Το Ποντίκι
Σε περιόδους οικονομικής κρίσης δεν είναι λίγες οι παρενέργειες που
προκαλούνται κυρίως όταν ο κόσμος αρχίζει και περνάει στη φάση της
απελπισίας… Δεν είναι μόνο τα «κανόνια» των καταστημάτων ή των
επιχειρήσεων που κλείνουν, δημιουργώντας στρατιές ανέργων, φτωχών και
απελπισμένων… Δεν είναι μόνο οι αυτοκτονίες ή οι «εξαφανίσεις» λόγω των
μεγάλων χρεών, δεν είναι μόνο η εφορία που κυνηγάει και φυλακίζει ή
κατάσχει περιουσίες… Είναι και διάφορα φαινόμενα – οι παράπλευρες
απώλειες, όπως ονομάζονται τελευταία – προς τα οποία στρέφεται ο κόσμος
ώστε να μπορεί να διασκεδάσει τα πράγματα, να διασκεδάσει την απελπισία
του και να τροφοδοτήσει έτσι – έστω και ψεύτικες – ελπίδες. Στρέφεται
κυρίως προς το εύκολο κέρδος, ενώ πολλές φορές εναποθέτει τις ελπί- δες
του σε διάφορα «πνευματιστικά» φαινόμενα…
Επικοινωνία με το υπερπέραν
Έτσι, στην προηγούμενη μεγάλη οικονομική κρίση, αρχές της δεκαετίας του 1930, οι Αθηναίοι ασχολούνταν με τα «πνευματιστικά» φαινόμενα, ενώ ο Τύπος ισχυριζόταν πως «ήρχισεν η επικοινωνία με το υπερπέραν»! Η απόγνωση των ανθρώπων ήταν πολύ μεγάλη. Όλοι στρέφονταν στον κόσμο των… πνευμάτων για να μάθουν τι θα συνέβαινε.
Απίστευτες ιστορίες έβλεπαν το φως της δημοσιότητας, επηρεάζοντας, άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά, την ψυχολογία του κόσμου. Εντύπωση δε προκαλεί το γεγονός ότι το ζήτημα απασχολούσε και το σημαντικότερο τμήμα της αστικής τάξης. Οι συναντήσεις «τσάι - τραπεζάκι» είχαν γίνει της μόδας. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, το «θαυματουργό τραπεζάκι», γύρω από το οποίο συγκεντρώνονταν για να καλέσουν τα πνεύματα.
Το θέμα ήταν αν θα κουνιόταν το τραπεζάκι ή θα έπαιρνε το «μήνυμα» ο ενδιάμεσος πνευματιστής. Συνήθως, βεβαίως, συνέβαινε το δεύτερο. Άλλος αναζητούσε χαμένη κληρονομιά, άλλη το χαμένο κολιέ και κάποιοι τρίτοι ρωτούσαν τι θα γίνει με το χρηματιστήριο. Δεν έλειπαν φυσικά οι κλασικές φιγούρες που νοιάζονταν μόνο για τους αγαπημένους τους.
Το θέμα άρχισε να παίρνει δημοσιότητα, στην αρχή με υπονοούμενα και στη συνέχεια με… αποδείξεις και ονόματα. Λογοτέχνες, δικηγόροι, μηχανικοί, δημοσιογράφοι και σειρά ολόκληρη αξιόλογων ανθρώπων συμμετείχαν σε παρόμοιες δραστηριότητες.
Στις δημόσιες συγκεντρώσεις που πραγματοποιούνταν ακόμη και σε σοβαρές αίθουσες τα πράγματα ήταν αρκετά αθώα. Είχε εξελιχθεί σε είδος διασκέδασης της εποχής. Αλλά στις φτωχογειτονιές το ζήτημα εξελισσόταν σε τραγωδία αφού οι διάφοροι επιτήδειοι φρόντισαν να εκμεταλλευθούν τη μόδα και να ξαφρίσουν τους αφελείς. Οπότε επενέβη η αστυνομία και η μόδα πήρε τη θέση της ανάμνησης.
Εμπόριο λευκής σαρκός
Η σωματεμπορία είναι φαινόμενο που ακμάζει ιδιαίτερα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. «Έχομεν βυθισθή εις την ακολασίαν» επισήμαινε ο αθηναϊκός Τύπος το 1932, όταν οι Έλληνες ζούσαν τις επιπτώσεις της μεγάλης οικονομικής κρίσης. Οι περίφημοι οίκοι ανοχής είχαν αδειάσει από γυναίκες ελευθέρων ηθών, οι οποίες είχαν ξεχυθεί στους δρόμους για να αποφεύγουν τους τακτικούς υγειονομικούς ελέγχους.
Κάθε βράδυ η οδός Αγίου Κωνσταντίνου μετατρεπόταν σε ένα παζάρι λευκής σαρκός.
Την ίδια εποχή αυξήθηκε κατακόρυφα το φαινόμενο της σωματεμπορίας και τα εξοχικά κέντρα είχαν μεταβληθεί σε τόπους ακολασίας. Οι προστάτες των κοριτσιών, οι οποίοι τα κακομεταχειρίζονταν και τους αφαιρούσαν τα χρήματά τους, εμφανίζονταν συνήθως ως πλανόδιοι μικροπωλητές. Κάπως έτσι πλημμύρισε η Αθήνα από αθώα κορίτσια, τα οποία αναζητώντας μια καλύτερη τύχη έπεφταν στα δίχτυα που έστηναν, συνήθως στις κεντρικές πλατείες, οι διάφοροι επιτήδειοι.
Την ίδια περίοδο άκμασαν τα ξύλινα παραπήγματα πίσω από τα περίφημα «κακόφημα»… Τέτοια στέκια διασώθηκαν και στα μεταπολεμικά χρόνια, με πιο γνωστά εκείνα που είχαν αναπτυχθεί στις παρυφές του Φιλοπάππου, εκεί όπου αργότερα ανεγέρθηκε ο «Διόνυσος».
Οι «πειραγμένοι»…
Το καλοκαίρι του 1932 η οικονομική κρίση συνέπεσε με αφόρητο καύσωνα… γεγονός που, όπως φαίνεται, έκανε πολλούς… να φαντάζονται πως μπορούσαν να λύσουν το πρόβλημα της εθνικής και παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Ανάμεσά τους και ο 38χρονος Γεώργιος Αποστόλου, ο οποίος… απειλούσε να ταξιδέψει στο Λονδίνο για να διαδώσει τις ιδέες του, ως πρόεδρος της νεοσυσταθείσας «Πανελληνίου Κοινωνικής Ενώσεως Προστασίας των Αγάμων, Συνοικεσίων, Γάμων, Προστασίας των Οικογενειών των Εργατών και Εργατριών της Ελλάδος» (ΠΚΕΠΑΣΕΕ)!
Ο Αποστόλου υποστήριζε πως, αν παντρεύονταν όλοι οι άγαμοι, θα έκλειναν τα κέντρα διασκέδασης λόγω έλλειψης πελατών, οι νέοι δεν θα έτρεχαν στις… κοκότες και θα επιτυγχανόταν μέγιστη οικονομία!
Ε… αυτό ήταν! Μια, δυο, τρεις… δημόσιες εμφανίσεις του και δεν άργησαν βέβαια να τον ανακαλύψουν τα «τσακάλια» της εποχής και να τον σπρώξουν ακόμη… περισσότερο. Άρχισε να υποβάλλει υπομνήματα στον πρωθυπουργό και να γυρνά τα γραφεία των εφημερίδων προς εξασφάλιση υποστήριξης!
Κάποια στιγμή τον έπεισαν πως στο Λονδίνο θα γινόταν «Διεθνές Συνέδριον Ανυπάντρων Γυναικών», από το οποίο βεβαίως δεν εννοούσε να λείψει ο Γ. Αποστόλου. Ζητούσε όμως δέκα χιλιάδες χρυσές λίρες και μια πλούσια Αγγλίδα νύφη, με τα χρήματα της οποίας θα ξεπλήρωνε μέρος του ελληνικού χρέους!!!
Θα προσπαθούσε να πείσει τα μέλη του συνεδρίου για τα αγαθά του γάμου, τις οικονομικές του προεκτάσεις και «πόσον ευχάριστον είναι να έχη κανείς πάντα εις πρώτην ζήτησιν μιαν γυναίκα δι’ όλας του τας ανάγκας…»!!!
Τελικά, η κοινωνία δεν αφουγκράστηκε τους προβληματισμούς του και έτσι δεν του έδωσε τη δυνατότητα να σώσει την οικονομία της χώρας. Αφού απόλαυσε το μερίδιο της δημοσιότητας που δικαιούται ο καθένας, περιορίστηκε με το κασελάκι του στο λουστράρισμα παπουτσιών στην πλατεία Μεταξουργείου.
Οι ιστορίες αυτές προέρχονται από κείμενα του ιστορικού ερευνητή και δημοσιογράφου Λευτέρη Σκιαδά, εκδότη της εφημερίδας «ΜΙΚΡΟΣ ΡΩΜΗΟΣ», www.mikros-romios.gr, τηλ.: 210 3426833.
Επικοινωνία με το υπερπέραν
Έτσι, στην προηγούμενη μεγάλη οικονομική κρίση, αρχές της δεκαετίας του 1930, οι Αθηναίοι ασχολούνταν με τα «πνευματιστικά» φαινόμενα, ενώ ο Τύπος ισχυριζόταν πως «ήρχισεν η επικοινωνία με το υπερπέραν»! Η απόγνωση των ανθρώπων ήταν πολύ μεγάλη. Όλοι στρέφονταν στον κόσμο των… πνευμάτων για να μάθουν τι θα συνέβαινε.
Απίστευτες ιστορίες έβλεπαν το φως της δημοσιότητας, επηρεάζοντας, άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά, την ψυχολογία του κόσμου. Εντύπωση δε προκαλεί το γεγονός ότι το ζήτημα απασχολούσε και το σημαντικότερο τμήμα της αστικής τάξης. Οι συναντήσεις «τσάι - τραπεζάκι» είχαν γίνει της μόδας. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, το «θαυματουργό τραπεζάκι», γύρω από το οποίο συγκεντρώνονταν για να καλέσουν τα πνεύματα.
Το θέμα ήταν αν θα κουνιόταν το τραπεζάκι ή θα έπαιρνε το «μήνυμα» ο ενδιάμεσος πνευματιστής. Συνήθως, βεβαίως, συνέβαινε το δεύτερο. Άλλος αναζητούσε χαμένη κληρονομιά, άλλη το χαμένο κολιέ και κάποιοι τρίτοι ρωτούσαν τι θα γίνει με το χρηματιστήριο. Δεν έλειπαν φυσικά οι κλασικές φιγούρες που νοιάζονταν μόνο για τους αγαπημένους τους.
Το θέμα άρχισε να παίρνει δημοσιότητα, στην αρχή με υπονοούμενα και στη συνέχεια με… αποδείξεις και ονόματα. Λογοτέχνες, δικηγόροι, μηχανικοί, δημοσιογράφοι και σειρά ολόκληρη αξιόλογων ανθρώπων συμμετείχαν σε παρόμοιες δραστηριότητες.
Στις δημόσιες συγκεντρώσεις που πραγματοποιούνταν ακόμη και σε σοβαρές αίθουσες τα πράγματα ήταν αρκετά αθώα. Είχε εξελιχθεί σε είδος διασκέδασης της εποχής. Αλλά στις φτωχογειτονιές το ζήτημα εξελισσόταν σε τραγωδία αφού οι διάφοροι επιτήδειοι φρόντισαν να εκμεταλλευθούν τη μόδα και να ξαφρίσουν τους αφελείς. Οπότε επενέβη η αστυνομία και η μόδα πήρε τη θέση της ανάμνησης.
Εμπόριο λευκής σαρκός
Η σωματεμπορία είναι φαινόμενο που ακμάζει ιδιαίτερα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. «Έχομεν βυθισθή εις την ακολασίαν» επισήμαινε ο αθηναϊκός Τύπος το 1932, όταν οι Έλληνες ζούσαν τις επιπτώσεις της μεγάλης οικονομικής κρίσης. Οι περίφημοι οίκοι ανοχής είχαν αδειάσει από γυναίκες ελευθέρων ηθών, οι οποίες είχαν ξεχυθεί στους δρόμους για να αποφεύγουν τους τακτικούς υγειονομικούς ελέγχους.
Κάθε βράδυ η οδός Αγίου Κωνσταντίνου μετατρεπόταν σε ένα παζάρι λευκής σαρκός.
Την ίδια εποχή αυξήθηκε κατακόρυφα το φαινόμενο της σωματεμπορίας και τα εξοχικά κέντρα είχαν μεταβληθεί σε τόπους ακολασίας. Οι προστάτες των κοριτσιών, οι οποίοι τα κακομεταχειρίζονταν και τους αφαιρούσαν τα χρήματά τους, εμφανίζονταν συνήθως ως πλανόδιοι μικροπωλητές. Κάπως έτσι πλημμύρισε η Αθήνα από αθώα κορίτσια, τα οποία αναζητώντας μια καλύτερη τύχη έπεφταν στα δίχτυα που έστηναν, συνήθως στις κεντρικές πλατείες, οι διάφοροι επιτήδειοι.
Την ίδια περίοδο άκμασαν τα ξύλινα παραπήγματα πίσω από τα περίφημα «κακόφημα»… Τέτοια στέκια διασώθηκαν και στα μεταπολεμικά χρόνια, με πιο γνωστά εκείνα που είχαν αναπτυχθεί στις παρυφές του Φιλοπάππου, εκεί όπου αργότερα ανεγέρθηκε ο «Διόνυσος».
Οι «πειραγμένοι»…
Το καλοκαίρι του 1932 η οικονομική κρίση συνέπεσε με αφόρητο καύσωνα… γεγονός που, όπως φαίνεται, έκανε πολλούς… να φαντάζονται πως μπορούσαν να λύσουν το πρόβλημα της εθνικής και παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Ανάμεσά τους και ο 38χρονος Γεώργιος Αποστόλου, ο οποίος… απειλούσε να ταξιδέψει στο Λονδίνο για να διαδώσει τις ιδέες του, ως πρόεδρος της νεοσυσταθείσας «Πανελληνίου Κοινωνικής Ενώσεως Προστασίας των Αγάμων, Συνοικεσίων, Γάμων, Προστασίας των Οικογενειών των Εργατών και Εργατριών της Ελλάδος» (ΠΚΕΠΑΣΕΕ)!
Ο Αποστόλου υποστήριζε πως, αν παντρεύονταν όλοι οι άγαμοι, θα έκλειναν τα κέντρα διασκέδασης λόγω έλλειψης πελατών, οι νέοι δεν θα έτρεχαν στις… κοκότες και θα επιτυγχανόταν μέγιστη οικονομία!
Ε… αυτό ήταν! Μια, δυο, τρεις… δημόσιες εμφανίσεις του και δεν άργησαν βέβαια να τον ανακαλύψουν τα «τσακάλια» της εποχής και να τον σπρώξουν ακόμη… περισσότερο. Άρχισε να υποβάλλει υπομνήματα στον πρωθυπουργό και να γυρνά τα γραφεία των εφημερίδων προς εξασφάλιση υποστήριξης!
Κάποια στιγμή τον έπεισαν πως στο Λονδίνο θα γινόταν «Διεθνές Συνέδριον Ανυπάντρων Γυναικών», από το οποίο βεβαίως δεν εννοούσε να λείψει ο Γ. Αποστόλου. Ζητούσε όμως δέκα χιλιάδες χρυσές λίρες και μια πλούσια Αγγλίδα νύφη, με τα χρήματα της οποίας θα ξεπλήρωνε μέρος του ελληνικού χρέους!!!
Θα προσπαθούσε να πείσει τα μέλη του συνεδρίου για τα αγαθά του γάμου, τις οικονομικές του προεκτάσεις και «πόσον ευχάριστον είναι να έχη κανείς πάντα εις πρώτην ζήτησιν μιαν γυναίκα δι’ όλας του τας ανάγκας…»!!!
Τελικά, η κοινωνία δεν αφουγκράστηκε τους προβληματισμούς του και έτσι δεν του έδωσε τη δυνατότητα να σώσει την οικονομία της χώρας. Αφού απόλαυσε το μερίδιο της δημοσιότητας που δικαιούται ο καθένας, περιορίστηκε με το κασελάκι του στο λουστράρισμα παπουτσιών στην πλατεία Μεταξουργείου.
Οι ιστορίες αυτές προέρχονται από κείμενα του ιστορικού ερευνητή και δημοσιογράφου Λευτέρη Σκιαδά, εκδότη της εφημερίδας «ΜΙΚΡΟΣ ΡΩΜΗΟΣ», www.mikros-romios.gr, τηλ.: 210 3426833.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου