Η πτώση των μισθών αύξησε δεν μείωσε την ανεργία

Αναδημοσιεύτηκε από την Ελεύθερη Λαϊκή Αντιστασιακή Συσπείρωση

Tου Λεωνίδα Βατικιώτη

εφημερίδα Εργασία, 29.9.2012

Επί δεκαετίες, και για την ακρίβεια από το ’80 όταν η κρίση άρχισε να δείχνει τα δόντια της, ήταν τόσο επίμονα επαναλαμβανόμενο που είχε δημιουργήσει συλλογικές ενοχές. Για ελάχιστα επιχειρήματα έχει χυθεί τόσο πολύ μελάνι: Για την ανεργία φταίνε οι υψηλοί μισθοί. Καμία ευθύνη δεν έχουν οι επιχειρήσεις που αλλού τρών’ αλλού πίνουν αλλού παν’ και δίνουν τα …μεροκάματα. Καμία ευθύνη δεν έχει το κανονιστικό πλαίσιο που διευκολύνει τις απολύσεις, καταστρατηγώντας την συνταγματική υποχρέωση του κράτους να διασφαλίζει το δικαίωμα στη δουλειά. Φταίνε οι υψηλοί μισθοί, ακόμη κι αν δεν ήταν ποτέ τόσο υψηλοί. Το υπονοούμενο ωστόσο ήταν σαφές: Δεχθείτε τις μειώσεις στους μισθούς ή τις εικονικές αυξήσεις στην προ Μνημονίου Εποχή και αυτόματα θα αρχίσει να βρέχει θέσεις εργασίας.

Κι η ευχή εκπληρώθηκε. Οι μειώσεις μισθών και ημερομισθίων στην Ελλάδα την τελευταία διετία ήταν τόσο βίαιες που ούτε θα μπορούσαν να είχε ποτέ διανοηθεί τέτοια «πάσα» η διοίκηση του ΣΕΒ. Κατά 22% και 32% για τους νέους κάτω των 25 ετών πρόβλεπε το δεύτερο Μνημόνιο να μειωθούν οι μισθοί και μεροκάματα, ως προϋπόθεση για να εγκριθεί το «κούρεμα» των ομολόγων. Η δε κατάργηση της μετενέργειας και το πλήγμα που έχουν δεχθεί οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, που έδωσαν τη θέση τους σε επιχειρηματικές και ατομικές μείωσε ακόμη πιο πολύ τους μισθούς και μεροκάματα. Πριν δύο εβδομάδες το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ υπολόγισε πως το κόστος εργασίας την τριετία 2010-2012 έχει μειωθεί κατά 8%, ενώ η μέση μείωση των αποδοχών των μισθωτών στο τέλος του 2012 έναντι του 2009 θα φτάσει το 30%. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, αν ίσχυαν τα επιχειρήματα των νεοφιλελεύθερων, θα έπρεπε η Ελλάδα να είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας παγκοσμίως εργατικού δυναμικού. Δεν θα προλαβαίναμε να πηγαίνουμε από δουλειά σε δουλειά…

Η πραγματικότητα της Ελλάδας, με μια ανεργία που έχει τριπλασιαστεί σε μια τριετία ξεπερνώντας το 24% απέδειξε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο ότι η επίκληση του παραπάνω επιχειρήματος αν κάπου αποσκοπούσε ήταν να ανοίξει τον δρόμο για να αποδεχθούμε την μείωση των μισθών η οποία δεν σημαίνει τίποτε παραπάνω από περισσότερα και πιο εύκολα κέρδη. Όχι νέες θέσεις εργασίας. Το ίδιο δραματικό συμπέρασμα επιβεβαιώνεται όχι μόνο στην Ευρωζώνη με την πτώση των μισθών να πηγαίνει χέρι – χέρι με την υψηλή ανεργία, αλλά και στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Το επίπεδο της ανεργίας στις ΗΠΑ έχει ενδιαφέρον γιατί παρότι έχει εξέλθει – τυπικά – της κρίσης, παραμένει διπλάσιο (πάνω από 8%!) από το επίπεδο που βρισκόταν το 2007 όταν ξέσπασε η κρίση στην αγορά κατοικίας. Κι όσο για τους μισθούς, πιο χαμηλά δεν πάνε. Πιο χαμηλά πεθαίνεις…

Εν κατακλείδι, το μόνο που αποδεικνύει η συμπόρευση της ανεργίας με την πτώση των μισθών, είναι πως το αίτημα για αντιμετώπιση της ανεργίας με την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας είναι αδιαχώριστο με την απαίτηση αξιοπρεπών αμοιβών!