Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει η ελληνική νεολαία στην προσπάθεια να αναζητήσει καριέρα στο εξωτερικό. Το πρόβλημα της «υποχρεωτικής διακοπής» από την επαγγελματική πορεία.
Γράφει ο Τ. Μίχας.
H συντεχνία των Ελλήνων πολιτικών έκανε ένα πολύ σημαντικό «δώρο» στη νεολαία της χώρας τα τελευταία χρόνια. Διασφάλισε ότι περίπου ένας στους δύο νέους θα είναι είτε άνεργος, είτε υποαπασχολούμενος, είτε θα ασχολείται με εργασία που δεν έχει καμία σχέση με τις σπουδές του. Και αυτό το «δώρο» ήταν το αποτέλεσμα δύο κυρίως επιλογών:
Α) της ένταξης στην ευρωζώνη που στέρησε στην χώρα το πιο αποτελεσματικό όπλο εξόδου από την κρίση μέσω της ωθούμενης από ένα φτηνό νόμισμα επίτευξης ρυθμών ανάπτυξης 4%, 5% και 6% που θα μετέτρεπαν την χώρα σε ένα τεράστιο εργοτάξιο.
Β) της αποδοχής της λιτότητας των «μνημονίων» που στερούνται κάθε οικονομικής λογικής και αντανακλούν απλά την ηθική μεταφυσική του Λουθηρανισμού ότι δηλαδή για τους «σπάταλους» δεν υπάρχει θέση στην Βασιλεία των Ουρανών.
Εξ ανάγκης λοιπόν -και δυστυχώς όχι λόγω ελεύθερης βούλησης- χιλιάδες νέοι κάθε έτος πάνε να δουλέψουν στο εξωτερικό ελπίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα εξασφαλίσουν μια πιο αξιοπρεπή και προσοδοφόρα θέση εργασίας. Και καλά κάνουν.
Ομως και σε αυτό το σημείο η συντεχνία των Ελλήνων πολιτικών ορθώνει εμπόδια, όπως την 9μηνη υποχρεωτική θητεία. Με άλλα λόγια οι πολιτικοί υποχρεώνουν τους νέους μετά το πέρας των σπουδών τους να μην κάνουν απολύτως τίποτα για εννέα μήνες, ούτε βελτιώσουν τις δεξιότητες τους, ούτε να αποκτήσουν νέες. Με καταστροφικά αποτελέσματα για την ποιότητα του ανθρωπίνου κεφαλαίου που αντιπροσωπεύουν οι νέοι.
Γνωρίζουμε όλοι ότι σήμερα με την ταχύτητα με την οποία λαμβάνουν χώρα οι τεχνολογικές εξελίξεις, κάθε ημέρα που δαπανά ο νέος μετά το πέρας των σπουδών του χωρίς να ασχολείται με το αντικείμενο των σπουδών του οδηγεί σε αυξάνουσα απαξίωση του ανθρωπίνου κεφαλαίου το οποίο κατέχει.
Επιπλέον ο Ελληνας νέος που θέλει να βρει εργασία στο εξωτερικό έχει να ανταγωνισθεί άλλους νέους, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων δεν αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα, καθ΄ όσον στη χώρα τους δεν υφίσταται ο θεσμός της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας.
Και ποιον άραγε θα προτιμήσει ο ξένος εργοδότης (ceteris paribus): Ενα Ολλανδό νέο που δούλευε αμέσως μετά την απόκτηση του πτυχίου του ή ένα Ελληνα που επί 9 μήνες δεν έκανε απολύτως τίποτα;
Είναι κυριολεκτικά ανατριχιαστικό ότι οι διάφοροι οπαδοί του «εξευρωπαϊσμού» της χώρας ενώ δαπανούν ώρες μιλώντας για την ανάγκη βελτίωσης της «ανταγωνιστικότητας των Ελλήνων εργαζομένων δεν κάνουν ποτέ αναφορά στον παράγοντα της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας και τις επιπτώσεις που έχει στη ανταγωνιστικότητα του Ελληνα νέου εργαζομένου.
Να τονίσω εδώ ότι αυτές οι παρατηρήσεις αφορούν μόνος το ανδρικό τμήμα του πληθυσμού καθ’ όσον οι γυναίκες, για άγνωστους λόγους, δεν έχουν να αντιμετωπίσουν αυτό το βάρος και την απαξίωση του ανθρώπινου κεφαλαίου που αντιμετωπίζουν οι άνδρες.
Δυστυχώς αν κρίνουμε από τις μέχρι σήμερα δηλώσεις των ιθυνόντων, στις οποίες κυριαρχεί η απόλυτη κοινοτοπία και το «μπανάλ», δεν πρόκειται να υπάρξει καμία νέα σκέψη σε οποιοδήποτε τομέα. Αλλα μπορεί κανείς πάντοτε να ελπίζει, αν και υποθέτω η υπομονή των νέων δεν πρόκειται να είναι αιώνια.
euro2day
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου