Το Πεζικό του 1940… οργάνωση, οπλισμός, ηθικό και Δαβάκης

Γράφει ο Παντελής Καρύκας

Το Ελληνικό Πεζικό έχει μια μακραίωνη παράδοση πολεμικής αρετής. Το 1940 μάλιστα έγραψε μερικές από τις πλέον ένδοξες σελίδες της ιστορίας του στα βορειοηπειρωτικά βουνά. Το Πεζικό επιφορτίζεται με την κυριότερη αποστολή κατά τη μάχη. Είναι το μόνο πλήρες και ικανό να μάχεται δια της κίνησης και του πυρός Όπλο, σε κάθε τύπο εδάφους, μέρα και νύχτα.

Η αλήθεια αυτή ίσχυε το 1940 περισσότερο από ποτέ, δεδομένου ότι ο Ελληνικός Στρατός, λόγω και του εδάφους της χώρας, ήταν ένας καθαρά «πεζομάχος» στρατός.

Συνολικά την 28η Οκτωβρίου 1940 το Ελληνικό Πεζικό ήταν συγκροτημένο, βάσει του σχεδίου επιστράτευσης, σε 56 συντάγματα πεζικού, έκαστο των τριών ταγμάτων (168 τάγματα), εννέα τάγματα πολυβόλων – τα πέντε με δύο λόχους πολυβόλων και έναν λόχο πεζικού (24 πολυβόλα) και τα υπόλοιπα με τρεις λόχους πολυβόλων και έναν πεζικού (36 πολυβόλα).

Το στοίχημα του εκσυγχρονισμού

του Χρήστου Γιανναρά

Α​​​​υτοί έχουν το δολλάριο – εμείς έχουμε τον Αλλάχ»: Ηταν η φράση που χρησιμοποίησε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, για να εγκαρδιώσει τον λαό του, όταν η οικονομία της χώρας του απειλήθηκε ευθέως από τις ΗΠΑ.

Φράση τυπικής θρησκοληψίας – σκόπιμης ή ειλικρινούς: τα κίνητρα δεν επηρεάζουν την ιστορική σημασία της. Οπωσδήποτε είναι το πρώτο «όχι», από την ηγεσία και την κατάδηλη πλειοψηφία των πολιτών μιας χώρας, στη μονοκρατορική (πλανητική) απολυταρχία των «Αγορών». Λίγα λεπτά μετά την εκφώνηση της φράσης από τον Ερντογάν, γυναίκες και άνδρες στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης και της Αγκυρας έσκιζαν επιδεικτικά χαρτονομίσματα δολλαρίου σε κλίμα πανηγυρισμού.

Εκπληξη και ξάφνιασμα προξένησε, πριν μερικά χρόνια, και η δημοψηφισματική προτίμηση των Ισλανδών: να διασώσουν τις κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες του οικονομικού τους συστήματος και να αφήσουν τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν ό,τι κι αν στοίχιζε η χρεοκοπία σε καταθέτες και επενδυτές. Ξεχωριστό ιστορικό προνόμιο διεκδίκησε και η παρακμιακή ελλαδική κοινωνία, το καλοκαίρι του 2015, καταπλήσσοντας την υφήλιο, όταν, σε δημοψήφισμα, το 61,31% του λαού ψήφισε τη μη υποταγή στον εκβιασμό των «Αγορών», έστω και με τίμημα ενδεχόμενη έξοδο από τη γερμανική νομισματική δεσποτεία (κοινώς «ευρωζώνη»).

Ο Κώστας Γαβράς ζει, η αθλιότητα βασιλεύει!

iskra

του Νίκου Μπογιόπουλου

Μια ανάρτηση στο twitter από ψεύτικο λογαριασμό με το όνομα της νέας υπουργού Πολιτισμού, της Μυρσίνης Ζορμπά, ανακοίνωσε τον «θάνατο» του σπουδαίου σκηνοθέτη, Κώστα Γαβρά. Η «είδηση» δημοσιεύθηκε ακόμα και σε ΜΜΕ του εξωτερικού.  Λίγα λεπτά μετά την ανάρτηση εμφανίστηκε νέα που διέψευσε την προηγούμενη, αναφέροντας πως o λογαριασμός κατασκευάστηκε από κάποιον «Ιταλό δημοσιογράφο» με το όνομα Tomasso Debenedetti.

H υπουργός Πολιτισμού Μυρσίνη Ζορμπά, σε δήλωση της στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ανέφερε ότι δεν ήταν δική της η ανάρτηση, αλλά ούτε και ο λογαριασμός που χρησιμοποιήθηκε στο όνομα της. Σημείωσε πως έχει ήδη καταφύγει στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος για τη διερεύνηση της υπόθεσης.

Ερίκ Τουσέν: Απέτυχαν τα μνημόνια αλλά και η Ευρωπαϊκή Αριστερά

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Του Éric Toussaint

Μετάφραση από τη γαλλική γλώσσα: Christine Cooreman

Η πολιτική της Τρόικας στην Ελλάδα: Να κλέβεις τον Ελληνικό λαό και να δίνεις τα χρήματα στις ιδιωτικές τράπεζες, στην ΕΚΤ, στο ΔΝΤ και στα Κράτη που κυριαρχούν στην ευρωζώνη.

Στις 20 Αυγούστου 2018, η ελληνική κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, το ΔΝΤ και οι ευρωπαίοι ηγέτες γιόρτασαν το τέλος του 3ου μνημονίου.

Με την ευκαιρία αυτή, το μήνυμα που ενσταλάζουν τα μεγάλα ΜΜΕ και οι κυβερνώντες [1] είναι: η Ελλάδα ανακτά την ελευθερία της, η οικονομία ανακάμπτει, η ανεργία πέφτει, η Ευρώπη δάνεισε 300 δις στην Ελλάδα και οι Έλληνες θα πρέπει να αρχίσουν να αποπληρώνουν αυτό το χρέος το 2022 ή το 2032…

Οι κύριες δηλώσεις είναι τελείως απατηλές διότι η Ελλάδα παραμένει υπό επιτροπεία των δανειστών γενικώς, οφείλει, βάσει των συμφωνιών που υπέγραψε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, υποχρεωτικά να έχει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% το οποίο ια την αναγκάσει να ακολουθεί βίαιες πολιτικές μείωσης των δημόσιων δαπανών στον κοινωνικό τομέα και σ’αυτόν των επενδύσεων. Σε αντίθεση με το κυρίαρχο μήνυμα που υπονοεί ή βεβαιώνει πως η Ελλάδα δεν θα αρχίσει να αποπληρώνει το χρέος παρά μόνο στο μέλλον, πρέπει να πούμε ξεκάθαρα πως η Ελλάδα αποπληρώνει διαρκώς σημαντικά ποσά στην ΕΚΤ, στο ΔΝΤ και στους ιδιώτες πιστωτές, γεγονός που την εμποδίζει να απαντήσει στις ανάγκες του πληθυσμού της.

Η συνένοχη σιωπή που σκεπάζει την κατάσταση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού είναι σκανδαλώδης: πολύ σοβαρές μελέτες δείχνουν πως το ποσοστό παιδικής θνησιμότητας αυξήθηκε σημαντικά από το 2010, όπως και το ποσοστό θνησιμότητας των ηλικιωμένων ατόμων (βλ. dental.washington.edu Βλ. επίσης «Grèce : Le démantèlement méthodique et tragique des institutions de santé publique» ). Το ποσοστό των αυτοκτονιών έγινε τριπλάσιο.

Γιατί το ευρωιερατείο αγάπησε τον ΣΥΡΙΖΑ

του Σταύρου Λυγερού

Σχολιάζοντας την έξοδο από τα Μνημόνια, η αντιπολίτευση έχει μάλλον δίκιο όταν επισημαίνει πως η Ελλάδα θα είχε βγει νωρίτερα, εάν η μνημονιακή πορεία δεν είχε ανατραπεί από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015. Όπως, επίσης, έχει δίκιο όταν αντιπαραθέτει τη σημερινή ρητορική του Τσίπρα και των υπουργών του με τα όσα έλεγαν το 2014.

Αυτή, ωστόσο, είναι μία κριτική που δεν έχει πλέον πολιτικό νόημα. Όπως δεν έχει νόημα η προσέγγιση της οικονομίας, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη η πολιτική και η κοινωνική παράμετρος. Η εξέλιξη της οικονομίας δεν συντελείται σε πολιτικό και κοινωνικό κενό.

Όπως αποδείχθηκε και από τις εκλογές του 2012, ένα μεγάλο τμήμα των Ελλήνων είχε γυρίσει την πλάτη στα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) και έψαχνε τρόπο να απαλλαγεί από το Μνημόνιο. Γι’ αυτό και μετέτρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ από ένα μικρό κόμμα διαμαρτυρίας σε αξιωματική αντιπολίτευση και τη Χρυσή Αυγή από μία περιθωριακή οργάνωση σε τρίτο κόμμα. Γι’ αυτό και επιβίωσαν κοινοβουλευτικά οι ΑΝΕΛ.

Το 2012 η ροπή αυτή του εκλογικού σώματος δεν ήταν αρκετή για να ανατρέψει τις ισορροπίες και να δώσει την πλειοψηφία στις αντιμνημονιακές δυνάμεις. Το 2014, όμως, όπως είχε φανεί στις ευρωεκλογές, ο συσχετισμός είχε αλλάξει. Κατά συνέπεια, ο οδικός χάρτης για την επιστροφή στην “κανονικότητα” που είχε χαράξει η κυβέρνηση Σαμαρά από κοινού με τους δανειστές ήταν πολιτικά μετέωρος.

Κάποιοι βλέπουν το τυρί, αλλά αγνοούν τη φάκα

του Δημήτρη Χρήστου 

Τα κόμματα του σοσιαλδημοκρατικού χώρου στην Ευρώπη συνεχάρησαν τους Έλληνες και την κυβέρνηση Τσίπρα για την επιτυχή έξοδο της χώρας από τα μνημόνια. Όλα εκτός από ένα. Το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ που ο δημόσιος λόγος του, δεν έχει –πλέον- κανένα ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα. Ακολουθεί τυφλά τη ΝΔ καταγγέλλοντας για τα πάντα την κυβέρνηση.

Στόχος να πείσει τους Έλληνες ότι αυτοί που κυβερνούν είναι ανίκανοι και επικίνδυνοι. Και πως είναι ανίκανοι, αφού κατάφεραν να βγάλουν τη χώρα από την οκταετή τραγωδία των μνημονίων, κόντρα σε όλο το πολιτικό σύστημα; Ε, δεν την έβγαλαν! Την έβαλαν σε τέταρτο μνημόνιο! Τόσο απλά.

Δυστυχώς αυτή την πραγματικότητα ζούμε. Ένα κόμμα χωρίς λαϊκή βάση, ένα κόμμα αξιωματούχων νοσταλγών της συνεργασίας με τον Μητσοτάκη στη θέση του Σαμαρά. Και επιδιώκουν τη συνεργασία, προσδοκώντας δημόσιες πολιτικές θέσεις στη λογική 5-3-1 που εφαρμοζόταν στα χρόνια της συγκυβέρνησης. Ακούς τις δηλώσεις του κ.Χρηστίδη εκπροσώπου τύπου του ΚΙΝΑΛ και νομίζεις ότι είναι ο κ.Κυρανάκης της ΝΔ. Ντάλε κουάλε.

Βλέπουν όμως το τυρί, αλλά αγνοούν τη φάκα. Και η φάκα είναι ότι με την συγκεκριμένη τακτική δεν δημιουργούν καμία πολιτική ανάγκη στο εκλογικό σώμα να τους επιλέξει ώς κάτι ξεχωριστό, όταν λένε ακριβώς τα ίδια με τη ΝΔ. Υποτιμούν τις συνέπειες της πόλωσης που δημιουργεί η τελική ευθεία για την πρωτιά στην εκλογική αναμέτρηση.

Αντεπίθεση

analyst

Εμείς οι Έλληνες ωστόσο, έχουμε μάθει να υποτασσόμαστε μόνο στις ανώτερες εξουσίες που έχουν τεθεί από τον Θεό. Ο Θεός έθεσε σε εμάς τους Έλληνες την υποχρέωση να μεγαλουργούμε, να δημιουργούμε και να αγωνιζόμαστε γιατί μας προίκισε με απίστευτες δυνατότητες. Οι άνθρωποι ωστόσο αποφάσισαν, πως εμάς τους Έλληνες πρέπει να μας υποτάξουν γιατί αυτό τους συμφέρει.

.

Άποψη

– του Γεωργίου Μιχαήλ[1]

Όπως το φυτό γεννιέται από το σπόρο, έτσι και το κράτος δεν είναι πάρα το αποτέλεσμα μιας προηγούμενης ζωής. Όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν πως μόνον δυο τρόποι υπάρχουν για να σωθεί πραγματικά η Ελλάδα από την μέγγενη στην οποία σφίγγεται καθημερινά. Ο πρώτος είναι το τέλος της διαφθοράς και η επαναφορά της οικονομίας.

Ο δεύτερος και πιο σημαντικός τρόπος ωστόσο είναι να συγκεντρωθεί η απαραίτητη εσωτερική δύναμη και το κουράγιο, ώστε να δηλώσουμε ξεκάθαρα στους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ, πως τα λεγόμενα μνημόνια σχηματιστήκαν επάνω σε ψέματα. Πρέπει να αντλήσουμε όσα αποθέματα ψυχής μας απέμειναν, για να εκφράσουμε με πάθος την αντίθεση μας στην μετατροπή μας από έναν δυναμικό λαό, σε έναν λαό δούλων.

Γιατί αυτό που μας ζητούν από το 2010 και έπειτα και πολύ περισσότερο από τις 20 Αύγουστου 2018 και μετά, είναι να καταστρέψουμε μέσα μας ότι δημιουργικό υπάρχει. Όπως επίσης να πάψουμε να θεωρούμαστε άνθρωποι, ξεχνώντας πως και εμείς έχουμε το δικαίωμα να: (α)  στήνουμε επιχειρήσεις, (β) λειτουργούμε βιομηχανίες, (γ) λαμβάνουμε σωστή και σύγχρονη παιδεία, (δ) έχουμε καλές υπηρεσίες νοσηλείας, (ε) έχουμε καλό σύστημα ασφαλείας και (στ) την ίδια στιγμή να λαμβάνουμε σεβασμό και αναγνώριση από όλο τον κόσμο.

ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΘΥΣΙΑ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ

Ελάχιστοι εργαζόμενοι στις ΗΠΑ πρέπει να μοιράστηκαν τον ενθουσιασμό του αμερικανού προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ, όταν στις 7 Αυγούστου από το ιδιόκτητο θέρετρο και γήπεδο του γκολφ στο Νιού Τζέρσεϋ δήλωνε περιχαρής ότι η μεγέθυνση  της οικονομίας ενδέχεται να φτάσει ακόμη και το 5%. «Κανείς δεν το πίστευε ότι θα ήταν τόσο πάνω, ούτε καν σχεδόν 2%, και είμαστε στο 4,1%», ανέφερε γεμάτος ικανοποίηση σχολιάζοντας τα επιτεύγματα του δεύτερου τρίμηνου της χρονιάς.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Αυτοί που μετά βεβαιότητας θα κοίταγαν αδιάφορα αν όχι εκνευρισμένα τις οθόνες τους ήταν τα εκατομμύρια των εργαζομένων στις ΗΠΑ που για πολλοστή φορά δεν θα πάνε διακοπές. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το Γραφείο Εργατικών Στατιστικών, μόνο το 76% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα (και το 84,7% του συνόλου του εργατικού δυναμικού) έχουν δικαίωμα πληρωμένων ημερών αδείας. Ενδεικτικό στοιχείο για τον εργασιακό Μεσαίωνα που επικρατεί στις ΗΠΑ είναι ότι μετά από ένα χρόνο απασχόλησης, κατά μέσο όρο, οι εργαζόμενοι δικαιούνται δέκα ημέρες πληρωμένων διακοπών.

Η πραγματικότητα ωστόσο στους χώρους εργασίας είναι ακόμη χειρότερη. Με βάση έρευνα του προγράμματος Time Off της Ταξιδιωτικής Ένωσης, το 52% των Αμερικανών δεν έκαναν χρήση ούτε καν αυτών των λίγων ημερών άδειας που δικαιούνταν, ενώ το 24% δεν έχουν πάρει άδεια για πάνω από ένα χρόνο! Η αιτία που οι διακοπές είναι είδος προς εξαφάνιση στις ΗΠΑ εξηγείται από την ίδια την Ένωση στην πρώτη κιόλας παράγραφο της ιστοσελίδας της: «Με το συντριπτικό βάρος του άγχους και της πίεσης μιας εργασιακής κουλτούρας 24/7 λειτουργούμε στα όρια της εξάντλησης (burnout) και αφήνουμε εκατοντάδες εκατομμύρια ημέρες διακοπών κάθε χρόνο αναξιοποίητες (και χάνουμε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια ανεκμετάλλευτου οικονομικού δυναμισμού)». Με άλλα λόγια η αιτία βρίσκεται στην υπερεργασία που ως πρωταρχική αιτία έχει ένα βαθιά φιλοεργοδοτικό δίκαιο, βάσει του οποίου οι ΗΠΑ είναι 1 από τις 13 χώρες στον κόσμο που δεν υπάρχουν κατοχυρωμένες πληρωμένες διακοπές!

Το παρασκήνιο και το προσκήνιο

Από την έντυπη έκδοση της Ναυτεμπορικής

Της Ειρήνης Σακελλάρη

esak@naftemporiki.gr

Τα κύματα ψυχολογίας του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να αποκρυπτογραφεί  ο αγγλοσαξονικός Τύπος που κινήθηκε σε πολύ διαφορετικό μήκος κύματος από τον αντίστοιχο γερμανικό. Έτσι οι «FT» επιχειρούν να μεταφράσουν τον τρόπο που σκέφτεται ο Έλληνας πρωθυπουργός ώστε να ξεπεράσει τις ευρωπαϊκές αντιρρήσεις στα πιθανά σχέδιά του. Και ποια είναι αυτά; Μα η εφαρμογή μιας ηπιότερης και περισσότερο κοινωνικής πολιτικής. Από την άλλη πλευρά, η γερμανική «Handelsblatt» δεν διστάζει να ασκήσει ευθεία κριτική στις επιλογές του Αλέξη Τσίπρα, προεξοφλώντας μερικώς και το πιθανό τους αποτέλεσμα.  Πάντα, όμως, έτσι ήταν: οι Αγγλοσάξονες επιχειρούν να περιγράψουν από το παρασκήνιο, ενώ οι Γερμανοί... επιλέγουν την επί της σκηνής περιγραφή. Και στις δύο πάντως περιπτώσεις εντοπίζει κανείς αλήθειες και ψέματα...

Τι επισημαίνουν λοιπόν οι «FT»:

* Δεν αλλάζει το οικονομικό επιτελείο το οποίο αφήνει να αντιμετωπίσει μια νέα πιθανή αντιπαράθεση με τους εταίρους, καθώς η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στοχεύει να αναβάλει την περικοπή των συντάξεων.

* Η εφημερίδα πιθανολογεί τον χρόνο των εκλογών. Δεν αποκλείει το σενάριο του Σεπτεμβρίου του 2019, αλλά βάζει μπροστά το σενάριο του προσεχούς Μαΐου.

H ΔΕΗ και το ανόητο σποτ της ΝΔ

analyst

Το παρατεταμένο «black out» στην Αθήνα είναι η πρώτη μεγάλη προειδοποίηση για το τι θα επακολουθήσει σύντομα, όσον αφορά τις υποδομές της χώρας – ενώ εάν οι Πολίτες πεισθούν από τέτοια παραπλανητικά βίντεο και ψηφίσουν ξανά κάποιο από όλα εκείνα τα κόμματα που κατέστρεψαν τη χώρα από το 2010 έως σήμερα, θα είναι άξιοι της μοίρας τους

.

«Όπως ανακοίνωσε ο ΑΔΜΗΕ, η χθεσινή βλάβη που προκάλεσε «Black out» στην Αθήνα, οφείλεται σε πτώση αγωγού γραμμής μεταφοράς που έπεσε πάνω σε 3 ζυγούς 150KV του Υποσταθμού στο ΚΥΤ Παλλήνης. Πώς συνέβη η πτώση του αγωγού (καλώδιο); Το πιο πιθανό σενάριο είναι να έχει σπάσει η αλυσίδα του αγωγού, με αποτέλεσμα να προκληθεί η έκρηξη και να ενεργοποιηθεί η προστασία που έβγαλε εκτός συστήματος σημαντικό κομμάτι της ζήτησης στην Αθήνα.

Στο συμβάν του Ιουλίου αντίστοιχα, πιθανόν λόγω αστοχίας υλικού σε αυτεπαγωγή, προκλήθηκε έκρηξη και τα θραύσματα έφτασαν στους αυτό-μετασχηματιστές,  με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί επί 3,5 λεπτά βραχυκύκλωμα. Τότε δεν ενεργοποιήθηκε η προστασία του συστήματος και το πρόβλημα δεν έφτασε στους καταναλωτές, αν και υπάρχει η εκτίμηση ότι υπήρξε εσφαλμένη λειτουργία της προστασίας που έθεσε σε σοβαρό κίνδυνο τον εξοπλισμό του ΑΔΜΗΕ.

Κοινός τόπος και των δύο συμβάντων, τόσο του χθεσινού όσο και του Ιουλίου, είναι η ενδεχόμενη ελλιπής συντήρηση του συστήματος. Όπως αναφέρουν πηγές των εργαζομένων κάθε χρόνο, παραμονές του καλοκαιριού παραδοσιακά γίνονται συντηρήσεις και επιτόπιος οπτικός έλεγχος σε κρίσιμα στοιχεία και υποδομές του συστήματος, όπου εντοπίζονται αντίστοιχες αστοχίες υλικού.

Ένα ακόμη σημείο κριτικής αφορά στο χρόνο αποκατάστασης. Συγκεκριμένα προ πενταετίας, αντίστοιχο με το χθεσινό περιστατικό στο ΚΥΤ Κουμουνδούρου που είναι ο σημαντικότερος ΥΣ της Αττικής, το πρόβλημα αποκαταστάθηκε σε διάστημα 25 λεπτών. Χθες χρειάστηκαν πάνω από 2,5 ώρες. Πάντως υπάρχει ένα βαθύτερο πρόβλημα στη λειτουργία της εταιρείας η οποία έχει πλέον κρατικοποιηθεί και έχει φύγει από τον έλεγχο της ΔΕΗ.  Υπενθυμίζεται ότι ο ΑΔΜΗΕ ανήκει σε ποσοστό 51% απευθείας στο κράτος, το 24% ανήκει στην κινεζική «State Grid» και το 25% σε επενδυτές στο χρηματιστήριο”.

.

του Βασίλη Βιλιάρδου

Επικαιρότητα

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, όσα είδαμε στο Μάτι και στην Κινέττα ή οι έξι ώρες «black out» της ΔΕΗ στην Αθήνα, είναι μόνο η αρχή. Με απλά λόγια, όσο μειώνονται οι επενδύσεις (σχηματισμός παγίου κεφαλαίου) με αποτέλεσμα να μη ανανεώνεται και να μην επιδιορθώνεται τίποτα, δεν προσλαμβάνεται το απαιτούμενο προσωπικό, ενώ αυτοί που απασχολούνται με μισθούς πείνας δεν έχουν εύλογα διάθεση να δουλέψουν παραγωγικά, τόσο θα συμβαίνουν τέτοια καταστροφικά γεγονότα – ενώ όσο και να κατηγορούμε το ΣΫΡΙΖΑ, φαίνεται καθαρά από το γράφημα πως όλα αυτά δεν ξεκίνησαν το 2015 αλλά πολύ πριν, όταν άρχισε να εφαρμόζεται η πολιτική των μνημονίων.

Το blockchain και η ευκαιρία της Ελλάδας

Του Γιάννη Ασλάνη*

Αρχής γενομένης από το καλοκαίρι του 2017 τα κρυπτονομίσματα και η τεχνολογία του blockchain στην οποία και βασίζονται άρχισαν να τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας λόγω της ραγδαίας αύξησης της κεφαλαιοποίησης τους.

Μία αγορά που στις αρχές του 2017 είχε μία κεφαλαιοποίηση της τάξης των 18 Δις USD άρχισε να επιδεικνύει μία ραγδαία άνοδο μέσα στο καλοκαίρι του ίδιου χρόνου για να φτάσει στο αποκορύφωμα της τον Ιανουάριο του 2018 στα 830 Δις.

Με κύριο εκπρόσωπο στη κοινή γνώμη το Bitcoin τα κρυπτονομίσματα άρχισαν να τραβούν την προσοχή των κυβερνήσεων και των τραπεζών που μέχρι τότε τα είχαν στο περιθώριο και ο τύπος δεν έδινε βάση ανακηρύσσοντας το Bitcoin μία φούσκα.

Όπως το Bitcoin μόνο φούσκα δεν αποδείχτηκε και αύξησε ραγδαία την αξία του και τη χρήση του ως μέσο ψηφιοποίησης και αποθήκευσης πλούτου. Παράλληλα και άλλα κρυπτονομίσματα όπως το Ethereum άρχισαν να κερδίζουν αξία.

Για να καταλάβουμε γιατί τα κρυπτονομίσματα δεν είναι απλά μόδα αρκεί να κατανοήσουμε την βασική λειτουργία του blockchain.

Η Γερμανία στα ίχνη της Ρωσίας, εναντίον των Η.Π.Α.

analyst

Η κυβέρνηση της χώρας φαίνεται πως προσπαθεί να ανεξαρτητοποιηθεί από την υπερδύναμη με τη βοήθεια της ηγεμονικής θέσης της στην Ευρώπη – εν πρώτοις από το αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, με την ίδρυση ενός ευρωπαϊκού Swift και τη μετατροπή του ESM στο δικό της ΔΝΤ.

.

του Βασίλη Βιλιάρδου

Ανάλυση

Όπως γνωρίζουμε, η Ρωσία δέχθηκε το 2014 μία μεγάλη χρηματοπιστωτική επίθεση εναντίον του νομίσματος, των επιχειρήσεων και ολόκληρης της οικονομίας της από τις Η.Π.Α. – με την επιβολή κυρώσεων, με την κατάρρευση των τιμών του πετρελαίου, καθώς επίσης με τη συνεργασία της Ευρώπης, με αφορμή την προσάρτηση της Κριμαίας.

Εν προκειμένω η χώρα προσπάθησε αφενός μεν να οχυρωθεί, αφετέρου να ανεξαρτητοποιηθεί από το δυτικό σύστημα του χρέους – το οποίο στηρίζεται στην παντοδυναμία του δολαρίου ως παγκόσμιο αποθεματικό και συναλλακτικό νόμισμα, στο πετροδολάριο, στη Fed, στις εταιρείες αξιολόγησης, στο Swift, στη Wall Street, στα κερδοσκοπικά κεφάλαια, καθώς επίσης σε μία σειρά άλλων ισχυρών οικονομικών όπλων.

Στην προσπάθεια της αυτή συνεργάσθηκε με την Κίνα, ειδικά όσον αφορά τις συναλλαγές μεταξύ τους στο δικό της ή/και στο κινεζικό νόμισμα, τις επιθέσεις εναντίον του δολαρίου, την υιοθέτηση ενός κοινού συστήματος τραπεζικών συναλλαγών για να αποφύγει το αμερικανικό ουσιαστικά Swift (ανάλυση) από το φόβο μήπως αποκοπούν οι τράπεζες της από το διεθνές σύστημα κοκ. – ενώ από γεωπολιτικής πλευράς αναμίχθηκε στις στρατιωτικές συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, με κύριο στόχο εκτός από τη διασφάλιση των ενεργειακών αγωγών της το πετροδολάριο που εξαρτάται απόλυτα από τη Σαουδική Αραβία.

Το κουσούρι της Ελλάδας που δεν γιατρεύεται με... μνημόνια

Μία κοινωνία που επί δύο αιώνες και από γενιά σε γενιά εθίστηκε να ζει με δανεικά, σε χρόνο δανεικό, πολύ δύσκολα θα απεξαρτηθεί από τις συνήθειές της. Τα πραγματικά προβλήματα και η ρήση του Κέυνς. 

Γράφει ο Α. Παπανδρόπουλος

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (και όχι μόνον αυτό) δεν θεωρεί ότι η έξοδος της Ελλάδας από το μνημόνιο θα συμβάλει στον απαραίτητο μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας. Κατά συνέπεια, προβλέπει ότι σε τρία με τέσσερα χρόνια η οικονομία θα παρουσιάσει σοβαρά προβλήματα ανάπτυξης και ικανότητάς της να προσελκύει επενδύσεις.

Υπό αυτή την έννοια, κορυφαίοι παρατηρητές της ελληνικής οικονομίας δεν θέτουν το πρόβλημα σε χρηματοοικονομική βάση, αλλά σε θεσμική και ψυχολογική. «Η Ελλάδα δεν τα πάει καλά με τον χρόνο», μάς είπε γνωστό στέλεχος του ΔΝΤ και έφερε στο προσκήνιο ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα της χώρας. Αυτό της συστημικής αναβλητικότητας –όρο που είχε χρησιμοποιήσει προ οκταετίας ο έγκριτος καθηγητής Χαρίδημος Τσούκας σε άρθρο του στην Καθημερινή.

Συγκεκριμένα, έγραφε πως ο τρόπος με τον οποίο, ως οργανωμένη κοινωνία, αντιμετωπίζουμε χρόνια προβλήματα, ιδιαίτερα εκείνα που έχουν σχετικά σαφή δομή, εγνωσμένα μοτίβα εξέλιξης και παράγουν προβλέψιμα αποτελέσματα, δείχνει την στάση μας απέναντι στον χρόνο. Κατά πόσον, δηλαδή, θεωρούμε ότι μπορούμε να επηρεάσουμε το μέλλον σύμφωνα με τις αξίες μας ή, αντίθετα, επικεντρώνουμε ευδαιμονιστικά τις προσπάθειές μας στην καιροσκοπική ικανοποίηση τρεχουσών αναγκών.

Οι ένοχοι για την κατάρρευση των υποδομών

του Κωνσταντίνου Κόλμερ

Το πρώτο εξάμηνο του λήγοντος έτους, δαπανήθησαν 600 εκατομμύρια ευρώ, 40% λιγότερα από πέρυσι, γιά δημόσιες επενδύσεις που ήταν ήδη κομμένες κατ’ απαίτησιν των ευρωθεσμών. Δεν είναι παράδοξο συνεπώς ότι πνιγόμαστε από καλοκαιρικές βροχές, καίγονται δάση και άνθρωποι, διακόπτεται συχνά και για μακρά διαστήματα το ηλεκτρικό ρεύμα και λείπει το νερό από τα νησιά του «τουριστικού θαύματος» (*).

Η πρόνοια για εφεδρικά συστήματα απουσιάζει παντελώς κι η συντήρηση των ήδη υπαρχόντων είναι άγνωστη στο λεξιλόγιο των κυβερνώντων που κατακλύζεται από νεφελοκοκκυγίες περί του μέλλοντος και ποτέ για ευθύνες του παρόντος.

Η περικοπή του «προγράμματος» -τρόπος του …γράφειν – «δημοσίων επενδύσεων» δεν αποσκοπεί μόνον στην μετατόπιση πόρων των φορολογουμένων υπέρ δημοκοπικών παροχών (εν όψει εκλογών) αλλά υπογραμμίζει και την ανεπάρκεια της κυβερνήσεως να ιεραρχίσει τις δαπάνες για την ενίσχυση των δημοσίων υπηρεσιών. Για παράδειγμα, η απαραίτητος συντήρηση των πυροσβεστικών αεροπλάνων κι’ η έγκαιρη διενέργεια ψεκασμών για τα κουνούπια του «δυτικού Νείλου».

Όλος ο χάρτης παραγραφής των φορολογικών υποθέσεων

Του Σπύρου Δημητρέλη

Σχεδόν ολοκληρώθηκε ο χάρτης των χρονικών ορίων παραγραφής των φορολογικών υποθέσεων Εισοδήματος. Μετά από σειρά αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας και Γνωμοδοτήσεων του Νομικού Συμβουλίου του Kράτους έχει πλέον ξεκαθαριστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό ποιες υποθέσεις έχουν παραγραφεί και για ποιες η φορολογική διοίκηση διατηρεί ακόμη το δικαίωμα να επιβάλλει πρόσθετους φόρους, πρόστιμα και τόκους. 

Ας δούμε τους γενικούς και ειδικούς κανόνες παραγραφής των φορολογικών υποθέσεων:

- για τις χρήσεις έως και το 2013 ισχύει γενικός κανόνας πενταετούς παραγραφής. Η πενταετία ξεκινά από το τέλος του έτους εντός του οποίου έπρεπε να υποβληθεί η φορολογική δήλωση. Για παράδειγμα, η 5ετία για τη χρήση 2010 ξεκίνησε από τις αρχές του 2012 καθώς η φορολογική δήλωση θα έπρεπε να υποβληθεί έως το τέλος του 2011 

- εφόσον κατά το τελευταίο έτος της 5ετίας περιέλθουν σε γνώση της φορολογικής διοίκησης συμπληρωματικά στοιχεία για τη διάπραξη φοροδιαφυγής τότε το χρονικό όριο της 5ετίας επεκτείνεται κατά ένα έτος σε 6ετία

Η διάσωση των συντάξεων ακυρώνει τα αντίμετρα

της Ρούλας Σαλούρου

Ένα δύσκολο δημοσιονομικό σταυρόλεξο καλείται να λύσει άμεσα το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, παράλληλα με την πολιτική προσπάθεια να πείσει τους Ευρωπαίους εταίρους ότι το μέτρο της περικοπής των συντάξεων δεν είναι ούτε λογιστικά ούτε διαρθρωτικά αναγκαίο: ακόμη κι αν οι περικοπές «παγώσουν» για το 2019, θα πρέπει σε έναν εξαιρετικά περιορισμένο «δημοσιονομικό χώρο» της τάξης των 750 με 800 εκατ. ευρώ να χωρέσουν μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα αλλά και αντίμετρα που θυσιάζονται προκειμένου να σωθούν οι συνταξιούχοι. Παρά τις καθημερινές πλέον διαβεβαιώσεις υψηλόβαθμων κυβερνητικών στελεχών ότι οι συντάξεις δεν θα μειωθούν, ή για την ακρίβεια ότι οι συντάξεις δεν πρέπει να μειωθούν, στην κυβέρνηση γνωρίζουν καλά πως για να ληφθεί μια τέτοια απόφαση θα πρέπει να υπάρξει συμφωνία με τους θεσμούς.

Παράλληλα, βέβαια, γνωρίζουν ότι μπορεί η αναστολή των περικοπών για ένα χρόνο να είναι λογιστικά εφικτή, όμως αυτό συνεπάγεται και μη εφαρμογή των λεγόμενων αντίμετρων, που θα έδιναν ανάσα σε χιλιάδες οικογένειες.

Οι προβλέψεις στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που ψηφίστηκε πρόσφατα είναι αποκαλυπτικές: Οι περικοπές σε κύριες και επικουρικές συντάξεις θα επιφέρουν δημοσιονομικό όφελος 2,9 δισ. ευρώ, και αντίστοιχες βέβαια απώλειες για τους συνταξιούχους. Ειδικά κατά το 2019, το μέτρο έχει προγραμματιστεί να αποδώσει 2,88 δισ. ευρώ για τις κύριες και επικουρικές συντάξεις, ενώ επιπλέον 138 εκατ. ευρώ θα πληρώσουν οι μη μισθωτοί από τη νέα αλλαγή στη βάση υπολογισμού των εισφορών τους.

Ο Γ. Καραμπελιάς για τον «ανασχηματισμό – Παπακώστα» (ηχητικό)

ardin-rixi

Το χιπ χοπ του ανασχηματισμού

Το Ποντίκι

του Στάθη 

Με 51 υπουργοϋφυπουργούς έχεις ένα ολιγομελές και ευέλικτο σχήμα – ίσως μόνον η ΕΡΤ να ’ναι κάπως πολυπληθέστερη, αλλά ευτυχώς είναι κι αυτή το ίδιο αποτελεσματική.

  Νέα πρόσωπα: η κυρία Μυρσίνη Ζορμπά. Έρχεται απ’ τον πλανήτη των Αναμάρτητων. Πιο Σημιτικιά, βγάζεις παραμαγούλες. Σύζυγος του κ. Αντώνη Λιάκου (επίσης το πόποτε Σημιτικού), ηγέτη των εθνομηδενιστών και μέντορα του Τσίπρα (στον εθνομηδενισμό). Διέφυγε (η κυρία Ζορμπά) απ’ τον «Συνωστισμό της Σμύρνης» – μόνον η έρμη η κυρία Ρεπούση καταποντίστηκε. Για την ώρα. Καθότι, όπως έχουν αποδείξει κατ’ επανάληψιν οι προερχόμενοι (ορισμένοι) εκ του ΚΚΕ εσωτ., κανείς δεν χάνεται (όταν ξέρει να δουλεύει σε πολλούς κατά καιρούς και κατά σειράν αφεντάδες).

  Ο πολιτισμός των Ελλήνων υπό τη φροντίδα του κ. Σόρος.

30 Αυγούστου 1922: Η κατάρρευση του Μικρασιατικού Μετώπου συνεχίζεται...

του Σάββα Καλεντερίδη

Ο ελληνικός στρατός βρέθηκε στη Μικρά Ασία τον Μάιο του 1919, περισσότερο ως ακολούθημα γεωπολιτικών σχεδιασμών της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας παρά ως αποτέλεσμα σώφρονος ελληνικού στρατηγικού σχεδιασμού. Λίγους μήνες πριν, στις αρχές Ιανουαρίου, είχε προηγηθεί η αποστολή στην Κριμαία δύο μεραρχιών του Α΄ Σώματος Στρατού (ΙΙα και ΧΙΙΙη Μεραρχίες), υπό γαλλική διοίκηση και πάλι στο ίδιο πλαίσιο. Δηλαδή χωρίς εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό και ως ακολούθημα γεωπολιτικών σχεδιασμών άλλων δυνάμεων.

Τα αποτελέσματα της εκστρατείας στην Κριμαία ήταν τραγικά για τους 23.551 Έλληνες που εκστράτευσαν τυπικά εναντίον των Μπολσεβίκων και κατ’ ουσίαν εναντίον των Ρώσων, καταστροφικά για τη Μικρασιατική Εκστρατεία και τη Στρατιά της Μικράς Ασίας, καταστροφικά για τον ελληνισμό του Πόντου και της Μικράς Ασίας, κατ’ επέκτασιν δε καταστροφικά για το σύνολο του ελληνισμού και τη δύσμοιρη Ελλάδα.

Αμέσως μετά την αποβίβαση των Γάλλων και του ελληνικού στρατού στην Κριμαία, όπως ήταν φυσικό, οι Μπολσεβίκοι εστράφησαν προς τον Κεμάλ, καθιστώντας τον έτσι επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλων των γεωπολιτικών παραγόντων που είχαν συμφέροντα και σχεδιασμούς στη Μικρά Ασία και την Ανατολή. Συγκεκριμένα, η Εκτελεστική Επιτροπή της Κομιντέρν, σε ανακοίνωση που έδωσε στη δημοσιότητα την 1η Μαΐου 1919 η οποία απευθυνόταν προς τους «Εργάτες του Κόσμου», καλούσε το κίνημα του Κεμάλ «να ιδρύσει τον κόκκινο στρατό του και να ιδρύσει τα σοβιέτ των χωρικών». Ακολούθησαν κι άλλες επαφές των δύο πλευρών, οι οποίες επισημοποιήθηκαν με την επιστολή που έστειλε ο Μουσταφά Κεμάλ, ως πρόεδρος της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης στον ίδιο τον Λένιν, στις 26 Απριλίου 1920, η οποία ήταν «η πρώτη πρόταση της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης προς τη Σοβιετική Κυβέρνηση να ενώσουν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις εναντίον των ιμπεριαλιστών».

Ανασχηματισμός: Η «προεδρική φρουρά» και το σύνδρομο της μικροφυλής

του Σταύρου Λυγερού

Η περαιτέρω αναβάθμιση της «προεδρικής φρουράς» κατά τρόπο που να ελέγχει τον σκληρό πυρήνα της κυβέρνησης είναι το βασικό στοιχείο του ανασχηματισμού. Σκοπός του νέου σχήματος, άλλωστε, είναι να δώσει τη μάχη των επόμενων εκλογών. Το εάν αυτή η επιλογή θα αποδώσει εκλογικά θα το δείξουν τα γεγονότα. Προς το παρόν, ο ανασχηματισμός έδειξε ότι ο Τσίπρας, αντί να προχωρήσει σε ουσιαστική πολιτική διεύρυνση, με σκοπό να διευρύνει τη συρρικνούμενη εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, εκδηλώνει ολοένα και περισσότερο μία τάση εσωστρέφειας, με την έννοια της επιλογής προσώπων, τα οποία του δημιουργούν αίσθημα ασφάλειας.

Είναι ενδεικτικό ότι το επιτελείο του Μαξίμου παραμένει αναλλοίωτο. Οι Τζανακόπουλος, Φλαμπουράρης, Βερναρδάκης και Λιάκος παραμένουν στους ίδιους ρόλους. Ο Γενικός Γραμματέας της Κυβέρνησης Μιχάλης Καλογήρου, μάλιστα, προήχθη, αναλαμβάνοντας το κρίσιμο χαρτοφυλάκιο της Δικαιοσύνης. Στη θέση του έμεινε ο Παππάς με το δεξί χέρι του τον Κρέτσο στον ίδιο ρόλο, αλλά αναβαθμισμένο, από γενικό γραμματέα σε υφυπουργό. Το ίδιο και ο Σπίρτζης, ο οποίος θεωρείται όχι μόνο από το Μαξίμου, αλλά και από την αγορά πρακτικός και αποτελεσματικός.

Πολιτικά σημαντική είναι η τοποθέτηση της Γεροβασίλη στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Η θέση ήταν ουσιαστικά κενή μετά την παραίτηση του Τόσκα. Σωστά στο Μαξίμου θεώρησαν πως δεν είχαν πολλές επιλογές για την ευαίσθητη αυτή θέση. Αν και γέννημα θρέμμα του ΣΥΡΙΖΑ, η Γεροβασίλη χαρακτηρίζεται για τον ρεαλισμό και τη μετριοπάθειά της. Δεν πάσχει από κομματίτιδα.

Σκουρλέτης: Πέρασε από τέσσερα υπουργεία, χωρίς να αφήσει υπουργικό έργο

iskra

της Βασιλικής Σιούτη

Τα τελευταία χρόνια καλλιεργεί  το προφίλ της αριστερής συνείδησης του κόμματος και προσπαθεί να ασκεί μία “αντισυστημική” ρητορεία, η οποία συχνά έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική του στην πράξη. Φαίνεται να διατηρεί προβάδισμα για την επόμενη μέρα (αν και πολλοί αμφισβητούν αν θα υπάρχει τέτοια) με ισχυρό πλεονέκτημα τους κοινούς πολιτικούς μέντορες με τον Αλέξη Τσίπρα.

Η “φυγάδευσή” του στο κόμμα πιθανόν θεωρεί ότι είναι ικανή να τον διασώσει. Το να δραπετεύσει από τις κυβερνητικές ευθύνες, κρίνεται ως μία τακτική κίνηση, ειδικά μετά την εμπειρία του από το υπουργείο Εσωτερικών, όπου κατάλαβε πόσο βαριές είναι, καθώς και ότι το υπουργείο εσωτερικών δεν είναι μόνο οι εκλογές και τα εκλογομαγειρέματα.

Το επιχείρησαν όλοι, αλλά μόνο ένας κατάφερε να βγάλει τον εαυτό του από το κάδρο των ευθυνών για την καταστροφική πυρκαγιά: ο υπουργός Εσωτερικών, Πάνος Σκουρλέτης. Πρόκειται για τον υπουργό που ήταν προϊστάμενος του παραιτηθέντα (Παραιτήθηκε ο Νίκος Τόσκας | Η Καθημερινή ) αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Νίκου Τόσκα και του επίσης παραιτηθέντα (Παραιτήθηκε ο γγ Πολιτικής Προστασίας Γιάννης Καπάκης | CNN Greece ) γενικού γραμματέα Πολιτικής Προστασίας Γιάννη Καπάκη. Παρότι πολιτικά έχει ίσως τις περισσότερες ευθύνες, ως τώρα δεν του τις καταλόγισε κανείς και, επικοινωνιακά τουλάχιστον, κατάφερε να περάσει στα μέσα ενημέρωσης ότι δεν είχε καμία σχετική αρμοδιότητα.

Τι κρύβει το σενάριο για δημοψήφισμα και στην Ελλάδα

της Νεφέλης Λυγερού

Όσο πλησιάζει το δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ, τόσο κλιμακώνεται και η αντιπαράθεση κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όλα ή σχεδόν όλα θα κριθούν από το αποτέλεσμα αυτού. Εάν η συμφωνία των Πρεσπών εγκριθεί από τους πολίτες του γειτονικού κράτους θα ανάψει το πράσινο φως για τη συνταγματική αναθεώρηση, η οποία καθ’ υπερβολή θεωρείται τυπική διαδικασία.

Το επιχείρημα του Ζόραν Ζάεφ είναι απλό και βάσιμο: Ποιος βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης του VMRO θα τολμήσει να σταθεί αντιμέτωπος με την βούληση των πολιτών, εάν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι θετικό; Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, το VMRO δεν αποκλείεται να επικαλεστεί διάφορους λόγους για να μην ψηφίσει στη Βουλή τη συνταγματική αναθεώρηση. Έχει ήδη εκφράσει την αντίθεσή του στο ερώτημα που έχει θέσει η κυβέρνηση Ζάεφ, ενώ δεν αποκλείεται να ισχυριστεί και παρατυπίες στην ψηφοφορία για να αρνηθεί τη σύμπραξή του στη συνταγματική αναθεώρηση.

Είναι αξιοσημείωτο, πάντως, πως πριν ξεκαθαρίσει το τοπίο στην ΠΓΔΜ, τα τελευταία εικοσιτετράωρα διακινείται το σενάριο πως το Μέγαρο Μαξίμου σκέφτεται το ενδεχόμενο να προκηρύξει και στην Ελλάδα δημοψήφισμα για την συμφωνία των Πρεσπών. Σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες το σενάριο αυτό διοχετεύτηκε στην πολιτική αγορά, αλλά ως ενδεχόμενο δεν «παίζει» στην πραγματικότητα.

Κύριοι, δυστυχώς επαληθευτήκαμε για τα Μνημόνια

της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Και ξαφνικά σύσσωμος, θα έλεγα, ο ξένος Τύπος, ανακάλυψε ότι η Ελλάδα έχει καταστραφεί από τις «φροντίδες» που της επιφύλαξαν τα Μνημόνια και, ουσιαστικά, δεν έχει διέξοδο, αν παραμείνει στα αποκαΐδια τους. Τώρα, έγινε, επιτέλους ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα καταβαραθρώθηκε, επειδή οι κυβερνώντες, με τη στενή συνεργασία των ΜΜΕ, της απέκλεισαν οποιαδήποτε άλλη επιλογή, εκτός από την «υποχρεωτική ευρωπαϊκή πορεία«. Και αυτή ήταν το τέλος της.

Δικαιούμαι να πω, χωρίς φυσικά ίχνος ικανοποίησης, ότι αυτές οι αυταπόδεικτες, αλλά και τόσο τραγικά καθυστερημένες διαπιστώσεις, με δικαιώνουν 100%. Όπως κουράστηκα να το επαναλαμβάνω από την πρώτη στιγμή της κρίσης, μνημόνια και ευρωπαϊκά προγράμματα είχαν τραγικά εσφαλμένη βάση και γι’ αυτό θα κατέληγαν με βεβαιότητα (όπως και κατέληξαν δυστυχώς) σε ολοκληρωτική καταστροφή της Ελλάδας: οικονομική, κοινωνική, αλλά και εθνική[1].

Η κατάσταση ήταν ξεκάθαρη, από την πρώτη στιγμή και συνεπώς εύκολα αντιληπτή ακόμη και από οικονομολόγους του «γλυκού νερού», αν μου επιτρέπεται η όχι κομψή αυτή έκφραση. Το βασικό στοιχείο της καταστροφής ήταν ο εξαρχής σχεδιασμός της δήθεν «σωτηρίας» μας, με παντελή έλλειψη αναπτυξιακής δυνατότητας. Η χώρα, για να εξυπηρετεί το χρέος της, ήταν υποχρεωμένη να δανείζεται συνεχώς και παράλληλα να στραγγαλίζει την εσωτερική ζήτηση, περιορίζοντας σε τραγικά επίπεδα το σύνολο των εισοδημάτων και υιοθετώντας πρωτοφανούς ύψους και έμπνευσης φορολογικούς συντελεστές!

ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΛΗΓΗ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Οι μνήμες από τον Μάρτιο του 2013, όταν χιλιάδες Κύπριοι είδαν τις καταθέσεις τους να «κουρεύονται» βάρυναν περισσότερο στη συνείδηση τους από τις διαβεβαιώσεις της κεντρικής τράπεζας, ότι οι αποταμιεύσεις είναι εγγυημένες μέχρι του ποσού των 100.000 ευρώ ανά φυσικό ή νομικό πρόσωπο και ανά πιστωτικό ίδρυμα…

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Κι έτσι την Παρασκευή 29 Ιουνίου οι ουρές στη Συνεργατική Τράπεζα έφταναν στα πεζοδρόμια σε όλα σχεδόν τα υποκαταστήματα της τράπεζας, με χιλιάδες καταθέτες να σηκώνουν άρον – άρον τα χρήματά τους από το φόβο μην μείνουν τα μισά. Με βάση εκτιμήσεις οι αναλήψεις που καταγράφηκαν μόνο την Παρασκευή ανήλθαν σε 70 εκ. ευρώ, οι οποίες προστίθενται στα 2 δισ. ευρώ που έχουν φύγει από τα ταμεία της τράπεζας τους τελευταίους μήνες, όσο διαρκούν οι συζητήσεις για το μέλλον της Συνεργατικής και περισσότερο οι φήμες, που λειτούργησαν σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Οι τίτλοι τέλους στον Συνεργατισμό, όπως επίσης ονομάζεται η Συνεργατική Τράπεζα της Κύπρου, δεν ισοδυναμούν με την κατάρρευση ακόμη μίας τράπεζας. Δεν είναι ένα ακόμη ντόμινο που πέφτει σε αυτή τη μακρά σειρά που ξεκίνησε ακριβώς πριν δέκα χρόνια. Η Συνεργατική ήταν κάτι παραπάνω από μια τράπεζα. Στη συνείδηση των Κυπρίων αποτελούσε αντίβαρο στην τραπεζική κερδοσκοπία, ήταν η τράπεζα του λαϊκού κόσμου, συνώνυμο των εγγυημένων καταθέσεων και στον αντίποδα τραπεζικών εργασιών και πρακτικών υψηλού κινδύνου, που αποτελούν πλέον τον κανόνα της τραπεζικής για μικρές και μεγάλες τράπεζες. Αυτή τουλάχιστον ήταν η αύρα που συνόδευε τον Συνεργατισμό μέχρι πρόσφατα… Που σημαίνει ότι ακόμη κι αν δεν υπήρχαν λόγοι για να εξαφανιστεί από την τραπεζική αγορά η «παραφωνία» του Συνεργατισμού, έπρεπε να βρεθούν… Και βρέθηκαν από την κυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη εντελώς …τυχαία πέντε μήνες μετά τις προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 28 Ιανουαρίου, ολοκληρώνοντας έτσι το έγκλημα που ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2013, με την πλήρη και οριστική παράδοση σε ξένο έλεγχο του τραπεζικού συστήματος της Κύπρου, βαριά βιομηχανία του νησιού όπως αρέσκονταν συχνά να την αποκαλούν.

Το ετεροχρονισμένο τσιμέντωμα του ΝΑΙ: Η μόνη μας αντίσταση και αντίδραση πρέπει να είναι η διατήρηση της Κ.Δ.

Του ΠΕΤΡΟΥ Θ. ΠΑΝΤΕΛΙΔΗ

Αύγουστος 21, 2018

Πριν 14 χρόνια ο κυπριακός Ελληνισμός απάντησε με ένα ηχηρό ΟΧΙ στην προσπάθεια των διεθνών απατεώνων να του επιβάλουν λύση προσαρμοσμένη στις τουρκικές απαιτήσεις και συμφέροντα. Και τότε καταβλήθηκαν μεγάλες προσπάθειες να πεισθεί ο λαός να αποδεχτεί την αμερικανοβρετανική λύση, που έφερε το όνομα «σχέδιο Ανάν».

Το ΑΚΕΛ ήταν έτοιμο να ανεβεί στην πλατφόρμα του ΝΑΙ. Αντιλήφθηκε όμως ότι οι οπαδοί δεν ακολουθούσαν την ηγεσία και το ΑΚΕΛ θα βρισκόταν στην πλευρά των χαμένων. Για τούτο προτίμησε ένα «ΟΧΙ για να τσιμεντώσει το ΝΑΙ». Η απόφαση του κυπριακού Ελληνισμού ήταν καταπελτική. Το 76% απάντησαν ΟΧΙ. Και ακολούθησε η απειλή. «Θα σας φέρνουμε το σχέδιο ξανά και ξανά, μέχρι να πείτε ΝΑΙ».

Τα χρόνια που ακολούθησαν υπήρξε μια μεθοδευμένη και οργανωμένη προσπάθεια αποδόμησης της πλειοψηφίας του ΟΧΙ, ώστε σε νέο δημοψήφισμα να κερδίσει το ΝΑΙ. Το 24% του λαού έπρεπε να γίνει 55%. Εκείνο που χρειαζόταν ήταν να πεισθεί ή να παρασυρθεί ένα μέρος του λαού και να μετακινηθεί προς το ΝΑΙ. Για τούτο ξεκίνησαν οι προσπάθειες. Πρώτα έπρεπε να απομακρυνθεί από την εξουσία ο ηγέτης του ΟΧΙ. Οι ηγεσίες των κομμάτων της δεξιάς και της αριστεράς, με τη συνδρομή της Focus τα κατάφεραν. Ο Τάσσος έχασε τις εκλογές.

Ο ΠτΔ Δημήτρης Χριστόφιας άρχισε τις υποχωρήσεις και τις παραχωρήσεις για την επίτευξη λύσης. Στα πέντε χρόνια δεν τα κατάφερε να πλησιάσει αρκετά τις τουρκικές θέσεις, για να πείσει τον Ταλάτ και τον Έρογλου, ότι είμαστε έτοιμοι για λύση.