ellinofreneia.net
Τις τελευταίες ημέρες διαβάζω όποιο κείμενο συναντώ στην ηλεκτρονική μου περιδιάβαση στα διάφορα site για τη Χρυσή Αυγή. Δυναμώνω την ένταση του ραδιοφώνου όταν γίνεται κάποιο σχετικό σχόλιο και θα έκανα το ίδιο και στην τηλεόραση εάν συνέχιζα να βλέπω ειδήσεις.
Με δυο λόγια γίνομαι και εγώ τμήμα ενός συνειδητού αποπροσανατολισμού, μιας σκιαμαχίας με ένα «φαινόμενο» το οποίο δεν ξέρω εάν ήρθε για να μείνει, αλλά σίγουρα ανακυκλώνεται καθημερινά και διογκώνεται τουλάχιστον στα μυαλά των αναγνωστών, ακροατών, τηλεθεατών.
Το ίδιο κάνουν πολλοί, πάρα πολλοί. Δίνουν «κλικ» στις σελίδες, αναπαράγουν τις ειδήσεις, οι αρχισυντάκτες των site, παρακολουθούν τα μηχανάκια να παίρνουν φωτιά, τα θέματα για τη φασιστική οργάνωση μπαίνουν καθημερινά στις λίστες με τα πιο δημοφιλή και οι …δημοσιογράφοι δεν αφήνουν ούτε τον βήχα του Κασιδιάρη να μείνει αδημοσίευτος, συμμετέχοντας και αυτοί στην διαρκή ανακύκλωση της ρητορικής του μίσους και του γενικότερου σκοταδισμού, θεωρώντας ότι απλά κάνουν για άλλη μία φορά αυτό που θέλει ο κόσμος και …αυτό που πουλάει.
Αυτό που πουλάει πολλές φορές στη σύγχρονη τηλεοπτική ιστορία αυτού του τόπου, έχει διαμορφώσει τάσεις, συνειδήσεις, συμπεριφορές και έχει οδηγήσει σε ισόποσα κοινωνικά και προφανώς και οικονομικά αδιέξοδα.
Το «αυτό που πουλάει» είναι η μόνιμη επωδός των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, μία τεράστια αφαίρεση που ως αφαίρεση περιλαμβάνει ένα μικρό τμήμα της πραγματικότητας και κρύβει, αποσιωπά και «θάβει» ότι δεν ανέχεται, ότι δεν καταλαβαίνει, ότι δεν μπορεί να αντικρίσει γιατί θαμπώνεται από τη λάμψη του.
Κρύβει τους πραγματικούς αγώνες, τις πραγματικές αιτίες, τις καλύτερες στιγμές μας, τις στιγμές που συνεχίζουν να μας κάνουν περήφανους, τα διδάγματα, την Ρωμιοσύνη.
Κρύβουν τους Κορυσχάδες. Αλλά το χωριό είναι εκεί. Το σχολείο είναι εκεί. Ο ίδιος πλάτανος συνεχίζει να ρίχνει τη σκιά του και η ίδια βρύση ξεδιψά τους περαστικούς. Γεμίζει ελπίδες και δροσιά. Ίσως η πόρτα να ανοίγει ακόμη με το ίδιο κλειδί που σου δίνει ο φιλόξενος κύριος απέναντι από το σχολείο. «Ανέβα στο δεύτερο όροφο» είπε «και μόλις κατέβεις έλα να πιούμε τσίπουρο».
Ανέβηκα. Περιπλανήθηκα στις εικόνες, διάβασα τα κείμενα της πρώτης και μοναδικής ελεύθερης ελληνικής κυβέρνησης και στάθηκα στο βιβλίο που αφήνουν ένα σημείωμα οι επισκέπτες.
Το ξεφύλλισα και εξαφανίστηκαν όλες οι αμφιβολίες, για λίγα λεπτά, ο κάθε κασιδιάρης έγινε τόσο μικρός, τόσο ασήμαντος, λιγότερο ενοχλητικός ακόμη και από το κουνούπι που μεταφέρει τον ...θανατηφόρο ιό του Δυτικού Νείλου.
Τα «ευχαριστώ» των χιλιάδων επισκεπτών στον αγώνα που έκαναν κάποιοι άνθρωποι, δίνουν για άλλη μία φορά τις σωστές απαντήσεις και διατηρούν άσβεστη τη φλόγα.
Δεν έχω διάθεση και ούτε είμαι σε θέση να προτείνω κάτι, δεν μπορώ καν να περιγράψω τα συναισθήματα, δεν ήμουν άλλωστε σε θέση να πιάσω το στυλό και να σημειώσω το δικό μου ευχαριστώ σε αυτή τη γενιά των Ελλήνων. Νιώθω μικρός, ανίκανος να πλησιάσω έστω και στο ελάχιστο το θάρρος, την αυταπάρνηση, τον ενθουσιασμό και την αποτελεσματικότητα αυτής της γενιάς των Ελλήνων.
Δεν μπορώ καν να μιλήσω ούτε για τις φωτογραφίες στους τοίχους του σχολείου.
Απλά ξέρω ότι πολλές φορές τα ίδια κλειδιά συνεχίζουν να ανοίγουν τις ίδιες πόρτες. Αυτό που ίσως χρειάζεται είναι να το συνειδητοποιήσουμε.
Κυριάκος Αργυρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου