Η Σκληρή Πραγματικότητα

spirospero

του Σπύρου Λαβδιώτη

Έχουμε συμπληρώσει τρία ολόκληρα χρόνια από την αποφράδα ημέρα της υπογραφής του Α' Μνημονίου της εθνικής υποτέλειας της Ελλάδος και η κοινωνία συνεχίζει να βυθίζεται στην απόγνωση και την απελπισία μέσα στη φρίκη της καλπάζουσας ανεργίας και της φτώχειας.

Τα συντρίμμια των απατηλών υποσχέσεων της «σωτηρίας της χώρας από τη χρεωκοπία» είναι πλέον εμφανή, καθώς το «φώς του τούνελ» της πολυπόθητης ανάκαμψης αποτελεί μια ψευδαίσθηση, μια οφθαλμαπάτη ενός μεγάλου μάγου, όπου κάποιος νομίζει ότι βλέπει αυτό που είναι ανύπαρκτο. Κι αυτό συμβαίνει, διότι ο απλός πολίτης είναι αδύνατον να πιστέψει ότι η πολιτική ηγεσία του τόπου, αντί να σώσει το λαό που εκπροσωπεί και έχει την ιερή δημοκρατική υποχρέωση να τον υπηρετεί, έχει σώσει μέχρι στιγμής τους δανειστές και τους τραπεζίτες.

Όμως, η δύναμη της πολιτικής είναι τα λόγια της «δημιουργού πειθούς» και αποκτά το κύρος της με τα λόγια που μπορούν να υπηρετήσουν το άδικο όταν δημιουργούν ψευδή πίστη στο εκλογικό σώμα. Και η ψευδής πίστη, είπε ο Σωκράτης, είναι το χειρότερο κακό στη πολιτεία.

Αυτή την ψευδή πίστη ενδυνάμωσε η πρόσφατη Έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με τα «εύσημα» στη κυβέρνηση για την εντυπωσιακή πρόοδο στη δημοσιονομική προσαρμογή, αγνοώντας το πλήθος των προβλημάτων που αντιμετωπίζει μια εξαθλιωμένη ελληνική κοινωνία, με το 27% του εργατικού δυναμικού άνεργο και για τους νέους το 64%!

Με άλλα λόγια, το περίοπτο ΔΝΤ- φημισμένο για την διάλυση του κοινωνικού ιστού της χώρας που επιτηρεί και τελευταία με τον περιβόητο 'πολλαπλασιαστή'(multiplier) των μέτρων αυστηρής λιτότητας, που υπό-εκτίμησε στη περίπτωση της Ελλάδος κατά 300% περίπου την αρνητική επίπτωση της μείωσης των εισοδημάτων και της αύξησης φόρων επί του ΑΕΠ- δίνει εύσημα στη κυβέρνηση για την έξοχη αυτοκαταστροφική πολιτική που εφαρμόζει.

Αξίζει λοιπόν να δούμε με προσοχή που αποβλέπουν αυτά τα εξαιρετικά σχόλια του ΔΝΤ για τις επιτυχίες της κυβέρνησης εν μέσω τόσης δυστυχίας της ελληνικής κοινωνίας. Μήπως το παράδοξο της επιτυχίας μέσα στη δυστυχία αποκρύπτει την επίτευξη ενός άλλου σκοπού της διεθνούς κοινότητας που συνοδεύτηκε από μια πρωτοφανή βοήθεια, δηλώνει το ΔΝΤ, 173 δις € μέχρι τώρα από τους Ευρωπαίους εταίρους της Ελλάδος. Πράγματι, πως λογικώς συμβιβάζεται η «βοήθεια» των 200 δις € (μαζί με το ΔΝΤ) με την οδυνηρή κατάρρευση της οικονομίας;

Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ το έλλειμμα της κυβέρνησης το 2012 εκτιμάται στα 19.4 δις ευρώ ή 10% σε σχέση με το ΑΕΠ (193.7 δις €), ενώ το ενοποιημένο χρέος στο τέλος του 2012 ανήλθε στα 304 δις ευρώ ή 157% επί του ΑΕΠ (κριτήριο Μάαστριχτ 60%)! Δηλαδή, ενώ η οικονομία της χώρας συνετρίβη το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ επανήλθε στο επίπεδο του 10% του 2010 (κριτήριο Μάαστριχτ 3%)! Το δε ενοποιημένο χρέος της κυβέρνησης από το επίπεδο των 300 δις ευρώ(2009) με την ενεργοποίηση των δανειακών συμβάσεων, πάρα το αλλοπρόσαλλο haircut των ομολόγων, αντί να μειωθεί αυξήθηκε στα 304 δις ευρώ το 2012!

Πως λοιπόν να μη διερωτηθεί ο άμοιρος φορολογούμενος πολίτης, μα τι γίνετε εδώ; Μας λένε να ακολουθήσουμε αυστηρά το «πρόγραμμα» για να σωθούμε από τη χρεωκοπία και μάλιστα μας επιβεβαιώνουν ότι μας έδωσαν υπό μορφή αλληλεγγύης 200 δις €, αλλά εμείς δεν είδαμε τίποτε, απλώς μειώνουν τους μισθούς, τις συντάξεις και πάσης φύσεως δαπάνες ιατρικής περίθαλψης κι αυξάνουν τους φόρους. Και το μυστήριο, το χρέος ανεβαίνει αντί να κατεβαίνει!

Πως είναι δυνατόν αυτό να συμβεί όταν τα κύρια μεγέθη της οικονομίας και ειδικά το πρωτογενές έλλειμμα της κυβέρνησης την τριετία (2010-2012) ανέρχεται στα 26 δις €. Και εάν προσθέσουμε τους τόκους εξυπηρέτησης των δανείων που ανέρχονται σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ στα 38 δις € (41 δις € Υπ. Οικ.) το συνολικό έλλειμμα είναι μεταξύ 64- 67 δις €. Αυτό είναι το ποσό των κεφαλαίων, δηλαδή περίπου 66 δις € που το ελληνικό κράτος χρειάζονταν για να καλύψει τις αναγκαίες δαπάνες του και να πληρώσει τους τόκους του δημοσίου χρέους.

Γιατί απαιτούνται περίπου 200 δις € ως «βοήθεια» από τους διεθνείς δανειστές (τελικά ανέρχονται στο σύνολο των 247 δις € συμπεριλαμβανομένων και των εγχώριων δανειστών), για να αποφύγει η ελληνική οικονομία τη χρεωκοπία; Πως ξαφνικά «ως κεραυνός εν αιθρία» ενώ απαιτείτο ένα ποσό πρωτογενών δαπανών της τάξεως των 26 δις €, εξαιρουμένων των χρηματοοικονομικών δαπανών, ολόκληρο το οικονομικό οικοδόμημα της χώρας κατέρρευσε σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα και επήλθε η πρωτοφανής σε σφοδρότητα ύφεση;

Είναι φυσιολογικό το συγκλονιστικό γεγονός οι επιχειρήσεις να κλείνουν η μία μετά την άλλη, η ανεργία να καλπάζει, η μετανάστευση σε στυλ 1960 να γιγαντώνεται και όσοι χάσανε την ελπίδα μέσα στην απόγνωση του οικονομικού αδιέξοδου που έχουν περιέλθει, οδηγούνται σε ακραίες λύσεις δίνοντας τέλος στη ζωή τους, άλλοι πέφτοντας από μπαλκόνια, άλλοι από γέφυρες, άλλοι πνίγονται, κι άλλοι απαγχονίζονται για να αποφύγουν τον εξευτελισμό.

Όλη αυτή η συμφορά που θα μείνει ανεξίτηλη στην μνήμη αυτών που τη βιώνουν και για τους νεωτέρους που θα την διδαχθούν, γίνεται για να παραμείνει η Ελλάδα στο Ευρώ για να διασωθούν οι θεωρούμενες ελληνικές τράπεζες και μαζί η περίοπτη Τράπεζα της Ελλάδος. Ένας κατεξοχήν ιδιωτικός οργανισμός που η συντριπτική πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου, παραδόξως μετά από 85 χρόνια λειτουργίας, παραμένει ακόμη άγνωστη στον ελληνικό λαό.

Η σκληρή πραγματικότητα καταδεικνύει ότι η υπαγωγή της Ελλάδος στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης τον Μάιο του 2010 υπήρξε το άλλοθι για τη σωτηρία του χρεοκοπημένου τραπεζικού συστήματος της χώρας. Ήταν η εποχή που με απίστευτες μεθοδεύσεις οι αρμόδιοι της τότε κυβέρνησης περνούσαν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου δεκάδες δις € ζημιές των τραπεζών σε ΦΕΚ που αφορούσαν περιηγητικά πλοία και λιμάνια και, βοσκοτόπια.

Γι αυτό κι οι ξένοι αναλυτές ομολογούν ότι « δεν μπορείς να βρεις καλύτερο παράδειγμα για να εκθέσεις πόσο απερίσκεπτες ήταν οι προσπάθειες της διάσωσης της Ελλάδος». Η Ευρώ ελίτ γνώριζε ότι η Ελλάδα χρειάζονταν «ζεστό χρήμα» και για να συγκαλύψει τα ψεγάδια της Ευρωζώνης και τις επισφάλειες των τραπεζών, παρουσίασε την Ελλάδα ως τον άσωτο εταίρο. Έτσι, δημιουργήθηκε μια καταθλιπτική διεθνή ατμόσφαιρα εις βάρος της χώρας μας που την προσομοίωσε σαν ένα «βαρέλι χρέους χωρίς πάτο», ενώ υπήρχε πάτος, κι ο πάτος ήταν στερεός και δεν ξεπερνούσε τις δανειακές απαιτήσεις των 66 δις € για την τριετία 2010-2012.

Εντούτοις, με την συνδρομή της πολιτικής ηγεσίας και του μοιραίου «κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα» την συκοφάντησαν και την λοιδόρησαν παραπλανώντας ντόπιους και ξένους επενδυτές για να κοινωνικοποιήσουν τις κολοσσιαίες ζημίες των τραπεζών και να τις πληρώσει, αντί η Ευρώ ελίτ ως υπαίτια του από γεννησιμιού ελαττωματικού νομισματικού συστήματος, ο έλληνας πολίτης που τον εκφόβισαν ανελέητα. Γι αυτό, είναι καταδικασμένοι στην συνείδησή του.

-------------------
1International Monetary Fund, Greece-2013: Consultation Concluding Statement of the IMF Mission May 3, 2013.

2Ελληνική Στατιστική Αρχή, Δελτίο Τύπου, Έρευνα Εργατικού Δυναμικού: Φεβρουάριος 2013, 9 Μαΐου 2013

3Bloomberg, IMF Officials: We Were Wrong About Austerity, January 4, 2013.

4IMF Greece – 2013 May 3, Ό.π., άρθρο 2.

5Ελληνική Στατιστική Αρχή, Δελτίο Τύπου: Δημοσιονομικά Στοιχεία για τα έτη 2009-2012, 10 Απριλίου 2013.

6Η Ελληνική Στατιστική Αρχή, Η Ελληνική Οικονομία, The Greek Economy, 19 Απριλίου 2013.

7Υπάρχει σημαντική απόκλιση στο ποσό των τόκων που παραθέτει η Ελστάτ για τη περίοδο 2010-2012 και των ποσών που παρατίθενται στους Προϋπολογισμούς του Υπουργείου Οικονομικών. Ευχόμαστε να μην πρόκειται για λάθος «εκ παραδρομής». Απλώς προς ενημέρωση, το ποσό των τόκων της ίδιας περιόδου(2010-2012) ανέρχεται σύμφωνα με το Υπουργείο οικονομικών: 13.22 δις € (2010), 16.38 δις (2011) και 11.73 δις (2012), ήτοι 41.3 δις €.

8 Nikos Tsafos, The Greek Bailout Balance Sheet, May 2, 2013, greekdefaultwatch@gmail.com

Σπύρος Λαβδιώτης, Αθήνα 12 Μαΐου 2013