iefimerida
του Θάνου Οικονομόπουλου
Οι δάσκαλοι (και με τον όρο εννοώ όλες τις βαθμίδες, από το νηπιαγωγείο μέχρι τις πανεπιστημιακές έδρες) είναι οι ψυχ-αγωγοί της κοινωνίας.
Είναι οι τροφοί που ευθύνονται για την παιδεία (πέραν του ωρολογίου προγράμματος της τυπικής εκπαίδευσης...) των παιδιών μας, του εθνικού μας μέλλοντος. Γι' αυτό οι θεράποντες του συγκεκριμένου λειτουργήματος, θα έπρεπε να το ασκούν σε διασφαλισμένες από την πολιτεία κατά το δυνατόν άριστες συνθήκες και οι αμοιβές τους , μαζί μ' αυτές των δικαστικών, να αντιστοιχούν διακριτά στον αυξημένο ρόλο που έχουν αναλάβει , σε σχέση με τις άλλες κατηγορίες απασχολουμένων στο δημόσιο...
Δυστυχώς ,στην Ελλάδα της πελατειακής και συντεχνιακής ισοπέδωσης , της ηθελημένης έλλειψης αξιοκρατικών κριτηρίων, ιεράρχησης στόχων αλλά και και λειτουργών που τους επιδιώκουν, οι δάσκαλοί μας είναι «ακόμη μια» κατηγορία δημοσίων υπαλλήλων. Που μετέχουν όπως όλοι οι υπόλοιποι στο ίδιο αλισβερίσι εξάρτησης και πελατειακής αποχαύνωσης με το κομματικοπολιτικό σύστημα εξουσίας, που η εξέλιξη αλλά και η εισοδηματική τους κατάσταση διέπεται από τις ίδιες «αρχές» και ποταπές «παραμέτρους» που χαρακτηρίζουν όλο το άθλιο και αναποτελεσματικό μηχανισμό της δημόσιας διοίκησης. Δεν καταφέραμε να ξεχωρίσουμε και να προστατεύσουμε -αυτό, έστω αυτό!- τις ατμομηχανές της κοινωνίας μας από τον εθνικό μας μαρασμό. Τις απαξιώσαμε , τις εξισώσαμε με τα υπόλοιπα (και σαραβαλιασμένα...) βαγόνια.
Το αξιοπερίεργο είναι πως ακόμη και στο σημερινό διαλυμένο δημόσιο μηχανισμό και τον απεχθή συντεχνιασμό που πρυτανεύει στο δημόσιο (με κύρια ευθύνη των πολιτικών- εκπορνευτών αλλά και βαριά συνευθύνη του κομματικού- εκπορνευόμενου συνδικαλισμού...), οι δάσκαλοι είναι ίσως η μοναδική κατηγορία που, πέρα κι' άσχετα με συνδικαλιστικά όρντινα, διατηρεί την αξιοπρέπεια της σκέψης, της κριτικής και αυτοκριτικής ,την αξιοπρέπεια της αμφισβήτησης του «αλάθητου» των επιλογών της συνδικαλιστικής της ηγεσίας. Γι' αυτό και συχνά οι τοπικές ΕΛΜΕ διαφώνησαν και ακύρωσαν απεργιακές αποφάσεις της κεντρικής ΟΛΜΕ. Γι' αυτό και δεν είναι η πλειοψηφία των δασκάλων εναντίον της αξιολόγησής τους, όπως επιμένει και «αγωνίζεται» ν' απαξιώσει το μέτρο η συνδικαλιστική ηγεσία τους. Γι' αυτό και δεν είναι λίγες οι φωνές εκείνων που διατύπωσαν-σεμνά και ταπεινά, μπας και χαρακτηρισθούν... «κουϊσλινγκ»-αντιρρήσεις στην προκήρυξη απεργίας πάνω στις πανελλαδικές εξετάσεις, νοιαζόμενοι πρωτίστως για τα «παιδιά τους» και τις ήδη σκληρά δοκιμαζόμενες οικογένειές τους...
Δουλεύουν σκληρά στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι δάσκαλοι. Είναι υποχρεωμένοι να υπηρετούν ένα στρεβλό και αναποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα που δεν παράγει μορφωμένους, καταρτισμένους, με εφόδια πολίτες , αλλά... «χαρτιά» χωρίς αντίκρυσμα. Κι' ακόμη κι' αυτά, δεν τα εξασφαλίζουν οι δικές τους προσπάθειες, αλλά... η παραπαιδεία και τα φροντιστήρια! Έχουν υποστεί και αυτοί, όπως σχεδόν όλοι οι αμειβόμενοι από το δημόσιο (αλλά και τον ιδιωτικό τομέα...) μεγάλες περικοπές των εισοδημάτων τους, σε βαθμό που ν' ανατρέπονται σχεδιασμοί ζωής...
Η κοινωνία θα περίμενε -το απαιτούσε!- οι δάσκαλοι να έχουν ξεσηκωθεί και αγωνισθεί για να σταματήσει το αίσχος της παραπαιδείας (μοναδικό φαινόμενο στην Ευρώπη!) που απαξιώνει τους ίδιους και την αποστολή τους. Να έχουν κηρύξει από τις αρχές του χειμώνα απεργία για να υποχρεώσουν την πολιτεία να εξασφαλίσει πετρέλαιο για τις σχολικές αίθουσες και να μην κάνουν μάθημα τα παιδιά σε... πολικές συνθήκες, φορώντας γάντια και παλτά. Να κατέβουν στους δρόμους για να μην υπάρχει ούτε ένα παιδί στα θρανία που κάνει μάθημα χωρίς να έχει πιει γάλα το πρωί και φάει έστω μια φέτα ψωμί. Για να αυξηθούν τα σχολεία για παιδιά με ειδικές ανάγκες, να μην κλείνουν τα (καταπληκτικά!) μουσικά γυμνάσια και λύκεια λόγω ελλείψεως πόρων. Για να υπάρξει-επιτέλους, μετά από... δεκάδες «μεταρρυθμίσεις» και «επαναστάσεις»- ένα σύγχρονο, λειτουργικό και παραγωγικό εκπαιδευτικό σύστημα , ο σχεδιασμός του οποίου θ' αρχίσει από το νηπιαγωγείο, τα θεμέλια, και όχι από το... ρετιρέ, τον τρόπο εισαγωγής στα ΑΕΙ. Να έχουν κατεβάσει τα ρολά, όταν στην αρχή της φετινής σχολικής χρονιάς αντί για βιβλία μοιράστηκαν... φωτοτυπίες. Να έχουν αυτοί οι ίδιοι προτείνει τα δωρεάν διανεμόμενα σχολικά βιβλία να επιστρέφονται στο τέλος της χρονιάς, για να ξαναχρησιμοποιηθούν άλλες 2-3 φορές, αντί να... καίγονται, μ' αποτέλεσμα ν' απαιτείται δαπάνη δεκάδων εκατομμυρίων για την επανέκδοση τους...
Αν είχαν κινητοποιηθεί γι' αυτούς και διάφορους άλλους ουσιαστικούς λόγους, παιδιά και οικογένειες, ολόκληρη η κοινωνία,θα τους συμπαραστέκονταν ολόθερμα και μαχητικά! Αλλά απεργώντας («πειθόμενοι» στις ηλίθιες και ανερμάτιστες αποφάσεις της συνδικαλιστικής τους ηγεσίας...) για... να μην δουλέψουν δυο ώρες παραπάνω την εβδομάδα , δηλαδή συνολικά σκάρτες 24 ώρες το πενθήμερο, αυτοί οι εργαζόμενοι 8 μήνες τον χρόνο, περίμεναν να βρουν λαϊκή συμπαράσταση; Και την κυβέρνηση ανεκτική;
Οι δάσκαλοι (και με τον όρο εννοώ όλες τις βαθμίδες, από το νηπιαγωγείο μέχρι τις πανεπιστημιακές έδρες) είναι οι ψυχ-αγωγοί της κοινωνίας.
Είναι οι τροφοί που ευθύνονται για την παιδεία (πέραν του ωρολογίου προγράμματος της τυπικής εκπαίδευσης...) των παιδιών μας, του εθνικού μας μέλλοντος. Γι' αυτό οι θεράποντες του συγκεκριμένου λειτουργήματος, θα έπρεπε να το ασκούν σε διασφαλισμένες από την πολιτεία κατά το δυνατόν άριστες συνθήκες και οι αμοιβές τους , μαζί μ' αυτές των δικαστικών, να αντιστοιχούν διακριτά στον αυξημένο ρόλο που έχουν αναλάβει , σε σχέση με τις άλλες κατηγορίες απασχολουμένων στο δημόσιο...
Δυστυχώς ,στην Ελλάδα της πελατειακής και συντεχνιακής ισοπέδωσης , της ηθελημένης έλλειψης αξιοκρατικών κριτηρίων, ιεράρχησης στόχων αλλά και και λειτουργών που τους επιδιώκουν, οι δάσκαλοί μας είναι «ακόμη μια» κατηγορία δημοσίων υπαλλήλων. Που μετέχουν όπως όλοι οι υπόλοιποι στο ίδιο αλισβερίσι εξάρτησης και πελατειακής αποχαύνωσης με το κομματικοπολιτικό σύστημα εξουσίας, που η εξέλιξη αλλά και η εισοδηματική τους κατάσταση διέπεται από τις ίδιες «αρχές» και ποταπές «παραμέτρους» που χαρακτηρίζουν όλο το άθλιο και αναποτελεσματικό μηχανισμό της δημόσιας διοίκησης. Δεν καταφέραμε να ξεχωρίσουμε και να προστατεύσουμε -αυτό, έστω αυτό!- τις ατμομηχανές της κοινωνίας μας από τον εθνικό μας μαρασμό. Τις απαξιώσαμε , τις εξισώσαμε με τα υπόλοιπα (και σαραβαλιασμένα...) βαγόνια.
Το αξιοπερίεργο είναι πως ακόμη και στο σημερινό διαλυμένο δημόσιο μηχανισμό και τον απεχθή συντεχνιασμό που πρυτανεύει στο δημόσιο (με κύρια ευθύνη των πολιτικών- εκπορνευτών αλλά και βαριά συνευθύνη του κομματικού- εκπορνευόμενου συνδικαλισμού...), οι δάσκαλοι είναι ίσως η μοναδική κατηγορία που, πέρα κι' άσχετα με συνδικαλιστικά όρντινα, διατηρεί την αξιοπρέπεια της σκέψης, της κριτικής και αυτοκριτικής ,την αξιοπρέπεια της αμφισβήτησης του «αλάθητου» των επιλογών της συνδικαλιστικής της ηγεσίας. Γι' αυτό και συχνά οι τοπικές ΕΛΜΕ διαφώνησαν και ακύρωσαν απεργιακές αποφάσεις της κεντρικής ΟΛΜΕ. Γι' αυτό και δεν είναι η πλειοψηφία των δασκάλων εναντίον της αξιολόγησής τους, όπως επιμένει και «αγωνίζεται» ν' απαξιώσει το μέτρο η συνδικαλιστική ηγεσία τους. Γι' αυτό και δεν είναι λίγες οι φωνές εκείνων που διατύπωσαν-σεμνά και ταπεινά, μπας και χαρακτηρισθούν... «κουϊσλινγκ»-αντιρρήσεις στην προκήρυξη απεργίας πάνω στις πανελλαδικές εξετάσεις, νοιαζόμενοι πρωτίστως για τα «παιδιά τους» και τις ήδη σκληρά δοκιμαζόμενες οικογένειές τους...
Δουλεύουν σκληρά στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι δάσκαλοι. Είναι υποχρεωμένοι να υπηρετούν ένα στρεβλό και αναποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα που δεν παράγει μορφωμένους, καταρτισμένους, με εφόδια πολίτες , αλλά... «χαρτιά» χωρίς αντίκρυσμα. Κι' ακόμη κι' αυτά, δεν τα εξασφαλίζουν οι δικές τους προσπάθειες, αλλά... η παραπαιδεία και τα φροντιστήρια! Έχουν υποστεί και αυτοί, όπως σχεδόν όλοι οι αμειβόμενοι από το δημόσιο (αλλά και τον ιδιωτικό τομέα...) μεγάλες περικοπές των εισοδημάτων τους, σε βαθμό που ν' ανατρέπονται σχεδιασμοί ζωής...
Η κοινωνία θα περίμενε -το απαιτούσε!- οι δάσκαλοι να έχουν ξεσηκωθεί και αγωνισθεί για να σταματήσει το αίσχος της παραπαιδείας (μοναδικό φαινόμενο στην Ευρώπη!) που απαξιώνει τους ίδιους και την αποστολή τους. Να έχουν κηρύξει από τις αρχές του χειμώνα απεργία για να υποχρεώσουν την πολιτεία να εξασφαλίσει πετρέλαιο για τις σχολικές αίθουσες και να μην κάνουν μάθημα τα παιδιά σε... πολικές συνθήκες, φορώντας γάντια και παλτά. Να κατέβουν στους δρόμους για να μην υπάρχει ούτε ένα παιδί στα θρανία που κάνει μάθημα χωρίς να έχει πιει γάλα το πρωί και φάει έστω μια φέτα ψωμί. Για να αυξηθούν τα σχολεία για παιδιά με ειδικές ανάγκες, να μην κλείνουν τα (καταπληκτικά!) μουσικά γυμνάσια και λύκεια λόγω ελλείψεως πόρων. Για να υπάρξει-επιτέλους, μετά από... δεκάδες «μεταρρυθμίσεις» και «επαναστάσεις»- ένα σύγχρονο, λειτουργικό και παραγωγικό εκπαιδευτικό σύστημα , ο σχεδιασμός του οποίου θ' αρχίσει από το νηπιαγωγείο, τα θεμέλια, και όχι από το... ρετιρέ, τον τρόπο εισαγωγής στα ΑΕΙ. Να έχουν κατεβάσει τα ρολά, όταν στην αρχή της φετινής σχολικής χρονιάς αντί για βιβλία μοιράστηκαν... φωτοτυπίες. Να έχουν αυτοί οι ίδιοι προτείνει τα δωρεάν διανεμόμενα σχολικά βιβλία να επιστρέφονται στο τέλος της χρονιάς, για να ξαναχρησιμοποιηθούν άλλες 2-3 φορές, αντί να... καίγονται, μ' αποτέλεσμα ν' απαιτείται δαπάνη δεκάδων εκατομμυρίων για την επανέκδοση τους...
Αν είχαν κινητοποιηθεί γι' αυτούς και διάφορους άλλους ουσιαστικούς λόγους, παιδιά και οικογένειες, ολόκληρη η κοινωνία,θα τους συμπαραστέκονταν ολόθερμα και μαχητικά! Αλλά απεργώντας («πειθόμενοι» στις ηλίθιες και ανερμάτιστες αποφάσεις της συνδικαλιστικής τους ηγεσίας...) για... να μην δουλέψουν δυο ώρες παραπάνω την εβδομάδα , δηλαδή συνολικά σκάρτες 24 ώρες το πενθήμερο, αυτοί οι εργαζόμενοι 8 μήνες τον χρόνο, περίμεναν να βρουν λαϊκή συμπαράσταση; Και την κυβέρνηση ανεκτική;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου