Στο 48% του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981…

sofokleous10

Μέσα στην παραζάλη των προηγούμενων εβδομάδων ως και τη σημερινή ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης πολλοί έχουν παραβλέψει το γεγονός ότι τρία κόμματα στην Ελλάδα έχουν (επιτέλους) συμπράξει για να δημιουργηθεί μια ευρεία κυβέρνηση, ισχυρής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Δεν μιλάμε ούτε για περιορισμένες αρμοδιότητες, ούτε για μεταβατική κυβέρνηση ειδικού σκοπού όπως είχαμε συνηθίσει. Η νέα κυβέρνηση εκπροσωπεί ποσοστό κοντά στο 48% του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 και έχει άρα ισχυρή εντολή να επιλύσει τα προβλήματα και να πάει τη χώρα μπροστά.

Η νέα κυβέρνηση, μια πλήρης κυβέρνηση ισχυρής πλειοψηφίας έχει την εντολή ακριβώς να κυβερνήσει τη χώρα χωρίς θεματικές εξαιρέσεις, χωρίς «γκρίζες ζώνες», χωρίς αδιέξοδα που θα προκύπτουν από την τρικομματική σύνθεσή της – έτσι κι αλλιώς, υπεραρκετά θα είναι τα αντικειμενικά αδιέξοδα που καλείται να αντιμετωπίσει. Και δεν πρέπει όλη την ώρα να ρωτάει τι κάνουν οι άλλες κοινοβουλευτικές δυνάμεις, τάση που, τουλάχιστον το ΠαΣοΚ έχει ήδη υπεραναπτύξει. Πρέπει να κοιτάει τι θα κάνει η ίδια. Η αντιπολίτευση να κάνει τη δουλειά της, η κυβέρνηση τη δική της, και όλοι θα κριθούν ξανά όταν έρθει η ώρα.

Όλα αυτά, σημαίνουν και το εξής: ότι ναι μεν στη βάση της υπάρχει μια καταρχήν συμφωνία, αλλά καλό θα είναι να έχουν όλοι κατά νου ότι αυτή δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο εύρος, στη συνθετότητα, αλλά και στο επείγον των προβλημάτων: είναι ίσως καλή σαν βάση, αλλά θα είναι απολύτως καταστροφική ως… «ευαγγέλιο», για δύο λόγους: πρώτον, επειδή δεν μπορεί να περιλάβει τα πάντα, ίσως ούτε καν αρκετά από αυτά που θα έχει η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει και, δεύτερον,  πολύ σημαντικό, επειδή η χώρα δεν μπορεί να εγκλωβιστεί σε μια λογική που θέλει την κυβέρνηση να «απαντά» στην πραγματικότητα: αν θελήσει να κάνει πραγματικά καλά τη δουλειά της, πολλές φορές, θα χρειαστεί να δημιουργήσει την πραγματικότητα, ειδικά υπό συνθήκες κρίσεως και μάλιστα πολλαπλής.

Ένα παράδειγμα, μπορεί να είναι αρκετό: τι θα κάνει λχ η Ελλάδα αν προκύψουν διεθνή ζητήματα, όπως είχε λ.χ. συμβεί με τη Λιβύη; Θα κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό της, ή θα είναι παρούσα στις εξελίξεις που την αφορούν άλλωστε άμεσα; Ή, πώς θα οργανώσει την ουσιαστική προετοιμασία των συμμαχιών της για την ανακήρυξη της ΑΟΖ, η οποία περιλαμβάνεται στα περίφημα «18 σημεία» του Αντώνη Σαμαρά και με την οποία φαίνεται ότι συμφωνούν και οι άλλοι κυβερνητικοί εταίροι;

Θα είναι πολύ μεγάλο λάθος τέτοια ζητήματα, και άλλα αντίστοιχα ή μη, να μπουν «κάτω από το χαλί» επειδή ενδεχομένως δεν τα γράφει το χαρτί. Η κυβέρνηση, πρέπει να μην εγκλωβιστεί στο ίδιο το πλαίσιό της και να το κοιτάει σα να είναι θρησκευτικό βιβλίο. Πρέπει να είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις ανάγκες και να χαράξει δρόμους. Με λίγα λόγια, πρέπει από την πρώτη στιγμή να αντιληφθεί ότι αν και προέρχεται από τρία κόμματα, είναι μία και μόνη κυβέρνηση και μάλιστα ισχυρή: είναι η κυβέρνηση που έχει πίσω της το 48% των ψηφοφόρων των τελευταίων εκλογών. Και ως τέτοια να λειτουργήσει, με αυτοπεποίθηση. Ας κοιτάξει, λοιπόν, να «αντιγράψει» αυτό από το άλλο 48% του 1981. Αλλά προς θεού: αυτό και μόνον αυτό.  Γιατί αν αντιγράψει και κάτι από τα υπόλοιπα, σε λίγα χρόνια θα χρειάζονται όχι τρία, αλλά επτά κόμματα γι' αυτό το ποσοστό…