ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
Αναδημοσιεύουμε το 2ο από τα 5 μέρη του κειμένου της Lotta Continua που γράφτηκε κατά τη διάρκεια της όξυνσης του κοινωνικού αγώνα για την κατοικία, στην Ιταλία.* Πρωτότυπο κείμενο Take over the city – Community struggle in Italy, 1973 - Μετάφραση
και επιμέλεια από τα ιταλικά στα αγγλικά από τον Ernest Dowson,
δημοσιευμένο για πρώτη φορά στο Radical America, Vol.7 no.2, Μάρτιος –
Απρίλιος 1973 .
κατεβάστε το pdf εδώ βρείτε το πρωτότυπο εδώ
ΜΙΛΑΝΟ
Το Μιλάνο είναι η μεγαλύτερη βιομηχανική πόλη της Ιταλίας. Εκτός από το μεγάλο αριθμό μεσαίων εργοστασίων, υπάρχουν και κάποια τεράστια εργοστασιακά συγκροτήματα – ΟΜ (φορτηγά), Pirelli (ελαστικά), Sit Siemens (ηλεκτρικά), Alfa-Romeo (αυτοκίνητα). Μαζί με το Τορίνο, το Μιλάνο προσελκύει 2.000 εργάτες το μήνα από το Νότο. Κατά τη διάρκεια του «Θερμού Φθινοπώρου»[4] το 1969, οι μετανάστες εργάτες ήταν πολύ μαχητικοί. Η πιο σημαντική πτυχή αυτών των αγώνων ήταν ότι δόθηκε ένα μάθημα στο λαό για το πώς να οργανώνεται μόνος του και να διεκδικεί τα δικαιώματα του. Στην Pirelli, για παράδειγμα, ο αγώνας οργανώθηκε μέσω του Σωματείου Βάσης (United Base Committee) που συστάθηκε με την υποστήριξη των φοιτητών. Η εμπειρία αυτή ήταν η προϋπόθεση για την οργάνωση των πιο γενικευμένων αγώνων που αναπτύχθηκαν και εκτός των εργοστασίων.
Το Μιλάνο είναι χωρισμένο σε τέσσερις ζώνες:
1)το κέντρο της πόλης: τράπεζες, επιχειρήσεις, καταστήματα, ξενοδοχεία και πολυτελή διαμερίσματα.
2) Παλιές περιοχές κατοίκησης της εργατικής τάξης, απ’ όπου οι εργάτες πλέον εξωθούνται. Οι περιοχές αυτές κατοικούνται από την παραδοσιακή μιλανέζικη εργατική τάξη, από συνταξιούχους, ιδιοκτήτες μικρών καταστημάτων και από μεταπολεμικούς μετανάστες από το Νότο. Οι περισσότεροι από τους κατοίκους αυτούς έχουν τις προϋποθέσεις και είναι στη λίστα αναμονής για να μετεγκατασταθούν σε κοινωνικές κατοικίες. Οι κατοικίες σ’ αυτές τις περιοχές είναι μια μίξη από προπολεμικές κοινωνικές κατοικίες και πολύ παλιές ιδιωτικές κατοικίες, χωρίς τις βασικές ανέσεις.
Οι μεγαλοϊδιοκτήτες, -ο μεγαλύτερος είναι ο Ceschini- κερδίζουν εκατομμύρια από τα ενοίκια. Αυτές οι παλιές εργατικές γειτονιές έχουν παραδόσεις, ιστορία, τοπική κοινωνική ζωή και ταυτότητα, κάτι που τις κάνει πολύ ιδιαίτερες περιοχές για να ζήσει κανείς, πολύ διαφορετικές από τις νέες εργατικές συνοικίες. Σ’ αυτές τις παλιές γειτονιές, ο αγώνας για το δικαίωμα στην κατοικία αναπτύχθηκε γρήγορα, μετατρέποντας τα παλιά άθλια διαμερίσματα σε κατοικήσιμα, επιτεύχθηκαν μειώσεις στα νοίκια και καλλιεργήθηκε ο αγώνας ενάντια στις εξώσεις. Οι σύγχρονοι γαιοκτήμονες στοχεύουν στην έξωση των παλιών κατοίκων, ώστε να εκσυγχρονίσουν τα διαμερίσματα και να τα πουλήσουν σε ευκατάστατους ιδιοκτήτες. Σε άλλες περιπτώσεις, μαζεύουν τα νοίκια και για χρόνια δε φροντίζουν για τη συντήρηση των κατοικιών ώστε να είναι βιώσιμες. Τα διαμερίσματα αφήνονται να καταρρεύσουν, ώστε να πάρουν άδεια για κατεδάφισή και να χτίσουν στη θέση τους νέα πολυτελή συγκροτήματα.
3) Ζώνες κοινωνικής κατοικίας όπου εγκαθίσταται η εργατική τάξη, αφού εκτοπίστηκε από τις «εσωτερικές» πολεοδομικές ζώνες – Quarto Oggiaro, Galaratese, Rodzano, κ.τ.λ. Σ’ αυτές τις ζώνες κατοικούν επίσης μετανάστες εργάτες με τα παιδιά τους, γεννημένα στο Μιλάνο, ένας αριθμός μικροαστών, αστυνομικοί, δημόσιοι υπάλληλοι και δημοτικοί αστυνομικοί, που τοποθετήθηκαν εκεί για να ρουφιανεύουν τους μαχητικούς κατοίκους και να διαρρηγνύουν την αλληλεγγύη μεταξύ τους. Οι ζώνες αυτές όμως, της κοινωνικής κατοίκησης, είναι η καρδιά του κινήματος για το δικαίωμα στην κατοικία στο Μιλάνο.
4) Προάστια: υπάρχουν περιοχές, όπως τα προάστια Bollage, Novate, Desio, Sesto και Cinisella, που αναπτύχθηκαν γύρω από τα εργοστάσια, όπως τα Snia, Autobianci, Alfa, Innocenti. Υπάρχουν μόνο και μόνο για να προσφέρουν κατάλυμα σε εργάτες των εργοστασίων. Ακόμα και εδώ τα ενοίκια είναι υψηλά (8,50€ την εβδομάδα για ένα δωμάτιο, 10,80€ για δύο δωμάτια) και δεν υπάρχουν σχολεία, νοσοκομεία, καταστήματα ή δημόσια συγκοινωνία. Η κατοίκηση εδώ επιτυγχάνεται είτε με από κοινού ενοικίαση ενός διαμερίσματος από πολλούς, είτε με παράγκες, που είναι συχνά ο μοναδικός τρόπος να βολευτούν οι άρτι αφιχθέντες εργάτες από το Νότο.
Ο αγώνας για την κατοικία
Το κίνημα για το δικαίωμα στην κατοικία στο Μιλάνο επικεντρώθηκε στην κοινωνική κατοικία. Για να έχει κανείς δικαίωμα να μπει στις κοινωνικές κατοικίες, πρέπει να αποδείξει ότι έχει μόνιμη δουλειά, ενώ η περίοδος αναμονής είναι τουλάχιστον πέντε χρόνια. Επίσης, απαιτείται ένας χρόνος διαμονής στο Μιλάνο, πριν ενταχθεί κανείς στη λίστα αναμονής. Αυτό αποκλείει αμέσως τους νότιους μετανάστες εργάτες που έρχονται για εποχιακές δουλειές (π.χ. στις οικοδομές), τους ημιαπασχολούμενους, τους άνεργους και τους χιλιάδες που δεν ξέρουν πώς να συμπληρώσουν τις αιτήσεις.
Το 1964, το 5% των οικογενειών στις κοινωνικές κατοικίες καταφεύγουν σε άρνηση πληρωμής των ενοικίων. Μέχρι το 1971 το ποσοστό αυξήθηκε σε 18%. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι αρχές έχασαν 6.070.000€. Δέκα χιλιάδες οικογένειες έλαβαν προειδοποιήσεις και έγιναν 750 εξώσεις. Στο πικ του αγώνα, 25% των οικογενειών στο Galaratese αρνείται να πληρώσει, 45% των οποίων στο Quarto Oggiaro και 50% στο Rodzano.
Ο αγώνας ξεκίνησε το 1968 στο Quarto Oggiaro, όταν 30.000 οικογένειες σε κοινωνικές κατοικίες αντιμετώπισαν μια αύξηση των ενοικίων κατά 30% και αμέσως δημιουργήθηκε το Σωματείο των Ενοικιαστών. Μέχρι τον Ιούνιο του 1968, 700 οικογένειες κατέβηκαν σε ολική απεργία ενοικίου. Το Σωματείο των Ενοικιαστών διέδωσε τον αγώνα με αίτημα το ενοίκιο να μην ξεπερνάει το 10% των μισθών. Τον Σεπτέμβριο του 1968, συνελήφθησαν τέσσερις κάτοικοι, κατά τη διαδικασία έξωσης. Παιδιά επιτέθηκαν σε περιπολικά και οι γυναίκες μπλόκαραν την πρόσβαση στα διαμερίσματα. Το σωματείο επεκτάθηκε γρήγορα και η βιαιότητα της αστυνομίας εξαγρίωσε τον κόσμο. Τον Απρίλιο του 1970, χρειαζόταν πλέον 500 αστυνομικοί για να κάνουν έξωση σε μια μόνο οικογένεια.
Άρνηση ενοικίου
Την Πρωτομαγιά του 1970, περίπου 2.000 διαδήλωσαν στους δρόμους του Quarto Oggiaro. Ήταν ένα θετικό ρήγμα με τις παραδοσιακές «δημόσιες παρελάσεις» που οργανώνονταν από τα πολιτικά κόμματα και τα συνδικάτα. Οι άνθρωποι ξεχύθηκαν στο δρόμο από τις κοινότητες τους. Η διαδήλωση βοήθησε τον κόσμο να καταλάβει την όλο και αυξανόμενη δυναμική και την ενότητα του, και έτσι να εξελίξει τον αγώνα του. Εκείνη η ημέρα κορυφώθηκε με μια μαζική συνέλευση στην πλατεία στο κέντρο της γειτονιάς, όπου πολλοί μίλησαν για τις εμπειρίες τους:
- Μια ηλικιωμένη γυναίκα από την περιοχή: «Ξεκινήσαμε τον αγώνα μας τον Ιανουάριο του 1968. Ήμουν από τις πρώτες γυναίκες που σταμάτησαν να πληρώνουν ενοίκιο. Παρά τις πολλές δυσκολίες, ο αγώνας μας επεκτάθηκε. Οι νέοι της γειτονιάς μας είχαν πολλούς μπελάδες με τις αρχές, μέρα και νύχτα. Αλλά ήμασταν αποφασισμένοι. Αν κάποιος αρνείται να πληρώσει ενοίκιο, κανένας δε μπορεί να τον σταματήσει. Κάθε φορά που θα έρχεται η αστυνομία, θα είμαστε εκεί, όλοι μαζί, μπροστά από την πόρτα, για να τους εμποδίσουμε να μπουν μέσα.
Πριν λίγο καιρό, στάλθηκαν 500 αστυνομικοί από την Viale Romagna, για να πετάξουν στο δρόμο την οικογένεια ενός φτωχού εργάτη. Πώς και, ενώ παλιότερα χρειαζόταν ένας αστυνομικός για να κάνει μια έξωση, τώρα χρειάζεται ένας ολόκληρος στρατός για να το πετύχει;
Είναι επειδή εδώ, στο Quarto Oggiaro, ο κόσμος ενώθηκε για να πολεμήσει. Γιατί εδώ υπάρχει το Σωματείο των Ενοικιαστών. Χρησιμοποιούμε ένα νέο όπλο για να πολεμήσουμε ενάντια στο αυξανόμενο κόστος ζωής, ενάντια στην εκμετάλλευση μας από τα αφεντικά, μέσα στα ίδια μας τα σπίτια. Είναι κάτι πολύ αποτελεσματικό – η άρνηση πληρωμής του ενοικίου.
Δεν απευθύνομαι στους νέους που ήταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Θέλω να πω κάτι στις γυναίκες που μένουν εδώ. Πολλές από αυτές δεν έχουν εμπλακεί ακόμα και δεν έχουν αντιληφθεί τη σημασία αυτού του αγώνα.
Μέσα στα 2 χρόνια και 5 μήνες που αρνούμαι να πληρώσω ενοίκιο, έβαλα στην άκρη αρκετά λεφτά. Νιώθω υγιής. Είχα περισσότερα λεφτά να δώσω στα παιδιά, σ’ αυτούς που πραγματικά τα χρειάζονται. Κάποια χρήματα έδωσα και σε κάποιους ηλικιωμένους συνταξιούχους. Δεν τα λέω όλα αυτά για να περιαυτολογήσω. Αλλά σκεφτείτε για ένα λεπτό. Αντί να δίνετε τα λεφτά στα αφεντικά σας, κρατείστε τα για σας. Δώστε τα στα παιδιά σας. Δώστε τα στους εργάτες που μάχονται μέσα στα εργοστάσια και τους εκμεταλλεύονται διαρκώς.
Ο κόσμος μιλάει για τις συμφωνίες του «Θερμού Φθινοπώρου» στα εργοστάσια. Τι κέρδισαν τελικά οι εργάτες; Τίποτα – απολύτως τίποτα! Γνωρίζω τα οικονομικά της οικογένειας μου. Αν κάνετε τα καθημερινά ψώνια, ξέρετε ότι οι τιμές αυξάνονται συνεχώς. Θα έλεγα ότι τελικά χάσαμε. Όλοι αυτοί οι έξυπνοι, οι άντρες πολιτικοί, οι ρεφορμιστές, μπορούν να γελούν μ’ αυτό. Αλλά πλησιάζουν οι εκλογές και θα δώσουμε την ψήφο μας σε αυτούς που το αξίζουν – δηλαδή σε κανέναν!
Φάτε φιλέτα… μη δίνετε τα λεφτά που δύσκολα κερδίζετε στους κλέφτες της Romagna!
Μετά την επιχείρηση με τους 500 αστυνομικούς στο Quarto Oggiaro, ο αγώνας μας μεγάλωσε 100 φορές, ήδη από την επόμενη μέρα. Καθένας από σας που ακόμα πληρώνει νοίκι, ας θυμηθεί αυτό: δε θα πάρετε ούτε δραχμή από αυτά τα λεφτά πίσω. Ακολουθήστε το παράδειγμα των νέων ανθρώπων, ακόμα κι αν δεν τους θεωρείται υπεύθυνους λόγω της ηλικίας τους. Είναι πολύ πιο δυνατοί και γενναίοι από μας, γιατί μετά από 50 χρόνια πάλης, εμείς δε μπορούμε πια να έχουμε τα ίδια αποτελέσματα με αυτά που είχαμε παλιότερα.
Προσωπικά, μπορώ να πω αυτό: από τότε που άρχισα να αρνούμαι το ενοίκιο, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα για μένα. Ζήτω η εργατική τάξη! Ζήτω ο αγώνας των ενοικιαστών!»
- Μια γυναίκα εργάτρια στη Fiat: «Μετά από 4 μήνες απεργίας στα εργοστάσια, τα είχα βρει σκούρα προσπαθώντας να ζήσω με ένα μισθό που δεν ήταν καθόλου αρκετός. Έχω τρία παιδιά, όλα πολύ μικρά και βασίζονται σε μένα. Και δε μπορούσα με τίποτα να πληρώσω το νοίκι σ’ αυτόν τον ιδιώτη γαιοκτήμονα. Έτσι, μου έκαναν έξωση. Δε με βοήθησε κανένας.
Μετά έμαθα ότι υπήρχε ένα άδειο διαμέρισμα στο Quarto Oggiaro και αποφάσισα να το καταλάβω. Τώρα οι αρχές μου είπαν ότι πρέπει να το εγκαταλείψω μέσα σε 10 μέρες. Λοιπόν, οι αρχές καλύτερα να μάθουν αυτό: αγαπώ τα παιδιά μου και θα τους εξασφαλίσω την κατοικία.
Η κατοικία είναι δικαίωμα, και στο όνομα αυτού του δικαιώματος αποφάσισα να καταλάβω μία!»
-Ένας εργάτης από το Quarto Oggiaro: «Σύντροφοι, η γυναίκα από τη Fiat που μόλις μίλησε… σκέφτομαι ότι η ουσία όσων είπε είναι αρκετά ξεκάθαρη. Εδώ στο Quarto Oggiaro υπάρχουν δεκάδες οικογένειες, εκτός από αυτές που ήδη αρνούνται το ενοίκιο, που είχαν ανάγκη για κατοικία και άρχισαν να καταλαμβάνουν, χωρίς να κλαίγονται και να εκλιπαρούν για να αποκτήσουν ένα σπίτι.
Τώρα, το δημοτικό συμβούλιο, όλοι αυτοί οι προστάτες του δημοσίου, κάλεσαν τις οικογένειες στο δημαρχείο, για να τους ανακοινώσουν ότι πρέπει να φύγουν μέσα σε 10 μέρες. Δεν ήρθαμε εδώ για να κάνουμε μια απλή διαδήλωση και να γιορτάσουμε την Πρωτομαγιά. Η αδερφή που μίλησε πριν δεν πρέπει να εξωθεί από το σπίτι της. Γιατί, αν σήμερα μπορούμε να έρθουμε εδώ τόσοι πολλοί, την επόμενη φορά μπορούμε να είμαστε περισσότεροι! Και θα βάλουμε τα σώματα μας μπροστά από το σπίτι. Η αστυνομία δε θα τους διώξει γιατί δε θα έχει τη δύναμη να το κάνει.
Η σημερινή ημέρα, η Πρωτομαγιά, έχει θεσπιστεί από τους μεσοαστούς πολιτικούς σαν μια μέρα γιορτής. Αλλά εμείς δεν υπάρχει λόγος να γιορτάζουμε, επειδή ακόμα μας εκμεταλλεύονται, επειδή ακόμα μιας διώχνουν από τα σπίτια μας και επειδή θέλουμε ένα φεστιβάλ το οποίο να είναι πραγματικά δικό μας. Όλοι εδώ καταλαβαίνουν τι θέλω να πω, για τι φεστιβάλ μιλάω
Εμείς είμαστε που χτίζουμε τα σπίτια. Εμείς είμαστε που δουλεύουμε στα εργοστάσια. Χωρίς την εργατική τάξη δεν θα υπήρχε τίποτα. Ποιος είναι που φτιάχνει τα αγαθά; Ποιος είναι που κάνει όλη τη δουλειά; Ποιος είναι αυτός που το κάνει εφικτό να ωφεληθούν όλοι; Εμείς!
Τα σπίτια είναι δικά μας επειδή τα χτίζουμε και τα χρειαζόμαστε και για το λόγο αυτό θα τα πάρουμε!»
- Ένας ομιλητής από το Σωματείο Ενοικιαστών: «Τον Ιούνιο θα είναι οι εκλογές. Πριν από αυτές, όλα τα σκουλήκια του κοινοβουλίου θα έρθουν να δώσουν τις παραστάσεις τους, ακόμα και σ’ αυτή τη γειτονιά. Θα τους δείτε να κάνουν ένα σωρό υποσχέσεις προσπαθώντας να εξαγοράσουν την ψήφο μας! Ακόμα κι αν σε κανονικές συνθήκες μας συμπεριφέρονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας και καλούν την αστυνομία για να μας αντιμετωπίσει, όταν η ψήφος μας αξίζει το ίδιο με αυτή του Μεγάλου Αφεντικού της Pirelli και τη χρειάζονται για να μεγαλώσουν τη δύναμη τους, έρχονται εδώ οι ίδιοι. Τι μούτρα έχουν αυτοί οι κύριοι να έρχονται να ζητούν την ψήφο μας! Κοιτάξτε τους καταπρόσωπο και θα δείτε ότι είναι οι ίδιοι που διατάζουν τις εξώσεις και την ίδια ώρα προσποιούνται ότι δε γνωρίζουν τίποτα γι’ αυτές.
Στην περιοχή μας υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι που κέρδισαν μειώσεις ενοικίων μόνο και μόνο γιατί μπήκαν στην κομματική πελατεία του ενός ή του άλλου κόμματος. Πρέπει κι εμείς να κάνουμε το ίδιο; Όχι! Εμείς λέμε ότι η κατοικία είναι δικαίωμα, που χτίστηκε με τα λεφτά μας και τον ιδρώτα μας. Άρα, θα συνεχίσουμε την απεργία ενοικίου μέχρι να νικήσουμε τα αφεντικά και τους ψεύτικους φίλους που θέλουν να αποδυναμώσουν τον αγώνα μας. Τα αφεντικά κάνουν τα πάντα για να σπάσουν τη θέληση μας για αγώνα: εκφοβισμούς, προσπάθειες διαφθοράς, βία. Θα επιστρατεύσουν τα πάντα για να ξαναποκτήσουν τον έλεγχο. Έδωσαν ακόμα και μειώσεις στα ενοίκια όσων σπιτιών χτίστηκαν μετά το 1963, αλλά κανένας από τους χειρισμούς τους δεν πέτυχε. Ο αγώνας μας ακόμα δυναμώνει.
Αυτό που αποσκοπεί το Σωματείο είναι να συνδέσει τους αγώνες στα τοπικά εργοστάσια με τους κοινωνικούς αγώνες. Αλλά, αν και μια τέτοια σύνδεση θα μας έκανε αήττητους, τα συνδικάτα προσπαθούν να μας διασπάσουν. Φοβούνται ότι δεν θα μπορέσουν να ελέγξουν την ορμή των καταπιεσμένων να αναπτύξουν τη δική τους εξουσία.
Για να γίνει πιο ξεκάθαρο, ας δούμε ένα πολύ δυνατό παράδειγμα. Το Φεβρουάριο το Γραφείο Δικαιοσύνης, μαζί με τη αστυνομία, εκμεταλλεύτηκαν την απουσία ενός ενοικιαστή και έβγαλαν τα πράγματα του στο δρόμο. Κάποιες γυναίκες είπαν το γεγονός σε κάποιους συντρόφους και άρχισαν να κινητοποιούνται. Πήγαν και το είπαν στους εργάτες ενός κοντινού εργοστασίου, που παράτησαν αμέσως τη δουλειά τους και πήγαν να υπερασπιστούν το δικαίωμα αυτού του άντρα στην κατοικία. Μέσα σε μια ώρα όλα τα πράγματα του εργάτη είχαν τοποθετηθεί πάλι στη θέση τους, η πόρτα έκλεισε και πάλι και τοποθετήθηκε νέα κλειδαριά, μπροστά στα μάτια της αστυνομίας.
Μέχρι τώρα, με εξαίρεση την επιχείρηση με τους 500 αστυνομικούς, καμία έξωση δεν επιτεύχθηκε. Γιατί ο κόσμος εδώ είναι ενεργός και ενωμένος. Τα πρωινά, όταν πλησιάζουν οι αρχές, τον πρώτο ρόλο έχουν οι γυναίκες και τα παιδιά. Επιστρατεύουν διάφορα κόλπα και μια φορά έσκασαν τα λάστιχα του περιπολικού, πράγμα που ανάγκασε τους μπάτσους να γυρίσουν πίσω με τα πόδια!
Σύντροφοι, ας μεταφέρουμε το μήνυμα της απεργίας ενοικίου μέσα στα εργοστάσια. Ας ενώσουμε τον αγώνα τους με τον αγώνα της κοινότητας. Μ’ αυτό τον τρόπο θα συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη μας– τη δύναμη του λαού!»
Αναδημοσιεύσεις : syspeirosiaristeronmihanikon.blogspot.gr , contramme
κατεβάστε το pdf εδώ βρείτε το πρωτότυπο εδώ
ΜΙΛΑΝΟ
Το Μιλάνο είναι η μεγαλύτερη βιομηχανική πόλη της Ιταλίας. Εκτός από το μεγάλο αριθμό μεσαίων εργοστασίων, υπάρχουν και κάποια τεράστια εργοστασιακά συγκροτήματα – ΟΜ (φορτηγά), Pirelli (ελαστικά), Sit Siemens (ηλεκτρικά), Alfa-Romeo (αυτοκίνητα). Μαζί με το Τορίνο, το Μιλάνο προσελκύει 2.000 εργάτες το μήνα από το Νότο. Κατά τη διάρκεια του «Θερμού Φθινοπώρου»[4] το 1969, οι μετανάστες εργάτες ήταν πολύ μαχητικοί. Η πιο σημαντική πτυχή αυτών των αγώνων ήταν ότι δόθηκε ένα μάθημα στο λαό για το πώς να οργανώνεται μόνος του και να διεκδικεί τα δικαιώματα του. Στην Pirelli, για παράδειγμα, ο αγώνας οργανώθηκε μέσω του Σωματείου Βάσης (United Base Committee) που συστάθηκε με την υποστήριξη των φοιτητών. Η εμπειρία αυτή ήταν η προϋπόθεση για την οργάνωση των πιο γενικευμένων αγώνων που αναπτύχθηκαν και εκτός των εργοστασίων.
Το Μιλάνο είναι χωρισμένο σε τέσσερις ζώνες:
1)το κέντρο της πόλης: τράπεζες, επιχειρήσεις, καταστήματα, ξενοδοχεία και πολυτελή διαμερίσματα.
2) Παλιές περιοχές κατοίκησης της εργατικής τάξης, απ’ όπου οι εργάτες πλέον εξωθούνται. Οι περιοχές αυτές κατοικούνται από την παραδοσιακή μιλανέζικη εργατική τάξη, από συνταξιούχους, ιδιοκτήτες μικρών καταστημάτων και από μεταπολεμικούς μετανάστες από το Νότο. Οι περισσότεροι από τους κατοίκους αυτούς έχουν τις προϋποθέσεις και είναι στη λίστα αναμονής για να μετεγκατασταθούν σε κοινωνικές κατοικίες. Οι κατοικίες σ’ αυτές τις περιοχές είναι μια μίξη από προπολεμικές κοινωνικές κατοικίες και πολύ παλιές ιδιωτικές κατοικίες, χωρίς τις βασικές ανέσεις.
Οι μεγαλοϊδιοκτήτες, -ο μεγαλύτερος είναι ο Ceschini- κερδίζουν εκατομμύρια από τα ενοίκια. Αυτές οι παλιές εργατικές γειτονιές έχουν παραδόσεις, ιστορία, τοπική κοινωνική ζωή και ταυτότητα, κάτι που τις κάνει πολύ ιδιαίτερες περιοχές για να ζήσει κανείς, πολύ διαφορετικές από τις νέες εργατικές συνοικίες. Σ’ αυτές τις παλιές γειτονιές, ο αγώνας για το δικαίωμα στην κατοικία αναπτύχθηκε γρήγορα, μετατρέποντας τα παλιά άθλια διαμερίσματα σε κατοικήσιμα, επιτεύχθηκαν μειώσεις στα νοίκια και καλλιεργήθηκε ο αγώνας ενάντια στις εξώσεις. Οι σύγχρονοι γαιοκτήμονες στοχεύουν στην έξωση των παλιών κατοίκων, ώστε να εκσυγχρονίσουν τα διαμερίσματα και να τα πουλήσουν σε ευκατάστατους ιδιοκτήτες. Σε άλλες περιπτώσεις, μαζεύουν τα νοίκια και για χρόνια δε φροντίζουν για τη συντήρηση των κατοικιών ώστε να είναι βιώσιμες. Τα διαμερίσματα αφήνονται να καταρρεύσουν, ώστε να πάρουν άδεια για κατεδάφισή και να χτίσουν στη θέση τους νέα πολυτελή συγκροτήματα.
3) Ζώνες κοινωνικής κατοικίας όπου εγκαθίσταται η εργατική τάξη, αφού εκτοπίστηκε από τις «εσωτερικές» πολεοδομικές ζώνες – Quarto Oggiaro, Galaratese, Rodzano, κ.τ.λ. Σ’ αυτές τις ζώνες κατοικούν επίσης μετανάστες εργάτες με τα παιδιά τους, γεννημένα στο Μιλάνο, ένας αριθμός μικροαστών, αστυνομικοί, δημόσιοι υπάλληλοι και δημοτικοί αστυνομικοί, που τοποθετήθηκαν εκεί για να ρουφιανεύουν τους μαχητικούς κατοίκους και να διαρρηγνύουν την αλληλεγγύη μεταξύ τους. Οι ζώνες αυτές όμως, της κοινωνικής κατοίκησης, είναι η καρδιά του κινήματος για το δικαίωμα στην κατοικία στο Μιλάνο.
4) Προάστια: υπάρχουν περιοχές, όπως τα προάστια Bollage, Novate, Desio, Sesto και Cinisella, που αναπτύχθηκαν γύρω από τα εργοστάσια, όπως τα Snia, Autobianci, Alfa, Innocenti. Υπάρχουν μόνο και μόνο για να προσφέρουν κατάλυμα σε εργάτες των εργοστασίων. Ακόμα και εδώ τα ενοίκια είναι υψηλά (8,50€ την εβδομάδα για ένα δωμάτιο, 10,80€ για δύο δωμάτια) και δεν υπάρχουν σχολεία, νοσοκομεία, καταστήματα ή δημόσια συγκοινωνία. Η κατοίκηση εδώ επιτυγχάνεται είτε με από κοινού ενοικίαση ενός διαμερίσματος από πολλούς, είτε με παράγκες, που είναι συχνά ο μοναδικός τρόπος να βολευτούν οι άρτι αφιχθέντες εργάτες από το Νότο.
Ο αγώνας για την κατοικία
Το κίνημα για το δικαίωμα στην κατοικία στο Μιλάνο επικεντρώθηκε στην κοινωνική κατοικία. Για να έχει κανείς δικαίωμα να μπει στις κοινωνικές κατοικίες, πρέπει να αποδείξει ότι έχει μόνιμη δουλειά, ενώ η περίοδος αναμονής είναι τουλάχιστον πέντε χρόνια. Επίσης, απαιτείται ένας χρόνος διαμονής στο Μιλάνο, πριν ενταχθεί κανείς στη λίστα αναμονής. Αυτό αποκλείει αμέσως τους νότιους μετανάστες εργάτες που έρχονται για εποχιακές δουλειές (π.χ. στις οικοδομές), τους ημιαπασχολούμενους, τους άνεργους και τους χιλιάδες που δεν ξέρουν πώς να συμπληρώσουν τις αιτήσεις.
Το 1964, το 5% των οικογενειών στις κοινωνικές κατοικίες καταφεύγουν σε άρνηση πληρωμής των ενοικίων. Μέχρι το 1971 το ποσοστό αυξήθηκε σε 18%. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι αρχές έχασαν 6.070.000€. Δέκα χιλιάδες οικογένειες έλαβαν προειδοποιήσεις και έγιναν 750 εξώσεις. Στο πικ του αγώνα, 25% των οικογενειών στο Galaratese αρνείται να πληρώσει, 45% των οποίων στο Quarto Oggiaro και 50% στο Rodzano.
Ο αγώνας ξεκίνησε το 1968 στο Quarto Oggiaro, όταν 30.000 οικογένειες σε κοινωνικές κατοικίες αντιμετώπισαν μια αύξηση των ενοικίων κατά 30% και αμέσως δημιουργήθηκε το Σωματείο των Ενοικιαστών. Μέχρι τον Ιούνιο του 1968, 700 οικογένειες κατέβηκαν σε ολική απεργία ενοικίου. Το Σωματείο των Ενοικιαστών διέδωσε τον αγώνα με αίτημα το ενοίκιο να μην ξεπερνάει το 10% των μισθών. Τον Σεπτέμβριο του 1968, συνελήφθησαν τέσσερις κάτοικοι, κατά τη διαδικασία έξωσης. Παιδιά επιτέθηκαν σε περιπολικά και οι γυναίκες μπλόκαραν την πρόσβαση στα διαμερίσματα. Το σωματείο επεκτάθηκε γρήγορα και η βιαιότητα της αστυνομίας εξαγρίωσε τον κόσμο. Τον Απρίλιο του 1970, χρειαζόταν πλέον 500 αστυνομικοί για να κάνουν έξωση σε μια μόνο οικογένεια.
Άρνηση ενοικίου
Την Πρωτομαγιά του 1970, περίπου 2.000 διαδήλωσαν στους δρόμους του Quarto Oggiaro. Ήταν ένα θετικό ρήγμα με τις παραδοσιακές «δημόσιες παρελάσεις» που οργανώνονταν από τα πολιτικά κόμματα και τα συνδικάτα. Οι άνθρωποι ξεχύθηκαν στο δρόμο από τις κοινότητες τους. Η διαδήλωση βοήθησε τον κόσμο να καταλάβει την όλο και αυξανόμενη δυναμική και την ενότητα του, και έτσι να εξελίξει τον αγώνα του. Εκείνη η ημέρα κορυφώθηκε με μια μαζική συνέλευση στην πλατεία στο κέντρο της γειτονιάς, όπου πολλοί μίλησαν για τις εμπειρίες τους:
- Μια ηλικιωμένη γυναίκα από την περιοχή: «Ξεκινήσαμε τον αγώνα μας τον Ιανουάριο του 1968. Ήμουν από τις πρώτες γυναίκες που σταμάτησαν να πληρώνουν ενοίκιο. Παρά τις πολλές δυσκολίες, ο αγώνας μας επεκτάθηκε. Οι νέοι της γειτονιάς μας είχαν πολλούς μπελάδες με τις αρχές, μέρα και νύχτα. Αλλά ήμασταν αποφασισμένοι. Αν κάποιος αρνείται να πληρώσει ενοίκιο, κανένας δε μπορεί να τον σταματήσει. Κάθε φορά που θα έρχεται η αστυνομία, θα είμαστε εκεί, όλοι μαζί, μπροστά από την πόρτα, για να τους εμποδίσουμε να μπουν μέσα.
Πριν λίγο καιρό, στάλθηκαν 500 αστυνομικοί από την Viale Romagna, για να πετάξουν στο δρόμο την οικογένεια ενός φτωχού εργάτη. Πώς και, ενώ παλιότερα χρειαζόταν ένας αστυνομικός για να κάνει μια έξωση, τώρα χρειάζεται ένας ολόκληρος στρατός για να το πετύχει;
Είναι επειδή εδώ, στο Quarto Oggiaro, ο κόσμος ενώθηκε για να πολεμήσει. Γιατί εδώ υπάρχει το Σωματείο των Ενοικιαστών. Χρησιμοποιούμε ένα νέο όπλο για να πολεμήσουμε ενάντια στο αυξανόμενο κόστος ζωής, ενάντια στην εκμετάλλευση μας από τα αφεντικά, μέσα στα ίδια μας τα σπίτια. Είναι κάτι πολύ αποτελεσματικό – η άρνηση πληρωμής του ενοικίου.
Δεν απευθύνομαι στους νέους που ήταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Θέλω να πω κάτι στις γυναίκες που μένουν εδώ. Πολλές από αυτές δεν έχουν εμπλακεί ακόμα και δεν έχουν αντιληφθεί τη σημασία αυτού του αγώνα.
Μέσα στα 2 χρόνια και 5 μήνες που αρνούμαι να πληρώσω ενοίκιο, έβαλα στην άκρη αρκετά λεφτά. Νιώθω υγιής. Είχα περισσότερα λεφτά να δώσω στα παιδιά, σ’ αυτούς που πραγματικά τα χρειάζονται. Κάποια χρήματα έδωσα και σε κάποιους ηλικιωμένους συνταξιούχους. Δεν τα λέω όλα αυτά για να περιαυτολογήσω. Αλλά σκεφτείτε για ένα λεπτό. Αντί να δίνετε τα λεφτά στα αφεντικά σας, κρατείστε τα για σας. Δώστε τα στα παιδιά σας. Δώστε τα στους εργάτες που μάχονται μέσα στα εργοστάσια και τους εκμεταλλεύονται διαρκώς.
Ο κόσμος μιλάει για τις συμφωνίες του «Θερμού Φθινοπώρου» στα εργοστάσια. Τι κέρδισαν τελικά οι εργάτες; Τίποτα – απολύτως τίποτα! Γνωρίζω τα οικονομικά της οικογένειας μου. Αν κάνετε τα καθημερινά ψώνια, ξέρετε ότι οι τιμές αυξάνονται συνεχώς. Θα έλεγα ότι τελικά χάσαμε. Όλοι αυτοί οι έξυπνοι, οι άντρες πολιτικοί, οι ρεφορμιστές, μπορούν να γελούν μ’ αυτό. Αλλά πλησιάζουν οι εκλογές και θα δώσουμε την ψήφο μας σε αυτούς που το αξίζουν – δηλαδή σε κανέναν!
Φάτε φιλέτα… μη δίνετε τα λεφτά που δύσκολα κερδίζετε στους κλέφτες της Romagna!
Μετά την επιχείρηση με τους 500 αστυνομικούς στο Quarto Oggiaro, ο αγώνας μας μεγάλωσε 100 φορές, ήδη από την επόμενη μέρα. Καθένας από σας που ακόμα πληρώνει νοίκι, ας θυμηθεί αυτό: δε θα πάρετε ούτε δραχμή από αυτά τα λεφτά πίσω. Ακολουθήστε το παράδειγμα των νέων ανθρώπων, ακόμα κι αν δεν τους θεωρείται υπεύθυνους λόγω της ηλικίας τους. Είναι πολύ πιο δυνατοί και γενναίοι από μας, γιατί μετά από 50 χρόνια πάλης, εμείς δε μπορούμε πια να έχουμε τα ίδια αποτελέσματα με αυτά που είχαμε παλιότερα.
Προσωπικά, μπορώ να πω αυτό: από τότε που άρχισα να αρνούμαι το ενοίκιο, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα για μένα. Ζήτω η εργατική τάξη! Ζήτω ο αγώνας των ενοικιαστών!»
- Μια γυναίκα εργάτρια στη Fiat: «Μετά από 4 μήνες απεργίας στα εργοστάσια, τα είχα βρει σκούρα προσπαθώντας να ζήσω με ένα μισθό που δεν ήταν καθόλου αρκετός. Έχω τρία παιδιά, όλα πολύ μικρά και βασίζονται σε μένα. Και δε μπορούσα με τίποτα να πληρώσω το νοίκι σ’ αυτόν τον ιδιώτη γαιοκτήμονα. Έτσι, μου έκαναν έξωση. Δε με βοήθησε κανένας.
Μετά έμαθα ότι υπήρχε ένα άδειο διαμέρισμα στο Quarto Oggiaro και αποφάσισα να το καταλάβω. Τώρα οι αρχές μου είπαν ότι πρέπει να το εγκαταλείψω μέσα σε 10 μέρες. Λοιπόν, οι αρχές καλύτερα να μάθουν αυτό: αγαπώ τα παιδιά μου και θα τους εξασφαλίσω την κατοικία.
Η κατοικία είναι δικαίωμα, και στο όνομα αυτού του δικαιώματος αποφάσισα να καταλάβω μία!»
-Ένας εργάτης από το Quarto Oggiaro: «Σύντροφοι, η γυναίκα από τη Fiat που μόλις μίλησε… σκέφτομαι ότι η ουσία όσων είπε είναι αρκετά ξεκάθαρη. Εδώ στο Quarto Oggiaro υπάρχουν δεκάδες οικογένειες, εκτός από αυτές που ήδη αρνούνται το ενοίκιο, που είχαν ανάγκη για κατοικία και άρχισαν να καταλαμβάνουν, χωρίς να κλαίγονται και να εκλιπαρούν για να αποκτήσουν ένα σπίτι.
Τώρα, το δημοτικό συμβούλιο, όλοι αυτοί οι προστάτες του δημοσίου, κάλεσαν τις οικογένειες στο δημαρχείο, για να τους ανακοινώσουν ότι πρέπει να φύγουν μέσα σε 10 μέρες. Δεν ήρθαμε εδώ για να κάνουμε μια απλή διαδήλωση και να γιορτάσουμε την Πρωτομαγιά. Η αδερφή που μίλησε πριν δεν πρέπει να εξωθεί από το σπίτι της. Γιατί, αν σήμερα μπορούμε να έρθουμε εδώ τόσοι πολλοί, την επόμενη φορά μπορούμε να είμαστε περισσότεροι! Και θα βάλουμε τα σώματα μας μπροστά από το σπίτι. Η αστυνομία δε θα τους διώξει γιατί δε θα έχει τη δύναμη να το κάνει.
Η σημερινή ημέρα, η Πρωτομαγιά, έχει θεσπιστεί από τους μεσοαστούς πολιτικούς σαν μια μέρα γιορτής. Αλλά εμείς δεν υπάρχει λόγος να γιορτάζουμε, επειδή ακόμα μας εκμεταλλεύονται, επειδή ακόμα μιας διώχνουν από τα σπίτια μας και επειδή θέλουμε ένα φεστιβάλ το οποίο να είναι πραγματικά δικό μας. Όλοι εδώ καταλαβαίνουν τι θέλω να πω, για τι φεστιβάλ μιλάω
Εμείς είμαστε που χτίζουμε τα σπίτια. Εμείς είμαστε που δουλεύουμε στα εργοστάσια. Χωρίς την εργατική τάξη δεν θα υπήρχε τίποτα. Ποιος είναι που φτιάχνει τα αγαθά; Ποιος είναι που κάνει όλη τη δουλειά; Ποιος είναι αυτός που το κάνει εφικτό να ωφεληθούν όλοι; Εμείς!
Τα σπίτια είναι δικά μας επειδή τα χτίζουμε και τα χρειαζόμαστε και για το λόγο αυτό θα τα πάρουμε!»
- Ένας ομιλητής από το Σωματείο Ενοικιαστών: «Τον Ιούνιο θα είναι οι εκλογές. Πριν από αυτές, όλα τα σκουλήκια του κοινοβουλίου θα έρθουν να δώσουν τις παραστάσεις τους, ακόμα και σ’ αυτή τη γειτονιά. Θα τους δείτε να κάνουν ένα σωρό υποσχέσεις προσπαθώντας να εξαγοράσουν την ψήφο μας! Ακόμα κι αν σε κανονικές συνθήκες μας συμπεριφέρονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας και καλούν την αστυνομία για να μας αντιμετωπίσει, όταν η ψήφος μας αξίζει το ίδιο με αυτή του Μεγάλου Αφεντικού της Pirelli και τη χρειάζονται για να μεγαλώσουν τη δύναμη τους, έρχονται εδώ οι ίδιοι. Τι μούτρα έχουν αυτοί οι κύριοι να έρχονται να ζητούν την ψήφο μας! Κοιτάξτε τους καταπρόσωπο και θα δείτε ότι είναι οι ίδιοι που διατάζουν τις εξώσεις και την ίδια ώρα προσποιούνται ότι δε γνωρίζουν τίποτα γι’ αυτές.
Στην περιοχή μας υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι που κέρδισαν μειώσεις ενοικίων μόνο και μόνο γιατί μπήκαν στην κομματική πελατεία του ενός ή του άλλου κόμματος. Πρέπει κι εμείς να κάνουμε το ίδιο; Όχι! Εμείς λέμε ότι η κατοικία είναι δικαίωμα, που χτίστηκε με τα λεφτά μας και τον ιδρώτα μας. Άρα, θα συνεχίσουμε την απεργία ενοικίου μέχρι να νικήσουμε τα αφεντικά και τους ψεύτικους φίλους που θέλουν να αποδυναμώσουν τον αγώνα μας. Τα αφεντικά κάνουν τα πάντα για να σπάσουν τη θέληση μας για αγώνα: εκφοβισμούς, προσπάθειες διαφθοράς, βία. Θα επιστρατεύσουν τα πάντα για να ξαναποκτήσουν τον έλεγχο. Έδωσαν ακόμα και μειώσεις στα ενοίκια όσων σπιτιών χτίστηκαν μετά το 1963, αλλά κανένας από τους χειρισμούς τους δεν πέτυχε. Ο αγώνας μας ακόμα δυναμώνει.
Αυτό που αποσκοπεί το Σωματείο είναι να συνδέσει τους αγώνες στα τοπικά εργοστάσια με τους κοινωνικούς αγώνες. Αλλά, αν και μια τέτοια σύνδεση θα μας έκανε αήττητους, τα συνδικάτα προσπαθούν να μας διασπάσουν. Φοβούνται ότι δεν θα μπορέσουν να ελέγξουν την ορμή των καταπιεσμένων να αναπτύξουν τη δική τους εξουσία.
Για να γίνει πιο ξεκάθαρο, ας δούμε ένα πολύ δυνατό παράδειγμα. Το Φεβρουάριο το Γραφείο Δικαιοσύνης, μαζί με τη αστυνομία, εκμεταλλεύτηκαν την απουσία ενός ενοικιαστή και έβγαλαν τα πράγματα του στο δρόμο. Κάποιες γυναίκες είπαν το γεγονός σε κάποιους συντρόφους και άρχισαν να κινητοποιούνται. Πήγαν και το είπαν στους εργάτες ενός κοντινού εργοστασίου, που παράτησαν αμέσως τη δουλειά τους και πήγαν να υπερασπιστούν το δικαίωμα αυτού του άντρα στην κατοικία. Μέσα σε μια ώρα όλα τα πράγματα του εργάτη είχαν τοποθετηθεί πάλι στη θέση τους, η πόρτα έκλεισε και πάλι και τοποθετήθηκε νέα κλειδαριά, μπροστά στα μάτια της αστυνομίας.
Μέχρι τώρα, με εξαίρεση την επιχείρηση με τους 500 αστυνομικούς, καμία έξωση δεν επιτεύχθηκε. Γιατί ο κόσμος εδώ είναι ενεργός και ενωμένος. Τα πρωινά, όταν πλησιάζουν οι αρχές, τον πρώτο ρόλο έχουν οι γυναίκες και τα παιδιά. Επιστρατεύουν διάφορα κόλπα και μια φορά έσκασαν τα λάστιχα του περιπολικού, πράγμα που ανάγκασε τους μπάτσους να γυρίσουν πίσω με τα πόδια!
Σύντροφοι, ας μεταφέρουμε το μήνυμα της απεργίας ενοικίου μέσα στα εργοστάσια. Ας ενώσουμε τον αγώνα τους με τον αγώνα της κοινότητας. Μ’ αυτό τον τρόπο θα συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη μας– τη δύναμη του λαού!»
Συνεχίζεται..
Πηγή : κομπρεσέρΑναδημοσιεύσεις : syspeirosiaristeronmihanikon.blogspot.gr , contramme
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου