Κάποιος να τους συμβουλεύει

ardin-rixi

Του Άριστου Μιχαηλίδη*

Δεν υπήρχε ευκολότερος δρόμος για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να ξεκινήσει συνομιλίες με τον Έρογλου χωρίς κοινό ανακοινωθέν ή με μια νεφελώδη δήλωση. Θα ξεκινούσαν οι συνομιλίες και θα συνεχίζονταν μέχρι τη λήξη της θητείας του χωρίς τελική κατάληξη. Το ότι έθεσε προϋποθέσεις πριν από το διάλογο, για να εξασφαλίσει την ελάχιστη δυνατότητα επιτυχίας, ήταν ο δύσκολος δρόμος και καλά έκανε που τον ακολούθησε. Θα έπρεπε όμως να υπάρχει ολοκληρωμένη στρατηγική για τα επόμενα βήματα. Γιατί ακριβώς επειδή δεν υπάρχει βρισκόμαστε σήμερα εγκλωβισμένοι στη διαδικασία. Το πρόβλημα παραμένει, όπως το έθεσε ο πρέσβης Τάσος Τζιωνής (επαναλαμβάνω για να το εμπεδώσουμε):  «Η πλευρά μας υπήρξε, στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του Κυπριακού, ευέλικτη επί της ουσίας και μοιρολατρικά αμετακίνητη και δογματική επί της διαδικασίας».

Η διαδικασία αποδείχθηκε αδιέξοδη και επικίνδυνη. Οδήγησε στην απαλλαγή της Τουρκίας, από το έγκλημα της εισβολής και κατοχής, στη διεθνοποίηση του προβλήματος ως (ψυχολογικό) πρόβλημα ασυνεννοησίας μεταξύ δύο κοινοτήτων, η μία μάλιστα εκ των οποίων υποφέρει δήθεν από το εμπάργκο και την απομόνωση, στην αναβάθμιση του ψευδοκράτους και τώρα βάζει σε κίνδυνο την κρατική οντότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Παρ’ όλ’ αυτά, οι ηγέτες μας είναι μοιρολατρικά προσκολλημένοι σε αυτή τη διαδικασία, στη διαδικασία Ντάουνερ, και δεν μπορούν να σκεφθούν και να δράσουν διαφορετικά. «Έχουμε χάσει τέσσερις ολόκληρους μήνες επιχειρώντας να πετύχουμε κάτι το οποίο, όπως προειδοποίησε το ΑΚΕΛ από την αρχή, ήταν ανέφικτο», έλεγε χτες ο Άντρος Κυπριανού. Γνωρίζει όμως ή θα έπρεπε, ότι ακόμα κι αν αυτούς τους τέσσερις μήνες γίνονταν καθημερινά συνομιλίες, δεν επρόκειτο να καταλήξουν πουθενά. Το ερώτημα επομένως είναι αν η πραγματική επιθυμία των ηγετών μας είναι να συνεχίσουν να συντηρούν ψευδαισθήσεις κάνοντας συνομιλίες έστω και χωρίς ίχνος ελπίδας, μόνο και μόνο για να είναι οι ίδιοι απαλλαγμένοι από την ευθύνη να βρουν το δρόμο της λύσης.

Υπάρχει μήπως καμιά αμφιβολία ότι στόχος της Άγκυρας είναι μια διευθέτηση που θα καθιστά ολόκληρη την Κύπρο εσαεί όμηρό της; Υπάρχει αμφιβολία ότι όσες συνομιλίες κι αν έγιναν, εκείνο που ανατρέπει τις προοπτικές είναι αυτός ο στόχος της Άγκυρας; Υπάρχει αμφιβολία ότι η διαδικασία Ντάουνερ και Βρετανίας δεν μπορεί να οδηγήσει παρά μόνο σε αποτέλεσμα που θα είναι παραλλαγή του εκτρωματικού αποτελέσματος του 2004;

Τις τελευταίες δεκαετίες έγιναν κοσμογονικές αλλαγές. Σήμερα η γειτονιά μας κοχλάζει και αλλάζει άρδην. Ακόμα και η Τουρκία βρίσκεται σε τεράστιες περιπέτειες με απρόβλεπτη κατάληξη. Η Κύπρος έχει δικό της φυσικό αέριο, για πρώτη φορά στην ιστορία συνεργάζεται με το Ισραήλ, για πρώτη φορά τα συμφέροντά της συμπίπτουν με εκείνα διεθνών και αμερικανικών επιχειρηματικών κολοσσών… Όμως οι ηγέτες μας συζητούν όπως ακριβώς συζητούσαν και το 1977 και το ’87 και το ’97… Και το μόνο που αναζητούν είναι με ποια διπλωματική μανούβρα θα επαναρχίσουν οι αδιέξοδες συνομιλίες με τον Έρογλου.

Ποιος θα μελετήσει όσα συμβαίνουν για να διαχειριστεί τις εξελίξεις προς όφελος της Κύπρου; Οι αρχηγοί των κομμάτων; Οι έμμισθοι των κομμάτων; Αν πράγματι θέλουν να προσφέρουν κάτι θετικό στον τόπο, ας κάνουν επιτέλους το στοιχειώδες: Να διορίσουν ειδικούς να μελετήσουν τα νέα δεδομένα και να τους βοηθήσουν να χαράξουν νέα στρατηγική για να ανατρέψουν τον εγκλωβισμό από τα στερεότυπα τόσων δεκαετιών. Ειδικούς όμως, όχι κομματικούς και φιλόδοξους πολιτικάντηδες που σκέφτονται όπως οι ίδιοι.

Υ.Γ. Επειδή διάφοροι έξυπνοι ενοχλήθηκαν με όσα γράψαμε χτες για τον πρέσβη Τάσο Τζιωνή και ένας από αυτούς γράφει σπουδαίες εξυπνάδες κρυβόμενος πίσω από την ανωνυμία του διαδικτύου, πρέπει να σημειώσουμε για την ιστορία το εξής: Στις συνομιλίες της Νέας Υόρκης το 2004 όπου επιβλήθηκε η επιδιαιτησία για το σχέδιο Ανάν, ο Τάσος Τζιωνής και ο Ανδρέας Μαυρογιάννης (σήμερα διαπραγματευτής της ελληνοκυπριακής πλευράς) ήταν οι μόνοι τεχνοκράτες συνεργάτες του Τάσσου Παπαδόπουλου, οι οποίοι διαφώνησαν έντονα. Την ευθύνη την είχε και την ανέλαβε ο Τάσσος. Αλλά η διαφωνία των δυο καταγράφηκε και τους τιμά, διότι η κρίση τους αποδείχθηκε ορθή.

Υ.Γ. 2. Κι αυτό για τους ανώνυμους του διαδικτύου: Κάποια απομεινάρια της ΕΟΚΑ Β, που μεταλλάχθηκαν κι έγιναν οι χειρότεροι απάτριδες νεοκύπριοι, τουλάχιστον, ας μην κατηγορούν άλλους για την κατοχή και τα αδιέξοδα.

*Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο (9/1/13)