Outside the Wall
Της Ματίνας Παπαχριστούδη - Hot Doc
Μόλις πριν από δέκα ημέρες, με αφορμή την επέτειο της 3ης του Μάη, ημέρα της ελευθερίας του Τύπου, πάμπολλα δημοσιευμένα κείμενα σε παραδοσιακά και νέα Μέσα επισήμαναν τη σχέση ανάμεσα στην ανελευθερία των δημοσιογράφων, τις σχέσεις διαπλοκής με επιχειρηματικά-πολιτικά συμφέροντα και τη θύελλα των περικοπών-απολύσεων στα Μέσα.
Στην Ελλάδα η επέτειος της ελευθερίας του Τύπου αντιμετωπίστηκε βαριεστημένα, σαν μια υποχρέωση που πρέπει να τηρηθεί. Αυτό είναι και το μήνυμα που εκπέμπουν οι δημοσιογράφοι ως κλάδος εκτός συνόρων. Οι σχέσεις πολιτικών, εργολάβων-κατασκευαστών, διαφημιστών συγκαταλέγονται στις νούμερο ένα πηγές άσκησης πιέσεων. Αν προσθέταμε και τις τράπεζες ή τα golden αμειβόμενα στελέχη των ΜΜΕ ακόμη και στις εποχές της απόλυτης ερημοποίησης της οικονομίας, θα είχαμε συμπληρώσει την εικόνα ανελευθερίας του Τύπου στη χώρα μας.
Όλες τις προηγούμενες ημέρες εκτυλίσσεται μέσα από όλα τα κυρίαρχα ΜΜΕ κάθε μορφής και διανομής δημοσιογραφικού λόγου, η εκτεταμένη επιχείρηση συκοφάντησης των εκπαιδευτικών και κατατρομοκράτησης της κοινωνίας, με ειδική στόχευση στην εξαθλιωμένη ελληνική οικογένεια. Το βαρύ δημοσιογραφικό πυροβολικό των ΜΜΕ σε θέσεις μάχης παπαγαλίζει τα επιχειρήματα πολιτικών non paper, τα οποία γίνονται πρωτοσέλιδα σοβαροφανών ναυαρχίδων του Τύπου. Τα παραγγέλνουν, τα γράφουν, τα υιοθετούν και τα επιβάλλουν όλοι εκείνοι που στήνουν χρόνια τώρα τα κατά παραγγελία ρεπορτάζ ενάντια στην κοινωνία, αυτοί που επέλεξαν τη χυδαία προπαγάνδα από την πληροφόρηση και την ενημέρωση, βαφτίζοντας την ως «δημοσιογραφική αυτοσυγκράτηση».
Αυτοί που, για παράδειγμα, λοιδορούν το δημόσιο, αλλά φροντίζουν να κατέχουν μια θέση στο δημόσιο. Αυτοί και τα μέλη της οικογένειας τους. Ή να έχουν εξασφαλισμένη μια θέση σε payroll τράπεζας, γραφείου Τύπου πολιτικών ή ΜΚΟ.
Προχθές ο εχθρός ήταν οι δημόσιοι τεμπέληδες υπάλληλοι, χθες οι
φαρμακοποιοί ή οι εργαζόμενοι του ΟΣΕ, σήμερα οι εκπαιδευτικοί. Γιατί
αποφάσισαν να αντιδράσουν και να μην υποκύψουν στην τροϊκανή πολιτική
της συγκυβέρνησης. Οι δημοσιογράφοι ανέλαβαν την επιχείρηση εξολόθρευσης τους.
Δυστυχώς οι πολλοί δημοσιογράφοι στα ΜΜΕ σιωπούν. Όπως κάνουν τρία
χρόνια τώρα με επιχείρημα να μην μειωθεί ο μισθός αρχικά, να μην χάσουν
τη θέση τους αργότερα. Τα οποία και χάθηκαν, χάνονται, έτσι κι αλλιώς.
Προσθέτοντας άλλο ένα σκαλί στην πτώση της ελευθερίας του Τύπου. Ποιος
ξέρει, στην επόμενη έκθεση μπορεί να φτάσει ο ελληνικός Τύπος στον δείκτη ανελευθερίας τις χώρες της Λατινικής Αμερικής ή της Αφρικής. Όπως δηλαδή αρμόζει σε κανονικό προτεκτοράτο.
Βαθυ κοκκινο
Μόλις πριν από δέκα ημέρες, με αφορμή την επέτειο της 3ης του Μάη, ημέρα της ελευθερίας του Τύπου, πάμπολλα δημοσιευμένα κείμενα σε παραδοσιακά και νέα Μέσα επισήμαναν τη σχέση ανάμεσα στην ανελευθερία των δημοσιογράφων, τις σχέσεις διαπλοκής με επιχειρηματικά-πολιτικά συμφέροντα και τη θύελλα των περικοπών-απολύσεων στα Μέσα.
Στην Ελλάδα η επέτειος της ελευθερίας του Τύπου αντιμετωπίστηκε βαριεστημένα, σαν μια υποχρέωση που πρέπει να τηρηθεί. Αυτό είναι και το μήνυμα που εκπέμπουν οι δημοσιογράφοι ως κλάδος εκτός συνόρων. Οι σχέσεις πολιτικών, εργολάβων-κατασκευαστών, διαφημιστών συγκαταλέγονται στις νούμερο ένα πηγές άσκησης πιέσεων. Αν προσθέταμε και τις τράπεζες ή τα golden αμειβόμενα στελέχη των ΜΜΕ ακόμη και στις εποχές της απόλυτης ερημοποίησης της οικονομίας, θα είχαμε συμπληρώσει την εικόνα ανελευθερίας του Τύπου στη χώρα μας.
Όλες τις προηγούμενες ημέρες εκτυλίσσεται μέσα από όλα τα κυρίαρχα ΜΜΕ κάθε μορφής και διανομής δημοσιογραφικού λόγου, η εκτεταμένη επιχείρηση συκοφάντησης των εκπαιδευτικών και κατατρομοκράτησης της κοινωνίας, με ειδική στόχευση στην εξαθλιωμένη ελληνική οικογένεια. Το βαρύ δημοσιογραφικό πυροβολικό των ΜΜΕ σε θέσεις μάχης παπαγαλίζει τα επιχειρήματα πολιτικών non paper, τα οποία γίνονται πρωτοσέλιδα σοβαροφανών ναυαρχίδων του Τύπου. Τα παραγγέλνουν, τα γράφουν, τα υιοθετούν και τα επιβάλλουν όλοι εκείνοι που στήνουν χρόνια τώρα τα κατά παραγγελία ρεπορτάζ ενάντια στην κοινωνία, αυτοί που επέλεξαν τη χυδαία προπαγάνδα από την πληροφόρηση και την ενημέρωση, βαφτίζοντας την ως «δημοσιογραφική αυτοσυγκράτηση».
Αυτοί που, για παράδειγμα, λοιδορούν το δημόσιο, αλλά φροντίζουν να κατέχουν μια θέση στο δημόσιο. Αυτοί και τα μέλη της οικογένειας τους. Ή να έχουν εξασφαλισμένη μια θέση σε payroll τράπεζας, γραφείου Τύπου πολιτικών ή ΜΚΟ.
Βαθυ κοκκινο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου