Το φορολογικό και νομοθετικό χάος

analyst

Η επιστροφή της Ελλάδας σε πορεία βιώσιμης ανάπτυξης είναι απολύτως εφικτή, αρκεί να δοθεί τέλος στο φορολογικό και νομοθετικό χάος, καθώς επίσης να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα από την κυβέρνηση – η οποία μπορεί μεταξύ άλλων να εκμεταλλευθεί τα 5 δις € ΕΣΠΑ που δικαιούμαστε κάθε χρόνο έως το 2023, με την απαραίτητη μόχλευση, επιτυγχάνοντας αύξηση του ΑΕΠ άνω των 15 δις € ετησίως (8%) από ένα χρονικό σημείο και μετά. Εάν όμως δεν το κάνει, συνεχίζοντας να εφαρμόζει την εγκληματική πολιτική των μνημονίων, βασικότερο μέρος της οποίας είναι το ξεπούλημα σε εξευτελιστικές τιμές των δημοσίων περιουσιακών στοιχείων και οι κατασχέσεις/πλειστηριασμοί των ιδιωτικών, η Ελλάδα θα καταλήξει σύντομα στα σκουπίδια της ιστορίας – όπως τόσες άλλες χώρες στο παρελθόν.

.

«Σύμφωνα με την πρόεδρο των Διοικητικών Δικαστών, η κατάσταση έχει ως εξής: Από το 1975 έως και σήμερα, σε 40 χρόνια δηλαδή, ψηφίστηκαν 250 φορολογικά νομοθετήματα με άπειρες τροπολογίες διάσπαρτες σε διάφορους άλλους νόμους – ενώ σε μόλις δύο χρόνια, από το 2012 έως το 2014, ψηφίστηκαν έξι αμιγώς φορολογικοί νόμοι, στους οποίους συμπεριελήφθησαν 71 νέες φορολογικές ρυθμίσεις! Για τις διατάξεις αυτές, παράλληλα εκδόθηκαν 111 υπουργικές αποφάσεις και 138 διευκρινιστικές εγκύκλιοι – δηλαδή 8,6 νόμοι την ημέρα!

Σύμφωνα τώρα με γνωστή δημοσιογράφο τα εξής: Από το 1975 έως το 2016 έχουν εκδοθεί 4.100 νόμοι – 107 κάθε χρόνο, ένας νόμος κάθε 3,4 ημέρες. Εάν όμως σε αυτούς υπολογιστεί, όπως πρέπει, το ονομαζόμενο «δευτερογενές δίκαιο», δηλαδή οι υπουργικές αποφάσεις και τα προεδρικά διατάγματα, τότε ο αριθμός τους εκτοξεύεται στις 115.000, συν 4.100 – δηλαδή στις 119.000! Ο συνολικός αριθμός των νόμων αντιστοιχεί σε 3.132 κάθε χρόνο και σε 8,6 νόμους την ημέρα!»

.

Επικαιρότητα

- του Βασίλη Βιλιάρδου

Με κριτήριο τα παραπάνω, όταν διαπιστώνει κανείς πως η νέα κυβέρνηση της χώρας θεωρεί ως επιτυχία της την ψήφιση του ενός νομοσχεδίου μετά το άλλο με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, εμπλουτισμένα με τροπολογίες της τελευταίας στιγμής που εξυπηρετούν συνήθως συμφέροντα, δεν είναι πολύ αισιόδοξος για το μέλλον – πόσο μάλλον όταν οι εξαγωγές μειώνονται (-9% τον Ιούνιο), ενώ ταυτόχρονα αφορούν προϊόντα χαμηλότερης προστιθεμένης αξίας από το παρελθόν.

Επί πλέον τα τουριστικά μας έσοδα υποχωρούν, το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών εκτοξεύθηκε στα 4,8 δις € (γράφημα), η βιομηχανική παραγωγή είναι σχεδόν στάσιμη (αύξηση μόλις 0,3% τον Ιούνιο σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2018), η οικονομία βυθίζεται ξανά στον αποπληθωρισμό (-0,3% τον Ιούνιο, 0% τον Ιούλιο σε ετήσια βάση), ο συνολικός δανεισμός του ιδιωτικού τομέα (επιχειρήσεις και νοικοκυριά) από τις τράπεζες συνεχίζει την καθοδική του πορεία (160,84 δις € τον Ιούνιο, μειωμένος κατά 17,63 δις € σε ετήσια βάση), γεγονός που σημαίνει πως δεν διενεργούνται εγχώριες επενδύσεις κοκ.

Όσον αφορά το νούμερο ένα πρόβλημα της Ελλάδας, το κόκκινο ιδιωτικό χρέος, έχει μεν σταματήσει να αυξάνεται λόγω των πλειστηριασμών κυρίως, ιδιαίτερα απέναντι στο κράτος (γράφημα), αλλά παραμένει σε πολύ υψηλά, μη βιώσιμα επίπεδα – ενώ το δημόσιο χρέος που ασφαλώς δεν είναι βιώσιμο, συνεχίζει να αυξάνεται, παρά το ξεπούλημα των κρατικών επιχειρήσεων και τα υπερβολικά μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα. Θα ήταν ίσως βιώσιμο εάν διεκδικούσαμε επιτέλους τα χρήματα που μας οφείλουν οι Γερμανοί (άρθρο) ή/και αποζημίωση για τις ζημίες που μας προκάλεσε η σκόπιμα λανθασμένη πολιτική των μνημονίων που παραδέχθηκεακόμη και το ΔΝΤ σύμφωνα με το άρθρο 340 του Μάαστριχτ (ανάλυση) – κάτι που όμως δεν πρόκειται να τολμήσει η κυβέρνηση, αφού είναι οπαδός των μνημονίων, καθώς επίσης της πολιτικής της υποτέλειας και των υποκλίσεων ειδικά απέναντι στην καγκελάριο.

Σε σχέση τώρα με τις πολυδιαφημισμένες ξένες επενδύσεις για την επανεκκίνηση της οικονομίας μας, δεν θεωρούνται ως τέτοιες οι εξαγορές, πόσο μάλλον σε εξευτελιστικές τιμές, υφισταμένων υγιών επιχειρήσεων – όπως είναι τα ΕΛΠΕ, η ΔΕΠΑ, η ΕΥΔΑΠ, η ΕΥΑΘ κοκ. Η αιτία είναι το ότι δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα στην εθνική οικονομία – ενώ δεν υπάρχει καμία σοβαρή χώρα που να επιτρέπει εξαγορές από ξένους επιχειρήσεων κοινής ωφελείας, όπως είναι η ενέργεια ή τα νερά, καθώς επίσης στρατηγικής σημασίας όπως τα λιμάνια, τα αεροδρόμια ή οι τηλεπικοινωνίες.

Εν προκειμένω, το ζητούμενο είναι οι καινούργιες επενδύσεις που προσφέρουν νέες θέσεις εργασίας, ενώ είναι παραγωγικές, ανταγωνιστικές και εξωστρεφείς – έτσι ώστε να εκμεταλλεύονται κυρίως την διεθνή ζήτηση, μειώνοντας ταυτόχρονα τις ανάγκες μας για εισαγωγές. Η μείωση των φορολογικών συντελεστών εδώ δεν είναι πανάκεια – αφού διαφορετικά χώρες όπως η Βουλγαρία θα αναπτύσσονταν με μεγάλους ρυθμούς, κάτι που δεν συμβαίνει. Αυτό που επείγει είναι ένα απλό και σταθερό φορολογικό σύστημα που να μπορεί να συμπεριληφθεί σε 50-60 σελίδες, καθώς επίσης μία μη πολύπλοκη νομοθεσία που να μην ναρκοθετεί την ανάπτυξη – όπως συμβαίνει με το χάος που αναφέρεται στην εισαγωγή του κειμένου.

Είναι αυτονόητο βέβαια πως πρέπει να καταργηθεί η 100% προκαταβολή φόρου για μελλοντικά εισοδήματα που κανένας δεν μπορεί να προεξοφλήσει – όπως επίσης ο ΕΝΦΙΑ που είναι παράνομος, ενώ στην ουσία φορολογεί ήδη φορολογημένα χρήματα και μία μόνο από τις δύο μορφές αποταμίευσης (η άλλη είναι οι τραπεζικές καταθέσεις). Με απλά λόγια, εάν άφηνε κανείς τα χρήματα του στην τράπεζα και δεν αγόραζε ένα ακίνητο, δεν θα πλήρωνε φόρο – γεγονός που είναι ασφαλώς άδικο, ενώ εξοντώνει παράλληλα την οικοδομική δραστηριότητα, καθώς επίσης την αγορά ακινήτων, η οποία συντελεί σε μεγάλο βαθμό στην ανάπτυξη.

Εάν δε δρομολογηθεί τελικά η ληστεία των ληστειών, το περιουσιολόγιο που όλες οι ευνομούμενες χώρες το έχουν καταργήσει, το πλήγμα για τους Έλληνες θα είναι ανυπολόγιστο – ενώ ελπίζουμε να καταργηθούν τα τεκμήρια διαβίωσης, με τα οποία φορολογούνται μεταξύ άλλων άδικα αυτοί που ζουν από τις αποταμιεύσεις τους, προϊόν της προηγούμενης επαγγελματικής τους δραστηριοποίησης.

Σε κάθε περίπτωση, αν δεν συμβεί τίποτα από τα παραπάνω και συνεχίσει να αποτελεί τη μοναδική καλή είδηση η άνοδος των εσόδων του δημοσίου μέσω της ληστείας των υπερβολικών φόρων, η χώρα μας θα βαδίζει από το κακό στο χειρότερο – όπως συμβαίνει όλα τα τελευταία χρόνια.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, η επιστροφή της Ελλάδας σε πορεία βιώσιμης ανάπτυξης είναι απολύτως εφικτή, αρκεί να δοθεί τέλος στο φορολογικό και νομοθετικό χάος, καθώς επίσης να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα από την κυβέρνηση – η οποία μπορεί μεταξύ άλλων να εκμεταλλευθεί τα 5 δις € ΕΣΠΑ που δικαιούμαστε κάθε χρόνο έως το 2023, με την απαραίτητη μόχλευση, επιτυγχάνοντας αύξηση του ΑΕΠ άνω των 15 δις € ετησίως (8%) από ένα χρονικό σημείο και μετά.

Εάν όμως δεν το κάνει, συνεχίζοντας να εφαρμόζει την εγκληματική πολιτική των μνημονίων, βασικότερο μέρος της οποίας είναι το ξεπούλημα σε εξευτελιστικές τιμές των δημοσίων περιουσιακών στοιχείων και οι κατασχέσεις/πλειστηριασμοί των ιδιωτικών, η Ελλάδα θα καταλήξει σύντομα στα σκουπίδια της ιστορίας – όπως τόσες άλλες χώρες στο παρελθόν.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς τους. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.