Το Ραφείο
«Εν αρχή ην ο Λόγος», έτσι ξεκινάει το κατά Ιωάννην ευαγγέλιο. Οι λέξεις λοιπόν είναι τα θεμέλια, και η γραφή ο διάκοσμος του σπιτιού μας! Όμως, τι μπορείς να πεις, αφού έχουν όλα ασφαλώς λεχθεί;
Μ’ αρέσει να διαβάζω αλλά όταν έρθει η ώρα να πω, ή καλύτερα να εκφράσω τις εντυπώσεις που έχω αποκομίσει, τότε καταφεύγω στον ευεργετικό για μένα προφορικό λόγο. Από’ κει λοιπόν προσεγγίζω το θέμα μου, και σ’ αυτόν βρίσκω πάτημα να οικοδομήσω την σκέψη και την μνήμη, και μ’ αυτές να προχωρήσω με τις λέξεις και να φτάσω στο προκείμενο.
«Εάν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις να μην τις παίρνει ο άνεμος» λέει ο ποιητής, γι’ αυτό και γω ξεκινώ πάντα με το σφυρί(μνήμη) και το καλέμι(σκέψη) σαν ταπεινός οικοδόμος να καλουπώσω το σχέδιο του αρχιτέκτονα(Θεού-Λόγου), διότι η“αρχή είναι το ήμισυ του παντός”.
Ας θυμηθούμε φέτος στις γιορτές, τα Χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Ντίκενς, του Παπαδιαμάντη, του Ντοστογιέφσκι κι ας κάνουμε λίγο χώρο στην αλληλεγγύη να καθήσει με την αδελφή της προσφορά, και να αφήσουμε τον εγωϊσμό μας για λίγο και να προσφέρουμε δυό λόγια παρηγοριάς: «…στα παιδιά κάτω απ’ το δέντρο του Χριστού».
Λοξός επί Θήβ@ς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου