Της Ντίνας Δασκαλοπούλου
Είναι κάτι στιγμές που θες να ξεφωνίσεις από χαρά. Ή να αρχίσεις να μοιράζεις σβουριχτά φιλιά. Οπως όταν φτάνεις στην κορφή ενός βουνού έπειτα από ατέλειωτες ώρες πεζοπορίας ή όταν, επιτέλους, σαλπάρεις για εκείνο το ταξίδι που ονειρευόσουν για μήνες. Να ξεφωνίσω ή να φιλήσω;
Το πρότζεκτ «κλικ στην αλληλεγγύη» γέννησε πολλές τέτοιες στιγμές χαράς τους τελευταίους μήνες. Το Ημερολόγιο της Αλληλεγγύης έκανε την επίσημη πρώτη του στις 11 του μήνα. Μέσα σε μια εβδομάδα από την έκδοσή του σχεδόν 30.000 αντίτυπα διανεμήθηκαν σε όλη τη χώρα. Μέσα σε μια εβδομάδα σχεδόν εξαντλήθηκε! Αυτό πρακτικά σημαίνει κοντά στις 60.000 ευρώ για να αξιοποιηθούν σε τρόφιμα και φάρμακα από τις δομές. Σημαίνει όμως και πολλά περισσότερα.
Μπορείτε να προμηθευτείτε το ημερολόγιο από τις δομές αλληλεγγύης της γειτονιάς σας. Πληροφορίες: http://www.solidarity4all.gr
Είναι η απόδειξη πως οι ιδέες, όσο τρελές κι αν φαντάζουν, αν τις πιστέψεις μπορούν να υλοποιηθούν. Μια τέτοια τρελή ιδέα έμοιαζε, πριν από ενάμιση χρόνο, και η έκδοση της εφημερίδας που κρατάτε. Μια ακόμα πιο τρελή ιδέα ήταν να ξεκινήσουμε ένα φωτογραφικό οδοιπορικό από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη και να το έχουμε ολοκληρώσει σε δύο μήνες. Τα πρώτα βήματα αυτού του οδοιπορικού έγιναν μέσα από τις σελίδες της «Εφημερίδας των Συντακτών». Ομως τα όρια μιας εφημερίδας είναι πεπερασμένα για να μεταφέρουν κάτι τόσο μεγάλο, τόσο σημαντικό και τόσο ελπιδοφόρο σαν κι αυτό που γεννιέται σήμερα. Χρειαζόταν κάτι πιο δημιουργικό, πιο συλλογικό, πιο ευρύ. Η ανάγκη απέχει από την ιδέα όσο ένα κλικ.
Περισσότεροι από είκοσι συνάδελφοι όλων των ειδικοτήτων δούλεψαν εθελοντικά για να πάρει σάρκα και οστά αυτή η ιδέα: 14 φωτορεπόρτερ βρήκαν τον χρόνο να δουλέψουν εθελοντικά μέσα σε καταιγιστική επικαιρότητα και ανηλεείς εργασιακές συνθήκες. Η ομάδα «Αλληλεγγύη για Ολους» δεν χρηματοδότησε απλώς την έκδοση, αλλά –μέσα στα 1.000 πράγματα που κάνει- στήριξε κι αυτό το πρότζεκτ με 1.000 τρόπους. Οπως και οι δεκάδες φίλοι που συνεισέφεραν σε ό,τι χρειαστήκαμε: από τα διαφημιστικά σποτ μέχρι την παρουσία μας στα σόσιαλ μίντια.
Πολύ παραπάνω, αυτή η έκδοση είναι μια απάντηση στο σύνθημα «Αλήτες – ρουφιάνοι- δημοσιογράφοι». Σε αυτόν τον άγριο ταξικό πόλεμο που μας έχουν εξαπολύσει εδώ και τρία χρόνια, οι επαγγελματίες του Τύπου κλήθηκαν εξ αρχής να πάρουν θέση. Κάποιοι επέλεξαν να γίνουν απολογητές του Μνημονίου και να αναπέμπουν «ωσαννά» στην τρόικα και την κυβέρνηση. Τους περισσότερους τους ξέρετε με τα ονοματεπώνυμά τους και τους βλέπετε στα δελτία των 8. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, όσοι επέλεξαν να πουν «όχι»: εκείνοι που ως εργαζόμενοι αρνήθηκαν τον εκβιασμό των ατομικών συμβάσεων. Εκείνοι που δεν ξεπούλησαν τη βασική αρχή της δημοσιογραφίας να υπηρετεί την αλήθεια. Εκείνοι που δεν αντάλλαξαν την ελευθερία με μια κάποια εργασιακή ασφάλεια. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία πλήρωσαν βαρύ τίμημα και βρέθηκαν εκτός «πιάτσας». Είναι όμως παρόντες στα μικρά και τα μεγάλα γεγονότα και σιγά σιγά δημιουργούν τις δικές τους ενημερωτικές κοινότητες, φτιάχνουν νησίδες ελευθερίας και δημιουργικότητας.
Αυτό το ημερολόγιο είναι και ένα διαβατήριο προς έναν κόσμο που ανατέλλει δίπλα στα ερείπια που σκορπίζει ο προελαύνων νεοφιλελευθερισμός. Για τα ελληνικά κυρίαρχα μίντια η απάντηση στην κρίση είναι η φιλανθρωπία: με το δεξί χέρι μοιράζουν ελεημοσύνες, ενώ με το αριστερό αγιογραφούν τις δυνάμεις που λεηλατούν τις ζωές μας. Ταυτόχρονα, επιμένουν να μη «βλέπουν» -όταν δεν λοιδορούν- τον κόσμο της αλληλεγγύης και των κινημάτων. Αυτόν ακριβώς τον αθέατο κόσμο επιλέξαμε να περπατήσουμε εμείς. Κάθε φωτογραφία αποτυπώνει μια στιγμή μιας ιστορίας. Το νήμα που συνδέει όλες αυτές τις ιστορίες που εκτυλίσσονται παράλληλα σε όλη τη χώρα είναι η κοινή ματιά χιλιάδων, διαφορετικών, άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων απέναντι σε μια άγρια πραγματικότητα. Είναι εκείνοι που είπαν «όχι» στο «μαζί τα φάγαμε» και τις ενοχές που παράγει. Είναι εκείνοι που είπαν «όχι» στον τρόμο που σπέρνουν οι κυρίαρχοι. Είναι εκείνοι που αρνούνται να παραδοθούν, να κλειστούν στο καβούκι τους, να την βολέψουν για πάρτη τους. Είναι όλοι όσοι πίστεψαν βαθιά πως η αλληλεγγύη είναι το μόνο μας όπλο κι έκαναν το σύνθημα τρόπο ζωής.
Τα τελευταία τρία χρόνια δεν έχουμε σταματήσει να πενθούμε συλλογικά κι ατομικά: για τους χιλιάδες συμπολίτες μας που αυτοκτόνησαν. Για εκείνους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Για όσους φεύγουν μετανάστες. Για όσους τρελαίνονται ήσυχα και βουβά. Για τη γενιά μας την ίδια που κυνικά τη βάφτισαν χαμένη και θεωρούν πως ξεμπέρδεψαν μαζί της. Αυτά τα δάκρυα οι κυρίαρχοι τα λογαριάζουν για αδυναμία. Υπάρχει όμως ένας στίχος του Βαρβέρη που λέει «όλοι εσείς που κολυμπάτε αμέριμνοι μέσα στα μάτια μου μια μέρα θα βάλω τα κλάματα και θα σας πνίξω». Χιλιάδες άνθρωποι σε όλη την Ελλάδα ξέρουν τη δύναμη που κρύβουν τα δάκρυά μας κι έχουν κάνει την ευαισθησία τους όπλο. Είναι αυτοί που ξελασπώνουν το μέλλον.
*
Το ημερολόγιο του Κοινωνικού Ιατρείου κάθε χρόνο είναι ο δημόσιος λόγος του και η επικοινωνία του με την κοινωνία. Είναι όμως και μια σημαντική οικονομική ενίσχυση για τη συνέχιση του έργου τους. Η καινούργια έκδοση περιλαμβάνει θεματικές ενότητες για τους αγώνες για τη Δημόσια Υγεία και τα κοινωνικά αγαθά, τον φασισμό, τη μετανάστευση και τους μετανάστες, την ιστορική τοπιογραφία του Βαρδάρη όπου βρίσκεται το ΚΙΑ, τον Μανόλη Αναγνωστάκη. Κοστίζει 10 ευρώ και διατίθεται στον χώρο του ΚΙΑ (Αισώπου 24, τηλ.: 2310-520386).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου