Outside the Wall
Ομάδα... εξωτερικών συνεργατών της Deutsche Bank, βασικής χρηματοδότριας του στρατοπέδου στο Αουσβιτς, ποζάρουν για μια φωτογραφία στην πύλη του κολαστήριου. Οπως λέει άλλωστε και η πάντα επίκαιρη επιγραφή, «Η Εργασία Απελευθερώνει»...
Συντάκτης: Γιώργος Τσιάρας
Η «ελεύθερη πτώση» των μετοχών της Deutsche Bank, της ναυαρχίδας των γερμανικών τραπεζών και ενός από τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στον κόσμο, πάγωσε αυτές τις μέρες το αίμα του δρος Σόιμπλε και των άλλων πολιτικών «οικονομισάριων» της ηπείρου μας, που μάταια προσπαθούν να πείσουν τις αγαπημένες τους αγορές ότι η τευτονική υπερ-τράπεζα είναι «σταθερή σαν βράχος», τη στιγμή που η μετοχή της σημείωνε χαμηλό τριακονταετίας...
Στην πραγματικότητα, ο «βράχος» αποδεικνύεται ιδιαίτερα εύθρυπτος: η μετοχή της «Γερμανικής Τράπεζας» έχει μειωθεί 41% από την αρχή του έτους, δηλαδή κατά μέσο όρο χάνει μία μονάδα την ημέρα, ενώ το πραγματικό μέτρο της αγωνίας των επενδυτών, δηλαδή το κόστος προστασίας (τα περιβόητα CDs και CDOs) από το ενδεχόμενο μη αποπληρωμής της... οροσειράς των δυνάμει «τοξικών» ομολόγων της έχει κυριολεκτικά υπερδιπλασιαστεί στο ίδιο βραχύ διάστημα.
Και ο λόγος είναι ότι, όσες καθησυχαστικές παρόλες κι αν εκστομίζουν οι Σόιμπλε και σία, οι αγορές γνωρίζουν καλά ότι η μαύρη τρύπα του υπέρογκου χρέους που κρύβει στα υπόγειά του το γερμανικό τραπεζικό θηρίο και, σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, ξεπερνά τα 60 τρισεκατομμύρια ευρώ –κάπου είκοσι φορές το γερμανικό ΑΕΠ και σχεδόν τετρακόσιες φορές μεγαλύτερο από το ελληνικό δημόσιο χρέος!- είναι πρακτικά αδύνατο να εξυπηρετηθεί.
Στην πραγματικότητα η άσχημη οικονομική κατάσταση της τράπεζας αποτελεί το χειρότερα κρυμμένο μυστικό στους κύκλους των χρηματιστών: οι πάντες γνωρίζουν ότι η Deutsche Bank δεν συνήλθε ποτέ από το κραχ του 2008 και την ασυγχώρητη εμπλοκή της στη φούσκα των αμερικανικών subprime δανείων, ούτε μπορεί να υπηρετήσει τις τεράστιες τοποθετήσεις της στις αγορές-καζίνο του συναλλάγματος και των παραγώγων (derivatives), όπου αποτελεί εδώ και δεκαετίες τον μεγαλύτερο «παίκτη» παγκοσμίως.
Τα βαριά πρόστιμα που πληρώνει εσχάτως για σειρά σκανδάλων, όπως η εμπλοκή της στη χειραγώγηση του επιτοκίου Libor, δεν είναι παρά η θρυαλλίδα της αναπόφευκτης χρηματιστηριακής κατάρρευσής της, καθώς οι τζογαδόροι «σορτάρουν» τη μετοχή της, πληρώνοντάς την με το ίδιο νόμισμα.
Τζάμπα, δηλαδή, τα τρισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ που πλήρωσαν από την τσέπη τους τα τελευταία χρόνια οι φορολογούμενοι σε Ευρώπη και ΗΠΑ για να «διασώσουν» την Deutsche και τις άλλες γερμανικές (και αγγλικές, και γαλλικές, και αμερικανικές) τράπεζες-μαμούθ από τα αποτελέσματα των άθλιων κερδοσκοπικών τους στοιχημάτων –όλο αυτό το ποτάμι του δημόσιου χρήματος που «μεταμφιέστηκε» τεχνηέντως σε ενέσεις ρευστότητας και διακρατικά «δάνεια σωτηρίας», προκειμένου να καλυφθεί η (ιδιωτική και αδιαφανής) κόπρος του Αυγείου.
Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι η Deutsche Bank, ο ορισμός της «too-big-to-fail» τράπεζας, δηλαδή της τράπεζας που «είναι υπερβολικά μεγάλη για να αποτύχει», θα αφεθεί έτσι απλά να καταρρεύσει -όπως θα συνέβαινε με μια «κανονική» τράπεζα, αν ίσχυαν οι υποτιθέμενοι κανόνες του «υγιούς» καπιταλισμού. Οσοι έχουν μελετήσει άλλωστε, έστω και στοιχειωδώς, την αμαρτωλή ιστορία της DB, αναγνωρίζουν πως το συγκεκριμένο ίδρυμα υπήρξε από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του ένα κορυφαίο εργαλείο του γερμανικού ιμπεριαλισμού.
Για την ακρίβεια, ιδρύθηκε με απόφαση του Πρώσου, τότε καγκελάριου, Μπίσμαρκ το 1870, παραμονές του γαλλο-γερμανικού πολέμου του ‘70-71, προκειμένου να σπάσει το ολιγοπώλιο των μεγάλων βρετανικών και γαλλικών τραπεζών, που εκείνη την εποχή κυριαρχούσαν στην παγκόσμια επενδυτική «σκακιέρα», πριμοδοτώντας φυσικά τις δικές τους αυτοκρατορικές φιλοδοξίες και «θάβοντας» αυτές των αναδυόμενων ανταγωνιστών, όπως η Γερμανία και οι ΗΠΑ: από την πρώτη στιγμή η DB εξειδικεύτηκε στο εξωτερικό εμπόριο –την «προώθηση και διευκόλυνση» (sic) των γερμανικών εμπορικών σχέσεων, επενδύσεων και εξαγωγών σε ξένες χώρες, και άρα εμμέσως την παγίωση της γερμανικής οικονομικής ηγεμονίας σε μια σειρά από ευρωπαϊκές αλλά και πιο μακρινές σφαίρες επιρροής –με εντυπωσιακή αποτελεσματικότητα.
Γι’ αυτό άλλωστε άνοιξε τα πρώτα της ξένα υποκαταστήματα στη Σανγκάη, το Λονδίνο και τη Νότια Αμερική και χρηματοδότησε, μεταξύ άλλων, μεγάλα έργα υποδομών στις ΗΠΑ και την τότε οθωμανική αυτοκρατορία, ενώ ταυτόχρονα συμμετείχε στη δημιουργία και γιγάντωση των γερμανικών βιομηχανικών κολοσσών–εξαγωγικών «αιχμών του δόρατος», όπως η χαλυβουργία Krupp και η χημική-φαρμακευτική Bayer, και αργότερα η Daimler-Benz, η Volkswagen- Audi κ.ά.
Οπως και οι παραπάνω γιγαντιαίοι πελάτες της, όμως, έτσι και η DB έγραψε τις μελανότερες σελίδες της πρωταγωνιστώντας με ενθουσιασμό στο τερατώδες «Πρότζεκτ Χίτλερ» και το αιματοκύλισμα της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου, στις δεκαετίες του ‘30 και ‘40.
Η κύρια δραστηριότητά της ήταν η «αρειοποίηση» (aryanization) και ενθυλάκωση τουλάχιστον 370 γερμανο-εβραϊκών επιχειρήσεων και η ενσωμάτωση τουλάχιστον άλλων 40 εμπορικών τραπεζών από όλη την Ευρώπη, παράλληλα με την κατάκτηση των κρατών-εδρών τους.
Με δικά της δάνεια χρηματοδοτήθηκαν, μεταξύ άλλων, το κολαστήριο του Αουσβιτς και τα τεράστια στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας της IG Farben και άλλων γερμανικών πολεμικών βιομηχανιών, όπου δούλεψαν μέχρι θανάτου εκατοντάδες χιλιάδες αιχμάλωτοι-σκλάβοι.
Ο τότε «ισχυρός ανήρ» του διοικητικού της συμβουλίου, ο πάντα καλοντυμένος και αριστοκρατικός στους τρόπους Χέρμαν Αμπς, υπήρξε ένα από τα «πολιτισμένα τέρατα» που έχτισαν το Τρίτο Ράιχ.
Το 1942, ο συγκεκριμένος τραπεζίτης συμμετείχε ως εκπρόσωπος της DB στα Δ.Σ. 40 «κατακτημένων» τραπεζών και βιομηχανιών, η πλειονότητα των οποίων χρησιμοποιούσαν αιχμαλώτους εργάτες: όταν οι σκλάβοι «εξαντλούνταν» (verbraucht, στην ψυχρή γερμανική ορολογία), απλά μεταφέρονταν στα κοντινότερα στρατόπεδα θανάτου, όπως το Μπιρκενάου.
Τι του συνέβη μετά τον πόλεμο; Εκτελέστηκε ως εγκληματίας; Πήγε φυλακή; Οχι βέβαια! Οπως και οι περισσότεροι άλλοι εκατομμυριούχοι «σπόνσορες» των ναζί, ο Αμπς έμεινε για ελάχιστο χρόνο στο περιθώριο και στη συνέχεια η... τεχνογνωσία του «αξιοποιήθηκε» ξανά στο πλαίσιο του μεταπολεμικού γερμανικού «οικονομικού θαύματος».
Για την ακρίβεια, παρέμεινε στην Deutsche μέχρι την «τιμωρητική» διάσπασή της σε δέκα μικρότερες τράπεζες από τους Συμμάχους το 1948, και αμέσως τοποθετήθηκε στο κρατικό Kreditanstalt für Wiederaufbau (Πιστωτικό Ινστιτούτο Ανασυγκρότησης), που επιφορτίστηκε με τη μοιρασιά των δισεκατομμυρίων του Σχεδίου Μάρσαλ στις επιχειρήσεις-επιγόνους των παλιών πελατών του.
Και, βέβαια, το 1951-53 αυτός ο στυλοβάτης των ναζί ανέλαβε επικεφαλής της δυτικογερμανικής αντιπροσωπείας που έπειτα από δύο χρόνια διαβουλεύσεων πέτυχε το κούρεμα του γερμανικού πολεμικού χρέους κατά 70%! Και, σαν επιβράβευση για τις υπηρεσίες του, όταν το 1957 η Deutsche Bank ξανάνοιξε στη Φρανκφούρτη, ο Αμπς επέστρεψε ως πρόεδρος του Δ.Σ.
Και ουσιαστικός διευθυντής της, θέση που κράτησε ουσιαστικά ώς το 1976! Πέθανε τελικά στο κρεβάτι του το 1994, σε ηλικία 93 ετών...
Πηγή: efsyn
Στην πραγματικότητα, ο «βράχος» αποδεικνύεται ιδιαίτερα εύθρυπτος: η μετοχή της «Γερμανικής Τράπεζας» έχει μειωθεί 41% από την αρχή του έτους, δηλαδή κατά μέσο όρο χάνει μία μονάδα την ημέρα, ενώ το πραγματικό μέτρο της αγωνίας των επενδυτών, δηλαδή το κόστος προστασίας (τα περιβόητα CDs και CDOs) από το ενδεχόμενο μη αποπληρωμής της... οροσειράς των δυνάμει «τοξικών» ομολόγων της έχει κυριολεκτικά υπερδιπλασιαστεί στο ίδιο βραχύ διάστημα.
Και ο λόγος είναι ότι, όσες καθησυχαστικές παρόλες κι αν εκστομίζουν οι Σόιμπλε και σία, οι αγορές γνωρίζουν καλά ότι η μαύρη τρύπα του υπέρογκου χρέους που κρύβει στα υπόγειά του το γερμανικό τραπεζικό θηρίο και, σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, ξεπερνά τα 60 τρισεκατομμύρια ευρώ –κάπου είκοσι φορές το γερμανικό ΑΕΠ και σχεδόν τετρακόσιες φορές μεγαλύτερο από το ελληνικό δημόσιο χρέος!- είναι πρακτικά αδύνατο να εξυπηρετηθεί.
Στην πραγματικότητα η άσχημη οικονομική κατάσταση της τράπεζας αποτελεί το χειρότερα κρυμμένο μυστικό στους κύκλους των χρηματιστών: οι πάντες γνωρίζουν ότι η Deutsche Bank δεν συνήλθε ποτέ από το κραχ του 2008 και την ασυγχώρητη εμπλοκή της στη φούσκα των αμερικανικών subprime δανείων, ούτε μπορεί να υπηρετήσει τις τεράστιες τοποθετήσεις της στις αγορές-καζίνο του συναλλάγματος και των παραγώγων (derivatives), όπου αποτελεί εδώ και δεκαετίες τον μεγαλύτερο «παίκτη» παγκοσμίως.
Τα βαριά πρόστιμα που πληρώνει εσχάτως για σειρά σκανδάλων, όπως η εμπλοκή της στη χειραγώγηση του επιτοκίου Libor, δεν είναι παρά η θρυαλλίδα της αναπόφευκτης χρηματιστηριακής κατάρρευσής της, καθώς οι τζογαδόροι «σορτάρουν» τη μετοχή της, πληρώνοντάς την με το ίδιο νόμισμα.
Τζάμπα, δηλαδή, τα τρισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ που πλήρωσαν από την τσέπη τους τα τελευταία χρόνια οι φορολογούμενοι σε Ευρώπη και ΗΠΑ για να «διασώσουν» την Deutsche και τις άλλες γερμανικές (και αγγλικές, και γαλλικές, και αμερικανικές) τράπεζες-μαμούθ από τα αποτελέσματα των άθλιων κερδοσκοπικών τους στοιχημάτων –όλο αυτό το ποτάμι του δημόσιου χρήματος που «μεταμφιέστηκε» τεχνηέντως σε ενέσεις ρευστότητας και διακρατικά «δάνεια σωτηρίας», προκειμένου να καλυφθεί η (ιδιωτική και αδιαφανής) κόπρος του Αυγείου.
Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι η Deutsche Bank, ο ορισμός της «too-big-to-fail» τράπεζας, δηλαδή της τράπεζας που «είναι υπερβολικά μεγάλη για να αποτύχει», θα αφεθεί έτσι απλά να καταρρεύσει -όπως θα συνέβαινε με μια «κανονική» τράπεζα, αν ίσχυαν οι υποτιθέμενοι κανόνες του «υγιούς» καπιταλισμού. Οσοι έχουν μελετήσει άλλωστε, έστω και στοιχειωδώς, την αμαρτωλή ιστορία της DB, αναγνωρίζουν πως το συγκεκριμένο ίδρυμα υπήρξε από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του ένα κορυφαίο εργαλείο του γερμανικού ιμπεριαλισμού.
Για την ακρίβεια, ιδρύθηκε με απόφαση του Πρώσου, τότε καγκελάριου, Μπίσμαρκ το 1870, παραμονές του γαλλο-γερμανικού πολέμου του ‘70-71, προκειμένου να σπάσει το ολιγοπώλιο των μεγάλων βρετανικών και γαλλικών τραπεζών, που εκείνη την εποχή κυριαρχούσαν στην παγκόσμια επενδυτική «σκακιέρα», πριμοδοτώντας φυσικά τις δικές τους αυτοκρατορικές φιλοδοξίες και «θάβοντας» αυτές των αναδυόμενων ανταγωνιστών, όπως η Γερμανία και οι ΗΠΑ: από την πρώτη στιγμή η DB εξειδικεύτηκε στο εξωτερικό εμπόριο –την «προώθηση και διευκόλυνση» (sic) των γερμανικών εμπορικών σχέσεων, επενδύσεων και εξαγωγών σε ξένες χώρες, και άρα εμμέσως την παγίωση της γερμανικής οικονομικής ηγεμονίας σε μια σειρά από ευρωπαϊκές αλλά και πιο μακρινές σφαίρες επιρροής –με εντυπωσιακή αποτελεσματικότητα.
Γι’ αυτό άλλωστε άνοιξε τα πρώτα της ξένα υποκαταστήματα στη Σανγκάη, το Λονδίνο και τη Νότια Αμερική και χρηματοδότησε, μεταξύ άλλων, μεγάλα έργα υποδομών στις ΗΠΑ και την τότε οθωμανική αυτοκρατορία, ενώ ταυτόχρονα συμμετείχε στη δημιουργία και γιγάντωση των γερμανικών βιομηχανικών κολοσσών–εξαγωγικών «αιχμών του δόρατος», όπως η χαλυβουργία Krupp και η χημική-φαρμακευτική Bayer, και αργότερα η Daimler-Benz, η Volkswagen- Audi κ.ά.
Οπως και οι παραπάνω γιγαντιαίοι πελάτες της, όμως, έτσι και η DB έγραψε τις μελανότερες σελίδες της πρωταγωνιστώντας με ενθουσιασμό στο τερατώδες «Πρότζεκτ Χίτλερ» και το αιματοκύλισμα της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου, στις δεκαετίες του ‘30 και ‘40.
Η κύρια δραστηριότητά της ήταν η «αρειοποίηση» (aryanization) και ενθυλάκωση τουλάχιστον 370 γερμανο-εβραϊκών επιχειρήσεων και η ενσωμάτωση τουλάχιστον άλλων 40 εμπορικών τραπεζών από όλη την Ευρώπη, παράλληλα με την κατάκτηση των κρατών-εδρών τους.
Με δικά της δάνεια χρηματοδοτήθηκαν, μεταξύ άλλων, το κολαστήριο του Αουσβιτς και τα τεράστια στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας της IG Farben και άλλων γερμανικών πολεμικών βιομηχανιών, όπου δούλεψαν μέχρι θανάτου εκατοντάδες χιλιάδες αιχμάλωτοι-σκλάβοι.
Ο τότε «ισχυρός ανήρ» του διοικητικού της συμβουλίου, ο πάντα καλοντυμένος και αριστοκρατικός στους τρόπους Χέρμαν Αμπς, υπήρξε ένα από τα «πολιτισμένα τέρατα» που έχτισαν το Τρίτο Ράιχ.
Το 1942, ο συγκεκριμένος τραπεζίτης συμμετείχε ως εκπρόσωπος της DB στα Δ.Σ. 40 «κατακτημένων» τραπεζών και βιομηχανιών, η πλειονότητα των οποίων χρησιμοποιούσαν αιχμαλώτους εργάτες: όταν οι σκλάβοι «εξαντλούνταν» (verbraucht, στην ψυχρή γερμανική ορολογία), απλά μεταφέρονταν στα κοντινότερα στρατόπεδα θανάτου, όπως το Μπιρκενάου.
Τι του συνέβη μετά τον πόλεμο; Εκτελέστηκε ως εγκληματίας; Πήγε φυλακή; Οχι βέβαια! Οπως και οι περισσότεροι άλλοι εκατομμυριούχοι «σπόνσορες» των ναζί, ο Αμπς έμεινε για ελάχιστο χρόνο στο περιθώριο και στη συνέχεια η... τεχνογνωσία του «αξιοποιήθηκε» ξανά στο πλαίσιο του μεταπολεμικού γερμανικού «οικονομικού θαύματος».
Για την ακρίβεια, παρέμεινε στην Deutsche μέχρι την «τιμωρητική» διάσπασή της σε δέκα μικρότερες τράπεζες από τους Συμμάχους το 1948, και αμέσως τοποθετήθηκε στο κρατικό Kreditanstalt für Wiederaufbau (Πιστωτικό Ινστιτούτο Ανασυγκρότησης), που επιφορτίστηκε με τη μοιρασιά των δισεκατομμυρίων του Σχεδίου Μάρσαλ στις επιχειρήσεις-επιγόνους των παλιών πελατών του.
Και, βέβαια, το 1951-53 αυτός ο στυλοβάτης των ναζί ανέλαβε επικεφαλής της δυτικογερμανικής αντιπροσωπείας που έπειτα από δύο χρόνια διαβουλεύσεων πέτυχε το κούρεμα του γερμανικού πολεμικού χρέους κατά 70%! Και, σαν επιβράβευση για τις υπηρεσίες του, όταν το 1957 η Deutsche Bank ξανάνοιξε στη Φρανκφούρτη, ο Αμπς επέστρεψε ως πρόεδρος του Δ.Σ.
Και ουσιαστικός διευθυντής της, θέση που κράτησε ουσιαστικά ώς το 1976! Πέθανε τελικά στο κρεβάτι του το 1994, σε ηλικία 93 ετών...
Πηγή: efsyn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου