Δ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Αυτό που θα ήθελα να ρωτήσω, γιατί κάνατε αναφορά στην εθνική συναίνεση, μιλήσατε για την ανάγκη συσπείρωσης, αισιοδοξίας, ασφάλειας κτλ., υπάρχει ένα ζήτημα. Το ζήτημα είναι ότι καλώς ή κακώς, έχουμε υποστεί τα τελευταία 3,5 χρόνια τη μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή στην ιστορία του δυτικού καπιταλισμού σε καιρό ειρήνης, μεγαλύτερη από το μεγάλο κραχ του ’29, μεγαλύτερη από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης.
Τα νούμερα τα ξέρετε καλύτερα από μένα, μείον το 25% του ΑΕΠ, κατάρρευση της μεταποιητικής βιομηχανίας, 1,5 εκατομμύρια ανέργους που χρειαζόμαστε 30 χρόνια για να τους βρούμε απασχόληση στο 1/3, δηλαδή ένα κοινωνικό ολοκαύτωμα και μια οικονομική καταστροφή.
Το ερώτημα είναι το εξής: Εγώ δε λέω αν είναι σωστό ή όχι, να μη μπούμε σ’ αυτή τη συζήτηση, έγινε αυτό το πράγμα. Υπάρχει κάποιο όριο; Διότι καλώς διαμαρτύρεστε για τη Χρυσή Αυγή, για το ένα, για το άλλο, εγώ θα έλεγα ότι μ’ αυτά τα οικονομικά στοιχεία και λίγα είναι τ’ αποτελέσματα και οι αντιδράσεις.
Σε ποιο σημείο θα βάλετε την κόκκινη γραμμή που θα πάτε στην τρόικα και θα πείτε «παιδιά, θέλετε δε θέλετε αυτή η ιστορία πρέπει να σταματήσει, δε μπορεί να καταστραφεί μια ευρωπαϊκή χώρα»;
ΕΥ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Κατ' αρχάς τη γραμμή την έχουμε θέσει και την έχουμε θέσει με πολύ σαφή τρόπο. Το γεγονός ότι την τεκμηριώνουμε με επιχειρήματα, δε σημαίνει ότι τη μεταθέτουμε τη γραμμή αυτή. Η γραμμή είναι σταθερή και καθαρή. Την έχω πει κατ’ επανάληψη. Όμως η ερώτησή σας εμπεριέχει μια επικίνδυνη ιστορική αφαίρεση.
Λέτε, έγιναν αυτά –και πράγματι έγιναν, η Ελλάδα υπέστη πολύ μεγάλες πιέσεις, αδικίες και οι Έλληνες υπέστησαν περιορισμούς, αναγκάστηκαν να υποβληθούν σε θυσίες, έχουν μπει όλες οι οικογένειες στην Ελλάδα σε μια πολύ μεγάλη περιπέτεια.
Τι θα συνέβαινε εάν δεν είχαμε κάνει την επιλογή της συμφωνίας με τη Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, εάν δεν υπήρχαν τα δάνεια, εάν δεν υπήρχαν τα προγράμματα στήριξης; Τι θα είχε συμβεί; Τι θα είχε συμβεί σε μια χώρα η οποία είχε πρωτογενές έλλειμμα 12% και αδυναμία δανεισμού και δε μπορούσε να πληρώσει μισθούς, συντάξεις ή τα κονδύλια λειτουργίας των σχολείων και των νοσοκομείων;
Θα είχε συμβεί η απόλυτη εθνική καταστροφή. Η απόλυτη κατάρρευση του κοινωνικού ιστού. Η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Η κατάρρευση του παραγωγικού συστήματος της χώρας. Θα είχαν κλείσει στη μεγάλη τους πλειονότητα οι ελληνικές επιχειρήσεις. Οι Έλληνες έχουν ζήσει μια καταστροφή, έχουν αποφύγει μια τρισχειρότερη καταστροφή αλλά φυσικά αυτό δεν είναι βίωμα, είναι επιχείρημα. Και ο καθένας ξέρει το βίωμά του και το σταυρό που σηκώνει.
Όμως όταν μιλάμε πολιτικά, ιστορικά, υπεύθυνα, είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε στον πολίτη την αλήθεια. Και ο πολίτης που τώρα είναι οργισμένος και που βεβαίως καταλογίζει σ’ εμάς την ευθύνη για τις δύσκολες αποφάσεις, θα σκεφτεί κάποια στιγμή ψυχραιμότερα, θα αντιληφθεί ότι οι δύσκολες αποφάσεις ελήφθησαν με κόστος και με πόνο, προκειμένου ν’ αποφευχθούν τραγικές, καταστροφικές καταστάσεις χωρίς κανείς να παίρνει την ευθύνη της απόφασης.
Γιατί χωρίς απόφαση, άμοιροι, άβουλοι και μοιραίοι, θα πηγαίναμε στο μηδέν. Πράγματι, είναι εξαιρετικά κακό να χάνεις το 25% του ΑΕΠ αλλά το να χάσεις το 75% και ν’ αγωνίζεσαι να κρατήσεις το 25% θα ήταν τρισχειρότερο. Ναι, είναι πάρα πολύ κακό να χάνεις το 30% με 35% του μέσου διαθεσίμου εισοδήματος, αλλά για φανταστείτε ν’ αγωνίζεσαι να κρατήσεις το 10% ή το 15% του εισοδήματος σε μια χώρα που θα είχε γίνει κρανίου τόπος. Γιατί; Γιατί υπήρξαν τραγικά λάθη συσσωρευμένα, διαχρονικά, αλλά δεν ασχολούμαστε μ’ αυτά, ασχολούμαστε από τη στιγμή που έπρεπε να ληφθούν οι δύσκολες αποφάσεις και μετά.
Μα αυτό είναι απόλυτα άδικο. Πιστεύετε ότι υπάρχει έστω και ένας ο οποίος θα ήθελε να είναι αντιπαθής, ο οποίος θα ήθελε να ταυτίσει τ’ όνομά του με δυσάρεστες αποφάσεις; Ποιος δε θέλει να τον αγαπούν και να τον χειροκροτούν;
Και να σας πω και κάτι προσωπικό; Τον Ιούνιο του 2011 δε θα μπορούσα ν’ αρνηθώ ν’ αναλάβω το βάρος του Υπουργείου Οικονομικών και να διαφυλάξω τον εαυτό μου ως εθνική εφεδρεία στο μέτωπο μιας δημαγωγικής πρότασης για δήθεν άλλη λύση;
Ποιος δε θα δεχόταν μια τέτοια εκδοχή από ένα χώρο κεντροαριστερό; Όλοι θα τη δέχονταν. Για ελάτε στη θέση των ανθρώπων που απαντούν σε υπαρξιακά διλήμματα, μοναδικές στιγμές ιστορικές, με κριτήριο το εθνικό συμφέρον.
Η εύκολη δημαγωγία οδηγεί στον ακραίο τυχοδιωκτισμό και στην πραγματικότητα αυτό είναι το πολιτικό μέτωπο που έχει χαραχθεί τώρα. Λοιπόν, θα δώσουμε τη μάχη στο μέτωπο αυτό. Υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας που δεν καταλαβαίνουν, υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας που μας κατηγορούν, που μας λοιδορούν ,που μας ψέγουν.
Θα έρθει η στιγμή που θα καταλάβουν. Θα καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός, θα σκεφτούν όλοι ψυχραιμότερα και πιο δίκαια. Γιατί τώρα ούτε δικαιοσύνη υπάρχει, ούτε ψυχραιμία.
Σας ευχαριστώ πολύ.
konstantakopoulos.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου