Το πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδας

analyst

Η Τρόικα δεν θέλησε ποτέ να λύσει τα πραγματικά προβλήματα της πατρίδας μας – αλλά απλά και μόνο να εισπράξει τα χρήματα της, καθώς επίσης να υφαρπάξει ότι έχουν και δεν έχουν οι Έλληνες.

 .

Άποψη

Σύμφωνα με διεθνείς έρευνες, η Ελλάδα ευρίσκεται στην 87η θέση στο δείκτη της παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας – όταν η Βουλγαρία είναι στην 49η, η Ιταλία στην 43η, η Πορτογαλία στην 42η και η Ισπανία στην 34η (πηγή). Ουσιαστικά δηλαδή η Ελλάδα ευρίσκεται στα επίπεδα των αναδυομένων οικονομιών, όπως η Αλγερία (86η) ή το Μαρόκο (71η) – όχι μίας χώρας του ΟΟΣΑ.

Περαιτέρω, το ελληνικό φορολογικό σύστημα είναι από τα χειρότερα και ασταθέστερα παγκοσμίως – σήμερα το πλέον επιβαρυμένο (γράφημα), καθιστώντας τη χώρα μη ανταγωνιστική, όσον αφορά τη δημιουργία θέσεων εργασίας και την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων. Ειδικά οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις ληστεύονται, με φορολογικούς συντελεστές πολύ υψηλότερους από τις γειτονικές χώρες, με 100% προκαταβολή φόρου, καθώς επίσης με την κατάργηση των περισσοτέρων φοροαπαλλαγών – ενώ ούτε καν το ΕΦΚΑ δεν αφαιρείται από τα κέρδη τους, ως δαπάνη.

Η γραφειοκρατία είναι απίστευτα μεγάλη, με αποτέλεσμα η χώρα να κατατάσσεται στις χειρότερες θέσεις, όσον αφορά την επιχειρηματική δραστηριότητα (doing business) – στην 67η θέση, όταν η Βουλγαρία είναι στην 50η και η Ρουμανία στην 45η (πηγή). Τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών παραμένουν τα υψηλότερα στην Ευρώπη (γράφημα), γεγονός που σημαίνει ότι ο τραπεζικός τομέας της χώρας είναι χρεοκοπημένος – ενώ το ελληνικό δημόσιο χρέος έχει υπερβεί το 200% του ΑΕΠ, συμπεριλαμβανομένης της τελευταίας δόσης από την τρίτη δανειακή σύμβαση, ύψους 15 δις € (ανάλυση).

Η ανεργία παραμένει σε πολύ υψηλά επίπεδα (γράφημα), παρά την εκτόξευση της μερικής απασχόλησης, καθώς επίσης τη μαζική φυγή των νέων που υπολογίζεται στα 500.000 άτομα – ενώ είναι μακράν η μεγαλύτερη στην Ευρωζώνη, με ελάχιστες πιθανότητες μείωσης της υπό τις συνθήκες που βιώνει σήμερα η χώρα. Όσον αφορά τη δήθεν διάσωση της από την Τρόικα, η οποία ήταν η πλέον αποτυχημένη όλων των εποχών, δεν εξυγιάνθηκε το κομματικό-πελατειακό κράτος και δεν καταπολεμήθηκαν καθόλου η διαφθορά και η διαπλοκή – ενώ δεν ανακτήθηκε η ανταγωνιστικότητα της χώρας, επειδή υιοθετήθηκαν μόνο εισπρακτικά μέτρα, όπως οι μειώσεις δαπανών και οι αυξήσεις των φόρων, με αποτέλεσμα να μην διενεργούνται επενδύσεις.

Ως εκ τούτου, η πτώση των μισθών ήταν μεν θετική σε σχέση με την ανταγωνιστικότητα, αλλά όχι αρκετή, αφού δεν συνοδεύθηκε από την άνοδο των παγίων επενδύσεων – οι οποίες σήμερα αποτελούν το νούμερο ένα πρόβλημα της χώρας. Εκτός αυτού οδήγησαν την κατανάλωση στο ναδίρ, οπότε τις επενδύσεις και το ΑΕΠ – δίνοντας τη χαριστική βολή στην οικονομία.

Συνεχίζοντας, τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, καθώς επίσης του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών ισοσκελίσθηκαν μεν, μετά από αρνητικές αποκλίσεις πολύ πριν η Ελλάδα εισέλθει στην Ευρωζώνη (γράφημα), αλλά με τη βοήθεια της μείωσης των εισοδημάτων των Ελλήνων, μεταξύ άλλων μέσω της υπερβολικής φορολόγησης – όχι με την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, οπότε δεν είναι βιώσιμα.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του ελλείμματος του προϋπολογισμού (μπλε στήλες, αριστερή κάθετος), σε σχέση με το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).

Όσον αφορά τώρα το δημόσιο τομέα, το τακτικό προσωπικό του το 2016 ήταν 565.671 άτομα – εκ των οποίων το 70% στρατιωτικοί (78.506), αστυνομικοί-λιμενικοί-πυροσβέστες (67.784), εκπαιδευτικοί και νοσηλευτές. Το 1974 ήταν 112.896, το 1981 ήταν 121.789 και το 1982 διπλασιάσθηκαν σχεδόν στους 208.531 – ενώ από το 1978 έως το 1984 είχαμε αυξήσεις μισθών 300% στα κατώτερα κλιμάκια και 157% στα ανώτατα.

Μπορεί δε ο αριθμός των ΔΥ να είναι συγκριτικά χαμηλός σε σχέση με πολλές άλλες χώρες (γράφημα), αλλά αφενός μεν η λανθασμένη κατανομή των εργαζομένων, αφετέρου η πολύ μικρή παραγωγικότητα τους, δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στην οικονομία.

Ολοκληρώνοντας, με κριτήριο τα παραπάνω μεγέθη, το πρόβλημα της Ελλάδας, η οποία υποχρεούται να προσφύγει στις αγορές ξυπόλητη στα αγκάθια, δεν είναι το ευρώ ή κάτι άλλο, αλλά καθαρά πολιτικό – όπου τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβερνούν τη χώρα μετά τη δικτατορία (το ΣΥΡΙΖΑ είναι μία μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ) γνωρίζουν μεν τις προϋποθέσεις εξυγίανσης της οικονομίας, αλλά κανένα δεν παίρνει το πολιτικό ρίσκο, περιμένοντας να ενεργήσει πρώτο το άλλο. Εκτός αυτού, η Τρόικα δεν θέλησε ποτέ να λύσει τα πραγματικά προβλήματα της χώρας – αλλά μόνο να εισπράξει τα χρήματα της, καθώς επίσης να υφαρπάξει ότι έχουν και δεν έχουν οι Έλληνες.

Ως εκ τούτου, η κατάσταση της Ελλάδας θα επιδεινώνεται διαρκώς, ακόμη περισσότερο με τα μέτρα που θα συνεχίσουν να εφαρμόζονται, χωρίς καμία προοπτική καλυτέρευσης – εκτός εάν επιβάλλει η ελληνική κοινωνία μία ριζική αλλαγή, αφού προηγουμένως αλλάξει η ίδια. Η Ελλάδα μπορεί μεν ακόμη, αλλά η αντιστροφή της τάσης είναι πολύ πιο δύσκολη από ότι στο παρελθόν, έχοντας συγκεκριμένες προϋποθέσεις  – ενώ τα δύο αντίπαλα κόμματα, οι δύο μονομάχοι, δεν ενδιαφέρονται ούτε κατ’ ελάχιστο για την πατρίδα τους, αλλά μόνο για τη νομή της εξουσίας και για την καρέκλα τους.