Σπαρακτικά ψέματα και δειλές αλήθειες για το Προσφυγικό (Β)

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Βλέπαμε χθες μια σειρά απο ψέματα και αλήθειες για το Προσφυγικό. Μας πρόλαβαν οι εξελίξεις – οι επίσημες, αφού η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάνθηκεκ ότι η Ελλάδα κάνει “σοβαρές παραλείψεις” στην φύλαξη των συνόρων, όσο κι αν “έχει σημειωθεί κάποια πρόοδος”. Ήδη περνούμε σε συστάσεις, οι οποίες θα πρέπει να υλοποιηθούν εντός 3μήνου. Αλλιώς θα βρεθούμε σ’ ένα “ψυγείο” ως προς το Σένγκεν.

Πάμε όμως στην δυσάρεστη αλήθεια: μας εγκαλεί η “Ευρώπη” για καθυστέρηση στην δημιουργία και ουσιαστική λειτουργία των hot-spots που ήταν να έχουν ολοκληρωθεί μέσα Δεκεμβρίου, τώρα (πλην εκείνου της Λέσβου) στέλνονται για μέσα Φεβρουαρίου – άντε αρχές Μαρτίου. Όμως η δημιουργία των hotspots δεν είναι απλώς ζήτημα υποδομής, scanners, λήψης στοιχείων, ταυτοποιήσεως, διασυνδεδεμένων βάσεων δεδομένων και – διάβολε! – περίθαλψης των ανθρώπων. Είναι ζήτημα τρόπου λειτουργίας. Όταν σου φθάνουν οι εκατοντάδες (τις “εύκολες” μέρες) ή οι χιλιάδες (τις κανονικές) άνθρωποι – ΑΝΘΡΩΠΟΙ – μετά την τραγική πορεία τους, άλλοτε θαλασσοπνιγμένοι, κάποιες φορές υποθερμικοί, το να έχεις απαιτήσεις εύτακτης λειτουργίας και αξιόπιστης ταυτοποίησης είναι άγρια υπόθεση. Το να ανταποκριθείς δε στις απαιτήσεις όσων βλέπουν τα πράγματα από την Κεντρική Ευρώπη, αυτή πια είναι εντελώς άλλη ιστορία.

Θάλεγε κανείς ότι το μέτωπο του Προσφυγικού θα ήταν το κατεξοχήν μέτωπο για δημιουργία εκείνου που θάλεγε κανείς “εθνικό μέτωπο” στην Ελλάδα. Όνειρο θερινής νυκτός, αυτό! Αντίθετα, άμα φθάσουμε σε θέμα Grexit από την Σένγκεν, το πολιτικό κόστος για εκείνον που θα του σκάσει στα χέρια θα είναι δυσθεώρητο – δυσανάλογο, θα πούμε εμείς – με το πραγματικό περιεχόμενο μιας λειτουργίας της χώρας εκτός Σένγκεν. Και ο πειρασμός για αντιπολιτευτική αξιοποίηση αντίστοιχα μεγάλος. Άμα, δε, κάποιος θυμηθεί ότι – πέρα από την λειτουργία των hot-spots – η συμφωνία της Ελλάδας είναι να είχε δημιουργήσει και “δομές φιλοξενίας” για 50.000 πρόσφυγες/μετανάστες συνολικά…

Όμως, έστω ότι διαμορφωνόταν κάτι σαν ενιαία Ελληνική γραμμή. Ειλικρινά, με ποιον/πώς να διαπραγματευτείς; Όταν αρχικά στην Δανία, ύστερα στην Ελβετία, εν συνεχεία στην Βαυαρία (που είναι Γερμανία, έτσι!) περνάει η υπόθεση του ξελαφρώματος των προσφύγων από τα τιμαλφή τους (!) προκειμένου “να καλύπτεται μέρος του κόστους υποδοχής τους” (τιμαλφή ή ρευστά άνω των 1400 ευρώ, για τους Δανούς). όταν ήδη στην Ουαλία (αυτό είναι στην Μεγ. Βρετανία) προωθείται κόκκινο βραχιολάκι για όσους μετανάστες/πρόσφυγες λαμβάνουν βοήθεια επισιτιστική ή άλλη (άμα βρεθείς χωρίς βραχιολάκι, χάνεις στην στήριξη). όταν πάλιν στην Μεγ. Βρετανία αλλά και σε τέως Ανατολικές χώρες υπάρχει η συζήτηση για να… βάφονται κόκκινες οι πόρτες των μεταναστών που μένουν στην χώρα, όταν λοιπόν τέτοιο είναι το κλίμα και τέτοια τα αντανακλαστικά της “Ευρώπης”, τι και πώς να διαπραγματευτείς μ’ αυτούς;

Και όταν πέφτουν στο τραπέζι προτάσεις ευρηματικές όπως του Βέλγου υπουργού Εσωτερικών για την “πόλη-στρατόπεδο φιλοξενίας” (γιατί τι άλλο είναι οι 300-400.000 άτομα στην Αθήνα/Αττική που άκουσε με τα αυτιά του ο Γιάννης Μουζάλας να προτείνονται στο Συμβούλιο υπουργών) ή πάλι το Gideon Rachman στους Φαϊνανσιαλ Ταϊμς για “ανταλλαγή” της δημιουργίας στρατοπέδων “φιλοξενίας” στα Ελληνικά νησιά με ελάφρυνση του χρέους – με αναφορά, δε, σε ευνοϊκή προδιάθεση της Γερμανίας, εν προκειμένω – τι να πεις καλά-καλά προτού μιλήσουμε για διαπραγμάτευση για το Προσφυγικό;

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)