Το Ποντίκι
του Σταύρου Χριστακόπουλου
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ακριβώς δεν μπορεί να επιβάλει τις εκλογές, απευθύνθηκε στους δύο μόνους παράγοντες που μπορούν: στους βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας, ώστε να καταψηφίσουν τα μέτρα του μεσοπρόθεσμου πλαισίου αίροντας τη δεδηλωμένη, και τον ελληνικό λαό, ώστε με τη δική του πίεση και τον ξεσηκωμό του να ρίξει την κυβέρνηση.
1. Οι διαφωνούντες βουλευτές των τριών συγκυβερνώντων κομμάτων δεν επαρκούν – με τα έως σήμερα δεδομένα – για να οδηγήσουν σε εκλογές. Εξ άλλου το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, για λόγους που και προσφάτως εξηγήσαμε, είναι δύο κόμματα παγιδευμένα στη συγκυβέρνηση.
Η νέα «προσαρμογή» των «δύσκολων» υπουργών της ΔΗΜΑΡ Ρουπακιώτη και Μανιτάκη και η υπογραφή του τρίτου μνημονίου εκ μέρους τους δείχνει ότι το κόμμα τους, όπως ήδη έχουμε επισημάνει, αδυνατεί να εγκαταλείψει το κυβερνητικό σκάφος.
Το ίδιο ισχύει με το ΠΑΣΟΚ, παρότι – ή, ίσως, ακριβώς διότι – το κάποτε κραταιό Κίνημα βρίσκεται στα πρόθυρα της πλήρους και επίσημης διάλυσης.
Παράλληλα, επειδή εκκρεμεί η εκδήλωση της πρωτοβουλίας Σαμαρά για τη δημιουργία ενός νέου «ευρωπαϊκού» κόμματος ή για κάποιο μοντέλο διεύρυνσης της Ν.Δ. προς την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, η ρευστότητα στον χώρο της Κεντροαριστεράς διατηρείται και... επιδεινώνεται.
Όποιος από τους Βενιζέλο ή Κουβέλη σήμερα απαρνηθεί τη διακυβέρνηση – και τη συγκυβέρνηση – θα τεθεί εκτός των διαδικασιών ανακατάταξης του πολιτικού σκηνικού στη συστημική εκδοχή του. Συνεπώς θα κάνουν τα πάντα για να παραμείνουν... εντός του νυμφώνος με κάθε κόστος.
2. Ο ελληνικός λαός, παρότι ηττημένος την προηγούμενη περίοδο, έχει ήδη γκρεμίσει στην κάλπη τις βεβαιότητες των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων, έχει στείλει το ΠΑΣΟΚ στο... χρονοντούλαπο της ιστορίας και πιθανότατα θα μικρύνει κατά πολύ και τη Ν.Δ. στην επόμενη διατύπωση της «λαϊκής ετυμηγορίας».
Ωστόσο δεν είναι σαφής η επόμενη μέρα. Η εντυπωσιακή ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως τον Ιούνιο, έχει συνοδευτεί από το εξ ίσου εντυπωσιακό ξεπέταγμα των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι συνεχίζουν να ενισχύονται.
Αν όμως ο ναζιστικός εσμός αποτελεί τον υποδοχέα της άναρχης οργής και της αδιέξοδης απελπισίας, η πολιτική στροφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ανολοκλήρωτη. Κι αυτό όχι μόνο επειδή η κοινωνία διστάζει να «ρισκάρει», αλλά και διότι το σχήμα της Αριστεράς δεν έχει καταστήσει ακόμη σαφές το πώς θα διαχειριστεί την εξουσία, αν του ανατεθεί η άσκησή της.
Προφανώς δεν αναφερόμαστε στην περίφημη «ετοιμότητα» του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει, αφού η συζήτηση αυτή είναι επιεικώς αστεία, ιδιαίτερα αν αρχίσουμε να κρίνουμε της «ετοιμότητα» της συγκυβέρνησης. Το ζήτημα βρίσκεται στο τι θέλει ο χώρος της Αριστεράς και τι είναι διατεθειμένος να κάνει. Αυτό όμως δεν είναι σαφές στη μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας.
Αν λοιπόν στην Κουμουνδούρου δεν θέλουν να γίνονται σάκος του ευκαιριακού επικοινωνιακού... μποξ, καλό θα είναι όλα όσα οι ίδιοι διακηρύσσουν ως πρόγραμμά τους να τα καταστήσουν σαφή το συντομότερο δυνατόν. Αν αυτό δεν συμβεί σε εύλογο χρόνο, τότε η σημερινή δημοσκοπική στασιμότητα θα εκφραστεί και εκλογικά, είτε οι εκλογές γίνουν μέσα στο επόμενο πεντάμηνο είτε αργότερα.
Άλλωστε το σταθερό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα οφείλεται περισσότερο στην πτώση των κομμάτων της συγκυβέρνησης και όχι στην ενίσχυση του ρεύματος που είδαμε τον Μάιο και τον Ιούνιο.
Καμπανάκι ακόμη αποτελεί, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της Pulse RC που είδαμε την προηγούμενη Πέμπτη στο «Ποντίκι», η δυσαρέσκεια για την άσκηση του ρόλου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία μάλιστα βρίσκεται στο ίδιο ποσοστό (71%) με τη δυσαρέσκεια προς τα πεπραγμένα της κυβέρνησης.
Όσοι «αρμόδιοι» λοιπόν ας κινηθούν εγκαίρως. Χρόνος για χάσιμο πλέον δεν υπάρχει...
του Σταύρου Χριστακόπουλου
Προχθές, ενώπιον της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας, ο Αλέξης Τσίπρας
ζήτησε εκλογές ώστε να σταματήσει ο κατήφορος της διάλυσης. Προφανώς δεν
έχει άλλη επιλογή, παρότι ο ίδιος ξέρει και έχει πει ότι δεν μπορεί να
τις επιβάλει. Πώς όμως μπορεί η χώρα να φτάσει στις κάλπες;
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ακριβώς δεν μπορεί να επιβάλει τις εκλογές, απευθύνθηκε στους δύο μόνους παράγοντες που μπορούν: στους βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας, ώστε να καταψηφίσουν τα μέτρα του μεσοπρόθεσμου πλαισίου αίροντας τη δεδηλωμένη, και τον ελληνικό λαό, ώστε με τη δική του πίεση και τον ξεσηκωμό του να ρίξει την κυβέρνηση.
1. Οι διαφωνούντες βουλευτές των τριών συγκυβερνώντων κομμάτων δεν επαρκούν – με τα έως σήμερα δεδομένα – για να οδηγήσουν σε εκλογές. Εξ άλλου το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, για λόγους που και προσφάτως εξηγήσαμε, είναι δύο κόμματα παγιδευμένα στη συγκυβέρνηση.
Η νέα «προσαρμογή» των «δύσκολων» υπουργών της ΔΗΜΑΡ Ρουπακιώτη και Μανιτάκη και η υπογραφή του τρίτου μνημονίου εκ μέρους τους δείχνει ότι το κόμμα τους, όπως ήδη έχουμε επισημάνει, αδυνατεί να εγκαταλείψει το κυβερνητικό σκάφος.
Το ίδιο ισχύει με το ΠΑΣΟΚ, παρότι – ή, ίσως, ακριβώς διότι – το κάποτε κραταιό Κίνημα βρίσκεται στα πρόθυρα της πλήρους και επίσημης διάλυσης.
Παράλληλα, επειδή εκκρεμεί η εκδήλωση της πρωτοβουλίας Σαμαρά για τη δημιουργία ενός νέου «ευρωπαϊκού» κόμματος ή για κάποιο μοντέλο διεύρυνσης της Ν.Δ. προς την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, η ρευστότητα στον χώρο της Κεντροαριστεράς διατηρείται και... επιδεινώνεται.
Όποιος από τους Βενιζέλο ή Κουβέλη σήμερα απαρνηθεί τη διακυβέρνηση – και τη συγκυβέρνηση – θα τεθεί εκτός των διαδικασιών ανακατάταξης του πολιτικού σκηνικού στη συστημική εκδοχή του. Συνεπώς θα κάνουν τα πάντα για να παραμείνουν... εντός του νυμφώνος με κάθε κόστος.
2. Ο ελληνικός λαός, παρότι ηττημένος την προηγούμενη περίοδο, έχει ήδη γκρεμίσει στην κάλπη τις βεβαιότητες των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων, έχει στείλει το ΠΑΣΟΚ στο... χρονοντούλαπο της ιστορίας και πιθανότατα θα μικρύνει κατά πολύ και τη Ν.Δ. στην επόμενη διατύπωση της «λαϊκής ετυμηγορίας».
Ωστόσο δεν είναι σαφής η επόμενη μέρα. Η εντυπωσιακή ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως τον Ιούνιο, έχει συνοδευτεί από το εξ ίσου εντυπωσιακό ξεπέταγμα των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι συνεχίζουν να ενισχύονται.
Αν όμως ο ναζιστικός εσμός αποτελεί τον υποδοχέα της άναρχης οργής και της αδιέξοδης απελπισίας, η πολιτική στροφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ανολοκλήρωτη. Κι αυτό όχι μόνο επειδή η κοινωνία διστάζει να «ρισκάρει», αλλά και διότι το σχήμα της Αριστεράς δεν έχει καταστήσει ακόμη σαφές το πώς θα διαχειριστεί την εξουσία, αν του ανατεθεί η άσκησή της.
Προφανώς δεν αναφερόμαστε στην περίφημη «ετοιμότητα» του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει, αφού η συζήτηση αυτή είναι επιεικώς αστεία, ιδιαίτερα αν αρχίσουμε να κρίνουμε της «ετοιμότητα» της συγκυβέρνησης. Το ζήτημα βρίσκεται στο τι θέλει ο χώρος της Αριστεράς και τι είναι διατεθειμένος να κάνει. Αυτό όμως δεν είναι σαφές στη μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας.
Αν λοιπόν στην Κουμουνδούρου δεν θέλουν να γίνονται σάκος του ευκαιριακού επικοινωνιακού... μποξ, καλό θα είναι όλα όσα οι ίδιοι διακηρύσσουν ως πρόγραμμά τους να τα καταστήσουν σαφή το συντομότερο δυνατόν. Αν αυτό δεν συμβεί σε εύλογο χρόνο, τότε η σημερινή δημοσκοπική στασιμότητα θα εκφραστεί και εκλογικά, είτε οι εκλογές γίνουν μέσα στο επόμενο πεντάμηνο είτε αργότερα.
Άλλωστε το σταθερό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα οφείλεται περισσότερο στην πτώση των κομμάτων της συγκυβέρνησης και όχι στην ενίσχυση του ρεύματος που είδαμε τον Μάιο και τον Ιούνιο.
Καμπανάκι ακόμη αποτελεί, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της Pulse RC που είδαμε την προηγούμενη Πέμπτη στο «Ποντίκι», η δυσαρέσκεια για την άσκηση του ρόλου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία μάλιστα βρίσκεται στο ίδιο ποσοστό (71%) με τη δυσαρέσκεια προς τα πεπραγμένα της κυβέρνησης.
Όσοι «αρμόδιοι» λοιπόν ας κινηθούν εγκαίρως. Χρόνος για χάσιμο πλέον δεν υπάρχει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου