Το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης

analyst

Μια διασκεδαστική αναπαραγωγή της παρούσας κατάστασης στην Ευρώπη, καθώς και της πιθανής κατάληξης, από την ομάδα Punk Economists

Κείμενο (video):

Όταν οι Γερμανοί, θα προχωρήσουν στην μήνυσή τους στο Karlsruhe, θα έχετε δίκαιο να υποθέσετε πως τα πράγματα δεν πάνε κατ’ευχήν στην Ευρώπη.

Το πρόβλημα των Γερμανών, είναι πως είχαν ένα σχέδιο: το σχέδιο αυτό προϋπόθετε πως όλοι εμείς οι Ευρωπαίοι θα μεταμορφωνόμασταν σε μικρά γερμανάκια και πως όλη η Ευρώπη θα αποδεχόταν το Ευρώ

Σε αυτό το στάδιο, θα ήθελα να αναφέρω ένα λέγειν του γνωστού και μεγάλου οικονομολόγου Mike Tyson: που είπε πως όλοι έχουν ένα σχέδιο, μέχρι τη στιγμή που τρώνε μια γροθιά στο πρόσωπο.

Και γροθιά στο πρόσωπο, που εισπράξανε οι Γερμανοί, δεν αποτέλεσε μονάχα το γεγονός πως εμείς δεν μεταμορφωθήκαμε τελικά σε μικρά γερμανάκια, αλλά και πως απεναντίας, οι Έλληνες γίναμε ακόμη πιο Έλληνες, οι Ισπανοί ακόμη πιο Ισπανοί, οι Ιταλοί ακόμη πιο Ιταλοί και οι Ιρλανδοί ακόμη πιο Ιρλανδοί.

Και αυτό που ενοχλεί ακόμη πιο πολύ τους Γερμανούς, είναι πως όλα αυτά γίνανε με δικά τους χρήματα! Και όταν οι Γερμανοί επιστρέψανε, αναζητώντας τα χρήματά τους, είχαν όλα πια χαθεί.  Που έχουν πάει αυτά τα χρήματα?

Μήπως έχετε προσέξει πως η εμφάνιση ξένων νομισμάτων έχει τετραπλασιαστεί τώρα τελευταία στις Ελληνικές αγορές? Εμείς δανειστήκαμε Γερμανικά χρήματα, για να αγοράσουμε προϊόντα κατασκευασμένα στη Γερμανία και αυτός είναι ο λόγος, που η Γερμανία χρειάζεται να κάνει η Ευρώπη μια συμφωνία μαζί της – γιατί χωρίς εμπόριο, η Γερμανία υποφέρει.

Αυτό που πραγματικά συμβαίνει στο Ευρώ, είναι το ότι το πλεόνασμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανία ανακυκλώνεται (από τη μεριά της Γερμανίας), καθώς ο μεγαλύτερος αριθμός των Γερμανών δεν επιθυμούν να σπαταλάνε όλα τους τα χρήματα σε εσωτερική κατανάλωση  – και άρα κάποιος άλλος πρέπει να καταναλώνει. Ποιός είναι αυτός ο άλλος? Η περιφέρεια. Και όταν η περιφέρεια ξοδεύει χρήματα, συνηθίζει να καταναλώνει Γερμανικά προϊόντα, οπότε κατά κάποιον τρόπο, οι Γερμανοί αποκτούν μεγάλο πλεόνασμα και γιαυτό το λόγο η Γερμανία χρειάζεται ένα Deal  – πρέπει να λύσει αυτό το πρόβλημα το συντομότερο δυνατόν.

Και αυτός είναι ο λόγος, που η κ. Μέρκελ, επιτρέπει στον Ιταλό Boss της ΕΚΤ κ. Ντράγκι να ενδώσει σε κάτι πιο Ελληνικό και Ιταλικό και πολύ λιγότερο γερμανικό, που είναι η εκτύπωση χρημάτων.

Εκείνη, η κ. Μέρκελ, ανήκει στο στρατόπεδο των μεγάλων επιχειρήσεων και Εκείνη δίνει στον κ. Ντράγκι το πράσινο φως να εκτυπώσει όσα χρήματα χρειαστεί – σύμφωνα με τα ίδια του τα λόγια: «Θα πρέπει να γίνει οτιδήποτε απαιτείται για τη διατήρηση του Ευρώ».

Επομένως, ο κ. Ντράγκι στην πραγματικότητα προσπαθεί να μετατρέψει το Ευρώ σε Λίρα, πίσω από τη πλάτη του μέσου Γερμανου και για το λόγο αυτό, ο μέσος Γερμανός πηγαίνει την ΕΚΤ στα δικαστήρια στο Karlsruhe.

Μέχρι στιγμής, ο κ. Ντάγκι έχει εκτυπώσει πάνω από 1 τρις ευρώ, με σκοπό να διασώσει τις αγορές ομολόγων της περιφέρειας. Συνειδητοποιείται πόσα χρήματα είναι αυτά? Εάν ήταν να σπαταλήσουμε 1 εκ. Ευρώ την ημέρα, θα μας έπαιρνε 2.740 χρόνια για να ξοδέψουμε αυτά τα χρήματα. Το 1 ακολουθούμενο από πολλά πολλά μηδενικά.

Αυτά τα χρήματα της κεντρικής Τράπεζας διοχετεύονται στις αγορές της περιφέρειας, ανεβάζοντας τις τιμές, όσο η οικονομία της Ευρώπης συνεχίζει να καταρρέει. Όλα αυτά, ανεβάζουν τις τιμές σε πολύ πιο υψηλά επίπεδα από αυτά που θα έπρεπε να είναι στην πραγματικότητα.

Άρα, κατά κάποιον τρόπο, η ανάκαμψη στην Ευρωζώνη έχει «ενοικιαστεί», όχι πραγματοποιηθεί – και όσο η ΕΚΤ τυπώνει περισσότερα χρήματα, στην προσπάθεια της να αποφύγει τη πτώση των τιμών σε χαμηλά επίπεδα, τόσο οι τιμές αυτές συνεχίζουν να αυξάνονται – όλο και πιο ψηλά, πολύ μακριά από την πραγματική τους αξία και κατ’ επέκταση, όλο αυτό, αυξάνει την πιθανότητα ενός crash, που αυτές οι εκτυπώσεις χρημάτων είχε σχεδιαστεί να αποφύγουν.

Πως περιγράφεται αυτή η κατάσταση? Σε μια προσπάθεια περιγραφής, θα ονομάσουμε το παρόν «σχέδιο ισορροπίας Salvatore Ferragamo».

Ο Salvatore Ferragamo, ήταν ένας Ιταλός σχεδιαστής παπουτσιών, που πρώτο-εγκαινίασε τα τακούνια-σφήνες στις γυναίκες το ’30. Προφανώς, αυτοί οι τύποι παπουτσιών, δείχνουν μια γυναίκα πιο ψηλή από όσο είναι και όσο πιο ψηλή είναι, τόσο πιο ελκυστική νιώθει. Αυτό ωθεί τις γυναίκες να φοράνε άλλα ρούχα και τις κάνει να νιώθουν πιο λεπτές. Με όλους αυτούς τους συνδυασμούς, η ολική εμφάνιση (το μήνυμα) είναι όσο το δυνατόν καλύτερο – όσο φυσικά αυτό είναι δυνατόν, βάση συνθηκών.

Ο Μάριο Ντράγκι, είναι ο Salvatore Ferragamo των χρηματοπιστωτικών αγορών, γιατί εκείνος είναι ο σχεδιαστής των τακουνιών ρευστότητας, που καταφέρνει να παρουσιάσει την πραγματική εικόνα της Ευρωπαϊκής οικονομίας (που είναι αδύναμη και γεμάτη ρίσκο) σε μια εικόνα υγιούς και δυνατής, προάγοντας την στις χρηματοπιστωτικές αγορές –ωραία και ρόδινη.

Όπως είναι φανερό, το παιχνίδι αυτό είναι αρκετά επικίνδυνο – γιατί όπως στην περίπτωση που κάποιος φοράει τακούνια, για να καταφέρει να δείχνει πιο ψηλός, αυτός ο άνθρωπος θα πρέπει να συνεχίσει να φοράει τακούνια μόνο και μόνο για να διατηρήσει αυτό το ύψος, και με παρόμοιο τρόπο η ΕΚΤ πρέπει να εκτυπώνει συνεχώς νέα χρήματα, μόνο και μόνο για να διατηρήσει τις τιμές στα επίπεδα που βρίσκονται.

Και όσο αυτή η κατάσταση συνεχίζει, η Ευρωπαϊκή οικονομία (τα θεμελιώδη) αποδυναμώνεται συνεχώς, ενώ η παγίδα ρευστότητας δυναμώνει, με τους πολίτες να είναι βουτηγμένοι σε υπερβολικά χρέοι και να μην επιθυμούν πλέον να δανείζονται ενώ οι Τράπεζες να αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα λόγο των πολλών επισφαλειών στο ενεργητικό τους και να μην επιθυμούν πλέον να δανείζουν.

Ποιά θα είναι η κατάληξη?

Εάν επιθυμούσαμε να βασίσουμε τη γνώμη μας πάνω στις τελευταίες πωλήσεις της Daily Telegraph, θα είμασταν σιγουρότατοι, πως το συνολικό Project Ευρώ θα αποτύχαινε και πως το Ευρώ θα κατέρρεε.

Όμως, ο πιο γρήγορος τρόπος να χάσει κανείς τα χρήματά του στην Ευρώπη, είναι διαβάζοντας την Daily Telegrpah. Γιατί περισσότερα χρήματα έχουν χαθεί στο Λονδίνο, στο ποντάρισμα δηλαδή για κατάρρευση του Ευρώ, από οπουδήποτε αλλού. Και ο λόγος είναι, γιατί οι Βρετανοί, γενικότερα, επιθυμούν να αποτύχει το Project. Και αντίς να είναι αναλυτικοί, οι Βρετανοί κινούνται με προκατάληψη απέναντι στο Ευρώ – και αντίς να συλλέγουν τα πραγματικά στοιχεία (με τον παραδοσιακό ψυχρό υπολογιστικό Βρετανικό τρόπο τους) ερωτεύονται τις ίδιες τους τις αναλύσεις, πέφτοντας σε μια κλασσική παγίδα όπου κανείς βλέπει τον κόσμο μέσα από τα δικά του μονάχα μάτια – μια παγίδα μέσα στην οποία κανένας επενδυτής δεν πρέπει ποτέ να πέφτει.

Η Ευρώπη είναι πολλά περισσότερα, από ένα γεμάτο προκατάληψη άρθρο της Daily Telegraph.

Κάθε φορά που εμφανίζεται μια κρίση στην Ευρώπη, από το 1980 μέχρι το 1990 και πριν (πχ. την επανένωση της Γερμανίας) κα.  ΚΑΘΕ φορά που κάποια μεγάλη κρίση κάνει την εμφάνισή της, όχι μόνο δεν μειώνεται η ταχύτητα εκτέλεσης ενός Project, μα απεναντίας επιταχύνεται!

Ο λόγος είναι, γιατί οι Ευρωπαίοι ηγέτες, καταλήγουν να γίνονται φανατικοί με τα σχέδια τους, έχοντας «ποντάρει»  τόσα πολλά στην προσωπική τους πολιτική αξιοπιστία – και με ηγέτες ενοούμε τους πολιτικούς, γραφειοκράτες, κεντρικούς τραπεζίτες.. Και δεν μπορούν να ξεφύγουν από την βαθειά ριζωμένη τους αντίληψη, πως κάθε κρίση, θα καταλήξει στην όλο και μεγαλύτερη Ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Στο τέλος του παιχνιδιού αυτού, η κατάληξη θα είναι να κυριαρχήσει ένα ομοσπονδιακό σύστημα, με έντονη πολιτική ενοποίηση και εν τέλη, το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως την γνωρίζαμε έως σήμερα.

Αυτό θα χρειαστεί χρόνο και πολλοί Ευρωπαίοι πολίτες αντιμετωπίζουν την κατάσταση με μεγάλη δυσαρέσκεια για το τρόπο με τον οποίο η χώρες του κινούνται.

Μα τα τελευταία 60 χρόνια της ιστορίας, μας οδηγούν στο συμπέρασμα, πως σχεδιάζοντας και προχωρώντας, αργά και αποφασιστικά προς την κατεύθυνση μια μεγαλύτερης ευρωπαϊκής ενοποίησης, ακολουθούμε στην πραγματικότητα ένα προσχέδιο στο οποίο η πλειοψηφία των Ευρωπαίων ψηφοφόρων συνηγόρησε των τελευταίο αιώνα ξανά και ξανά.