Η αυτοπαγίδευση στον χρόνο

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Δεν είναι η πρώτη φορά, σίγουρα δεν θάναι και η τελευταία που χρειάζεται να ασχοληθούμε με το μοτίβο “όποιος νομίζει ότι έχει τον χρόνο ιδιοκτησία του, στο τέλος παγιδεύεται από τον ίδιο τον χρόνο”.

Αυτές τις μέρες, κατά έναν παράξενο τρόπο – λες και συντονίζονται αντιτιθέμενα συμφέροντα! – όλοι οι συντελεστές της δημόσιας σκηνής προσέρχονται στην αυτοπαγίδευση αυτή, θεωρώντας πως διαφεντεύουν τον χρόνο. Από τις κεντρικότερες επιλογές, μέχρι πιο περιθωριακές. Δείτε: η Κυβέρνηση Τσίπρα, αφού άφησε την διαβόητη αξιολόγηση ή έλεγχο ή επιθεώρηση/το review του τωρινού Προγράμματος να ξεσούρνει – ήταν για το τέλος του φθινοπώρου, φθάσαμε αισίως στον Φεβρουάριο – τώρα διαδηλώνει σε κάθε τόνο και με κάθε τρόπο ότι επείγεται. Μάλιστα, ο μοναχικός και σαν χαμένος στο διάστημα Ευκλείδης Τσακαλώτος ευθέως (και σωστά…) εξηγεί ότι άμα το Πρόγραμμα Προσαρμογής αφεθεί να λιμνάζει, θα “ανακαλυφθεί” κάποια στιγμή ότι δεν βγαίνει πέρα (δεν βγαίνει που δεν βγαίνει, βέβαια, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία…).

Την ίδια στιγμή, όμως, κεντρική πολιτική επιλογή της Κυβέρνησης – που την σήκωσε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος και ταυτίστηκε μ’ αυτήν! – αποτελεί το “Όχι σε οποιαδήποτε μείωση συντάξεων”, με το Ασφαλιστικό να είναι ούτως ή άλλως συμφωνημένο ότι θα προχωρήσει ριζικά, αν είναι να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση. Έρχεται να συνδυαστεί η επιλογή αυτή όχι με την ανακίνηση του αγροτικού, αλλά με τις φραστικές επιθέσεις υπουργών εναντίων των φοροφυγάδων κλπ. αγροτών, επιθέσεις που έκαναν τα 24 μπλόκα των τρακτέρ 45, αυτά 80 και ήδη άνω των 100. Όμως, ενώ η Κυβέρνηση θέλει/χρειάζεται διάλογο με τους αγρότες άμεσα (ώστε πέσουν τα μπλόκα) οι αγρότες τής επιβάλουν το μαρτύριο της σταγόνας – καθυστέρηση και στο άνοιγμα καν των συνεννοήσεων. Την ίδια αξιοποίηση του χρόνου επιλέγουν και οι “διαδηλωτές της γραβάτας”, που ενώ έκαναν αρχικά κινήσεις προσέγγισης/διαπραγμάτευσης με την Κυβέρνηση, ήδη περνούν σε γραμμή συνολικής άρνησης μέχρις ότου τα σχεδιάσματα Κατρούγκαλου φύγουν από το τραπέζι. Αν μη και ο ίδιος ο υπουργός με την pochette.

Παράλληλα, βλέποντας το αδιέξοδο να έρχεται όλο και πιο κοντά, η Κυβέρνηση έχει ανοίξει διαύλους επικοινωνίας όχι πλέον με την Τρόικα/Κουαρτέτο που μας προσγειώθηκε Αθήνα, αλλά με Βερολίνο/Παρίσι/Βρυξέλλες απευθείας, ώστε “τουλάχιστον” το αγροτικό να αφεθεί γι’ αργότερα. Οι δανειστές-“εταίροι” την βλέπουν ευνοϊκά μια τέτοια καθυστέρηση, όμως την ίδια στιγμή ανεβάζουν την πίεση στο Ασφαλιστικό, ενώ παράλληλα αφήνουν την προοπτική του χρόνου για κλείσιμο του review να πηγαίνει προς το καλοκαίρι.

Πράγμα που (επιστροφή στην αρχή του σημειώματος…) πνίγει κυριολεκτικά την Ελληνική πλευρά. Ανάλογα κινούνται τα πράγματα και στο – εκρηκτικότερο, αποδεικνύεται – μέτωπο του Προσφυγικού. Εκεί, η Αθήνα “γράφει καθυστέρηση” στην δημιουργία μηχανισμών (hotspots, κέντρα “φιλοξενίας” κοκ) οι οποίοι όλοι γνωρίζουν ότι δεν θα είναι αποτελεσματικοί! Οι “εταίροι”, απειλώντας με Grexit από το Σένγκεν ασκούν ακραία πίεση σε μια Κυβέρνηση που έχει μπροστά της προθεσμίες και τελεσίγραφα που δεν μπορεί να τηρήσει. Ήδη, όμως, η πίεση ασκείται εμμέσως και στην Αντιπολίτευση – πάντως την Αξιωματική, και τον μόλις αναδειχθέντα στην ηγεσία Κυριάκο – η οποία θεωρούσε ότι “χρειάζεται χρόνο” προκειμένου να στήσει δομές και προγράμματα (καλά, μια λέξη είπαμε!) και να κάνει αριστεροδέξια ανοίγματα. Και τώρα… ανακαλύπτει πως χρόνος δεν υπάρχει. Ενώ κάποια σύμπλευση στο Προσφυγικό προκύπτει ως ανάγκη χωρίς χρόνο για προετοιμασίες.

Άντε να μας πέσουν και τίποτε εκλογές “λύτρωσης” – ακόμη και ο Σταύρος Ψυχάρης από στηλών “Βήματος” τις ευαγγελίζεται! – και να δούμε ποιος διαφεντεύει τον χρόνο.

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)