Ελλάδα 2013*

Νέα Πολιτική

Το σύμπτωμα, το αίτιο και η θεραπεία

Η δικαστική δίωξη της ακροδεξιάς (και αυτή ατυχής και σπασμωδική) καταπολεμά το σύμπτωμα. Αλλά τα αίτια που παρήγαγαν το φαινόμενο: ήτοι α. το μνημόνιο και η πρωτοφανής διάλυση της κοινωνίας που αυτό προκάλεσε, β. η λαθρομετανάστευση, που οδήγησε μαζικά τους κατοίκους των πληττόμενων περιοχών σε ακραίες οργανώσεις, γ. η διαφθορά και η συνολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος, παραμένουν ολοζώντανα..

Επείγει να αντιμετωπισθούν τα παραπάνω με α. οργανωμένη και σχεδιασμένη έξοδο από την μνημονιακή πολιτική, όχι με μηδενικούς ηρωισμούς ή ψευτοπαλληκαρισμούς και μπλόφες τύπου ΑΝΕΛ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ., αλλά με τεχνοκρατική προετοιμασία, κάτι που αποτελεί το αντικείμενο του  αφιερώματος του  παρόντος τεύχους της ΝΠ, β. αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης (που απειλεί με δημογραφική υποκατάσταση του ελληνικού πληθυσμού από αφρικανικό-αραβικό),  αντιμετώπιση που πρέπει να γίνει βάσει της διεθνούς εννόμου τάξεως και με απόλυτο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γ. το κυριώτερο, εξοστρακισμό της φαυλοκρατίας, ανάδειξη νέων πολιτικών δυνάμεων και ριζική πολιτική μεταρρύθμιση.

Μόνον μία νέα, ισχυρή πολιτική δύναμη, με κεντρικούς άξονες τον Πατριωτισμό, την Κοινωνική Δικαιοσύνη και την ριζική μεταρρύθμιση των δημοκρατικών θεσμών, μία δύναμη με εντελώς νέο, έντιμο και ικανό πολιτικό προσωπικό, που θα τεθεί στο κέντρο του πολιτικού φάσματος, μία τέτοια δύναμη θα εξασθενήσει τα άκρα και θα αποτρέψει την διολίσθηση της χειμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας σε εμφυλιοπολεμική κατεύθυνση.

Ο βήχας, το χρήμα και ο παλαιοκομματισμός δεν κρύβονται

Ο αυτισμός του πολιτικού συστήματος της ύστερης μεταπολίτευσης, η εσωτερική, κλειστή λογική του, η αυτοαναφορικότητά του (όρος του σπουδαίου Γερμανού κοινωνιολόγου Luhmann) προβάλλουν ανάγλυφα στις απεγνωσμένες προσπάθειές του να αναδείξει «νέα» πολιτικά σχήματα, στην πραγματικότητα ανακυκλώσεις φθαρμένων υλικών. Αποσυρμένοι και τραγικά αποτυχημένοι ηγέτες μνημονεύονται ως «εφεδρείες» και συζητώνται ως έστω και μεταβατικές «λύσεις», γόνοι τριτοκοσμικών «τζακιών» προωθούνται μηντιακά, αυλοκόλακες πρώην ισχυρών αναδύονται ως «ανανεωτικά στοιχεία», υπουργοί απολύτως υπεύθυνοι για το σημερινό χάος ιδρύουν εικονικά «κόμματα» όχι για να πολιτευθούν αλλά για να διαπραγματευθούν, και μαζί τους συζητούν και καταρρέοντες πολιτικοί σχηματισμοί που θέλουν να δημιουργήσουν εικόνα «προσκλητηρίου»  εφέδρων και « επανασυσπείρωσης» απωλεσθέντων στελεχών.

Ζώντας στον κόσμο τους, δεν αντιλαμβάνονται ότι η βασιλεία τους έληξε, και κατά την βιβλική ρήση εμετρήθησαν και ευρέθησαν ελλειπείς, οι συσπειρώσεις και οι επανασυσπειρώσεις τους είναι ζυμώσεις περιθωρίου με μηδενική απήχηση,η κοινωνία έχει αποστρέψει το βλέμμα της και αναζητεί άλλες λύσεις εκτός της αδιάφορης πιά, ακόμα και απεχθούς για το ευρύ κοινό παρέας τους.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα

Αναρωτιέται κανείς πώς αισθάνεται ο κ. Στουρνάρας βιώνοντας την συνεχή εναλλαγή ανακοινώσεων-διαψεύσεων. Ανακοινώσεων δικών του και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα διαψεύσεων από την τρόϊκα. Διότι δεν διανοούμεθα ότι μπορεί να ψεύδεται.

Παράδειγμα: εξήγγειλε δεκάδες φορές (στη κυριολεξία) ότι «δεν θα ληφθούν νέα μέτρα», και μάλιστα εις απόλυτον, δογματικόν, στομφώδες, μη επιδεχόμενον διαψεύσεως  ύφος, και λίγες ώρες αργότερα η τρόϊκα απαίτησε μέτρα του πρωτοφανούς ύψους των 4 δις.

Δεύτερο παράδειγμα: το μέγα ψεύδος του «πρωτογενούς πλεονάζοντος», που έδωσε αφορμή για πανηγυρισμούς από πλευράς κυβέρνησης. Τελικώς αποκαλύφθηκε ότι το «πρωτογενές πλεόνασμα» ήταν ένα πλάσμα της κυβερνητικής φαντασίας, αφού η επίτευξή του προϋπέθετε την πλήρη είσπραξη των προβλεπομένων φόρων, ΦΠΑ και άλλων εσόδων, που όπως είναι απολύτως βέβαιο δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να εισπραχθούν. Τουλάχιστον μέχρι τέλους του έτους.

Οπότε διερωτάται κανείς ευλόγως γιά τις επιπτώσεις του σκωτσέζικου ντους στο οποίο υποβάλλει καθημερινά η τρόϊκα τον κ. Στουρνάρα.

Γιατί καταρρέει η κυκλοφορία των μεγάλων ημερήσιων εφημερίδων

Η δραματική πτώση της κυκλοφορίας των παραδοσιακών ημερησίων εφημερίδων κακώς αποδίδεται αποκλειστικά στην υπερχρέωση στις τράπεζες και στην στροφή του κοινού στο διαδίκτυο. Αυτά αποτελούν εύκολο άλλοθι, που εμποδίζει μία  ανοιχτή και ειλικρινή συζήτηση για τα πραγματικά αίτια της κατάρρευσης των ναυαρχίδων του ελληνικού τύπου.

Η απομάκρυνση του αναγνωστικού κοινού από τις παλαιές μεγάλες εφημερίδες έχει, αντιθέτως,  άμεση σχέση με την κατεύθυνση, την ποιότητα και το περιεχόμενο της ύλης τους. Οι ισχυρές εφημερίδες του παρελθόντος, ίσως από υπερβολική αυτοπεποίθηση, εξελίχθηκαν σε κλειστά αυτοαναφορικά  συστήματα με λογική παρέας. Δεν ανέδειξαν νέους αρθρογράφους, δεν προώθησαν νέες ιδέες. Η λογική τους παρέμεινε η λογική της αέναης αναπαραγωγής των ιδίων-αξιόλογων ή μη, δεν είναι αυτό το θέμα- προσώπων και ιδεών.

Δεν είναι τυχαίο ότι το χαριστικό πλήγμα οι άλλοτε ισχυρές εφημερίδες το δέχθηκαν την εποχή του μνημονίου. Σε ώρα ελεύθερης πτώσης του πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης, δεν μπόρεσαν να δουν έξω από το γνώριμό τους πολιτικό σκηνικό των υπαρχόντων κομμάτων και των  παραφυάδων τους. Η οπτική τους φθάνει μέχρι-το πολύ- τα παλαιοκομματικά γκρουπούσκουλα νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης χωρίς καμμία απήχηση τύπου ή αναμασήματα φθαρμένων υλικών και κομματίδια χωρίς καμμία λαϊκή απήχηση που ιδρύουν κατά συρροήν πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Ενώ έξω η κοινωνία βοά, η αναζήτηση «νέας κεντροαριστεράς σύνθεσης» εξαντλείται σε αποτυχημένα  δευτεροκλασσάτα στελέχη των αλήστου μνήμης κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ  και σε οργανικούς «διανοούμενους» του σημιτικού και του γεωργακοπαπανδρεϊκού περιβάλλοντος και της ανανεωτικής αριστεράς. Στην δε δεξιά, η συζήτηση εξαντλείται στην παραφιλολογία περί… επιστροφής του Κώστα Καραμανλή, την οποία προφανώς ούτε ο ίδιος επιδιώκει. Το πλέγμα ισορροπιών, οι προσωπικές σχέσεις, οι παλαιές συμπορεύσεις θολώνουν την εικόνα και καθιστούν αδύνατη την ανανέωση.

Το αποτέλεσμα είναι ότι η κοινωνία, η οποία θεωρεί όλες αυτές τις συζητήσεις αδιάφορες ζυμώσεις ενός ήδη νεκρού κόσμου, αναζητά ειδήσεις, πρόσωπα, ιδέες, στο ανοιχτό σε όλα αυτά διαδίκτυο. Στο διαδίκτυο αναζητείται η αλήθεια, στο διαδίκτυο διεξάγεται διάλογος, πραγματικός, με επιχειρήματα και αντιπαράθεση (ενίοτε υβριστική και βίαιη, αλλά αντιπαράθεση). Στο διαδίκτυο αναδεικνύονται λαμπροί αρθρογράφοι με δυνατή πέννα, αρθρογράφοι που αγνοεί εντελώς ο «επίσημος» ελληνικός τύπος. Στο διαδίκτυο, οι αναγνωσιμότητες είναι τεράστιες, πολλών εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια μάτια  διαβάζουν τα σημαντικά κείμενα, τα οποία κυκλοφορούν με τρομακτική ταχύτητα σε όλον τον κόσμο, σε Έλληνες της Νέας Υόρκης, του Τόκιο, του Σίντνεϋ, του Λονδίνου, διαμορφώνοντας ένα αναγνωστικό κοινό μη προσδιορίσιμο και μη καταμετρήσιμο, και οπωσδήποτε μη συμβατικό, αλλά κριτικό, ζωντανό, διαδραστικό, εκρηκτικό.

Από αυτό το κλίμα απουσιάζουν εντελώς τα παραδοσιακά ΜΜΕ. Ακόμη και οι διαδικτυακές τους εκδοχές, των οποίων η μορφή είναι τεχνικά σύγχρονη, αλλά το περιεχόμενο ξεπερασμένο από την γενική τάση του διαδικτύου και της κοινωνίας. Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο που στις ηλικίες κάτω των σαράντα η λέξη «εφημερίδα» είναι ανύπαρκτος στο λεξιλόγιο και ηχεί ως όρος της περασμένης γενεάς.

Προφητεία για τον  Κάρολο Παπούλια

Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας συχνά κατηγορήθηκε από ένα μέρος της κοινής γνώμης ως «οργανικό μέρος του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης»,  ως «αδρανής ενώπιον της κοινωνικής κατάρρευσης», ως «συνυπεύθυνος διά της υπογραφής του για το Μνημόνιο και την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας» και άλλα  παρόμοια.

Οι επικριτές του λησμόνησαν ότι υπάρχει Σύνταγμα, το οποίο προβλέπει συγκεκριμένες αρμοδιότητες για τα θεσμικά όργανα του κράτους. Ο Πρόεδρος δεν ασκεί καμμία απολύτως αυτόνομη εξουσία πλην του διορισμού του διοικητικού προσωπικού της προεδρίας. Είναι υποχρεωμένος να επικυρώνει τις αποφάσεις της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας, άλλως θεωρείται υπεύθυνος συνταγματικής εκτροπής. Ακόμα και οι προεδρικοί λόγοι τυπικά εγκρίνονται από την κυβέρνηση.

Σε περίπτωση κυβερνητικής κρίσης, και πάλι ο Πρόεδρος λειτουργεί με τρόπο απολύτως προκαθορισμένο από το γράμμα του Συντάγματος. Προεδρεύει του Συμβουλίου πολιτικών αρχηγών και διορίζει πρωθυπουργό το πρόσωπο που το Συμβούλιο υποδεικνύει. Σε περίπτωση εκλογών, διορίζει υπηρεσιακή κυβέρνηση με πρωθυπουργό υποχρεωτικά έναν από τους τρεις προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων. Σε αυτό το σημείο ο Πρόεδρος έχει την διακριτική εξουσία να επιλέξει, όπως και να συναποφασίσει για την σύνθεση της υπηρεσιακής κυβέρνησης.

Και, πράγματι, κατά τις διπλές εκλογές του 2012, ο Πρόεδρος χειρίστηκε άψογα την όλη διαδικασία, η οποία εμπεριείχε και αμφιλεγόμενες διαστάσεις (π.χ. συμμετοχή νεοναζιστικού κόμματος στις διαπραγματεύσεις). Αν μελετήσει κανείς διεξοδικά τα πρακτικά των συζητήσεων στο προεδρικό μέγαρο, θα φρίξει με την επιπολαιότητα και την ανευθυνότητα του πολιτικού κόσμου, σε αντίθεση με την σωφροσύνη του Προέδρου.

Το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων ανάγκασε τον Πρόεδρο να διορίσει υπηρεσιακή κυβέρνηση. Κοινή ομολογία ότι η «προεδρική» κυβέρνηση υπήρξε απείρως καλύτερη από όλες τις κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις της τελευταίας τριακονταετίας. Και επειδή λόγω κρίσης εκ των πραγμάτων λειτούργησε ως κανονική κυβέρνηση και άσκησε εξουσία, αποδείχθηκε ότι οι υπηρεσιακοί υπουργοί του Προέδρου ήταν σκάλες ανώτεροι των  κοινοβουλευτικών.

Αλλά και στα μεγάλα θέματα ο Πρόεδρος δεν τήρησε αιδήμονα σιωπή. Συχνά μίλησε δημοσίως για την ανάγκη προστασίας των ασθενών κοινωνικών τάξεων, έβαλε στην θέση του τον Σόϊμπλε και τάχθηκε κατά του νεοναζισμού. Τι παραπάνω να πράξει ένας θεσμικά αποδυναμωμένος Πρόεδρος;

Θα διακινδυνεύσουμε μία προφητεία. Στην θύελλα που επέρχεται, σε συνθήκες μαζικής εκπτώχευσης του λαού, ανθρωπιστικής κρίσης και κατάρρευσης της δημόσιας τάξης που θα σαρώσουν βίαια το πολιτικό σύστημα, ο Πρόεδρος Κάρολος Παπούλιας θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα πράξει το καθήκον του.

Η ηχηρή απουσία του πνευματικού κόσμου

Στις τρομακτικές μέρες που διανύουμε, προκαλεί τεράστια εντύπωση η ηχηρή απουσία του υποτιθέμενου «πνευματικού κόσμου» της χώρας. Οι κ.κ.πανεπιστημιακοί ασχολούνται με την αποσόβηση του τρομακτικού κινδύνου όχι του νεοναζισμού ή της χρεωκοπίας, αλλά της πιθανής απόλυσης πλεονάζοντος διοικητικού προσωπικού από τα πανεπιστήμια. Η κυρία Ρεπούση επικεντρώνεται στην κατάργηση των Αρχαίων και των Θρησκευτικών από την Μέση Εκπαίδευση (την οποία αγνοεί πλήρως, καθ’ ότι πανεπιστημιακός). Επιστημονικά σωματεία οικονομολόγων δεν άκουσε κανείς να αρθρώσουν κάποια εκτίμηση, οι δε κοινωνιολόγοι σιωπούν ενώ η ελληνική κοινωνία καταρρέει. Δεν υπάρχει ένας Καβάφης να αποχαιρετήσει την Μεταπολίτευση που φεύγει, ούτε ένας Παλαμάς να σαλπίσει το Τραγούδι των Ηρώων (όπως το καλοκαίρι του 1909, που κυκλοφόρησε λίγες μέρες πριν το Γουδί. Η Φλογέρα του Βασιλιά). Λείπει ένας Γεώργιος Βλάχος να στείλει επιστολή στην Αυτού Εξοχότητα την καγκελλάριο Μέρκελ,  ένας Βλάσσης Γαβριηλίδης  να παρουσιάσει στην Κοινή Γνώμη έναν νέο Βενιζέλο. Προπαντός, λείπει η ιδεαλιστικά και όχι μηδενιστικά οργισμένη νεολαία της ποίησης και της επανάστασης.  Όπως έγραψε ο Αντρέ Μπρετόν, «στα καφενεία αργοπεθαίνουνε τα γηρατειά και στις καφετερίες τα νιάτα».

Ο κος Αρβανιτόπουλος και η δική του «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση»

Όπως κάθε συνεπής προς τον εαυτό του υπουργός Παιδείας της Μεταπολίτευσης, έτσι και ο κ.Αρβανιτόπουλος αποφάσισε να προωθήσει την δική του εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Έτσι εξήγγειλε το  «νέο Λύκειο». Αλλά δεν περιορίστηκε να φέρει τα πάνω-κάτω στο πρόγραμμα του Λυκείου. Έκανε και κάτι που προσιδιάζει όχι σε ευρωπαϊκή αλλά σε βαθειά τριτοκοσμική χώρα: εξήγγειλε τις μεταβολές, βασικά καταργήσεις μαθημάτων εξ αιτίας των οποίων έχασαν το διδακτικό τους αντικείμενο και άρα την δουλειά τους χιλιάδες εκπαιδευτικοί, μήνα Αύγουστο (!), για να εφαρμοστούν τον Σεπτέμβριο (!!). Μάλιστα το νομοσχέδιο ψηφίστηκε αφού είχε αρχίσει το σχολικό έτος (!!!).

Έτσι άρχισε το σχολικό έτος με χιλιάδες εκπαιδευτικούς μετέωρους, χωρίς βιβλία για τα νέα γνωστικά αντικείμενα

Σε οποιαδήποτε σοβαρή χώρα, οι όποιες μεταρρυθμίσεις θα εφαρμόζονταν όχι βέβαια το ίδιο αλλά από το επόμενο έτος, ώστε να προλάβουν να εκτυπωθούν και να διορθωθούν τα βιβλία, να ενημερωθεί η εκπαιδευτική κοινότητα, ακόμα να έχουν κάποιον εύλογο χρόνο προσαρμογής οι εκπαιδευτικοί και να βρουν εργασία οι απολυόμενοι λόγω καταργήσεως του αντικειμένου τους.

Αλλά ο κ. Αρβανιτόπουλος, που αν και καθηγητής σε κάποιο πανεπιστήμιο αφοσιώθηκε από νωρίς στα κομματικά του καθήκοντα στην ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, έδειξε ότι αφομοίωσε πλήρως την παράδοση της Μεταπολίτευσης στον θώκο του υπουργείο του.

* Περιοδικό Νέα Πολιτική, τεύχος Β4