Το αδιέξοδο στρατήγημα

Νέα Πολιτική

του Λευτέρη Κουσούλη*

Μεγάλο ενδιαφέρον διεκδικεί η πρωτοβουλία της Φώφης Γεννηματά για ανασυγκρότηση του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας. Κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει, από όποια θέση κι αν το βλέπει, για την αναγκαιότητα αυτή. Υπάρχουν όμως στην πολιτική διαπιστώσεις που καταντούν σε συμβατικές αποφάσεις και διαπιστώσεις που γεννούν την πραγματική αμφισβήτησή τους.

 Μετά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλάζει η φύση του πολιτικού μετώπου. Μέσα σε αυτή την αλλαγή που ήδη καταγράφεται, παλαιές διαπιστώσεις κατασταλάζουν σήμερα με διαφορετικό τρόπο. Και καλούν όχι απλώς σε νέα θεώρηση, αλλά σε μια προσέγγιση που είναι πέραν της περιγραφής τους, δηλαδή σε αποφάσεις και πράξεις που καταλυτικά τις αμφισβητούν.

Έτσι, η πρωτοβουλία της Φώφης Γεννηματά -προσωπικά της αναγνωρίζω μια γενναιότητα σε αυτό- δεν μπορεί να οδηγήσει σε νέα πολιτική πραγματικότητα, αν ο στόχος της ανασυγκρότησης δεν ακολουθήσει την ακραία εσώτερη πολιτική λογική του. Και αυτό μόνο ένα πράγμα σημαίνει: την προηγούμενη διακηρυγμένη και ειλικρινή αυτοκατάλυση των υπαρχόντων πολιτικών φορέων του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Η ανάγκη αυτή συνδέεται κυρίως με το ΠΑΣΟΚ. Και απορρέει από την παράσταση του ΠΑΣΟΚ ως αποστεωμένου μηχανισμού εξουσίας στη συνείδηση των ανθρώπων. Μικρό μεν σήμερα το ΠΑΣΟΚ, παραμένει όμως εκ των πραγμάτων κυρίαρχο στο χώρο αυτό και ως εκ τούτου χρωματίζει κάθε διαδικασία.

Η σύνθλιψη του κέντρου, είναι τέτοιας έκτασης, που καμιά συμβατική πράξη δε μπορεί να την αναστρέψει. Το περιεχόμενο της αναζωογόνησής του προυποθέτει αποφάσεις που μπορούν να λειτουργήσουν ως ιδρυτικές πράξεις. Που ως τομή στο χρόνο, μπορούν να διεκδικήσουν το δικαίωμα σε μια νέα αφετηρία. Κάθε νέα αφετηρία χτίζεται πάνω σε μια θυσιαστική πράξη. Αλλιώς η πρωτοβουλία θα αποβεί ένα αδιέξοδο στρατήγημα.

 Το ενδεχόμενο ανασυγκρότησης του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας, περνάει από ένα ιδρυτικό συνέδριο, όπου εκεί υπάρχει ο κάθε πολίτης με τη συνείδησή του. Απέναντι στην αδυναμία των μηχανισμών, η δύναμη της συνάντησης των ανθρώπων. Η αυτοκαταλυτική συνειδητοποίηση είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να κινητοποιήσει και να προσδώσει στο εγχείρημα λαική αποδοχή και συμμετοχή.

* Πολιτικός επιστήμων, συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (αναδημοσίευση από http://www.lefteriskousoulis.gr)