Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Γράφοντας στα «Επίκαιρα» την περασμένη Πέμπτη, για τις «πολιτειακές» συνέπειες του συστήματος «Μνημόνιο-Δανειακές», υπογραμμίσαμε ότι το ελληνικό «πρόγραμμα» οδηγεί, από τη φύση του, σε ανατροπή του πολιτεύματος, στην εγκαθίδρυση μιας, συγκαλυμμένης προς το παρόν, οικονομικής και κοινοβουλευτικής «δικτατορίας των αγορών», «του Χρήματος», που αποτυπώνεται στους μηχανισμούς μεταφοράς κυριαρχίας και ιδιοκτησίας που εγκαθιδρύει, αλλά και στις μεθόδους επιβολής του. Στην Ελλάδα πραγματοποιείται μια βαθιά, αν και σταδιακή «μετάλλαξη» του πολιτεύματος, που την μετατρέπει από ανεξάρτητο, κυρίαρχο, δημοκρατικό κράτος σε «αποικία χρέους».
Στο κέντρο του μετασχηματισμού είναι η αντικατάσταση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας, που θεμελιώνει τα ευρωπαϊκά συντάγματα μετά τη Γαλλική Επανάσταση, από την αρχή της κυριαρχίας του χρήματος, υποκειμένου ενός νέου ολοκληρωτισμού (που δεν είναι, όπως μερικοί νομίζουν, «Τέταρτο Ράιχ», ούτε εκτιμάμε εφικτό παρόμοιο σχέδιο). Η τάση αυτή μπορεί εύκολα να διαπιστωθεί και στη δομή των ευρωπαϊκών συνθηκών από το Μάαστριχτ (και, με ειδική μορφή, στο σχέδιο Ανάν για την Κύπρο, όπου όμως δεν πρόκειται τόσο για την αρχή κυριαρχίας του χρήματος, που επίσης υπάρχει, αλλά για τη «γεωπολιτική βούληση» της Αυτοκρατορίας εκπροσωπούμενης δια των «τριών ξένων δικαστών»).
Τον ίδιο μετασχηματισμό, από την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας στην αρχή του σεβασμού της αξίας του χρήματος, ως συνταγματικού θεμελίου της ΕΕ, επιτυγχάνει η συνθήκη τουΜάαστριχτ, με την πάγια αντιπληθωριστική εντολή προς την ΕΚΤ, τη ρήτρα «μη διάσωσης» (nobailout), την «ανεξαρτησία» της ΕΚΤ κ.α. Με το ελληνικό πρόγραμμα όμως, η νέα «αρχή» συμπληρώνεται με τους απαραίτητους νομικούς και οικονομικούς μηχανισμούς καταναγκαστικής επιβολής της.
Η Βουλή των Ελλήνων νομοθετεί μόνο τυπικά πλέον, υπό συνθήκες έκτακτηςανάγκης και υπό τη διαρκή επίκληση «εξαιρετικών» περιστάσεων. Το Σύνταγμα, προς ενόχληση του πρώην νομικού συμβούλου του κ. Παπαδήμου, αναφέρεται ακόμα στην αρχή της «λαϊκής κυριαρχίας», ήδη όμως οι βουλευτές ψηφίζουν όπως αποφασίζουν οι «αγορές». Η Ελλάδα έγινε η πρώτη χώρα, και μάλιστα του «πρώτου κόσμου», που οι αγορές νομοθετούνκαι, όλο και περισσότερο, διοικούν. Η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία δεν λειτουργούν πια ως εντολοδόχοι του λαού, αλλά ως εντολοδόχοι των αγορών, εκπροσωπουμένων από την τρόικα.
Η τρόικα αντιπροσωπεύει θεσμικά (θα δείξουμε πως) το υποκείμενο του νέου Ολοκληρωτισμού, την Αυτοκρατορίατου Χρήματος, που ακόμα όμως δεν μπορεί να κυβερνήσει μόνο του και απερίφραστα, χρειάζεται τη συνδρομή, αλλά και επιδιώκει την εμπλοκή (για να μην μπορέσουν αύριο να ταχθούν εναντίον του) τουλάχιστο δύο κυβερνήσεων, της γερμανικής και της αμερικανικής.
Γερμανία, ΕΕ, ΗΠΑ
Στο σημείο αυτό ας μας επιτραπεί, και λόγω φλέγουσας επικαιρότητας, μια παρέκβαση-διευκρίνιση. Η «στρατηγική τύφλωση» της γερμανικής και η «ηγεμονική ευελιξία» της αμερικανικής κυβέρνησης συνδυάστηκαν πάλι για να επιτύχουν ένα εκπληκτικό κατόρθωμα (κάπως ανάλογο με αυτά που συνέβησαν προ εικοσαετίας με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας). ‘Εσπρωξαν όλη την (δικαιολογημένη) ενοχή, ευθύνη και οργή για όσα συμβαίνουν σε Ελλάδα και Ευρώπη κατά της Γερμανίας, αφήνοντας στο απυρόβλητο ΗΠΑ και ΔΝΤ.
Κατά πολύ βολικό για τους Αμερικανούς τρόπο, λησμονήθηκε εντελώς η δεσπόζουσα επιρροή της Ουάσιγκτον στο ένα από τα μέλη της τρόικας, το ΔΝΤ. ‘Όπως και η τεράστια επιρροή που διαθέτουν στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και μεγάλο αριθμό ευρωπαϊκών κρατών και κυβερνήσεων, περιλαμβανομένης της ελληνικής. Το ΔΝΤ μάλιστα, που η Γενική του Διευθύντρια θεωρούσε πρέπον να περιμένει να γίνει η Ελλάδα Νίγηρας, προτού τη συμπονέσει, εμφανίζεται τώρα, σε ένα απίστευτο ρεσιτάλ κυνισμού και υποκρισίας, ως «φωνή της λογικής» και όχι ως εργαλείο εκβιασμού της ΕΕ, όπως πραγματικά είναι, μιας ΕΕ που το έβαλε στις υποθέσεις της, με την ίδια ευφυία που επέδειξαν οι Τρώες, εισάγοντας εντός των τειχών τους τον Δούρειο ‘Ιππο. (1)
Οι «Αγορές» σε ρόλο νομοθέτη και κυβέρνησης
Οι βουλευτές ψηφίζουν κατά συνείδηση, επιτάσσει, ακόμα, το Σύνταγμα, παρά την ενόχληση που αυτή η διάταξη προκαλεί στον κ. Αθανασίου. Μόνο που εδώ, νομοθέτησαν ένα κείμενο 800 σελίδων, το οποίο ήταν αδύνατο να διαβάσουν στο διάστημα μερικών ωρών. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι θέλουμε για το πώς ψηφίζουν οι βουλευτές και τι γίνεται με τη συνείδησή τους, γνωρίζουμε όμως ότι δεν μπορούν να διαβάσουν, άρα και να κρίνουν το κείμενο. Ψηφίζοντάς το με τον τρόπο που το έπραξαν παραβίασαν κραυγαλέα ένα άρθρο του Συντάγματος και, λόγω της σημασίας, έστω και θεωρητικής, του συγκεκριμένου άρθρου, το ίδιο το πνεύμα του Συντάγματος και την ουσία του πολιτεύματος.
Που είχε ήδη άλλωστε αρχίσει να παραβιάζεται με τον τρόπο εισαγωγής ενός τέτοιου νομοθετήματος. Η νομοπαρασκευαστική λειτουργία δεν μπορεί να θεωρηθεί διαδικαστική λεπτομέρεια, είναι επίσης ουσία του πολιτεύματος, γιατί μόνο αυτή δίνει τη δυνατότητα να σκεφτούν οι βουλευτές τι ψηφίζουν και να μπορέσει η «συνείδησή» τους να εκφράσει τη «λαϊκή βούληση». Κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα και κανενός η «συνείδηση» δεν λειτουργεί με ένα περίστροφο στον κρόταφο.
Η ίδια η διαδικασία απόρριψης των ενστάσεων αντισυνταγματικότητας συνιστά επίσης κραυγαλέα και αποδείξιμη παραβίαση του κανονισμού της Βουλής, παραβίαση όμως που ακυρώνει τον συνταγματικό της ρόλο, δηλαδή το ίδιο το Σύνταγμα, δεν πρόκειται ούτε εδώ για απλό διαδικαστικό θέμα.
Τα ίδια επίσης, κατά πολύ εντονότερο μάλιστα τρόπο, συμβαίνουν με το απερίγραπτο όργιο (πως αλλοιώς να το ονομάσει κανείς;) των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου.
Επειδή στην Ελλάδα έχουμε εξοικειωθεί με τη γενικευμένη ανομία, τείνουμε να μη δίνουμε και πολλή σημασία σε όλα αυτά. ‘Όμως, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο νομοθετούν οι βουλευτές, ασκούν εξουσία οι κυβερνήσεις και υπογράφονται οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, άνθρωποι χάνουν καθημερινά τη ζωή τους σε αυτή τη χώρα, η ζωή και το μέλλον εκατομμυρίων Ελλήνων καταστρέφεται, η δυνατότητα επιβίωσης του ελληνικού κράτους απειλείται. Δεν είναι χωρίς σημασία η στέρηση των Ελλήνων πολιτών από τις συνταγματικές προστασίες τους, ούτε η στέρηση του κράτους από τις ασφαλιστικές δικλείδες του νομοθετημένου πολιτεύματος.
Το «διαρκές πραξικόπημα»
Βλέπουμε στα προαναφερθέντα παραδείγματα ότι μόνο μια λεπτή κλωστή συνδέει ακόμα την αναδυόμενη «νέα νομιμότητα» με την «παληά νομιμότητα», της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, από την οποία απομένει πια ένα λεπτό «τσόφλι», αλλά της αφαιρείται όλο και πιο απερίφραστα το πραγματικό περιεχόμενο. Βλέπουμε επίσης ότι εισάγεται ένα διαρκές στοιχείο πραξικοπήματος.
Θα επιχειρήσουμε, σε άλλο άρθρο, να δείξουμε πως η ίδια η δομή των νομοθετημάτων και των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, συγκλίνει με το πρακτικό αποτέλεσμα της υιοθέτησής τους για να οδηγήσουν στην κατάργηση του κράτους, τουλάχιστο ως οργάνου του ελληνικού λαού.
(1) Εδώ και ένα διάστημα, σημειώνεται μια ύποπτη προσπάθεια εξωραϊσμού του ρόλου του Ταμείου που ξαφνικά ισχυρίστηκε ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Το 2010 έλεγε, αντίθετα με αυτό που καταλάβαινε και η «κουτσή Μαρία», ότι είναι βιώσιμο και συνυπέγραψε το πρόγραμμα καταστροφής της Ελλάδας. Μια υπογραφή και μια πρακτική άλλωστε εμπλοκή, που προφανώς βαρύνει πολύ περισσότερο από, εκ των υστέρων, αμφίβολα «διεθνή κουτσομπολιά» για το ποιος τάχα διαφωνούσε και ποιος όχι. Αφού μετέτρεψε το χρέος προς ιδιώτες κατόχους χρήματος σε χρέος προςΕυρωπαϊκά κράτη και το έδεσε με το αγγλικό δίκαιο, τώρα το Ταμείο λέει να πληρώσουν μέρος οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι, αδιαφορώντας αν θα (ή επιδιώκοντας να) τσακωθούν μεταξύ τους. Και δεν προτείνει ταυτόχρονα καμία σοβαρή λύση για την Ελλάδα. Μήπως άλλωστε οι άνθρωποι του κ. Τόμσεν δεν ήταν που ήθελαν να απομακρύνουν τον πληθυσμό από τα νησιά; Μήπως κάνουμε λάθος;
Στην πραγματικότητα, Ταμείο και Αμερικανοί δεν έχουν τη παραμικρή διάθεση να φύγουν από την Ευρώπη, όπου ήρθαν για να μείνουν. ‘Οπως δεν είχαν διάθεση «να φύγουν» όταν «απειλούσαν» τους Ευρωπαίους ότι θα πάρουν τον στρατό τους από τα Βαλκάνια επί γιουγκοσλαβικού. Αν πράγματι το ήθελαν δεν θα έχτιζαν στο Κόσοβο και την πΓΔΜ τις μεγαλύτερες βάσεις τους.
Επίκαιρα, 29.11.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου