Κίνδυνος πολιτικού αδιεξόδου!

euro2day

Διάφορα σενάρια έχουν ήδη πέσει στο τραπέζι για επικείμενες πολιτικές εξελίξεις, που θα καταλήξουν στη δημιουργία νέων σχηματισμών, είτε στον κεντρώο και κεντροαριστερό χώρο, είτε στη δεξιά και την ακροδεξιά.

Δυστυχώς, κοινό σημείο όλων αυτών των ζυμώσεων είναι η έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα του 21ου αιώνα και η προσκόλλησή τους σε μια μάλλον «νοσταλγική» εικόνα του παρελθόντος.

Οι κινήσεις αυτές δείχνουν να αγνοούν τις νέες συνθήκες που έχει επιβάλει η παγκοσμιοποίηση. Γι' αυτό κι επιχειρούν να προτάξουν «λύσεις» ανεφάρμοστες, που μπορεί να ακούγονται ωραίες, ίσως και ιδανικές σε κάποια ακροατήρια, είναι όμως καταδικασμένες να αποτύχουν στην πρώτη επαφή τους με τη σκληρή πραγματικότητα.

Αυτό δεν είναι τυχαίο. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, στις διάφορες ζυμώσεις πρωταγωνιστούν συμφέροντα άρρηκτα δεμένα με το παρελθόν.

Είτε πρόκειται για ξεπερασμένους πολιτικούς, που αναζητούν εναγωνίως τρόπο «αναβίωσης», είτε (σε άλλες περιπτώσεις) και για επιχειρηματίες, που παίζουν τον ρόλο των αφανών υποστηρικτών, σε αντιευρωπαϊκά εθνικιστικά μορφώματα, καθώς έχουν οικονομικά συμφέροντα από την αναπαραγωγή των συνθηκών οι οποίες επικράτησαν τις προηγούμενες δεκαετίες.

Δηλαδή τη στενότατη διαπλοκή πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων, την εκμετάλλευση ενός ασύδοτου, αλλά προνομιακού για εκείνους, κρατισμού.

Τα αίτια για την εμφάνιση αυτών των σχηματισμών θα πρέπει ασφαλώς να αναζητηθούν στην αντίδραση που προκαλούν οι αποτυχίες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ.

Οι αποτυχίες αυτές εστιάζουν σε τρεις παράγοντες:

-Πρώτον, στη συνεχιζόμενη αδυναμία της συγκυβέρνησης να εκφράσει και να υλοποιήσει ένα πειστικό «εθνικό σχέδιο» για την έξοδο από την κρίση, που θα μπορούσε να προσφέρει «όραμα» σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

- Δεύτερον, στην αναποτελεσματικότητα και την προχειρότητα με την οποία νομοθετεί η συγκυβέρνηση, αποκορύφωμα της οποίας είναι οι τελευταίες διατάξεις για τα ακίνητα και τον φόρο υπεραξίας, που εξαγρίωσαν το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης

-Τρίτον, στην τάση της να φορτώνει τις αποφάσεις στην πλάτη της τρόικας, ακόμη και σε περιπτώσεις όπου είναι οφθαλμοφανές ότι οι δανειστές δεν είχαν ανάμιξη, όπως συμβαίνει με διάφορες τραγελαφικές διατάξεις, απολύτως εγχώριας «εμπνεύσεως» και παγκόσμιας... πρωτοτυπίας. Γεγονός που την καθιστά «έρμαιο των ξένων» στα μάτια των πολιτών.

Εν ολίγοις, μεγαλύτερος εχθρός της κυβέρνησης είναι ο κακός της εαυτός κι όχι τα πολιτικά μηνύματα των άλλων. Ούτε αυτό όμως είναι τυχαίο. Διότι η άρνηση παραδοχής της πραγματικότητας, η νοσταλγία του πιο «εύκολου» παρελθόντος, είναι ενδημικό φαινόμενο και στην κυβέρνηση. Αν ήταν στην αντιπολίτευση, μάλλον θα έμοιαζε στους αντιπάλους της.

Το ουσιαστικό πρόβλημα για τη χώρα είναι ότι ελάχιστοι από τους σημερινούς πολιτικούς, ανεξαρτήτως «χρώματος», κατανοούν τις τεκτονικές μεταβολές που έχουν συντελεστεί (και συνεχίζουν με πυρετώδη ρυθμό) στις διεθνές οικονομικό και πολιτικό σύστημα.

Ελάχιστοι δείχνουν να αποδέχονται αυτό που όλως περιέργως έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ακόμη και... ενστικτωδώς οι «ψυλλιασμένοι» πολίτες.

Ότι ο 21ος αιώνας δεν μοιάζει με τον 20ό, ότι η κυριαρχία της Δύσης αμφισβητείται από τους αναδυόμενους γίγαντες του κάποτε τρίτου κόσμου.

Κι ότι αυτές οι αλλαγές θα έχουν τεράστια επίδραση στο βιοτικό επίπεδο, στον ίδιο τον τρόπο ζωής, της μικρομεσαίας, της μεσαίας, ακόμη και της λεγόμενης ανώτερης τάξης, στη Δύση.

Ότι η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει σελίδα, να κινηθεί προς ένα καλύτερο μέλλον, εκσυγχρονίζοντας θεσμούς, ενδυναμώνοντας την Παιδεία, απελευθερώνοντας τις υγιείς δυνάμεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και αναδομώντας τη λειτουργία του κράτους, προκειμένου να διασφαλίσει -με ορθό τρόπο κι όχι με την εξαθλίωση της κοινωνίας- διεθνή ανταγωνιστικότητα.

Εν ολίγοις, βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωποι με ένα πολιτικό αδιέξοδο, των μετριοπαθών δυνάμεων, από την αριστερά ως τη δεξιά, σε επίπεδο «ιδεολογικό». Σε ό,τι αφορά, δηλαδή, την έκφραση νέων ρεαλιστικών ιδεών και προτάσεων, που θα αποκτήσουν ισχυρά ερείσματα στη βάση της κοινωνίας.

Γι' αυτό επικρατεί ο λαϊκισμός και σηκώνει κεφάλι ο εθνικισμός.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι «θεωρητικό». Οι ευρωεκλογές επίκεινται.

Αν η παραπάνω κατάσταση δεν αλλάξει μέσα στους επόμενους μήνες, προσφέροντας διέξοδο στο εκλογικό σώμα, οι πολίτες ίσως εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους διά της επιφανειακά ανώδυνης ευρωψήφου, ανατρέποντας συσχετισμούς με εντυπωσιακό τρόπο.

Ήδη στα πολιτικά επιτελεία της συγκυβέρνησης επικρατεί αγωνία απέναντι σε προβλέψεις και εκτιμήσεις που κυκλοφορούν και δίνουν απογοητευτικά ποσοστά στις δύο συνιστώσες της, εν αντιθέσει με τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ που δείχνουν να ενισχύονται και το κυριότερο ίσως, με αυτά της «ακραίας» Χρυσής Αυγής, που αν επιβεβαιωθούν θα αποτελέσουν οδυνηρή έκπληξη

Ως λύση κυκλοφορεί αυτήν την περίοδο το σενάριο των τριπλών εκλογών, ήτοι της διενέργειας εθνικών, δημοτικών και ευρωεκλογών το ίδιο διάστημα. Ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση όμως, οι κίνδυνοι ίσως μειώνονται, αλλά δεν εξαλείφονται...

Μετά από τρία χρόνια μνημονίων, η γοητεία των σειρήνων του εθνικισμού και του λαϊκισμού ίσως δεν αντιμετωπίζεται με όπλο τα φοβικά διλήμματα.

Πρέπει να υπάρχει εναλλακτικό θετικό μήνυμα, με ουσία, ικανό να πείσει και να συσπειρώσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Κι αυτό μέχρι τώρα δεν προκύπτει από καμία κατεύθυνση.

Υ.Γ. Σας εύχομαι ολόψυχα καλά Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά. Ραντεβού το… ελπίζω καλύτερο για όλους 2014.