H εξομολόγηση....

Γράφει η Νούλα Χρυσοχοϊδου

Ξημερώνει Παρασκευή!Η ζωή μου ένας αδιάκοπος αγώνας. Όσο με θυμάμαι σπουδάζω, όσο με θυμάμαι βρίσκομαι σε ένα έδρανο, άλλες φορές από την πλευρά της φοιτήτριας κι άλλες φορές από την πλευρά της καθηγήτριας. Δύσκολη ζωή, τεράστιες αναζητήσεις ψυχής! Τι κι αν σας έχω συστηθεί παλαιότερα, τι κι αν με τις ιστορίες μου έχω ξεγυμνώσει τη ψυχή μου σε όλους εσάς. Σήμερα σας γράφω εγώ, όχι η Ναυσικά, όχι κάποια άλλη....αλλά η ψυχή μου! Είναι καιρός να εξομολογηθώ λοιπόν.

Νιώθω τόσο μόνη. Κι όμως παλεύω, παλεύω με θεούς και δαίμονες, με φαντάσματα του παρελθόντος, με παραδόσεις ήθη και έθιμα, με μια κοινωνία.... Φωνάζω, ουρλιάζω!!!Ακούστε με, κοιτάξτε με, είμαι εγώ που αναζητώ την ηρεμία της ψυχής μου, θέλω να μην πάψω να ονειρεύομαι, δείξτε μου πώς, πώς μπορεί να γίνει αναίμακτα..... Όχι, δεν φταίτε εσείς αλλά οι επιλογές μου. Ο λάθος δρόμος που ακολούθησα δύο φορες και δεν άντεξα, όχι γιατι δεν είμαι δυνατή, αλλά ενθουσιασμένη βάδισα στο άγνωστο. Κι αν δεν βαδίσεις λάθος μονοπάτι δεν θα μάθεις, θα σκεφτείτε. Έτσι! Και το μονοπάτι της ζωής μου είχε απογοητεύσεις, είχε μαύρα στίγματα σε έναν γκρίζο καμβά, είχε ροζ και κόκκινα συννεφάκια, είχε πολλές λύπες μα και πολλές χαρές, είχε...είχε...έχει....θα έχει....Δεν παραιτούμε. Δεν αφήνω τίποτα στην τύχη πια. Ακολουθώ την καρδιά μου, την ψυχή μου, τα θέλω μου. Είμαι σίγουρη οτι έχετε σκεφτεί τα ίδια πολλές φορές κι άλλες όμως στο  περίπου. Ήρθε η ώρα της εξομολόγησης, ήρθε η δική μου ώρα να σας πω για τα μαύρα στίγματα που στέκονται εκεί σαν φαντάσματα. Τα φαντάσματα του παρελθόντος που με κοιτούν μέσα στο βαθύ σκοτάδι της ψυχή μου. Πονάω, ναι πονάω αλλά στέκομαι βουβή. Είναι στιγμές που δεν μπορώ να κουνηθώ, θέλω μα δεν μπορώ. Τι να  μου συμβαίνει άραγε (;)

 Πάψε...μη γκρινιάζεις, μη παραιτείσαι. Μην πέφτεις. Είναι ο δικός σου αγώνας, η δική σου μάχη και πρέπει να πέσεις με φόρα, να επιτεθείς, να αμυνθείς, να ζήσεις. Πάλεψε, αγωνίσου, μη διστάσεις, μη παραδοθείς. Είναι το δικό σου δικαίωμα στη ζωή, στην ευτυχία. Μα νιώθω να φοβάμαι, βλέπω τη σκιά μου μέσα στο δωμάτιο να κουρνιάζεται εκεί, να εκεί... μα δεν την βλέπεις(;) κείτεται εκεί στη γωνία και βαριαναστενάζει. Λες και πονάει, λες και αναγνωρίζει την κατάρρευση του κορμιού μου. Αρρωσταίνει! Κοιτάξτε και τη δική σας, μην την αφήνετε μόνη, φοβάται αλλά δεν μιλά. Έλα σκιά μου, μη φοβάσαι, θέλω να σε κερδίσω, να σε αγαπήσω, να σε κάνω δική μου. Μη φεύγεις, μην αποχωρίζεσαι από το κορμί μου, δέξου με όπως είμαι, δεν είμαι τέλεια αλλά σ΄αγαπώ!. Δεν μ΄αναγνωρίζεις;;;  Και αρχίζει η ιστορία να παίρνει διαστάσεις και να ξετυλίγεται το κουβάρι της ζωής μου. Ώρα να ξαναγνωριστούμε αγαπημένη....

Κοντεύει να βραδιάσει... Είναι Σάββατο, μία μέρα ακόμα τελειώνει με τον δικό της τρόπο. Οι καταστάσεις πολλές και ιδιαίτερες.  Καληνύχτα εαυτέ μου, παρέδωσε τα κλειδιά της ψυχής μου στον μορφέα και αφέσου στην αγκαλιά του. Θα ταξιδεψεις μαζί του. Θα σ΄ακούσει. Θα σ΄αφουγκραστεί. Θα εξομολογηθείς.....

Καθρέφτης ειναί η ζωή αγάπη μου, ένα παράλληλο σύμπαν που κινείται, ένα δικό σου μάτριξ....

Πηγή