Συναίνεση τώρα!

analyst

του Βασίλη Βιλιάρδου

Η Ελλάδα απειλείται να σβηστεί από το χάρτη, όπως πολλές άλλες χώρες στο παρελθόν, μεταξύ των οποίων πρόσφατα η Γιουγκοσλαβία – ενώ το πρόβλημα της δεν είναι πια η οικονομία, αλλά το μεταναστευτικό και οι επικίνδυνες γεωπολιτικές εξελίξεις

.

Θεωρούσαμε ανέκαθεν την «Ένωση κεντρώων» ως ένα γραφικό κόμμα, το οποίο είχε αντίστοιχες απόψεις – με την καλή έννοια του όρου. Δεν μπορούσαμε όμως ποτέ να φαντασθούμε ότι, ο επικεφαλής της θα έφτανε στο σημείο να είναι ο μοναδικός πολιτικός που μπορεί να ακούσει κανείς να μιλάει, χωρίς να κλείσει την τηλεόραση – γεγονός που δεν σημαίνει πως έγινε ξαφνικά καλύτερος αλλά δυστυχώς ότι, ο δημαγωγικός πολιτικός λόγος όλων των υπολοίπων τον ξεπέρασε σε χρόνο μηδέν προς τα κάτω.

Δεν μπορούσαμε επίσης ποτέ να φαντασθούμε πως θα αποτελούσε πολιτικό προτέρημα να λέει κάποιος απλά την αλήθεια, ζητώντας το αυτονόητο – όπως την αντίστοιχη με τους λοιπούς εργαζομένους μείωση των αμοιβών των βουλευτών, τη συναίνεση των κομμάτων για την από κοινού αντιμετώπιση της μεγαλύτερης κρίσης της Ελλάδας των τελευταίων αιώνων κοκ.

Η πιθανότερη αιτία είναι ίσως η παράδοξη ανοχή των Πολιτών προς τους πολιτικούς, σύμφωνα με την οποίατους επιτρέπεται να μην έχουν γνώσεις, ικανότητες και δεξιότητες, όπως αυτές που απαιτούνται από τα άλλα επαγγέλματα – τα οποία δεν είναι σε θέση να ασκήσει κανείς, εάν δεν έχει τις νόμιμες ή αναγκαίες προϋποθέσεις.

Άλλωστε δεν το επιχειρεί καθόλου, αφού γνωρίζει πολύ καλά πως εάν, για παράδειγμα, κατασκευάσει ένα σπίτι, χωρίς να έχει σπουδάσει τη συγκεκριμένη επιστήμη, είναι κάτι περισσότερο από δεδομένη η κατάρρευση του – επομένως δεν το σκέφτεται καν, ακόμη και αν του το ζητήσει κάποιος άλλος, οπότε δεν ξοδεύει τα δικά του χρήματα.

Αναλυτικότερα, ένας πολιτικός δεν υποχρεούται να γνωρίζει καλύτερα από όλους τους άλλους το επάγγελμα του, όπως ένας δικηγόρος, ένας μηχανικός ή ένας οικονομολόγος. Μπορεί να πάρει τη θέση του υπουργού παιδείας, χωρίς καν να έχει τελειώσει το πανεπιστήμιο – ή αυτήν του υπουργού υγείας, χωρίς να έχει καν σπουδάσει ιατρική ή να διαθέτει κάποια ανάλογη εμπειρία.

Περαιτέρω, δεν απαιτείται να έχει συνέπεια, ενώ μπορεί να αλλάζει απόψεις ανάλογα με το «πού φυσάει ο άνεμος» – όπως, για παράδειγμα, να κατηγορεί έναν αντίπαλο κόμμα και στη συνέχεια να γίνεται μέλος του. Αντίθετα, ένας οικονομολόγος που θα άλλαζε απόψεις, θα κατακρινόταν σχεδόν άμεσα από όλους – αφού κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε εύλογα την εντύπωση ότι, δεν είχε εκτιμήσει σωστά τα δεδομένα.

Αυτό δεν σημαίνει φυσικά πως πρέπει να μένει δογματικά προσκολλημένος σε κάτι όπως, για παράδειγμα, στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, όταν η Ευρώπη απειλεί την εδαφική της ακεραιότητα ή την αξιοπρεπή διαβίωση των Πολιτών της – αλλά ότι οφείλει να συμπλέει με τις εξελίξεις, διαφοροποιούμενος ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες, με τις ίδιες όμως βασικές αντιλήψεις.

Επίσης, ένας πολιτικός δεν αναγκάζεται από κανέναν να τηρεί τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, τις υποσχέσεις ή το λόγο του – με την έννοια πως δεν τιμωρείται και δεν πληρώνει με κανέναν άλλο τρόπο για τα λάθη του, παρά μόνο με τη μη επανεκλογή του, διατηρώντας όμως πολλά από τα προνόμια του εφ’ όρου ζωής.

Μπορεί δε ακόμη και ένας άσχετος, με την καλή έννοια του όρου, ο οποίος δεν θα ήταν σε θέση να διαχειριστεί σωστά ούτε ένα περίπτερο, να έχει το θράσος να διεκδικήσει, καθώς επίσης να κερδίσει το αξίωμα του πρωθυπουργού μίας χώρας – ενώ πολύ σπάνια κρίνεται από το αποτέλεσμα, αφού πολύ συχνά αυτό που μετράει για τους εκλογείς του είναι οι προθέσεις.

Ακόμη χειρότερα, έχει τη δυνατότητα να υπερηφανεύεται πως είναι άξιος για τη θέση του, επειδή κέρδισε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις – ισχυριζόμενος πως οι ψηφοφόροι του γνώριζαν τι επέλεξαν! Εάν όμως ίσχυε πράγματι κάτι τέτοιο, τότε οι εκλογείς του θα ήταν είτε ανόητοι, είτε σχιζοφρενείς – αφού τις δύο πρώτες φορές τάθηκαν εναντίον των μνημονίων και της Τρόικας, την τελευταία υπέρ και σήμερα διαδηλώνουν εναντίον των μέτρων που οι ίδιοι θεωρητικά έχουν εγκρίνει!

Η «μοναδικότητα» του πάντως δεν είναι η τρεις διαδοχικές νίκες, αλλά το ότι διενέργησε τρεις φορές εκλογές μέσα σε εννέα μήνες – στη χειρότερη δυνατή συγκυρία στην ιστορία της χώρας. Σε μία εποχή δηλαδή που η πολιτική σταθερότητα, η συνέχεια του κράτους και η συνέπεια ήταν απολύτως απαραίτητες προϋποθέσεις, για να μην οδηγηθεί η χώρα στο χάος – ενώ πρώτα υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο, αφού προηγουμένως είχε οδηγήσει την Ελλάδα de facto εκτός της ΕΕ (οι έλεγχοι κεφαλαίων δεν επιτρέπονται από την ένωση) και μετά ζήτησε την έγκριση των εκλογέων του.

Εάν σε όλα αυτά τώρα προσθέσει κανείς το γεγονός ότι, έδιωξε βάναυσα το βασικό πυρήνα του κόμματος του, όλους αυτούς δηλαδή που είχαν την αυτονόητη εντιμότητα να μείνουν πιστοί στις θέσεις και στα ιδανικά τους,αντικαθιστώντας τους βίαια με τα στελέχη εκείνης της παράταξης που οδήγησε την πατρίδα της στο ΔΝΤ, τότε θα κατανοήσει ότι, οι Έλληνες δεν ψηφίζουν δυστυχώς με τη λογική τους – αν και το μεγάλο ελαφρυντικό τους στην προκειμένη περίπτωση ήταν ασφαλώς η έλλειψη αξιόπιστων επιλογών.

Ολοκληρώνοντας, με όλα τα παραπάνω δεν θέλουμε να κατηγορήσουμε ούτε τον πρωθυπουργό, ούτε κανέναν άλλο πολιτικό – αφού έτσι λειτουργεί δυστυχώς το σύστημα και η χώρα, ενώ όλοι αυτοί απλά εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες που τους προσφέρονται.

Πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να οδηγηθεί ξανά σε εκλογές, αφού διακυβεύεται πλέον ή ίδια η ύπαρξη της ως χώρα – από το μεταναστευτικό πια και όχι από την οικονομία, σε συνδυασμό με τις άκρως επικίνδυνες γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της, από τα Βαλκάνια, έως τη Θράκη, το Αιγαίο, την Κύπρο και τη Μέση Ανατολή. Επομένως, απαιτείται επειγόντως πολιτική συναίνεση, με ένα από κοινού ελληνικό σχέδιο για την οικονομία (αναπτυξιακό πρόγραμμα), καθώς επίσης για την εξωτερική πολιτική – όπου όμως οφείλει να γνωρίζει κανείς πως τα λάθη στην οικονομία διορθώνονται, αλλά όχι αυτά στην εξωτερική πολιτική, τα οποία συχνά είναι καθοριστικά για την εδαφική ακεραιότητα μίας χώρας.

Αντίθετα λοιπόν, θα θέλαμε να παρακαλέσουμε θερμά τον πρωθυπουργό να αξιολογήσει ο ίδιος σωστά τις ικανότητες, καθώς επίσης τις δυνατότητες του, μαζί με αυτές των συνεργατών, του κόμματος του και της πατρίδας του – κυρίως όμως να μην πέσει στην ίδια καταστροφική παγίδα με τους προκατόχους του, εμπιστευόμενος τη γερμανική κυβέρνηση. Θα αποτελούσε ένα κυριολεκτικά θανάσιμο λάθος για την Ελλάδα, η οποία απειλείται σοβαρά να σβηστεί από το χάρτη – όπως πολλές άλλες χώρες στο παρελθόν, μεταξύ των οποίων πρόσφατα η Γιουγκοσλαβία.