Finanscism

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Μετάφραση για την ΕΛ.Λ.Α.Σ : N.K.

«Είναι καταπληκτικό που οι άνθρωποι αυτού του έθνους δεν καταλαβαίνουν τις τραπεζικές εργασίες και το νομισματικό σύστημά μας γιατί  εάν τα καταλάβαιναν , θεωρώ πως  θα υπήρχε μια επανάσταση πριν καν ακόμα το ξημέρωμα της αυριανής μέρας.»
- Henry Ford

Αυτό το απόσπασμα, που αποδίδεται στη Ford από το Charles Binderup, αποκαλύπτει την πιό θεμελιώδη πραγματικότητα της ζωής στο μοντέρνο κόσμο. Ότι κυβερνάται από ένα οικονομικό σύστημα που δεν είναι σε καμία περίπτωση δίκαιο σε όλα τα εμπλεκόμενα μέρη του. Στην πραγματικότητα, εκμεταλλεύεται την πλειοψηφία του πληθυσμού προς όφελος λίγων. Αυτή, φυσικά, είναι η φύση των ανθρώπινων υποθέσεων για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας μας.Εντούτοις, θεωρήθηκε ότι η κατάργηση της μοναρχίας και της ολιγαρχίας στα περισσότερα σύγχρονα κράτη του κόσμου, και η βαθμιαία υιοθέτηση της δημοκρατίας κατά τη διάρκεια των προηγούμενων δύο αιώνων, θα οδηγούσαν στη μείωση των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων.


Η προσπάθεια για τα ανθρώπινα δικαιώματα κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό του , σημείωσε μεγάλη πρόοδο σε κάθε επίπεδο. Οι συνθήκες εργασίας βελτιώθηκαν, η διάκριση φύλων και φυλών μειώθηκαν αρκετά, η ελευθερία έκφρασης και λόγου σταθεροποιηθηκαν και το μέλλον φάνηκε φωτεινότερο.Με την πτώση του “σιδηρούν παραπετάσματος” των κομμουνιστικών καθεστώτων, ο  αναπτυγμένος κόσμος θεώρησε ότι κατευθυνόμαστε προς μια νέα εποχή ειρήνης και ανάπτυξης. Όπως ξέρουμε τώρα, αυτός ήταν πολύ μακριά από την αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι ενώ η οικονομία έχει διεθνοποιηθεί σε μια πρωτοφανή έκταση, ένας μεγάλος αριθμός πολιτικών, νομικών, εθνικών, πολιτιστικών και θρησκευτικών διαφορών και ορίων έχουν καταστήσει μια συγκρίσιμη πρόοδο αδύνατη σε ένα διοικητικό επίπεδο.

Πάρτε την ΕΕ παραδείγματος χάριν. Η νομισματική ένωση επιτεύχθηκε προτού να μπορέσεινα επιτευχθεί οποιοδήποτε είδος σημαντικής συναίνεσης στον τρόπο με τον οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να γίνει μια ενιαία οντότητα πολιτικά, κοινωνικά και, κατ’επέκταση, πολιτιστικά.
Και δεδομένου ότι, όπως είναι γνωστό, τα χρήματα κάνουν τον κόσμο να κινείται, υπάρχουν άνθρωποι και εταιρίες τώρα με τα μέσα και τη δύναμη ακόμα και ολόκληρων κρατών που μπορούν να κινηθούν ελεύθερα σε ένα οικονομικό επίπεδο με πολύ λίγο έλεγχο.

Σκεφτείτε το κάπως έτσι : εάν οι άνθρωποι διαδραματίζουν το ρόλο ενός βασιλιά, κατόπιν οι τράπεζες, οι εταιρίες και οι πλούσιοι είναι οι βαρώνοι.Και αυτοί οι βαρώνοι μπορούν τώρα να ενεργούν όπως τους ευχαριστεί χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να δίνουν λογαριασμό στο στέμμα.Επειδή ο βασιλιάς εξαρτάται από τους για να κρατήσει το ταμείο του γεμάτο και επειδή δεν έχει κανέναν αποτελεσματικό τρόπο να τους ελέγξει.Εάν ένας βασιλιάς δεν έχει καμία πραγματική δύναμη, κατόπιν δεν μιλάμε πλέον για μια μοναρχία.Και εάν ο «βασιλιάς» είναι πραγματικά οι άνθρωποι και οι άνθρωποι δεν έχουν καμία πραγματική δύναμη, κατόπιν δεν μιλάμε πλέον για μια δημοκρατία. Η αυγή του 21ου αιώνα έφερε την υπόσχεση της ανάπτυξης, ίσες ευκαιρίες για όλες, και έναν πλούτο των αγαθών και των υπηρεσιών, όλη την ευγένεια της «ελεύθερης αγοράς».

Δυστυχώς, αυτές οι ελπίδες εξανεμίστηκαν γρήγορα από το φάσμα μιας οικονομικής κρίσης χωρίς προφανές τέλος. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία κρίση.Ή μάλλον, δεν θα υπήρχε καμία κρίση εάν το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα είχε εξοπλιστεί με τα κατάλληλα μέτρα προστασίας ενάντια στην απάτη, την κακή χρήση και την εκμετάλλευση.Ή, αρκετά απλά, εάν ήταν δίκαιο και βιώσιμο. Αλλά αυτός θα συνεπαγόταν περισσότερο κυβερνητικό έλεγχο και εκείνος ο όρος είναι μόνο αρκετός να στείλει οποιαδήποτε νεοφιλελεύθερο στα κάγκελα να κραυγάζει.Επειδή η «ελεύθερη αγορά μπορεί να ρυθμιστεί». Μόνο που δεν μπορεί.Είναι σαν να σκεφτείτε ότι μπορείτε να βάλετε δύο φυλακισμένους , καταδικασμένους σε θάνατο,  σε ένα κλουβί για να παλέψουν για τις ζωές τους και να περιμένετε να μονομαχήσουν με σεβασμό στο fair play.Δεν θα το κάνουν. Θα χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε τέχνασμα  για να κτυπήσουν τον αντίπαλό τους, ασχέτως κόστους.
Επιπλέον, μια εταιρία θα κάνει οτιδήποτε μπορεί προκειμένου να αυξηθεί το πλεονέκτημά της πέρα από τον ανταγωνισμό. Εάν οι πελάτες ή οι υπάλληλοί του βλάπτονται στη διαδικασία, δεν τρέχει μια εφ’ όσον δεν αποδεικνύεται ποτέ ή δεν ανιχνεύεται.Κάτω του μετρίου εξοπλισμός, διαδικασίες και υλικά,  αποτρόπαιες συνθήκες εργασίας και πρακτικές , νομικά παραθυράκια και τεχνάσματα, κυριολεκτικά όλα θα χρησιμοποιηθούν στη μάχη. Δεν το κάνουν όλες οι εταιρείες, αλλά όταν οι περισσότεροι «παίκτες» το κάνουν αποκτούν  το πλεονέκτημα στον ανταγωνισμό και αυτό οδηγεί τις υπόλοιπες είτε εκτός ανταγωνισμού είτε μέσα στο ίδιο το βρώμικο παιχνίδι.

Οι τράπεζες δεν αποτελούν εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα.Μόλις καταστούν  ένας από τους κύριους δομικούς στυλοβάτες οποιασδήποτε οικονομίας, λειτουργούν απλώς και ανοιχτά για το κέρδος τους,με οποιαδήποτε σκέψη της προώθησης της βιώσιμης αύξησης να παραμερίζεται στη…γαλαρία  ή να εξοστρακίζεται εκτός συστήματος. Γίνεται εύκολα κατανοητό πως εάν μια ακμάζουσα χώρα όπως η Ισλανδία μπορεί να καταστραφεί οικονομικά από τις τράπεζές της, κατόπιν αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο. Αυτό ακριβώς συνέβη με την κυβέρνηση και την κεντρική τράπεζα της Ισλανδίας που έκλεισαν τα μάτια  στις απίστευτα ανεύθυνες συναλλαγές μιας χούφτας των ανθρώπων.Εντούτοις, η πρώτη πράξη δεν ήταν να συλλάβουν τους καθ’ύλην υπεύθυνους, αλλά να δώσουν  το λογαριασμό στον πληθυσμό της Ισλανδίας, σαν ήταν ο κόσμος ο κυρίως υπεύθυνος.
Ακριβώς το ίδιο πράγμα συμβαίνει στις περισσότερες χώρες του αναπτυγμένου κόσμου αυτή τη στιγμή. Οι άνθρωποι καλούνται να πάρουν την βάρος του κόστους για την απίστευτη κακοδιαχείριση εκ μέρους των τραπεζιτών και των διεφθαρμένων πολιτικών, ακόμη και άλλων χώρων, στο όνομα της αποφυγής της εμβάθυνσης μιας κρίσης που, κατά γενική ομολογία, είναι ένα απύθμενο πηγάδι.Η κρίση δεν θα τελειώσει ποτέ επειδή προσπαθούμε να μεταχειριστούμε τα συμπτώματα, ενώ οι πρωταρχικές αιτίες παραμένουν ανέγγιχτες.

Η πλειοψηφία των ανθρώπων θα δει τα εισοδήματά τους να μειώνονται σταθερά, θα υπάρχουν ολοένα και λιγότερες δουλειές , τα εργασιακά δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί με αίμα , θα εξαφανιστούν.Αυτό έχει συμβεί για 2,5 χρόνια στην Ελλάδα και στις φτωχότερες χώρες της Ευρώπης.Η Ελλάδα είναι στα πρόθυρα της συνολικής κατάρρευσης, κοινωνικά και οικονομικά, το νεοναζιστικό κόμμα βρίσκεται σε άνοδο και η τρόικα απαιτεί ακόμα περισσότερες περικοπές και «μεταρρυθμίσεις» που θα είναι ακόμα περισσότερο καταστρεπτικές.

Αλλά αυτή η ιστορία δεν θα τελειώσει με την Ελλάδα.Αυτό το σύστημα που κλωτσά τους ανθρώπους από τα σπίτια τους, τις εργασίες τους και τους στερεί το μέλλοντους , το οποίο στέλνει τους νέους στο εξωτερικό ως μετανάστες και που έχει αντικαταστήσει τα συνταγματικά δικαιώματα με τα βίαια επιβεβλημένα μέτρα λιτότητας θα απλωθεί.Μόλιςοι λαοί της Ελλάδας και των υπολοίπων χωρών των “pigs” αναγκαστούν να εργαστούν για τις αμοιβές συγκρίσιμες με εκείνους της Κίνας ή λιμοκτονήσουν , πού νομίζετε οτί θα εδράσουν την παραγώγη τους οι περισσότερες  εταιρίες στην Ευρώπη ; Και τι θα συμβεί στο δικό τους εργατικό δυναμικό;

Ο φασισμός φορά τώρα ένα αξιοσέβαστο πρόσωπο, φορά ένα κοστούμι και φέρνει μια ταμπέλα. Μπορείτε να το αποκαλέσετε «αυστηρότητα», «μεταρρυθμίσεις», «ελεύθερη αγορά», η «οικονομικός ορθολογισμός» ή όπως αλλιώς θέλετε.

Eγώ το ονομάζω Finanscism.

Aκολουθεί το πρωτότυπο κείμενο στα Αγγλικά

---

”It is well enough that the people of the nation do not understand our banking and monetary system for, if they did, I believe there would be a revolution before tomorrow morning.”
-Henry Ford

This quote, attributed to Ford by Charles Binderup, reveals the most fundamental fact of life in the modern world. That it is governed by an economic system that is in no way fair to all parties involved. In fact, it is actually exploiting the majority of the population for the benefit of the few.

That, of course, has been the state of human affairs for most of our known history. However, it was thought that the abolition of monarchy and oligarchy in most modern states of the world, and the gradual adoption of democracy during the previous two centuries, would result in the diminishing of social and financial inequalities.

The struggle for human rights during the 20th century, particularly in its second half, made great progress on every level. Working conditions improved, gender and race discrimination was considerably reduced, freedom of expression and speech was solidified and the future seemed brighter. With the fall of the Iron Curtain, everyone in the developed world believed that we were heading towards a new, more enlightened age of peace and growth.

As we now know, that was very far from the truth. The truth is that while the economy has been globalized to an unprecedented extent, a number of political, legal, national, cultural and religious boundaries and differences have made a comparable progress impossible on an administrative level.

Take the EU for example. The monetary union was achieved before any kind of meaningful consensus could be reached on how the European Union could ever become a single entity politically, socially and, to an extent, culturally.

And since, as we all know, money makes the world go round, there are people and corporations now with the means of small countries who can move freely on a financial level with very little control.
Think of it this way: if the people play the role of a King, then banks, corporations and the rich are the barons. And these barons can now act as they please without really being accountable to the Crown. Because the King depends on them to keep his treasury running and because he has no effective way to control them.

If a King has no real power, then we are no longer talking about a monarchy. And if the “King” is actually the people and the people have no real power, then we are no longer talking about a democracy.
The dawn of the 21st century brought with it the promise of growth, equal opportunities for all, and a wealth of goods and services, all courtesy of the “free market”. Unfortunately, these hopes were quickly dashed by the spectre of a financial crisis with no apparent end.

In fact there is no crisis. Or rather, there would be no crisis if the global financial system was equipped with the proper safeguards against fraud, misuse and exploitation. Or, quite simply, if it was fair and sustainable. But that would entail more governmental control and that term alone is enough to send any economic liberalist screaming.

Because the “free market can regulate itself”. Only that it can’t. It is like thinking that you can put two death row prisoners in a cage to fight for their lives and expect them to play fair. They won’t. They will use any trick in their disposal to beat their opposition, no matter the cost.

Likewise, a corporation will do anything it can get away with in order to increase its advantage over the competition. If its customers or employees are hurt in the process, it’s fine as long as it is never proven or detected. Substandard equipment, processes and materials, abominable working conditions and practices, legal loopholes and tricks, literally anything will be employed in the fight.

Not all of them do it, but when most “players” do, then their competitive advantage either drives the rest out of business or into the same game.

Banks are no exception to this rule. Once considered one of the main structural pillars of any economy, they now operate solely and openly for their own profit, with any thought of promoting sustainable growth taking a back seat or getting kicked out of the car altogether.

If a prosperous country like Iceland can be effectively ruined financially by its own banks, then one easily understands how this could happen to any country in the world. All this happened with the government and the central bank of Iceland turning a blind eye to the incredibly irresponsible dealings of a handful of people.
Nevertheless, the first order of the day was not to arrest the persons responsible, but to hand the bill to the people of Iceland, as if they were somehow accountable for this mess.

The exact same thing is happening in most countries of the developed world right now. The people are asked to take the brunt of the cost for gross mismanagement on the part of bankers and corrupt politicians, even from other countries, all in the name of avoiding the deepening of a crisis which, by all accounts, is a bottomless pit.

The crisis will never end because we are trying to treat the symptoms, while the root causes remain unaddressed. The majority of people will see their incomes steadily decreasing, there will be steadily fewer and fewer jobs; work rights, which have been paid for in blood, will vanish.

This has been happening for two and a half years in Greece and in the poorer countries of Europe. Greece is on the verge of total collapse, socially and financially, the neo-Nazi party is on a meteoric rise and the troika is still demanding for more cuts and “reforms” which will be nothing short of disastrous.

But it will not end with Greece.

This system which kicks people out of their homes, jobs and deprives them of a future, which sends young people abroad as immigrants and which has replaced constitutional rights with violently enforced austerity measures will spread. Once the people of Greece and the other “PIGS” countries have been forced to work for wages comparable to those of China or starve, where do you think that most major corporations in Europe will move their manufacturing to?

And what will happen to their own workforce at home?

Fascism now wears a respectable face, wears a suit and carries a tablet. You may call it “austerity”, “reform”, “free market”, “economic rationalization” or however else you wish. I call it Finanscism.

Πηγή : indebting times