Οι αμερικανικές εκλογές και η παγκόσμια οικονομία

Σοφοκλέους 10

Καθώς οι εκλογές των Η.Π.Α. πλησιάζουν, με τον Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα να βρίσκεται ελαφρώς μπροστά από το Ρεπουμπλικανό αντίπαλό του, τον πρώην Κυβερνήτη της Μασαχουσέτης Mitt Romney, οι δημοσκοπήσεις εξακολουθούν να αξιολογούν τους αγώνες για τον έλεγχο της προεδρίας και της Γερουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών που είναι πλέον πολύ κοντά, με τη Βουλή των Αντιπροσώπων να αναμένεται να παραμείνει σε χέρια Ρεπουμπλικανών. Οι διαφορές μεταξύ των υποψηφίων είναι σημαντικές, και ιδιαίτερα παρεπόμενες για την αμερικανική οικονομική πολιτική και την παγκόσμια οικονομία, αν και η ψήφιση των προγραμμάτων τους θα εξαρτηθεί από τη σύνθεση του Κογκρέσου.

Οι πιο σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο υποψηφίων μπορούν να συνοψισθούν ως εξής:

1. Δαπάνες. 

Ο Ομπάμα έχει αυξήσει δραματικά τις δαπάνες. Ενδέχεται να συνεχίσει πολλά από τα προσωρινά προγράμματά του (όπως κάποτε ο Milton Friedman παρατήρησε, "Δεν υπάρχει τίποτα πιο μόνιμο, όπως ένα προσωρινό πρόγραμμα της κυβέρνησης."), να διπλασιάσει την επιλογή να έχει νικητές και ηττημένους της κυβέρνησης στην πράσινη ενέργεια, να επεκτείνει τις δαπάνες για την εκπαίδευση και τις υποδομές και να μειώσει σημαντικά τις δαπάνες άμυνας.

Ο Romney, αντίθετα, ευνοεί τον περιορισμό των συνολικών ομοσπονδιακών δαπανών, που είναι σήμερα το 24% του ΑΕΠ, στο 20%, και τη διατήρηση της άμυνας στο 4%. Θέλει ιδιωτικές αγορές και όχι κυβερνητικές, για να επιλέξει νικητήριες επιχειρήσεις και τεχνολογίες.

Οι Δημοκρατικοί αντιτίθενται στις περισσότερες μη αμυντικές περικοπές δαπανών, υποστηρίζοντας ότι οι μειώσεις θα μπορούσαν να προκαλέσουν συρρίκνωση της οικονομίας. Η υπόθεση αυτή είναι η ισχυρότερη εάν οι μειώσεις δαπανών που θα γίνουν είναι μεγάλες και απότομες σε μια αδύναμη οικονομία. Αν εφαρμοστεί σταδιακά κατά τη διάρκεια μιας πολυετούς περιόδου, ​​καθώς η οικονομία ανακάμπτει, όπως προτείνει ο Romney, η λιτότητα θα ήταν πιθανά επεκτατική. Για παράδειγμα, οι ομοσπονδιακές δαπάνες σε σχέση με το ΑΕΠ μειώθηκαν κατά πέντε ποσοστιαίες μονάδες από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 μέχρι τα τέλη του 1990 στις ΗΠΑ, καθώς και από ένα ακόμη μεγαλύτερο περιθώριο κατά τις τελευταίες δεκαετίες στον Καναδά - δηλαδή, μέσα από περιόδους έντονης οικονομικής ανάπτυξης.

2. Φορολογία. 

Ο Ομπάμα θα αύξανε τους κορυφαίους οριακούς φορολογικούς συντελεστές επί των μισθών, των κερδών κεφαλαίου, των μερισμάτων, των τόκων, και των ακινήτων, ειδικά στα υψηλότερα εισοδήματα ιδιωτών και μικρών επιχειρήσεων. Ωστόσο, ο ίδιος ποτέ δεν πρότεινε συνολική μεταρρύθμιση είτε του προσωπικού ή του εταιρικού φόρου εισοδήματος.

Αντίθετα, ο Romney θα μειώσει το φορολογικό συντελεστή της Αμερικής (τον υψηλότερο στις χώρες του ΟΟΣΑ), σε 25% και το φόρο των αμερικανικών πολυεθνικών σε μια εδαφική, και όχι μια παγκόσμια, βάση, προκειμένου να αυξηθεί η φορολογική τους ανταγωνιστικότητα. Θα μειώσει επίσης τους προσωπικούς φορολογικούς συντελεστές κατά 20%, και θα αναπληρώσει την  απώλεια εσόδων με τον περιορισμό των φορολογικών εκπτώσεων και πιστώσεων, κυρίως στα ανώτερα στρώματα, αυξάνοντας έτσι περίπου 18,5% τον ΑΕΠ, ακριβώς πάνω από τον ιστορικό μέσο όρο, στην πλήρη απασχόληση. Το δημοσιονομικό σχέδιο του Romney μειώνει έτσι τα ελλείμματα αρκετά ώστε να μειωθεί το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ. Τάσσεται υπέρ μιας ισορροπημένης τροποποίησης του προϋπολογισμού του Συντάγματος, και ελπίζει να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό σε διάστημα οκτώ ετών.

Ο Ομπάμα, αντίθετα, θα κατέληγε σε μεγαλύτερα ελλείμματα – η αύξηση δαπανών του είναι πολύ μεγαλύτερη από την αύξηση του φόρου του - η οποία συνεπάγεται μεγάλες αυξήσεις φόρων στο μέλλον. Επιπλέον, θα κατέληγε σε πολύ μεγαλύτερα ποσοστά χρέους από ό, τι ο Romney, γιατί η βασική κινητήρια δύναμη του χρέους είναι το δικαίωμα δαπανών.

3. Απαιτήσεις. 

Ο Ομπάμα έχει παραμείνει σιωπηλός σχετικά με τη μεταρρύθμιση του Medicare και της κοινωνικής ασφάλισης, των οποίων τα μακροχρόνια ελλείμματα είναι πολλαπλάσια του δημόσιου χρέους. Ο Αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν είπε ακόμη ότι «καμία αλλαγή» στην Κοινωνική Ασφάλιση δεν πρέπει να γίνει.

Ο Romney υποστηρίζει τη σταδιακή αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης, ένα πριμοδοτημένο μοντέλο υποστήριξης για το Medicare, και μετατόπιση του Medicaid (ασφάλιση υγείας για τους φτωχούς) στα κράτη μέσω συνολικών επιχορηγήσεων. Η εκστρατεία του Ομπάμα αποτελεί σφοδρό βομβαρδισμό για τον Romney σχετικά με το Medicare, και η εκστρατεία του Romney είναι σφυρηλάτηση του Ομπάμα για την άρνησή του να διαπραγματευτεί ή ακόμα και να προτείνει μια λύση.

Η πολιτική Obama θα οδηγούσε σε ολοένα και υψηλότερα ελλείμματα και οι δείκτες του χρέους θα ήταν πάνω από 100% του ΑΕΠ, επίπεδο που συνεπάγεται πολυάριθμες μελέτες που θα περιόριζαν την οικονομική ανάπτυξη των ΗΠΑ κατά το ένα τρίτο ή και περισσότερο και θα μπορούσαν να προκαλέσουν μια κρίση χρέους. Ορισμένοι παρατηρητές υποδεικνύουν ότι το σιωπηλό σχέδιο του Ομπάμα είναι τα ολοένα αυξανόμενα δικαιώματα τελικά να πληρώνονται με ένα ευρωπαϊκό στιλ φόρου προστιθέμενης αξίας.

4. Εμπόριο. 

Ο Ομπάμα είναι ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ σε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που δεν έχει διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στην παγκόσμια απελευθέρωση του εμπορίου. Ο Γύρος της Ντόχα των παγκόσμιων εμπορικών συνομιλιών παραμένει σε εμπλοκή, και ο Ομπάμα καθυστέρησε τις τρεις διμερείς συμφωνίες ελευθέρων συναλλαγών που ανέμεναν έγκριση όταν ήρθε στο γραφείο. Ο Romney είναι υπέρμαχος του ελεύθερου εμπορίου, αλλά είπε ότι θα ήταν πιο αυστηρός σχετικά με τις εμπορικές πρακτικές της Κίνας και των νομισματικών πολιτικών.

Ρυθμιστικές αρχές. Ο Ομπάμα θέλει να επεκτείνει τις ομοσπονδιακές ρυθμίσεις εντολών και ελέγχου περαιτέρω (αν και τα δικαστήρια έχουν σταματήσει την επέκταση ορισμένων ρυθμιστικών εξουσιών). Ο Romney δεσμεύεται για μια οικονομικά ισορροπημένη προσέγγιση που θα μεταρρυθμίσει σημαντικά την υγεία-περίθαλψη του Ομπάμα, το περιβάλλον, και τους κανονισμούς χρηματοοικονομικών υπηρεσιών.

4. Συναντήσεις. 

Κάθε Αμερικανός πρόεδρος διορίζει χιλιάδες υπαλλήλων, πολλοί με σημαντική δύναμη.  Ο Romney έχει πει ότι δεν θα διορίσει εκ νέου τον Μπεν Μπερνάνκι ως προέδρο της Fed (πιθανοί υποψήφιοι: οι οικονομολόγοι Glenn Hubbard, Greg Mankiw, John Taylor, και Martin Feldstein). Άλλοι προεδρικοί διορισθέντες ασκούν σημαντική επιρροή σχετικά με τις επιχειρήσεις, τις βιομηχανίες, ή το σύνολο της οικονομίας. Για παράδειγμα, οι αντιπρόσωποι του Ομπάμα για το ασαφές Εθνικό Συμβούλιο Εργασιακών Σχέσεων προσπάθησαν να εμποδίσουν την Boeing από την επέκταση στη Νότια Καρολίνα, παρά την κρατική νομοθεσία "δικαίωμα στην εργασία" κατά των σωματείων.

Οι πολιτικές αυτές θα μπορούσαν να επηρεάσουν την οικονομική ανάπτυξη των ΗΠΑ, το έλλειμμα του προϋπολογισμού, την εθνική αποταμίευση, και ως εκ τούτου, το παγκόσμιο εμπόριο και τις ροές κεφαλαίων. Με μεγαλύτερα ελλείμματα υπό τον Ομπάμα από ό, τι με τον Romney, η Αμερική θα χρειαζόταν περισσότερα κεφάλαια από την Ευρώπη, τη Λατινική Αμερική και την Ασία, ενώ η αύξηση των φόρων και του χρέους των ΗΠΑ θα εμπόδιζε την ανάπτυξη και θα υπονόμευε έτσι τις εξαγωγές αυτών των περιοχών. Ο Ομπάμα θα οδηγούσε την Αμερική προς την κατεύθυνση της ευρωπαϊκής κοινωνικής πρόνοιας, ενώ η ατζέντα του Romney έχει σχεδιαστεί για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο αυτό.

Όποιος κερδίσει, έχει ένα δημοσιονομικό γκρεμό να πλανάται στο τέλος του 2012. Η προηγούμενη νομοθεσία, αν δεν αντιστραφεί, θα οδηγήσει σε μεγάλες απότομες αυξήσεις φόρων και περικοπές δαπανών, που με βάση τις προβλέψεις του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κογκρέσου θα προκαλούσαν μια ύφεση το 2013. Ενώ μετεκλογικά, μία λειψή συνεδρίαση του Κογκρέσου θα αντιμετωπίσει το δημοσιονομικό γκρεμό, οι βαθιές διαφορές μεταξύ Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών για τους φόρους και τις δαπάνες θα παραμένουν μεγάλες και θα είναι δύσκολο να γεφυρωθούν.

Με την αβεβαιότητα να μαστίζει τα οικονομικά της Ευρώπης και να επιβραδύνει την Κίνα, το τελευταίο πράγμα που οι παγκόσμιες οικονομίες έχουν ανάγκη είναι η στασιμότητα ή η συρρίκνωση της οικονομίας των ΗΠΑ. Αλλά θα χρειαστεί ισχυρή ηγεσία από τον εκλεγέντα πρόεδρο για να αποφευχθεί.