Μια ακριβή ευκαιρία

economia

Του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Το είχαμε συναντήσει ήδη στο Λονδίνο, στα πλαίσια του Seventh City of London Biennial Meeting του Κέντρου για την Nαυτιλία, το Εμπόριο και τα Χρηματοπιστωτικά του Cass Business School: Οι κανόνες που αφορούν αντιρρυπαντικούς στόχους για την υπερπόντια ναυτιλία – κανόνες που έχουν διεθνή δεσμευτικότητα, καθώς συμφωνήθηκαν στα πλαίσια του ΙΜΟ/του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού – και που κανονικά θα ισχύσουν σ’ ένα χρόνο από σήμερα, δηλαδή από 1/1/2015 – θα υποχρεώσουν είτε σε χρήση καθαρού ( = πανάκριβου) καυσίμου, είτε σε προσαρμογή scrubbers στα σημερινά πλοία (=κόστος προσαρμογής).

Τώρα, μετά από συζήτηση που είχαμε με τεχνολόγο του ναυτιλιακού τομέα, με βάση τον Πειραιά, μπορέσαμε να εκτιμήσουμε σαφέστερα την έκταση αυτής της προσαρμογής. Αν λοιπόν δεν υπάρξει αναβολή στην εφαρμογή των κανόνων αυτών για τις εκπομπές αερίων ρύπων – που πολύ πιθανόν αναβολή να δοθεί, ακριβώς επειδή η μαζική προσαρμογή χιλιάδων πλοίων που θα θέλουν να συνεχίσουν να «πιάνουν» λιμάνια χωρών όπου ισχύουν οι κανόνες του ΙΜΟ θα σημάνει τρομερό συνωστισμό προσαρμογής…- οι επόμενοι μόνες θα δουν τα κάπου 3000 πλοία του Ελληνόκτητου στόλου να υφίσταται μετατροπές/outfitting.

«Πόσο πάει το μαλλί;» Μέχρι και 2 εκατ. δολάρια το κομμάτι! Αν ο πολλαπλασιασμός δεν είναι λάθος, αυτό σημαίνει μια δαπάνη 5-6 δις. δολάρια. Φαντασθείτε, τώρα, για όσους δεν αποφασίσουν να καίνε ακριβό/καθαρό καύσιμο – καθαρό ντήζελ ή φυσικό αέριο – αλλά εγκαταστήσουν scrubbers, να γινόταν η προμήθειά τους (η κατασκευή θα είναι ούτως ή άλλως ξένη, Αμερικανική ή Γιαπωνέζικη) μέσω Ελλάδας και κυρίως να γινόταν το outfitting σε εδώ ναυπηγικές μονάδες… Ξέρουμε, όνειρα θερινής νυκτός για μιαν Ελλάδα που μόνον «ΟΧΙ!» ξέρει να λέει, αλλά για φαντασθείτε το 2014 (ή το 2014-15 με παράταση) να είχαμε τέτοιους τζίρους σε Ελληνικά ναυπηγεία…