Eυρώ, επιβίωση, όσπρια, Βελεστινλής και έσχατες λογικές. “

analysts for change

Του Παναγιώτη Ήφαιστου
 
Πολλά γράφονται τελευταία για ευρώ, δραχμές κτλ. Εν τούτοις, το κυριότερο ζήτημα ευρύτερα και βαθύτερα σκεπτόμενοι, εν τούτοις, δεν είναι κάποιο δίλημμα ευρώ ή δραχμή αλλά ορθολογιστική στρατηγική διαχείρισης της διεθνούς και ευρωπαϊκής πολιτικής του νεοελληνικού κράτους με σκοπό την εθνική επιβίωση. Γιατί όποιοι δεν το κατάλαβαν ας το καταλάβουν, επιτέλους: Τα πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης και κάποια ξεπεσμένα, παρωχημένα και ξεθωριασμένα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα λόγω επιστημονικοπνευματικής παρακμής μας έριξαν στα βράχια και στους κρημνούς της διεθνούς πολιτικής και ιδιαίτερα των διεθνών χρηματοοικονομικών καταγωγίων που δημιουργεί το έλλειμμα διεθνούς και ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης. Εκεί κρεμόμαστε τώρα και από κάτω είναι άβυσσος. Είμαστε σε «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» κάτι που πολλοί από καιρό επισημαίνουμε.

Προϋπόθεση διάσωσης, βέβαια, είναι η κυριαρχία έσχατων λογικών και παραδοχών που δεν φαίνεται να κυριαρχούσαν στην παγκοσμιόπληκτη ελληνική πραγματικότητα της μεταπολίτευσης (παρά μόνο ως γραφικές ή ηρωικές και απομονωμένες εξάρσεις). Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να δει μια πρόσφατη θεώρηση αναρτημένη στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/130strategyandStatePower.htm (κρατική ισχύς και έσχατες λογικές της διεθνούς πολιτικής / Waltz) όπου εξετάζονται έσχατες λογικές της διεθνούς πολιτικής οι οποίες εάν δεν κυριαρχούν ένα οποιοδήποτε κράτος υπόκειται βαρύτατες συνέπειες.

Αναγκαστικά «δολοφονώντας» μια τέτοια θεώρηση εάν την συντομεύσουμε –τι να κάνουμε όμως, οι νεοέλληνες φαίνεται να είναι τόσο πολυάσχολοι που δεν μπορούν να διαβάσουν πάνω από … μια σελίδα, εξ ου και πνευματική πτώχευση– μπορούμε να πούμε και τα εξής για δέκα «δέκα αυτόδειλες, καταμαρτυρούμενες και πασίδηλες αρχές διεθνούς πολιτικής» (Waltz):

1. Η έλλειψη ρυθμιστικής εξουσίας στο διεθνές σύστημα παίζει καθοριστικό ρόλο στη συμπεριφορά των κρατών και στη σταθερότητα ή στην αστάθεια του διεθνούς συστήματος (άναρχο διεθνές σύστημα).
2. Καθώς απουσιάζει η υπερκρατική εξουσία, η οποία θα μπορούσε να ρυθμίζει τον ανταγωνισμό, οι σχέσεις των κρατών είναι κατά βάση ανταγωνιστικές και πολλές φορές συγκρουσιακές (ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα).
3. Τα κράτη σε ένα τέτοιο ανταγωνιστικό σύστημα πρέπει από μόνα τους να μεριμνήσουν για την ασφάλειά τους (αρχή της αυτοβοήθειας).
4. Τα κράτη στο άναρχο διεθνές σύστημα αναγκάζονται να λάβουν μέτρα, για να αυξήσουν την ασφάλειά τους. Τα μέτρα αυτά όμως μειώνουν την ασφάλεια των άλλων. Αυτό ανατροφοδοτεί την ανασφάλεια και τον ανταγωνισμό. Αυτό είναι το γνωστό «δίλημμα ασφάλειας».
5. Τα κράτη είναι οι βασικοί δρώντες στο διεθνές σύστημα άρα και η βασική μονάδα ανάλυσης των διεθνών σχέσεων (κρατικοκεντρικό διεθνές σύστημα). [οι διεθνικοί δρώντες είναι εγαλειακού χαρακτήρα μέσα στην στρατηγική των κρατών και οι διεθνείς θεσμοί εξ ορισμού και αναπόδραστα (λόγω υψηλών αρχών διεθνούς δικαίου, είναι εξαρτημένες μεταβλητές των κρατών και μάλιστα των ισχυρών]

6. Τα κράτη επειδή είναι «ευαίσθητα στο κόστος» έχουν κάθε λόγο να συμπεριφέρονται ορθολογικά. Τα λάθη τιμωρούνται (αρχή του ορθολογισμού).

7. Κυρίαρχος στόχος του κράτους είναι η κατοχύρωση της ασφάλειάς του, δηλαδή η επιβίωση, η διατήρηση της εδαφικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας/αυτονομίας (βασικό εθνικό συμφέρον).

8. Τα κράτη επιδιώκουν να αποκτήσουν «ισχύ», η οποία είναι το κύριο «νόμισμα» στη διεθνή πολιτική (επιδίωξη ισχύος).

9. Σε ένα ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα τα κράτη έχουν κίνητρο να εξισορροπήσουν τους αντιπάλους τους (στρατηγική εξισορρόπησης), για να αυξήσουν την ασφάλειά τους.

10. Οι μεμονωμένες προσπάθειες που καταβάλλουν τα κράτη να εξισορροπήσουν τους αντιπάλους τους, συμβάλλουν στη δημιουργία ενός αυτορυθμιζόμενου συστήματος ισορροπίας δυνάμεων που με τη σειρά του δύναται να συμβάλλει στη διατήρηση της ειρήνης (αρχή της ισορροπίας ισχύος).

[Σημείωση. Από στην συνόψιση στον πρόλογο του καθ. Αθ. Πλατιά στην εισαγωγή του  έργου του K. Waltz Θεωρία διεθνούς πολιτικής (Εκδόσεις Ποιότητα), σ. 10-12.]

Στην ιλαροτραγική μεταπολιτευτική φάση τεσσάρων δεκαετιών όταν κυριαρχούσαν παραληρήματα, παρακρούσεις, ασυναρτησίες, αφέλειες και «ύπουλα» μεταμοντέρνα θεωρήματα/ιδεολογήματα, ο πολιτικός ορθολογισμός των Ελλήνων υπέστη βαριά πλήγματα.

Μεταξύ άλλων, δεν έγινε κατανοητό ότι περιοδικά στην διεθνή πολιτική το κτένι φτάνει στον κόμπο όταν εκδηλώνονται πόλεμοι, όταν επέρχονται πτωχεύσεις, όταν τα αναπτυξιακά προγράμματα ακυρώνονται και όλες οι ευγενείς επιδιώξεις κατεβαίνουν στον πάτο και όταν το κράτος και ο «πνευματικός κόσμος» καταντήσει να είναι υποχείριο των θηριωδών κερδοσκόπων και των θηριωδών στρατηγικών παιγνίων.

Όταν φτάσεις στον πάτο είτε αρχίζεις ξανά την ανοδική φορά είτε πάς πιο βαθιά στην άβυσσο. Ένα σοβαρό λοιπόν ερώτημα που χρήζει απάντησης: Είμαστε στον πάτο;

Εκεί κάτω στον πάτο, πάντως, ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας. Θουκυδίδης: (όταν κανείς αφελώς και μάταια περιμένει από τους συμμάχους να το σώσουν): «Η ελπίδα, παρηγοριά την ώρα του κινδύνου, όσους την έχουν από περίσσια δύναμη κι αν τους βλάψει δεν τους καταστρέφει  όσοι όμως, στηριγμένοι πάνω της, τα παίζουν όλα για όλα (γιατί απ’ τη φύση της είναι σπάταλη), μονάχα όταν αποτύχουν την γνωρίζουν, όταν πια, για κείνον που έκαμε τη γνωριμία της, δεν έχει απομείνει τίποτε για να το προφυλάξει απ’ αυτήν. Αυτό σεις, αδύναμοι και που η τύχη σας κρίνεται από μια μονάχα κλίση της ζυγαριάς, μην θελήστε να το πάθετε ούτε να μοιάσετε τους πολλούς που, ενώ μπορούν ακόμη να σωθούν με ανθρώπινα μέσα, όταν τους βρουν οι συφορές και τους εγκαταλείψουν οι βέβαιες ελπίδες, καταφεύγουν στις αβέβαιες, τη μαντική και τους χρησμούς και όσα άλλα τέτοια, με τις ελπίδες που δίνουν, φέρνουν στην καταστροφή.»

Τώρα τι πρέπει να ελπίζεις στην φάση των διαφόρων σταδίων μιας προσπάθειας να αντιστρέψουμε τον κατήφορο και να αρχίσει η δύσκολη!! ανοδική πορεία; Αυτό είναι ένα σοβαρό ζήτημα γιατί ανάλογα με τις περιστάσεις οι επιλογές δεν είναι άσπρο-μαύρο αλλά κυμαινόμενες και διαβαθμισμένες.
Εκεί κάτω στον πάτο, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και η μόνη λέξη που πρέπει να ηχεί και να κυριαρχεί είναι: ΕΠΙΒΙΩΣΗ. Καλύτερα να ρωτήσετε κανένα καταδρομέα ή ΟΥΚ τι έκανε όταν διεξάγοντας καταδρομές μέσα στις εχθρικές γραμμές βρέθηκε μέσα σε ένα δάσος περικυκλωμένος από χιλιάδες εχθρικούς καταδρομείς. Απλουστεύω την απάντηση και την αναγάγω στην δική  μας περίπτωση:

1. Φροντίσουμε να προστατέψουμε την κοινωνία από τους προβοκάτορες και το σάπιο … πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης (με πιο απλά Ελληνικά: πολιτική αλλαγή, ποια όμως, ο Θεός και το ένστικτό μας πρέπει να ξέρει).
2. Διασφαλίζουμε κοινωνική συνοχή των πολιτών γύρω από την μεγάλη πολιτική έννοια «ΕΠΙΒΙΩΣΗ».
3. Με νόμο κατευνάζουμε όλους τους πολίτες που ανησυχούν ότι μέχρι να αποδειχθεί ότι επιβιώσαμε δεν θα πειράξει κανένας τραπεζικός ή άλλος κερδοσκόπος τα σπίτια τους, τις επιχειρήσεις τους, τα χωράφια τους και τον εν γένει δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο των Ελλήνων. Μετά όλα αυτά θα τύχουν κοινωνικοπολιτικά νομιμοποιημένης διαχείρισης χωρίς τρόικες και χωρίς την Ελλάδα να βρίσκεται υπό κατάληψη.
4. Αφού τα επιτύχουμε αυτά λέμε σε όλους τους κλέφτες, σε όλους τους κερδοσκόπους, σε όλους τους λικνιζόμενους υποκριτές και σε όλους τους αντιπροσώπους θηριωδών καταγωγίων που ενώνονται σε τράπεζες, διεθνείς «θεσμούς», καθωσπρέπει παρασυναγωγές κτλ, να τσακιστούν από μπροστά μας.
5. Επειδή όμως είμαστε ή πρέπει να είμαστε σοβαρό κράτος δεν αρνιόμαστε καμιά υποχρέωσή μας που κρίνεται θεμιτή και βάσιμη. Όχι όμως χρέη που προσκάλεσαν κερδοσκόποι, ηγεμονικοί στρατηγικοί σχεδιασμοί, ελλείμματα της διεθνούς και ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης κτλ, και κυρίως αυτά που οι ίδιοι καταμαρτυρούμενα ομολογούν
6. Επιστρατεύουμε όλο το ανενεργό σήμερα σύστημα κρατικών λειτουργών και τους εκατοντάδες ή χιλιάδες επιστήμονες για να θεμελιώσει διαπραγματευτικά επιχειρήματα για το (4 πιο πάνω)
7. Επιστρατεύουμε ανενεργούς (ή ελλειμματικά αξιοποιημένους) τακτικούς διπλωμάτες  ή έκτακτους διπλωμάτες και οργώνουμε όλα τα διεθνή και ευρωπαϊκά πεδία συντεταγμένα. Με σχέδιο μιας αποτελεσματικής διαπραγματευτικής στρατηγικής, με καλά επεξεργασμένα επιχειρήματα και με ετοιμότητα πάλης γνωρίζοντας –επιτέλους να το μάθουμε– ότι εκτός κράτους όλα είναι ανταγωνιστικά μέχρι εχθρικά και όλες οι διαπραγματεύσεις ανελέητα σκληρές.
8. Μεταξύ άλλων αυτό συνεπάγεται ρευστές συμμαχίες, απάντηση με διπλωματικό εκβιασμό κατά κάθε διπλωματικού εκβιασμού τρίτων κτλ, συν ακλόνητη φύλαξη των συνόρων από τις Ένοπλες Δυνάμεις και της κοινωνίας κατά των προβοκατόρων στο εσωτερικό.
9. Για να μπορεί να διαπραγματευτεί η Ελλάδα απαιτείται ετοιμότητα εάν χρειαστεί και για όσο χρονικό διάστημα θα χρειαστεί –και μάλλον θα χρειαστεί–  όλοι ανεξαιρέτως οι Έλληνες:
1. «να τρώνε όσπρια ή και φύλλα δέντρων» ή και πέτρες,
2. μιλώντας πιο σοβαρά όσο χρειαστεί  να καταναλώνουν όσο παράγουν,
3. να συσπειρωθούν γύρω από άξονες δημοκρατίας, ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας ανεξαρτήτως θυσιών,
4. να είναι έτοιμοι ακόμη και να πεθάνουν για την πατρίδα τους (πάντα πρέπει να είναι έτοιμοι ακόμη και στην εποχή της … «παγκοσμιοποίησης»).

10. Μήπως υπάρχει καμιά αντίρρηση για το προηγούμενο σημείο (9); Εάν ναι έχουμε σοβαρό πρόβλημα και θα υποστούμε τις ανελέητες συνέπειες της ακραία ανταγωνιστικής διεθνούς πολιτικής (βλ. Waltz πιο πάνω). Δεν είναι ζήτημα εάν θα επιβιώσουμε αλλά τι θα επιβιώσει κα πως θα επιβιώσει; Σε όλες τις ιστορικές στιγμές κάποιοι λικνίζονται και ταλαντεύονται πάνω σε ένα «Βελενστίλειο εκκρεμές» όπου στον ένα πόλο είναι το «μιας ώρας ελεύθερης ζωής» [Δημοκρατία, Ελευθερία, Εθνική Ανεξαρτησία] και στον άλλο πόλο το «σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή» [εξευτελισμένη αποικία χρέους που θα κατεξουσιάζουν για λογαριασμό ξένων κάποιοι εγχώριοι πραιτοριανοί-Τσολάκογλου, αποικία στερημένη εθνικής ανεξαρτησίας και αποικίας της οποίας οι διαβιούντες θα είναι περίπου είλωτες ή και δουλοπάροικους]. Πόσοι είναι οι τελευταίοι;
Είμαστε ή δεν είμαστε στον πάτο; Η απάντηση λοιπόν για το κατά πόσο ανεπίστροφα πιάσαμε πάτο και κατά πόσο είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης (http://www.ifestosedu.gr/111KatastasiEktaktouAnagkis.htm). Μετά την απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να απαντήσουμε στο προαναφερθέν κλασικό δίλημμα που διατύπωσε ο Ρήγας Βελεστινλής. Είτε αποφασίζονται ορθολογιστικές στάσεις είτε αναπόδραστα πάμε πιο κάτω προς την άβυσσο και την δουλοπαροικία.
Τώρα, βέβαια, είναι γεγονός ότι λόγω πολιτικοπνευματικής ζαλάδας που προκάλεσαν οι τέσσερεις χαζοχαρούμενες δεκαετίες της μεταπολίτευσης, είναι λογικό αντί αναλύσεων για την στρατηγική με σκοπό την εθνική επιβίωση πολλοί να παραμιλούν περί δραχμής και ευρώ μη κατανοώντας ότι αυτά τα διλήμματα μπορούμε να τα δούμε μόνο εργαλειακά και ανάλογα με τις περιστάσεις μιας στρατηγικής επιβίωσης ανάλογα με το πώς θα συγκροτηθεί και με το πώς θα εξελιχθεί.
Τα πιο πάνω γράφτηκαν  πολύ «εύκολα», γρήγορα και όντας σίγουροι ότι εάν πολλοί αμφισβητήσουν τις δύο δεκάδες επιχειρημάτων που προηγήθηκαν (για την διεθνή πολιτική και για το τι σημαίνει «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» και αγώνας επιβίωσης) οι Έλληνες διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο. Στο παρελθόν έχουμε υποστεί μεγάλες ζημιές επειδή αυτές οι έσχατες λογικές επιβίωσης δεν κυριαρχούσαν. Εάν και τώρα δεν κυριαρχούν όπως τόσοι άλλοι στην ιστορία θα πάθουμε ότι μας αξίζει.