tvxs.gr
Πράγματι, η πρώτη εξαγωγική δύναμη στην Ευρώπη και η τρίτη στον κόσμο είναι σήμερα ο πρώτος προμηθευτής της Κίνας, της Βραζιλίας και της Ρωσίας σε μηχανολογικό εξοπλισμό, με τεράστια διαφορά από άλλες ανταγωνίστριες χώρες. Όμως, αυτή η εντυπωσιακή γερμανική επίδοση έχει την προϊστορία της, την οποία και αξίζει να δει και να αναλύσει κανείς από πιο κοντά.
Ήταν το 2000, όταν η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ (Gerhard Schröder), διαβάζοντας μία έκθεση των γερμανικών υπηρεσιών οικονομικής και βιομηχανικής πληροφόρησης, διαπίστωνε ότι στην Κίνα θα πραγματοποιούνταν για την περίοδο 2000-2005 περί τα 900 δις δολάρια βιομηχανικές επενδύσεις οι οποίες θα συνοδεύονταν και από θεαματικά έργα υποδομής. Η προοπτική αυτή σήμαινε ότι η γερμανική βιομηχανία μηχανών και μηχανολογικού εξοπλισμού, στην οποία σήμερα απασχολούνται 1.2 εκατομμύρια άτομα, θα μπορούσε να καλύψει ένα γερό κομμάτι της ζήτησης -αν, βεβαίως, πέρα από την φήμη της, διατηρούσε και την ανταγωνιστικότητά της.
Έτσι, σε συνεννόηση με τις υπεύθυνες συνδικαλιστικές ηγεσίες, η κυβέρνηση Σρέντερ εφάρμοσε ένα σημαντικό πρόγραμμα λιτότητας, με αποτέλεσμα έως το 2008 οι Γερμανοί μισθωτοί να απολέσουν 3% της αγοραστικής τους δύναμης συνολικά -όταν οι Γάλλοι κέρδιζαν 7%, οι Ιρλανδοί 21%, οι Έλληνες 15%, οι Ισπανοί 13% και οι Πορτογάλοι 10%. Την ίδια περίοδο οι δημόσιες δαπάνες στην Γερμανία αυξάνονταν 9% σε όγκο, αλλά εκρήγνυντο στην Ιρλανδία με +88%, στην Ελλάδα με +42%, στην Ισπανία με +35% και με +17% κατά μέσον όρο στην ευρωζώνη, όπως και στην Γαλλία.
Γίνεται λοιπόν σαφές με βάση τους αριθμούς αυτούς ότι οι Γερμανοί -οι οποίο το 1997 με χίλια ζόρια αποφάσιζαν να καταργήσουν το μάρκο- πολύ δύσκολα αποδέχονται να βοηθήσουν χώρες χωρίς αυτές να έχουν γνωρίσει αυστηρά μέτρα λιτότητας. Πόσω μάλλον όταν η γερμανική κοινή γνώμη έχει πεισθεί ότι χάρη στην λιτότητα που γνώρισε μπορεί σήμερα η Γερμανία να εμφανίζει μια υγιή οικονομία με υψηλές επιδόσεις. Είναι δε δυσκολότερο να εξηγήσει κανείς στον Γερμανό πολίτη ότι, το αν η λιτότητα την οποία γνώρισε δεν είχε οδυνηρές συνέπειες γι' αυτόν, εν μέρει οφείλεται και στο γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι του νότου υπερχρεώθηκαν -ασφαλώς για να καταναλώνουν περισσότερο, όμως όχι μόνον δικά τους προϊόντα αλλά και ακριβά γερμανικά. Για παράδειγμα, μπορεί η Ελλάδα να αντιπροσωπεύει συνολικά το 2.8% των γερμανικών εξαγωγών, ωστόσο αντιπροσωπεύει υπερτριπλάσιο ποσοστό στο πελατολόγιο της «μερσεντές», της BMW και γενικά της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας.
Δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι για να διορθωθούν οι ανισορροπίες που αυξητικά δημιουργήθηκαν από το 2000 και μετά, είναι αναγκαία η λήψη και εφαρμογή σοβαρών μέτρων προσαρμογής. Είναι όμως εξίσου βέβαιον ότι η υπερβολική λιτότητα διακυβεύει τόσο το μέλλον της ευρωζώνης όσο και την μελλοντική πορεία της γερμανικής οικονομίας. Μία γενικευμένη ύφεση στην ευρωζώνη κάθε άλλο παρά εξυγιαντική θα είναι για τα δημόσια οικονομικά των χωρών του ευρωπαϊκού νότου. Ακόμα χειρότερα θα μπορούσε να προκαλέσει την έκρηξη της ευρωζώνης. «Μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγούσε την Γερμανία -για τρίτη φορά, αλλά με ειρηνικά μέσα σήμερα- να προκαλέσει την διάλυση της ευρωπαϊκής τάξης», έγραψε ο Γερμανός πρώην υπουργός εξωτερικών κ. Γ. Φίσερ (J. Fischer).
Στο σημείο αυτό είναι σημαντικό να επισημάνουμε και τον ρόλο του γερμανικού κοινωνικού κράτους στην οικονομική λειτουργία της χώρας. Ως γνωστόν, στην χώρα του Γκέτε (Goethe) οι εργασιακές σχέσεις διέπονται σε μέγιστο βαθμό από τον θεσμό της συναπόφασης ή της συνδιαχείρισης. Στην περίοδο λοιπόν της σοσιαλδημοκρατικής λιτότητας, χάρη στις συμφωνίες των εκπροσώπων της εργασίας με τα εργοδοτικά όργανα, η μαζική χρήση της τμηματικής ανεργίας και της μείωσης του χρόνου εργασίας στους κόλπους των επιχειρήσεων, η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και η συνολική ζήτηση, διατηρήθηκαν σε ικανοποιητικά επίπεδα, χωρίς να υπάρχει ανάγκη μαζικής προσφυγής στην δημόσια δαπάνη.
Έτσι, το 2009, την ώρα που η Ισπανία έχανε 1.3 εκατομμύρια θέσεις εργασίας και η Γαλλία 280,000, με υψηλό δημόσιο κόστος, η Γερμανία επανεκκινούσε την οικονομία της χωρίς απολύσεις και πρόσθετα επιμορφωτικά μέτρα για τους μισθωτούς. Αντίθετα, πολλές γερμανικές επιχειρήσεις αναζητούσαν ταλέντα στις ευρωπαϊκές αγορές, με αποτέλεσμα από το 2008 μέχρι σήμερα να έχουν απορροφήσει περί τους 20,000 επιστήμονες, ερευνητές και ειδικούς στην ψηφιακή οικονομία και την κοινωνική δικτύωση.
Επίσης, ρίχνοντας ειδικό βάρος στις αναδυόμενες οικονομίες, οι γερμανικές εξαγωγές κεφαλαιουχικού εξοπλισμού και υψηλής φήμης διαρκών αγαθών παρουσιάζουν άνοδο 16% την τελευταία τριετία, με πρώτο πελάτη των γερμανικών επιχειρήσεων την Κίνα. «Η Κίνα», μάς είπε ένας Γερμανός σύμβουλος επιχειρήσεων, «μέχρι το 2020 θα έχει μία μεσαία τάξη που θα αντιπροσωπεύει 360 εκατομμύρια ανθρώπους με εισόδημα άνω των 26.000 δολαρίων ετησίως. Πρόκειται για θεαματική εξέλιξη, ακόμα και αν οι ρυθμοί ανάπτυξης της Κίνας πέσουν κάτω από το 5% τον χρόνο. Οι Κινέζοι εκτιμούν πάρα πολύ τα γερμανικά αυτοκίνητα και λοιπά διαρκή αγαθά της βιομηχανίας μας και μπορούν να αποτελέσουν ένα καταναλωτικό κοινό αντίστοιχο του σημερινού στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπό αυτή την έννοια, το γερμανικό εξαγωγικό μάρκετινγκ διαφοροποιείται και αναπροσανατολίζεται…». Όντως, το γερμανικό μάρκετινγκ αναπροσανατολίζεται -και αυτό μόνον χαμόγελα ευτυχίας δεν προκαλεί στους σκληρούς ανταγωνιστές του «made in Germany». Οι λόγοι είναι προφανείς.
Γερμανία και κρίση
Γίνονται δε προφανέστεροι αν μελετήσει κανείς τα οφέλη που η γερμανική οικονομία -θεωρητικά, για την ώρα- αποκομίζει από την κρίση της ευρωζώνης. Μια κρίση, βέβαια, που προκλήθηκε αρχικά εκτός ευρωζώνης, αλλά μέσω Ελλάδος μεταδόθηκε σε αυτήν. Με αφορμή την κρίση αυτή, τα επιτόκια έπεσαν σε χαμηλά επίπεδα για την Γερμανία, η οποία θεωρείται καταφύγιο. Με επιτόκιο 1.37% για τους δεκαετείς τίτλους της τον περασμένο Ιούλιο και με 2.8% μέσο πληθωρισμό στην ευρωζώνη, τελικά οι επενδυτές πληρώνουν την Γερμανία για να έχει το δικαίωμα να κατακρατά το χρέος της!
Έτσι, από το 2008 το γερμανικό κράτος εξοικονόμησε 70 δις ευρώ στους τόκους που έπρεπε να καταβάλλει στους δανειστές του, ενώ από 55 δις ευρώ που το Βερολίνο δεσμεύτηκε να δανείσει στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία μέσω του «ευρωπαϊκού ταμείου χρηματοοικονομικής σταθερότητας» (EFSF), τελικά δεν δανείζει τίποτα από την τσέπη του. Αντιθέτως, ίσως έχει και κέρδος, αν κάποια στιγμή το χρέος αυτό αποπληρωθεί -πράγμα μάλλον απίθανο για την Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά, η επενδυτική εμπιστοσύνη προς την Γερμανία επιτρέπει στις σημερινές συνθήκες στον Γερμανό καταναλωτή να χρεώνεται δανειζόμενος με επιτόκιο 5.3%, έναντι του 10% του Ισπανού ομολόγου του και 6.6% του Γάλλου. Αυτό υποστηρίζεται και από την «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα» (ΕΚΤ), τονίζοντας ότι οι γερμανικές επιχειρήσεις μπορούν για ένα έτος να δανείζονται με επιτόκιο 2.2%, έναντι 5.8% στην Ελλάδα και 3.6% στην Ιταλία.
Την ίδια στιγμή, η κρίση κατεβάζει και την ισοτιμία του ευρώ έναντι του δολαρίου, γεγονός ευνοϊκότατο για την γερμανική βιομηχανία η οποία εκτός ευρωζώνης εξάγει το 26% της παραγωγής της, έναντι 12% της Γαλλίας, 12% της Ιταλίας, 10% της Ισπανίας και 6% της Ελλάδας. Συνεπώς, η πτώση της ισοτιμίας ευρώ-δολαρίου «τιμωρεί» τις χώρες που εξάγουν λίγο εκτός ευρωζώνης αλλά αντιθέτως εισάγουν πολύ, ιδιαιτέρως πετρέλαιο και φυσικό αέριο, που τιμολογούνται σε δολάρια.
Όλες αυτές οι πτυχές της γερμανικής οικονομίας συνδέονται αναμφίβολα με τις αποτελεσματικές οικονομικές πολιτικές που ακολουθούνται στην χώρα και είναι σαφές ότι θα έπρεπε να γίνουν ευρύτερα γνωστές και στον γερμανικό λαό. Δυστυχώς, όμως, αυτό μόλις προσφάτως άρχισε να συμβαίνει. Αρκετοί Γερμανοί συνειδητοποιούν έτσι ότι η Γερμανία πρέπει να στηρίξει την ευρωζώνη γιατί αυτό ενισχύει και την γερμανική οικονομία. Βεβαίως δε, η στήριξη αυτή δεν πρέπει να γίνεται ερήμην της δημοσιονομικής πραγματικότητας και στις άλλες χώρες οι οποίες, χάρη στην ευρωζώνη, από το 2002 έως το 2009 πολλά μπορούσαν να πετύχουν αν ήθελαν να ευθυγραμμίσουν τις οικονομίες τους με τους κανόνες της οικονομικής και νομισματικής ένωσης.
Το σκηνικό ωστόσο σήμερα αλλάζει μετά την τελευταία θετική απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου της Καρλσρούης, που ασκεί -και δικαίως- σημαντικό ρόλο στα γερμανικά πολιτικά πράγματα. Ο «ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερότητας» (ESM), έστω και υπό κάποιους όρους, έχει την δυνατότητα να παίξει καθοριστικό ρόλο στο πεδίο της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, υπό συνθήκες περισσότερης διαφάνειας. Πιθανότατα δε η απόφαση αυτή, που ενισχύει την συνοχή και επιβίωση της ευρωζώνης, να υπαγόρευσε και την απόφαση της αμερικανικής ομοσπονδιακής τράπεζας (FED) για περαιτέρω ποσοτική χαλάρωση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, μπορεί ο Αμερικανός πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα (Barack Obama) να εύχεται την διατήρηση της ευρωζώνης και του ευρώ, πλην όμως δεν την θέλει ούτε πολύ ισχυρή ούτε ανταγωνιστικότερη του δολαρίου και της αμερικανικής παραγωγής. Το ευρώ με ισοτιμία 1:1 με το δολάριο είναι πρόβλημα για τις ΗΠΑ και δώρο για την Γερμανία και την ευρωζώνη. Και αυτή την «λεπτομέρεια» οι εγχώριοι «γερμανοφάγοι» την «ξεχνούν» στην σπουδή τους να «πουλήσουν» επίπεδο αντιγερμανισμό.
*O Αθανάσιος Παπανδρόπουλος είναι οικονομικός συντάκτης
Προοδευτική Πολιτική
Στο παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον, οι Γερμανοί κυβερνώντες, επιχειρηματίες, τραπεζίτες και συνδικαλιστικοί ηγέτες διαθέτουν τα πληρέστερα και περισσότερο ενημερωμένα δίκτυα πληροφοριών. Όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Γερμανός οικονομικός αναλυτής Χέλμουτ Χέτζελ (Ηelmut Ηetzel), «μέσα από την προωθημένη δικτύωσή της, η γερμανική ελίτ παρακολουθεί σε όλα τα επίπεδα ποιες κοινωνικές και οικονομικές μεταβολές πραγματοποιούνται παγκοσμίως και ανάλογα μεταβάλλει και τον τρόπο με τον οποίο παρατηρεί την πραγματικότητα. Συνεπώς, μπορούν και προβλέπουν γεωπολιτικές και γεωοικονομικές εξελίξεις πολύ πιο γρήγορα και αποτελεσματικά από τις ελίτ άλλων χωρών. Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό συγκριτικό πλεονέκτημα».
 |
| Του Αθ. Παπανδρόπουλου* |
Πράγματι, η πρώτη εξαγωγική δύναμη στην Ευρώπη και η τρίτη στον κόσμο είναι σήμερα ο πρώτος προμηθευτής της Κίνας, της Βραζιλίας και της Ρωσίας σε μηχανολογικό εξοπλισμό, με τεράστια διαφορά από άλλες ανταγωνίστριες χώρες. Όμως, αυτή η εντυπωσιακή γερμανική επίδοση έχει την προϊστορία της, την οποία και αξίζει να δει και να αναλύσει κανείς από πιο κοντά.
Ήταν το 2000, όταν η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ (Gerhard Schröder), διαβάζοντας μία έκθεση των γερμανικών υπηρεσιών οικονομικής και βιομηχανικής πληροφόρησης, διαπίστωνε ότι στην Κίνα θα πραγματοποιούνταν για την περίοδο 2000-2005 περί τα 900 δις δολάρια βιομηχανικές επενδύσεις οι οποίες θα συνοδεύονταν και από θεαματικά έργα υποδομής. Η προοπτική αυτή σήμαινε ότι η γερμανική βιομηχανία μηχανών και μηχανολογικού εξοπλισμού, στην οποία σήμερα απασχολούνται 1.2 εκατομμύρια άτομα, θα μπορούσε να καλύψει ένα γερό κομμάτι της ζήτησης -αν, βεβαίως, πέρα από την φήμη της, διατηρούσε και την ανταγωνιστικότητά της.
Έτσι, σε συνεννόηση με τις υπεύθυνες συνδικαλιστικές ηγεσίες, η κυβέρνηση Σρέντερ εφάρμοσε ένα σημαντικό πρόγραμμα λιτότητας, με αποτέλεσμα έως το 2008 οι Γερμανοί μισθωτοί να απολέσουν 3% της αγοραστικής τους δύναμης συνολικά -όταν οι Γάλλοι κέρδιζαν 7%, οι Ιρλανδοί 21%, οι Έλληνες 15%, οι Ισπανοί 13% και οι Πορτογάλοι 10%. Την ίδια περίοδο οι δημόσιες δαπάνες στην Γερμανία αυξάνονταν 9% σε όγκο, αλλά εκρήγνυντο στην Ιρλανδία με +88%, στην Ελλάδα με +42%, στην Ισπανία με +35% και με +17% κατά μέσον όρο στην ευρωζώνη, όπως και στην Γαλλία.
Γίνεται λοιπόν σαφές με βάση τους αριθμούς αυτούς ότι οι Γερμανοί -οι οποίο το 1997 με χίλια ζόρια αποφάσιζαν να καταργήσουν το μάρκο- πολύ δύσκολα αποδέχονται να βοηθήσουν χώρες χωρίς αυτές να έχουν γνωρίσει αυστηρά μέτρα λιτότητας. Πόσω μάλλον όταν η γερμανική κοινή γνώμη έχει πεισθεί ότι χάρη στην λιτότητα που γνώρισε μπορεί σήμερα η Γερμανία να εμφανίζει μια υγιή οικονομία με υψηλές επιδόσεις. Είναι δε δυσκολότερο να εξηγήσει κανείς στον Γερμανό πολίτη ότι, το αν η λιτότητα την οποία γνώρισε δεν είχε οδυνηρές συνέπειες γι' αυτόν, εν μέρει οφείλεται και στο γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι του νότου υπερχρεώθηκαν -ασφαλώς για να καταναλώνουν περισσότερο, όμως όχι μόνον δικά τους προϊόντα αλλά και ακριβά γερμανικά. Για παράδειγμα, μπορεί η Ελλάδα να αντιπροσωπεύει συνολικά το 2.8% των γερμανικών εξαγωγών, ωστόσο αντιπροσωπεύει υπερτριπλάσιο ποσοστό στο πελατολόγιο της «μερσεντές», της BMW και γενικά της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας.
Δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι για να διορθωθούν οι ανισορροπίες που αυξητικά δημιουργήθηκαν από το 2000 και μετά, είναι αναγκαία η λήψη και εφαρμογή σοβαρών μέτρων προσαρμογής. Είναι όμως εξίσου βέβαιον ότι η υπερβολική λιτότητα διακυβεύει τόσο το μέλλον της ευρωζώνης όσο και την μελλοντική πορεία της γερμανικής οικονομίας. Μία γενικευμένη ύφεση στην ευρωζώνη κάθε άλλο παρά εξυγιαντική θα είναι για τα δημόσια οικονομικά των χωρών του ευρωπαϊκού νότου. Ακόμα χειρότερα θα μπορούσε να προκαλέσει την έκρηξη της ευρωζώνης. «Μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγούσε την Γερμανία -για τρίτη φορά, αλλά με ειρηνικά μέσα σήμερα- να προκαλέσει την διάλυση της ευρωπαϊκής τάξης», έγραψε ο Γερμανός πρώην υπουργός εξωτερικών κ. Γ. Φίσερ (J. Fischer).
Στο σημείο αυτό είναι σημαντικό να επισημάνουμε και τον ρόλο του γερμανικού κοινωνικού κράτους στην οικονομική λειτουργία της χώρας. Ως γνωστόν, στην χώρα του Γκέτε (Goethe) οι εργασιακές σχέσεις διέπονται σε μέγιστο βαθμό από τον θεσμό της συναπόφασης ή της συνδιαχείρισης. Στην περίοδο λοιπόν της σοσιαλδημοκρατικής λιτότητας, χάρη στις συμφωνίες των εκπροσώπων της εργασίας με τα εργοδοτικά όργανα, η μαζική χρήση της τμηματικής ανεργίας και της μείωσης του χρόνου εργασίας στους κόλπους των επιχειρήσεων, η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και η συνολική ζήτηση, διατηρήθηκαν σε ικανοποιητικά επίπεδα, χωρίς να υπάρχει ανάγκη μαζικής προσφυγής στην δημόσια δαπάνη.
Έτσι, το 2009, την ώρα που η Ισπανία έχανε 1.3 εκατομμύρια θέσεις εργασίας και η Γαλλία 280,000, με υψηλό δημόσιο κόστος, η Γερμανία επανεκκινούσε την οικονομία της χωρίς απολύσεις και πρόσθετα επιμορφωτικά μέτρα για τους μισθωτούς. Αντίθετα, πολλές γερμανικές επιχειρήσεις αναζητούσαν ταλέντα στις ευρωπαϊκές αγορές, με αποτέλεσμα από το 2008 μέχρι σήμερα να έχουν απορροφήσει περί τους 20,000 επιστήμονες, ερευνητές και ειδικούς στην ψηφιακή οικονομία και την κοινωνική δικτύωση.
Επίσης, ρίχνοντας ειδικό βάρος στις αναδυόμενες οικονομίες, οι γερμανικές εξαγωγές κεφαλαιουχικού εξοπλισμού και υψηλής φήμης διαρκών αγαθών παρουσιάζουν άνοδο 16% την τελευταία τριετία, με πρώτο πελάτη των γερμανικών επιχειρήσεων την Κίνα. «Η Κίνα», μάς είπε ένας Γερμανός σύμβουλος επιχειρήσεων, «μέχρι το 2020 θα έχει μία μεσαία τάξη που θα αντιπροσωπεύει 360 εκατομμύρια ανθρώπους με εισόδημα άνω των 26.000 δολαρίων ετησίως. Πρόκειται για θεαματική εξέλιξη, ακόμα και αν οι ρυθμοί ανάπτυξης της Κίνας πέσουν κάτω από το 5% τον χρόνο. Οι Κινέζοι εκτιμούν πάρα πολύ τα γερμανικά αυτοκίνητα και λοιπά διαρκή αγαθά της βιομηχανίας μας και μπορούν να αποτελέσουν ένα καταναλωτικό κοινό αντίστοιχο του σημερινού στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπό αυτή την έννοια, το γερμανικό εξαγωγικό μάρκετινγκ διαφοροποιείται και αναπροσανατολίζεται…». Όντως, το γερμανικό μάρκετινγκ αναπροσανατολίζεται -και αυτό μόνον χαμόγελα ευτυχίας δεν προκαλεί στους σκληρούς ανταγωνιστές του «made in Germany». Οι λόγοι είναι προφανείς.
Γερμανία και κρίση
Γίνονται δε προφανέστεροι αν μελετήσει κανείς τα οφέλη που η γερμανική οικονομία -θεωρητικά, για την ώρα- αποκομίζει από την κρίση της ευρωζώνης. Μια κρίση, βέβαια, που προκλήθηκε αρχικά εκτός ευρωζώνης, αλλά μέσω Ελλάδος μεταδόθηκε σε αυτήν. Με αφορμή την κρίση αυτή, τα επιτόκια έπεσαν σε χαμηλά επίπεδα για την Γερμανία, η οποία θεωρείται καταφύγιο. Με επιτόκιο 1.37% για τους δεκαετείς τίτλους της τον περασμένο Ιούλιο και με 2.8% μέσο πληθωρισμό στην ευρωζώνη, τελικά οι επενδυτές πληρώνουν την Γερμανία για να έχει το δικαίωμα να κατακρατά το χρέος της!
Έτσι, από το 2008 το γερμανικό κράτος εξοικονόμησε 70 δις ευρώ στους τόκους που έπρεπε να καταβάλλει στους δανειστές του, ενώ από 55 δις ευρώ που το Βερολίνο δεσμεύτηκε να δανείσει στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία μέσω του «ευρωπαϊκού ταμείου χρηματοοικονομικής σταθερότητας» (EFSF), τελικά δεν δανείζει τίποτα από την τσέπη του. Αντιθέτως, ίσως έχει και κέρδος, αν κάποια στιγμή το χρέος αυτό αποπληρωθεί -πράγμα μάλλον απίθανο για την Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά, η επενδυτική εμπιστοσύνη προς την Γερμανία επιτρέπει στις σημερινές συνθήκες στον Γερμανό καταναλωτή να χρεώνεται δανειζόμενος με επιτόκιο 5.3%, έναντι του 10% του Ισπανού ομολόγου του και 6.6% του Γάλλου. Αυτό υποστηρίζεται και από την «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα» (ΕΚΤ), τονίζοντας ότι οι γερμανικές επιχειρήσεις μπορούν για ένα έτος να δανείζονται με επιτόκιο 2.2%, έναντι 5.8% στην Ελλάδα και 3.6% στην Ιταλία.
Την ίδια στιγμή, η κρίση κατεβάζει και την ισοτιμία του ευρώ έναντι του δολαρίου, γεγονός ευνοϊκότατο για την γερμανική βιομηχανία η οποία εκτός ευρωζώνης εξάγει το 26% της παραγωγής της, έναντι 12% της Γαλλίας, 12% της Ιταλίας, 10% της Ισπανίας και 6% της Ελλάδας. Συνεπώς, η πτώση της ισοτιμίας ευρώ-δολαρίου «τιμωρεί» τις χώρες που εξάγουν λίγο εκτός ευρωζώνης αλλά αντιθέτως εισάγουν πολύ, ιδιαιτέρως πετρέλαιο και φυσικό αέριο, που τιμολογούνται σε δολάρια.
Όλες αυτές οι πτυχές της γερμανικής οικονομίας συνδέονται αναμφίβολα με τις αποτελεσματικές οικονομικές πολιτικές που ακολουθούνται στην χώρα και είναι σαφές ότι θα έπρεπε να γίνουν ευρύτερα γνωστές και στον γερμανικό λαό. Δυστυχώς, όμως, αυτό μόλις προσφάτως άρχισε να συμβαίνει. Αρκετοί Γερμανοί συνειδητοποιούν έτσι ότι η Γερμανία πρέπει να στηρίξει την ευρωζώνη γιατί αυτό ενισχύει και την γερμανική οικονομία. Βεβαίως δε, η στήριξη αυτή δεν πρέπει να γίνεται ερήμην της δημοσιονομικής πραγματικότητας και στις άλλες χώρες οι οποίες, χάρη στην ευρωζώνη, από το 2002 έως το 2009 πολλά μπορούσαν να πετύχουν αν ήθελαν να ευθυγραμμίσουν τις οικονομίες τους με τους κανόνες της οικονομικής και νομισματικής ένωσης.
Το σκηνικό ωστόσο σήμερα αλλάζει μετά την τελευταία θετική απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου της Καρλσρούης, που ασκεί -και δικαίως- σημαντικό ρόλο στα γερμανικά πολιτικά πράγματα. Ο «ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερότητας» (ESM), έστω και υπό κάποιους όρους, έχει την δυνατότητα να παίξει καθοριστικό ρόλο στο πεδίο της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, υπό συνθήκες περισσότερης διαφάνειας. Πιθανότατα δε η απόφαση αυτή, που ενισχύει την συνοχή και επιβίωση της ευρωζώνης, να υπαγόρευσε και την απόφαση της αμερικανικής ομοσπονδιακής τράπεζας (FED) για περαιτέρω ποσοτική χαλάρωση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, μπορεί ο Αμερικανός πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα (Barack Obama) να εύχεται την διατήρηση της ευρωζώνης και του ευρώ, πλην όμως δεν την θέλει ούτε πολύ ισχυρή ούτε ανταγωνιστικότερη του δολαρίου και της αμερικανικής παραγωγής. Το ευρώ με ισοτιμία 1:1 με το δολάριο είναι πρόβλημα για τις ΗΠΑ και δώρο για την Γερμανία και την ευρωζώνη. Και αυτή την «λεπτομέρεια» οι εγχώριοι «γερμανοφάγοι» την «ξεχνούν» στην σπουδή τους να «πουλήσουν» επίπεδο αντιγερμανισμό.
*O Αθανάσιος Παπανδρόπουλος είναι οικονομικός συντάκτης
Προοδευτική Πολιτική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου