Εθνική συνείδηση

analyst

O εχθρός δεν είναι εντός των συνόρων μας, αλλά εκτός, σημειώνοντας πως το πρόβλημα δεν είναι ούτε η ΕΕ, ούτε η Ευρωζώνη, αλλά για μία ακόμη φορά στην πρόσφατη ιστορία η Γερμανία – ενώ μπορούμε να πετύχουμε πάρα πολλά εάν ενωθούμε όλοι μαζί, με έναν κοινό στόχο: να ανακτήσουμε όλα όσα χάσαμε, συμπεριλαμβανομένης της εθνικής μας κυριαρχίας.

.       

«Η κυρία Merkel άλλαξε ριζικά την αντίληψη της γερμανικής πολιτικής, η οποία έως την ανάληψη της εξουσίας εκ μέρους της είχε μία αρρενωπή χροιά – δίνοντας της ένα θηλυκό πρόσωπο. Το γεγονός αυτό λειτούργησε θετικά για τη Γερμανία, καθιστώντας ευκολότερη την άνοδο της στην κορυφή της Ευρώπης – κάτι εξαιρετικά δύσκολο, με κριτήριο τα θηριώδη εγκλήματα που διέπραξε στην ήπειρο μας τον 20ο αιώνα (για τα οποία δυστυχώς αμείφθηκε από τους συμμάχους αντί να τιμωρηθεί το 1953 με τη διαγραφή χρέους, ενώ δεν τήρησε καν τις υποχρεώσεις που ανέλαβε όταν θα ενωνόταν, όπως την πληρωμή των πολεμικών αποζημιώσεων).

Η αλλαγή αυτή ήταν το αποτέλεσμα της ύπουλα συγκρατημένης συμπεριφοράς της καγκελαρίου, η οποία κατά κανόνα επιδίωκε τη διατήρηση των ισορροπιών – χωρίς όμως ουσιαστικά να συμβιβάζεται, αλλά επιβάλλοντας με μία αποφασιστική νηφαλιότητα ανυποχώρητα τις προειλημμένες δικές της αποφάσεις. Απέφευγε δε με έντεχνο τρόπο να κατηγορηθεί πως ο απώτερος στόχος της ήταν η κυριαρχία της Ευρώπης, μέσω της ΕΕ και του ευρώ – χρησιμοποιώντας έξυπνα τη Γαλλία και τους εγωκεντρικούς αλλά απελπιστικά αδύναμους προέδρους της.

Η συμπεριφορά αυτή εμφάνιζε την πολιτική της καγκελαρίου πολύ πιο αδύναμη, από ότι ήταν στην πραγματικότητα – επειδή δεν έδειχνε πως ήθελε να επιβάλλει τις απόψεις της, παρά το ότι τελικά αυτό έκανε. Ο τρόπος όμως που το πετύχαινε δεν ήταν εκδηλωτικός, οπότε περιόριζε τις αντιστάσεις των άλλων από την αρχή.

Στην πραγματικότητα λοιπόν, η γερμανική ηγεμονία με τη μορφή της συνεχούς επίτευξης ευρωπαϊκών συμβιβασμών δήθεν για το καλό όλων, δεν ήταν διαφορετική στην εποχή της κυρίας Merkel, σε σχέση με αυτήν των προκατόχων της – αφού λειτουργούσε μεν πιο ήπια και συμβιβαστικά, αλλά ταυτόχρονα πολύ περισσότερο αποφασιστικά.

Ως εκ τούτου ελάχιστοι υποπτευόταν πως εγκυμονούσε έναν νέο Χίτλερ, στον οποίο θα παρέδιδε μία οικονομικά κατακτημένη Ε.Ε. – μία ένωση που οι μεγάλες χώρες είναι επικίνδυνο να εγκαταλείψουν, για τις μικρές είναι συνώνυμο με την αυτοκτονία, ενώ για τις αποικίες, όπως η Ελλάδα, εντελώς αδύνατο».

.

Ανάλυση

- του Βασίλη Βιλιάρδου

Υπάρχουν πράγματι δύο βασικά πολιτικά ή/και φιλοσοφικά δόγματα: ο εθνισμός (μεταξύ άλλων κλειστά σύνορα, πατριωτισμός) και ο διεθνισμός (ανοιχτά σύνορα). Τα δόγματα δε αυτά μπορούν να εφαρμόζονται με δύο κεντρικά οικονομικά συστήματα: (α) με το φιλελεύθερο, το οποίο στηρίζεται κυρίως στην ιδιωτική πρωτοβουλία, καθώς επίσης (β) με το κομμουνιστικό-σοσιαλιστικό που κατευθύνεται από το κράτος.

Ενδιάμεσα υπάρχουν βέβαια πολλές «αποχρώσεις» – από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό που σήμερα μετατρέπεται σταδιακά σε μία κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία των ελίτ, έως τον ολοκληρωτικό κομμουνισμό που απαγορεύει εντελώς την ιδιοκτησία, τείνοντας πια να εξαφανιστεί (λόγω αναποτελεσματικότητας και μη συμβατότητας με τον ανθρώπινο χαρακτήρα).

Περαιτέρω, μετά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το χωρισμό του πλανήτη σε δύο διαφορετικά πολιτικοοικονομικά στρατόπεδα, οι ηγέτιδες δυνάμεις και των δύο περιοχών, οι Η.Π.Α. στη Δύση και η Ρωσία στη Σοβιετική Ένωση, πίστευαν στον εθνισμό όσον αφορά τον εαυτό τους, καθώς επίσης στο διεθνισμό όσον αφορά τους άλλους για να μπορούν να τους εκμεταλλεύονται – με κριτήριο την κυριαρχία τους, την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων/επιχειρήσεων τους, καθώς επίσης τη γλώσσα που επέβαλλαν ως διεθνή στους δικούς τους χώρους επιρροής.

Μπορεί δε οι Η.Π.Α. να είναι μία πολυπολιτισμική κοινωνία, αλλά επιβάλλουν την εθνική ταυτότητα και την εθνική συνείδηση σε όλους τους Πολίτες τους, ανεξάρτητα από τις χώρες προέλευσης τους – ενώ ακόμη και οι ξένοι που διαμένουν μόνο μέχρι να σπουδάσουν, επιστρέφουν πίσω στα κράτη τους με «ενσωματωμένη» την αμερικανική συνείδηση.

Μετά το ξεκίνημα τώρα (1) της τρίτης εποχής της παγκοσμιοποίησης τη δεκαετία του 1980, από την οποία ωφελήθηκε κυρίως η Κίνα, (2) μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης λίγο αργότερα όπου κατέφερε να επιβιώσει η Ρωσία, καθώς επίσης (3) μετά από την ίδρυση της Ευρωζώνης με κερδισμένη τη Γερμανία, εμφανίσθηκαν ουσιαστικά δύο νέοι πόλοι:

(α) Η Κίνα, με πολιτικό/φιλοσοφικό δόγμα τον εθνισμό για την ίδια αλλά τον διεθνισμό για τους άλλους και με οικονομικό σύστημα τον κρατικό καπιταλισμό, καθώς επίσης

(β) Η Γερμανία (μετά την κρίση του 2008 και την ευρωπαϊκή κρίση χρέους του 2010), με πολιτικό/φιλοσοφικό δόγμα επίσης τον εθνισμό για την ίδια και το διεθνισμό για τους άλλους – με οικονομικό σύστημα (Ordoliberalism) μία σύγχρονη, καλυμμένη μορφή του εθνικοσοσιαλισμού.

Εύλογα όσον αφορά το διεθνισμό για τους άλλους, αφού και οι δύο αυτές χώρες στήριξαν και στηρίζουν την οικονομική τους ισχύ, τα πλεονάσματα των ισοζυγίων τους, στις εξαγωγές που προϋποθέτουν όσο το δυνατόν πιο ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και προϊόντων – ενώ η Γερμανία επί πλέον στην ΕΕ, στην οποία δεν υπάρχουν προστατευτικοί δασμοί, είναι ελεύθερη η διακίνηση των εργαζομένων οπότε απορροφά τους ικανότερους κάθε κράτους, τα κεφάλαια κινούνται ανεμπόδιστα εισρέοντας τα τελευταία χρόνια μαζικά στην αγορά της κοκ. Επίσης στην Ευρωζώνη που της επιτρέπει να διατηρεί υποτιμημένο το δικό της ευρώ αυξάνοντας την ανταγωνιστικότητα της, να απομυζεί τους εταίρους της, να μετατρέπει τις άλλες χώρες σταδιακά σε αποικίες της με τη βοήθεια της ΕΚΤ που ελέγχει και τις ελέγχει, καθώς επίσης με διάφορους άλλους τρόπους που έχουμε αναλύσει στο παρελθόν.

Σε κάθε περίπτωση, η ιδέα της ΕΕ των Πολιτών της, με την ένωση ίσων μεταξύ τους ανεξαρτήτων κρατών για τη διατήρηση της ειρήνης, με τα ίδια δικαιώματα και με τις ίδιες υποχρεώσεις, ανήκει πια στο παρελθόν – επίσης της ομοσπονδιακής τουλάχιστον Ευρωζώνης, όπου τα πλεονάσματα κάποιων χωρών της θα εξισορροπούσαν τα ελλείμματα των άλλων αλληλέγγυα για να είναι βιώσιμη, όπως συμβαίνει εντός της Γερμανίας ή της Ελβετίας, όσον αφορά τα κρατίδια τους.

Με απλά λόγια, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, με τη Γερμανία υπό το μανδύα της Ευρώπης να σταυρώνει (α) την Ελλάδα, για να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγή όσον αφορά την Ευρωζώνη και (β) τη Μ. Βρετανία σε σχέση με την ΕΕ, έχει δημιουργηθεί μία de facto γερμανική αυτοκρατορία – την οποία, όπως αναφέρθηκε στην αρχή, οι μεγάλες χώρες είναι επικίνδυνο να εγκαταλείψουν, για τις μικρές συνώνυμο με την αυτοκτονία, ενώ για τις αποικίες, όπως η Ελλάδα, εντελώς αδύνατο.

Συνεχίζοντας, αν και οικονομικά οι δύο νέοι πόλοι στον πλανήτη, η Κίνα και λιγότερο η Γερμανία είναι ισχυροί, στο στρατιωτικό και ενεργειακό σκέλος ευρίσκονται ακόμη πολύ πίσω – όπου η μεν Κίνα αυξάνει κατακόρυφα τις εξοπλιστικές δαπάνες της, ενώ η Γερμανία προσπαθεί να δημιουργήσει έναν ευρωπαϊκό στρατό. Κάτι που καθ’ υποβολή της προτείνει ανόητα ο Γάλλος πρόεδρος, όπως επίσης ανόητα η Γαλλία επέβαλλε στη Γερμανία το ευρώ – θεωρώντας πως έτσι θα αποφύγει τον ανταγωνισμό της, από τον οποίο πάντοτε έβγαινε ηττημένη.

Στο θέμα της ενέργειας η Γερμανία, εκτός των άλλων, προσπαθεί να συνδέσει το Δούναβη με τη Θεσσαλονίκη – θεωρώντας απαραίτητο το διαμελισμό της Ελλάδας μέσω της Μακεδονίας. Απλούστατα, σχεδιάζει την πρόσβαση της στα ενεργειακά αποθέματα της χώρας μας και της Κύπρου, καθώς επίσης στους αγωγούς από τη Μ. Ανατολή – ενώ αντιμετωπίζει ως σύμμαχο την Τουρκία, μέσω της οποίας μάλλον θα προσεγγίσει την Κίνα (δρόμος του μεταξιού) συνεργαζόμενη μαζί της.

Η Κίνα προσβλέπει επίσης κάτι αντίστοιχο στη Μέση Ανατολή, γνωρίζοντας πολύ καλά τη σημασία της Σαουδικής Αραβίας για τις Η.Π.Α. και το πετροδολάριο, αλλά επεκτείνεται επί πλέον σε άλλες ενεργειακές περιοχές – όπως στην Αφρική και στη Ν. Αμερική, με τη βοήθεια της Βενεζουέλας. Μπορεί λοιπόν να συνεργάζεται με τη Ρωσία, όσον αφορά την ενέργεια, την ανεξαρτησία της από το δυτικό  χρηματοπιστωτικό σύστημα, τις επιθέσεις εναντίον του δολαρίου, την άμυνα της κλπ., αλλά γνωρίζει πολύ καλά πως ο καλύτερος σύμμαχος της Ρωσίας θα ήταν οι Η.Π.Α.- οπότε η εμπιστοσύνη της είναι περιορισμένη.

Όσον αφορά τη Γερμανία, η Ρωσία αποτελούσε ανέκαθεν κόκκινο πανί, ενώ δεν φοβάται τίποτα περισσότερο από μία ΕΕ που θα συμμετείχε η Ρωσία – ακόμη χειρότερα όμως τη συμμαχία των Η.Π.Α. με τη Ρωσία. Ως εκ τούτου δεν μπορεί να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο προσέγγισης της ΕΕ με τη Ρωσία – πόσο μάλλον με την επιρροή που έχει αποκτήσει ο πρόεδρος Putin στην Ευρώπη (Ουγγαρία, Ιταλία κλπ.).

Η Ελλάδα

Το θέμα μας είναι βέβαια τι μπορεί και τι πρέπει να κάνει ρεαλιστικά η Ελλάδα – η οποία είναι εγκλωβισμένη στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη από το βρώμικο παιχνίδι που παίχτηκε εις βάρος της, έχει μετατραπεί πια σε γερμανική αποικία, κινδυνεύει η εδαφική της ακεραιότητα, ευρίσκεται στις «γεωπολιτικές συμπληγάδες» της Γερμανίας με την Τουρκία, εξελίσσεται η αλλαγή ιδιοκτησίας της κοκ. Πόσο μάλλον όταν την ίδια στιγμή η ανόητα διεθνιστική κυβέρνηση της αθεράπευτα χρεοκοπημένης πλέον χώρας μας ξεπουλάει τα πάντα – ενώ υπέγραψε την εγκληματική συμφωνία με τα Σκόπια, προσπαθώντας ταυτόχρονα να αλλοιώσει τον ελληνικό πολιτισμό και να σβήσει το ελληνικό πνεύμα, μεταξύ άλλων μέσω της προπαγάνδας, της  Παιδείας (σχολικά βιβλία) και της Θρησκείας (διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας).

Στα πλαίσια αυτά, πριν από κάθε τι άλλο απαιτείται η υιοθέτηση ενός σωστού για την Ελλάδα πολιτικού/φιλοσοφικού δόγματος – από ένα αντίστοιχο νέο κόμμα. Εν προκειμένω, πιστεύουμε πως ο ορθολογικός φιλελευθερισμός αποτελεί το καλύτερο οικονομικό σύστημα – εντός του οποίου όμως δεν θα πολεμούν μεταξύ τους οι τρεις βασικές εισοδηματικές τάξεις, δεν θα προωθείται δηλαδή καμία αριστερή πάλη των τάξεων, αλλά θα λειτουργούν αλληλέγγυα, στηρίζοντας η μία την άλλη.

Το πολιτικό/φιλοσοφικό αυτό δόγμα που συμπληρώνει σωστά το φιλελεύθερο οικονομικό σύστημα, είναι ο πατριωτισμός – η άποψη δηλαδή που ενθαρρύνει την έκφραση και την καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης, ενώ αναγνωρίζει και σέβεται απόλυτα τις εθνικές διαφορές με άλλα κράτη.

Ουσιαστικά, πρόκειται εδώ για την απόλυτη πίστη και αφοσίωση κάποιου στα ιδεώδη του Έθνους που ανήκει – χωρίς καμία διάθεση περιφρόνησης ή υποτίμησης των ιδεωδών άλλου Έθνους. Εύλογα δε το κράτος πρέπει να υπηρετεί το Έθνος και όχι το Έθνος το κράτος – όπως δυστυχώς συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα, όπου το πελατειακό κομματικό κράτος, παρά το ότι είναι υπεύθυνο για την απίστευτη καταστροφή της χώρας, συνεχίζει να απομυζεί τους Έλληνες (=το Έθνος), ενδιαφερόμενο αποκλειστικά και μόνο για τα δικά του ιδιοτελή συμφέροντα.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, για να τα καταφέρει η Ελλάδα απαιτείται εν πρώτοις συναίνεση, μία ριζική αλλαγή των αντιλήψεων της κοινωνίας και ένας άλλος τρόπος διακυβέρνησης της – όπου εμείς θεωρούμε καλύτερο τον πατριωτικό φιλελευθερισμό (ή φιλελεύθερο εθνισμό κατά άλλους, το αντίθετο δηλαδή του διεθνισμού), όπως τον αναλύσαμε παραπάνω. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι ασφαλώς η εκκαθάριση του βρώμικου πολιτικού συστήματος – χωρίς την οποία δεν υπάρχει κανένα μέλλον για την Ελλάδα.

Σε κάθε περίπτωση, η χώρα μας μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα τη νέα εποχή που μόλις ξεκίνησε και τα προβλήματα της, με μία καινούργια εθνική ιδεολογία – η οποία θα επιτρέπει τη συνεργασία όλων των Ελλήνων, εντός και εκτός του κράτους, χωρίς καμία αντιπαλότητα μεταξύ τους.

Με εξαίρεση δε την πέμπτη φάλαγγα που υπάρχει στην Ελλάδα, όπως άλλωστε σε πολλά άλλα μικρά κράτη, ο εχθρός δεν είναι εντός των συνόρων μας, αλλά εκτός – ενώ μπορούμε πετύχουμε πάρα πολλά αφού η χώρα μας είναι θεϊκά προικισμένη, εάν ενωθούμε όλοι μαζί, με έναν κοινό στόχο: να ανακτήσουμε όλα όσα χάσαμε, συμπεριλαμβανομένης της εθνικής μας κυριαρχίας.

Φυσικά απαιτούνται οι κατάλληλες συμμαχίες, ενώ η συμμετοχή μας στη γερμανική ΕΕ και στην Ευρωζώνη καθιστά δυσκολότερη τον αγώνα – κάτι που όμως μπορεί να αλλάξει, ενδεχομένως ξανά με την επέμβαση των Η.Π.Α., σημειώνοντας πως το πρόβλημα δεν είναι ούτε η ΕΕ, ούτε η Ευρωζώνη, αλλά για μία ακόμη φορά στην πρόσφατη ιστορία η Γερμανία. Οικονομικά πάντως μπορούμε να τα καταφέρουμε παρά τις αντίξοες συνθήκες – ενώ εάν δεν το τολμήσουμε, η Ελλάδα θα χαθεί ως Έθνος, καταλήγοντας στα σκουπίδια της ιστορίας όπως πολλά άλλα Έθνη στο παρελθόν.