real.gr
Του Δημήτρη Μαύρου, Διευθ. Συμβούλου της MRB
Πέρα από τον ορυμαγδό των δικών μας εσωτερικών (εντός Ελλάδος) διλημμάτων, που ούτως ή άλλως αυξάνονται καθημερινά πχ το τι προκάλεσε η υπόθεση «Η. Κασιδιάρη», προστίθενται και παράγοντες εισαγόμενοι από την Ευρώπη που ενδέχεται να επηρεάζουν.
Οι συνθήκες στην Ευρώπη φαίνεται να αλλάζουν. Όχι ως προς τη στάση των επίσημων φορέων της Ε.Ε. απέναντι στην Ελλάδα, αλλά κυρίως οι συνθήκες που αφορούν στα οικονομικά και άλλων κρίσιμων Χωρών πχ Ισπανία.
Η Ισπανία, λόγω των σοβαρότατων προβλημάτων που αντιμετωπίζει με το τραπεζικό της σύστημα, ζήτησε από την Ευρώπη χρήματα και φαίνεται ότι έχει μεγάλη πιθανότητα να τα πάρει.
Αυτή είναι μια απλή οπτική ενός μέσου Έλληνα πολίτη, που παρακολουθεί τα πράγματα «απέξω», με τις όποιες γνώσεις και πληροφόρηση διαθέτει ή προσλαμβάνει από τα ΜΜΕ.
Η πρώτη ματιά αυτού του μέσου Έλληνα ενδέχεται να τον οδηγήσει στο συμπέρασμα «….να μια Χώρα που ζήτησε και πήρε …. χωρίς να της φορεθούν ένας σκασμός μέτρα…». Επίσης η πιθανή δεύτερη σκέψη ας μη κρυβόμαστε είναι «…. και εμείς γιατί δεν το κάναμε ούτε το 2010, ούτε καθοδόν, ούτε τον Νοέμβριο του 2011….».
Κυρίως όμως «…. γιατί να μην το κάνουμε τώρα, που η Ευρώπη αλλάζει, γιατί να μην είμαστε ισχυρά διεκδικητικοί σε σχέση με το παρελθόν …»
Ο παράγοντας λοιπόν της «…Ευρώπης που αλλάζει» ενισχύει τη διάσταση «Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο» ως κριτήριο ψήφου στις Εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012, καθώς μοιάζει φαινομενικά να μειώνεται ο κίνδυνος του «Έξω από το Ευρώ» μιας και άλλες Χώρες ζητούν και παίρνουν.
Αν η ανάλυση και η μετάφραση του τι συμβαίνει στην Ευρώπη / Ισπανία παραμείνει στο επίπεδο όσων αναφέραμε πιο πάνω, τότε ενδεχομένως όλη αυτή η ιστορία να ευνοήσει τους ιδιαίτερα έντονους αντιμνημονιακούς και διεκδικητικούς πολιτικούς δρώντες.
Από την άλλη, υπάρχει η περίπτωση να δημιουργηθεί ξεχωριστή ρητορική όσον αφορά στους λόγους για τους οποίους η Ισπανία κατάφερε ό,τι φαίνεται ότι τείνει να καταφέρει.
Η συγκεκριμένη Χώρα έχει μικρότερα προβλήματα με το έλλειμμα της και επιπλέον μόνη της και ενδεχομένως έγκαιρα και περισσότερο υπεύθυνα, αυτό-επέβαλε και προσπαθεί να υλοποιεί μέτρα για την εξυγίανση των οικονομικών της, δίνοντας μια διαφορετική νομιμοποιητική δυναμική στις διεκδικήσεις της.
Αν αυτή η δεύτερη «πολυπαραγοντική» ρητορική επικρατήσει, τότε ίσως η συγκεκριμένη υπόθεση (Ευρώπη / Ισπανία) λειτουργήσει υπέρ των πιο συγκρατημένων και στοχοθετημένων ως προς τις διεκδικήσεις τους «παίκτες» που προσβλέπουν στην διακυβέρνηση της Χώρας.
Το θέμα είναι βέβαια ότι μια «πολυπαραγοντική» ανάλυση και ρητορική, πόσο μάλλον στη συγκεκριμένη περίπτωση (Ευρώπη / Ισπανία), απαιτεί δύσκολες στρατηγικές προσεγγίσεις που ζητούν από τους πολίτες μεγάλη συγκέντρωση επικοινωνιακού ενδιαφέροντος, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο στους καιρούς μας.
Ίδωμεν!!!
Πέρα από τον ορυμαγδό των δικών μας εσωτερικών (εντός Ελλάδος) διλημμάτων, που ούτως ή άλλως αυξάνονται καθημερινά πχ το τι προκάλεσε η υπόθεση «Η. Κασιδιάρη», προστίθενται και παράγοντες εισαγόμενοι από την Ευρώπη που ενδέχεται να επηρεάζουν.
Οι συνθήκες στην Ευρώπη φαίνεται να αλλάζουν. Όχι ως προς τη στάση των επίσημων φορέων της Ε.Ε. απέναντι στην Ελλάδα, αλλά κυρίως οι συνθήκες που αφορούν στα οικονομικά και άλλων κρίσιμων Χωρών πχ Ισπανία.
Η Ισπανία, λόγω των σοβαρότατων προβλημάτων που αντιμετωπίζει με το τραπεζικό της σύστημα, ζήτησε από την Ευρώπη χρήματα και φαίνεται ότι έχει μεγάλη πιθανότητα να τα πάρει.
Αυτή είναι μια απλή οπτική ενός μέσου Έλληνα πολίτη, που παρακολουθεί τα πράγματα «απέξω», με τις όποιες γνώσεις και πληροφόρηση διαθέτει ή προσλαμβάνει από τα ΜΜΕ.
Η πρώτη ματιά αυτού του μέσου Έλληνα ενδέχεται να τον οδηγήσει στο συμπέρασμα «….να μια Χώρα που ζήτησε και πήρε …. χωρίς να της φορεθούν ένας σκασμός μέτρα…». Επίσης η πιθανή δεύτερη σκέψη ας μη κρυβόμαστε είναι «…. και εμείς γιατί δεν το κάναμε ούτε το 2010, ούτε καθοδόν, ούτε τον Νοέμβριο του 2011….».
Κυρίως όμως «…. γιατί να μην το κάνουμε τώρα, που η Ευρώπη αλλάζει, γιατί να μην είμαστε ισχυρά διεκδικητικοί σε σχέση με το παρελθόν …»
Ο παράγοντας λοιπόν της «…Ευρώπης που αλλάζει» ενισχύει τη διάσταση «Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο» ως κριτήριο ψήφου στις Εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012, καθώς μοιάζει φαινομενικά να μειώνεται ο κίνδυνος του «Έξω από το Ευρώ» μιας και άλλες Χώρες ζητούν και παίρνουν.
Αν η ανάλυση και η μετάφραση του τι συμβαίνει στην Ευρώπη / Ισπανία παραμείνει στο επίπεδο όσων αναφέραμε πιο πάνω, τότε ενδεχομένως όλη αυτή η ιστορία να ευνοήσει τους ιδιαίτερα έντονους αντιμνημονιακούς και διεκδικητικούς πολιτικούς δρώντες.
Από την άλλη, υπάρχει η περίπτωση να δημιουργηθεί ξεχωριστή ρητορική όσον αφορά στους λόγους για τους οποίους η Ισπανία κατάφερε ό,τι φαίνεται ότι τείνει να καταφέρει.
Η συγκεκριμένη Χώρα έχει μικρότερα προβλήματα με το έλλειμμα της και επιπλέον μόνη της και ενδεχομένως έγκαιρα και περισσότερο υπεύθυνα, αυτό-επέβαλε και προσπαθεί να υλοποιεί μέτρα για την εξυγίανση των οικονομικών της, δίνοντας μια διαφορετική νομιμοποιητική δυναμική στις διεκδικήσεις της.
Αν αυτή η δεύτερη «πολυπαραγοντική» ρητορική επικρατήσει, τότε ίσως η συγκεκριμένη υπόθεση (Ευρώπη / Ισπανία) λειτουργήσει υπέρ των πιο συγκρατημένων και στοχοθετημένων ως προς τις διεκδικήσεις τους «παίκτες» που προσβλέπουν στην διακυβέρνηση της Χώρας.
Το θέμα είναι βέβαια ότι μια «πολυπαραγοντική» ανάλυση και ρητορική, πόσο μάλλον στη συγκεκριμένη περίπτωση (Ευρώπη / Ισπανία), απαιτεί δύσκολες στρατηγικές προσεγγίσεις που ζητούν από τους πολίτες μεγάλη συγκέντρωση επικοινωνιακού ενδιαφέροντος, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο στους καιρούς μας.
Ίδωμεν!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου