Δεν έχει δώρο φέτος τα Χριστούγεννα παιδί μου

Οδός Δραχμής
 

Η τηλεόραση παίζει. Τα κανάλια πια πολλά, όχι δύο όπως κάποτε. Οι διαφημίσεις των παιχνιδιών πολλές και από νωρίς. "Το θέλω!". Λίγο αργότερα "κι αυτό". Και μετά ξανά τα ίδια.Μέσα σε όλα έρχονται και οι αντιθέσεις του σχολείου. Εκείνοι που έχουν, εκείνοι που ζορίζονται και εκείνοι που δεν έχουν.

"Μπαμπά θέλω παιδικό tablet. Ο Γιώργος έχει. Στο Δημήτρη θα πάρουν οι γονείς του τώρα.".

"Μπαμπά θέλω το τροχόσπιτο της Barbie".

Παιδιά είναι. Θέλουν. Το βλέπουν, το λένε και μετά από λίγο το ξεχνούν. Όμως οι γιορτές έρχονται και για τα παιδιά είναι άμεσα συνδεδεμένες με τα παιχνίδια και τα δώρα.

Έπειτα φεύγω λίγο. Θυμάμαι πέρυσι, θυμάμαι πρόπερσι. Τότε που χανόμουν στο κατάστημα με τα παιχνίδια. Σαν παιδί κι εγώ κοιτούσα τι να πάρω στα παιδιά. Χανόμουν στους διαδρόμους του καταστήματος.

Και μετά με πιάνει μια θλίψη... Κάθομαι, σκέπτομαι, υπολογίζω. Με την καρδιά, το μυαλό και το κομπιουτεράκι.

Μάλλον φέτος δε θα επισκεφθώ το κατάστημα. Θα βρω μια δικαιολογία. Θα πείσω τα παιδιά. Θα πείσω εμένα. Άλλωστε όλο και κάποιος θα τους φέρει κάτι. Θα γίνω για λίγο πολιτικός. Θα αφήσω υπόσχεση για παρακάτω. Του χρόνου θα δούμε. Κάτσε να ζούμε. Και μετά θα αποσυρθώ να βάλω τα κλάματα με την ησυχία μου.

Όσα διαβάσετε παραπάνω είναι φανταστική ιστορία. Είναι;