Στο κυρτό της Ιστορίας

Νέα Κρήτη

«Κι’ όταν, με το καλό, τελειώσουμε την εργασία, κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς, απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία, να δούμε τι απομένει πια, μετά τόση δεινότητα χειρουργική». Κ.Π. Καβάφης, Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.

Οι ολιγάρχες, οι «Δυνατοί», του παρόντος αιώνος, έχουν ονοματεπώνυμο και σωρεία εγκληματικών πράξεων κατά του Λαού και της πατρίδας. Εκεί είναι το κουμπί της Αλέξαινας που κουμπώνει την αιώνια Αποικιοκρατία.

Κάπου στο 1082 μ.Χ. ο βυζαντινός αυτοκράτορας Αλέξιος Α' Κομνηνός, συνομολογούσε με τους Βενετούς τα εξωφρενικά εμπορικά και οικονομικά προνόμια που μετέτρεψαν την πάλαι ποτέ κραταιά αυτοκρατορία στην, πρώτη στην ιστορία, δυτική αποικία. Οι ύμνοι της κόρης του Άννας, στην περίφημη Αλεξιάδα της, τυπικό δείγμα του ψυχαναλυτικού συμπλέγματος της Ηλέκτρας, δεν θα άρουν προφανώς τις δραματικές συνέπειες της πρώτης αυτής αποικιοκρατικής διείσδυσης της δυτικής φεουδαρχίας, που υπήρξε προοίμιο της ιμπεριαλιστικής θεμελίωσης της δυτικής Ευρώπης.

Η πρώτη αυτή αποικιοκρατική λεηλασία δεν έχει τίποτα να «ζηλέψει» από τις γνωστές βιβλικές περιγραφές των επιθέσεων από χιλιάδες σμήνη ακρίδων. Στόχευση της αποικιοκρατικής επικυριαρχίας, δεν είναι μόνο τα εμπορικά και οικονομική οφέλη, η εξασφάλιση πρώτων υλών ή η ληστρική αναδιανομή του πλούτου από την Ανατολή προς τη Δύση.

Δεν είναι μόνο η επέκταση της ισχύος της μητροπολιτικής κυριαρχίας. Αλλά είναι και ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός και η ως εκ τούτου πολιτιστική αλλοίωση και η πολιτική υποταγή των «ιθαγενών» του βαλκανικού χώρου. Στόχευση είναι εν τέλει η πολιτική, οικονομική και πολιτιστική αέναη εξάρτηση της βαλκανικής περιφέρειας του καπιταλισμού.

Με το χρυσόβουλο του 1082, που υπέγραψε ο Αλέξιος Α' ο Κομνηνός -δεν είχαν ακόμη «εφευρεθεί» τα Προεδρικά Διατάγματα της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας-   παραχωρούσε στους κοσμικούς και εκκλησιαστικούς άρχοντες της Βενετίας τίτλους και χρηματικές χορηγίες, στους Βενετούς εμπόρους δωρεάν «σκάλες», δηλαδή αποβάθρες και εμπορικά καταστήματα στις προκυμαίες διαφόρων πόλεων, ενώ τους επέτρεψε να εμπορεύονται ελεύθερα, χωρίς να πληρώνουν δασμούς, σε όλα τα σημαντικά βυζαντινά λιμάνια.

Δεν είναι δηλαδή η πρώτη φορά που σε κάποιον ελληνικό αερο-λιμένα κάποια Ηochtief δεν πληρώνει Φ.Π.Α.. Όπως ρητά ορίζει το αυτοκρατορικό διάταγμα «Επιπροσθέτως παραχωρούμε στους Βενετούς τα εργαστήρια μαζί με τους επάνω ορόφους που βρίσκονται στη συνοικία του Περάματος, που εκτείνεται από την Εβραϊκή Πύλη ως την Πύλη της Βίγλας, όπου ζουν Βενετοί και Έλληνες και [τους παραχωρούμε] τρεις σκάλες που καταλήγουν σ' αυτή την περιοχή […]. Δίνεται επίσης στους Βενετούς το δικαίωμα να κάνουν εμπόριο με κάθε λογής εμπορεύματα σ' όλα τα μέρη της Ρωμανίας, γύρω από τη μεγάλη Λαοδίκεια, την Αντιόχεια, τη Μάμιστρα, τα Άδανα, την Ταρσό, την Αττάλεια, τη Στρόβιλο, τη Χίο, τον Θεολόγο (= Έφεσος), τη Φώκαια, το Δυρράχιο, την Αυλώνα, την Κορυφώ (=Κέρκυρα), τη Βονδίτσα (=Βόνιτσα), τη Μεθώνη, την Κορώνη, τη Ναυπλία (το Ναύπλιο), την Κόρινθο, τις Θήβες, την Αθήνα, τον Εύριπο (= Χαλκίδα), τη Δημητριάδα, τη Θεσσαλονίκη, τη Χρυσόπολη, το Περιθεώριον, την Άβυδο, τη Ραιδεστό, την Αδριανούπολη, την Άπρο, την Ηράκλεια, τη Σηλυμβρία, και την ίδια τη Μεγαλόπολη (=Κωνσταντινούπολη) και γενικά όλα τα μέρη που είναι κάτω από την εξουσία της ευσεβούς και ελεήμονος Εξοχότητάς μας, χωρίς να πληρώνουν εντελώς τίποτε για τις δραστηριότητες τους, δηλ. το κομμέρκιον και τους άλλους δασμούς που μπαίνουν στο δημόσιο ταμείο, το ξυλοκάλαμον, το λιμεν(ι)ατικόν, το ποριατικόν, το κανίσκιον, τις εξαφόλλεις, το αρχοντίκιον και τους άλλους εμπορικούς δασμούς. Σε όλους αυτούς τους τόπους η αυτοκρατορική μου εξουσία τους δίνει το δικαίωμα να μη δέχονται οποιοδήποτε έλεγχο.».

Με τούτα και με τ' άλλα, η Βενετία γίνεται, μόλις μέσα σε ένα χρόνο, και στο εξής, παντοδύναμη στα βυζαντινά ύδατα, ενώ τον Οκτώβριο του 1111 μ.Χ. ο Αλέξιος υποχρεώνεται να παραχωρήσει και στην Πίζα σπουδαία εμπορικά προνόμια. Οι άμεσες συνέπειες της πολιτικής αυτής ήταν η μεγάλη υποτίμηση του νομίσματος, η μεγάλη σύγχυση στην οικονομική ζωή, η άνοδος των πρόσθετων φόρων κατά 50%, η άρση των φορολογικών εξαιρέσεων που προφύλασσε τα φτωχότερα στρώματα του λαού, αλλά και η αποθέωση της αυθαιρεσίας των εφοριακών υπαλλήλων και της εκμίσθωσης των φόρων. Ολόκληρες επαρχίες εκχωρούνταν σε ιδιώτες συλλέκτες φόρων, που θεωρούσαν φυσιολογικό να εισπράττουν έως και διπλάσιο του κανονικού φόρου. Οι σημερινές «εισπρακτικές» των τραπεζών και η παρ' ολίγον εκχώρηση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού σε εταιρείες «ειδικών», συναντούν εδώ τους «λαμπρούς» προγόνους τους.

Ταυτόχρονα, και μέσω του θεσμού της Προνοίας, επιταχύνθηκε και ενισχύθηκε το φεουδαρχικό σύστημα στο Βυζάντιο, σε αντιγραφή του προτύπου της δυτικής μητρόπολης. «Οι φεουδαρχικές δυνάμεις της επαρχίας, οι «Δυνατοί», εναντίον των οποίων είχαν αγωνιστεί με αποφασιστικότητα οι αυτοκράτορες του δέκατου αιώνα, έγιναν οι κύριοι στυλοβάτες του νέου κρατικού μηχανισμού», όπως γράφει ο Georg Ostrogorsky  στην Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους.

«Ο Αλέξιος έδωσε το προβάδισμα στους κοινωνικά ισχυρότερους παράγοντες, οι οποίοι είχαν επιζήσει παρά την αντίδραση της κεντρικής εξουσίας στους μέσους βυζαντινούς χρόνους και πάνω σ' αυτούς οικοδόμησε τη νέα κρατική και στρατιωτική οργάνωση...Το Βυζάντιο εγκατέλειψε οριστικά τα άλλοτε σταθερά θεμέλιά του· η στρατιωτική, οικονομική και νομισματική του ισχύς περιορίσθηκε σε μεγάλο βαθμό. Έτσι εξηγείται το γεγονός γιατί το μεγαλείο της εποχής των Κομνηνών, δεν είχε διάρκεια αλλά το διαδέχθηκε η κατάρρευση του βυζαντινού κράτους».

Ο κάθε «Μπόμπολας», δηλαδή, είναι δημιούργημα και αναγκαίο συμπλήρωμα της αποικιοκρατικής διείσδυσης. Είναι ο κρίσιμος ντόπιος κρίκος στην αλυσίδα της εξαθλίωσης του Λαού, της κατάρρευσης του κράτους και, τελικά, της διαιώνισης της ξένης εξάρτησης.

Μέσα από μια τέτοια προσέγγιση μπορεί να γίνει κατανοητό, όχι μόνο το πολιτικό, οικονομικό, πολιτισμικό αλλά και το παραγωγικό έλλειμμα της χώρας, αφού ακριβώς ο διεθνής καταμερισμός της Εργασίας αποφασίζεται από την αποικιοκρατική μητρόπολη.

Δεν είναι δηλαδή τυχαίο -για παράδειγμα- ότι επτακόσια χρόνια μετά τον Αλέξιο Κομνηνό, το 1782 ένας Έλληνας ομογενής ο Σαράντης Παπαδόπουλους, αδυνατεί να ιδρύσει στη Μεθώνη την πρώτη σαπωνοποιία, όταν ο Γάλλος πρέσβης παρεμβαίνει στη Μεγάλη Πύλη, προκειμένου να προστατεύσει την εξαγωγική δραστηριότητα των σαπουνιών της Μασσαλίας, και του αφαιρείται η σχετική άδεια. Ο Γοδεφρείδος του Μπουϊγιόν, ο Ραϋμόνδος της Τουλούζης και όλα τα τ' άλλα παιδιά, οι σταυροφόροι της 1ης Σταυροφορίας, είναι ακόμη εδώ. Είναι τα εγγόνια τους που οδήγησαν τη χώρα να έχει κατά κεφαλήν εξαγωγική δραστηριότητα μόνο 2.700$, όταν χώρες επίσης της περιφέρειας του καπιταλισμού και ίσου περίπου πληθυσμιακού μεγέθους, όπως η Πορτογαλία, έχουν 5.700$, η Ουγγαρία 9.300$, η Τσεχία 13.100$, η Σουηδία 19.700$ και το Βέλγιο 27.700$. (τιμές 2013).

Ο τόπος έχει πρόβλημα εδώ και εκατοντάδες χρόνια γιατί δεν παράγει. Γιατί δεν αφήνεται να παράγει. Δεν αφήνεται, γιατί η αποικιοκρατική εξάρτηση κρατάει τώρα 933 συναπτά έτη, παρά τις μικρές ή μεγάλες ανά καιρούς αναλαμπές που πάντα όμως μένουν ανολοκλήρωτες.

Γιατί -μεταξύ των άλλων- ο κάθε έμπορος της Βενετίας, ο κάθε Ραϋμόνδος, έχει τους ντόπιους Δυνατούς του, μπολιασμένους στο μεδούλι της κοινωνίας. Εννιακόσια τριάντα τρία χρόνια μετά, η Ιστορία αφού οδήγησε τον τόπο σε ένα ακόμη βαθύ κοίλο, παρέχει σήμερα τη δυνατότητα να αναχθούμε στο κυρτό της και να ξεφύγουμε από το μαγκανοπήγαδο της εξάρτησης.

Για να μην αποδειχτεί ο Αλέξης, ένας ακόμη Αλέξιος! Οι ολιγάρχες, οι «Δυνατοί», του παρόντος αιώνος, έχουν ονοματεπώνυμο και σωρεία εγκληματικών πράξεων κατά του Λαού και της πατρίδας. Εκεί είναι το κουμπί της Αλέξαινας που κουμπώνει την αιώνια Αποικιοκρατία. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει ένα ελάχιστο παράθυρο, μόλις κάποιων ημερών, για να το ξεκουμπώσει... Λίγο, πριν δούμε οριστικά και τελεσίδικα, ότι τίποτα δεν θα «απομένει πια, μετά τόση δεινότητα χειρουργική...»

Εικόνα: Απεικόνιση της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους, το 1204.