Η Σουηδία στις φλόγες

analyst

Οι σκηνές βίας και βανδαλισμών που διαδραματίστηκαν, εκ μέρους μεταναστευτικών συμμοριών, ήταν εφιαλτικές, με αυτούς που παρευρέθηκαν να αναφέρουν πως το Μάλμε είχε μετατραπεί σε μία εμπόλεμη ζώνη.

.

Επικαιρότητα

– της Σερένα Νομικού

Με την εγκληματικότητα να αυξάνεται συνεχώς, με τις συμμορίες μεταναστών να δρουν ανεξέλεγκτα και με τις απαγορευμένες ζώνες να πολλαπλασιάζονται, η Σουηδία βίωσε τη Δευτέρα μία από τις χειρότερες νύχτες βίας στην ιστορία της. Η αστυνομία της χώρας που δέχτηκε περί τους 600.000 μετανάστες τα τελευταία πέντε χρόνια, ανέφερε πως πολλές συμμορίες με μασκοφόρους νεαρούς εκσφενδόνιζαν πέτρες και έκαιγαν αυτοκίνητα σε τρεις μεγάλες σουηδικές πόλεις, έχοντας υποψίες πως πρόκειται για μία συντονισμένη δράση (πηγή).

Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν είναι πραγματικά εφιαλτικές, με τους δημοσιογράφους που παρευρέθηκαν να αναφέρουν πως το Μάλμε είχε μετατραπεί σε μία εμπόλεμη ζώνη. Στις άλλες πόλεις επιγραμματικά τα εξής: Frölunda: Μια ομάδα 6-8 μασκοφόρων έριχναν πέτρες και έκαιγαν αυτοκίνητα. Συνολικά κάηκαν 31 και προκλήθηκαν ζημίες σε 35, χωρίς να συλληφθεί κανένας. Nordost: Μια ομάδα περίπου 8-10 νέων ανθρώπων, σχεδόν την ίδια χρονική στιγμή, έκαψε 15 αυτοκίνητα, επίσης χωρίς να συλληφθεί κανένας Trollhättan: Μια μεγαλύτερη ομάδα περίπου 30-40 μασκοφόρων έριχνε πέτρες και άναβε πυρκαγιές, μπλοκάροντας τους δρόμους και εμποδίζοντας την αστυνομία να επέμβει.

Υπενθυμίζω εδώ πώς σύμφωνα με το Reuters, δεκάδες άνθρωποι έχουν σκοτωθεί τα τελευταία δύο χρόνια από επιθέσεις στην πρωτεύουσα της Σουηδίας, στη Στοκχόλμη, καθώς επίσης σε άλλες μεγάλες πόλεις, από συμμορίες που προέρχονται κυρίως από υποβαθμισμένα προάστια, στα οποία κυριαρχούν οι μετανάστες (πηγή). Έτσι, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, η Σουηδία αναρριχήθηκε στη δεύτερη θέση, όσον αφορά τη βία στην Ευρώπη, μετά την Κύπρο (διάγραμμα). Ο πρωθυπουργός πάντως της Σουηδίας δεν απέκλεισε την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων στις παραπάνω περιοχές.

Έχοντας ξεκινήσει τις αναφορές μου στη Σουηδία ήδη από το 2015, θεωρώντας την το άλλο είδους πειραματόζωο, όσον αφορά τη δημιουργία πολυπολιτισμικών κοινωνιών με στόχο τον καλύτερο έλεγχο τους από τις ελίτ (η Ελλάδα στην οικονομία), είχα διαπιστώσει πως συνέβαιναν απαίσια πράγματα στη χώρα, τα οποία δεν είχε βιώσει ποτέ στο παρελθόν: μαζικές επιθέσεις σε γυναίκες από συμμορίες ανδρών, μαχαιρώματα, δολοφονίες, ρίψεις οξέων στα πρόσωπα κοριτσιών και βιασμοί ανηλίκων. Επίσης πως στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη της, στο Μάλμε, οι ξένοι αποτελούν ήδη το 50% του συνόλου, ενώ κάθε δεύτερο παιδί που βαφτίζεται παίρνει το όνομα Μωάμεθ.

Θεώρησα λοιπόν πως το πρόβλημα εμφανίζεται όταν το ποσοστό των μεταναστών σε ένα κράτος υπερβεί το κρίσιμο μέγεθος του 10% (στη Σουηδία έφτασε ήδη στο 16%). Η αιτία είναι πως τότε δεν είναι εύκολο πλέον να ενσωματωθούν, οπότε δημιουργούνται γκέτο, στα οποία ζει κανείς μιλώντας τη γλώσσα της πατρίδας του και τηρώντας τα δικά του ήθη και έθιμα. Κάτι ανάλογο παρατηρείται σήμερα και στη Γερμανία, ενώ δεν συνέβαινε στο παρελθόν, επειδή το 2015-16 εισήλθαν πάνω από 1.000.000 ξένοι, στην πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι (άρθρο). Είναι καλά πάντως να υπενθυμίσω εδώ τα εξής από το άρθρο μου «Ο ρατσισμός στη Σουηδία»:

«Το Rinkeby είναι ένα γκέτο που μένουν Σομαλοί και Τούρκοι. Οι Σουηδοί μπορεί να μην διαμαρτύρονται άμεσα για τους πρόσφυγες, αλλά δεν δέχονται να έχουν οικογένειες προσφύγων στη γειτονιά τους – οπότε και τους αναγκάζουν να μείνουν σε ορισμένα μέρη με αποτέλεσμα την απομόνωση τους και τη δημιουργία γκέτο.

Όσες μαντήλες βλέπει κανείς σε μία ημέρα στο Rinkeby δεν βλέπει σε έναν χρόνο στην Αθήνα. Στο συγκεκριμένο περιστατικό, Αυστραλός δημοσιογράφος με κρυφή κάμερα προσπάθησε να τραβήξει πλάνα, έγινε αντιληπτός και ξυλοφορτώθηκε από καμιά 20αριά νεαρούς Σομαλούς».

Τέλος ότι, οι κοινωνίες των σκανδιναβικών χωρών είναι διχασμένες, με το 50% να τάσσεται υπέρ των ανοιχτών συνόρων, της μαζικής μετανάστευσης και της ευημερίας για όλους, απορρίπτοντας τις παραδοσιακές αξίες και στηρίζοντας την παγκοσμιοποίηση, όταν το υπόλοιπο 50% είναι εναντίον, κατηγορούμενο για ρατσισμό.

Το κυριότερο όμως όλων είναι το γεγονός ότι, οι χώρες αυτές δεν έχουν πλέον καμία «ηθική πυξίδα», έχοντας εγκαταλείψει το Χριστιανισμό που τις κρατούσε ενωμένες εδώ και αιώνες. Έτσι δεν είναι πια σε θέση να διαχωρίσουν το καλό από το κακό, έχοντας τοποθετήσει στη θέση του Θεού το κράτος που όμως δεν μπορεί να ανταπεξέλθει με έναν τέτοιο ρόλο.

Σχετικά πρόσφατα τώρα προβλήθηκε από το κεντρικό τηλεοπτικό κανάλι της Δανίας ένα ντοκιμαντέρ που αναφερόταν σε τρία κορίτσια, τα οποία προσηλυτίστηκαν στο Ισλάμ με τη θέληση τους, χωρίς να έχουν παντρευτεί κάποιο μουσουλμάνο ή να συμβαίνει κάτι άλλο. Όλα τα κορίτσια είχαν το ίδιο «υπόβαθρο», με την έννοια ότι προέρχονταν από διαλυμένες οικογένειες με μεγάλα προβλήματα αλκοολισμού (μία μεγάλη μάστιγα στη Σκανδιναβία, ως αποτέλεσμα της επανάστασης του Μάη του 1968 που έλαβε χώρα στην Ευρώπη).

Τα κορίτσια αυτά δεν είχαν καμία δομή και κανένα πλαίσιο στη ζωή τους, βρίσκοντας το τελικά στον ισλαμισμό, ο οποίος ρυθμίζει τα πάντα: τον τρόπο που ντύνεται κανείς, το φαγητό, το πώς να προσεύχεται, πώς να κοινωνικοποιείται, πώς να συμπεριφέρεται ως σύζυγος και ούτω καθεξής.

Το συμπέρασμα ήταν πως στην Ευρώπη, ειδικά στη Σουηδία, διεξάγεται μία πνευματική μάχη εκ μέρους του Ισλάμ, με κίνδυνο να εξαφανιστεί σταδιακά ο πολιτισμός της. Ως εκ τούτου, το μόνο που μπορεί να διασώσει τις κοινωνίες της είναι η πνευματική τους αναγέννηση, με την επιστροφή στο Χριστιανισμό.

Οι εκκλησίες που διαθέτει επιτρέπουν στους ανθρώπους να συναθροίζονται, να μοιράζονται την πίστη και τα βάσανα τους, να επικοινωνούν, καθώς επίσης να ηρεμεί το πνεύμα και η ψυχή τους, με αποτέλεσμα να ενισχύεται σημαντικά η κοινωνική συνοχή. Κανένας πάντως δεν αμφιβάλλει σχετικά με το ότι, η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να επιβιώσει μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς εκ μέρους ενός υποανάπτυκτου λαού, χωρίς τη βοήθεια της θρησκείας και της εκκλησίας της.

Κλείνοντας, η δημοσιογράφος τονίζει πως ο Χριστιανισμός από την επικράτηση του ήταν αυτός που κατάφερνε να καταπολεμάει το κακό με την αγάπη, με την προσευχή και με την πίστη, όπου οι τρεις αυτές έννοιες είναι το κλειδί για την ελευθερία. Αυτές ακριβώς τις αξίες δεν ανέχεται το ριζοσπαστικό Ισλάμ το οποίο, όπως και ο Χριστιανισμός, απαιτεί το σεβασμό του κράτους και του Θεού από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Όπου λοιπόν υποχωρεί ο Χριστιανισμός, το κενό θα καταλαμβάνεται από το Ισλάμ, οπότε αντί να αφομοιώνει η άθεη πλέον Ευρώπη τους μετανάστες, θα αφομοιώνεται από αυτούς.