Αναδημοσιεύτηκε από την Σεισάχθεια
Γίνεται μια ολισθηρή και μάλλον επικίνδυνη ταχυδακτυλουργία το να επιχειρείται να ταυτιστεί με τον χυδαίο συστημικό κυβερνητισμό της εκφυλισμένης-πουλημένης αριστεράς κάθε εγχείρημα-πρόταγμα άμεσης παρέμβασης στις δραματικές αντιφάσεις της συγκυρίας. Μιας συγκυρίας που μπορεί να εξελιχθεί α) σε ελπιδοφόρο προεξεγερσιακή-προεπαναστατική (αν ευοδωθεί η σύμπηξη ενός ευρύτατου μετώπου μάχης βάσει βραχυ-μεσοπρόθεσμων προταγμάτων, ικανών να συνεγείρουν ένα πλειοψηφικό λαϊκό κίνημα, κλιμακώνοντας στη σωστή για το επαναστατικό κίνημα κατεύθυνση τη ριζοσπαστικοποίησή του),ή β) σε φρικαλέα αντεπανάσταση με εκφασισμό όλου του καθεστώτος, μετά από πανωλεθρία του ασύντακτου και κατακερματισμένου κύματος ασυνείδητης και ανοργάνωτης (άρα ευάλωτης) οργής και αγανάκτησης. Αν ισχύει αυτό το τρικ, τότε οι πιο “συστημικοί” θα είναι όλοι οι επαναστάτες που άφησαν παρακαταθήκες στο επαναστατικό κίνημα μέσα ακριβώς από (νικηφόρες και ηττημένες) παρεμβάσεις σε ανεπίλυτες αντιφάσεις του συστήματος, σε κρισιακές, επαναστατικές κ.ο.κ. συγκυρίες.
Γίνεται μια ολισθηρή και μάλλον επικίνδυνη ταχυδακτυλουργία το να επιχειρείται να ταυτιστεί με τον χυδαίο συστημικό κυβερνητισμό της εκφυλισμένης-πουλημένης αριστεράς κάθε εγχείρημα-πρόταγμα άμεσης παρέμβασης στις δραματικές αντιφάσεις της συγκυρίας. Μιας συγκυρίας που μπορεί να εξελιχθεί α) σε ελπιδοφόρο προεξεγερσιακή-προεπαναστατική (αν ευοδωθεί η σύμπηξη ενός ευρύτατου μετώπου μάχης βάσει βραχυ-μεσοπρόθεσμων προταγμάτων, ικανών να συνεγείρουν ένα πλειοψηφικό λαϊκό κίνημα, κλιμακώνοντας στη σωστή για το επαναστατικό κίνημα κατεύθυνση τη ριζοσπαστικοποίησή του),ή β) σε φρικαλέα αντεπανάσταση με εκφασισμό όλου του καθεστώτος, μετά από πανωλεθρία του ασύντακτου και κατακερματισμένου κύματος ασυνείδητης και ανοργάνωτης (άρα ευάλωτης) οργής και αγανάκτησης. Αν ισχύει αυτό το τρικ, τότε οι πιο “συστημικοί” θα είναι όλοι οι επαναστάτες που άφησαν παρακαταθήκες στο επαναστατικό κίνημα μέσα ακριβώς από (νικηφόρες και ηττημένες) παρεμβάσεις σε ανεπίλυτες αντιφάσεις του συστήματος, σε κρισιακές, επαναστατικές κ.ο.κ. συγκυρίες.
 |
| του Δημήτρη Πατέλη |
Άρα, το πρόβλημα δεν είναι η απριόρι παραίτηση-αποστασιοποίηση από κάθε παρέμβαση στη συγκυρία, αλλά η επιλογή των εκάστοτε βέλτιστων για τις προοπτικές της επανάστασης και του κομμουνισμού όρων εμπλοκής του επαναστατικού κινήματος και ιδιαίτερα της όποιας πρωτοπορίας του (εντός ή εκτός εισαγωγικών).
Κάθε άλλη τοποθέτηση -εκούσια ή ακούσια- είναι επικίνδυνη και μπορεί να αποβεί ολέθρια για το κίνημα.
. Τέτοιες κρισιακές συγκυρίες, δεν εμφανίζονται συχνά στην ιστορία μιας χώρας ή περιφέρειας χωρών. Είναι μοναδικές, (σπανιότατο ιστορικό φαινόμενο, δεδομένου ότι τέτοιες συγκυρίες ενδέχεται να προκύπτουν με συχνότητα μία ανά μισό ή και έναν αιώνα) και ως εκ τούτου εξαιρετικά πολύτιμες ως προς το δυναμικό που περικλείουν και ως προς τις εκ διαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις-εκβάσεις του φάσματος δυνατοτήτων τους ως συμπυκνώσεις χωροχρονικές της ιστορικής εποχής. Κατευθύνσεις επαναστατικές και αντεπαναστατικές. Ο λαός μας βίωσε την ήττα σε δύο επαναστάσεις-αντεπαναστάσεις (ή δύο φάσεις μιας ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας) στη δεκαετία του 1940-50, και άλλες τραγικές καμπές.
Αν επιτρέψουμε να πάει χαμένη και αυτή η κρισιακή συγκυρία, αν αφήσουμε ανενόχλητο το παραπαίον καθεστώς να ανακτήσει την ηθικοπολιτική ηγεμονία και να συντρίψει η μαύρη φασιστική αντίδραση κάθε ίχνος κινήματος, ακιζόμενοι φιλάρεσκα στην “καθαρότητα” της φραστικής ορθοδοξίας μας και αλληλοκανιβαλιζόμενοι, αφήνοντας στον αδίστακτο αντίπαλο την πλήρη πρωτοβουλία κινήσεων στο πεδίο του πραγματικού συσχετισμού δυνάμεων, ειλικρινά, δεν θα υπάρχει ούτε άλλοθι ούτε δικαιολογία απέναντι στις επόμενες γενιές που θα την πληρώσουν για αυτή την αυτοκτονική προδοσία-αποστασία μας από το κίνημα.
ΠΡΟΣΟΧΗ λοιπόν! Έχουμε καθυστερήσει επικίνδυνα. Το δίλημμα τίθεται αμείλικτο: τάχιστη και βέλτιστη συγκρότηση νικηφόρου μετώπου (που θα είναι και αντιφασιστικό) ή θάνατος!
Φράσεις του τυπου “Πάντα με υπαρκτά ή/και μαρξιστικά ή λενινιστικά επιχειρήματα” αποτυπώνουν μια καταστροφική για το κίνημα εργαλειακή-χρησιμοθηρική σχέση προς τη θεωρία, η οποία ανάγεται σε παράθεση αποσπασματικών χωρίων δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν…, από κάθε κλασικό ή μη θεωρητικό (εντός ή εκτός εισαγωγικών) προς επιστημονικοφανή (προπαγανδιστική) επένδυση των εκάστοτε ειλημμένων αποφάσεων της όποιας ηγεσίας, με την εσαεί “σωστή γραμμή”…
Η πρωτόγνωρη συγκυρία και εποχή, απαιτούν αυτοτελή και θεμελιώδη ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας και μεθοδολογίας, ώστε αυτή -μέσω της αντικειμενικής περιγραφής, εξήγησης και πρόγνωσης, μέσω του όλο και πιο συγκεκριμένου θετικού προσδιορισμού του σκοπού, της κομμουνιστικής ενοποίησης της ανθρωπότητας (πέρα από εκδοχές επιφανειακών αρνητικών ετεροπροσδιορισμών, αφηρημένων “αντικαπιταλισμών” κ.ο.κ.)- να λειτουργεί ως οδηγός για τη στρατηγική προοπτική και τις αντίστοιχες βέλτιστες τακτικές κινήσεις, για τη συνειδητή οργάνωση των μέσων και των τρόπων διεξαγωγής του αγώνα, για την πρωτοβουλία των κινήσεων από το επαναστατικό υποκείμενο και όχι από τον αντίπαλο, που με απανωτά στοχευμένα πλήγματα μας σέρνει ως απολολώτα πρόβατα επί σφαγή.
1. Μέτωπο σημαίνει: κτυπάμε μαζί στα επιτακτικά & ζωτικής σημασίας βραχυμεσοπρόθεσμα που συμφωνούμε, επιφυλασσόμεθα – παλεύουμε για τα περαιτέρω. Δεν συγκαλύπτουμε, δεν κουκουλώνουμε τις όποιες διαφωνίες, αλλά τις αναδεικνύουμε, με πλήρη σεβασμό στους συντρόφους μας που είναι φορείς τους, κτίζοντας συντροφικές σχέσεις ανεξιγνωμίας και συναγωνιστικότητας. Επομένως, είναι ζωτικής σημασίας:
α. η σαφήνεια στη διατύπωση των θέσεων-απόψεων, ώστε να καταστούν σαφή και τα πλαίσια της όποιας συμφωνίας ή διαφωνίας, ώστε να δούμε στην κρίσιμη φάση τι πραγματικά μας ενώνει και τι μας χωρίζει,
β. η σαφής διατύπωση των άμεσων βραχυμεσοπρόθεσμων, μεταβατικών στόχων παρέμβασης, όχι στο απροσδιόριστο μέλλον, αλλά ακριβώς στο πλέγμα αντιφάσεων της συγκυρίας που καθιστά ευάλωτο και αδύναμο το καθεστώς, που παρέχει τις βέλτιστες δυνατότητες αλλαγής των συσχετισμών με κλιμάκωση της ριζοσπαστικοποίησης και αγωνιστική διαπαιδαγώγηση του λαού,
γ. η δημιουργία κλίματος-ατμόσφαιρας εμπιστοσύνης, καλής προαίρεσης, άρσης κάθε καχυποψίας και όλων των συσσωρευμένων φορτίσεων (που καθιστούν ενίοτε το διάλογο με τον ταξικό αντίπαλο πιο εύκολο από το διάλογο μεταξύ -κατά τα λοιπά- ομοϊδεατών)…
Σας διαβεβαιώ, ότι -όσο κι αν φαίνεται παράδοξο και ανέφικτο- σχέσεις αυτού του τύπου δομούμε με εξαιρετική επιτυχία εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον στα πλαίσια των Ομίλων Επαναστατικής Θεωρίας (βλ.http://www.omilos.tuc.gr/). Και είναι καταλυτική η σημασία των κομμουνιστών σε αυτές τις σχέσεις.
Σχέσεις ευνοϊκές για τέτοια μετωπική προοπτική δεν δομούνται, αν σε δημόσιες παρεμβάσεις συντρόφων, έστω και εκ παραδρομής, διατυπώνονται θέσεις και υπαινιγμοί, που επιτρέπουν να ερμηνεύεται το ίδιο το (ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του λαού σε συνθήκες κοινωνικού πολέμου με όρους γενοκτονίας) εγχείρημα της μετωπικής παρέμβασης ως ομοειδές με το χυδαίο συστημικό κυβερνητισμό της εκφυλισμένης-πουλημένης αριστεράς.
Κατανοώ την κρισιμότητα της συγκυρίας και το βίωμα της ματαίωσης που δοκιμάσαμε όλοι, όσοι πονάμε για την εκλογική συρρίκνωση της αντικαθεστωτικής αριστεράς. Ας μην αφήσουμε αυτό το βίωμα να γίνει οδηγός για σεχταριστική περιχαράκωση και περαιτέρω συρρίκνωση της απήχησης των κομμουνιστικών προταγμάτων.
Το δίλημμα σήμερα δεν έχει τη μορφή της μεταφυσικής-αντιδιαλεκτικής αποκλειστικής διάζευξης: “είτε συγκρότηση του κομμουνιστικού πόλου-κόμματος, είτε μετωπικά ανοίγματα”. Η διαλεκτική, η “άλγεβρα της επανάστασης” (Για να θυμηθούμε τον Γκέρτσεν και το Λένιν), αποκλείει τέτοια μεταφυσικά και τελικά καταστροφικά διλήμματα σε αυτή τη συγκυρία.Ακριβώς μέσα από τη μετωπική κλιμάκωση του αγώνα και παράλληλα με αυτή μπορεί να ανασυνταχθεί, να επαναθεμελιωθεί και να αναδειχθεί η οργάνωση και η επαναστατική προοπτική του κομμουνισμού.
Επιπλέον: η διεθνής ιστορική εμπειρία (της πρόσφατης ελληνικής συμπεριλαμβανομένης) δείχνει ότι μέτωπο μάχης με επαναστατική προοπτική δεν γίνεται: α) ως δήθεν μέτωπο, στην πραγματικότητα περιχαρακωμένο Ι.Χ. “μετωπικό” σχήμα-υποχείριο ενός παγιωμένου κομματικού μορφώματος-μηχανισμού, β) χωρίς την ενεργό, συνειδητή και πρωτοπόρο συμμετοχή σε αυτό (όχι καπελωτική-χειραγωγική, αλλά με πλήρη σεβασμό στη σχετική αυτοτέλεια του Μετώπου) του κόσμου της αριστεράς, και ιδιαίτερα αγωνιστών, συλλογικοτήτων και φορέων της κομμουνιστικής (κομμουνιστογενούς, κ.ο.κ.) αριστεράς, ή -ακόμα χειρότερα- εναντίον αυτής της αριστεράς.
Μια αναγκαία διευκρίνιση: καιροσκοπισμός-οππορτουνισμός δεν είναι η όποια εμπλοκή-παρέμβαση στη συγκυρία, αλλά εκείνος ο τύπος παρέμβασης χωρίς αρχές, χωρίς διάγνωση των αντικειμενικών και υποκειμενικών όρων, συσχετισμών και διακυβευμάτων της εποχής-συγκυρίας, χωρίς τη βέλτιστη συνειδητή υπαγωγή αυτής της εμπλοκής στο στρατηγικό σκοπό της κομμουνιστικής ενοποίησης της ανθρωπότητας. Είναι ο τακτικισμός, η σπουδή διαχειριστικής εμπλοκής-προσαρμογής στο αστικό σύστημα, με τους όρους του τελευταίου, είναι απουσία επαναστατικής θεωρίας και αντίστοιχης συνειδητής στάσης που καταλήγει σε πρόθυμη υποταγή των συμφερόντων της μισθωτής εργασίας σε αυτά των αστών, των εθνικών και υπερεθνικών τους οργάνων, με αντίστοιχη μετάθεση του αγώνα για ριζικό επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό στο απροσδιόριστο μέλλον. Οφείλουμε να διαχωρίζουμε την προσαρμοστική προθυμία για συμβιβασμούς χωρίς αρχές και στρατηγική των οππορτουνιστών από τις συμφωνίες και τους τακτικούς συμβιβασμούς βάσει αρχών. Χωρίς τα τελευταία είναι ανέφικτη η διεξαγωγή πραγματικής (όχι φανταστικά “καθαρής”) ταξικής πάλης.
Τυπική περίπτωση καιροσκοπισμού-αποστασίας, είναι και η μη εμπλοκή στη μοναδική κρισιακή συγκυρία (με το προκάλυμμα εκδοχών “ορθοδοξίας” και “επαναστατικής καθαρότητας” κ.ο.κ.), που επιτρέπει στην καθεστωτική αντίδραση να αλωνίζει…
- Τονίζω: α) τη σημασία που έχει η συνειδητή αποστασιοποίησή μας από αυτήν την καταστροφική για το κίνημα εργαλειακή-χρησιμοθηρική σχέση προς τη θεωρία – θεραπαινίδα των εκάστοτε ειλημμένων αποφάσεων της όποιας ηγεσίας, με την εσαεί “σωστή γραμμή”… β) την επιτακτική ανάγκη δημιουργικής ανάπτυξης-διαλεκτικής άρσης του κεκτημένου της επαναστατικής θεωρίας, πέρα από δογματισμούς, στερεότυπα και αγκυλώσεις, πέρα από καιροσκοπικές αναθεωρήσεις και “ανανεώσεις” με ιδεολογήματα του αστισμού, για τη διάγνωση-πρόγνωση μιας πρωτόγνωρης εποχής και συγκυρίας.
Η ίδια η επιλογή της μετωπικής συγκρότησης του αγώνα στην εποχή-συγκυρία, δεν είναι θέμα γούστου ή απότοκο “χαλαρότητας των αρχών” ορισμένων, αλλά επιτακτική ανάγκη, την οποία μπορεί να διαγνώσει ο επαναστάτης μέσα από επιστημονική έρευνα των αντικειμενικών και υποκειμενικών όρων, συσχετισμών και διακυβευμάτων του σήμερα.
Για μια διεξοδικότερη αναφορά στην πολιτική, την εποχή και τη συγκυρία:
Η πολιτική ως μορφή κοινωνικής συνείδησης και πρακτικής.//Περίληψη διάλεξης (Χανιά – 12/09/2012). http://www.ilhs.tuc.gr/gr/arthra.htm
On the Historical Specificity of the current stage of Capitalism and on the nature of the Era.// CONGRESSO INTERNACIONAL MARX EM MAIO 3, 4, 5 MAIO 2012. FACULDADE DE LETRAS DA UNIVERSIDADE DE LISBOA.http://www.ilhs.tuc.gr/en/articles0.htm κ.ά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου