντα δίκιο, να θριαμβολογεί (άρα… πώς μπορεί κάτι να πέφτει έξω);

Ήταν επειδή δεν έχουμε – όλοι, σαν λαός – τις αντοχές να πούμε/δεχθούμε ότι κάτι πάει στραβά;

Είναι – ανεβαίνουμε σε βαθμό επικινδυνότητας – επειδή τους φοβόμαστε τους απέναντι, τους Τροϊκανούς, τους «εταίρους» μας;

Καταστροφή σε αργή κίνηση

Κατάβασις

Καπιταλισμός είναι η καταπληκτική πεποίθηση (παράκρουση ή ψεύδος – αποφασίστε εσείς) ότι οι πιο αχρείοι άνθρωποι θα κάνουν τις μεγαλύτερες κακοήθειες για το υπέρτατο καλό όλων. ~ sir John Maynard Keynes

Μια αδιαφιλονείκητη ιστορική αλήθεια: Κάθε πολιτισμός τελικά καταρρέει. Πού πήγαν οι Κινέζοι, οι Ινδοί, οι Ίνκας, οι αρχαίοι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, οι Αιγύπτιοι – κι άλλοι πολλοί που το μόνο που άφησαν πίσω τους είναι ερείπια;

Την ξέρουμε καλά αυτή την πικρή αλήθεια εδώ στην Ελλάδα γιατί ζούμε ανάμεσα στα ερείπια ενός σπουδαίου πολιτισμού. Κι όμως, είναι αδύνατο να τη δεχτούμε όταν αφορά εμάς τους ίδιους. Η μεσότητα, το οικείο, οι διανοητικές μας ρουτίνες, η φυλακισμένη φαντασία μας, όλα επαναστατούν μπροστά σε μια τέτοια σκέψη. Πώς είναι δυνατόν να καταρρέει ο πιο κραταιός πολιτισμός που είδε ποτέ ο πλανήτης μας; Πώς μπορεί να παρακμάζει μια θηριώδης τεχνολογία και τεχνογνωσία που στέλνει ανθρώπους στο φεγγάρι, που υποτάσσει ποταμούς, βουνά και θάλασσες, που μπορεί να εξαφανίσει με τα όπλα ή τα λάθη της κάθε ζωή από το πρόσωπο του πλανήτη;

Και γιατί να συμβαίνει αυτό τώρα, στη δική μας ζωή, στη ζωή των παιδιών μας;

Όμως, ό,τι κι αν λέει ο πολύς Φράνσις Φουκογιάμα, το τέλος της Ιστορίας δεν έχει φτάσει – εκτός και αν εννοεί το τέλος της Ιστορίας του βιομηχανισμού/καπιταλισμού. Πάντα είμαστε και θα είμαστε θύματα και δράστες της Ιστορίας. Βρισκόμαστε πεταμένοι σε ιστορικές περιόδους που δεν διαλέξαμε ούτε ίσως θα θέλαμε ποτέ να γνωρίσουμε. Κι έλαχε στις δικές μας ημέρες να δούμε το πικρό τέλος ενός κραταιού κόσμου που επί πέντε αιώνες φιλοδόξησε να μεταποιήσει τη Γη σε εμπόρευμα και να αποθεώσει την εγγενή αρπακτικότητα του ανθρώπου κραδαίνοντας θριαμβευτικά το λάβαρο της “προόδου”.

Ο κατ’ εξακολούθηση ψευδόμενος οικονομολόγος-πρωθυπουργός

ardin-rixi

Η σχέση εξαγωγών – εισαγωγών, παρά τα όσα κατ’ εξακολούθηση ψευδώς αναφέρει ο οικονομολόγος-πρωθυπουργός μας, παραμένει άκρως ελλειμματική. Το άνοιγμα της ψαλίδας ήταν 1 προς 4 το 2008 (17 δισ. εξαγωγές με 64 δισ. εισαγωγές), έχει περιοριστεί περίπου στο 1 προς 2 (στο εννεάμηνο του 2013 οι εξαγωγές ήταν 20,78 δισ. και οι εισαγωγές 35,25 δισ.), αλλά αυτό με τίποτα δεν σημαίνει ότι εκμηδενίστηκε το εμπορικό έλλειμμα όπως εσφαλμένα επαναλαμβάνει ο πρωθυπουργός (από το βήμα της Βουλής, σε άρθρο του σε οικονομικό σάιτ, αλλά και στη συνάντηση με την υπουργό Εμπορίου των ΗΠΑ και σε πολλές άλλες περιπτώσεις) εκθέτοντας τον ίδιο, αλλά και την χώρα.

Επομένως εξαιτίας της κρίσης δεν βρισκόμαστε στο επίπεδο του 2008, αλλά έχουμε πολύ δρόμο μέχρι να εκμηδενιστεί το εμπορικό έλλειμμα. Το ανησυχητικό είναι ότι ο ρυθμός αύξησης των εξαγωγών μειώνεται διαρκώς, τον Σεπτέμβριο (για δεύτερο συνεχόμενο μήνα) μάλιστα η συνολική αξία των εξαγωγών παρουσίασε μείωση 2,2% σε σχέση με πέρυσι, ενώ οι εισαγωγές τον ίδιο μήνα παρουσίασαν αύξηση σε σχέση με πέρυσι.

Επομένως κάποιος από τους συμβούλους του πρωθυπουργού – οικονομολόγου ας τον ενημερώσει για τα “λάθη” που διαπράττει και εκθέτουν την χώρα και αν δεν το κάνουν οι σύμβουλοι του, η αξιωματική αντιπολίτευση ας ξυπνήσει επιτέλους και ας θέσει το ζήτημα ότι ο πρωθυπουργός ψεύδεται κατ’ εξακολούθηση.

Ο ΠΟΥΤΙΝ ΔΕΝ ΑΦΗΣΕ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Επικοινωνία

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Θρήνος και οδυρμός από την περασμένη Πέμπτη στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες. Ακόμη δεν μπορούν να χωνέψουν πώς τους την έφερε ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν! Είχαν πιστέψει και οι ίδιοι ότι μεθαύριο θα υπέγραφαν τη συμφωνία σύνδεσης της Ουκρανίας με την ΕΕ και δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα μάτια τους, όταν είδαν την κυβέρνηση και το κοινοβούλιο του Κιέβου να τα κάνουν όλα μπάχαλο μόλις μία εβδομάδα πριν από την υπογραφή, ύστερα από θυελλώδη παρέμβαση των Ρώσων! Εκεί που ετοιμάζονταν να πανηγυρίσουν τον θρίαμβο της πολιτικής της ΕΕ που φέρει το ψευδώνυμο «Ανατολική Εταιρική Σχέση» και στην ουσία συνιστά την αρπαγή από τη Γερμανία όλων των επί ευρωπαϊκού εδάφους νέων κρατών που προήλθαν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, τώρα υποχρεώνονται να... κηδέψουν την πολιτική αυτή!

«Αρραβώνας που τινάχτηκε στον αέρα» είναι ο τίτλος της σχετικής ανάλυσης του γερμανικού περιοδικού «Σπίγκελ» στο τεύχος του αυτής της εβδομάδας. «Με απειλές και υποσχέσεις δισεκατομμυρίων κέρδισε ο Βλαντιμίρ Πούτιν το στοίχημα για την Ουκρανία και ξεπέρασε τη Δύση. Η αποτυχία της συμφωνίας σύνδεσης απειλή τη συνολική «Ανατολική Εταιρική Σχέση»» προσθέτει ο υπότιτλος του περιοδικού. Δεν έχει καθόλου άδικο. Αυτή η πολιτική της ΕΕ είχε ως στόχο την Ουκρανία (με 45 εκατομμύρια κατοίκους), τη Λευκορωσία (9,5 εκατ.), τη Μολδαβία (3,5 εκατ.) και τις τρεις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες του Καυκάσου: το Αζερμπαϊτζάν (9,5 εκατ.), τη Γεωργία (4,5 εκατ.) και την Αρμενία (3 εκατ.).

Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 64. "Αντισχέδιο Μάρσαλ" με κρατική ενίσχυση

Cogito ergo sum

του Θοδωρή Αθανασιάδη

Φυσικά, ό,τι κι αν πίστευε για τον εαυτό του ο Μπρέμερ, δεν ήταν παρά ένα κουτσούνι που απλώς εφάρμοζε άνωθεν εντολές, όπως διαφαίνεται κι από την κυνική δήλωση του Ράμσφελντ στην Γερουσία, περί των μέτρων που πήρε ο Μπρέμερ υπέρ των πολυεθνικών: "με την εφαρμογή αυτών των παροχών, το Ιράκ θα έχει μερικούς από τους πλέον ευφυείς και ελκυστικούς νόμους φορολογικούς και επενδυτικούς νόμους τού ελεύθερου κόσμου". Πάντως, οι πολυεθνικές όρμησαν αμέσως. Citigroup, MacDonald's, General Motors, HSBC, Shell, Exxon-Mobil, Chevron, Lukoil, Starwood κλπ κλπ άρχισαν τους διαγκωνισμούς για το ποια θα κόψει το μεγαλύτερο κομμάτι τής κατεστραμμένης χώρας. 

Τα μέτρα τού Μπρέμερ δεν είχαν καμμιά πρωτοτυπία, αφού είχαν ήδη δοκιμαστεί από τα "παιδιά τού Σικάγου" σε πολλές χώρες όλου του κόσμου. Απλώς, η εφαρμογή τους στο Ιράκ ήταν πιο πετυχημένη για τους νεοφιλελεύθερους επειδή είχε προηγηθεί η απόλυτη ισοπέδωση της προηγούμενης κατάστασης. Αν θέλουμε να βρούμε μια καινοτομία στο Ιράκ, μπορούμε να πούμε ότι η πλήρης απορρύθμιση επιτεύχθηκε χάρη σε μια εισβολή και μια κατοχή. 

Σε τελική ανάλυση, όμως, η επιτυχία για την οποία καμάρωναν οι νεοσυντηρητικοί στηρίχτηκε σε έναν πακτωλό χρημάτων που σκόρπισε αφειδώς η κυβέρνηση των ΗΠΑ. Βλέποντας τρελλά κέρδη μπροστά τους, οι καπιταλιστές δεν μπορούσαν να περιμένουν πότε θα αυτορρυθμιστεί η ελεύθερη αγορά, σύμφωνα με τις θεωρίες τού Φρήντμαν. Κι αφού, ως γνωστόν, οι δυτικές "δημοκρατικές" κυβερνήσεις αποτελούν υποχείρια τους διεθνούς κεφαλαίου, οι αχόρταγες πολυεθνικές απευθύνθηκαν σ' αυτές τις κυβερνήσεις για...βοήθεια. Έτσι, σύμφωνα με στοιχεία τού Γραφείου Προϋπολογισμού του Κονγκρέσσου, οι ΗΠΑ διέθεσαν για την ανοικοδόμηση του Ιράκ (δηλαδή, για ενίσχυση των πολυεθνικών, που είχαν πάρει την δουλειά) 38 δισ. δολλάρια, ενώ άλλες χώρες διέθεσαν κάπου 15 δισ. Αλλά το αποκορύφωμα της υποκρισίας που λέγεται "αυτορρυθμιζόμενη αγορά" ήταν ότι για τις "ανάγκες" των πολυεθνικών χρησιμοποιήθηκαν 20 δισ. από το ταμείο της ιρακινής κρατικής πετρελαιικής εταιρείας. (*) 

Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 63. Αρχίζει η "αναμόρφωση" του Ιράκ

Cogito ergo sum

του Θοδωρή Αθανασιάδη

Στα δώδεκα χρόνια που κράτησε το εμπάργκο, η ιρακινή οικονομία βασίστηκε στην εθνική πετρελαιική εταιρεία και σε καμμιά διακοσαριά δημόσιες επιχειρήσεις, οι οποίες παρήγαγαν όλα όσα χρειάζονταν οι ιρακινοί, από τρόφιμα μέχρι πρώτες ύλες για τις βιομηχανίες τής χώρας. Χάρη σ' αυτές τις δημόσιες επιχειρήσεις επιβίωσε ένας ολόκληρος λαός επί μια ολόκληρη δωδεκαετία. Αυτές οι μη κερδοσκοπικές δημόσιες επιχειρήσεις ήσαν που του έδιναν την δυνατότητα να βρίσκει φτηνό φαγητό και φτηνά καύσιμα, όπως αναφέραμε σε προηγούμενο σημείωμά μας. Κι όμως, η πρώτη δουλειά τού Μπρέμερ ήταν να δρομολογήσει την ιδιωτικοποίηση όλων αυτών των επιχειρήσεων. Όπως δήλωσε ο ίδιος, "στρατηγικός μας στόχος τους επόμενους μήνες είναι να δρομολογήσουμε πολιτικές που θα έχουν ως αποτέλεσμα την αναδιανομή ανθρώπων και πόρων από τις κρατικές επιχειρήσεις σε πιο παραγωγικές ιδιωτικές εταιρείες." (Washington Post, 28/12/2003).

Η επίθεση τού Μπρέμερ στις δημόσιες επιχειρήσεις τού ιράκ αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό ακόμη και από τους ιρακινούς συνεργάτες του. Σύμφωνα με δημοσίευμα των New York Times, ο κατοχικός υπουργός εμπορίου Αλί Αμπντούλ Αμίρ Αλλάουι "επέκρινε την πίεση προς την κατεστραμμένη από τον πόλεμο οικονομία να κινηθεί γρήγορα προς ένα σύστημα ελεύθερης αγοράς, λέγοντας ότι μια γρήγορη κίνηση θα τροφοδοτούσε την ανεργία και θα ενίσχυε την πολιτική αστάθεια." (New York Times, 14/10/2003).

Για την γρήγορη απελευθέρωση της αγοράς και την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, ο Μπρέμερ ετοίμασε ένα πακέτο μέτρων, για το οποίο ειπώθηκε ότι αποτελούσε "μια λίστα ευχών, την εκπλήρωση των οποίων οι ξένοι επενδυτές ονειρεύονται στις αναπτυσσόμενες αγορές" (Economist, 25/09/2003). Για παράδειγμα, ο συντελεστής φορολογίας των εταιρειών μειώθηκε από 45% σε 15%(*), ενώ επετράπη στους ξένους επενδυτές η απόκτηση του 100% οποιασδήποτε ιρακινής επιχείρησης (προφανώς, για να μην επαναληφθεί το φαινόμενο που παρατηρήθηκε στην Ρωσσία, με τους ολιγάρχες). Επίσης, οι συμβάσεις των ξένων επενδυτών με την ιρακινή κυβέρνηση θα είχαν ελάχιστη διάρκεια 40 χρόνια, στην δε λήξη τους θα δινόταν δικαίωμα ανανέωσης στους ξένους επενδυτές (δηλαδή, μετά από 40 χρόνια, η τότε εκλεγμένη κυβέρνηση θα παρέμενε δέσμια των συμβάσεων που θα είχε υπογράψει η κατοχική εξουσία).

Το υπερφάρμακο του Σοκ και τα γενόσημα

Το Ποντίκι

της Μαρίας Μητσοπούλου 

Η είσοδος της χώρας στο μνημόνιο, συνοδεύτηκε από την ρητορική της χώρας - «ασθενή» που πρέπει να λάβει το «φάρμακο» της ακραίας λιτότητας προκειμένου η οικονομία να εξυγιανθεί – θα θυμόμαστε όλοι τον «γιατρό» Στρος Καν ο οποίος μας διεμήνυσε ότι όσο πικρό κι αν είναι το φάρμακο, είναι για το καλό μας.

Η αντιμετώπιση μιας χώρας σε κρίση ως «ασθενή» είναι η κλασική αντιμετώπιση των θεραπειών του Σοκ που έχει προωθήσει ανά την υφήλιο η στρατιά νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων και τεχνοκρατών της Σχολής του Σικάγου, θεραπείες που ανάλογα και την περίπτωση στόχο έχουν να παροξύνουν μια υπαρκτή κρίση – αυτό που λέμε «η κρίση ως ευκαιρία» - προκειμένου  να προωθήσουν τις πολιτικές τους σε κοινωνίες που τελούν υπό συνθήκες πλήρους αβεβαιότητας κι αδυναμίας.

Σήμερα, τριάμιση χρόνια μετά, η χορήγηση του «φαρμάκου» της λιτότητας και της βίαιης υποτίμησης όλων των αξιών στο εσωτερικό της χώρας – ένα «υπερφάρμακο» που κάνει «θαύματα», καθώς ... εξαφανίζει χώρες - διαλύει με ταχύτητα ό,τι έχει να κάνει με τη Δημόσια Υγεία. Το μόνο φάρμακο που εγγυάται και μάλιστα εν αφθονία η Ελληνική Πολιτεία είναι αυτό. Είναι τα πραγματικά φάρμακα που κοντεύουν να καταστούν «εικονικά». Είτε διότι η δημόσια δαπάνη για ασφαλιστική κάλυψη υποχωρεί τρομακτικά υπό τις επιταγές της τρόικας οπότε αυξάνεται η συμμετοχή των ασθένων (οι οποίοι δυστυχώς, ταυτόχρονα, τυγχάνουν και υπερφορολογούμενοι, άνεργοι, απλήρωτοι, κ.λπ.) είτε λόγω της μη επάρκειάς τους που οφείλονται σε παιχνίδια χειραγώγησης τιμών για τη διευκόλυνση συγκεκριμένων συμφερόντων στο όργιο ανταγωνισμών μεταξύ φαρμακοβιομηχανιών που είναι ήδη σε εξέλιξη, πάνω από το ... πτώμα μας.

Οι αντιθέσεις του ευρώ και η πρόταση για νέο κοινό νόμισμα του Νότου

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Καταπέλτης εναντίον της Γερμανίας ήταν η έκθεση του αμερικάνικου υπουργείου Οικονομικών για τις διεθνείς οικονομικές πολιτικές και τις συναλλαγματικές ισοτιμίες που εκδίδεται δύο φορές το χρόνο, εξετάζοντας τον τρόπο που επηρεάζει τις ΗΠΑ η συναλλαγματική πολιτική των οικονομικών της εταίρων. Ως σημαντικότερη πηγή ανησυχίας για την ισορροπία της παγκόσμιας οικονομίας χαρακτηρίζεται η ευρωζώνη κι ιδιαίτερα η επιμονή της Γερμανίας σε μια πολιτική προώθησης των εξαγωγών.

Αναφέρεται κατά λέξη: “Εντός της ευρωζώνης, χώρες με μεγάλα και επίμονα πλεονάσματα πρέπει να αναλάβουν δράση για να αυξήσουν την εγχώρια ζήτηση και να συρρικνώσουν τα πλεονάσματα τους. Η Γερμανία έχει διατηρήσει ένα μεγάλο πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών σε όλη τη διάρκεια της κρίσης στην ευρωζώνη και το 2012. Το ονομαστικό πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας ήταν μεγαλύτερο κι από της Κίνας. Η αναιμική αύξηση της εγχώριας ζήτησης της Γερμανίας και η εξάρτηση από τις εξαγωγές έχουν εμποδίσει την αποκατάσταση της ισορροπίας σε μια εποχή που πολλές άλλες χώρες της ευρωζώνης τελούν κάτω από σοβαρή πίεση να περιορίσουν την ζήτηση και να περιορίσουν τις εισαγωγές τους προκειμένου να προωθήσουν την προσαρμογή. Το καθαρό αποτέλεσμα είναι μια τάση προς τον απο-πληθωρισμό τόσο για τη ευρωζώνη, όσο και για την παγκόσμια οικονομία. Μεγαλύτερη αύξηση της εγχώριας ζήτησης στις πλεονασματικές ευρωπαϊκές οικονομίες κι ειδικότερα στην Γερμανία θα διευκόλυνε την μακροχρόνια αποκατάσταση των ανισορροπιών στο εσωτερικό της ευρωζώνης”.

Οι αυστηρές παρατηρήσεις του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών θα είχαν ελάχιστη ή και καθόλου σημασία αν εξέφραζαν μόνο τα στενά, ιδιοτελή συμφέροντα των ΗΠΑ, έχοντας ως κίνητρο αποκλειστικά και μόνο μια δική τους υστέρηση, στο πλαίσιο ενός ανταγωνισμού που δεν αφορά τους λαούς. Αντιθέτως όμως, οι υποδείξεις τους έχουν βάση στον βαθμό που φέρνουν στην επιφάνεια ένα απίστευτα σύνθετο πλέγμα ανισορροπιών το οποίο αυξάνει την αστάθεια και τις ανισορροπίες, εντός κι εκτός ευρωζώνης, με αποκλειστικό υπεύθυνο το Βερολίνο. Για παράδειγμα, όπως σωστά τονίζεται σε άλλο σημείο της έκθεσης, πίσω από την εξαγωγική αλαζονεία της Γερμανίας κρύβεται μια ευρωζώνη που, αντίθετα με τις άλλες χώρες του κόσμου, εξακολουθεί να καταγράφει τις χειρότερες επιδόσεις χωρίς να έχει συνέλθει από την κρίση. “Το ΑΕΠ της ευρωζώνης ακόμη παραμένει 3% κάτω από το ανώτερο σημείο που είχε φτάσει το πρώτο τρίμηνο του 2008. Η ιδιωτική ζήτηση είναι σχεδόν 6% πίσω από τα επίπεδα πριν την κρίση, η ανεργία τρέχει με 12% και η περιφέρεια παραμένει εν συνόλω σε ύφεση”.

Όταν η πολιτική απομακρύνεται από τη λογική

freepen

Η αλήθεια της ζωής είναι το φιλοσοφικό κενό μέσα στο οποίο ζει ο άνθρωπος και η ανθρώπινη κοινωνία. Την ίδια στιγμή της αμφιβολίας ανακαλύπτεται μια άλλη πραγματικότητα που έχει αξία, γιατί φαίνεται ότι ικανοποιεί τον άνθρωπο που την ακολουθεί.
Η αλήθεια έχει διαφύγει και τα χαρακτηριστικά της δεν μμπορούν να προσδιοριστούν άμεσα. Οσο άπειρο είναι το Σύμπαν, άλλο τόσο είναι και η αλήθεια. Παραδεχόμαστε τον αυτοματισμό γιατί θα ήταν πολύ αστείο να πιστεύουμε το αντίθετο.

Του Στέλιου Συρμόγλου

 Στην έκφραση των βουλήσεων του ανθρώπου επιδρούν τα θυμικά στοιχεία κατά προτεραιότητα που ο πολυμορφισμός ανταποκρινόμενος στον γενικό πολυμορφισμό δίδει την απάντηση στο ερώτημα της εμπνεύσεως της συμπεριφοράς του ανθρώπου. Τη συμπεριφορά την εμπνέει ο γενετικός πολυμορφισμός. Από εκεί προσδιορίζεται και η σχέση των καλών πρός τους κακούς χαρακτήρες. Δίκαια και σωστά κάθε χαρακτήρας θεωρήθηκε σαν αναλλοίωτα τυπωμένος και δικαιώνεται η γνώμη του Schopenhauer, ότι από τη γέννησή του ο άνθρωπος είχε τις καταβολές του μέλλοντα χαρακτήρα του.

Η λογική είναι η άσκηση, κοντά στην κληρονομική καταβολή. Εκφράζει τον εξελιγμένο τύπο προσαρμογής όπως απαντάται στα συστήματα σχέσεων που μεταβάλλονται με μεγάλη ταχύτητα. Οι ανθρώπινες σχέσεις ανήκουν στον τύπο των ταχέων μεταβολών που προκάλεσαν την αντίστοιχη εξέλιξη και ανάπτυξη των διανοητικών οργάνων, που είναι προικισμένα με την ιδιοφυία και το προτέρημα της ταχείας δράσης και αντίδρασης, που αναπτύσσεται με την έντονη λειτουργία και από την ανάγκη να υπερνικηθούν προφανώς βιολγικές αντιξοότητες.

Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 62. Η αυτού εξοχότης, ο Πωλ Μπρέμερ

Cogito ergo sum

του Θοδωρή Αθανασιάδη

Με την ασφάλεια της χρονικής απόστασης από όσα διαδραματίστηκαν στο Ιράκ κατά την περίοδο αμέσως μετά την εισβολή, μπορούμε να συμφωνήσουμε, εν μέρει, με την εκτίμηση των πολιτειακών αναλυτών ότι τα πράγματα δεν πήγαν όσο καλά θα έπρεπε. Για να είμαστε ακριβέστεροι, θα πρέπει να πούμε ότι η εισβολή απέτυχε παταγωδώς. Σε συνέντευξή του στο CNN to 2006, ο ανώτατος αξιωματούχος τού πολιτειακού υπουργείου άμυνας Ρίτσαρντ Περλ παραδέχθηκε ότι "το βασικό λάθος της προοπτικής μας ήταν η κατοχή που επέβαλε ο Μπρέμερ".

Φαίνεται ότι οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ θέλουν να φορτώσουν στον Πωλ Μπρέμερ τα σπασμένα της αποτυχίας τους στο Ιράκ. Αλλά ποιός ήταν στην πραγματικότητα ο Πωλ Μπρέμερ; Αξίζει τον κόπο να σταθούμε λίγο και να ρίξουμε μια ματιά σ' αυτή την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, χρησιμοποιώντας τόσο τα δημοσιεύματα εκείνης της εποχής όσο και το βιβλίο που έγραψε αργότερα ο ίδιος ο Μπρέμερ, με τίτλο "My year in Iraq: The struggle to build a future of hope" (*)

Όπως έχουμε δει σε προηγούμενα σημειώματα, ο Μπρέμερ έκανε τα πρώτα του βήματα στην πολιτική δίπλα στον Ράμσφελντ και τον Τσένυ. Η εκτίμηση που έτρεφαν οι νεοσυντηρητικοί στο πρόσωπό του, σε συνδυασμό με την κενοδοξία του, έκαναν τον Μπρέμερ να "καβαλλήσει το καλάμι" όταν η κυβέρνηση Μπους τον διόρισε ως πολιτικό προϊστάμενο των δυνάμεων κατοχής. Έτσι, ο νεόκοπος αρμοστής, μόλις έφτασε στο Ιράκ, εγκαταστάθηκε στο υπερπολυτελές μέγαρο του Σαντάμ και φρόντισε να επιδεικνύει την ισχύ του με κάθε ευκαιρία: εμφανιζόταν συνεχώς στην τηλεόραση, κυκλοφορούσε πάντοτε με ένα ελικόπτερο Blackhawk, περιστοιχιζόταν από μια διμοιρία σωματοφυλάκων τής Blackwater (της ιδιωτικής εταιρείας συμφερόντων Τσένυ, η οποία είχε αναλάβει την οργάνωση του πολέμου) και δεν έκρυβε την ικανοποίησή του στην προσφώνηση "εξοχώτατε".

Στο βιβλίο του, ο Μπρέμερ αναγνωρίζει -εμμέσως, πλην σαφώς- ότι ήταν λάθος του το ότι φορτώθηκε στις πλάτες του το σχέδιο ανασυγκρότησης του Ιράκ και δεν φρόντισε να κρυφτεί πίσω από μια "βιτρίνα" ιρακινών αξιωματούχων-μαριονεττών. Αν και με αυτόν τον τρόπο ο Μπρέμερ επιχειρεί να δείξει ότι πολιτεύθηκε με θάρρος, το γεγονός είναι ότι ο ταλαιπωρημένος ιρακινός λαός δεν ήταν δυνατόν να "χωνέψει" ότι κουμανταριζόταν από έναν άπιστο αμερικανό, ο οποίος ντυνόταν σαν νεόπλουτος βλάχος: πανάκριβο κοστούμι και άρβυλα Τίμπερλαντ.(**) 

Αύριο θα κλαίνε…

ardin-rixi

Του Γεώργιου Π. Μαλούχου από το Βήμα

Ο πρώην πρωθυπουργός της Ισπανίας Θαπατέρο έγραψε ολόκληρο βιβλίο, το οποίο μόλις εκδόθηκε, για να περιγράψει το πώς η γερμανίδα καγκελάριος επιχείρησε αλλά ευτυχώς για τους Ισπανούς τελικά δεν τα κατάφερε, να οδηγήσει με το ζόρι τη χώρα του – και χωρίς να το έχει πραγματικά ανάγκη – σε τρόικα και μνημόνιο.

Με αντίστοιχο τρόπο περιγράφει και την ιταλική εμπειρία, που την έζησε παράλληλα: λέει ότι ήδη από τις Κάννες το όνομα Μάριο Μόντι ακουγόταν παντού στους διαδρόμους, ενώ τότε αποκλείστηκαν οριστικά και τα ευρωομόλογα που, για τον πρώην πρωθυπουργό της Ισπανίας, θα μπορούσαν να έχουν περιορίσει και ελέγξει την κρίση από την αρχή…

Φυσικά, στο Βερολίνο δεν ενοχλείται κανείς απ’ όλα αυτά: το να ανεβάζουν και να κατεβάζουν με τεχνητούς και μη εκβιασμούς κυβερνήσεις στην Ευρώπη του 21ου αιώνα είναι κάτι που αποτελεί κύριο μέρος της πολιτικής τους και το εκλαμβάνουν μάλλον τιμητικά, παρά προσβλητικά.

Ταυτόχρονα, έχουν δίπλα τους τραγικούς συμμάχους αναγκαιότητας, όπως η ελληνική κυβέρνηση που εξακολουθεί να επιμένει στο ρόλο του “καλού παιδιού” της Γερμανίας. Ρόλος χρήσιμος για την Μέρκελ, για όσο φυσικά της είναι χρήσιμος.

Εκδήλωση ¨Το μέλλον του Ο.Ε.Ε. - Το μέλλον του Οικονομολόγου - Το μέλλον της κοινωνίας μας."

ΑΚΙΟΕ

Δευτέρα 02/12/2013  ώρα 7.30 μ.μ.

Ξενοδοχείο Τιτάνια

Πανεπιστημίου 52 Αθήνα 10678

Δείκτες παρόντος και μέλλοντος

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Κατά την περιγραφή της ελληνικής κρίσης οι δείκτες που προκαλούν αλγεινή εντύπωση και ασφαλώς κατανοούνται ευκολότερα από το ευρύ κοινό είναι οι δείκτες ανεργίας και ύφεσης, αντιληπτοί και στην καθημερινή ζωή, και ακολούθως το κατά κεφαλήν εισόδημα, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ, το ιδιωτικό χρέος ως ποσσοτό του ΑΕΠ κ.λπ. Ενας δείκτης που δεν πολυαναφέρεται αλλά που έχει μεγάλη σημασία για την αντοχή της οικονομίας είναι ο δείκτης Σχηματισμού Ακαθάριστου Πάγιου Κεφαλαίου (GFCF – Gross Fixed Capital Formation). Ο δείκτης αυτός, πολύ χονδρικά, περιγράφει τις επενδύσεις μιας εθνικής οικονομίας, εν προκειμένω της ελληνικής, σε πάγια κεφάλαια. Πάγια περιουσιακά στοιχεία, εγκαταστάσεις, τεχνολογικός εξοπλισμός, γραμμές παραγωγής, κεφαλαιουχικά αγαθά. Οχι το διαθέσιμο χρήμα σε τραπεζικούς λογαριασμούς, τα κέρδη από μεταβιβάσεις real estate.

O δείκτης ΣΑΠΚ στην Ελλάδα βαίνει μειούμενος με ραγδαίο ρυθμό από το 2008 και εφεξής, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του ΟΟΣΑ (15 Νοεμβρίου 2013), αλλά και σύμφωνα με την Ετήσια Εκθεση του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, με στοιχεία της Κομισιόν. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, λοιπόν, τα ακαθάριστα πάγια κεφάλαια άρχισαν να μειώνονται το 2008, κατά -14,8%, και η πτώση συνεχίστηκε όλα τα χρόνια της κρίσης, με αποκορύφωμα το 2012: μείωση -19,2%. Δηλαδή μέσα στα έξι χρόνια της ύφεσης, τα εθνικά πάγια επενδυμένα κεφάλαια μειώθηκαν κατά το ένα πέμπτο. Την τελευταία τριετία μάλιστα, 2010-13, το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ μιλάει για αποεπένδυση, διότι πολλές επιχειρήσεις έπαψαν να λειτουργούν, άρα τα πάγια κεφάλαιά τους έχουν χαθεί οριστικά.

Επιχειρήσεις: Γιατί απαιτείται γενναίο restructuring

euro2day

Του Χρήστου Κίτσιου

Τα ...πειστήρια της ασφυξίας. Πόσες εταιρείες δεν μπορούν πια να πληρώσουν ούτε τόκους. Πού τα δάνεια ξεπερνούν τα ίδια κεφάλαια αλλά και τις πωλήσεις. Γιατί είναι πιο «αμυντικές» οι μεγάλες εταιρείες. Τι δείχνει μελέτη της Grant Thornton.

Τα... πειστήρια των συνθηκών ασφυξίας που αντιμετωπίζει η πλειονότητα των εγχώριων επιχειρήσεων, και επομένως την αδήριτη ανάγκη δρομολόγησης γενναίων κινήσεων αναδιάρθρωσης παρουσίασε χθες στο Μέγαρο Μουσικής η Grant Thornton.

Σε μια κατάμεστη από στελέχη επιχειρήσεων και ανθρώπους της αγοράς αίθουσα, η εταιρεία ορκωτών λογιστών και συμβουλευτικών υπηρεσιών παρουσίασε μελέτη για την εξέλιξη των οικονομικών μεγεθών και των δεικτών κεφαλαιακής κατάσταση εισηγμένων και μη επιχειρήσεων την πενταετία 2008-2012. Το συμπέρασμα της μελέτης είναι απλό: η αναδιάρθρωση έχει καθυστερήσει, ήδη, μερικά χρόνια.

Παρότι στο δείγμα της μελέτης οι πωλήσεις στην πενταετία 2008-2012 μειώθηκαν ελάχιστα (από 95 δισ. το 2008 σε 90 δισ. το 2012), όλοι οι ποιοτικοί δείκτες επιδεινώθηκαν ραγδαία, με πιο ανησυχητικό δείγμα τη σημαντική αύξηση επιχειρήσεων στις οποίες... η φακή τρώει το λάδι. Τα προ φόρων, τόκων και αποσβέσεων κέρδη, δηλαδή, δεν αρκούν για να πληρωθούν ούτε οι τόκοι.

Ο συνολικός δανεισμός των εταιρειών που συμμετείχαν στο δείγμα παρέμεινε σταθερός στην πενταετία διαμορφούμενος σε περίπου 40 δισ. ευρώ. Παρατηρείται όμως σημαντική αύξηση στην αδυναμία αποπληρωμής υφιστάμενων δανείων και επιδείνωση της σχέσης βραχυπρόθεσμου δανεισμού προς μακροπρόθεσμο, ως αποτέλεσμα της παραβίασης όρων των δανειακών συμβάσεων, με αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα δάνεια να καθίστανται βραχυπρόθεσμα.

Μειώνεται η ρευστότητα στην ελληνική οικονομία.

του Κώστα Μελά

Παρά τα όσα λέγονται, κυρίως από τους πολιτικούς για τους γνωστούς λόγους, η ρευστότητα της ελληνικής οικονομίας εξακολουθεί να αποτελεί ένα από τα απαραίτητα ζητούμενα  για την πολυπόθητη  ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Η Ελληνική οικονομία διέρχεται μία περίοδο εξαιρετικά περιορισμένης  ρευστότητας η οποία δεν προβλέπεται να αυξηθεί  σε τέτοιο ύψος , στο προσεχές μέλλον , ώστε να διευκολυνθεί η απρόσκοπτη λειτουργία της οικονομίας.  Είναι γνωστόν ότι  οι μοναδικές πηγές ρευστότητας μετά την κρίση, λόγω της διακοπής εισροών από το εξωτερικό, υπήρξαν το πρόγραμμα διάσωσης και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με τις ενέσεις ρευστότητας στο Τραπεζικό σύστημα. Παρότι  η ρευστότητα   (βλέπε Διάγραμμα 1)  τους τελευταίους μήνες (κυρίως λόγω εξαγωγών – τουρισμού) βελτιώθηκε, εξακολουθεί να παραμένει  όμως εξαιρετικά περιορισμένη και μάλιστα  τους δύο τελευταίους μήνες του 2013 μειώνεται .

Διάγραμμα 1

EUROBLOWN BREAKING…..Writing on the wall as Troika, ECB split on Greece, and Spanish bank lending collapses

The Slog

by John Ward

BUSTED FLUSH IN THE HOUSE OF CARDS

For some time now, The Slog has been pointing out the inevitability of Greek default next Spring unless there is a change in the stony-faced attitude of Brussels-am-Berlin. A week ago, a Merrill Lynch note at last started debating the ‘inconvenient truth about Greece’. Now it transpires that secret negotiations between Athens and the Troika are under way about the promised then unpromised debt relief, and whether a further bailout of banks will be possible.

Nobody as yet wants to acknowledge the stream of urine bursting forth from the elephant to drown everyone in this room: that the ‘recovery’ hype is exactly that, and under the terms of Bailout2 the Greek debt just keeps getting bigger. But that consideration becomes irrelevant once the inevitable repayment failure occurs. And despite the pressing nature of inevitability, frankly the eurozone powers are all over the place about what to do: the divisions are deeper than ever.

New data from the ECB shows that the ezone money-supply and general liquidity dropped catastrophically during October. The overall figure for loans to non-financial companies shrank by 3.7% overall, but it is the country by country ClubMed figures that spell disaster: Societe Generale says the total lending fall was 5.7% in Italy, 6.6% in Portugal, and a horrific 19.3% in Spain. I told you a year ago that the Spanish banks were empty, and guess what – they are.

Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 61. Τα προσχήματα πέφτουν

Cogito ergo sum

του Θοδωρή Αθανασιάδη

Δεν είχαν περάσει καλά-καλά 5 μήνες από την πτώση τής Βαγδάτης, όταν στις 20-21 Σεπτεμβρίου 2003 ο Πωλ Μπρέμερ (σε συνεργασία με το πολιτειακό υπουργείο εξωτερικών) συγκάλεσε ένα περίεργο συνέδριο, Σ' αυτό το συνέδριο παραβρέθηκαν 14 νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί από την ανατολική Ευρώπη με σκοπό να ενημερώσουν μερικούς επίλεκτους ιρακινούς τεχνοκράτες για την πορεία που θα έπρεπε να ακολουθήσει η χώρα, προκειμένου να ανασχηματιστεί σύμφωνα με το καπιταλιστικό όραμα.

Ο Μάρεκ Μπέλκα (πρώην υπουργός οικονομικών τής μετακομμουνιστικής Πολωνίας και ήδη δεξί χέρι τού Μπρέμερ) έδωσε εξ αρχής τους τρεις βασικούς άξονες αυτού του ανασχηματισμού: (α) να εκποιηθούν αμέσως οι μη παραγωγικές δημόσιες επιχειρήσεις, χωρίς προσπάθειες να σωθούν μεδημόσια κεφάλαια, (β) να καταργηθούν όλες οι επιχορηγήσεις, με παράλληλη ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα και (γ) να εξυγιανθεί ο προϋπολογισμός (προφανώς με μείωση της δημόσιας δαπάνης) και να θεσμοθετηθεί ένα υγιές φορολογικό σύστημα (προφανώς με μετατόπιση των φορολογικών βαρών από τις επιχειρήσεις προς τους πολίτες). 

Στην συνέχεια, ο Μπέλκα παρότρυνε τους ιρακινούς να εκμεταλλευτούν την επικρατούσα χαώδη κατάσταση και να προωθήσουν, αμέσως και αποφασιστικά, τις απολύσεις που θα συρρίκνωναν τον δημόσιο τομέα. Επίσης, παραβλέποντας ότι η εισβολή είχε εκτινάξει την ανεργία στο 67% και ότι πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των ιρακινών επιβίωνε χάρη στα επιδοτούμενα τρόφιμα, ζήτησε την άμεση διακοπή όλων των επιδοτήσεων και όλων των παροχών "για να μη δημιουργούνται στρεβλώσεις". "Απλώς σκεφτείτε", τόνισε ο Μπέλκα, "ότι ένα λίτρο βενζίνης κοστίζει λίγο πάνω από ένα σεντ" και παρατήρησε με αποτροπιασμό ότι, επί Σαντάμ, το 60% των ιρακινών τρέφονταν με καλάθια επιδοτούμενων τροφίμων που κόστιζαν μόλις 17 σεντς. Για τον Μπέλκα, προφανώς, τα φτηνά καύσιμα και το φτηνό φαγητό αποτελούσαν απαράδεκτες στρεβλώσεις και έπρεπε να διορθωθούν! (*) 

Σενάριο-σοκ του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα: Παίρνει ως παραδοχή την αθέτηση των δεσμεύσεων των Ευρωπαίων και την έξοδο του ΔΝΤ

Οδός Δραχμής

Σύγκρουση και αποχώρηση του ΔΝΤ από το πρόγραμμα χρηματοδότησης της Ελλάδας προβλέπει η έκθεση του ΟΟΣΑ καθώς προβλέπει ότι δεν θα ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα ώστε να καταστεί το χρέος βιώσιμο και δεν θα τηρηθούν τα συμφωνηθέντα στη δεύτερη διάσωσης. Σύμφωνα με την έκθεση του οργανισμού το Δημόσιο χρέος θα ανέλθει στο 156% το 2020 έναντι συμφωνίας για 124%.

Αυτή η εξέλιξη ακυρώνει τη συμφωνάι της δεύτερης διάσωσης της Ελλάδας, ενώ αποδέχεται ότι θα υπάρξει και τρίτο πακέτο στήριξης προς τη χώρα μας, χωρίς όμως τη συμμετοχή του ΔΝΤ, σε χρηματοδοτικό επίπεδο, καθώς δεν πληρούνται οι σχετικές προδιαγραφές.

Αν και ο ΟΟΣΑ δεν αναφέρεται στις πολιτικές ισορροπίες της Ευρωζώνης, εν τούτοις τα αποτελέσματα των μελετών και των μοντέλων του λαμβάνουν υπόψη τους τις πολιτικές εξελίξεις.

Η προσέγγιση του ΟΟΣΑ αιτιολογεί σε μεγάλο βαθμό τη στάση του ΔΝΤ κατά τους τελευταίους μήνες και την απουσία από τον δημόσιο διάλογο για την τύχη της Ελλάδας και τη διαχείριση του χρέους.

Οι οικονομολόγοι του Οργανισμού προχώρησαν σε μια δική τους άσκηση για την πορεία του χρέους και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι είναι απαραίτητη η εφαρμογή των επιπρόσθετων μέτρων ελάφρυνσης του χρέους στα οποία έχει δεσμευτεί η Ευρωζώνη.

Το Ελβετικό Σύνταγμα

olympia

Τήν Κυριακή που μας πέρασε οι Ελβετοί είχαν ένα ενδιαφέρον δημοψήφισμα.
Αποφάσιζαν γιά το άν θά έπρεπε να τεθεί ένα όριο στούς μισθούς και στά μπόνους
τών στελεχών τών επιχειρήσεων.
Και τό αποτέλεσμα ήταν 65.3% κατά και 34.7% υπέρ.
Οι νεαροί-Σοσιαλιστές και οι “Πράσινοι” που το πρότειναν δήλωσαν απογοητευμένοι από τό αποτέλεσμα.
Γιατί όμως θα αναρωτηθεί κανείς και ειδικά ένας Ελληνας να είναι κάτι τόσο σημαντικό ώστε να γίνεται δημοψήφισμα;
Είναι σημαντικό γιατί τό να μήν επεμβαίνει τό κράτος στίς οικονομικές συμφωνίες μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών αποτελεί ένα απο τά θεμέλια τής φιλελεύθερης
θεώρησης τής οικονομίας.
Κάτι τέτοιο μπορεί να φαίνεται σκανδαλώδες στόν Ελληνα ο οποίος θεωρεί ότι το κράτος είναι υποχρεωμένο να προστατεύει τά δικαιώματα τών εργαζομένων.
Και βέβαια τό Ελβετικό κράτος προστατεύει τά δικαιώματα τών εργαζομένων όσον αφορά
συνθήκες εργασίας, ασφάλισης κλπ αλλά δέν επεμβαίνει στό μισθολογικό.
Άν τό κάνει τότε και λόγω του ότι οι εργαζόμενοι είναι περισσότεροι από τους εργοδότες είτε με δημοψηφίσματα είτε με κυβερνητικές παρεμβάσεις κάποια στιγμή θα καταστεί ασύμφορο τό επιχειρείν οπότε θα πρέπει τό κράτος να δημιουργήσει θέσεις εργασίας για να απασχολήσει τους πολίτες (κομμουνισμός) είτε να ευνοήσει κάποιες μεγάλες επιχειρήσεις να κάνουν επενδύσεις για να δημιουργηθεί απασχόληση.
Αυτό το τελευταίο όμως είναι Φασισμός.