Eντουάρντο Γκαλεάνο “Ο κόσμος ανάποδα” – 7o μάθημα, Β Μέρος : Μαθήματα κοπτικής και ραπτικής: πώς να κατασκευάζετε εχθρούς στα μέτρα σας

Αναδημοσιεύτηκε από την Ελεύθερη Λαϊκή Αντιστασιακή Συσπείρωση

Επιμέλεια για την ΕΛ.Λ.Α.Σ. : Ν.Π.

Ολοκληρώνουμε σήμερα τον 2ο κύκλο μαθημάτων με το 2ο  μέρος του 7ου μαθήματος  από το βιβλίο του Ουρουγουανού συγγραφέα και φιλοσόφου Εντουάρντο Γκαλεάνο, “Ένας κόσμος ανάποδα” (πατήστε εδώ για να δείτε όλες τα μαθήματα) που κυκλοφορεί  από τις ‘Εκδόσεις Πιρόγα’ σε μετάφραση της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΖΑΚΟΠΟΥΛΟΥ,  Eduardo Galeano “Patas arriba” 1998. Oι παρουσίασεις αυτές αντιστοιχούν σε 18 μαθήματα ενταγμένα σε 6 κύκλους.

2ος Κύκλος  - Η Έδρα της φοβίας

Σελίδες 140 – 149,  Μάθημα 7ο ,  Β Μέρος : Μαθήματα κοπτικής και ραπτικής: πώς να κατασκευάζετε εχθρούς στα μέτρα σας

---

Όλα αυτά τα χρόνια, αυτή η πεποίθηση αποτελεί την αδιαμφισβήτητη δικαιολογία της πιο εύπορης στρατιωτικής βιομηχανίας και του μεγαλύτερου πολεμικού προϋπολογισμού του πλανήτη, που για κάποιο μυστήριο λόγο λέγεται Αμυντικός προϋπολογισμός. Το όνομα αυτό αποτελεί ένα αίνιγμα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες καμία χώρα δεν έχει επιχειρήσει ποτέ να εισβάλλει, μετά το 1812 που οι Άγγλοι έκαψαν την πόλη της Ουάσιγκτον. Με εξαίρεση μια φευγαλέα επιδρομή του Πάντσο Βίλια τα χρόνια της μεξικανικής επανάστασης, κανένας εχθρός δεν έχει διασχίσει τα σύνορα των Ηνωμένων Πολιτειών. Αντιθέτως, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν πάντοτε τη δυσάρεστη συνήθεια να εισβάλλουν στις άλλες χώρες.

Μεγάλο μέρος της αμερικανικής κοινής γνώμης έχει πλήρη άγνοια για ό,τι συμβαίνει μακριά από τη χώρα της και επομένως φοβάται ή περιφρονεί ό,τι αγνοεί. Στη χώρα όπου η τεχνολογία της πληροφορίας έχει τη μεγαλύτερη ανάπτυξη, οι τηλεοπτικές ειδήσεις αφιερώνουν ελάχιστο ‘η και καθόλου χρόνο στα νέα από τον υπόλοιπο κόσμο˙ όσο χρειάζεται μόνο για να υπογραμμίσουν ότι οι ξένοι έχουν μια τάση προς την τρομοκρατία και την αχαριστία. Κάθε επαναστατική πράξη και κάθε έκρηξη βίας, όπου κι αν συμβαίνουν, αποδεικνύουν για μια ακόμη φορά ότι η διεθνής συνωμοσία συνεχίζει την πορεία της, συντηρούμενη από το μίσος και το φθόνο. Δεν έχει και τόση σημασία το ότι ο ψυχρός πόλεμος έχει τελειώσει, αφού ο δαίμονας έχει πλούσια γκαρνταρόμπα και δεν ντύνεται μόνο στα κόκκινα. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η Ρωσία καταλαμβάνει πλέον την τελευταία θέση στη λίστα των εχθρών και ότι πολλοί πολίτες φοβούνται μια πυρηνική επίθεση από κάποια τρομοκρατική ομάδα. Δεν ξέρουν ποια τρομοκρατική ομάδα μπορεί να έχει πυρηνικά όπλα αλλά, όπως επισημαίνει ο κοινωνιολόγος Γούντι Άλεν, «τώρα πια κανείς δεν μπορεί να δαγκώσει ένα χάμπουργκερ χωρίς να φοβάται μήπως εκραγεί». Στην πραγματικότητα η πιο άγρια τρομοκρατική ενέργεια στην ιστορία της Βορείου Αμερικής έγινε το 1995 στην Οκλαχόμα. Ο δράστης δεν ήταν κανένας αλλοδαπός εξοπλισμένος με πυρηνικά όπλα, αλλά ένας λευκός, πολίτης της Βορείου Αμερικής, που είχε παρασημοφορηθεί στον πόλεμο κατά του Ιράκ.

Η ευχή

Ένας άνθρωπος βρήκε πεταμένο κάτω το λυχνάρι του Αλαντίν. Σαν βιβλιοφάγος που ήταν το αναγνώρισε και το έτριψε. Αμέσως εμφανίστηκε το τζίνι, έκανε μια βαθιά υπόκλιση και πρότεινε:

-Στις διαταγές σου αφέντη. Κάνε μια ευχή κι εγώ θα την ικανοποιήσω. Αλλά πρέπει να κάνεις μόνο μια ευχή.

Σαν καλός γιος, ο άνθρωπος είπε:

-Θέλω να αναστήσεις τη μητέρα μου που έχει πεθάνει.

Το τζίνι στραβομουτσούνιασε:

-Λυπάμαι, αφέντη, αλλά αυτή η ευχή είναι αδύνατο να ικανοποιηθεί. Ζήτα μου κάτι άλλο.

Σαν καλόψυχος άνθρωπος που ήταν, είπε:

-Θέλω να πάψουν πια οι άνθρωποι να ξοδεύουν χρήματα για να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον.

Το τζίνο ξεροκατάπιε:

-Τώρα μάλιστα… Πως είπαμε ότι λένε τη μαμά σου.

Από τα διάφορα φαντάσματα της διεθνούς τρομοκρατίας, η τρομοκρατία των ναρκωτικών είναι εκείνη που φοβίζει περισσότερο. Η λέξη ναρκωτικά προκαλεί την ίδια αντίδραση με εκείνη που προκαλούσε άλλοτε η λέξη πανούκλα: Ο ίδιος τρόμος, η ίδια αίσθηση αδυναμίας. Μια μυστηριώδης κατάρα, ενσάρκωση του σατανά που δελεάζει και καταστρέφει τα θύματά του: όπως όλα τα κακά κι αυτή έρχεται απ’ έξω. Για τη μαριχουάνα, που στο παρελθόν την έλεγανthekillerweed, το χορτάρι δολοφόνος, τώρα δε μιλάνε πια και ίσως αυτό να έχει σχέση με το γεγονός ότι τα φυτά της μαριχουάνας έχουν πλέον ενταχθεί με επιτυχία στην τοπική γεωργία και καλλιεργούνται σε έντεκα πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών.

Αντιθέτως η ηρωίνη και κοκαΐνη, που παράγονται στο εξωτερικό, έχουν προαχθεί στην κατηγορία των εχθρών που υποσκάπτουν τα θεμέλια του έθνους.

Επίσημες πηγές εκτιμούν ότι οι κάτοικοι της Βορείου Αμερικής δαπανούν για ναρκωτικά περίπου 110 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο, που αντιστοιχεί στο ένα δέκατο της αξίας όλης της βιομηχανικής παραγωγής της χώρας. Οι αρχές ποτέ δεν έχουν πιάσει ούτε ένα βορειοαμερικανό μεγαλέμπορο ναρκωτικών, ενώ ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών έχει πολλαπλασιάσει τους καταναλωτές. Όπως συνέβη και με το αλκοόλ τα χρόνια τηςποτοαπαγόρευσης, η απαγόρευση προωθεί τη ζήτηση και μεγιστοποιεί τα κέρδη. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Τζο Μακναμάρα, αρχηγού της αστυνομίας του Σαν Χοσέ της Καλιφόρνιας, τα ποσοστά κέρδους αγγίζουν το 17000 τοις εκατό.

Τα ναρκωτικά είναι γνήσιο προϊόν της Βορείου Αμερικής, σαν τη μηλόπιτα˙ τόσο η τραγωδία όσο και το εμπόριο των ναρκωτικών είναι προϊόντα της Βορείου Αμερικής. Το φταίξιμο όμως το επωμίζεται η Κολομβία, η Βολιβία, το Περού, το Μεξικό και άλλοι αχάριστοι. Όπως ακριβώς γινόταν στον πόλεμο του Βιετνάμ, τα ελικόπτερα και τα αεροπλάνα βομβαρδίζουν κάθε ένοχη ή ύποπτη καλλιέργεια της Λατινικής Αμερικής με χημικά δηλητήρια κατασκευασμένα από τη Dow Chemicals, τη Chevron, τη Monsanto και άλλες εταιρίες. Αυτοί οι ψεκασμοί, που ρημάζουν τα εδάφη και την ανθρώπινη υγεία, αποδείχτηκαν εντελώς άχρηστοι για την εξόντωση των φυτειών αφού, απλούστατα, μεταφέρονται σε άλλο χώρο. Οι αγρότες που καλλιεργούν την κόκα ή τις παπαρούνες, οι κινούμενοι στόχοι των στρατιωτικών αποστολών είναι, στην πραγματικότητα, ο τελευταίος τροχός της αμάξης στο ακμάζον εμπόριο των ναρκωτικών. Η πρώτη ύλη μετράει ελάχιστα, ή και καθόλου, στην τελική τιμή. Στην πορεία από τους αγρούς, όπου καλλιεργείται η κόκα, μέχρι τους δρόμους της Νέας Υόρκης, όπου πωλείται η κοκαΐνη, η τιμή πολλαπλασιάζεται από εκατό μέχρι πεντακόσιες φορές, ανάλογα με τις απότομες αυξομειώσεις της τρέχουσας τιμής της λευκής σκόνης στην παράνομη αγορά.

Ένα πρόβλημα της δημόσιας υγείας μετατράπηκε, επομένως, σε πρόβλημα δημόσιας ασφάλειας, χωρίς σύνορα. Το Πεντάγωνο έχει το χρέος να παρεμβαίνει στα πεδία των μαχών, όπου διεξάγεται ο πόλεμος κατά της ναρκωτρομοκρατίας και της ναρκοανατροπής, δύο καινούργιες λέξεις που βράζουν στο ίδιο καζάνι με τις λέξεις επανάσταση και εγκληματικότητα. Η Εθνική Στρατηγική κατά των Ναρκωτικών δε διευθύνεται από γιατρό αλλά από στρατιωτικό.

Ο Φράνκ Χόλ, αρχηγός του τμήματος δίωξης ναρκωτικών της αστυνομίας της Νέας Υόρκης, κάποτε δήλωσε: «Αν η εισαγόμενη κοκαΐνη εξαφανιζόταν, μέσα σε δύο μήνες θα είχε αντικατασταθεί από χημικά ναρκωτικά». Μοιάζει κοινοτοπία αλλά φαίνεται ότι η μάχη κατά των λατινοαμερικανικών πηγών του Κακού παρέχει το καλύτερο άλλοθι για τη διατήρηση ενός αυστηρότατου στρατιωτικού και, σε μεγάλο βαθμό, πολιτικού ελέγχου ολόκληρης της περιοχής. Το Πεντάγωνο πρόκειται να εγκαταστήσει στον Παναμά ένα Πολύπλευρο Κέντρο Καταπολέμησης Ναρκωτικών, το οποίο θα συντονίζει τους στρατούς των χωρών της Βορείου και Νοτίου Αμερικής στην πάλη τους κατά της διακίνησης των ναρκωτικών. Ο Παναμάς, σε όλη τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, υπήρξε μια μεγάλη στρατιωτική βάση της Βορείου Αμερικής. Το σύμφωνο που επέβαλε αυτή την ταπείνωση λήγει την τελευταία μέρα του αιώνα, ωστόσο η πάλη κατά των ναρκωτικών μπορεί άνετα να απαιτήσει την παράταση ενοικίασης της χώρας για πολλούς ακόμα αιώνες.

Πάει πολύς καιρός που τα ναρκωτικά αποτελούν το βασικό επιχείρημα για τη στρατιωτική επέμβαση της Βορείου Αμερικής στις χώρες που βρίσκονται νότια του Ρίο Μπράβο. Για την ακρίβεια ο Παναμάς ήταν το θύμα της πρώτης εισβολής που διέψευσε αυτό το άλλοθι. Το 1989, είκοσι έξι χιλιάδες στρατιώτες εισέβαλλαν βίαια στον Παναμά και, μέσα σε ένα λουτρό αίματος, επέβαλαν ως πρόεδρο τον απεχθή Γκιλιέρμο Εντάρα ο οποίος με το πρόσχημα της καταπολέμησης των ναρκωτικών αύξησε τη διακίνησή τους. Στο όνομα του πολέμου κατά των ναρκωτικών το Πεντάγωνο παρεμβαίνει στα εσωτερικά της Κολομβίας, του Περού και της Βολιβίας, σαν να βρίσκεται στο σπίτι του. Επιπλέον, ο ιερός αυτός σκοπός (πίσω μου σ’ έχω σατανά!) προσφέρει έναν καινούργιο λόγο ύπαρξης στους στρατιωτικούς της Λατινικής Αμερικής που αφενός τον χρησιμοποιούν ως άλλοθι για να επιστρέψουν στην πολιτική σκηνή και αφετέρου τους παρέχει τα κονδύλια που έχουν ανάγκη για να αντιμετωπίζουν τις συχνές κοινωνικές εκρήξεις διαμαρτυρίας.

Ο στρατηγός Χέσους Γκουτιέρες Ρεμπόγιο, επικεφαλής της καταπολέμησης των ναρκωτικών στο Μεξικό, τα βράδια δεν κοιμάται πια στο σπίτι του. Από το Φεβρουάριο του 1997 κρατείται για διακίνηση κοκαΐνης. Ωστόσο τα ελικόπτερα και τα εξειδικευμένα όπλα που έστειλαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στο Μεξικό, για την καταπολέμηση των ναρκωτικών, αποδείχτηκαν ιδιαίτερα χρήσιμα κατά των ξεσηκωμένων αγροτών στην επαρχία Τσιάπας και σε άλλα μέρη. Μεγάλο μέρος της στρατιωτικής βοήθειας της Βορείου Αμερικής προς την Κολομβία για την καταπολέμηση των ναρκωτικών χρησιμοποιείται για τη δολοφονία αγροτών, σε περιοχές που δεν έχουν σχέση με τα ναρκωτικά. Οι ένοπλες δυνάμεις, που παραβιάζουν πιο συστηματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως γίνεται για παράδειγμα στην Κολομβία, είναι εκείνες που δέχονται τη μεγαλύτερη βοήθεια, τόσο σε όπλα όσο και σε παροχή τεχνικών συμβουλών, από τη Βόρειο Αμερική. Αυτές οι ένοπλες δυνάμεις, χρόνια τώρα, πολεμούν τους φτωχούς εχθρούς της τάξης, υπερασπίζοντας μια τάξη εχθρική προς τους φτωχούς.

Επειδή, σε τελευταία ανάλυση, περί αυτού πρόκειται. Ακριβώς περί αυτού: ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών είναι ένα προσωπείο του κοινωνικού πολέμου. Το ίδιο συμβαίνει και με την καταπολέμηση της κοινής εγκληματικότητας. Ρίχνουν το φταίξιμο στο ναρκομανή και, κυρίως, στο φτωχό ναρκομανή, όπως ρίχνουν το φταίξιμο στο φτωχό που κλέβει, και δίνουν άφεση αμαρτιών στην κοινωνία που τους δημιούργησε. Σε ποιους εφαρμόζεται το γράμμα του νόμου; Στην Αργεντινή, το ένα τέταρτο των προφυλακισμένων βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα για κατοχή λιγότερων από πέντε γραμμαρίων μαριχουάνας ή κοκαΐνης. Στις Ηνωμένες Πολιτείες η σταυροφορία κατά των ναρκωτικών επικεντρώνεται στο κρακ, την ολέθρια κοκαΐνη τέταρτης κατηγορίας, που καταναλώνουν οι μαύροι, οι λατίνοι και οι υπόλοιποι τρόφιμοι των φυλακών. Όπως ομολογούν τα στοιχεία της US Public Health Service, οκτώ στους δέκα καταναλωτές ναρκωτικών είναι λευκοί, αλλά μόνο ένας στους δέκα κρατούμενους για ναρκωτικά είναι λευκός. Στις ομοσπονδιακές φυλακές της Βορείου Αμερικής κατά καιρούς ξεσπούν εξεγέρσεις, τις οποίες τα μέσα επικοινωνίας μεταδίδουν ως ρατσιστικές ανταρσίες: Πρόκειται για διαμαρτυρίες κατά της αδικίας στην επιβολή των ποινών. Οι χρήστες του κρακ τιμωρούνται εκατό φορές πιο αυστηρά από ό,τι οι καταναλωτές της κοκαΐνης. Στην κυριολεξία εκατό φορές: σύμφωνα με τον ομοσπονδιακό νόμο, ένα γραμμάριο κρακ αντιστοιχεί σε εκατό γραμμάρια κοκαΐνης. Οι φυλακισμένοι για κρακ είναι σχεδόν όλοι μαύροι.

Στη Λατινική Αμερική, όπου οι φτωχοί παραβάτες είναι ο καινούργιος εσωτερικός εχθρός της εθνικής ασφάλειας, ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών στρέφεται προς το στόχο που στη Βραζιλία ο Νίλο Μπατίστα περιέγραψε ως εξής: «Μαύρος έφηβος των παραγκουπόλεων, που πουλάει ναρκωτικά σε άλλους έφηβους, καλοζωισμένους». Το ζήτημα είναι άραγε φαρμακευτικό ή αφορά την επιβεβαίωση της κοινωνικής και φυλετικής εξουσίας; Στη Βραζιλία, αλλά και παντού στον κόσμο, τα θύματα του πολέμου κατά των ναρκωτικών είναι πολύ περισσότερα από τα θύματα της υπερβολικής δόσης.

Είμαι περίεργος να μάθω(έχει πλαίσιο από: γιατί η κόκα… άλλες ήταν τότε οι απογοητεύσεις;)

Γιατί ταυτίζεται η κόκα με την κοκαΐνη;

Αν η κόκα είναι κάτι τόσο διεστραμμένο τότε γιατί ένα από τα σύμβολα του δυτικού πολιτισμού λέγεται Coca-Cola;

Αν η κόκα απαγορεύεται εξαιτίας της κατάχρησης που της γίνεται, γιατί δεν απαγορεύεται και η τηλεόραση;

Αν έχει απαγορευτεί η βιομηχανία των ναρκωτικών, ως θανατηφόρος βιομηχανία, γιατί δεν απαγορεύεται και η βιομηχανία των όπλων που είναι η πιο θανατηφόρος απ’ όλες;

Με ποιο δικαίωμα οι Ηνωμένες Πολιτείες δρουν ως παγκόσμια αστυνομία κατά των ναρκωτικών, αφού αυτή η χώρα αγοράζει πάνω από τα μισά ναρκωτικά που παράγονται στον κόσμο;

Γιατί τα αεροπλανάκια με τα ναρκωτικά μπαινοβγαίνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες με εκθαμβωτική ατιμωρησία; Γιατί η τόσο σύγχρονη τεχνολογία, που μπορεί να φωτογραφήσει μέχρι και ψύλλο στον ουρανό, δεν μπορεί να εντοπίσει ένα αεροπλανάκι που περνάει μπροστά από το παράθυρο;

Γιατί ποτέ οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν πιάσει ούτε ένα χοντρό ψάρι του εσωτερικού δικτύου διακίνησης, παρότι υπάρχουν ουκ ολίγοι βασιλιάδες της άσπρης που δουλεύουν εντός των συνόρων;

Γιατί τα μαζικά μέσα επικοινωνίας μιλάνε τόσο πολύ για τα ναρκωτικά και τόσο λίγο για τις αιτίες ύπαρξής τους; Γιατί καταδικάζεται ο ναρκομανής και όχι ο τρόπος ζωής που αυξάνει το άγχος, την αγωνία, τη μοναξιά και το φόβο ή η κουλτούρα της κατανάλωσης που οδηγεί στη χημική παρηγοριά;

Αν μια ασθένεια μεταμορφώνεται σε αδίκημα και αυτό το αδίκημα μεταμορφώνεται σε εμπόριο, είναι άραγε σωστό να τιμωρείται ο ασθενής;

Γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αρχίζουν πόλεμο κατά των τραπεζών τους, οι οποίες ξεπλένουν μεγάλο μέρος των δολαρίων που προέρχονται από τα ναρκωτικά; Ή κατά των Ελβετών τραπεζιτών που δημιουργούνται από τα ναρκωτικά; Ή κατά των Ελβετών τραπεζιτών που ξεπλένουν το χρήμα τόσο καλά;

Γιατί οι έμποροι ναρκωτικών είναι οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της απαγόρευσης των ναρκωτικών;

Μήπως η παράνομη διακίνηση ευνοεί την ελεύθερη κυκλοφορία εμπορευμάτων και κεφαλαίων; Δεν είναι άραγε το εμπόριο ναρκωτικών η πιο τέλεια πρακτική εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου δόγματος; Οι έμποροι των ναρκωτικών δεν υπακούουν άραγε κι αυτοί στο χρυσό κανόνα της αγοράς, σύμφωνα με τον οποίο δεν υπάρχει ζήτηση που να μην απαντάει σε προσφορά;

Γιατί στις μέρες μας τα ναρκωτικά με τη μεγαλύτερη κατανάλωση είναι τα ναρκωτικά της παραγωγικότητας; Τα ναρκωτικά δηλαδή που καλύπτουν καλύτερα την κούραση και το φόβο, υπόσχονται μιαν απατηλή παντοδυναμία και μας αποδίδουμε περισσότερο και να κερδίζουμε περισσότερα; Μήπως όλα αυτά είναι σημεία των καιρών; Είναι άραγε απλή σύμπτωση που σήμερα μας φαίνεται προϊστορικό το αντιπαραγωγικό παραισθησιογόνο του λυσεργικού οξέος LSD, το κατεξοχήν ναρκωτικό της δεκαετίας του εξήντα; Άλλοι ήταν τότε οι απογοητευμένοι; Άλλες ήταν τότε οι απογοητεύσεις;

 *Αυτό το κείμενο αποτελεί απόσπασμα (σελ. 140 – 149) από το βιβλίο «ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΑΠΟΔΑ» του Εντουάρντο Γκαλεάνο και κυκλοφορεί από τις ‘Εκδόσεις Πιρόγα’ σε μετάφραση της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΖΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Eduardo Galeano “Patas arriba” 1998