ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
Του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου
Η Δημοκρατία είναι μοναδική όπως και το πορτοκάλι. Βέβαια δεν μπορούν να συγκριθούν γιατί είναι ανόμοια πράγματα. Ένας τύπος πολιτεύματος με ένα φρούτο. Έχουν, όμως, διαφορετικές ποικιλίες. Οι φυσικές ποικιλίες στο πορτοκάλι οφείλονται στα διαφορετικά είδη του φυτού που δίνει τον συγκεκριμένο καρπό. Με τη Δημοκρατία τα πράγματα, σε ό,τι αφορά τις ποικιλίες της (παραλλαγές της καλύτερα) είναι πιο σύνθετα. Η ιστορική εμπειρία δείχνει πως τις πιο πολλές φορές οι «βελτιώσεις» που χρησιμοποιούνται για να καλυτερέψουν την ποιότητα της Δημοκρατίας, στοχεύουν στον περιορισμό του εύρους εφαρμογής της. Όσο πιο πολύ περιορίζεται το εύρος εφαρμογής της, τόσο περισσότερο η Δημοκρατία εκφυλίζεται. Για παράδειγμα, σκεφτείτε μία χώρα με ένα εκλογικό σύστημα όπου από τις 56 εκλογικές περιφέρειες, τρεις μόλις (Α-Β Αθήνας και υπόλοιπο Αττικής) με εκλογικό πληθυσμό σχεδόν 2,5 εκατ. πολιτών (σε σύνολο 10, 25 εκατ.) συγκεντρώνουν 71 έδρες από τις 288 συνολικά που διατίθενται στις περιφέρειες ενώ ταυτόχρονα το πρώτο κόμμα παίρνει και μπόνους 50 εδρών.
Όταν στόχος είναι ο περιορισμός της ελευθερίας έκφρασης και της χειραγώγησης της κοινής γνώμης, το εκλογικό σύστημα αποκτά τέτοιο βαθμό πολυπλοκότητας, έτσι ώστε να μη γίνεται κατανοητό από τους πολίτες αλλά μόνον από τους «ειδικούς». Οπότε απαιτείται η παρουσία «ειδικών» για να εξηγηθεί η Δημοκρατία και ο τρόπος που εφαρμόζεται, ο εκφυλισμός της έχει ήδη ξεκινήσει. Ίσως η πλέον ενδιαφέρουσα παραλλαγή εκφυλισμένης Δημοκρατίας να είναι εκείνη της «δημοκρατίας της μπανάνας». Τη ζούμε εδώ στην Ελλάδα την τελευταία τετραετία με ιδιαίτερη ένταση και καθαρότητα που δεν βλέπουν, μόνον εκείνοι που δεν θέλουν. Που δεν θέλουν να καταλάβουν ότι σε χώρες υπό επιτροπεία, σε χώρες όπου η εθνική κυριαρχία έχει καταργηθεί, έχουμε να κάνουμε με μία «μπανανία». Η παράκαμψη του συντάγματος όπου έχουν κατοχυρωθεί δημοκρατικές ελευθερίες, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα με τη μορφή πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, δεν είναι τίποτε άλλο την ουσιαστική κατάργησή του. Αν σε αυτή την εικόνα προσθέσει κάποιος την προβληματική λειτουργία της δικαιοσύνης, την προνομιακή συγκέντρωση των ΜΜΕ στα χέρια λίγων κάποιων (που ωφελούνται από την εκμετάλλευση της κρατικής περιουσίας) και την ένταση της κρατικής καταστολής, μπορεί να αντιληφθεί ότι δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να επιβάλει οτιδήποτε στους πολίτες μίας χώρας-μπανανίας.
Πολίτες που για χρόνια εκπαιδεύθηκαν στην ατομικότητα, την απάθεια, την αδιαφορία, την αποφυγή της προσπάθειας, την ύπαρξη ηθικών κανόνων ως ανασταλτικού παράγοντα επιτυχίας. Σε μία «μπανανία» το αρνητικό οικονομικό αποτέλεσμα των πράξεων εκείνων που κυβερνούν (οι οποίοι έχουν το ακαταλόγιστο) υφίστανται οι πολίτες (πλην ελαχίστων αλλά αυτών των ελαχίστων, στα παπούτσια τους η Δημοκρατία). Γιατί είναι μεγάλο καλαμπούρι να φτιάχνεις έναν οργανισμό όπως το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) επειδή στο έχουν επιβάλλει και να λες ότι έχεις δημοκρατία. Και αυτό γιατί το ΤΧΣ που ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 2010 είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, το οποίο δεν ανήκει στον δημόσιο τομέα, διαθέτει διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια, λειτουργεί αμιγώς κατά τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας και δεν ελέγχεται από την κυβέρνηση.
Σκοπός του, σύμφωνα με τους εμπνευστές του, είναι η διατήρηση της σταθερότητας του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, μέσω της ενίσχυσης της κεφαλαιακής επάρκειας των πιστωτικών ιδρυμάτων, συμπεριλαμβανομένων και θυγατρικών αλλοδαπών πιστωτικών ιδρυμάτων, εφόσον λειτουργούν νόμιμα στην Ελλάδα κατόπιν άδειας της Τράπεζας της Ελλάδος. Τις επισημάνσεις στον σκοπό του ταμείου, μπορείτε να τις κάνετε και μόνοι σας. Αυτή η «ενίσχυση της κεφαλαιακής επάρκειας των πιστωτικών ιδρυμάτων» που στην καθομιλουμένη λέγεται ανακεφαλαιοποίηση, γίνεται με 50 δισ. (του Δημοσίου, φυσικά, το οποίο θα τα δανειστεί και θα τα ξεπληρώσουμε εμείς). Ζόρικο κολπάκι, έτσι. Δωράκι δημόσιο χρήμα σε οργανισμό που δεν ελέγχει το Δημόσιο. Μάλιστα, όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης, το ΤΧΣ θα ελέγχει πάνω από 80% των μετοχών των συστημικών τραπεζών (οι οποίες συνεχίζουν να διοικούνται από τους τραπεζίτες που τις πτώχευσαν). Έτσι, το Δημόσιο, παρά τα 50 δισ. που δανείστηκε για να τα δώσει στο ΤΧΣ να κάνει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, δεν ελέγχει το ΤΧΣ ούτε τις τράπεζες. Και για να γίνει ακόμη καλύτερο το κολπάκι, σημειώστε -αν δεν το γνωρίζετε- ότι το Δημόσιο (δηλαδή η κυβέρνηση) δεν μπορεί να κάνει έλεγχο στα βιβλία της ΤτΕ, η οποία εποπτεύει την τραπεζική δραστηριότητα. Άσε που δεν έχει και την πλειοψηφία των μετοχών. Μπιούτιφουλ, που λέει και το γνωστό ανέκδοτο. Και αυτό είναι ένα μόνο από τα ωραία μίας μπανανίας όπου η μεγαλύτερη επιτυχία μίας κυβέρνησης είναι να πείσει ότι υπάρχει. Ξαφνικά, νοστάλγησα πορτοκάλι. Άλλος κανείς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου