Το Ποντίκι
Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Ευτυχώς, από μια άποψη, που στη σύνοδο κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου την Πέμπτη ουδείς θα ασχοληθεί με τα θέματα της Ελλάδας, τα οποία κρίνονται... ανεπίκαιρα. Έτσι ίσως περάσει κάπως απαρατήρητο το ελληνικό μπάχαλο, το οποίο προκλήθηκε από την απίστευτη άγνοια τού ότι στις συνόδους κορυφής οι χώρες εκπροσωπούνται σε επίπεδο αρχηγών κυβερνήσεων και κρατών.
Από την άγνοια αυτή προέκυψε η ανάθεση της εκπροσώπησης της χώρας σε επίπεδο... ΥΠΕΞ (Αβραμόπουλου), μια απόφαση για την οποία, αν τα πράγματα στην ευρωζώνη δεν ήταν τόσο σοβαρά, θα γελούσε και το παρδαλό κατσίκι.
Εντάξει, το ότι η Ελλάδα ακόμη δεν έχει υπουργό Οικονομικών δεν συνιστά αντικείμενο κριτικής, αφού η υπαναχώρηση Ράπανου σχετίζεται με πρόβλημα υγείας. Όμως, ακόμη κι αυτό θα ήταν ένα ζήτημα εάν υποθέσουμε ότι πράγματι θα υπήρχε ενδεχόμενο... «επαναδιαπραγμάτευσης» του μνημονίου – ή, έστω, όρων του – σύμφωνα με τις προεκλογικές εξαγγελίες των κομμάτων της συγκυβέρνησης και την προγραμματική συμφωνία σχηματισμού της κυβέρνησης.
Κατά τα παραπάνω, από μια άποψη ευτυχώς (δυστυχώς, φυσικά, για την υγεία του ανθρώπου!) που ο Σαμαράς δεν μπορεί να παραστεί στη σύνοδο κορυφής, διότι έτσι απαλλάσσεται και η υπόλοιπη... Εθνική Ομάδα Διαπραγμάτευσης (δηλαδή ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης) από την υποχρέωση να ταξιδεύει για να κάνει επαφές με στόχο την ανωτέρω «επαναδιαπραγμάτευση».
Ευτυχώς που βρήκαν δικαιολογία οι εθνικοί μας επαναδιαπραγματευτές να μείνουν στην Αθήνα, διότι, όταν θα επέστρεφαν, θα ήταν όλοι μαζί υποχρεωμένοι να λένε ένα κάρο αμήχανες σάχλες την ώρα που οι Ευρωπαίοι επισήμως θα μας καλούσαν να το βουλώσουμε και να εφαρμόσουμε τις ανειλημμένες και υπογεγραμμένες υποχρεώσεις μας μέχρι να γίνουμε άξιοι των προαποφασισμένων ψίχουλων της επιμήκυνσης που σκοπεύουν να μας προσφέρουν αν είμαστε καλά παιδιά.
Όμως, εν τέλει, μην ανησυχείτε για τίποτε. Καμιά ευκαιρία δεν πήγε χαμένη, διότι απλούστατα δεν υπάρχει επαναδιαπραγμάτευση. Ήδη η κυβέρνηση έχει εγκαταλείψει τέτοιους «εξτρεμιστικούς» όρους, επειδή, λέει, πρέπει να υποβληθούν πρώτα τα... ώριμα αιτήματα.
Μέχρι τότε σκύψτε το κεφάλι, κάντε αυτό που διαπιστωμένα πια είναι... αδύνατον να γίνει και ύστερα βλέπουμε.
Υποσημείωση στο χάος
Όλο αυτό το σχήμα έχει εμφανή στοιχεία παραλόγου, ωστόσο στην πραγματικότητα αυτό που πρυτανεύει στη σκέψη των Ευρωπαίων δεν είναι τίποτε άλλο από τη σκληρή πραγματικότητα: η κρίση του ευρώ προσλαμβάνει σχεδόν ανεξέλεγκτη ένταση και έκταση και πλέον η Ελλάδα είναι μόνο μια... υποσημείωση.
Καθώς ήδη η Ισπανία και η Κύπρος, με τράπεζες διαλυμένες και πιστοληπτικές αξιολογήσεις στον πάτο του πηγαδιού, υπέβαλαν επίσημα αιτήματα δανεισμού από τους ευρωμηχανισμούς για να στηρίξουν τα παραπαίοντα τραπεζικά τους συστήματα, στην ευρωζώνη υπάρχει σοβαρό ζήτημα για τον τρόπο με τον οποίο θα εκφραστεί η ευρωπαϊκή «αλληλεγγύη».
Δεν ήταν, δηλαδή, ξεκάθαρο μέχρι χθες εάν τα χρήματα θα τα δανείζονταν τα κράτη με συνέπεια την τρομακτική αύξηση του δημόσιου χρέους τους – με συνέπεια την υπογραφή και μνημονίων δημοσιονομικού χαρακτήρα – ή εάν, όπως θα προτιμούσαν οι δύο χώρες, τα κονδύλια θα δίνονταν απευθείας στις τράπεζες, με αποτέλεσμα οι μνημονιακές δεσμεύσεις των κρατών να παραμείνουν κάπως χαλαρότερες, τουλάχιστον για ένα διάστημα...
Που θα πάει, όμως, θα αποφασίσουν. Και τότε ο δεξιός Ραχόι και ο αριστερός Χριστόφιας θα δουν πόσα απίδια πιάνει ο σάκος και πόσα η τρόικα.
Το βέβαιο ωστόσο είναι ότι η κρίση του ευρώ επεκτείνεται πλέον με ταχύ ρυθμό, καθώς, εκτός από την Κύπρο και την Ισπανία, τρέμει το φυλλοκάρδι και της Ιταλίας, όπου η κυβέρνηση Μόντι δεν θεωρείται πια σταθερή, με αποτέλεσμα να κυκλοφορούν ήδη σενάρια έως και παραίτησης του τεχνοκράτη πρωθυπουργού.
Αυτή η εξέλιξη θα είχε, πιθανότατα, απίστευτες συνέπειες, ενδεχομένως έναν πολιτικό τραγέλαφο, αφού στην περίπτωση αυτή θα είχαμε επιστροφή του... Μπερλουσκόνι, ο οποίος, εν είδει εκβιασμού και πολέμου νεύρων προς τη Μέρκελ, η οποία τον πέταξε με τις κλοτσιές από την πρωθυπουργία, ήδη απειλεί με... έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ!
Στο πλαίσιο αυτό είχε τη... χαριτωμενιά του ένα σαδιστικό τουιτάρισμα του δόκτορα Καταστροφή Νουριέλ Ρουμπινί, ο οποίος υπενθύμισε προ ημερών ότι εναντίον του ευρώ στην Ιταλία είναι ταυτοχρόνως το κόμμα του Μπερλουσκόνι, η Λέγκα του Βορρά και το ραγδαία ανερχόμενο κίνημα του Πέπε Γκρίλο. Δηλαδή μια δυνάμει εκλογική... πλειοψηφία.
Πέρα όμως από τις χαριτωμενιές, η κατάσταση και στην Ιταλία είναι δραματική και τα στοιχήματα υπέρ της σύντομης προσφυγής της στους ευρωμηχανισμούς πέφτουν βροχή.
Μόνο που σε αυτή την περίπτωση η αντοχή των μηχανισμών θα δοκιμαστεί έως τα όριά της. Και τότε η Ελλάδα δεν θα είναι απλώς... υποσημείωση ως παράγοντας «κινδύνου» για την ευρωζώνη, αλλά εντελώς περιθωριακή και ανάξια λόγου. Και, δυστυχώς για όλους μας, εξουθενωμένη και εξαθλιωμένη από τη μνημονιακή βαρβαρότητα, ανίκανη να αντιμετωπίσει ακόμη και στοιχειώδεις ανάγκες της.
Υστερόγραφο: Χθες οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. ενέκριναν και τυπικά το ευρωπαϊκό εμπάργκο στο ιρανικό πετρέλαιο από την 1η Ιουλίου. Το ελληνικό αίτημα για παράταση λόγω υπερβολικής εξάρτησής μας από το ιρανικό πετρέλαιο απορρίφθηκε πανηγυρικά.
Χωρίς πετρέλαιο με πίστωση, χωρίς φάρμακα, με ασφαλιστικά ταμεία άδεια, με τράπεζες άδειες από καταθέσεις, με ύφεση και ανεργία σε εξωφρενικά επίπεδα, με διαλυμένο τον ιστό της οικονομίας, σε κατάσταση απείρως χειρότερη από αυτή που ανέλαβε ο Γ.Α. Παπανδρέου το 2009, ευτυχώς που ψηφίσαμε το «ευρωπαϊκό μέτωπο» και δεν είμαστε ήδη στη δραχμή.
Διότι τότε όχι μόνο θα συνέβαιναν όλα τα παραπάνω, αλλά επιπλέον θα μας αγόραζαν για ένα κομμάτι ψωμί αυτοί που σήμερα διά νόμου δεν πληρώνουν φόρους και στέλνουν τα λεφτά τους στις οφσόρ. Και ενίοτε ανταμείβονται γι’ αυτό...
Ευτυχώς, από μια άποψη, που στη σύνοδο κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου την Πέμπτη ουδείς θα ασχοληθεί με τα θέματα της Ελλάδας, τα οποία κρίνονται... ανεπίκαιρα. Έτσι ίσως περάσει κάπως απαρατήρητο το ελληνικό μπάχαλο, το οποίο προκλήθηκε από την απίστευτη άγνοια τού ότι στις συνόδους κορυφής οι χώρες εκπροσωπούνται σε επίπεδο αρχηγών κυβερνήσεων και κρατών.
Από την άγνοια αυτή προέκυψε η ανάθεση της εκπροσώπησης της χώρας σε επίπεδο... ΥΠΕΞ (Αβραμόπουλου), μια απόφαση για την οποία, αν τα πράγματα στην ευρωζώνη δεν ήταν τόσο σοβαρά, θα γελούσε και το παρδαλό κατσίκι.
Εντάξει, το ότι η Ελλάδα ακόμη δεν έχει υπουργό Οικονομικών δεν συνιστά αντικείμενο κριτικής, αφού η υπαναχώρηση Ράπανου σχετίζεται με πρόβλημα υγείας. Όμως, ακόμη κι αυτό θα ήταν ένα ζήτημα εάν υποθέσουμε ότι πράγματι θα υπήρχε ενδεχόμενο... «επαναδιαπραγμάτευσης» του μνημονίου – ή, έστω, όρων του – σύμφωνα με τις προεκλογικές εξαγγελίες των κομμάτων της συγκυβέρνησης και την προγραμματική συμφωνία σχηματισμού της κυβέρνησης.
Κατά τα παραπάνω, από μια άποψη ευτυχώς (δυστυχώς, φυσικά, για την υγεία του ανθρώπου!) που ο Σαμαράς δεν μπορεί να παραστεί στη σύνοδο κορυφής, διότι έτσι απαλλάσσεται και η υπόλοιπη... Εθνική Ομάδα Διαπραγμάτευσης (δηλαδή ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης) από την υποχρέωση να ταξιδεύει για να κάνει επαφές με στόχο την ανωτέρω «επαναδιαπραγμάτευση».
Ευτυχώς που βρήκαν δικαιολογία οι εθνικοί μας επαναδιαπραγματευτές να μείνουν στην Αθήνα, διότι, όταν θα επέστρεφαν, θα ήταν όλοι μαζί υποχρεωμένοι να λένε ένα κάρο αμήχανες σάχλες την ώρα που οι Ευρωπαίοι επισήμως θα μας καλούσαν να το βουλώσουμε και να εφαρμόσουμε τις ανειλημμένες και υπογεγραμμένες υποχρεώσεις μας μέχρι να γίνουμε άξιοι των προαποφασισμένων ψίχουλων της επιμήκυνσης που σκοπεύουν να μας προσφέρουν αν είμαστε καλά παιδιά.
Όμως, εν τέλει, μην ανησυχείτε για τίποτε. Καμιά ευκαιρία δεν πήγε χαμένη, διότι απλούστατα δεν υπάρχει επαναδιαπραγμάτευση. Ήδη η κυβέρνηση έχει εγκαταλείψει τέτοιους «εξτρεμιστικούς» όρους, επειδή, λέει, πρέπει να υποβληθούν πρώτα τα... ώριμα αιτήματα.
● Στα ανώριμα αιτήματα περιλαμβάνονται φυσικά οι κατώτατοι μισθοί και η μετενέργεια των συμβάσεων.
● Στη φτωχή και μίζερη κυβερνητική ατζέντα παραμένουν, συνεπώς, μόνο η επιμήκυνση του χρόνου επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων και η μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση.
Αλλά και γι' αυτόν τον στόχο το κλίμα στη Γερμανία και την Κομισιόν, σύμφωνα με όλες τις επίσημες δηλώσεις, είναι μάλλον κακό και έτσι θα παραμείνει αν πρώτα δεν υπάρξει επαρκές δείγμα γραφής στον τομέα των «μεταρρυθμίσεων». Κοινώς: πρώτα γινόμαστε κάτι μεταξύ Βουλγαρίας και Λετονίας, ύστερα δρομολογούμε το ξεπούλημα των πάντων και τότε η ηγεσία της ευρωζώνης θα δει τι θα γίνει με την επιμήκυνση. Για τα υπόλοιπα, ούτε συζήτηση. Είναι, άλλωστε, ανώριμα.
Μάλιστα, προκειμένου να μην δοθούν λάθος μηνύματα, αλλά και για να κοπεί ο αέρας της εν Ελλάδι συγκυβερνώσας... τρόικας, οι ευρωκράτες είναι ευγενείς μεν, αλλά σαφέστατοι:
● Η σύνοδος κορυφής δεν έχει την Ελλάδα στην ατζέντα της και δεν πρόκειται να συζητήσει γι' αυτήν.
● Προέχει η επίσκεψη και η αξιολόγηση της εφαρμογής του ελληνικού μνημονίου από την τρόικα, η οποία, όπως έχει πολλάκις πρόσφατα υποδεχθεί, είναι ο αρμόδιος συνομιλητής για την Ελλάδα.
● Αν η τρόικα κρίνει – που... δεν μπορεί να κρίνει τώρα – ότι η Ελλάδα εκτελεί στοιχειωδώς ικανοποιητικά το πρόγραμμά της, τότε θα μπορέσουμε να συζητήσουμε και για την επιμήκυνση.
● Επειδή μάλιστα η τρόικα καθυστερεί την επίσκεψή της λόγω των προβλημάτων υγείας Σαμαρά και Ράπανου, αλλά ίσως και λόγω της τελικής άρνησης Ράπανου να αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών, που σημαίνει ότι ίσως περιμένει τον ορισμό του επόμενου υπουργού, είναι αμφίβολο αν θα υπάρξει θέμα Ελλάδας και στο Eurogroup του Ιουλίου.
● Ως εκ τούτου ίσως – λέμε ίσως, δηλαδή εάν και εφόσον υπάρξει λόγος – υπάρξει μια σύνοδος αποκλειστικά για την Ελλάδα από τα μέσα Ιουλίου και μετά. Κοινώς, ζήσε μαύρε μου.
Μέχρι τότε σκύψτε το κεφάλι, κάντε αυτό που διαπιστωμένα πια είναι... αδύνατον να γίνει και ύστερα βλέπουμε.
Υποσημείωση στο χάος
Όλο αυτό το σχήμα έχει εμφανή στοιχεία παραλόγου, ωστόσο στην πραγματικότητα αυτό που πρυτανεύει στη σκέψη των Ευρωπαίων δεν είναι τίποτε άλλο από τη σκληρή πραγματικότητα: η κρίση του ευρώ προσλαμβάνει σχεδόν ανεξέλεγκτη ένταση και έκταση και πλέον η Ελλάδα είναι μόνο μια... υποσημείωση.
Καθώς ήδη η Ισπανία και η Κύπρος, με τράπεζες διαλυμένες και πιστοληπτικές αξιολογήσεις στον πάτο του πηγαδιού, υπέβαλαν επίσημα αιτήματα δανεισμού από τους ευρωμηχανισμούς για να στηρίξουν τα παραπαίοντα τραπεζικά τους συστήματα, στην ευρωζώνη υπάρχει σοβαρό ζήτημα για τον τρόπο με τον οποίο θα εκφραστεί η ευρωπαϊκή «αλληλεγγύη».
Δεν ήταν, δηλαδή, ξεκάθαρο μέχρι χθες εάν τα χρήματα θα τα δανείζονταν τα κράτη με συνέπεια την τρομακτική αύξηση του δημόσιου χρέους τους – με συνέπεια την υπογραφή και μνημονίων δημοσιονομικού χαρακτήρα – ή εάν, όπως θα προτιμούσαν οι δύο χώρες, τα κονδύλια θα δίνονταν απευθείας στις τράπεζες, με αποτέλεσμα οι μνημονιακές δεσμεύσεις των κρατών να παραμείνουν κάπως χαλαρότερες, τουλάχιστον για ένα διάστημα...
Που θα πάει, όμως, θα αποφασίσουν. Και τότε ο δεξιός Ραχόι και ο αριστερός Χριστόφιας θα δουν πόσα απίδια πιάνει ο σάκος και πόσα η τρόικα.
Το βέβαιο ωστόσο είναι ότι η κρίση του ευρώ επεκτείνεται πλέον με ταχύ ρυθμό, καθώς, εκτός από την Κύπρο και την Ισπανία, τρέμει το φυλλοκάρδι και της Ιταλίας, όπου η κυβέρνηση Μόντι δεν θεωρείται πια σταθερή, με αποτέλεσμα να κυκλοφορούν ήδη σενάρια έως και παραίτησης του τεχνοκράτη πρωθυπουργού.
Αυτή η εξέλιξη θα είχε, πιθανότατα, απίστευτες συνέπειες, ενδεχομένως έναν πολιτικό τραγέλαφο, αφού στην περίπτωση αυτή θα είχαμε επιστροφή του... Μπερλουσκόνι, ο οποίος, εν είδει εκβιασμού και πολέμου νεύρων προς τη Μέρκελ, η οποία τον πέταξε με τις κλοτσιές από την πρωθυπουργία, ήδη απειλεί με... έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ!
Στο πλαίσιο αυτό είχε τη... χαριτωμενιά του ένα σαδιστικό τουιτάρισμα του δόκτορα Καταστροφή Νουριέλ Ρουμπινί, ο οποίος υπενθύμισε προ ημερών ότι εναντίον του ευρώ στην Ιταλία είναι ταυτοχρόνως το κόμμα του Μπερλουσκόνι, η Λέγκα του Βορρά και το ραγδαία ανερχόμενο κίνημα του Πέπε Γκρίλο. Δηλαδή μια δυνάμει εκλογική... πλειοψηφία.
Πέρα όμως από τις χαριτωμενιές, η κατάσταση και στην Ιταλία είναι δραματική και τα στοιχήματα υπέρ της σύντομης προσφυγής της στους ευρωμηχανισμούς πέφτουν βροχή.
Μόνο που σε αυτή την περίπτωση η αντοχή των μηχανισμών θα δοκιμαστεί έως τα όριά της. Και τότε η Ελλάδα δεν θα είναι απλώς... υποσημείωση ως παράγοντας «κινδύνου» για την ευρωζώνη, αλλά εντελώς περιθωριακή και ανάξια λόγου. Και, δυστυχώς για όλους μας, εξουθενωμένη και εξαθλιωμένη από τη μνημονιακή βαρβαρότητα, ανίκανη να αντιμετωπίσει ακόμη και στοιχειώδεις ανάγκες της.
Υστερόγραφο: Χθες οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. ενέκριναν και τυπικά το ευρωπαϊκό εμπάργκο στο ιρανικό πετρέλαιο από την 1η Ιουλίου. Το ελληνικό αίτημα για παράταση λόγω υπερβολικής εξάρτησής μας από το ιρανικό πετρέλαιο απορρίφθηκε πανηγυρικά.
Χωρίς πετρέλαιο με πίστωση, χωρίς φάρμακα, με ασφαλιστικά ταμεία άδεια, με τράπεζες άδειες από καταθέσεις, με ύφεση και ανεργία σε εξωφρενικά επίπεδα, με διαλυμένο τον ιστό της οικονομίας, σε κατάσταση απείρως χειρότερη από αυτή που ανέλαβε ο Γ.Α. Παπανδρέου το 2009, ευτυχώς που ψηφίσαμε το «ευρωπαϊκό μέτωπο» και δεν είμαστε ήδη στη δραχμή.
Διότι τότε όχι μόνο θα συνέβαιναν όλα τα παραπάνω, αλλά επιπλέον θα μας αγόραζαν για ένα κομμάτι ψωμί αυτοί που σήμερα διά νόμου δεν πληρώνουν φόρους και στέλνουν τα λεφτά τους στις οφσόρ. Και ενίοτε ανταμείβονται γι’ αυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου