Οι αλήθειες της Ευρώπης

protagon

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Έχοντας επενδύσει ένα μέρος της ζωής μου στα Ευρωπαϊκά – δική μου επιλογή, ας πρόσεχα, θα πείτε: σωστό! – έχω αναπτύξει ένα εξαρτημένο αντανακλαστικό, να κοιτάζω ό,τι γράφεται που τσιγκλάει γύρω από τον εντυπωσιακό αυτό λευκό ελέφαντα της διεθνούς σκηνής.

«Χτύπησε» λοιπόν στο μάτι μου καμπανάκι ο τίτλος ήδη του σημειώματος – στο Protagon της 25ης Νοεμβρίου – του Κώστα Αργυρού «Τα ψέματα της Ευρώπης». Το διάβασα. Έκλεισα τα μάτια μου. Σκέφθηκα λιγάκι. Ξανασκέφθηκα. Τι; Ότι παρατηρεί – ορθότατα – και καταγράφει την πάγια τάση της «Ευρώπης» (ας μου επιτραπούν τα εισαγωγικά, της διάψευσης όλων των ιδεολογημάτων που χτίστηκαν γύρω απ’ αυτήν) να αναβάλλει. να σούρνεται. να βρίσκει αφορμές (Γερμανικές εκλογές; Ευρωεκλογές; Αύριο γαλλική κρίση χρέους, μεθαύριο…) για μετάθεση γι' αργότερα.

Παρατηρεί επίσης – ακόμη ορθότερα – ότι η ευρωπαϊκή υπόθεση είναι μια υπόθεση των ελίτ, μιας «Ευρωπαϊκής ηγεσίας» (πάλιν εισαγωγικά…) που αντιμετωπίζει φοβικά τους πολίτες. Ε, και; Από πότε οι ελίτες – που θα ‘λεγε και ο μακαρίτης ο Ανδρέας –  και οι νομενκλατούρες δεν κρατούσαν τις αποστάσεις από το πλήθος; Κουνιέται, φωνάζει, μυρίζει ο λαός, το vulgum pecus… Όχι και να πολυπλησιάζουμε! «Αποδείχθηκαν πολύ λίγοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες για τις περιστάσεις». Ναι – δείτε καμιά φωτογραφία!

Καταγράφει – όλο και πιο ορθά – ότι «τα λόγια περί περισσότερης Ευρώπης έμειναν απλά ωραίες εκθέσεις ιδεών». Πρώτον, πάλι καλά! Γιατί άμα είχαμε περισσότερη Ευρώπη έτσι όπως εξελίσσεται η γερμανική μας Ευρώπη-χωρίς-αντίβαρο, ποιος θα μας έσωζε! Δεύτερον, επειδή ποτέ τα Ευρωπαϊκά δεν είναι ωραίες εκθέσεις ιδεών – είναι μέτριες, φλύαρες, κακογραμμένες, αυτάρεσκα εσωστρεφείς σεντονιάδες.

Δεν παραλείπει, τέλος, να σημειώσει – εδώ το πολιτικό συναρτάται με το τεχνικό – ότι οι μεγάλες πολιτικές ομάδες στο Ευρωκοινοβούλιο προσποιούνται ότι θα κάνουν πανευρωπαϊκό πολιτικό αγώνα για τη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ως ο ημέτερος Αλέξης Τσίπρας). Ενώ στην ουσία το μόνο που θα κινηθεί είναι η άνοδος των αντιΕυρωπαϊκών/Ευρωφοβικών/Ευρωσκεπτικιστικών κινημάτων, κάτω από τη δυναμική των εθνικών-εθνικιστικών συμφερόντων.

Όπως θα 'λεγε, όμως και η πεμπτουσία του Ευρωπαϊσμού στην καλή μας την Ελλάδα – ποιος; μα… ο Κώστας Σημίτης φυσικά! – «αυτή είναι η Ευρώπη». Οι αλήθειες της Ευρώπης είναι αυτές. Όχι τα ψέματά της. «Αυτή είναι η Ευρώπη», όπως προέκυψε/κατέληξε, δοξάστε την!