Ελεύθερη Λαϊκή Αντιστασιακή Συσπείρωση
Μετά από λίγο κατέφτασε κι ο γερανός καταχειροκροτούμενος ενώ η μικροφωνική που είχε στηθεί από τους κατοίκους εμψύχωνε τους παρευρισκόμενους κι έδινε κατευθύνσεις όσον αφορά την περιφρούρηση του όλου εγχειρήματος το οποίο διεξαγόταν κάτω από το αμήχανο βλέμμα της αστυνομίας.
Μια νίκη μες στην καταιγίδα -πολιτική, οικονομική, αξιακή (προσθέστε κι ότι άλλο θέλετε)-που μας σκεπάζει τα τελευταία 3 χρόνια. Η νίκη αυτών των ανθρώπων ας αποτελέσει μάθημα και οδηγό για τους υπόλοιπους ότι τα προβλήματα δεν λύνονται από τον καναπέ. Χρειάζεται συμμετοχή και μάλιστα μεγάλη, σαν τη σημερινή. Αυτοί οι άνθρωποι τα κατάφεραν, συγκρούστηκαν με οικονομικά συμφέροντα, την αστυνομία και την απουσία της δημοτικής αρχής.
Αυτό είναι ένα πρώτο βήμα. Έπεται συνέχεια διαβάζω καθώς φεύγω στην ανακοίνωση των κατοίκων. Τους αφιερώνω κι εγώ με τη σειρά μου τους παρακάτω στίχους του Κ.Π. Καβάφη από το ποίημα του «Πρώτο σκαλί»:
Επιμέλεια και φωτορεπορτάζ για την ΕΛ.Λ.Α.Σ.: onario
Ή το χρονικό μιας προαναγγελθείσας αποκαθήλωσης. Για να είμαι ειλικρινής ο βασικός τίτλος του άρθρου τον εμπνεύστηκε ένας καλός φίλος ο οποίος μου παραχώρησε και τα πνευματικά δικαιώματα.
Αρχίζω λοιπόν κάπως ανάποδα. Φεύγοντας από την συμβολή των οδών Ψαρού και Γαργαλιάνων στο Ίλιον, όπου βρέθηκα σήμερα το πρωί στις 11 ύστερα από το κάλεσμα της επιτροπής κατοίκων, άκουσα στο ράδιο το πρόσφατα μελοποιημένο ποίημα του Νίκου Γκάτσου «Μεγάλη Παρασκευή». Δύο στίχοι του τραγουδιού μου θύμισαν ότι μόλις είχα βιώσει:
Έλα της θάλασσας θεριό και του πελάγου μπόρα
Το φοβερό σκουπιδαριό να διώξεις απ’ τη χώρα.
Αυτό δηλαδή που μόλις είχε συμβεί. Οι κάτοικοι ενωμένοι πέρα από κόμματα και παρατάξεις αποτέλεσαν το θεριό της θάλασσας που έδιωξε το σκουπιδαριό των κεραιών του θανάτου. Φτάνοντας λοιπόν είδα πλήθος κόσμου αποφασισμένο με όποιο κόστος να διώξει τον καρκίνο από την γειτονιά του. Ήταν όμως ενωμένοι, αυτοί η άνθρωποι φάνταζαν σαν μια γροθιά στα μάτια ενός ανυποψίαστου περαστικού. Σκηνή βγαλμένη από τρεις δεκαετίες πιο πίσω, όταν οι άνθρωποι που αποτελούσαν την γειτονιά πάλευαν μαζί για τα αυτονόητα.
Μετά από λίγο κατέφτασε κι ο γερανός καταχειροκροτούμενος ενώ η μικροφωνική που είχε στηθεί από τους κατοίκους εμψύχωνε τους παρευρισκόμενους κι έδινε κατευθύνσεις όσον αφορά την περιφρούρηση του όλου εγχειρήματος το οποίο διεξαγόταν κάτω από το αμήχανο βλέμμα της αστυνομίας.
Φτάσαμε λοιπόν στο κομβικό σημείο όπου μια ομάδα ανθρώπων επιβιβάστηκε στο γερανό, μεταφέρθηκε στην ταράτσα και αφαίρεσε την κεραία του θανάτου χωρίς να προκληθούν υλικές ζημιές. Η κεραία τοποθετήθηκε στην συμβολή των οδών Ψαρού και Γαργαλιάνων ως σύμβολο της νίκης της γειτονιάς ενάντια στα οικονομικά συμφέροντα, συμφέροντα δηλ. εταιρίας κινητής τηλεφωνίας, ακόμα κι αυτού του ίδιου του ιδιοκτήτη που δέχτηκε να εγκαταστήσει τον καρκίνο στην ταράτσα του με το αζημίωτο. Εν συνεχεία ο γερανός αποχώρησε περιφρουρούμενος από πλήθος κόσμου δεδομένου πως η αστυνομία ήδη τον περίμενε στην λεωφόρο Ανδρέα Παπανδρέου. Κανείς δεν έφυγε από το σημείο συγκέντρωσης μέχρι που επέστρεψαν οι άνθρωποι που συνόδευαν τον γερανό, σημάδι πως η αποστολή έλαβε τέλος με απόλυτη επιτυχία.
Το εν λόγω εγχείρημα αποτελεί μια ζωντανή απόδειξη πως κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τον κόσμο όταν είναι ενωμένος και αποφασισμένος. Όταν είναι γειτονιά, πραγματική γειτονιά κανείς δεν μπορεί να τον τρομοκρατήσει. Συμπέρασμα λοιπόν είναι πως όταν ο κόσμος πάρει τις τύχες στα χέρια του βρίσκει το δίκιο του και κερδίζει την αξιοπρέπειά του. Κι αυτοί οι άνθρωποι είχαν δίκιο.
Μια νίκη μες στην καταιγίδα -πολιτική, οικονομική, αξιακή (προσθέστε κι ότι άλλο θέλετε)-που μας σκεπάζει τα τελευταία 3 χρόνια. Η νίκη αυτών των ανθρώπων ας αποτελέσει μάθημα και οδηγό για τους υπόλοιπους ότι τα προβλήματα δεν λύνονται από τον καναπέ. Χρειάζεται συμμετοχή και μάλιστα μεγάλη, σαν τη σημερινή. Αυτοί οι άνθρωποι τα κατάφεραν, συγκρούστηκαν με οικονομικά συμφέροντα, την αστυνομία και την απουσία της δημοτικής αρχής.
Να, ένα καλό νέο ανάμεσα στα τόσα δυσάρεστα που μας σερβίρει κάθε μέρα η τηλεόραση. Να, ένα καλό νέο τις μέρες της κατήφειας και της περισυλλογής που βιώνουμε καθημερινά. Την άλλη Κυριακή, 28 Οκτωβρίου, οι ίδιοι άνθρωποι θα γιορτάσουν ξεχωριστά την επετειακή αυτή μέρα. Στις 5 το απόγευμα θα συγκεντρωθούν στο ίδιο σημείο για να γιορτάσουν όχι μόνο την νίκη τους αλλά και το γεγονός πως μέσα σ’ αυτά τη καταθλιπτική περίοδο που βιώνουμε αυτοί είναι γειτονιά, παραμένουν γειτονιά.
Μπράβο στην συνέλευση κατοίκων Ιλίου, μπράβο σ’ όλον τον κόσμο που παραβρέθηκε και στήριξε αυτή την προσπάθεια κι ένα μεγάλο μπράβο στον γενναίο χειριστή του γερανού που δέχτηκε να φέρει εις πέρα αυτή την δύσκολη κι επικίνδυνη αποστολή. Όσο για μένα χάρηκα που βρέθηκα ανάμεσά τους και πήρα ένα καλό μάθημα.
Αυτό είναι ένα πρώτο βήμα. Έπεται συνέχεια διαβάζω καθώς φεύγω στην ανακοίνωση των κατοίκων. Τους αφιερώνω κι εγώ με τη σειρά μου τους παρακάτω στίχους του Κ.Π. Καβάφη από το ποίημα του «Πρώτο σκαλί»:
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
να’ σαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου