Η Εφημερίδα των Συντακτών
Γυναίκες του Νέου Κόσμου (θα μπορούσε να είναι και τίτλος του
άρθρου), γυναίκες δηλαδή που κατοικούν στη συνοικία Νέος Κόσμος με
διαμαρτυρία τους στη διεύθυνση σουπερμάρκετ της περιοχής απέτρεψαν την
απόλυση εργαζόμενης!
Αυτή τη στιγμή μαζεύουν υπογραφές και με κείμενό τους παρεμβαίνουν στην εταιρεία ζητώντας να παγώσουν οι απολύσεις.
Ενα ακόμη εξαιρετικό παράδειγμα κοινωνικής αλληλεγγύης, εκεί που το κράτος απουσιάζει παταγωδώς, που αποδεικνύει ότι οι θεσμοί του κράτους αδυνατούν να συγκρατήσουν τη λαίλαπα απολύσεων και την ανεργία.
Η παρέμβαση των γυναικών του Νέου Κόσμου εντυπωσιάζει όχι τόσο για την αποτελεσματικότητά της όσο για το γεγονός της απουσίας κρατικών φορέων ή δημοτικών επιχειρήσεων από την παροχέτευση κοινωνικής πρόνοιας.
Εχει πλειστάκις επισημανθεί ότι ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα μπορούσε να είναι καταλυτικός, ευεργετικά ανακουφιστικός στους πάσχοντες αυτή την περίοδο της κρίσης.
Μπορεί οι πολίτες να δείχνουν μια ιδιαίτερη ευαισθησία και να προσπαθούν μόνοι τους να διασώσουν ό,τι είναι δυνατόν να διασωθεί, δεν μπορούν, όμως, να “χουν συνέχεια στο εντυπωσιακά κοινωνικό έργο τους.
Παρενθετικώς οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι οι ευαίσθητοι αυτοί πολίτες δρουν ανιδιοτελώς, δεν αποζητούν εύσημα, δεν πασχίζουν να βγουν στους φακούς της τηλεόρασης, δεν ενδιαφέρονται να ακούσουν κάποιο «εύγε». Αντιμετωπίζουν, απλώς, τη σκληρή αλήθεια των Μνημονίων και την αδιαφορία (;) των πολιτικών κομμάτων.
Ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος σ” αυτές τις κινήσεις πολιτών να εκπέσει η διάθεση αλληλεγγύης σε φιλανθρωπικά αισθήματα. Σ” αυτή την έκπτωση ενεδρεύει ο φόβος ιδρυματοποίησης των πασχόντων, καθώς και αυτός της απάθειας της κοινωνίας, της αποστροφής δηλαδή του βλέμματός της από το κυρίαρχο πρόβλημα στην επιβίωση της ημέρας με τη βοήθεια των αλληλέγγυων-εθελοντών. Να πάψει δηλαδή η κοινωνία να σκέπτεται και κατά συνέπεια να αντιδρά και να εξεγείρεται.
Παρ” όλους τους φόβους και κινδύνους είναι σημαντικό ότι ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού αρχίζει και μυείται σε δημοκρατικές διαδικασίες, αντικαταναλωτικές, αλληλέγγυες, ανθρώπινες, υποκαθιστώντας συνδικαλιστές και αυτοδιοικητικούς.
Οι τελευταίοι θα πρέπει να παραδειγματιστούν από τον αυθορμητισμό των «κινημάτων» των πολιτών και να τους συνδράμουν στην όντως ανθρωπιστική προσπάθειά τους, διαφορετικά τα «κινήματα» θα κουραστούν, θα αποδιοργανωθούν και εν τέλει θα εκφυλιστούν.
Μακάρι να μη συμβεί αυτό, χωρίς οργάνωση όμως θεσμική, χωρίς πολιτικό πρόταγμα δεν φαίνονται να έχουν μέλλον. Εως τώρα, όμως, συγκινούν και παραδειγματίζουν και προκαλούν τους θεσμούς (αυτούς που τους υπηρετούν).
Αυτή τη στιγμή μαζεύουν υπογραφές και με κείμενό τους παρεμβαίνουν στην εταιρεία ζητώντας να παγώσουν οι απολύσεις.
Ενα ακόμη εξαιρετικό παράδειγμα κοινωνικής αλληλεγγύης, εκεί που το κράτος απουσιάζει παταγωδώς, που αποδεικνύει ότι οι θεσμοί του κράτους αδυνατούν να συγκρατήσουν τη λαίλαπα απολύσεων και την ανεργία.
Η παρέμβαση των γυναικών του Νέου Κόσμου εντυπωσιάζει όχι τόσο για την αποτελεσματικότητά της όσο για το γεγονός της απουσίας κρατικών φορέων ή δημοτικών επιχειρήσεων από την παροχέτευση κοινωνικής πρόνοιας.
Εχει πλειστάκις επισημανθεί ότι ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα μπορούσε να είναι καταλυτικός, ευεργετικά ανακουφιστικός στους πάσχοντες αυτή την περίοδο της κρίσης.
Μπορεί οι πολίτες να δείχνουν μια ιδιαίτερη ευαισθησία και να προσπαθούν μόνοι τους να διασώσουν ό,τι είναι δυνατόν να διασωθεί, δεν μπορούν, όμως, να “χουν συνέχεια στο εντυπωσιακά κοινωνικό έργο τους.
Παρενθετικώς οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι οι ευαίσθητοι αυτοί πολίτες δρουν ανιδιοτελώς, δεν αποζητούν εύσημα, δεν πασχίζουν να βγουν στους φακούς της τηλεόρασης, δεν ενδιαφέρονται να ακούσουν κάποιο «εύγε». Αντιμετωπίζουν, απλώς, τη σκληρή αλήθεια των Μνημονίων και την αδιαφορία (;) των πολιτικών κομμάτων.
Ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος σ” αυτές τις κινήσεις πολιτών να εκπέσει η διάθεση αλληλεγγύης σε φιλανθρωπικά αισθήματα. Σ” αυτή την έκπτωση ενεδρεύει ο φόβος ιδρυματοποίησης των πασχόντων, καθώς και αυτός της απάθειας της κοινωνίας, της αποστροφής δηλαδή του βλέμματός της από το κυρίαρχο πρόβλημα στην επιβίωση της ημέρας με τη βοήθεια των αλληλέγγυων-εθελοντών. Να πάψει δηλαδή η κοινωνία να σκέπτεται και κατά συνέπεια να αντιδρά και να εξεγείρεται.
Παρ” όλους τους φόβους και κινδύνους είναι σημαντικό ότι ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού αρχίζει και μυείται σε δημοκρατικές διαδικασίες, αντικαταναλωτικές, αλληλέγγυες, ανθρώπινες, υποκαθιστώντας συνδικαλιστές και αυτοδιοικητικούς.
Οι τελευταίοι θα πρέπει να παραδειγματιστούν από τον αυθορμητισμό των «κινημάτων» των πολιτών και να τους συνδράμουν στην όντως ανθρωπιστική προσπάθειά τους, διαφορετικά τα «κινήματα» θα κουραστούν, θα αποδιοργανωθούν και εν τέλει θα εκφυλιστούν.
Μακάρι να μη συμβεί αυτό, χωρίς οργάνωση όμως θεσμική, χωρίς πολιτικό πρόταγμα δεν φαίνονται να έχουν μέλλον. Εως τώρα, όμως, συγκινούν και παραδειγματίζουν και προκαλούν τους θεσμούς (αυτούς που τους υπηρετούν).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου